คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : +*+Part3+*+
Title : Forbidden Love
Author : Park*HyemiN
Part : 3
ร่างสูงของคิบอมวิ่งมายังหน้าห้อง เอ-1 พลางคิดหาทางที่จะทำให้ฮยอกแจนั้นรอดพ้นจากเงื้อมมือของเพื่อนรักเขา พลันสติของเขาก็แทบจะแตก เพราะเสียงร้องกระเส่าและทรมานของร่างบางนั้นดังผะแผ่วลอดออกมา
“อ๊า...ปละ...ปล่อย ไอ้สารเลว ฉันเกลียด...แฮ่กๆ...กะ...อ๊า!” เสียงหวานที่ทั้งสั่นและโกรธเกลียดนั้นทำให้คิบอมต้องเร่งหาวิธีที่จะทำช่วยคนที่อยู่ข้างในอย่างรวดเร็ว
“คิดไม่ออกเว่ย” ชายหนุ่มสบถ นึกเกลียดตนเองที่ไม่สามารถทำอะไรได้เลย นอกจากฟังเสียงร้องครางอย่างทรมานเท่านั้น
“อ๊า!”
“ไอ้ฮัน” สติของคิบอมขาดผึง ชายหนุ่มทุบประตูห้องไม่ยั้ง ราวกับคนเสียสติ
ฝ่ายฮันคยองที่กำลังใช้ผ้าเช็ดหน้าของร่างบางมัดมือและเตรียมพร้อมจะสอดใส่แกนกายที่กำลังตั้งชันของเขาเข้าไปในช่องทางบางๆนั้นหยุดชะงัก เขารีบหยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่อย่างลวกๆ แล้วอุ้มร่างบางไปไว้ที่หลังห้องพร้อมกับจัดการสวมใส่เสื้อผ้าให้ราวกับฮยอกแจนั้นเป็นตุ๊กตา
“คราวนี้นายอาจจะรอดไปได้ แต่คราวหน้าไม่มีคำว่าพลาดสำหรับฉัน!” เสียงทุ้มเอ่ยเบาๆ ดวงตาคมปลาบจ้องมองร่างกายของฮยอกแจที่เขาได้สลักรอยสีชมพูเข้มเอาไว้ทั่วผิวสวย ฮันคยองเหยียดยิ้มอย่างสะใจ ก่อนจะแก้มัดผ้าเช็ดหน้าให้ร่างบาง
ผลั่ก!
คนตัวเล็กรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายถีบท้องร่างสูงอย่างแรง ก่อนจะวิ่งไปเปิดประตูที่มีคิบอมทุบอยู่
“เป็นอะไรรึเปล่า?” เสียงทุ้มถามด้วยความเป็นห่วง เมื่อเห็นเสื้อผ้าที่ยับเยินกับผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงของคนตัวเล็ก มือหนาเอื้อมจะจับไหล่บางที่สั่นสะท้านเพราะความกลัวนั้น หากแต่สายตาของฮยอกแจกลับมองเขาด้วยสายตาเดียวกันกับที่มองฮันคยองไม่มีผิด...สายตาที่เกลียดชัง
มือบางปัดมือของคิบอมออกอย่างแรง แล้ววิ่งออกไป
ใบหน้าคมคายหลับตาลงช้าๆ ความรู้สึกเมื่อครู่มันคืออะไร?
รู้สึกเป็นห่วง...
รู้สึกอยากปกป้อง...
และรู้สึกเจ็บปวดที่ถูกปัดมือออก...
การกระทำทุกอย่างมันอยู่ในสายตาของฮันคยองที่นั่งอยู่ที่โต๊ะประจำของเขาแล้ว
ชายหนุ่มกดยิ้มสมเพชเพื่อนรักของเขา...
“ไอ้บอม แกกำลังหลงรักศัตรูของฉันอยู่” เขาพึมพำด้วยเสียงต่ำน่ากลัว
+*+........................................................................................................................................+*+
ร่างบางวิ่งลงมายังของหน้าตึกเอพลางหอบหายใจ เขาอยากร้องไห้...แต่หากเขาหลั่งน้ำตาที่แสดงว่าอ่อนแอออกมาให้ฮันคยองได้เห็นเพียงสักนิด
เขาจะกลายเป็นของเล่นสนุกๆของฮันคยองไปที่สุด...
แต่ความอดทนเขาก็มีจำกัดเหมือนกัน...
ความรู้สึกเจ็บปวดทั่วทั้งร่างกายแผ่ซ่าน ข้อมือบางของเขาแดงเป็นรอยเพราะถูกมัดไว้อย่างแรง ฮยอกแจเดินอย่างคนไร้เรี่ยวแรงไปยังห้องน้ำใต้ตึก พลางส่องกระจกมองร่างกายที่เสื้อผ้ายับยู่ยี่ รอบคอของเขาถูกสลักด้วยรอยแห่งความเกลียดชังเป็นจ้ำๆ ผมเผ้าที่ยุ่งเหยิง เด็กหนุ่มใช้มือรองน้ำจากก๊อกน้ำ แล้วชโลมหน้า ใบหน้าหวานซบลงกับฝ่ามือเนิ่นนาน ไม่อยากจะมองดูสภาพตนเองในตอนนี้ มันทำให้เขารู้สึกอยากจะตายไปให้พ้นจากโลกใบนี้ มันโหดร้ายไปรึเปล่ากับชีวิตของเด็กวัยรุ่นเพียงสิบเจ็ดปีที่ต้องเผชิญกับชะตากรรมที่เลวร้ายนี้ ทั้งที่เขายังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ...ว่าเขาทำอะไรให้ฮันคยองเจ็บช้ำน้ำใจ
“ฮึ่กๆ...ฮือ” เสียงหวานสะอื้น หากแต่ไร้น้ำตา ไหล่บางสั่นสะท้านอย่างรุนแรง ไม่อยากที่จะเงยหน้ามองร่างกายของตนเองที่มันสุดจะบอบช้ำจนลึกไปถึงจิตใจ
ร่างสูงยืนมองร่างบางจากด้านหลัง แววตาที่นิ่งเฉยที่ทุกคนเคยพบแปรเปลี่ยนเป็นความห่วงใยระคนเจ็บปวด มือหนาสัมผัสกับไหล่เล็กแผ่วเบาพลางยื่นผ้าเช็ดหน้าสีฟ้าอ่อนให้คนตัวเล็ก
ฮยอกแจมองจากทางกระจกก็เห็นว่าคิบอมมายืนอยู่หลังเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่อาจจะรู้ได้
“เช็ดหน้าซะ” ร่างสูงกล่าวเรียบๆ ใบหน้าแม้ไม่สื่ออารมณ์ใดๆออกมา หากแต่แววตานั้นทำให้ร่างบางอดที่จะสงสัยไม่ได้
มือบางปาดน้ำที่เกาะใบหน้าออกอย่างลวกๆ ก่อนจะเดินผ่านร่างสูงของคิบอมออกไป หากแต่ชายหนุ่มกลับรั้งเขาไว้ก่อน
คิบอมส่งกระเป๋าสะพายให้ร่างบาง ฮยอกแจรับมันมาแล้วทำท่าจะเดินจากไป แต่ร่างสูงก็จับมือนั้นไว้แน่น ก่อนจะออกแรงดึงเล็กน้อยให้ร่างบางเดินตามเขามา
“จะพาไปไหน ปล่อย!” เสียงเล็กถามอย่างคนเย็นชา พยายามแกะมือหนาที่กุมมือเขาไว้แต่ก็ไม่สำเร็จ
“............................” หนุ่มพูดน้อยไม่ตอบหากแต่เดินนำไปเรื่อยๆ จนต้องผ่านด่าน รปภ.หน้าประตูโรงเรียน
“คุณหนูครับ ห้ามออกจากโรงเรียนก่อนเวลาเลิกเรียนนะครับ” ชายวัยกลางคนผู้ทำหน้าที่รักษาความปลอดภัยกล่าว
“เดี๋ยวฉันเคลียร์กับพ่อเอง” ผู้เป็นลูกเจ้าของโรงเรียนอย่างคิบอมกล่าวเสียงเรียบ ก่อนจะเดินฝ่าชายคนนั้นพร้อมกับดึงฮยอกแจให้ออกไปด้วย
“คยูฮยอนทำไมฮยอกแจยังไม่ลงมาเลยล่ะ?” ทงเฮที่เอาแต่นั่งเขี่ยข้าวกินไม่ลง เพราะเป็นห่วงเพื่อนรักนั้นเอ่ยถามคยูฮยอน คนที่น่าจะให้คำตอบได้ดีกว่าชีวอน
“เอ่อ...ไม่รู้สิ แต่...เฮ้ย! ไอ้ฮันทางนี้” ไม่ทันที่คยูฮยอนจะตอบคำถาม เขาก็เจอฮันคยองที่เดินไม่สบอารมณ์พลางโบกมือเรียกร่างสูงให้เดินมาที่โต๊ะ
“ไอ้บอมล่ะ?” ชีวอนถามเมื่อไม่เห็นคนพูดน้อยมาด้วย
“ช่างหัวมัน!” คนถูกถามตอบอย่างหัวเสียพลางแย่งจานข้าวของทงเฮมากินเสียเอง
“เออ...ไอ้ฮันแกว่าป่ะ ว่าไอ้บอมมันแปลกๆว่ะ?” คยูฮยอนเปิดประเด็นทันที เพราะเขาเองสงสัยในพฤติกรรมของเพื่อนรักไร้เสียงอึกทึก(?)อย่างคิบอมมานานแล้ว
“ยังไง?” ชายหนุ่มถามหากแต่ไม่มองหน้า ยังคงจัดการกับข้าวตรงหน้าต่อไป
“ฉันว่ามันชอบ...เอ่อ...” คยูฮยอนค้างชื่อที่จะต่อไว้เพียงแค่นั้นอย่างชั่งใจ
“ฮยอกแจ” เสียงทุ้มของชีวอนต่อให้จบในทันที ฮันคยองวางช้อนลงในจาน ส่วนทงเฮนั้นหน้าซีดลงอย่างเห็นได้ชัด...เกิดความรู้สึกแปลกๆขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ
+*+........................................................................................................................................+*+
ความคิดเห็น