Reality 7 .:: ปริศนาราชวงศ์ปักษาธร ::. *Start*

ลำดับตอนที่ #55 : Friday : คืนส่งท้ายแห่งการฆาตกรรม

REALITY SEASON 7

ตอน : ปริศนาราชวงศ์ปักษาธร

“WEEK 1”

คืนที่ 5

Please Enter Code
3	7	1	*

“เปลี่ยนสีแล้ว!” มิ้วอุทานเสียง เธอหันไปมองหน้าวัชรที่ยิ้มแหยๆ ให้

เธอรอเวลาให้พระอาทิตย์ขึ้นสู่ท้องฟ้าในเช้าวันใหม่ ทันทีที่ตัวเลขนั้นปรากฏบนแผงควบคุม เธอรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก ภารกิจเมื่อคืนสำเร็จไปได้ด้วยดี อลิซที่ยืนอยู่ข้าง ๆ นั้นเลียริมฝีปากซ้ำไปมาหลายครั้ง นี่อาจจะเป็นอาการดีใจที่ไม่ได้แสดงออกมามากมายอย่างที่มิ้วนั้นทำ

ความสามารถพิเศษของฉันคือการโน้มน้าวใจคนไงล่ะ ....

เสียงนั้นดังอยู่ในหัวของอลิซมาตลอดทั้งคืน ทักษะพิเศษของมิ้วนั้นสร้างความสนใจให้แก่เธอเป็นอย่างมาก ความสามารถของมิ้วนั้นหยุดความสนใจให้เธออยู่ในห้วงของความคิดได้ มันทำให้เธอเกือบโดนเล่นงานเมื่อคืน

“ผลัดสุดท้ายคือตาของพวกนายแล้วสินะ” อายะหันไปมองภัทรที่นั่งเงียบอยู่ข้างเสา เขาไม่ได้พูดอะไรกับใครเลยนอกจากมองธงสีเหลืองที่สะบัดไปมาตามแรงลมอย่างเชื่องช้าแต่อ่อนไหว

คืนนี้เป็นคืนสุดท้ายที่พวกเขาจะได้นอนอยู่ข้างนอกนี้ ผู้กล้าที่เหลือในคืนสุดท้ายนั้นคือ ภัทร R4 หนุ่มเงียบอารมณ์ร้อน เกลียดคารมหญิง ,วัชร R6 เด็กหนุ่มชอบยิ้ม สามารถพูดคุยกับหุ่นกระบอกได้ทั้งวัน และ มาริสซ่า R7 สาวที่ฮอตที่สุดในซีซั่น เจ้าแม่จอม Bitch ตัวจริง!

พวกเขาจะอยู่ในคืนการทำภารกิจแรกนี้เป็นคืนสุดท้ายก่อนที่การตัดสินในวันรุ่งขึ้นจะเดินทางมาถึงในวันต่อไป

“คืนนี้มันต้อง Crazy มากแน่ ๆ เลย อยู่กับพวก Bad Boy 2 คน” มาริสซ่าขบริมฝีปากก่อนที่จะเหล่ตาไปมองภัทร หนุ่มที่หน้าตาดีที่สุดในซีซั่น

“อย่ามาทำหน้าตาประหลาดใส่ฉันนะ เห็นแล้วคนลุก” ภัทรเบ้ปากก่อนที่จะรีบเดินหนีไปจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด

“ว่าฉันหน้าตาประหลาดเหรอ ท่านี้น่ะ ชนะเลิศเลยนะจะบอกให้ นายนี้ตาไม่ถึงเล้ยยยยย” มาริสซ่าลากเสียงสูง ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนเดินหนีหล่อนเลย

เขาคือคนแรกที่ทำแบบนี้

“ไม่ตามไปหน่อยเหรอคับพี่มาริสซ่า” แอมป์แอบแซว เขาสะกิดไหล่ของหญิงสาวเบา ๆ

“ไม่ล่ะ ... ปล่อยเหยื่อไปก่อน คืนนี้ยังไงซะ .... พวกเราก็ต้องอยู่ด้วยกันทั้งคืน หึหึ” เธอยิ้มแก้มแทบปริก่อนที่จะเดินสบายใจเข้าไปในโดมเพื่อเตรียมอุปกรณ์ในการพักแรมนอกโดมคืนนี้

“ผู้หญิงคนนี้น่ากลัวจริง ๆ นายว่าไหม?” วัชรนั่งมองหุ่นกระบอก เขาขยับมันไปมาเพื่อแสดงท่าทางที่เขาพอใจก่อนที่จะออกไปเดินเล่นรอบ ๆ สนามหญ้าอย่างสบายใจ

เวลา 20.30 น.

คืนนี้พวกเขาทั้ง 3 คนมาเฝ้าเวรเร็วกว่าทุกคืนที่ผ่านมา ทีมงานต่างเดินมาจุดคบเพลิงให้พวกเขาตามเคยอย่างที่ทำให้ผู้เข้าแข่งขันคนก่อน

มาริสซ่านั่งไขว่ห้างควงกระบองพันลวดหนามอย่างสบายอารมณ์ เธอเคยเห็นอาวุธชิ้นนี้มาแล้วหนึ่งครั้งในรอบ Lost Survivors ตอนที่เธอวิ่งหนีเจ้าอาวุธชิ้นนี้ แล้วในตอนนี้เธอได้กลายเป็นเจ้าของของมันอย่างสมบูรณ์แบบแล้ว ทางด้านของวัชรนั้น เขาไม่ได้สนใจดาบซามูไรสักเท่าใด เขาใช้เวลานี้นั่งเล่นกับเจ้าหุ่นกระบอกตัวโปรดเสียมากกว่า และสุดท้าย ภัทร ... เขาเองนั้นก็ได้แต่มองออกไปรอบ ๆ เพื่อระวังศัตรูกลุ่มสุดท้ายที่จะเข้ามาเอาผืนธงนี้ อาวุธคู่ใจของเขาคือปืนลูกโม่ของมิ้ว

มีอาวุธทั้งระยะไกล ระยะประชิดครบเซ็ต

“รู้สึกว่าวันนี้ลมจะไม่กระดิกเลยนะ” มาริสซ่าเปรย เธอหยิบกระดาษซับหน้ามันออกมาพรางซับใบหน้าที่แต่งไปด้วยเครื่องสำอางแบบครบสูตร ทั้งมาสคาร่า ขนตาปลอม และลิปสติกสีฉูดฉาด

“เห็นตอนแรกนึกว่าเธอจะมาปาร์ตี้ริมสะน้ำซะอีก” ภัทรไม่วายมองหน้าของหญิงสาวอย่างไม่สบอารมณ์เท่าใดนัก

เขาไม่ค่อยชอบผู้หญิงที่มีนิสัยแบบนี้สักเท่าไร ... ไม่สิ ... เขาไม่ชอบผู้หญิงทุกคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิต เขาคิดว่าผู้หญิงทุกคนหลอกลวง เขาเคยเจอเรื่องราวเลวร้ายแบบนี้มาหนึ่งครั้ง เพราะเขาโดนพี่ชายที่รักและแฟนสาวหักหลังโดนการเป็นชู้กัน ตั้งแต่นั้นมาเขาจึงเกลียดผู้หญิงทุกคนที่เข้ามาใกล้เขา

“ก็ว่าจะมายั่วนายสักหน่อย ไม่สนเหรอไงคะ Darling” มาริสซ่ายังคงนั่งไขว่ห้างสับไปสับมา โชว์ขาอ่อนขาวเนียนตามแบบฉบับของสาวฝรั่ง หากแต่ว่าภัทรไม่ได้สนใจอะไรเลยสักอย่าง

“ใช้ไม่ได้ผลกับฉันหรอก มุกหลอกผู้ชายของเธอน่ะ ลองไปยั่ววัชรดูสิ ...” ภัทรชี้ไม้ชี้มือไปหาวัชรแบบขอไปที

“อย่ามองมาที่ผมแบบนั้นสิ ... ผมอยู่กับเพื่อนรักของผมก็ดีอยู่แล้ว” วัชรพยายามหลบหน้าหลบตา

“โอ้ย ... อยู่เวรกับพวกนายไม่สนุกเลย!! ไปฉี่ดีกว่า” มาริสซ่าลุกขึ้นก่อนที่จะพ่นไฟใส่ไปดอกหนึ่ง เธอกำไม้เบสบอลก่อนที่จะเดินไปยังมุมมืดของสนามเพื่อหาที่ลับตาในการทำภารกิจส่วนตัวของหล่อน

เธอเลือกมุมขวาของสนามหญ้าที่ห่างขากแสงสว่างของคบเพลิงพอสมควร เธอวางกระบองไว้ก่อนที่จะเริ่มปลดตะขอกางเกงยีนส์ขาสั้น

สวบบบบบบบ!!

เสียงบางอย่างทำให้หล่อนหยุดชะงัก เธอมองซ้ายทีขวาทีเพื่อหาที่มาของเสียงแปลกปลอมนี้ สองมือเริ่มหยิบอาวุธแนบกายไว้ไม่ห่าง

“What’s that?” เสียงเริ่มสั่นเครือ และแล้วบางสิ่งบางอย่างก็พุ่งมาหาเธอจากทางหลัง

เวลาผ่านไปราวห้านาที สองหนุ่มเริ่มมองหามาริสซ่า พวกเขาเริ่มจะเป็นห่วงเธอขึ้นมาบ้างแล้ว

“ทำไมไมปนานขนาดนี้” วัชรเปรยขึ้น ผมสีน้ำเงินซอยนั้นปลิวไปตามแรงลมอย่างช้า ๆ ส่วนภัทรนั้นไม่ได้พูดอะไร เขาได้แต่มองหาเธอ

เพียงไม่นานนัก มาริสซ่าก็ปรากฏตัวขึ้น แต่เธอไม่ได้มาคนเดียว มือข้างขวาของเธอกำไม้กระบองที่ถูกพันด้วยลวดหนามเอาไว้ หากแต่ว่าปลายไม้นั้นกลับมีร่างของหญิงสาวตัวเล็กคนหนึ่งลากมาด้วย ส่วนของลวดที่ขดกันนั้นเจาะลึกเข้าไปยังกลางศีรษะของหล่อน

“ลากใครมาด้วยนั้น!” ภัทรชะโงกมองร่างที่ไร้วิญญาณของเด็กสาวปริศนา

มาริสซ่าถ่มน้ำลายลดหน้าศพก่อนที่จะใช้เท้ายันหน้าเพื่อกดใบหน้าเอาไว้และกระชากไม้กระลองออกมา เลือดสาดกระเด็นไปทั่วเสื้อตัวสวยของเธอ

“มันมาแล้ว ....” มาริสซ่ากัดฟัน เธอไม่ชอบคนเล่นข้างหลัง โชคดีที่เธอไหวตัวทันและจัดการมันได้ซะก่อน ในตอนนั้นเองภัทรและวัชรจึงเริ่มหยิบอาวุธมาไว้ในมือก่อนที่จะมองหน้าหลังเพื่อเตรียมพร้อม

และแล้วศัตรูคนที่สองก็ปรากฏตัวขึ้น มันกระโดดลงมาจากเสาหินก่อนที่จะดึงธงสีเหลืองมาไว้ในมือ หนุ่มฉกรรจ์ในชุดสีน้ำตาลมองหน้าของวัชรก่อนที่จะยิ้มมุมปากอย่างน่าหมั้นไส้ มาริสซ่าที่ยืนใกล้ที่สุดจัดการฟาดกระบองไปที่หัวเข่าของเขาอย่างแรง จังหวะเดียวกันภัทรได้คว้าปืนลูกโม้จ่อหัวและ

ปัง!

กระสุนพุ่งทะลุจากหลังศีรษะมายังหน้าผาก ลูกกระสุนของลูกโม่วิ่งออกมาพร้อมกับเลือดที่กระจายออกมาจากรูเล็ก ๆ ของหัว

“Great!” มาริสซ่ากระโดดโลดเต้นอย่างสนุกสนาน ในขณะเดียวกัน หญิงสาวในชุดสีฟ้าของโรงพยาบาลโรคจิตเดินออกมาจากมุมมืดพร้อมกับสว่านไฟฟ้า เสียงของมันดังสนั่น

“ปฏิบัติการ Trioลุยกันเลย” หญิงสาวคนเดียวในกลุ่มพูดขึ้นก่อนที่จะว่างเข้าไปหา หากแต่ว่ามันได้ใช้สว่านขวางทางเอาไว้ มันเจาะกระบองจนไปรูและแน่นอนว่าความแข็งของไม้นั้นทำให้สว่านไฟฟ้าเกิดติดขัดกับเนื้อไม้ จังหวะนั้นเป็นโอกาสที่มาริสซ่าใช้ส้นสูงถีบเข้าที่หน้าท้องจนล้มลง

“ได้เวลาขโมยเล็บแล้ว ...” วัชรอมยิ้มก่อนที่จะวิ่งเข้ามาฟาดดาบยาวลงบนร่างกายของเหยื่อ เสียงกรีดร้องนั้นดังไปทั่วทุกครั้งที่คมดาบฟาดฟันลงบนผิวหนังซ้ำแล้วซ้ำเล่า ดูเหมือนว่าวัชรจะชอบใจกับกิจกรรมแบบนี้มาก ภัทรเองเดินเข้ามาก่อนที่จะส่องลูกโม่เพื่อย้ำให้ตายอีกครั้ง

มาริสซ่ามองศพที่อยู่ตรงหน้าอย่างสะอิดสะเอียน แต่หากว่าเจือปนด้วยความโมโห

“Bitch ... แกทำอาวุธฉันเป็นรู!” เธอถอดส้นสูงก่อนที่จะมาค่อมร่างของมันแล้วฟาดส้นสูงใส่หน้าอย่างไม่ปราณี ภัทรดูจะพอใจแล้วจึงเดินไปเก็บธงที่ตกอยู่มาปักไว้ที่เดิม ส่วนวัชรนั้นหลังจากจัดการเหยื่อแล้วจึงหยิบมีดพับออกมาจากกระเป๋ากางเกงและค่อย ๆ เลาะเล็บของมันออกทีละนิด

ได้เวลาประกอบ Collection ของวัชรอีกแล้ว ......

“ยังไม่หมด” เสียงของภัทรทำให้ทั้งคู่ละจะกิจกรรมที่ทำอยู่ก่อนที่จะหันไปมองภัทร ยังมีผู้ชายร่างยักษ์และผู้หญิงตัวเล็กอีกคนเดินเข้ามา ในมือของทุกคนมีอาวุธที่เหมือนกัน นั่นคือค้อนเหล็กที่สามารถทุบทีเดียวถึงกลับปางตายได้เลย

“มาอีก 3 เลยเหรอ ไม่ให้เวลาหายใจหายคอเลยนะ” มาริสซ่าบ่นอุบก่อนที่จะดึงสว่านออกมาจากกระบอง

วัชรอมยิ้มก่อนที่จะหยิบดาบออกมา ชายฉกรรจ์ตรงหน้าวิ่งเข้ามาพร้อมกับค้อนเหล็กก่อนที่จะเหวี่ยงไปสุดแรง วัชรเองก้มตัวหลบอาวุธขนาดยักษ์ ทันทีที่เขาตั้งตัวได้ เขาโยนหุ่นกระบอกในมือขึ้นฟ้า ชายโรคจิตแหงนหน้าขึ้นไปมองหุ่นกระบอกลอยฟ้าอย่างชอบใจโดยที่ไม่รู้ว่านั่นคือกับดัก

เขายิ้มอีกครั้งก่อนที่จะตวัดดาบไปยังคอหอยของชายหนุ่มคนนั้น เลือดพุ่งกระฉูดออกมาจากคอหอยที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดใหญ่ มันพุ่งออกมาราวกับท่อแตก เขาสำลักเลือดของตัวเองก่อนที่จะล้มลงไป วัชรหยิบหุ่นกระบอกที่หล่นพื้นก่อนที่จะเริ่มเช็ดตัวของมันที่เปรอะฝุ่น

ภัทรมองหน้าของชายร่างใหญ่ที่สูงทมิฬ เขาหลบการโจมตีของค้อนยักษ์ก่อนที่จะกระแทกสันปืนเข้าที่โพรงจมูกจนเลือดกำเดาเริ่มไหลออกมาจากช่องจมูก มันเซไปทางด้านหลัง เป็นจังหวะเดียวกับที่วัชรวิ่งมาทางด้านหลังและฟาดสันดาบลงไปยังท้ายทอย ชายฉกรรจ์ถลาเข้าหาภัทร เขายิ้มก่อนที่จะยัดปากกระบอกเข้าปากเขาแล้วลั่นไกจนเกิดเสียงดังจนเด็กสาวในชุดคนไข้โรคจิตตกใจ

เป็นฤกษ์ดีที่มาริสซ่าเริ่มลงมือ เธอฟาดปลายของส้นสูงไปกระพุ้งแก้มของเด็กสาวจนล้มลง เธอเริ่มเปิดสวิซของสว่านก่อนที่จะมาค่อมร่างของเธอและเปรยเสียงเบา

“Sorry นะ ฉันจำเป็นต้องทำน่ะ ไม่ว่ากันนะ ....” มาริสซ่าขยิบตาให้ก่อนที่จะตัดสินใจปล่อยปลายสว่านเข้าไปกลางหน้าผากของเด็กสาว เสียงของเธอกรีดร้องไปทั่วและสั่นกระตุกพร้อมกับแรงสว่านที่กระแทกเข้าไป ตาเริ่มเหลือกค้างอย่างทรมาน มาริสซ่าเจาะสว่านลงอยู่อย่างนั้นจนร่างของเด็กสาวนิ่งไป

“Mission Complete!” เธอเช็ดเลือดที่เปรอะหน้าออกพลันหยิบเครื่องสำอางออกมาเติมแต่งใบหน้าที่เริ่มมันจากเหงื่อไคล

“ถ้าหน้าฉันเป็นสิวล่ะก็ เธอตายแน่” เธอเบ้ปากก่อนที่จะเริ่มลงรองพื้นต่อ วัชรและภัทรเองได้แต่มองหน้ากันโดยที่ไม่ได้พูดอะไร

ถ้าผู้หญิงเป็นแบบนี้เหมือนกันทั้งโลก ไม่แปลกที่เขาจะเกลียด .... ภัทรได้แต่คิดก่อนที่นั่งลงบนโขดหินจนผลอยหลับไปในที่สุด

และแล้วค่ำคืนแห่งการเฝ้าธงของปักษาธรได้สิ้นสุดลงแล้ว พรุ่งนี้พวกเขาจะต้องเข้ารับการตัดสินในสัปดาห์แรกของการแข่งขัน ผลการตัดสินทั้งหมดกำลังจะเริ่มต้นขึ้น ใครกันจะต้องไปคนที่ลาโลกไปเป็นคนแรก!

แบบฟอร์มการเข้าห้องสารภาพ (ส่งทางข้อความลับ)

ชื่อเล่นของคุณพร้อมรหัส :

ความรู้สึกที่มีต่อกิจกรรมนี้ :

โหวตคนที่คิดว่า ‘แกร่ง’ ที่สุดพร้อมเหตุผล : (ตอบในมุมมองของผู้เข้าแข่งขัน ไม่ใช่นักอ่าน)

โหวตคนที่คิดว่า ‘อ่อนแอ’ ที่สุดพร้อมเหตุผล : (ตอบในมุมมองของผู้เข้าแข่งขัน ไม่ใช่นักอ่าน)

NEYNE: BLOMMA