คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : After of the End
สงครามได้เริ่มต้น และจบลงในชั่วข้ามคืน แต่ การสูญเสีย และ ความอาลัย ยังคงอยู่ไม่จางหาย บรรดาผู้ที่โศกเศร้าต่างร่ำไห้ อยากได้คำปลอบประโลมจากคนที่เป็นดั่งผู้นำทาง เหล่าผู้คนที่ยินดี ต่างแห่ล้อมกันเข้ามาหาแฮร์รี่ พอตเตอร์ สัญลักษณ์แห่งชัยชนะ แต่ไม่มีใครคิดเลยว่า ตัวแฮร์รี่เองนั้นก็สูญเสียไปไม่ต่างจากใครเลยในที่นี้
เขาสูญเสียคนที่รักมาก มากที่สุดในชีวิต มากกว่าใครทั้งหมด คนเพียงคนเดียวที่เขาอยากใช้เวลาทั้งชีวิตที่เหลืออยู่ด้วยกัน ทั้งคำมั่นสัญญามากมาย และความฝันที่วาดไว้ด้วยกัน
แต่มันเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว
แฮร์รี่ไม่สนใจเสียงเรียก และอ้อมกอดที่หันเข้าหาเขาของใครอีกหลายคน เขาเดินผ่านร่างของบรรดาผู้รอดชีวิตไปสู่ห้องที่บรรดาผู้เสียชีวิตต่างทอดร่างกายอันว่างเปล่านอนเรียงรายกันจนสุดห้องโถง
ทุกคนที่แฮร์รี่รัก
...เฟร็ด...
...รีมัส...
...ท็องส์...
และคนที่เขารักมากที่สุด...
“แฮร์รี่” เสียงใครสักคนหนึ่งเรียกเขา มีบางอย่างในน้ำเสียงทำให้เขารู้สึกตัว และหันไปหา
เฮอร์ไมโอนี่นั่นเอง
ดวงตาของเธอแดงก่ำ แก้มใสนองไปด้วยน้ำตา เธอโผกอดเขา ความอบอุ่นจากตัวเธอขับไล่ความหนาวที่เกาะกินหัวใจของเขาออก มันทำให้ความด้านชาของเขาสิ้นสุดลง
เธอรู้ แฮร์รี่คิด เธอรู้ความลับของเขา ความลับที่เขาไม่เคยบอกใคร ไม่เคยเลยสักครั้งเดียว
“ทำไมกันเฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่พูด ขอบตาร้อนผ่าว “ทั้งๆที่มันจบลงแล้ว...มันจบแล้ว...สงครามจบแล้ว...เราปลอดภัยแล้ว...ทั้งๆที่อีกไม่นาน...อีกแค่ไม่นานเราก็จะรอดแล้ว...ทำไม...ทำไมเขายังทำแบบนี้...เขาใจร้ายกับฉันมาตลอดเจ็ดปี เพื่อเวลานี้...เพื่อเวลาที่เราจะได้ชนะเขา...ชนะโวลเดอมอร์...แล้วทำไม...ทำไมเขาถึงยังทิ้งฉันไปแบบนี้อีก...”
เฮอร์ไมโอนี่กอดเขาแน่นกว่าเดิม แฮร์รี่ไม่ได้กอดเธอตอบ เขารับรู้ได้ว่าสายตาของทุกคนกำลังจดจ้องมาที่พวกเขา เขาไม่สนใจอีกต่อไปแล้ว เขาปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่คิดจะปกปิด คำพูดทุกคำพรั่งพรูออกมาเหมือนเลือดที่ไหลออกมาจากบาดแผล
“...ทั้งๆที่...เขาสัญญาเอาไว้...เขาสัญญาว่าเขาจะไม่ตาย...เขาจะไม่เป็นอะไร...สัญญาว่าจะกลับมา...จะกลับมาหาฉัน...แล้วเราจะอยู่ด้วยกัน...พอฉันเรียนจบ เขาจะลาออก...เขาจะลาออกแล้วไปกับฉัน...เราจะอยู่ด้วยกัน...”
ภาพความทรงจำของแฮร์รี่หมุนเวียนเปลี่ยนไปเรื่อยๆ
ตั้งแต่ครั้งแรกที่เขามาฮอกวอตส์
วันที่เขาพบผู้ชายซึ่งเป็นอาจารย์ของเขา
ชายผู้เป็นอริกับพ่อและพ่อทูนหัวของเขา
ชายผู้ซึ่งหลงใหลในศาสตร์มืด
ชายผู้เป็นผู้เสพความตาย
ชาย ผู้ซึ่งควรจะเกลียดเขาจับขั้วหัวใจ
เหมือนที่เขาควรจะเกลียดผู้ชายคนนี้มาก...เกลียดทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นเขา...
แต่แล้วทำไม...ทำไมเขาถึงรักผู้ชายคนนี้...มากมายเหลือเกิน....
“ทั้งๆที่ฉันรักเขามาก...มากขนาดนี้...” แฮร์รี่ซบหน้าลงกับไหล่ที่สั่นเทาของเฮอร์ไมโอนี่
“...ทำไมเซเวอร์รัสถึงยังทิ้งฉันไปแบบนี้...”
***************************
“แฮร์รี่เป็นไงบ้าง เฮอร์ไมโอนี่” รอนเอ่ยถามทันทีที่เห็นเธอออกมาจากห้องพยาบาล ในขณะที่คนอื่นๆได้แต่เพียงยืนรออย่างร้อนใจอยู่ข้างนอก
“มาดามพอมฟรีย์ให้เขาดื่มน้ำยาอะไรสักอย่างที่จะทำให้เขาหลับลงได้” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างไม่ใส่ใจ ในสถานการณ์ปกติคงจะเป็นเรื่องแปลกมากๆ ที่เธอจะไม่สนใจพูดชื่อน้ำยานิทราให้ถูกต้อง “เขาร้องไห้ไม่หยุด เขาเสียใจมาก เสียใจมากจริงๆ”
เกิดความเงียบขึ้นชั่วขณะ
“มิสเกรนเจอร์ นี่มันอะไรกัน” ศาสตราจารย์มักกอนนากัลถามขึ้น “เรื่องของ...พอตเตอร์...กับศาสตราจารย์สเนปนั่น...เป็นความจริงหรือ แล้ว...แล้วเธอรู้ได้ยังไงกัน...”
เฮอร์ไมโอนี่ก้มหน้านิ่ง
“บอกเรามาเถอะจ๊ะ” นางวีสลีย์พูดบ้าง
เธอยังคงเงียบ ลังเลใจว่าควรจะพูดเรื่องนี้ต่อหน้าทุกคนจริงหรือ ทั้งคนจากกระทรวงเวทมนต์ ครอบครัววีสลีย์ อาจารย์เกือบทุกคนของฮอกวอตส์ ภาคีนกฟีนิกซ์ที่เหลืออยู่ กองทัพดัมเบิลดอร์กว่าครึ่ง และนักเรียนฮอกวอตส์ที่เข้าร่วมต่อสู้
“ถ้าเธอลำบากใจที่จะพูด แค่พยักหน้าบอกเราว่านี่เป็นความจริงหรือไม่ก็พอ” นางวีสลีย์พูดอีกครั้ง
เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้าเบาๆ น้ำตาเริ่มเอ่อคลอดวงตาอีกครั้ง
ทุกคนต่างส่งเสียงอุทานออกมาอย่างประหลาดใจ บางคนถึงกับหยิกแขนตัวเองแรงจนเป็นรอยจ้ำ
“ไม่น่าเชื่อเลย” ศาสตราจารย์มักกอนนากัลเอามือทาบที่หน้าอก ในหน้าของเธอซีดเผือก “ทั้งๆที่พวกเขา...ต่างแสดงออก...ว่าเกลียดกันขนาดนั้น...”
“มิน่าล่ะ แฮร์รี่ถึงไม่เคยมีท่าทีว่าจะสนใจใครเป็นพิเศษ” เนวิลล์พึมพำ “ฉันเข้าไปถามเขา ว่านายชอบจินนี่หรือเปล่า เพราะ...เอ่อ ถ้าเป็นแฮร์รี่ล่ะก็ ฉันคงไม่คิดว่าจะสู้เขาได้...”
จินนี่คว้ามืออ้วนป้อมของเนวิลล์มาบีบเบาๆ ในขณะที่เด็กชายหน้าขึ้นสี
“ปัญหาไม่ได้อยู่ที่ตรงนั้นสักหน่อย” รอนเหว “เขาเป็นผู้ชายนะ! ฉันหมายความว่า พวกเขาเป็นผู้ชายนะ! ให้ตายสิ นี่มันบ้าชัดๆ”
“นอกจากเรื่องที่พวกเขาเป็นผู้ชายด้วยกันแล้ว สเนปเองก็ยังเป็นอาจารย์ด้วย” จินนี่พูด “แล้วพวกเขายังอายุห่างกันขนาดนั้น จนสเนปจะเป็นพ่อของแฮร์รี่ได้เลยนะ...พวกเขาบ้าไปแล้วหรือ...”
“ไม่ใช่ความผิดของแฮร์รี่สักหน่อย” ลูน่าแย้ง เธอดูโกรธมากกว่าปกติ “แล้วก็ไม่ใช่ความผิดของศาสตราจารย์สเนปด้วย พวกเขาแค่รักกัน แฮร์รี่แค่รักผู้ชาย ที่เป็นอาจารย์และอายุมากกว่าเขาเท่านั้นเอง”
“เท่านั้นเองที่เธอพูดมาทั้งหมดนั่นแหละที่มันผิด” ใครสักคนตะโกนขึ้นมา แล้วต่อจากนี้ไปก็มีเสียงคนหลายคนพูดขึ้นมาพร้อมๆกัน จนยากจะบอกว่าใครพูดอะไรบ้าง
เสียงพูดคุยและการถกเถียงดังผ่านเข้ามาภายในห้องพยาบาล ที่มีแค่แฮร์รี่อยู่เพียงคนเดียว และเขายังคงนอนลืมตาฟังเสียงที่เล็ดลอดเข้ามาอย่างสงบ
แฮร์รี่เข้าใจดี และจะไม่โทษใครเลย ถ้าจะไม่มีใครยอมรับเรื่องนี้ แต่กระนั้น คำพูดของลูน่าก็ทำให้น้ำตาของเขาไหลออกมาอย่างไม่อาจห้ามได้
“ทำไมกันเซเวอร์รัส...” แฮร์รี่พึมพำกับตัวเอง “คุณบอกว่ารักผมไม่ใช่หรอ...แล้วทำไมถึงทิ้งผมไว้คนเดียวแบบนี้...ทำไมไม่พาผมไปด้วย...
“คุณอาจจะอยากให้ผมมีชีวิตอยู่ แต่รู้ไหม...ตอนนี้ผมไม่รู้จะมีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไร...ผมจะมีชีวิตอยู่ได้ยังไงกัน ถ้าไม่มีคุณน่ะ...เซฟ...”
แฮร์รี่ควานหาไม้กายสิทธิ์ของเขาที่โต๊ะข้างเตียงเบาๆ จนในที่สุดเขาก็เจอมัน แฮร์รี่มองมัน...ราวกับเป็นคำลาจาก เหมือนเป็นการพบกันครั้งสุดท้าย แล้วเขาก็ชี้ปลายไม้ไปที่ขมับของตัวเอง
ดวงตาสีเขียวเหม่อมองไปในแสงแดดสีทอง เช้าวันที่สดใส เหมือนกับอดีตที่ผ่านมาของเขา...อดีตที่มีเซเวอร์รัส สเนปอยู่กับเขา...
“ผมคิดถึงคุณ” แฮร์รี่พึมพำ แล้วขยับปลายไม้ออกช้าๆ เส้นใยสีเงินเป็นประกายค่อยๆหลั่งไหลออกมาจากตัวเขา เหมือนความทรงจำที่ยังคงไหลเวียนอยู่ในหัวของเขา
แฮร์รี่เอาสารสีเงินซึ่งเป็นความทรงจำที่ดีที่สุดของเขาใส่ลงไปในแก้วน้ำที่ว่างเปล่า เขามองมัน แล้ววางมันลงข้างเตียง พร้อมทั้งกระดาษที่เขียนข้อความสั้นๆ ถึงเพื่อนสนิท ที่เข้าใจเขามากที่สุด
ปลายไม้กายสิทธิ์กลับมาอยู่ที่ขมับของเขาอีกครั้ง
“พอตเตอร์!”
เสียงตื่นตระหนกของใครสักคนทำให้เขารู้สึกตัว ว่าตอนนี้เขาไม่ได้อยู่คนเดียวในห้องพยาบาลอีกแล้ว
มาดามพอมฟรีย์ยืนอยู่ตรงประตู เธอคงคิดจะกลับเข้ามาเก็บแก้วยาที่เขาเพิ่งจะดื่มไป เสียงของเธอทำให้ทุกคนที่อยู่ข้างนอกกรูกันเข้ามาอย่างตื่นตกใจ และคงยิ่งตกใจหนักกว่าเดิมเมื่อเห็นภาพแฮร์รี่เอาไม้กายสิทธิ์ชี้เข้าหาตัวเองแบบนี้
“นั่นเธอจะทำอะไรน่ะ” ศาสตราจารย์มักกอนนากัลพูด หน้าของเธอซีดมาก “วางไม้ลงเดียวนี้นะ พอตเตอร์!”
แฮร์รี่เพียงแค่ยิ้มตอบ เป็นรอยยิ้มที่ดูเศร้าสร้อยมากกว่าการร้องไห้คร่ำครวญ
“แฮร์รี่ อย่าทำอะไรบ้าๆนะ” เฮอร์ไมโอนี่ร้องไห้ “ขอร้อง...ได้โปรด...”
“อย่าห่วงไปเลยเฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่บอกเธอ “แค่ฉันอีกคนที่จะหายไป...”
“แฮร์รี่ ได้โปรด...” เฮอร์ไมโอนี่ร้องขัด “เราทุกคนต่างสูญเสียมามาก...และเราไม่อยากเสียใครไปมากกว่านี้อีกแล้ว...พวกเราไม่มีใครอยากเสียเธอไปหรอกนะ แฮร์รี่... ได้โปรด...”
“เธอไม่เข้าใจ” แฮร์รี่บอก “มันยาก...ฉันทำไม่ได้...ฉันไม่สามารถมีชีวิตอยู่แบบนี้ต่อไปได้หรอกนะ...”
“ต้องได้สิแฮร์รี่ เธอยังมีพวกเรา” ไม่ใช่แค่เฮอร์ไมโอนี่คนเดียวที่พยายามข้ามเขา แต่ตอนนี้ทุกคนกำลังพยายามจะบอกแฮร์รี่ว่า พวกเขายังอยู่ ยังมีพวกเขาอยู่ และอย่าทำอะไรบ้าๆ
แฮร์รี่ไล่สายตามองทุกคนช้าๆ ทั้ง รอน และ จินนี่และคนอื่นๆ แฮร์รี่รู้ดีว่าทุกคนไม่ได้คิดร้ายกับเขามากเกินไปกว่าเรื่องของเขากับเซเวอร์รัส เขาเข้าใจดี แต่ปัญหามันก็ไม่ใช่ตรงนั้น
เป็นแฮร์รี่เองต่างหาก ที่ไม่อาจทนมีชีวิตอยู่โดยมีเพียงคนที่เขารักอยู่ในความทรงจำแบบนี้ได้
ทั้งน้ำเสียง ที่เซเวอร์รัสพูดกับเขา เขายังคงจำได้ แต่กลับจะไม่ได้ยินมันอีก
ทั้งสายตา ที่เซเวอร์รัสคอยมองเขา เขาจะไม่ได้เห็นอีกแล้ว
สัมผัสอบอุ่น ที่ตราตรึงเหมือนวันวาน ยังคงอยู่
...แต่จะไม่มีอีกแล้ว ไม่ว่าวันนี้หรือวันพรุ่งนี้...
เขายังคงจำเซเวอร์รัสได้ทุกอย่าง ยังคงสัมผัสได้ถึงความรัก
แล้วจะให้เขามีชีวิตอยู่ในอดีตอันหอมหวานและอิ่มเอมเช่นนี้ได้อย่างไร
...ในเมื่อปัจจุบันและอนาคตของเขามันช่างว่างเปล่าและทรมานขนาดนี้...
“ลาก่อน...” แฮร์รี่พูดพร้อมรอยยิ้ม แม้จะเป็นรอยยิ้มที่แสนเศร้า แต่ก็แฝงไปด้วยแววโล่งอกคล้ายกับว่าเขาได้ทำบางอย่างเสร็จสิ้นลงแล้ว
แสงสีขาวค่อยๆสว่างจ้าขึ้นที่ปลายไม้ของแฮร์รี่ เขาได้ยินเสียงกรีดร้องมากมาย ในจำนวนนั้น เสียงเฮอร์ไมโอนี่กลับเด่นชัดที่สุด
“ไม่! แฮร์รี่อย่านะ!!!” เธอร้องตะโกน สีหน้าเจ็บปวดใจ
“ลาก่อน...”
เฮอร์ไมโอนี่ฉันเชื่อว่าในที่สุดเธอจะเข้าใจฉัน
...เพราะเธอเป็นเพื่อนสนิทที่เข้าใจฉันมากที่สุด...
ภาพสุดท้ายที่แฮร์รี่เห็นคือเฮอร์ไมโอนี่ที่เจ็บปวด มันทำให้เขาเศร้าใจ และหวังจะไม่ได้เห็นมันอีก แสงสีขาวสว่างขึ้นมาก ค่อยๆบดบังภาพของเฮอร์ไมโอนี่จากสายตาของเขา จนในที่สุดมันก็เหลือแต่เพียงความว่างเปล่าสีขาวโพลน...
“...เซเวอร์รัส...”
“ไม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่!!!!”
***************************
ความคิดเห็น