คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [OS] I don't like her
อา จิก โด คือ แอ กา คือ รอค เค แท ดัน ฮา นี
ในสายตาของเธอ... เขายังคงดีอยู่เหรอ?
그깟 전화 한 통에도 가슴이 덜컥하니
คือ กัซ จอน ฮวา ฮัน โท เง โด คา ซือ มี ทอล คอก ฮา นี
แค่เขาโทรมาครั้งเดียว เธอดีใจมากเลยเหรอ?
‘ตรู๊ด.... ตรู๊ด....’
“ฮ..ฮัลโหลครับ อ้อ กายูนหรอ? เป็นไงมั่งสบายดีมั้ย?”
เสียงทุ้มที่ดังขึ้นจากอีกด้านของเตียงปลุกให้ร่างเล็กที่นอนหลับตาพริ้มอยู่ตื่นขึ้น
“ใครโทรมาหรอดูจุนนา?...อ..อือ”
ร่างเล็กปรือตาขึ้นมองร่างสูงข้างๆเล็กน้อยแต่อีกคนไม่ได้ตอบอะไร
เพียงแค่แตะนิ้วชี้เข้าที่ริมฝีปากตัวเองให้ร่างเล็กเงียบไปก่อน ซึ่งเขาก็ทำได้แค่พยักหน้าและนอนต่อเท่านั้น
.
.
.
“กายูน....อ่า...เธอคนนั้นสินะ”
하던 얘기조차 잊고 다른 생각하는 너
ฮา ดอน แย กี โจ ชา อิซ โก ทา รึน แซง กัก ฮา นึน นอ
ถึงขนาดลืมสิ่งที่เราคุยกันอยู่ และเปลี่ยนไปคิดเรื่องอื่น
순간 굳은 표정에 내 맘이 더 놀래
ซุน กัน กู ดึน พโย จอ เง แน มา มี ทอ นล แร
แต่ที่ฉันตกใจมากกว่าคือใบหน้าที่เปลี่ยนมาเย็นชาใส่กันทันที
만나 본 적 없지만 그 애 참 싫다
มัน นา พน จอก ออบ จี มัน คือ แอ ชัม ชิล ดา
ฉันไม่เคยเจอเธอคนนั้น...แต่ฉันเกลียดเขาจัง
“ฮ่าๆๆๆๆ ดูดิดูจุนนา คนอะไรไม่รู้ซวยซ้ำซวยซ้อน”
“นั่นสิ น่าสงสารนะ..แต่ก็ฮามากเหมือนกันฮ่าๆๆๆ”
ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นคุยกับเจ้าของตักที่ตัวเองนอนหนุนอยู่พลางหัวเราะร่า ร่างสูงเองก็เช่นกัน
“เอ๊าๆ ตกท่อแล้วยังโดนต่อยอีก ฮ่าๆๆ...อุ้ย เดี๋ยวนะ”
มือหนาแตะไหล่คนบนตักให้ลุกขึ้นนั่งเมื่อรู้สึกถึงสายเข้าในมือถือ ก่อนเขาจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูและยิ้มมุมปากเล็กน้อย
“ฮัลโหล... อ่าฮะว่างๆมีอะไรรึเปล่ากายูนนา?”
รอยยิ้มกว้างเผยขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา...รอยยิ้มแบบที่คนตัวเล็กไม่เคยได้รับเลยตั้งแต่คบกันมา
“เฮ้ย! ฉากนี่ฮาอ่ะ ดูดิ ฮ่าๆๆๆ...เอ่อ..ขอโทษ”
ร่างบางหัวเราะออกมาพลางชี้ไปที่จอทีวี อีกมือก็สะกิดท่อนแขนที่มีกล้ามแบบนักกีฬาเล็กน้อยให้ดูบ้าง
แต่อีกคนกลับส่งสายตาดุๆมาให้ก่อนจะลุกเดินเข้าห้องนอนไป...และกดล็อคประตู
얼마나 좋아했길래 이래
ออล มา นา โจ ฮา แฮซ กิล แร อี แร
เธอชอบเขามากขนาดไหนนะถึงเป็นแบบนี้
얼마나 사랑했길래 이래
ออล มา นา ซา รัง แฮซ กิล แร อี แร
เธอรักเขามากขนาดไหนนะถึงได้ทำแบบนี้
그 사람 어디가 그렇게 좋았니
คือ ซา รัม ออ ดี กา คือ รอค เค โจ ฮัด นี
เธอคนนั้นดีมากเลยหรอ?
너 정말 왜 이러니
นอ จอง มัน แว อี รอ นี
ทำไมเธอถึงเป็นแบบนี้
왜 이러니
แว อี รอ นี
ทำไมถึงเป็นแบบนี้...?
“ครึ่งชั่วโมงแล้วนะ...”
ร่างเล็กพึมพำเบาๆ พลางเขี่ยนิ้วเรียวไปมากับโซฟา
ถึงทีวีจอกว้างจะกำลังฉายรายการโปรดที่ไม่เคยพลาดอยู่...แต่ตาทั้งสองกัลบไม่ได้สนใจจะดูมันซักนิด
รู้ว่าคนที่ตนรักเชื่อใจได้...แต่ก็แอบน้อยใจนะ
잊었다 했잖아 전부 다 지웠다고
อิซด ออซ ดา แฮซ จัน นา จอน บู ทา จี วอซ ดา โก
เธอบอกว่าเธอลืมเขาไปแล้ว...ลบเรื่องทุกอย่างไปแล้ว
모두 다 지나간 일 기억도 안 난다고
โม ดู ทา จี นา กัน อิล คี ออก โด อัน นัน ดา โก
เธอบอกว่าทุกอย่างมันเป็นอดีต เธอจำไม่ได้แล้ว
‘แกร๊ก’
เสียงประตูห้องนอนเปิดออกก่อนร่างสูงจะเดินมานั่งลงที่เดิมตรงโซฟา
“หลับไปซะแล้วหรอ...”
ร่างสูงยกยิ้มอย่างเอ็นดู ก่อนมือหนาจะลูบกลุ่มผมสีเข้มของคนตัวเล็กอย่างเบามือ
“อ..อือ ดูจุนนา คุยเสร็จแล้วหรอ?”
“อืม ขอโทษนะที่นาน พอดี..กายูนโทรมา”
“อ่า... แฟนเก่านายสินะ”
ร่างบางพูดเสียงเบาพลางหลบดวงตาคมของร่างสูงมองไปที่จอทีวี
“โอ๋... อย่าน้อยใจนะ เรื่องของฉันกับกายูนมันเป็นแค่อดีต ฉันลืมมันไปหมดแล้ว และปัจจุบันของฉันก็คือนายนะ”
จมูกโด่งกดลงที่หน้าผากมนก่อนร่างสูงจะย้ายริมฝีปากลงมาประทับกับริมฝีปากของคนตัวเล็ก
“นายพูดอย่างนี้ฉันก็โล่งใจ...ฉันรักนายนะ ดูจุนนา...”
“เหมือนกันครับ..โยซอบอา”
사실은 아직도 가슴속에 품고
ซา ชี รึน อา จิก โด คา ซึม โซ เก พุม โก
แต่จริงๆแล้ว...เขายังคงอยู่ในใจเธอเสมอ
보내지 못하고서 잊는 거였니
โพ แน จี มซ ฮา โก ซอ อิซ นึน คอ ยอซ นี
และเธอเองก็ปล่อยเขาไปไม่ได้...ใช่มั้ยล่ะ?
만나본 적 없지만 그 애 참 싫다
มัน นา บน จอก ออบ จี มัน คือ แอ ชัม ชิล ดา
ฉันไม่เคยเจอเธอคนนั้น...แต่ฉันเกลียดเขาจัง
“นี่โยซอบอา ที่เรานัดกันว่าจะไปเที่ยวข้างนอกวันนี้...ฉันคงไปไม่ได้แล้วนะ”
“ทำไมล่ะ?”
“ก็เมื่อกี๊ที่กายูนโทรมา เขาบอกว่ากลับมาเที่ยวเกาหลีสามวันน่ะ แล้วเราสองคนก็ไม่ได้เจอกันมาสี่ปีแล้ว”
“แต่ว่า...”
“น่านะโยซอบอา เราไม่ได้เจอกันมาเป็นปีแล้ว แล้วที่ไปก็ไม่ได้มีแต่ฉันกับกายูนนะ มีเพื่อนอีกตั้งหลายคน”
“ถึงอย่างงั้นก็เถอะ..วันนี้มัน...”
“นี่โยซอบ!! อย่าดื้อนักสิ ไม่เชื่อใจฉันรึไง??”
เสียงทุ้มเริ่มตะคอกดังขึ้น ทำให้ร่างเล็กถึงกับผงะไป...ตลอดเวลาที่คบกันมา
ต่อให้เขาทำผิดแค่ไหน คนข้างหน้านี้ก็ไม่เคยตะคอกหรือขึ้นเสียงกับเขาซักครั้ง... ร่างเล็กเลยทั้งกลัว...และตกใจไม่น้อย
“ถ..ถ้าดูจุนอยากไป...ก็ไปเถอะ”
“ต้องอย่างนี้สิเด็กดี ฉันอาจจะกลับดึก ไม่ต้องรอกินข้าวนะ”
ร่างสูงคลี่ยิ้มอบอุ่มก่อนจะลูบหัวร่างบางอีกครั้งและคว้ากุญแจรถออกจากห้องไป
.
.
.
“แต่วันนี้...วันครบรอบหนึ่งปีของเรานะ..ดูจุนนา”
พูดเลื่อนลอยออกไปก็เท่านั้น ร่างเล็กกอดเข่าตัวเองและมองไปรอบห้อง...
วันครบรอบหนึ่งปี..แต่เขากลับมีเพียงน้ำตาอยู่เป็นเพื่อนเท่านั้น
얼마나 좋아했길래 이래
ออล มา นา โจ ฮา แฮซ กิล แร อี แร
เธอชอบเขามากขนาดไหนนะถึงเป็นแบบนี้
얼마나 사랑했길래 이래
ออล มา นา ซา รัง แฮซ กิล แร อี แร
เธอรักเขามากขนาดไหนนะถึงได้ทำแบบนี้
그 사람 어디가 그렇게 좋았니
คือ ซา รัม ออ ดี กา คือ รอค เค โจ ฮัด นี
เธอคนนั้นดีมากเลยหรอ?
너 정말 왜 이러니
นอ จอง มัน แว อี รอ นี
ทำไมเธอถึงเป็นแบบนี้
왜 이러니
แว อี รอ นี
ทำไมถึงเป็นแบบนี้...?
“เฮ้อ... ไหนๆก็ออกมาแล้ว ซื้อของขวัญครบรอบให้หน่อยแล้วกัน”
ผ่านไปเกือบสองชั่วโมงกว่าโยซอบจะมีแรงลุกออกมาจากห้องสี่เหลี่ยม
เขาตัดสินใจออกมาเดินเล่น และหาซื้ออะไรกลับไปเป็นของขวัญครบรอบหนึ่งปีให้คนรัก
“อ๊ะ! เค้กร้านนั้นดูจุนนาเคยบอกว่าอยากกินนี่”
ตาโตหันไปเห็นร้านเค้กหรูที่หัวมุมถนน ร้านนี้ใครๆก็บอกว่าอร่อยและดูจุนเองก็ชอบกินเค้กมากๆ แต่เพราะราคาที่ดูจุสูงเกินปริมาณขนมก้อนๆทั้งหลายนั้น ทำให้พวกเขาไม่มีโอกาสได้มาลองชิมเลยซักครั้ง
“แต่วันครบรอบทั้งที..ก็ต้องให้อะไรพิเศษๆหน่อยล่ะ”
คิดอย่างนั้นได้ขาเรียวก็ก้าวตรงไปยังร้านเค้กนั้นทันที...
얼마나 좋아했길래 이래
ออล มา นา โจ ฮา แฮซ กิล แร อี แร
เธอชอบเขามากขนาดไหนนะถึงเป็นแบบนี้
얼마나 사랑했길래 이래
ออล มา นา ซา รัง แฮซ กิล แร อี แร
ออล มา นา ซา รัง แฮซ กิล แร อี แร
나까지 이렇게 아프게 하니
นา กา จี อี รอค เค อา พือ เก ฮา นี
เธอทำให้ฉันเจ็บแบบนี้ได้ยังไง?
너 정말 언제까지 이럴 거니
นอ จอง มัล ออน เจ กา จี อี รอล คอ นี
เธอจะทำแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่?
“ขอเค้กชอคโกแล็ต เดวิลก้อนนึงครับ”
ร่างบางยิ้มให้พนักงานสาวอย่างเป็นมิตร ก่อนจะหลบมายืนเล่นมือถือริมเสาใกล้ๆตู้เก็บเค้ก
“อา...ร้านหรูมากเลยนะเนี่ย ถ้าดูจุนว่างๆพามากินดีกว่า คงดีใจน่าดูเลยล่ะ ฮิๆ”
พูดไปก็สำรวจมุมนู้นมุมนี้ในร้านไป มุมปากอิ่มยกขึ้นเล็กน้อยเมื่อนึกถึงหน้าของร่างสูงเมื่อได้กินเค้กอร่อยๆ
“นี่ๆ เค้กอันนี้อร่อยมาเลยดูจุนนา ชิมสิเดี๋ยวฉันป้อน”
เสียงหญิงสาวคนหนึ่งเรียกความสนใจจากโยซอบได้แทบจะทันที
ไม่ใช่เพราะเสียงดัง..มันก็ดังแบบคนคุยกันปกติ แต่ชื่อที่เอ่ยออกมาต่างหากที่ทำให้เขาตกใจ
ร่างเล็กชะเง้อมองหาต้นตอของเสียงก่อนจะไปสะดุดเข้ากับภาพที่ทำร้ายจิตใจเขาเหลือเกิน
“โห! อร่อยจริงๆด้วย อย่างงี้ต้องซื้อกลับบ้านซะหน่อยละ ฮ่าๆๆ”
หนุ่มหล่อหน้าคมกับสาวสวยหน้าตาดีเหมือนดารานั่งป้อนเค้กกันไปมาและหัวเราะคิกคัก
ภาพที่ดูเหมือนคนรักปกติทั่วไป...เพียงแต่
.
.
คนนึงในนั้น...คือคนรัก..ของเขา
차갑게 널 떠나놓고 또 연락은 왜 하는지
ชา กับ เก นอล ตอ นา นด โก โต ยอน รา กึน แว ฮา นึน จี
เขาทิ้งเธอไปอย่างไม่ใยดี... แล้วทำไมเขาถึงโทรมาอีกล่ะ
받아주는 너도 참 답답하지만
พา ดา จู ยึย นอ โด ชัม ทับ ทับ ฮา จี มัน
เวลาที่เห็นเธอรับสาย ฉันก็กลัว
그런 너를 보면서도네 주위를 맴도는
คือรอน นอรึล โบมยอนซอโด เน จูวีรึล แมมโดนึน
แต่ถึงเธอจะทำแบบนี้...ฉันก็ยังคงอยู่กับเธอไม่ไปไหน
내가 더 바보야 기다리는 내가 더 바보야
แนกา โด พาโบยา คีดารีนึน แนกา ดอ พาโบยา
ฉันมันโง่เองที่รอเธอ... ฉันมันโง่เอง...
“เค้กชอคโกแล็ต เดวิลได้แล้วค่ะ... เอ่อ..คุณคะ”
“ค..ครับ นี่เงินครับ...ขอบคุณครับ”
เสียงเรียกจากพนักงานสาวที่เคาน์เตอร์เรียกสติคนตัวเล็กให้รู้สึกตัว
เขาหันกลับไปยิ้มเจื่อนๆที่ต่างกับรอยยิ้มสดใสตอนที่เข้ามาในร้านอย่างลิบลับให้พนักงานคนเดิม
ก่อนจะหยิบกล่องเค้กสีแดงสลับทองในถุงพลาสติกและเดินจ้ำอ้าวออกมาจากร้านโดยไม่หันไปมองภาพบาดตาในนั้นอีก
‘ตรู๊ดดดด ตรู๊ดดดดดดด’
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้ร่างบางต้องชะลอฝีเท้าลงและหยิบมันขึ้นมาดู
‘ดูจุน’
ร่างบางมองชื่อบนหน้าจอด้วยสายตาว่างเปล่าน่าใจหาย ก่อนจะกดรับสาย
(ฮัลโหล โยซอบนี่ฉันดูจุนนะ)
“อ..อืม ดูจุนนามีอะไรรึเปล่า?”
(พอดีว่าจุนฮยองมันชวนฉันไปดูหนังต่อน่ะ อาจจะกลับถึงบ้านดีกเลยนะ)
จุนฮยองงั้นเหรอ..? ที่ร้านนั้น...ไม่เห้นแม้แต่เงาของจุนฮยองด้วยซ้ำ..
(โยซอบอา! ยังอยู่รึเปล่าโยซอบอา?)
“อ..อ่อ ยังอยู่ๆ โทษทีพอดีตะกี๊นอนอยู่น่ะ..เลยเบลอๆ ฮ่ะๆ”
(อืม งั้นก็อย่างที่บอกนะว่าฉันจะกลับดึก นอนไปก่อนได้เลยนะ)
“อ..อืม เดี๋ยวเจอก..”
(ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด)
ไม่ทันจะได้บอกลาอีกคนก็วางสายไปซะก่อน
ร่างบางมองมือถือตัวเองก่อนน้ำตาจะไหลออกมาจากขอบตาช้าๆ
เขาเก็บโทรศัพท์ลงในกางเกงก่อนจะยิ้มเศร้าปลอบใจตัวเองอีกครั้ง
“วันนี้วันครบรอบนะ...เราต้องมีความสุขสิยังโยซอบ”
얼마나 좋아했길래 이래
ออล มา นา โจ ฮา แฮซ กิล แร อี แร
เธอชอบเขามากขนาดไหนนะถึงเป็นแบบนี้
얼마나 사랑했길래 이래
ออล มา นา ซา รัง แฮซ กิล แร อี แร
เธอรักเขามากขนาดไหนนะถึงได้ทำแบบนี้
그 사람 어디가 그렇게 좋았니
คือ ซา รัม ออ ดี กา คือ รอค เค โจ ฮัด นี
เธอคนนั้นดีมากเลยหรอ?
너 정말 왜 이러니
นอ จอง มัน แว อี รอ นี
ทำไมเธอถึงเป็นแบบนี้
왜 이러니? 왜 이러니?
แว อี รอ นี แว อี รอ นี
ทำไมถึงเป็นแบบนี้? ทำไมถึงเป็นแบบนี้?
“เฮ้อ.... ถึงห้องซะที”
ร่างบางพูดเบาๆก่อนพลางวางถุงของต่างๆที่แวะซื้อระหว่างทางกลับบ้านลงบนเคาน์เตอร์ทำอาหาร
“เอาเสื้อไปแอบดีกว่า อิๆ”
มือเล็กหยิบเสื้อเชิร์ตสีฟ้าที่เพิ่งซื้อมาเมื่อซักครู่ขึ้นมากางอย่างภูมิใจ
ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอนและเปิดตู้เสื้อผ้าของดูจุนออก
“ไว้ในไหนดีน้าาาา อ๊ะ!”
ระหว่างที่คุ้ยตู้หาที่ซ่อนดีๆให้เสื้อตัวสวย มือของโยซอบก็ปัดไปโดนกล่องไม้กล่องหนึ่งที่แอบอยู่ในหลืบตู้ตกลงมา
ของต่างๆในกล่องกระจายออกมาคนละทิศคนละทางจนเละตุ้มเป๊ะไปหมด
“อ๊า ซุ่มซ่ามอีกแล้วนะยังโยซอบ..อ๊ะ มีแต่รูปถ่ายทั้งนั้นเลยแฮะ”
ร่างเล็กเขกหัวตัวเองยิ้มๆก่อนจะก้มลงเก็บของบนพื้น แต่แล้วรอยยิ้มนั้นก็หุบไปเมื่อเขาหยิบรูปเหล่านั้นขึ้นมาเปิดดู
“ก..กายูน...”
ใช่...รูปในกล่องนั้นมีแต่รูปของกายูนเต็มไปหมด
มีทั้งรูปคู่กับดูจุน และรูปทีเผลอมากมาย
ทั้งๆที่ผ่านมาหลายปีแล้ว..แต่ดูจุนยังคงเก็บรักษารูปพวกนี้ไว้อย่างดี
“ฮึก.. ดูจุน... นาย...ยังรักเธออยู่ใช่มั้ย...”
ร่างเล็กทรุดลงกับพื้นอย่างหมดแรง น้ำตาไหลออกมาอย่างต่อเนื่องบวกกับเสียงสะอื้นที่ดังไปทั่วห้อง
“นาย...ทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง...ดูจุนนา...?”
มือเล็กปิดหน้าตัวเองลร้องไห้ออกมาอย่างหนัก ในหัวก็พลางคิดถึงเรื่องในวันนี้
.
.
.
เขาโง่เอง...ที่วางใจว่าดูจุนจะไม่ทำอะไรไม่ดี
โง่เอง...ที่เชื่อว่าดูจุนรักเขาคนเดียว
โง่เอง...ที่คิดว่าดูจุนลืมแฟนเก่าได้แล้ว
.
.
โง่เอง...ที่ถึงรู้แบบนี้แล้ว ใจเขาก็ยังคงรักยุนดูจุนคนนี้อยู่เหมือนเดิม
얼마나 좋아했길래 이래
ออล มา นา โจ ฮา แฮซ กิล แร อี แร
เธอชอบเขามากขนาดไหนนะถึงเป็นแบบนี้
얼마나 사랑했길래 이래
ออล มา นา ซา รัง แฮซ กิล แร อี แร
ออล มา นา ซา รัง แฮซ กิล แร อี แร
나까지 이렇게 아프게 하니
นา กา จี อี รอค เค อา พือ เก ฮา นี
เธอทำให้ฉันเจ็บแบบนี้ได้ยังไง?
만나본 적 없지만 그 애 참 싫다
มัน นา บน จอก ออบ จี มัน คือ แอ ชัม ชิล ดา
ฉันไม่เคยเจอเธอคนนั้น...แต่ฉันเกลียดเขาจัง
‘แกร๊ก’
เสียงประตูห้องปิดลงเบาๆ เป็นสัญญาณให้รู้ว่าตอนนี่ร่างสูงได้กลับมาถึงห้องแล้ว
ดูจุนค่อยๆถอดรองเท้าและวางของต่างๆลงบนโต๊ะกินข้าวให้เบาที่สุดเพราะคนในห้องนอนอาจสะดุ้งตื่นกับเสียงมันได้
มือหนาเอื้อมไปเปิดสวิตช์ไฟห้องโถงขึ้น ก่อนจะอมยิ้มขึ้นมากับภาพที่เห็น
ห้องทั้งห้องถูกตกแต่งด้วยริบบิ้นหลากสีและลูกโป่งเต็มไปหมด
กลางห้องมีป้ายกระดาษตัวใหญ่ที่เขียนว่า’Happy Our 1st Anniversary’
“จริงด้วย...วันนี้วันครบรอบหนึ่งปีของเรานี่นา...”
ร่างสูงพึมพำเสียงเบา น้ำเสียงสื่อความรู้สึกผิดอย่างเห็นได้ขัด
เขามองหาคนตัวเล็กเจ้าของงานฉลองร่วมอีกคนที่ป่านนี้ยังไม่ออกมาเสียที
ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอนทันทีเมื่อคิดว่าเจ้าตัวเล็กคงเข้านอนไปแล้ว...ก็เจาบอกไว้เองนี่นะ
“โยซอบอา ขอโทษนะพอดีฉันลืม...โยซอบอา?”
เสียงทุ้มแผ่วลงเมื่อเปิดประตูห้องนอนไปแล้ว แต่กลับไม่เจอใคร
บนเตียงขนาดใหญ่ว่างเปล่า...มีเพียงกล้องวิดีโอสุดรักของคนตัวเล็กวางอยู่กับกระดาษแผ่นเล็กๆแผ่นหนึ่ง
“อ๊ะๆ อย่าเพิ่งมองหาฉันนะ ดูเจ้านี่ก่อน ฮะๆ...เล่นอะไรนะยังโยซอบ”
รอยยิ้มเล็กถูกแต่งแต้มขึ้นบนมุมปากหยัก ก่อนดูจุนจะลุกขึ้นนำกล้องไปต่อเข้ากับจอทีวี
‘ปุ้งงงงงงงง!!! สุขสันต์วันครบรอบหนึ่งปีของเรานะดูจุนนา’
ภาพโยซอบดึงกรวยกระดาษและริบบิ้นสายรุ้งกระเด็นออกมาปรากฏขึ้นพร้อมรอยยิ้มน่ารักของเจ้าตัวเมื่อดูจุนกดเล่นวิดีโอ
ดูจุนหัวเราะออกมาเล็กน้อยกับความน่ารักของคนตัวเล็ก...ทำให้เขาหลงรักได้เสมอเลยนะ
‘ฮี่ๆ เร็วมากเลยเนอะ แป๊บเดียวเราก็ตกลงเป็นแฟนกันมาหนึ่งปีเต็มๆ’
‘ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าอกหักเป็นหมาหงอยอย่างยุนดูจุน จะเปลี่ยนใจมารักกับเด็กปัญญาอ่อนอย่างยังโยซอบได้
นึกกี่ทีมันก็ไม่น่าจะเป็นไปได้เลย...ไม่ได้เลยจริงๆ’
น้ำเสียงที่เบาลงและรอยยิ้มที่หุบไปของคนในจอทีวีทำเอาร่างสูงใจหายตาม
‘ดูจุนนา...ฉันว่า...ฉันคงต้องไปแล้วล่ะ’
‘ฉันรู้ว่าถ้าฉันทำแบบนี้... ดูจุนต้องว่าฉันเป็นเด็กดื้อแน่เลยใช่ม้า ฮะๆ แต่ว่า...รู้อะไรมั้ยดูจุนนา’
ร่างเล็กหัวเราะเจื่อนก่อนจะมองที่กล้องด้วยแววตาสั่นไหวราวกับจะร้องไห้ ก่อนจะฝืนยิ้มให้คนที่กำลังดูเขาอยู่
‘ฉันน่ะรู้จักดูจุนดี...แค่มองตาดูจุนฉันก็รู้แล้วว่าดูจุนคิดอะไรอยู่...’
‘เหมือนกับที่ฉันรู้...’
‘ว่าดูจุนนายังลืมคุณกายูนไม่ได้’
‘เพราะฉะนั้น... ฉันคงไม่อยู่ขวางทางหัวใจของดูจุนแล้วล่ะ...’
‘ฉันรักนายดูจุนนะ...รักมากกว่าที่จะรักใครได้’
‘และฉันก็อยากให้...ดูจุนนา..ฮึก...ได้อยู่กับคนที่..ดูจุนนา..ฮึก..รัก’
โยซอบก้มลงมองตักของตัวเองแล้วร้องไห้ออกมาในที่สุด เสียงพูดเบาลงและมีเสียงสะอื้นแทรกมาเป้นพักๆ
‘ฉันทำของโปรดของดูจุนไว้ให้ในตู้เย็นนะ หิวก็เอามาอุ่นกินได้’
‘อ้อใช่! ฉันไปซื้อเค้กร้านที่ดูจุนนาอยากกินมาด้วยล่ะ..แพงสุดๆเลย แต่หวังว่าดูจุนจะชอบดังนั้น..กินให้หมดล่ะ’
ร่างเล็กฉีกยิ้มกว้างอีกครั้งราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ตาเล็กๆนั้นก็ยังคงมีน้ำใสๆไหลออกมาไม่หยุด
“เค้กร้านที่ฉันอยากกิน...หรือว่า..?”
ดูจุนมองไปยังดวงตากลมโตที่เคยสดใสที่ตอนนี้เต็มไปด้วยน้ำตาอย่างตกใจและพึมพำออกมาเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยิน
‘ดูจุนนา... อย่ารู้สึกผิดหรือว่าตามหาฉันเลยนะ’
‘ดูจุนนาไม่ได้ทำอะไรผิด..และฉันก็รักดูจุนเหมือนเดิม..แต่...’
‘ให้อยู่กับคนที่เขาไม่ได้รักเรา...มันทรมานเกินไป...เข้าใจฉันเถอะนะ’
‘แล้วก็...ลาก่อน...ที่รักของผม’
THE END
แฮ่ๆ ก่อนอื่นขอหลบรองเท้า // ฟิ้วววววววว
รู้ค่ะว่ามาดราม่าอีกแล้ว แต่พอดีเราถนัดเรื่องดราม่า แล้วก็ฟังแต่เพลงเศร้า
พอฟังเพลงเศร้าแล้วเขียนฟิค มันก็คงไม่พ้นบรรยากาศมึนทึม 55555
และขอหลบรองเท้าอีกรอบที่ไม่ไปต่ออีแอลซักที // ฟิ้วววว
คือตอนนี้เรากำลังตันเล็กน้อย ขอสารภาพจากใจ แบบว่า อีกนิดเดียวจะจบแล้ว
นี๊ดดดดดด เดียวจริงๆอ่ะ รีดเดอร์อย่าเพิ่งหยุดอ่านนะTT^TT
เราสัญญาว่าอีแอลจะกลับมาอย่างยิ่งใหญ่ พร้อมกับเรื่องใหม่ที่จะเปิดทันทีที่อีแอลจบ
“ฮิ้ววววววววววววววววว”
เรื่องใหม่นี่จะออกแนวไร้แก่นสารและดราม่าน้อยกว่าเรื่องแรกร้อยเท่า หวังว่าจะติดตามกันน้า
ป.ลอลิง คือเราก็เป้นพวกไม่ค่อยขแบจบแบบไม่แฮปปี้...เรื่องนี้..เลยอาจจะมีภาคต่อ...มั้ง ( ‘3‘)~
ไปล่ะคะ จ๊วฟฟฟฟ
ความคิดเห็น