คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #108 : Thursday : หุ่นเชิดในร่างของนางรำ
REALITY SEASON 7
ตอน : ปริศนาราชวงศ์ปักษาธร
“WEEK 7 (Semi-Week)”
เพียงไม่นานนักการปฐมพยาบาลเบื้องต้นจากสาวร่างเล็กได้สิ้นสุดลง เธอเก็บอุปกรณ์ยาลงกล่องเอาไว้ ในตอนนั้นที่สายตาของเขาหันไปมองปะทะกัน
“ขอบคุณนะครับ” เขาเปรยขึ้น เธอไม่ได้พูดอะไรนอกจากยิ้มหวานให้ก่อนที่จะเดินกลับไปที่ห้องเก็บอุปกรณ์และจัดการวางยาตามตำแหน่งเดิมในตู้
เขานั่งกระดิกเท้าและดูรอยแผลที่ถูกตกแต่งดัวยผ้าพันแผลสีขาวเหมือนมัมมี่ในหนังที่เขาเคยดู เวลาผ่านไปราวสิบนาที เขาเริ่มสังเกตเห็นว่าโอลีฟหายไปนานเกินไป เขาจึงตัดสินใจลุกออกไปยังห้องเก็บอุปกรณ์เพื่อดูให้แน่ใจว่าเธอยังอยู่ที่ห้องนั้น และเพียงอึดใจหนึ่ง เขาเดินมาถึงห้องนั้นซึ่งเป็นจุดหมายก่อนที่จะชะโงกหน้าเข้ามาในห้อง
ห้องนั้นเปลี่ยนแปลงไปจากเดิมอย่างเห็นได้ชัด ตู้ยายังคงเปิดอ้าออกราวกับว่ามีคนกำลังใช้งานมันอยู่ ยาสามัญประจำบ้านและอุปกรณ์ทำแผลที่โอลีฟเคยถือล่วงกระจายอยู่บนพื้นจนเม็ดยานั้นเกลื่อนไปหมด แต่ที่สำคัญ
วัชรไม่เห็นโอลีฟอยู่ในห้องนั้น ....
“โอ ... ลีฟ?” เขายังคงยืนงงกับสถานการณ์ตรงหน้า หัวเริ่มสะบัดไปมาก่อนที่จะวิ่งออกตามหาเด็กสาวที่หายตัวไปจากห้องพยาบาลทั้งที่เมื่อครู่นั้นพวกเขาเพิ่งจะคลาดกันเองแท้ ๆ
สถานการณ์รอบตัวเริ่มเลวร้ายมากยิ่งขึ้นเข้าไปทุกที คนที่อยู่รอบตัวของวัชรนั้นหายไปจนเกือบจะหมด ทั้งวิซซาร์ดที่ถูกลักพาตัวไปจากห้องอาหารและอันตธานหายไปราวกับล่องหน ส่วนโอลีฟนั้น เธอขอตัววัชรออกมาเพื่อเก็บอุปกรณ์พยาบาลและก็หายตัวไปพร้อมกับซากของยาที่เกลื่อนพื้น เขาเริ่มใจคอไม่ดีเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับคู่หูหรือเปล่า
บรรยากาศภายในห้องอาหารทั้งกดดันและเงียบงัน ไม่มีใครปริปากพูดอะไรออกมา ภายในห้องนั้นมีห้าคนก็หนึ่งศพ แอนน์และน้ำฟ้าจ้องหน้ากันอย่างหวาด ๆ ส่วนอลิซนั้นก็นั่งอยู่ข้างศพ
“เธอใช่ไหมคือฆาตกร ... บอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะ!” แอนน์มองด้วยหางตามายังน้ำฟ้า เธอกำลังฟูมฟายจนใบหน้านั้นผิดรูปร่างไป
“ฉันว่าคนที่ฆ่าน่ะเป็นเธอมากกว่า! ” เธอปาดน้ำตาก่อนที่จะชี้หน้าของแอนน์อย่างเอาเรื่อง เมื่อมีคนตายไปคนหนึ่งแล้ว แน่นอนว่า ...
ต้องมีรายต่อไปแน่นอน!
“เธอนั่งอยู่ข้างฟีนมากที่สุด โอกาสที่เธอจะทำมันมากกว่าใครเพื่อน” แอนน์ชี้แจงและพยายามโบ้ยให้น้ำฟ้ากลายเป็นฆาตกรตามความคิดของเธอ
“ตอนไฟดับ ทุกคนก็เข้ามาได้ทั้งนั้น เธอเห็นเหรอว่าฉันเป็นคนทำ” น้ำฟ้ามองด้วยสีหน้าดุดันอย่างสุดทนจนทำให้แอนน์นิ่งงันไป
“ถ้าตัวเองเป็นฆาตกรก็อย่ามากลบเกลื่อน!” น้ำฟ้ายังไม่หยุด
“ยังไม่เลิกพล่ามใช่ไหม” แอนน์ทำทีจะตรงปรี่เข้ามาหา เธอง้างมือมาแต่ไกลก่อนที่จะประทับมือลงบนใบหน้าของผู้หญิงปากดีคนนั้น
“Shut up!!” มาริสซ่าตะโกนลั่นราวกับเสียงนกหวีดก่อนที่จะมาขวางร่างของทั้งสองเอาไว้
“เธอจะช่วยคนที่เป็นฆาตกรงั้นเหรอ?” แอนน์หัวเสีย
“ฉันเป็น The Queen ของที่นี่ เพราะฉะนั้น ฉันขอสั่งให้พวกเธอถอยห่างออกไปจากกันเดี๋ยวนี้ ... Now!!” มาริสซ่าชี้ไม้ชี้มือให้ทั้งคู่แยกออกจากกัน
ราวกับว่าคำสั่งนั้นคือคำสั่งประกาสิทธิ์ แอนน์เองเดินถอยห่างออกมาอย่างไม่เต็มใจนัก ส่วนน้ำฟ้าเองก็วิ่งไปหลบมุมห้องก่อนที่จะย่อตัวลงด้วยความหวาดกลัวอย่างสุดขีด
“พวกเธออยู่ในห้องนี้ พวกฉันซึ่งเป็นคู่หูของพวกเธอก็อยู่ในห้องนี้ เพราะฉะนั้น Safety แน่นอน ... Okay!” หล่อนมองหน้าของทั้งสองสลับกัน
“เวลานี้ไม่ใช่เวลามานั่งทะเลาะกัน ฉันว่าพวกเราน่าจะร่วมมือกันตามหาฆาตกรและกระชากหน้ากากของมัน” อลิซแนะนำ
แอนน์และน้ำฟ้ากันมาสบตากันก่อนที่จะมองหน้าไปคนละทาง วินาทีนี้พวกเธอทั้งสองต่างปฏิเสธเสียงแข็งว่าตัวเองไม่ใช่ฆาตกรและยังยืนกรานเป็นผู้บริสุทธิ์
พวกเขาระแวงกันเอง ....
ท่ามกลางความตื่นตระหนกของสองสาว วัชรพุ่งตัวเข้ามาก่อนที่จะมองซ้ายมองขวา
“มีอะไร .. วิ่งเข้ามาซะตกใจเลย” เจ้านายที่คิดอะไรเพลิน ๆ หันมาถามชายหนุ่มที่มีสีหน้าที่วิตกอย่างเห็นได้ชัด
“โอลีฟหายตัวไป!” พูดแค่นั้น ทั้งแอนน์และน้ำฟ้าต่างมองหน้ากัน น้ำฟ้าเริ่มร้องไห้ออกมาอีกครั้ง จู่ ๆ สาวสวยคนที่สองได้หายตัวไป วัชรเล่ารายละเอียดทั้งหมดให้แก่คนทั้งหมดฟัง
พวกเขาตกลงว่าจะออกตามหาโอลีฟให้เจอ วัชรพาทุกนมายังห้องพยาบาลเพื่อให้เห็นสภาพห้องที่กระจัดกระจายไปหมด แอนน์เริ่มหน้าเสียแต่ก็พยายามคุมอารมณ์บนใบหน้าอย่างแนบเนียน ส่วนน้ำฟ้าเองได้แต่ขยับแว่น ร้องไห้ฟูมฟายออกมาเหมือนคนเสียสติ
“พวกเธอไม่ได้ทำใช่ไหม?”วัขรหันมาถาม ทั้งสองส่ายหน้า
“ตอนนั้นพวกนี้อยู่ในห้องครัวกันหมด” อลิซสรุป วัชรมองหน้าของทุกคนอย่างไม่เข้าใจ ว่าเหตุใดโอลีฟถึงหายไปอย่างรวดเร็ว
“บางทีอาจจะไม่ใช่ฝีมือของคนก็ได้นะ” อลิซมองยิ้มมุมปาก
“หมายความว่าไงว่าไม่ใช่คนทำ?” แอนน์เริ่มสติกระเจิง
“เธอไม่เคยได้ยินเรื่องตำนานของปักษาธรหรอกเหรอ หึหึ ....” เธอเลียริมฝีปากอย่างกระหายความอยากรู้ของคำตอบที่ต้องการค้นหามากมาย
ตุบ!
ในตอนนั้นเองมีเสียงบางอย่างดังมาจากที่ไหนสักแห่งจากปราสาทที่น่าสะพรึงกลัวแห่งนั้น พวกเขามองไปยังต้นเสียงเป็นทางเดียวกันและแน่ใจว่าเสียงนั้นดังมาจากจุด ๆ ที่พวกเขามองไปอย่างแน่นอน
ระเบียงชั้นสอง!
“ได้ยินใช่ไหม?” น้ำฟ้าเสียงสั่น มาริสซ่าพยักหน้าก่อนที่จะรีบนำทีมวิ่งขึ้นไปด้านบน
ฝีเท้าหลายคู่กึ่งเดินกึ่งวิ่งมาด้วยความกลัวระคนกับความอยากรู้อยากเห็นว่าเสียงนั้นเป็นที่มาของเสียงใดกันแน่ เมื่อทุกคนมาถึงกลับมีเพียงความว่างเปล่า ประตูระเบียงเปิดอยู่พร้อมกับอะไรบางอย่างที่วางแน่นิ่งอยู่ที่พื้น
“วิซซาร์ด!” วัชรตกใจเมื่อเห็นว่าเพื่อนรักของเขามานอนอยู่ตรงนี้ เขารีบวิ่งเข้าไปคว้าตัวของหุ่นกระบอกตัวโปรดมากอดไว้อย่างแน่น หุ่นตัวนี้เขาไม่ยอมให้มันคลาดสายตาไปแน่นอน
เป็นคอลเลคชั่นที่ทำจากอวัยวะของผู้เข้าแข่งขันที่มีความชั่วขนาดนี้ ... จะทำหายได้อย่างไรกัน
ท่ามกลางความดีใจของวัชรที่ได้ของที่ตามหากลับคืนมานั้น จู่ ๆ ก็มีบางอย่างตกลงมาตกหน้าของวัชรหากแต่สิ่งนั้นยังลงมาไม่ถึงพื้นเพราะมีเส้นเอ็นบาง ๆ พันธนาการเอาไว้
“กรี๊ดดดดดดดดด!!!” น้ำฟ้าหวีดน้องอย่างสุดเสียงก่อนที่จะเอามือป้องปากออกมา
พวกเขาโอลีฟอยู่ในสภาพที่ไร้ลมหายใจ เลือดมากมายนั้นไหลโชกตามตัวของเธอจนไม่รู้ว่าเลือดนั้นไหลมาจากปากแผลใดกันแน่ ร่างของเธอถูกพันธนาการด้วยเส้นเอ็นมากมาย ปมเอ็นนั้นหันเข้าหาตัวของเธอ ใบหน้าเหลือกค้างด้วยความทรมาน แขนและขานั้นเองก็ถูกพันด้วยเส้นเอ็นเช่นเดียวกัน
“ตายเหมือนหุ่นกระบอกที่กำลังเชิดอยู่เลยนะครับเนี่ย” วัชรชื่นชมสภาพศพที่เหมือนกับการเล่นหุ่นที่เขาชอบมาก
แต่สำหรับแอนน์และน้ำฟ้าแล้ว พวกเธอไม่สามารถรับสภาพการตายของโอลีฟได้ ร่างนั้นมันโชกเลือดไปจนเสื้อผ้าของหล่อนเปรอะไปหมด เส้นเอ็นมากมายต่างพันธนาการร่างนั้นไว้อย่างน่ากลัว ถ้ามองมาจากความมืดด้านนอกนั้น เหมือนกับว่าเธอกำลังร่ายรำอยู่เหนือพื้น
ราวกับนางรำในปราสาทแห่งนั้น ....
ในเมื่อแอนน์และน้ำฟ้ายังอยู่ในห้องอาหารนั้น แล้วใครกันที่จะสามารถลงมือฆ่าโอลีฟได้ ... หรือว่าจะมีบางสิ่งอย่างที่อลิซได้พูดเล่นเอาไว้
วิญญาณแห่งปักษาธรจะตามพิพากษาสาวสวยทีละราย!
ความคิดเห็น