ย้อนคืนรัก

ลำดับตอนที่ #1 : เมื่อเรื่องราวผ่านพ้น

บทนำ

                ...ชาตินี้ นางเป็นตัวโง่งม หลงเชื่อคำพูดของชายคนหนึ่งจนหมดหัวใจ ชาติหน้า นางขออธิษฐานให้นางไร้รัก ไม่ต้องเจ็บปวดเพราะความรักอีกต่อไป...
                ว่ากันว่า คำอธิษฐานในช่วงวินาทีสุดท้ายแห่งชีวิต...มักจะเป็นจริงเสมอ

         “ไต้ซือ ลูกข้า มีอะไรผิดปกติหรือไม่ขอรับ” ชายหนุ่มท่าทางคงแก่เรียนผู้หนึ่งเอ่ยขึ้นอย่างร้อนใจ ขณะที่ภิกษุชราถอนใจเบาๆ

                “มีรักย่อมมีทุกข์ ลูกสาวของประสกไม่ผิดปกติหรอก เพียงแต่...” คำพูดที่เว้นช่วงทำให้ชายหนุ่มผู้เป็นบิดาและหญิงสาวหน้าตางดงามนางหนึ่งที่เพิ่งยิ้มออกหยุดยิ้มในทันที…

                บุตรสาวคนนี้ พวกเขาขอพรจากสวรรค์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า กว่าจะได้มา เนื่องจากทั้งคู่มีแต่บุตรชาย อีกทั้ง ฐานะของทั้งคู่ยังดีมากพอที่จะเลี้ยงบุตรสาวได้หลายคน โดยไม่ต้องเลือกเพศเฉกเช่นบ้านตระกูลอื่นๆ ทว่า เมื่อทารกน้อยลืมตาดูโลก นางกลับไม่ร้องไห้สักแอะ หากต้องการอะไรก็เพียงส่งเสียงในคอเท่านั้น หากไม่ได้คิดไปเอง ดวงตากลมน่ารักน่าชังของนางกลีบดูไร้อารมณ์จนน่าประหลาดใจ ท่านหมอทั่วทั้งเมืองต่างไม่ทราบว่า เป็นเพราะอะไร เหตุนี้ สองสามีภรรยาจึงพาบุตรสาวเดินทางมาหาเจ้าอาวาสที่มีแต่ผู้คนเลื่อมใสศรัทธา หวังว่า ไต้ซือรูปนี้จะตอบคำถามพวกเขาได้

                “พวกเจ้าตั้งใจเลี้ยงดูนางให้ดี พอนางรู้ความ ค่อยหาทางส่งนางไปฝึกตนที่เทือกเขาเหลาซาน”

                “เทือกเขาเหลาซานหรือขอรับ”

                “นางเหมาะกับฝึกตน เป็นเซียนอย่างยิ่ง เพราะนางไร้ความรู้สึกรัก ไม่มีรักย่อมไร้ทุกข์ ฝึกวิชาเซียนย่อมสำเร็จง่ายดาย ทั้งยัง...” อาจช่วยนางคลายความเค้นเคืองที่สืบเนื่องมาจากชาติภูมิที่แล้ว...ประโยคหลังคือสิ่งที่หลวงจีนชราคิด ไม่นึกว่า ตนเองจะเจอกับเด็กที่มีดวงชะตาเช่นนี้...

                “แต่นางเป็นผู้หญิง ข้าว่า...”

                “ฝึกเป็นเซียน ย่อมไม่เกี่ยงหญิงชาย อีกทั้งยังช่วยให้จิตใจของนางเยือกเย็น ไม่มีทางอื่นแล้ว พวกเจ้าไปเถอะ”

                ด้วยเหตุนี้ สองสามีภรรยาผู้ได้รับการถือหน้าถือตาเป็นเศรษฐีคนหนึ่งของเมืองจึงต้องตัดใจส่งบุตรสาวเพียงคนเดียวไปฝึกตนที่เทือกเขาเหลาซานตั้งแต่นางอายุหกขวบ...

                นั่นคือที่มาของเซียนหญิงที่ทุกคนขนานนามว่า ไร้หัวใจ ที่สุดเท่าที่เคยมีมา ชนิดที่หากใครเอ่ยชื่อ ไป่ฉุ่ยจิง แล้วทุกคนในแดนเซียนย่อมนึกถึงใบหน้าที่ดงามหากเย็นชาราวน้ำแข็งทั้งนั้น...

                เมื่อบรรลุเป็นเซียน ฉุ่ยจิงจึงเข้าใจว่า เหตุใดชาตินี้ นางจึงไร้รัก สิ้นผูกพันกับผู้คนทั้งใต้หล้า เพราะคนเพียงคนเดียวเท่านั้น...หลางหลี่ไป๋ ฮ่องเต้แห่งแคว้นฉิน...