คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บ้าน
สาวน้อยร่างบางที่เต็มไปด้วยความทุกข์ใจ เดินเข้ามาตามซอยที่มีเค้ารางแห่งความทรงจำ และหยุดยืนตรงหน้าบ้านที่เคยอาศัย....
เธอยังจำได้ถึงบรรยากาศแห่งครอบครัว ที่มีเธอ น้องสาวฝาแฝด และพ่อแม่ที่รักกัน....
แต่วันหนึ่งทุกอย่างก็เปลี่ยนไป พ่อแม่ทะเลาะกัน จนนำมาสู่การแยกทาง เธอต้องไปอยู่กับพ่อที่อเมริกา ส่วนน้องสาวก็ต้องอยู่ที่นี่ ที่เชียงใหม่.....
และเธอก็กลับมาที่นี่อีกครั้ง.....ทั้งที่ไม่ได้ติดต่อกันแสนนาน....
“มาหาใครคะ” เสียงใสๆถามขึ้นข้างหู หญิงสาวหันไปมองต้นเสียง
เมื่อสบตา ทั้งคู่ต่างอึ้งกันไป ด้วยหน้าตาที่ถอดแบบมาแบบเดียวกันแทบทุกกระเบียด
“ฝน ฝนใช่มั้ย” หญิงสาวมองหน้าน้องสาวที่ไม่ได้เจอนานแสนนาน
“พี่...พี่ฟ้า พี่ฟ้า จริงๆด้วย” ผู้เป็นน้องโผกอดพี่สาวอย่างคิดถึง ตั้งแต่ที่แยกทางกันไป ทั้งคู่แทบไม่ได้พบปะพูดคุยกันเลย เป็น10 ปี ทำให้เกิดความคิดถึงขึ้นเป็นธรรมดา
“มาได้ไงฮะ กลับมาไทยแล้วเหรอ นานรึยัง” ฝนถามพี่สาวอย่างดีใจสุดๆ
“อืม จริงๆก็สักพักแล้วล่ะ แต่อยู่กรุงเทพฯ”
“เรียนจบแล้วใช่มั้ยคะ รู้มั้ยฝนคิดถึงพี่มากเลย ตั้งแต่คุณพ่อเสีย เมื่อครึ่งปีก่อน พี่ก็ไม่เห็นส่งข่าวคราวมาบ้างเลย” ฝนตัดพ้อ
“พี่เรียนหนักน่ะ ขอโทษนะ”
“ฝนเข้าใจค่ะ แค่ล้อเล่นเอง แล้วนี่....มาเยี่ยม หรือว่า....จะมาอยู่เลยคะ” ฝนถามทีเล่นทีจริง
“พี่ก็ยังไม่แน่ใจ แต่...พี่ก็อยากจะได้อยู่กับครอบครัวอีกครั้ง ก่อนจะไม่เจอ...”
“ทำไมคะ หรือพี่ฟ้าจะไปเรียนต่ออีก เอ๊ะ....หรือว่า....จะแต่งงานกับฝรั่งตาน้ำข้าวคะ”
“เอ่อ...กะใจจะไม่ชวนพี่เข้าบ้านเหรอไงจ๊ะ”
“อุ๊ย ขอโทษทีค่ะ ไปค่ะ คุณแม่ต้องเซอร์ไพรส์มากแน่ๆเลย” ฝนโอบไหล่สาวเข้าบ้าน มีความสุขที่ได้อยู่กับคนที่คิดถึง แต่ก็รู้สึกได้ถึงความไม่ปกติของคนตรงหน้า....
ฟ้าสูดอากาศแบบบ้านไร่ที่ไม่ได้สัมผัสมานาน รู้สึกดีที่ได้มาที่นี่อีกครั้ง และก้าวเข้าบ้านที่ยังคงมีความทรงจำเลือนรางอยู่
“มาแล้วเหรอลูก ทำไมไปนานจังซื้ออะไรมาได้บ้างจ๊ะ” ผู้เป็นแม่เดินออกจากในครัว กำลังคิดจะตำหนิลูกสาว แต่เมื่อพบคนข้างๆ....
“ฟ้า....” ทั้งคู่โผเข้ากอดกัน ไม่มีอะไรบรรยายความคิดถึงได้ดีไปกว่า...การมอบความรักจากไออุ่น
“กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ไม่ติดต่อมาเลย” ผู้เป็นแม่เอ่ยถามขึ้น
“หนูคิดถึงแม่มากเลยค่ะ คิดว่าชาตินี้...จะไม่ได้เจอแม่อีกแล้ว”
“พูดอะไรของลูกนะฮะ”
“แหมกอดกันกลมเชียว หนูอิจฉาจัง” ฝนหยอกขึ้นมา
“ก็มาให้กอดด้วยสิจ๊ะ” แม่บอกกับลูกสาวอีกคน แล้วทั้งสามก็กอดกันกลมอย่างคิดถึง
...
ทั้งสามคุยถามไถ่กันอย่างมีความสุข ระหว่างทานอาหารเย็น ที่ฝนตั้งใจทำให้พี่สาวทาน
“อร่อยจังเลยจ้ะ ไม่คิดเลยนะว่าจะมีน้องสาวที่ทำอาหารอร่อยขนาดนี่ เป็นแม่ศรีเรือนเหมือนกันนะเรา” ฟ้าชมฝน
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ ก็แค่พอทานได้ แล้วพูดถึงความเป็นแม่ศรีเรือน ฝนว่าพี่มีเต็มร้อยเลยนะคะ”
“ชมกันไปชมกันมา....ก็ดีทั้งสองคนล่ะจ้ะ ว่าแต่....พูดไปแม่ก็เลยสงสัย มีแฟนรึยังล่ะฮะ” แม่ถามขึ้น เหมือนไปกระตุ้นความเจ็บปวดขึ้นมาอีก
“ไม่มีหรอกค่ะ และคงไม่มีอีกต่อไป...”
“พูดอะไรแบบนั้นคะ พี่ฟ้าออกจะเพียบพร้อม หนุ่มๆคงจ่อรอคิวกันเพียบ หรือว่า...โดนไอ้หนุ่มที่ไหนมันหักอกเอาคะ” ฝนถามเล่นๆ แต่พอเห็นหน้าพี่สาวที่ซีดลง ก็เริ่มรู้สึกไม่ดี
“พี่ฟ้ามีอะไรรึเปล่าคะ”
“เปล่าหรอก”
“ฟ้า แล้วลูกมานี่ ตั้งใจมาเยี่ยมแม่กับน้องเหรอ หรือว่ามาทำธุระอะไร”
“ค่ะ หนูตั้งใจมาหาคุณแม่ แล้วก็ฝนนี่ล่ะค่ะ แล้วก็คงมาขออาศัยอยู่ด้วยสักพัก”
“พูดอะไรแบบนั้นจ๊ะลูก หนูก็เป็นลูกแม่ ถึงเราจะไม่ได้อยู่ด้วยกันเป็น 10 ปี แต่แม่ก็รักลูกไม่ด้อยไปกว่าฝนหรอกนะลูก”
“จริงด้วยค่ะ พี่ฟ้า อย่าพูดเหมือนเราเหินห่างกันแบบนั้นสิคะ เราเป็นพี่น้องกันนะ ถ้าพี่มีอะไรก็บอกฝนนะคะ” ฝนยื่นมือมาจับมือเธอ ความอบอุ่นถูกถ่ายทอดมาให้เธอ ซึ่งเธอรู้สึกได้เป็นอย่างดี
“แล้วฝนล่ะ เรียนจบแล้ว ตั้งใจจะทำอะไรล่ะ หรือทำงานแล้ว”
“อุ๊ย รายนี้อย่าไปหวังมากเลยจ้ะ แค่แม่เห็นยัยฝน เลิกทำตัวเป็นเด็กๆได้ แม่ก็หายปวดหัวแล้ว”
“แม่อ่ะ อย่าพูดเหมือนหนูไม่ได้เรื่องสิคะ” ฝนตัดพ้อ
“จบเกี่ยวกับการท่องเที่ยวมาไม่ใช่เหรอ อยากเป็นไกด์ล่ะสิ”
“แน่อยู่แล้วค่ะ หนูจะท่องไปรอบโลกเลย”
“เอาแค่ในเชียงใหม่ให้รอดก่อนเถอะ” แม่แซวขึ้นมาอีก
“เชียงใหม่หนูรู้จักทุกซอกทุกมุมค่ะ เอาอย่างนี้ ในเมื่อพี่ฟ้าพึ่งมา พรุ่งนี้ฝนจะพาพี่ทัวร์ให้ทั่วเลย ดีมั้ยคะ”
“ก็ดีนะลูก ถ้าลูกมีอะไรเครียดๆจะได้ดีขึ้นนะ”
“ค่ะ งั้นคุณไกด์ฝนก็ช่วยพาดิฉันทัวร์ด้วยนะคะ”
...
ฟ้าพยายามข่มตาหลับ แต่ก็นอนไม่หลับเสียที หลังจากเจอกับเหตุการณ์แบบนั้น เธอก็ไม่เคยนอนหลับสนิทเลยสักครั้ง ภาพเหล่านั้นมักตามมาหลอกหลอนเธอไม่ได้ขาด
เสียงเคาะประตูดังขึ้น พร้อมเสียงเอ่ยถาม
“พี่ฟ้าคะ หลับรึยังเอ่ย”
“ยังจ้ะ มีอะไรเหรอ” ฟ้าเปิดไฟ แล้วเปิดประตูให้น้องสาว
“ฝนมานอนด้วยนะคะ” ฝนมาพร้อมหมอนและผ้าห่ม
“เอาสิ” ฝนมาถึงก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงเลย แล้วหันมายิ้มให้พี่สาว
“ทำไมกลัวพี่เหงาเหรอ” ฟ้าถามขึ้น
“ฝนก็เหงาค่ะ ก็เราไม่ได้อยู่ใกล้ชิดแบบนี้มานานมากเลย ยังจำเมื่อก่อนได้มั้ยคะ ที่เวลาฝนตกๆตอนก่อนนอน พ่อชอบเล่าเรื่องผี แล้วเราก็กลัวนอนกอดกันกลมเลย”
“ตอนนี้คงไม่กลัวแล้วสิ”
“ค่ะ ก็ไม่ใช่เด็กๆนี่คะ ฝนไม่กลัวอะไรอีกแล้วตอนนี้”
“เป็นฝนนี่ดีจังนะ ดูไม่กังวลอะไรเลย แปลกจัง เราเป็นพี่น้องฝาแฝดกันแท้ๆ แต่กลับต่างกันโดยสิ้นเชิง”
“อย่ายอจนเหลิงเลยค่ะ พี่ฟ้าน่ะมีดีกว่าฝนตั้งเยอะ”
“ขอบคุณนะที่ให้กำลังใจพี่”
“พี่ฟ้าคะ ฝนถามจริงๆนะ พี่ฟ้ามีเรื่องอะไรกันแน่คะ”
“ก็บอกว่าไม่มีไงจ๊ะ” ฟ้าตอบพร้อมกับหลบตา
“อย่าหลอกฝนเลยค่ะ ถึงเราจะไม่ได้ใกล้ชิดกันนาน แต่ฝนก็ดูออกนะ บอกฝนมาเถอะค่ะ”
“พี่ปิดฝนไม่ได้เลยจริงๆสินะ”
“ตกลงมันเรื่องอะไรกันแน่คะ”
“คือ....” ฟ้ากำลังจะเอ่ยปากเล่า แต่เรื่องมันก็หนักเกินกว่าที่เธอจะเอื้อนเอ่ย
“อะไรล่ะคะ ฝนรอฟังอยู่นะ”
“ไว้วันหลังเถอะจ้ะ พี่ง่วงแล้ว”
“โถ่ ก็ได้ค่ะ พี่อาจจะยังไม่อยากเล่า งั้นเรามานอนกอดกันนะคะ”
แล้วฝนก็หลับไปอย่างรวดเร็ว ส่วนฟ้า....ก็ต้องจมอยู่กับความทุกข์ต่อไป
...
ความคิดเห็น