ความรักเจ้าเอ๋ย

ลำดับตอนที่ #5 : แฟนเก่า

ที่ห้องศิลปะ

\'\'พิมพ์ เราเข้าไปได้ไหม\'\'ตุ้ยนุ้ยขอพิมพ์เข้าห้องศิลปะ

\'\'เข้ามาสิอาจารย์ไม่อยู่พอดี เพื่อนๆ อยู่ในห้องนี้เต็มเลย\'\'พิมพ์พยักแล้วหน้าพูด

\'\'เพื่อนห้องไหนกันเหรอพิมพ์\'\'ตุ้ยนุ้ยถาม

\'\'รุ่นพี่ก็มีรุ่นน้องก็มี เค้าเด็กศิลปะหมดแหละ\'\'พิมพ์บอก

\'\'อืมนะ งั้นเรานั่งดูพิมพ์วาดรูปก็แล้วกัน\'\'ตุ้ยนุ้ยพูดแล้วเดินไปนั่งข้างๆพิมพ์

\'\'เป็นไง\'\'พิมพ์พูดชวนตุ้ยนุ้ยดูภาพที่เค้าวาด

\'\'โอ้สวยจัง วาดนานไหม๊เนี่ยรูปนี้\'\'ตุ้ยนุ้ยถามด้วยความสงสัย

\'\'ไม่นานหรอกทำนานๆ ก็คล่องไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเสร็จ\'\'พิมพ์บอกตุ้ยนุ้ย

ขณะที่ตุ้ยนั้ยกำลังนั่งคุยกะพิมพ์อยู่สักครู่หนึ่งก็มีเสียงจากด้านหลัง

\'\'พิมพ์..พิมพ์..เราขอโทษนะยกโทษให้เราด้วยในเรื่องวันก่อน\'\'ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหาพิมพ์

\'\'ใครเหรอพิมพ์\'\'ตุ้ยนุ้ยถาม

\'\'เหลียง เพื่อนเราเอง แต่ตอนนี้คงไม่ใช่เพื่อนแล้วหละ\'\'พิมพ์บอกตุ้ยนุ้ย

\'\'พิมพ์ยกโทษให้ราด้วยเถอะนะ เราผิดเองวันนั้นนะ เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม\'\'เหลียงถามพิมพ์ขณะที่พิมพ์ไม่สนใจก็นั่งวาดภาพต่อไป

\'\'อะไรกันเนี่ย เรื่องอะไรกันเหรอ\'\'ตุ้ยนุ้ยถามด้วยความสงสัย

\'\'มันไม่ใช่เรื่องของนาย มันเป็นเรื่องระหว่างเรากับพิมพ์\'\'เหลียงตอบ

\'\'พิมพ์บอกได้ไหมมันเรื่องอะไรกัน\'\'ตุ้ยนุ้ยชักงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

\'\'คือ..เอ่อ..\'\'พิมพ์ได้แต่อ้ำอึ้งแล่วไม่พูดอะไรต่อ

\'\'เราบอกเองก็ได้ เรากับพิมพ์เป็นแฟนกันเข้าใจไหม\'\'เหลียงบอกแล้วหันหน้ามาทางตุ้ยนุ้ย

\'\'แต่นั่นมันอดีตปัจจุบันไม่ใช่แล้ว\'\'พิมพ์รีบแก้ตัว

\'\'แต่ไหนพิมพ์บอกว่าจะรักเหลียงตลอดไปไงละ ทำไม ทำไมพิมพ์ทำกับเหลียงแบบนี้ พิมพ์รู้ไหม พิมพ์เปลี่ยนไปมากเลย\'\'เหลียงพูดค้อนพิมพ์

\'\'เปล่านะ พิมพ์ไม่ได้เปลี่ยนไป เหลียงตั่งหาก เหลียงเปลี่ยนไปมากเลย เปลี่ยนจนเราทำอะไรไม่ถูกเลย เหลียงอย่ามายุ่งกับพิมพ์อีกเลย\'\'พิมพ์พูดไปตรงๆกับเหลียง

\'\'นะพิมพ์เหลียงผิดไปแล้วนะ เหลียงสัญญาจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว\'\'เหลียงอธิบายเหตุผล พิมพ์ได้นั่งนิ่งอยู่นานและไม่ได้วาดภาพต่อไปเพราะไม่มีสมาธิ

\'\'เอ่อ ตกลงเป็นแฟนกันจริงๆเหรอ\'\'ตุ้ยนุ้ยพูดแทรกขึ้นมา

\'\'ใช่แฟนจริงๆ นายมันไม่เกี่ยว\'\'เหลียงพูดกระแทกใส่ตุ้ยนุ้ย

\'\'พิมพ์พูดสิ พูดความจริงออกมานะ มันเกิดอะไรขึ้น ไม่ใช่จริงไม่ใช่ที่พิมพ์เป็นแฟนกับเหลียง\'\'ตุ้ยนุ้ยถามพิมพ์

พิมพ์นั่งเงียบและลุกขึ้นเดินหนีไป ในใจของพิมพ์นี้ยังทำอะไรไม่ถูก ตัดใจไม่ขาดกับแฟนเก่า

\'\'พิมพ์รอเราด้วยสิ\'\'เหลียงพูดพลางลุกขึ้นตามพิมพ์ไป

ตุ้ยนุ้ยได้แต่นั่งอึ้งกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในห้องศิลปะ และแล้วน้ำตาแห่งความเสียใจก็เริ่มไหลรินออกมาเต็มหน้าของตุ้ยนุ้ย เค้าก็ออกไปจากห้องศิลปะไป ความความเงียบเหงาได้ปกคลุมไปทั่วจิตใจของเค้าแล้ว

เมื่อคาบบ่ายมีเรียนคอมพิวเตอร์อาจารย์ไม่มาสอน ได้สั่งงานไว้ เพื่อนๆของตุ้ยนุ้ยได้สังเกตสีหน้าของตุ้ยนุ้ยจากเป็นคนร่าเริง ยิ้มแย้มแจ่มใส เค้ากลายเป็นคนละคน เค้าไม่ยอมตอบคำถามว่าเกิดอะไรขึ้นกับเค้า จนเพื่อนไปสืบมาว่าพิมพ์คือสาเหตุที่ทำให้เพื่อนของพวกเค้าเปลี่ยนไปขนาดนี้

ทุกคนได้หาวิธีปลอบใจตุ้ยนุ้ยแต่มันก็ไม่ได้ทำให้ดีขึ้นอะไรมากมาย พิมพ์ได้พยายามโทรศัทพ์มาแก้ข่าวต่างนานา อธิบายเหตุผลแต่อารมณ์นั้นของตุ้ยนุ้ยไม่ยอมฟังเหตุผลของพิมพ์เลย พิมพ์บอกว่าไปตอนนี้เค้าไม่ได้คิดอะไรกับเหลียงแล้ว แต่ว่าตุ้ยนุ้ยไม่ยอมรับเหตุผล แต่กลับพูดว่า

\'\'ตุ้ยนุ้ยพิมพ์ขอโทษและอธิบายเหตุผลไปแล้วนะ ตุ้ยนุ้ยจะเอาอะไรอีก พิมพ์ไม่เข้าใจเลย\'\'พิมพ์พูด

\'\'ในเมื่อพิมพ์มีคนรักคนอื่นพิมพ์ ตุ้ยนุ้ยไม่ขออะไรจากพิมพ์หรอกแค่อยากให้พิมพ์ได้มีความสุขกับคนที่พิมพ์รักเท่านั้น\'\'ตุ้ยนุ้ยพูดทั้งน้ำตา

\'\'ตกลงเราสองคนจบกันแค่นี้ใช่ไหม\'\'พิมพ์ถามตุ้ยนุ้ยขึ้นอีกครั้ง

\'\'แล้วแต่พิมพ์สิ\'\'ตุ้ยนุ้ยพูด

\'\'งั้นก็แล้วแต่ตุ้ยนุ้ยนะเราทำอะไรไม่ถูกแล้ว\'\'พิมพ์พูดเสร็จก็วางโทรศัพท์ไป

นับแต่นั้นมาตุ้ยนุ้ยก็ไม่กล้าไปเจอพิมพ์อีกเลย เค้าพยายามลืมเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดแต่มันก็ยากเหลือเกินที่จะทำใจ โดยเฉพาะตอนจะนอนภาพที่เคยได้เจอกันกับพิมพ์ได้มาหลอกหลอนอยู่ตลอดเวลา โดยเฉพาะภาพที่พิมพ์ได้วาดไว้ให้ตุ้ยนุ้ย เค้าอยากจะเอาไปทิ้งมากๆ แต่มันก็ฝืดเกินที่จะทำ ในใจลึกๆของตุ้ยนุ้ยเอง เค้ายังหวังเล็กๆว่า พิมพ์คงจะมีใจให้เค้าเองบ้าง ว่าแต่เค้าจะมีใจให้หรือ ความรักของเค้าจะจบลงยังไง มันก็สุดแล้ว เค้าคนเดียวที่จะตอบคำถามได้ทุกอย่างนั้นคือ...พิมพ์