คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : +*+Part4+*+
Author : +*+HanminhyuK+*+
Part : 4
คิบอมพาฮยอกแจมายังโรงเรียนสอนศิลปะป้องกันตัว ชายหนุ่มพาร่างบางขึ้นไปยังชั้นบน แล้วจัดการหยิบชุดเทควันโดสายดำของเขาส่งให้คนตรงหน้าที่ทำหน้าสงสัย
“ฉันจะกลับบ้าน” เสียงเล็กเอ่ยเรียบๆ
“ใส่ซะ!” ร่างสูงเอ่ยแค่นั้นก่อนจะดันไหล่ร่างบางให้เข้าห้องน้ำไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ส่วนเขาก็หยิบอีกชุดหนึ่งไปเปลี่ยนในห้องตรงข้าม
ห้านาทีต่อมา ฮยอกแจออกมาพร้อมกับชุดเทวควันโดที่หลวม เพราะขนาดตัวของคิบอมและเขานั้นต่างกันมาก ทำให้เหมือนเด็กตัวเล็กๆใส่เสื้อผู้ใหญ่ก็ไม่ปาน
หนุ่มผู้มีใบหน้านิ่งเฉยขำน้อยๆ ดวงตาดูอ่อนโยนมากขึ้น
“ขำอะไร? ทำไมต้องให้ฉันใส่ชุดนี้ด้วย?” ฮยอกแจถามด้วยความไม่พอใจ
คิบอมเอื้อมมือแก้เชือกคาดเอวให้กระชับมากขึ้น เพราะร่างเล็กนั้นรัดหลวมเกินไป เกรงว่าหากกำลังซ้อมเตะต่อยกันอยู่ชุดอาจจะหลุดออกมาก็ได้ (แล้วต่อมหื่นของคิบอมอาจจะแตกก็ได้)
“ไปกัน” ร่างสูงจูงมือบางมาที่เบาะ แล้วเริ่มวอร์มร่างกาย โดยมีสายตาของฮยอกแจมองอย่างสงสัย
“ฉันจะกลับบ้าน” คนตัวเล็กกล่าวเสียงดัง
“ฝึกเทควันโดกับฉันสิ จะได้มีแรงไปสู้รบปรบมือกับไอ้ฮันไง” คนตัวโตกล่าวเสียงเรียบ
“ทำไมต้องสอนฉันด้วยล่ะ ที่จริงนายน่าจะแกล้งฉันเหมือนกับที่ไอ้สารเลวนั่นมันทำกับฉัน” เสียงเล็กถามอย่างสงสัยระคนโกรธแค้นเมื่อนึกถึงคนอีกคน
“ถึงฉันเป็นเพื่อนกับไอ้ฮัน แต่จิตใจไม่เหมือนกัน” ร่างสูงเอ่ย ซึ่งนั่นก็ทำให้ฮยอกแจเบาใจได้เพียงเล็กน้อย ยอมที่จะเรียนรู้วิชาป้องกันตัวจากคนตรงหน้านี้
+*+........................................................................................................................................+*+
รถแท็กซี่จอดหน้าประตูบ้านหลังใหญ่ทรงยุโรปสไตล์เรอเนซองส์...บ้านตระกูลฮัน
คิบอมเดินลงจากแท็กซี่มาอีกด้านที่ฮยอกแจนั่งหลับอยู่ เขาอุ้มคนตัวเล็กขึ้นมา ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปในบ้านนั้นอย่างคุ้นเคยดี
โดยมีสายตาของฮันคยองจ้องมองลงมายังภาพเบื้องล่างจากห้องนอนของฮยอกแจ
“ป้าโบรัมครับ คุณน้านาริมกลับมารึยังครับ?” คิบอมถามแม่บ้านวัยชรา
“ยังค่ะ เอ่อ...ว่าแต่คุณหนูฮยอกแจทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะคะ?”
“อ๋อ...ผมพาเขาไปฝึกเทควันโดครับ สงสัยเพลียไปหน่อยก็เลยหลับในแท็กซี่ ผมไม่อยากปลุกน่ะครับก็เลยอุ้มเข้ามาซะเลย” ชายหนุ่มตอบอย่างสุภาพ ก่อนจะวางร่างบางบนโซฟาที่แม่บ้านจัดไว้ให้
“ดูแลกันดีเหลือเกินนะไอ้บอม กลัวจะไม่ได้คะแนนเหรอไง?” เสียงยียวนของฮันคยองดังขึ้น ก่อนที่ร่างสูงจะเดินลงมาจากบันได
คนพูดน้อยไม่ตอบอะไร ไม่แสดงสีหน้าใดๆออกมาทั้งสิ้น เขาจัดแขนและขาของร่างบางให้นอนหลับอย่างสบาย
“แกชอบไอ้เด็กนี่ใช่มั้ย?” ฮันคยองถามจี้ใจดำ นั่นก็เพียงพอให้คนอย่างคิบอมเงยหน้าขึ้นมาตอบคำถามของเขา
“ชอบ” เสียงทุ้มตอบเรียบๆ
มือหนาของฮันคยองกระชากคอเสื้อของเพื่อนรักให้ลุกขึ้นมา คิบอมได้แต่มองหน้าเพื่อนรักนิ่งๆไม่โต้ตอบอะไร
ร่างโปร่งของคิบอมถูกลากมายังเก้าอี้ริมสระว่ายน้ำ ตามด้วยฮันคยองที่กระชากปกคอเสื้อนักเรียนอย่างแรง ใบหน้าของเขาในตอนนี้เหมือนกับตอนที่แกล้งเป็นบ้าเมื่อตอนเช้าไม่มีผิด
“แม่ลูกคนละคนกัน” คิบอมเอ่ยเสียงเรียบ จ้องมองเพื่อนรักบ้าเลือดตรงหน้านิ่งๆ
“แกอย่าทำเป็นรู้ดี! มันสองแม่ลูกก็ชั่วช้าพอๆกันนั่นแหละ ฉันเกลียดมันทั้งสองคน!” ชายหนุ่มกล่าวอย่างเคียดแค้น มือหนายิ่งกำปกคอเสื้อให้แน่นขึ้น จนคิบอมยิ่งหายใจไม่ออกหากแต่ใบหน้าของเขายิ่งคงนิ่งอยู่
เพราะเขารู้ว่า...ฮยอกแจเจอมามากกว่าเขาอีก
เจ็บปวดมากกว่าที่เขารับรู้อยู่ตอนนี้
แค่นี้...มันไม่เทียบไม่ได้เลยสักนิดกับที่คนตัวเล็กๆอย่างฮยอกแจพบเจอ
“ปล่อยเขาไป...ปล่อยฮยอกแจไป!” คิบอมเอ่ยอย่างยากลำบาก เสียงแหบแห้งนั้นทำให้ฮันคยองรู้สึกตัวว่าเผลอใช้กำลังกับเพื่อนรักไปแล้ว มือหนาค่อยๆคลายปกคอเสื้อออก ก่อนจะยืนหอบหายใจ
เวลาที่เขาโมโห...เขาควบคุมตนเองไม่ได้
ร่างกายจะสั่นสะท้านทั่วทั้งร่าง
เขาจะต้องหอบหายใจทุกครั้ง
เป็นเพราะเพียงคนเดียวที่ทำให้เขาเหมือนคนบ้าเข้าไปทุกวัน
.
.
.
.
.
........................
...............................
.......................................
.................................................
.......................................
.................................
..........................
.
.
.
.
.
อี ฮยอกแจ
+*+.......................................................................................................................................+*+
ร่างบอบบางเดินอย่างเหม่อลอยไร้จุดหมาย ในหัวสมองไม่สามารถรับรู้ได้เลยว่าตอนนี้เขากำลังเดินไปทางไหนและอยู่ที่ไหน
คิดอยู่เพียงเรื่องเดียวที่ได้ยินเมื่อตอนเช้า
คนเพียงคนเดียวที่ทำให้รู้สึกเจ็บไปทั่วหัวใจ
ทำให้เขาไม่สามารถรับรู้สิ่งใดๆได้เลย
คิม คิบอม...
จมอยู่กับห้วงความคิดจนมองไม่เห็นว่ามีคนตัวสูงใหญ่ดักหน้าเอาไว้ ร่างบางมองไปรอบๆตัวก็พบว่าได้เดินมายังทางเปลี่ยวไร้ผู้คนเสียแล้ว
“ว่าไงจ๊ะหนุ่มน้อยหน้าสวย ให้พี่ไปส่งมั้ย หรืออยากไปสนุกกับพี่กันสองต่อสอง บอกมาได้เลย เดี๋ยวพี่จัดให้” ชายร่างกำยำเอ่ย พลางใช้สายตาโลมเลียใบหน้าสวยราวกับเด็กหญิงของทงเฮ มือหยาบกระด้างเอื้อมเชยคางมนให้เงยขึ้น
“ปล่อยนะ!” ร่างบางร้องพลางปัดมือที่น่าขยะแขยงออก ทำท่าว่าจะวิ่งหนีแต่ก็ถูกร่างใหญ่จับล็อกแขนไว้ก่อนจะดึงตัวมาแนบชิด ใช้ลิ้นไล้เลียใบหูอย่างหยาบโลนหื่นกระหาย
+*+……………………………………………………………………………………………………………………..+*+
*TBC
เรื่องนี้ป๋าดูโรคจิตยังไงก็ไม่รู้ ฮ่าๆๆๆ
ยังไงก็เม้นและโหวตให้ด้วยน้า
ขอบคุณค่า กราบงามๆสามที -/\- x 3
ความคิดเห็น