คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 1 Destiny?โลกกลมหรือพรหมลิขิต? [100%]
Chapter 1
Destiny
โลกกลมหรือพรหมลิขิต
เคยสงสัยมั๊ย? ว่าทำไม
“เราถึงเจอคนๆนั้นบ่อยจัง”
มันเป็นเพราะโลกกลม หรือว่า พรหมลิขิต?
“เรนะ ฉันขอล่ะ พอเถอะ T^T” ฉันยืนหน้าหงิกอยู่ข้างๆเรนะที่มัวแต่ยืนเลือกชุดอยู่อย่างสบายอารมณ์ เธอไม่แม้แต่จะหันหน้ามามองฉันเลย
หลังจากที่เรนะเลือกเครื่องสำอางเสร็จเธอก็ตรงดิ่งเข้าไปเลือกเสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้า บลาๆ ทันที ส่วนฉันก็รอๆๆเรนะมาเกือบๆ 5 ชั่วโมง = =
“เดี๋ยวสิ ริโกะ วันนี้มันวันหยุดนะ~ -o-” เธอหันมาทำหน้ามุ่ยใส่ฉัน ก่อนหันกลับไปเลือกต่อ เรนะหมุนตัวไปมาอยู่หน้ากระจกเป็นสิบๆรอบ โดยไม่รู้จำคำว่าเหน็ดคำว่าเหนื่อย - -
แต่ตอนนี้ฉันรู้จักคำว่า เหนื่อยและเมื่อย เป็นอย่างดี! เรนะ เธอทำร้ายฉันมากเลย
ฉันนั่งกร่อยอยู่ข้างๆเรนะที่เลือกชุดนั้นชุดนี้อย่างมีความสุข และเธอกำลังทำให้ฉัน “ทุกข์” มากขึ้น เมื่อเธอวิ่งเข้าวิ่งออกห้องลองชุดเป็นสิบๆรอบ เธอจะเลือกเสร็จเมื่อไหร่กัน = =;
ผ่านไปครู่ใหญ่
ฉันนั่งสัปหงกอยู่นานสองนาน และในที่สุดเสียงสวรรค์ก็ดังขึ้น ฉันเงยหน้าขึ้นมองเรนะที่ยืนเท้าเอวอยู่ตรงหน้าก่อนส่งยิ้มเจื่อนๆ
“ริโกะ ฉันเลือกเสร็จแล้ว”
“งั้นกลับบ้านเหอะ - -^” ฉันลุกขึ้นแล้วดึงแขนเรนะออกมาจากร้านทันที ขืนอยู่นานกว่านี้มีหวังเธอคงเหมาหมดร้านเป็นแน่!
“ริโกะ คือว่า…..” เรนะหยุดเดินแล้วยืนเก้ๆกังๆไม่ยอมเดินต่อ ฉันเลยต้องเดินกลับมาดูว่าเรนะเป็นอะไร
“อะไรเหรอ?”
“คือ ฉันหิวข้าวอ่ะ –o- ” เรนะกระพริบตาอ้อนปริบๆ เธอนี่มันจริงๆเลยนะ ฉันอยากกลับบ้านจะแย่ และวันนี้ฉันก็เหนื่อยมากด้วย ;(
“โอเคๆ ไปกินข้าวก่อน” ฉันยิ้มให้เรนะ สีหน้าเธอดูสดชื่นขึ้นมาถนัดตา = =;
“งั้นกินร้านนี้” เรนะชี้มือไปที่ร้านอาหารที่อยู่แถวนั้นพลางจะลากฉันเข้าไปในร้าน แต่สายตาฉันดันไวกว่า ฉันเลยดึงแขนเรนะไว้ ฉันรู้สึกเหมือนเห็นนายคนนั้น! คนที่เจอกันในร้านหนังสือ!
“ไปกินร้านอื่นเหอะเรนะ”
“ทำไมล่ะ ร้านนี้ก็ออกจะอร่อย” เรนะมองหน้าฉันด้วยสีหน้างงๆ แต่ฉันไม่อยากเล่าอะไรให้เรนะฟังตอนนี้น่ะนะ = =
“เหอะหน่า”
“โอเค งั้นไปกินร้านอื่นก็ได้ ^^” เรนะยิ้ม พลางลากฉันเดินเข้าร้านอาหาที่อยู่ถัดไป
เฮ้อ~ รอดจนได้ ฉันลอบถอนหายใจเบาๆ ก่อนยิ้มบางๆให้เรนะ เธอคงอยากจะถามว่าฉันเป็นอะไร? แต่เธอก็คงรู้ว่าฉันคงไม่ตอบอยู่ดี
“เรนะ เดี๋ยวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” ฉันบอกเรนะ เธอพยักหน้ารับรู้แล้วก้มหน้าก้มตากินต่อ เธอเป็นเพื่อนฉันจริงมั๊ยเนี่ย?
อ๊ากก ปวดฉี่~ ห้องน้ำจ๋า อยู่แห่งใด ริโกะผู้นี้หาไม่เจอ T^T
นั่น! ห้องน้ำ
ฉันรีบตรงดิ่งไปที่ห้องน้ำทันที ปวดฉี่จนจะกลั้นไม่ไหวอยู่แล้วววววว >o<
พลั่ก!
เหมือนมีคนชนตัวฉัน ทำให้ฉันเซจนล้มลงไปกับพื้น ฉันพยายามจะลุกขึ้น แต่ก็ล้มลงไปอีก
“โอ๊ย!” ฉันร้องเสียงหลง เมื่อพยามจะยืนขึ้น แต่รู้สึกเจ็บจี๊ดที่ข้อเท้า สงสัยข้อเท้าจะเคล็ด TT
“คุณ มาผมช่วย” ร่างสูงตรงหน้ายื่นมือมาจะให้ฉันจับ ฉันเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยและกำลังจะยิ้มขอบคุณ แต่ต้องรีบหุบยิ้มทันทีเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าคือใคร
“นาย!”
“อ้าว! เธอที่เป็นโรคจิตใช่มั๊ย?” เขาพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบพอๆกับสีหน้าของเขา
“ใครโรคจิตยะ!?”
“เธอไง ;)” เขายิ้มเล็กที่มุมปาก ก่อนจะพยายามเข้ามาประคองฉัน ฉันปัดมือของเขาออกทันที เขาจ้องกลับด้วยสายตาดุดูน่ากลัวชะมัด
“จะให้ช่วยมั๊ย?” เขาส่ายหน้าเบาๆแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเนือยๆ ฉันแอบมองหน้าเขา สีหน้าเขาก็ยังคงนิ่ง เขาเข้ามาประคองฉันอีกครั้ง ฉันกำลังจะปัดมือเขาออกแต่เมื่อเจอกับสายตาดุฉันถึงกับหยุดกึกทันที
ฉันแอบมองเขาอีกครั้งและอีกครั้ง ทำไมนะ? ทำไมฉันเหมือนถูกอะไรบางอย่างดึงดูดอยู่?
ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าเขามีเสน่ห์ขึ้นมาได้นะ เขาใส่เพียงแค่กางเกงยีนส์กับเสื้อแขนยาวสีขาวบางๆธรรมดาๆเหมือนคนอื่นทั่วๆไปเท่านั้น ใบหน้าที่ค่อยๆเลื่อนมาใกล้ๆ กำลังทำให้ฉันเพ้อ จมูกโด่งเป็นสัน ปากเล็กสีชมพูระเรื่อรับกับดวงตาคู่สวยเป็นอย่างดี
ทำไม….ฉันถึงรู้สึกเหมือนกำลังล่องลอยอยู่ในอวกาศ?
“เลิกจ้องแบบนั้นได้แล้ว = =”
“ห๊ะ?” ฉันสะดุ้งเล็กๆ แล้วจ้องหน้าเขาอีกครั้ง
“เลิกมองแบบนั้นได้แล้ว เธออาการหนักมากแล้วนะ”
ฉึก!
เจ็บจี๊ดไปถึงก้นบึ้งหัวใจ กรี๊ดดดด ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้ โรคจิต ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆถึงได้ละสายตาจากเขาไม่ได้สักที
“ลุกขึ้น” เขาพูดพลางพยุงฉันให้ลุกขึ้นอย่างช้าๆ เวรกรรมอะไรกันเนี่ย ทำให้ฉันต้องเจอแต่อีตานี่ TT
ฉันยืนขึ้นได้แล้วแต่ก็ไม่ค่อยแน่ใจนักว่าจะเดินได้รึเปล่า สงสัยต้องเดินกะเพลกๆกลับไปหาเรนะแน่ๆ ชีวิตฉันมันช่างซวย -*-
“เธอมากับใคร?”
“ห๊ะ? แล้วทำไมต้องบอกนายเล่า”
“แล้วถ้าไม่บอก จะไปส่งถูกมั๊ย?” เขาเลิกคิ้ว แล้วหันมามองหน้าฉัน ฉันอยากจะเดินไปเองซะให้รู้แล้วรู้รอด จะได้ไม่ต้องให้เขามาพยุง!
“มากับเพื่อน อยู่ตรงนั้นน่ะ” ฉันชี้มือไปทางร้านอาหารที่เรนะอยู่ และฉันก็เห็นเธอกำลังกินอย่างเอร็ดอร่อยผ่านกระจก = =^
“งั้นเดี๋ยวเดินไปส่ง” เขาบอกด้วยสีหน้าเรียบเฉย เขาเคยยิ้มมั๊ย? ฉันชักจะสงสัย
“-o-”
“อย่าปฏิเสธ!” เขาหันมาจ้องฉันด้วยสายตาดุอีกครั้งเมื่อเห็นฉันจะขัดขืนไม่ให้เขาเดินไปส่ง ฉันได้แต่ร้องออกมาเบาๆ “อุ่ย~”
เขาค่อยๆพาฉันเดินทีละก้าวอย่างช้าๆ เขาดูโคตรสุภาพบุรุษเลย ถ้าไม่นับรวมคำพูดคำจาน่ะนะ คนหันมองกันทั้งห้างเลยทีเดียว ฉันดูเหมือนคู่รักกันขนาดนั้นเลยเหรอ??
เขาก็ใช่ว่าจะขี้เหร่ซะเมื่อไหร่ สมมติว่าถ้ามองอีกมุมนะ ฉันว่าเขาโคตรหล่อเลยนะแต่นั่นมันก็แค่สมมติ ;) และฉันก็ไม่ได้มองโลกในแง่ร้ายขนาดนั้นสักหน่อย
“ฉันว่าฉันเดินไปเองดีกว่านะ” ฉันบ่ายเบี่ยงทันทีเมื่อเขาเดินมาส่งจนเกือบจะถึงหน้าประตูร้านอาหาร ขืนปล่อยให้เดินเข้าไปส่ง มีหวังเรนะคงเป็นลมไปแล้วล่ะเนี่ย [เรนะบ้าผู้ชาย ><]
เขาหันมามองหน้านิ่ง ฉันเลยส่งยิ้มแหยๆให้แทน ไม่รู้ว่าในหัวเขาคิดอะไรอยู่ อยู่ๆก็ปล่อยมือออกจากฉันเฉยเลย ฉันล้มพับลงกับพื้นทันทีก็ยังไม่ได้ตั้งตัวเลยนี่ อีตาบ้านี่!
“ทีนี้จะเดินเองหรือจะให้ไปส่ง?”
“โอ๊ย!” ฉันร้องเสียงหลงเมื่อพยามที่จะยืนขึ้นด้วยตัวเอง เขายืนนิ่งแล้วปรายตามองฉันโดยไม่มีทีท่าว่าจะเข้ามาช่วย หมอนี่ใจร้ายมาก ;(
“โอเคๆ ฉันให้นายไปส่ง” ฉันพูดทั้งๆที่ไม่เต็มใจเท่าไหร่ แทบอยากจะกัดลิ้นตัวเองตาย!
พูดจบเขาก็เข้ามาพยุงฉันอีกครั้ง แล้วค่อยๆพาฉันเดินเข้าไปในร้านเพื่อไปหาเรนะที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่อะไรเลย ฮึ่ม! แต่มันน่าโมโห ตบหัวแล้วลูบหลังชัดๆเลย อีตาบ้า~~!!!!!
Writer Talk! >o<
ฮาโหลววว~ มีใครอ่านเรื่องนี้อยู่บ้าง?
ขอเสียงหน่อย ใครรอตอนต่อไปบ้าง เม้นต์ๆ
ความคิดเห็น