คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Stay Alive
แฮร์รี่ไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหน แต่มันสวยมากเหลือเกิน ทุ่งหญ้าสีเขียว ดอกไม้บานสะพรั่ง สายลม แสงแดด เสียงกิ่งไม้และใบไม้ไหว ทุกสิ่งทุกอย่างที่ล้อมรอบตัวเขาดูมีชีวิตชีวา...และอบอุ่น... แต่แฮร์รี่กลับรู้สึกว้าเหว่...และสงสัย... ว่าทำไมถึงมีเขาอยู่เพียงคนเดียว
...บางทีนี่อาจเป็นความฝัน...
มีบางอย่างขยับไหวอยู่เบื้องหลัง แฮร์รี่หมุนตัวไปหาช้าๆ เขาพบชายคนหนึ่ง ชายร่างผอม จมูกงองุ้มเหมือนตะขอ สวมชุดสีดำเหมือนสีผมและสีตา ดวงตาสีดำสนิทนั้นดูว่างเปล่า เขาจ้องมองมัน ราวกับถูกมนต์สะกด ให้หลงใหลและตราตรึง...
“...คุณเป็นใครฮะ...” แฮร์รี่ถาม เสียงของเขาเองนั้นเหมือนมาจากที่ไกลแสนไกล
ชายจมูกตะขอไม่ตอบ ดวงตาสีดำยังคงจ้องมองแฮร์รี่ แฮร์รี่ก็ยังคงจ้องมองเขา เวลานี้คำตอบไม่จำเป็นสำหรับแฮร์รี่อีกต่อไป
...แฮร์รี่หวังเพียงเวลานี้จะคงอยู่ตลอดไป ขอเพียงคนคนนี้ยังอยู่...จะเป็นใครนั้นไม่สำคัญเลย...
“...คุณจะอยู่กับผมใช่ไหม...” แฮร์รี่เปลี่ยนคำถาม เขาขยับเข้าไปใกล้ชายตรงหน้า จ้องมองใบหน้าที่อยู่สูงกว่าเขาไม่มาก
“...ตลอดไป...” ชายจมูกตะขอตอบ น้ำเสียงของเขาฟังดูเย็นชา ผิดกับอ้อมกอดที่กอดเขา มันอบอุ่นราวกับไฟ แฮร์รี่กอดตอบ เขาค่อยๆหลับตาลง รู้สึกราวกับว่าร่างกายของเขาได้หลอมละลายลงด้วยความสุขในอ้อมแขนของชายตรงหน้า
“...ลาก่อน...เซเวอร์รัส...”
***************************
แฮร์รี่สะดุ้งตื่นขึ้นมาในความมืด ความทรงจำในความฝันจางหายไปราวกับไม่เคยมีมาก่อน ไม่ว่าเขาจะพยายามยื้อไว้มากแค่ไหน... แต่ความรู้สึกทั้งหลายทั้งมวลยังคงอยู่ แฮร์รี่สัมผัสได้ถึงความสุขที่ได้รับ และความรักที่เขามีให้แก่คนในความทรงจำและความฝันอันเลือนราง...
เขาพยายามขยับตัวลุกขึ้นนั่ง แต่แฮร์รี่ก็รู้สึกว่าร่างกายของเขาช่างหนักอึ้งเสียเหลือเกิน หัวของเขาปวดตุบๆจนแทบจะระเบิด เขามองไปรอบๆ ห้องพยาบาลนั้นเต็มไปด้วยผู้คน ที่กระจัดกระจายกันหลับอยู่ตามมุมต่างๆ เฮอร์ไมโอนี่ฟุบหน้าลงหลับบนเตียงของเขา รอนสัปหงกอยู่ที่เก้าอี้ข้างเตียง ถัดไปเป็นนางวีสลีย์ จอร์จ และจินนี่ ยังมีเนวิลล์ ลูน่า และคนอื่นๆ ฟุบหลับอยู่ตามเตียงอื่นๆที่ว่าง ไม่ไกลนัก แฮร์รี่รู้สึกดีใจที่มีคนมากมายเป็นห่วงเขา แต่กระนั้น...แฮร์รี่ก็กลับรู้สึกว่า นี่ไม่ใช่ทั้งหมดที่เขาต้องการ...
...เหมือนมีอะไรบางอย่างขาดหายไป...
แฮร์รี่พยายามมองหา ทั้งๆที่เขาก็ไม่รู้ว่ากำลังหาอะไร แต่ไม่ว่ามันจะเป็นอะไร แฮร์รี่คิดว่ามันคงไม่อยู่ในห้องพยาบาลนี้
“แฮร์รี่” เสียงเฮอร์ไมโอนี่กระซิบ เธอตื่นเพราะรู้สึกว่าแฮร์รี่เคลื่อนไหว แม้จะเพียงเล็กน้อย แสดงว่าเธอคงหลับไม่สนิทนัก สีหน้าเธอดูกังวลและเหนื่อยล้า “เธอ...เป็นยังไงบ้าง...”
“ก็ดี” แฮร์รี่กระซิบตอบ เขายังไม่อยากทำให้ใครตื่นขึ้นมาตอนนี้ ทุกคนเหนื่อยมามาก แม้ว่าจะไม่ได้นอนหลับสบายบนเตียงนุ่มๆ อย่างน้อยพวกเขาก็น่าจะได้หลับจนถึงเช้า “แค่ปวดหัวนิดหน่อย...ไม่หรอก ไม่ใช่ปวดหัวแบบตอนที่เข้าไปในหัวโวลเดอมอร์...
แล้วทำไมฉันถึงมาอยู่ห้องพยาบาลได้ล่ะ เกิดอะไรขึ้นหรอ!? ฉันจำได้แค่ว่าเราชนะแล้ว โวลเดอมอร์ตาย...หลังจากนั้นไป เกิดอะไรขึ้นงั้นหรือ ฉัน...ฉันจำอะไรไม่ได้เลย”
“แฮร์รี่...เธอจำ...จำศาสตราจารย์สเนปได้รึเปล่า...” เฮอร์ไมโอนี่ถามอีกครั้ง น้ำเสียงเธอแผ่วเบากว่าครั้งแรกมาก
...สเนป...
แฮร์รี่รู้สึกเหมือนหัวสมองว่างเปล่าขึ้นมาชั่วขณะ เมื่อเขาพยายามนึกว่ารู้จักคนที่ชื่อนี้หรือเปล่า ในขณะเดียวกันก็เป็นชื่อที่ทำให้หัวใจเขารู้สึกอบอุ่นและเหงาอย่างประหลาด
“ฉันคิดว่าไม่นะ...เขาเกี่ยวข้องกับเรื่องที่ทำให้ฉันต้องมาอยู่ที่ห้องพยาบาลนี่ด้วยหรอ” แฮร์รี่ถามออกไป
เฮอร์ไมโอนี่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ แต่กระนั้นเธอก็ยังยิ้มให้เขา แม้ว่ามันจะเป็นรอยยิ้มที่เศร้าสร้อยที่สุดที่เขาเคยเห็นก็ตาม
“ไม่เลย” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ “เขาไม่เกี่ยวอะไรกับเธอเลย แฮร์รี่...นอนเถอะ...เธอแค่เหนื่อยมามากเกินไปก็เท่านั้นเอง...”
***************************
“แฮร์รี่ลบความทรงจำตัวเองเรื่องศาสตราจารย์สเนปออกไปแล้ว” เฮอร์ไมโอนี่พูด “ความทรงจำทั้งหมดที่เขาเอาให้เรา...”
“ไม่นะ! แฮร์รี่ทำ...เขาทำ...ได้ยังไง...” รอนพึมพำ “เขาจะทำไปทำไม...เธอรู้ได้ยังไง แล้วเขาจะทำไปเพื่ออะไร...”
“แค่ฉันอีกคนที่จะหายไป” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ “แฮร์รี่บอกว่า ตัวเขาอีกคน...เขาหมายถึงตัวเขาอีกคนที่เขาไม่เคยให้เราได้เห็น ตัวตนของเขาที่รักศาสตราจารย์สเนป...แต่เราเข้าใจผิด พอพวกเราเข้ามาเห็นแฮร์รี่ที่ชี้ไม้กายสิทธิ์เข้าหาตัวเอง ก็เข้าใจว่าเขาจะ...จะทำอะไรบ้าๆ...”
“แต่แฮร์รี่บอกว่าเขาทนมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้” รอนแย้ง “นั่น...ฉันเลยนึกว่าเขาจะฆ่าตัวเอง...”
“แฮร์รี่บอกว่า เขาไม่สามารถมีชีวิตอยู่ แบบนี้ ต่อไปได้” เฮอร์ไมโอนี่ขัด “ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ แต่เขาไม่อยากมีชีวิตอยู่โดยมีแต่ความทรงจำ...มันทำให้เขาเจ็บปวด เพราะเขายังคงจำทุกอย่างได้ แต่เขาจะไม่มีวันได้มันกลับมา...”
“เขาทำให้ทุกอย่างมันยากขึ้นไปอีก!” รอนว่า “เขาคิดว่ามีแต่ตัวเองที่สูญเสียงั้นหรอ บ้านฉัน...เฟร็ด...แต่ไม่มีใคร ไม่มีใครคิดจะทำแบบที่เขาทำกันสักคน!!”
“พอได้แล้ว เกรนเจอร์ หยุด วีสลีย์” มักกอนนากัลห้าม เธอรู้สึกไม่พอใจที่โดนลืมไปว่ายังยืนอยู่ตรงนี้ ทั้งๆที่นี่คือห้องทำงานของเธอ “นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาโต้เถียงกันในเรื่องที่ได้เกิดไปแล้ว แต่เราควรจะมาช่วยกันคิดว่าควรจะทำอย่างไรต่อไปดีกับข่าวของพวกเขาที่กำลังขึ้นหน้าหนึ่งของเดลี่พรอเฟ็ตอยู่นี่!”
ภายในห้องอาจารย์ใหญ่ต่างก็เงียบกันไปชั่วขณะ เดลี่พรอเฟ็ตหลายฉบับกองอยู่กระจัดกระจายไม่เป็นระเบียบบนโต๊ะตรงหน้ามักกอนนากัล ทุกเล่มมีภาพของแฮร์รี่ที่ทรุดนั่งร้องไห้อยู่ข้างร่างไร้วิญญาณของสเนปและหัวข้อข่าวที่รุนแรงอย่างไร้มนุษยธรรม ทุกคนจ้องมันราวกับว่าเป็นสิ่งที่เลวร้ายที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา
ไม่มีใครเข้าใจว่า คนพวกนี้กล้าทำอย่างนี้กับแฮร์รี่ได้อย่างไร กล้าใช้ถ้อยคำสกปรกกับคนที่เสียสละทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อปกป้องโลกเวทมนต์ได้ยังไงกัน...
“อัลบัส คุณคิดว่าเราควรจะทำอย่างไรต่อไปดี” มักกอนนากัลหันไปปรึกษาชายชราในภาพเหมือนที่ใหญ่ที่สุด และตั้งเด่นสง่าอยู่เบื้องหลังเธอ
อัลบัส ดัมเบิลดอร์ในภาพเหมือนค่อยๆลืมตาที่อยู่หลังแว่นตารูปพระจันทร์เสี้ยวช้าๆ เขามีท่าทีครุ่นคิดอยู่พักใหญ่ ก่อนจะตอบออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่มีแววขี้เล่นอย่างที่เคยมี
“เราควรจะประกาศความจริง เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างแฮร์รี่และเซเวอร์รัส รวมทั้งการเสียความทรงจำของแฮร์รี่ ในขณะเดียวกันก็เป็นการขอความเห็นใจจากโลกเวทมนต์ ขอให้พวกเขาอย่าดูถูกคนตายและเหยียบย่ำความรู้สึกของคนที่ยังมีชีวิตอยู่มากไปกว่านี้เลย ความรักของพวกเขานั้นเป็นการเสียสละที่ยิ่งใหญ่ สมควรแก่การจดจำหาใช่การครหานินทา
เราต้องกำชับให้นักเรียนและอาจารย์ทุกคนระวังไม่พูดเรื่องนี้ โดยเฉพาะต่อหน้าแฮร์รี่ พวกเราทุกคนจะจำได้ว่าศาสตราจารย์ซลักฮอร์นเป็นอาจารย์ปรุงยาและอาจารย์ประจำบ้านสลิธีรินของฮอกวอตส์มาตลอดเจ็ดปีเหมือนอย่างที่แฮร์รี่จำได้...”
“เขาจำไม่ได้จริงๆหรอครับ” รอนถาม หน้าของเขาซีดตัดกับสีผมอย่างน่ากลัว บางทีนี่อาจเป็นความจริงที่รอนยังยอมรับไม่ได้ เขาไม่อยากจะเชื่อว่าแฮร์รี่ได้ลืมสเนปไปแล้วจริงๆ “ความทรงจำพวกนั้น...มากมายขนาดนั้น...แฮร์รี่จะลืมมันตลอดไปจริงๆงั้นหรอ”
“นั่นก็ขึ้นอยู่กับตัวของแฮร์รี่เอง” ภาพเหมือนของดัมเบิลดอร์ตอบ ดวงตาสีฟ้าจ้องมองไปที่เพนซีฟบนโต๊ะที่มุมหนึ่งของห้อง
ราวกับว่าเพนซีฟได้ตอบสนองต่อสิ่งที่อยู่ในความคิดของทุกคน ร่างสีเงินสองร่างปรากฏขึ้นมาเหนือพื้นน้ำใสที่สงบนิ่ง ร่างที่ตัวเล็กกว่านั้นดูคล้ายแฮร์รี่เมื่ออยู่ปีหนึ่ง และอีกร่างที่อยู่สูงกว่านั้นคือสเนปไม่ผิดแน่ ร่างของพวกเขายืนอยู่ห่างกันมากที่สุดเท่าที่เป็นไปได้เหนืออ่างเพนซีฟ แต่สายตาที่จ้องมองกันนั้นราวกับได้ชิดใกล้ในอ้อมกอดของกันและกัน...
“ฮอกวอตส์เป็นสถานที่แห่งความทรงจำของพวกเขาทั้งสองคน เป็นที่ที่พวกเขาได้พบกันครั้งแรก วินาทีที่พวกเขาได้ตกหลุมรักซึ่งกันและกันโดยปราศจากเหตุผลและเงื่อนไขใดๆ เรื่องราวมากมายที่ทำให้ความรักเติบโตจนกลายเป็นความสัมพันธ์ทางใจที่ลึกซึ้ง แต่ในท้ายที่สุดก็กลับต้องสูญเสียสิ่งที่รักที่สุดไป...
ฮอกวอตส์เป็นความทรงจำทั้งหมดของแฮร์รี่...ถ้าเขายังอยู่ที่นี่...สักวันเขาอาจจะจำเรื่องพวกนี้ได้...”
“เราอาจห้ามไม่ให้เขาเรียนปรุงยาต่อ” ซลักฮอร์นพูดท่าทางตื่นๆ เสหลบสายตาที่มองมาอย่างตำหนิของมักกอนนากัล “คุณก็รู้...วิชาปรุงยา...คุกใต้ดิน...อะไรจะมีความหมายกับเขามากไปกว่านี้อีก”
“ไม่รู้สิ ผมว่าบางทีค้างคาวยังจะดูเข้าเค้ามากกว่า” รอนพูด “ถ้าไม่นับชุดคลุมสีดำนะ”
“เหลวไหล” มักกอนนากัลเหว “พอตเตอร์ยังคงต้องเรียนปรุงยาต่อไป เรื่องนี้ไม่ใช่เหตุผลที่สมควรที่เขาจะต้องหยุดเรียน”
“แต่ถ้ามันทำให้เขาจำได้ขึ้นมาล่ะ” ซลักฮอร์นแย้ง “คุณก็เห็น...เขาร้องไห้...เสียใจ...เขาทรมาน...เขาอาจจะทำอะไรบ้าๆไปมากกว่านี้ มันจะดีกว่าแค่ไหนถ้าเราหาทางป้องกันไม่ให้มันเกิดขึ้นอีก”
“ไม่มีประโยชน์ที่จะทำแบบนั้น ฮอเรซ” ภาพเหมือนของดัมเบิลดอร์ยุติการโต้เถียง “ไม่ใช่แค่วิชาปรุงยา หรือคุกใต้ดินที่มีความหมายกับแฮร์รี่ แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดตลอดมาคือฮอกวอตส์...ถ้าหากเราต้องการจะหยุดเขาจริงๆล่ะก็ นั่นก็หมายถึงการต้องส่งตัวแฮร์รี่ออกนอกปราสาทฮอกวอตส์เท่านั้น...”
***************************
แม้ว่าฮอกวอตส์จะยังไม่กลับมาเปิดสอน แต่ก็ยังมีนักเรียนหลายคนอยู่ที่นี่ เพราะปัญหาจากทางบ้าน ส่วนใหญ่เป็นพวกกริฟฟินดอร์ และฮัฟเฟิลพัฟ มีเรเวนคลออยู่บ้าง และแทบจะไม่มีสลิธีรินเลย
ในสงครามที่ผ่านมาทำให้แฮร์รี่ได้ตระหนักว่า เส้นที่ขีดกั้นระหว่างบ้านแต่ล่ะหลังในตัวแต่ล่ะคนนั้นบางมากเพียงใด เขานอนเหม่ออยู่ใต้ต้นไม้ที่ริมทะเลสาบ หวนคิดเรื่องเก่าๆ และได้พบว่ามีความต่างที่คล้ายคลึงกันของคนสองคน นั่นคือ เนวิลล์ ลองบัตท่อม และ เซดริก ดิกกอรี่
มองภายนอกแล้วเนวิลล์ดูคล้ายกับสิ่งที่บ้านฮัฟเฟิลพัฟต้องการมากกว่าเซดริก ในขณะเดียวกันเซดริกเองก็ดูคล้ายบ้านกริฟฟินดอร์มากกว่าเนวิลล์
แต่ความจริง คือเนวิลล์เป็นกริฟฟินดอร์ และเซดริกเป็นฮัฟเฟิลพัฟ
สิ่งที่แยก สองคนนี้ออกจากสิ่งที่มองเห็นได้จากภายนอก ออกจาก ความจริงที่เป็น คือ จิตใจ
เนวิลล์ เป็นกริฟฟินดอร์ เพราะเขาเชื่อว่าบ้านเขาคือ กริฟฟินดอร์
เซดริก เป็นฮัฟเฟิลพัฟ เพราะเขาเชื่อว่าบ้านเขาเป็น ฮัฟเฟิลพัฟ
เหมือนที่แฮร์รี่เลือกที่จะอยู่ กริฟฟินดอร์ เพราะนั่นคือสิ่งที่พ่อกับแม่ของเขาเป็น
เนวิลล์มีคุณสมบัติที่บ้านฮัฟเฟิลพัฟและกริฟฟินดอร์ต้องการ...แต่เขาเลือก กริฟฟินดอร์...
แฮร์รี่ เขามีความกล้า และไหวพริบ มีความสามารถที่ซัลลาซาร์สลิธีรินต้องการ...แต่เขาก็เลือก กริฟฟินดอร์...
...คนทุกคนในแต่ล่ะบ้าน ไม่ได้มี ความชอบ หรือนิสัยที่เหมือนกัน แต่สิ่งที่เหมือนกันและนำพาพวกเขามายังจุดนี้ร่วมกันคือ การตัดสินใจและความเชื่อ...
เสียงใบไม้และหญ้าถูกเหยียบดังกรอบแกรบขึ้นอยู่เหนือพื้นที่ที่แฮร์รี่นอนอยู่ เขาขยับลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
“เอ้อ ขอโทษที ที่มารบกวน ท่านพอตเตอร์ผู้ยิ่งใหญ่ ในสถานที่ส่วนตัว” มัลฟอยพูดเหยียดๆ ดูตกใจไม่น้อยที่เจอแฮร์รี่ และทำท่ากำลังจะเดินไป
“เดี๋ยวก่อน” แฮร์รี่เรียก
มัลฟอยหยุดกึก และหันมามองอย่างรำคาญใจ
มัลฟอยเป็นเด็กบ้านสลิธีรินคนเดียวที่อยู่ที่ฮอกวอตส์ และความจริงที่ดัมเบิลดอร์ประกาศออกมาเมื่อไม่กี่วันก่อนนั้นก็ทำให้หลายๆคนแทบจะไม่เชื่อหู เดรโก มัลฟอยเป็นสายของดัมเบิลดอร์ มัลฟอยทำงานร่วมกับผู้เสพความตายที่ใกล้ชิดกับโวลเดอมอร์คนหนึ่ง และแฮร์รี่ทราบมาว่าผู้เสพความตายคนนั้นเสียชีวิตในช่วงที่ชุลมุนของสงคราม
“ทำไมนายถึงอยู่บ้านสลิธีรินล่ะ” แฮร์รี่ถามทันที
“อะไรนะ” มัลฟอยขมวดคิ้ว ไม่ใช่ไม่ได้ยิน แต่ไม่แน่ใจในสิ่งที่ได้ยิน
“ทำไมนายถึงอยู่บ้านสลิธีริน”
“ถามอะไรของนาย” มัลฟอยพูด คิ้วยังคงขมวดเข้าหากันจนเป็นปม “ฉันจะอยู่บ้านไหนมันเกี่ยวอะไรกับนายด้วยด้วย”
“นายเองก็ไม่ได้เชื่อจริงๆไม่ใช่หรอเรื่องที่ว่า โวลเดอมอร์จะทำให้โลกเวทมนต์ดีขึ้น” แฮร์รี่พูดในสิ่งที่ตัวเองคิด “แล้วนายก็ไม่ได้คิดจริงๆไม่ใช่หรือว่า การที่นายเป็นลูกชายของลูเซียส มัลฟอย เป็นลูกชายผู้เสพความตาย แล้วนายจะต้องเป็นเหมือนเขาไปหมด จนนายต้องเป็นผู้เสพความตายเหมือนเขาไปด้วย”
มัลฟอยจ้องตาแฮร์รี่เขม็ง ราวกับกำลังค้นหาความจริงที่มาของคำถาม และแฮร์รี่ก็จ้องกลับไปไม่ยอมหลบสายตา
“ฉันไม่เข้าใจว่านายกำลังหมายถึงอะไร พอตเตอร์” มัลฟอยพูด
“นายเป็นลูกชายของผู้เสพความตาย แต่นายเป็นสายให้ดัมเบิลดอร์” แฮร์รี่อธิบาย “มันหมายความว่า นายไม่ได้เห็นด้วยในเรื่องที่โวลเดอมอร์ทำ นายไม่เหมือนคนที่เป็นผู้เสพความตาย แล้วทำไมนายถึงอยู่บ้านสลิธีริน ทำไมนายถึงเลือกที่จะเป็นสลิธีริน ทั้งๆที่นายไม่เหมือนพวกเขา”
เกิดความเงียบขึ้นชั่วขณะ
“นายคิดว่าคนที่อยู่สลิธีรินจะต้องเป็นเหมือนผู้เสพความตายไปซะทุกคน อย่างนั้นใช่ไหม”
แฮร์รี่รู้สึกเหมือนว่ามัลฟอยกำลังคิดว่าเขาพูดจาดูถูก “ไม่ใช่...”
“จะบอกอะไรให้นะพอตเตอร์” มัลฟอยพูด “คนเราเลือกไม่ได้ว่าจะเกิดมาเป็นอะไร แต่คนทุกคนเลือกได้ว่าจะทำอะไร
ฉันเกิดเป็นมัลฟอย ไม่ว่าฉันจะต่างกับพวกเขายังไง ฉันก็คือมัลฟอย เดรโก มัลฟอย ฉันไม่อาจเหมือนพวกเขาได้ ฉันไม่คิดเหมือนพวกเขา ฉันไม่เชื่อเหมือนพวกเขา ฉันจึงหันหลังเดินมาในทางของตัวเอง แต่ไม่ว่าฉันจะเป็นยังไง ฉันคือเดรโก มัลฟอย และบ้านสลิธีรินคือบ้านของครอบครัวฉัน”
เนวิลล์ เป็นกริฟฟินดอร์ เพราะเขาเชื่อว่าบ้านเขาคือ กริฟฟินดอร์
เซดริก เป็นฮัฟเฟิลพัฟ เพราะเขาเชื่อว่าบ้านเขาเป็น ฮัฟเฟิลพัฟ
...ฉันคือเดรโก มัลฟอย และบ้านสลิธีรินคือบ้านของครอบครัวฉัน...
สุดท้ายแล้วก็เป็นแฮร์รี่เองที่ถามคำถามโง่ๆออกไป
แฮร์รี่ยิ้มให้มัลฟอย “นายสมเป็นมัลฟอย และนายก็สมกับเป็นสลิธีรินมากกว่าใครเลยจริงๆ”
มัลฟอยไม่พูดอะไร แต่ยังคงมองแฮร์รี่อยู่ สักพักมัลฟอยก็ขยับเดินเข้ามาใกล้ และนั่งลง มีบางอย่างในประกายตาของมัลฟอยทำให้แฮร์รี่รู้ว่าเรื่องที่มัลฟอยกำลังจะพูดนั้นเป็นเรื่องที่ทำให้ตัวมัลฟอยเองเจ็บปวดไม่น้อย
“นาย...จำศาสตราจารย์สเนป...ไม่ได้จริงๆงั้นหรอ”
...สเนป...อีกแล้ว...เป็นใครกันนะ....ทำไมมันถึงดูมีความหมายกับทุกคนขนาดนั้น ทั้งเฮอร์ไมโอนี่ ทั้งมัลฟอย...และที่สำคัญที่สุด...ทำไมมันถึงมีความหมายกับเขามากขนาดนี้...ทั้งๆที่เขาเองไม่รู้อะไรเกี่ยวกับคนๆนี้เลย...
“ไม่...ฉัน...ไม่รู้...” แฮร์รี่ตอบ ดวงตาสีเงินของมัลฟอยหลุบต่ำลง “ฉันไม่รู้ ว่าเขาเป็นใคร”
“งั้นหรอ งั้นก็ดีแล้ว” มัลฟอยพึมพำ แล้วนิ่งไป เหมือนตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตัวเอง สักพักมัลฟอยก็เงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขาอีกครั้ง สายลมเย็นๆที่พัดผ่านกิ่งไม้ใบไม้ทำให้เกิดเสียงซ่าราวกับท่วงทำนอง แต่กระนั้นประโยคต่อมาของมัลฟอยก็ยังคงดังก้องชัดเจน ราวกับเป็นเสียงที่อยู่ภายในหัวของเขาเอง
“แต่ขอให้นายรู้เอาไว้ ว่าคนที่สมกับเป็นสลิธีรินอย่างแท้จริง คือเขา...ไม่ใช่ฉัน...”
***************************
ความคิดเห็น