คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ความลับที่เจ็บปวด
ณ สตูดิโอกลางใจเมือง มาริสา นางแบบสาวที่กำลังมาแรง กำลังทำผมเพื่อเตรียมถ่ายแฟชั่นที่มีคอนเซปต์สบายๆ
หญิงสาวหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาหาเบอร์ของแฟนหนุ่ม แล้วกดโทรออก
“ฮัลโหล อยู่ไหนแล้วคะ วา” มาริสาเอ่ยถามปลายสาย
“กำลังถ่ายอีกฉากเดียวครับ ไปรับโมทันแน่นอน” วายุ พระเอกหนุ่มที่ดังไม่แพ้แฟนของเขา ตอบเสียงหวาน
“รีบๆมานะคะ คิดถึง โมก็ถ่ายอีกเซตเดียวเอง แล้งเจอกันนะคะ บ๊ายบาย” มาริสาวางสายด้วยความอารมณ์ดี
“อิจฉาคุณโมนะคะ มีแฟนเป็นพระเอกหล่อ สมกันที่สุดเลย เมื่อไหร่จะแต่งกันคะเนี่ย” ช่างทำผมถามขึ้น
“ยังไม่ได้คิดเลยค่ะ แต่วันนี้ครบรอบ 5 ปีที่คบกันพอดีเลยนะคะ สงสัยคงต้องเริ่มคุยเรื่องนี้กันแล้ว แต่ก็กลัวค่ะ...กลัวเรตติ้งจะตก ถ้าแต่งงาน”
“ไม่หรอกค่ะ สมัยนี้เขาเชียร์กันจะตาย พวกคุณก็สมกันมากเลย แต่งกันไวๆแล้วมีลูกเยอะๆ ชาวบ้านเขาคงดีใจนะคะ”
“เหรอคะ” มาริสายิ้มอย่างมีความสุข ภาพงานแต่งงานเริ่มผุดขึ้นมาในหัวเธอแล้ว....
...
มาริสาถ่ายแบบเสร็จแล้ว แต่แฟนหนุ่มก็ยังมาไม่ถึงที่สตูดิโอ เธอจึงไปเดินห้างที่อยู่ใกล้ๆสตูดิโอไปพลางๆก่อน แต่ก็เริ่มอารมณ์เสีย ไม่มีกะจิตกะใจจะเดินช้อปปิ้งอะไรมากนัก
มาริสาตัดสินใจกดโทรศัพท์ไปหาวายุอีกครั้ง
“วาคะ อยู่ไหนแล้วเนี่ย”
“จะถึงห้างแล้วครับ รถติดมากเลย”
“งั้นวารออยู่ที่ลานจอดรถชั้น 1 นะคะ เดี๋ยวโมลงไปหา”
มาริสากำลังกดตัดสาย ด้วยไม่ทันระวัง กระเป๋าถือของเธอก็ถูกกระชากไป
“เฮ้ย ช่วยด้วยค่ะ ใครก็ได้ช่วยด้วย” มาริสาร้องเสียงดัง แต่โจรร้ายก็ไม่หยุด
มาริสารีบวิ่งตาม แต่เธอใส่รองเท้าส้นสูง ทำให้วิ่งไม่ถนัดนัก จนไปชนหลังใครคนหนึ่ง
“อุ๊ย” หนุ่มคนนั้นหันมารับร่างเธอได้ ก่อนจะเสียหลักล้มลงไป ทั้งสองประสานสายตากันครู่หนึ่ง
“ช่วยด้วยค่ะ มันเอากระเป๋าฉันไป” มาริสาที่ได้สติก่อน รีบบอกชายหนุ่มตรงหน้า
“ครับ” เขาผละจากเธอ แล้ววิ่งตามโจรรายนั้นไปทัน เขาชกมันไปเต็มๆตรงใบหน้า มันรีบปล่อยกระเป๋าแล้ววิ่งหนีไป
“นี่ครับ” เขาถือกระเป๋ากลับมายื่นให้เธอ
มาริสายื่นมือไปรับคืน ทั้งสองจ้องตากันอีกรอบ เหมือนตกอยู่ในภวังค์.....
“ขอบคุณค่ะ” มาริสาเอ่ยเบาๆ
“ไม่เป็นไรครับ เอ่อ...ผมคงต้องไปแล้ว ระวังตัวด้วยนะครับ” เขาเดินจากไป มาริสาอดไม่ได้ที่จะมองตามแผ่นหลังของเขาไป เธอรู้สึกว่าเขาดูน่าค้นหาเหลือเกิน ทั้งๆที่ดูเผินๆก็เป็นแค่หนุ่มนักธุรกิจคนหนึ่งเท่านั้น
เสียงโทรศัพท์ของหญิงสาวดังขึ้น ปลุกให้เธอตื่นจากความรู้สึกประหลาด แฟนหนุ่มของเธอโทรมาหา
“วาเหรอ จ้ะๆ โมกำลังจะลงไปแล้ว เจอกันนะ”
...
วายุพามาริสาไปทานอาหารในร้านอาหารอิตาลีหรูแห่งหนึ่ง ทานไปพักหนึ่ง มาริสาก็เริ่มเอ่ยปากถึงจุดประสงค์หลักที่นัดเขามาทานอาหารวันนี้
“วา.....จำได้ไหม...ว่าวันนี้วันอะไร”
“อะไรนะ วันนี้เหรอ....วันสำคัญเหรอ ทำไมวาจำไม่ได้เลย” วายุทำสีหน้าครุ่นคิด
“วาจำไม่ได้จริงๆเหรอคะ” มาริสามองหน้าแฟนหนุ่มอย่างผิดหวัง
“วาล้อเล่นน่ะโม ใครจะจำวันที่เราเริ่มคบกันไม่ได้ ผมต้องตามตื๊ออยู่ตั้งนานเลยกว่าโมจะยอมคบกับผม” วายุยิ้มหวานให้คนตรงหน้า
“ทีหลังอย่ามาล้อเล่นแบบนี้นะ โมโกรธจริงๆด้วย”
“วันสำคัญแบบนี้ผมไม่ลืมอยู่แล้ว ผมเตรียมของสำคัญมาให้โมด้วยนะ” วายุล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ หยิบกล่องกำมะหยี่สีแดงออกมา
“โมเปิดดูสิครับ”
มาริสารับกล่องไปไว้ในมือตัวเอง มาริสาค่อยๆเปิดออก ในนั้นคือ...แหวนพลาสติกใสที่เด็กๆใส่เล่นกัน
“อะไรกันคะวา วาจะเอาแหวนนี่ให้โม” มาริสาทำท่าจะโกรธเขาขึ้นมาอีกทีหนึ่ง
“เดี๋ยวๆโม นี่ของจริง” วายุขำในกิริยาของเธอ แล้วรีบหยิบแหวนของจริงออกมา
“วานี่ชอบเล่นเป็นเด็กๆไปได้” มาริสาอดยิ้มกับความขี้เล่นของเขาไม่ได้ แล้วยื่นมือไปหยิบแหวนวงจริงออกมา
“สวยจังเลย” มาริสามองแหวนในมือ แหวนทองที่หัวแหวนเป็นเพชรเม็ดงาม ดีไซน์อย่างสวยงาม
“ชอบไหมครับ”
“ชอบสิคะ แต่ชอบวงนี้มากกว่า ขอด้วยนะคะ” มาริสาหยิบแหวนพลาสติกมาใส่ที่นิ้วนางข้างซ้าย แล้วเอาแหวนเพชรเก็บใส่กล่องแล้วเอาเข้ากระเป๋าถือไป
“ทำไมไม่ใส่ล่ะ” วายุถามอย่างสงสัย
“ตอนนี้นักข่าวยิ่งถามโมบ่อยๆอยู่ว่าจะแต่งเมื่อไหร่ ถ้าขืนเขาเห็นแหวนก็คงถามกันทุกวัน 3 เวลาเลยมั้งคะ” มาริสาเอ่ยเปรยให้แฟนหนุ่มเอ่ยถึงเรื่องแต่งงานเสียที
“โม....คงอยากแต่งแล้วใช่ไหม” วายุถามออกมาตรงๆ
“ก็....ใช่สิคะ ความฝันของผู้หญิงทุกคนก็คือ...ได้แต่งงาน สวมชุดเจ้าสาวสวยๆ อยู่กับสามี มีลูกเล็กๆน่ารัก บ้านไม่ต้องใหญ่โตนัก มีแต่ความสุข”
วายุมองแววตาฝันๆของแฟนสาวแล้วก็พูดอะไรไม่ออก ความลับที่ไม่สามารถบอกเธอได้ มันกำลังทำลายใจของเขา....
“เป็นอะไรไปคะ หรือเห็นว่าโมเพ้อเจ้อ” มาริสาถามวายุที่ดูไม่มีความสุขเหมือนเมื่อครู่
“เปล่าหรอก แค่กลัวผมจะทำให้ฝันโมเป็นจริงไม่ได้”
“อะไรนะคะ”
“ก็ผมไม่ได้เพอร์เฟคอย่างที่โมฝันนี่นา”
“แหมพระเอกที่สาวๆค่อนเมืองอยากได้เป็นแฟนบอกว่าตัวเองไม่เพอร์เฟค โมจะไปหาผู้ชายเพอร์เฟคที่ไหนดีคะเนี่ย” มาริสาเอ่ยหยอกล้อเขา
“ขอบใจนะ ที่โมไว้ใจผม” วายุยิ้มเจื่อนๆ
“ไม่เอาแล้ว วาดูเครียดจังเลย โมไปห้องน้ำก่อนดีกว่า กลับมาหวังว่าวาจะอารมณ์ดีนะคะ คนไม่เพอร์เฟค” มาริสาเอ่ยประชดพร้อมหยิกแก้มเขาเบาๆ แล้วก็เดินไปทางห้องน้ำ
วายุนั่งทบทวนกับตัวเอง เรื่องแย่ที่เขากำลังทำผิดต่อมาริสานั้น มันแย่จนเขาแทบจะแบกรับไว้ไม่ได้ แถมเธออีกคน....ก็คงจะเจ็บไม่แพ้กัน
เสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น เมื่อเขามองที่หน้าจอ ก็สะดุ้งขึ้นมา เพราะปลายสาย....คือต้นเหตุแห่งความทุกข์ใจของเขา
“ฮัลโหล เก๋ผมไม่ว่างนะ เดี๋ยวค่อยโทรกลับ...” วายุจะกดวางสาย แต่...
“เดี๋ยวสิคะ แค่คุยนิดหน่อยก็ไม่ได้เชียวเหรอ ยัยนางแบบนั่นก็ไปห้องน้ำอยู่”
“คุณรู้ได้ไง”
“ก็อยู่แถวๆนี้”
วายุมองไปรอบๆ แล้วต้องสะดุ้งอีกรอบ เพราะสาวที่ใส่แว่นดำอยู่โต๊ะตรงมุมร้าน คืออีกคนคุ้นเคยของเขา
“ตกใจมากเหรอคะ เซอร์ไพรส์ไหม”
“เก๋ คุณคิดจะทำอะไร คุณอย่าทำบ้าๆนะ”
“ถ้าจะทำเก๋คงทำไปแล้วล่ะค่ะ เก๋ก็แค่จะมาเตือนความจำ....ว่าคุณยังมีเก๋อีกคน”
...
ความคิดเห็น