คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 4 : กฎเพนเดียไดมอน
บทที่ 4
กฎเพนเดียไดมอน
พลันนั้นเอง เปลวไฟโชติช่วงก็ปรากฎซ้อนทับกับกระจกหน้าต่างที่กำลังจางหาย เหมือนภาพเลือนลางที่ดูไม่ชัด ผนังปูนแปรเปลี่ยนเป็นกำแพงหินแกะสลักอ่อนช้อยแบบสถาปัตยกรรมโบราณเวทีหายวับไปพร้อมกับสายลมเย็นชื่นใจของเครื่องปรับอากาศเหลือเพียงแท่นหินใหญ่ด้านหน้า พื้นหินแกรนิตกลับกลายเป็นพรมแดงกำมะหยี่นุ่มนิ่ม ส่วนเพดานก็ยกตัวชะลูดสูงขึ้นไป
เหลือเพียงเก้าอี้พลาสติกที่ดูจะหลงสถานที่อยู่อย่างเดียว
เพิร์ตกลอกตาเซ็ง ๆ แต่ไม่ทันได้ทำอะไรเก้าอี้ทั้งหลายก็หายวับไปในอากาศ
โครม!
เสียงดังมาจากอีกฝากของสถานที่ที่เคยเป็นหอประชุม นักเรียนผู้โชคร้ายซึ่งกำลังตื่นตะลึงกับอำนาจวิเศษจนลุกขั้นยืนไม่ทัน
จูเลียอ้าปากค้าง พยายามสงบสติอารมณ์ขณะพร่ำบอกตัวเองว่ากำลังฝันไป
ความเงียบในกระแสความตื่นตกใจปนเปกับความไม่เชื่อ
ไม่เชื่อกับเหตุผล ขัดแย้งกับสายตา
มันไม่ควรจะมีอยู่จริงไม่ใช่หรือไง
เวทมนตร์
ทุกคนยืนนิ่งค้างเหมือนกดปุ่ม Pause จากเครื่องเล่นวีดีโอ มีเพียงรุ่นพี่ที่พากันขำกลิ้งกับความตื่นตกใจของรุ่นน้อง
โครม!
เสียงโครมที่สองเรียกลมหายใจที่ค้างไว้กลับมา
“ว้า...แย่จัง พี่ ๆ พาน้องคนนี้ไปพักก่อน” เพิร์ตพูดกลั้วหัวเราะ ขณะที่คนมองไม่เห็นขมวดคิ้วงงไปตาม ๆ กัน
พวกพี่ ๆ ขำกันอีกตลบใหญ่ ขณะร่างเด็กผู้หญิงคนหน้าสุดเป็นลมล้มพับไปเป็นที่เรียบร้อย
“เอาล่ะ มีใครอยากพักก่อนอักเปล่า” เขาหัวเราะ “ที่เห็นเมื่อครู่เป็นเพียงการคลายอาคมจากของที่พี่ส่งไปไว้ให้ที่นิ้วของน้อง”
จูเลียขยับตัว ขณะยกมือขึ้นมาสำรวจอะไรบางอย่างบนนิ้วมือเรียวที่เมื่อครู่มัวแต่ตะลึงจนไม่ทันได้สังเกต
แหวนสีเงินวาววับสะท้อนแสงจากคบเพลิง ลายฉลุละเอียดอ่อนช้อยเหมือนกิ่งไม้ที่พันเลื้อยซ้อนทับไปมา หัวแหวนทำมาจากอัญมณีสีขาวเล่นประกายหลากสีที่แกะสลักเป็นช่อมะกอกประดับ
เธอจ้องมองดูความงามของมันอย่างตื่นเต้น
“แหวนนั่นทำมาจากมณีเจ็ดสี ขอให้รักษามันให้ดียิ่งเพราะนี่เป็นทั้งกุญแจหอแล้วก็กุญแจห้อง ตัวคลายอาคมเมื่อครู่ แล้วก็แผนที่ปราสาทกับผลการเรียนและคะแนนความประพฤติ ส่วนวิธีใช้ให้ลูเคเซียอธิบาย จำไว้ว่าอย่าให้แหวนไปอยู่ที่นักเรียนคนอื่น ถึงเขาจะใช้มันไม่ได้ แต่คะแนนและเวทมนตร์ของเธออยู่ในนั้น พี่ลืมบอกไปว่าแหวนจะเป็นเหมือนแหล่งเก็บพลังเวทย์ที่มีมากเกินมาไว้สำหรับเวลาน้องร่ายมนตร์ รายละเอียดก็ไปเก็บในชั้นเรียนเองล่ะกัน”
“ส่วนเรื่องหอ พี่เข้าใจว่าหลายคนลำบากใจอยู่ แต่ไม่ต้องห่วงเพราะทางโรงเรียนก็เตรียมรับมือไว้แล้ว” เพิร์ตพูดจบก็สะบัดมือร่อนกระดาษสีดำยาวๆขนาดเท่านิ้วก้อยลอยไปปลิววนอยู่กลางอากาศ ก่อนจะเหาะวูบมาเหมือนถูกดูดเข้าหามือแต่ละคน
“แผ่นแบล็กแมจิคเป็นอาคมมืดที่ใช้ลอกเลียนแบบคนที่ถือขณะมีคีย์เวิร์ดว่า ‘เจ้าคือข้า’”
ทันใดนั้นแผ่นกระดาษในมือก็เปล่งแสงสีดำส่องออกมาเป็นลำสูงขึ้นตรงหน้า แต่มันกลับทำให้นัยน์ตาพร่าเลือนไปได้ชั่วขณะ
“ไปที่บ้านแต่ละคน” เสียงรุ่นพี่ออกคำสั่ง เป็นเวลาเดียวกับที่นัยน์ตาสีฟ้าฝืนเบิกมองมาพอดี
ร่างบางในชุดนักเรียนตรงหน้ากำลังเดินหันหลังจากไป เส้นผมสีทองรวบเป็นหางม้ายาวสลวย เธอส่งยิ้มมาให้จูเลียราวกับจะเยาะเย้ย แล้วร่างนั้นก็เลือนหายไปกับอากาศ
“อย่าริอาจมาลองเชียว เพราะอาคมดำจะไม่สิงสถิตในเขตโรงเรียน อาจารย์ใหญ่ทำการร่ายวงเวทย์กันไว้แล้วหรือที่ทุกคนเห็นว่าเป็นหมอก เออ...จริงซิ ประตูทางเข้าโรงเรียนขอให้เข้ามาทางทิศตะวันออกเท่านั้น เพราะทิศใต้เป็นของนักเรียนธรรมดา”
จูเลียเหม่อลอย นึกย้อนไปตอนเจคอบสอบเข้าที่นี่ เธอไม่เคยติดใจตัวพี่ที่อยู่บ้านเลย แล้วถ้าอย่างนั้นมันจะอธิบายนิสัยที่ดีขึ้นอย่างประหลาดของพี่ได้เปล่านะ
แบล็คแมจิค
ถ้าตัวพี่ที่บ้านเป็นตัวตนและนิสัยของพี่ แต่...เมื่อ 2 ปีก่อน
ถ้าอย่างนั้น...ช่วงที่เธอจะสอบเข้านี่
เป็นไปได้ไหมว่าเป็นพี่จริง ๆ พี่กลับมาจากโรงเรียนใช่ไหมนะ
นิ้วมือกำแน่นจนขึ้นข้อขาวพลางนึกเจ็บใจ
แสดงว่าพี่โกหกเธอมาตลอดงั้นสิ
แผ่นกระดาษสีดำปลิวมาตกที่ปลายเท้าจูเลีย เธอขมวดคิ้วงงๆ ก่อนก้มลงหยิบใส่กระเป๋า
ไม่ยักรู้ว่าใช้แล้วยังมีซากเหลือด้วย
“จำไว้ว่าอย่าใช้เวทมนตร์ต่อหน้าเด็กธรรมดา เพราะอาคมทำได้เพียงพรางปราสาทและสร้างภาพจำลองโรงเรียนเท่านั้น ก็พยายามหลบ ๆ หน่อยนะ”
“วิธีใช้แหวน” เสียงหวานของหญิงสาวขัดกลางคัน แต่เรียกความสนใจได้ชะงัก
เพิร์ตเองก็ดูหงุดหงิดนิดหน่อยที่ถูกตัดประโยค แต่ก็ยอมหลบให้ลูเคเซียแต่โดยดี บางทีดวงหน้าสวย ๆ นั่นคงไม่ใช่แค่ที่เห็น บางทีมันอาจแฝงไปด้วยนางพยัคฆ์ข้างในก็ได้
“ง่าย ๆ แต่ว่าขอให้ตั้งใจฟังพี่พูดให้ดี แล้วจำให้ขึ้นใจ แผนที่เนี่ยซ่อนอยู่ในหัวแหวน ให้พูดว่า ‘คนหลงทางต้องการเจ้า โปรดนำทางแก่ข้า’ มันจะออกมา” สิ้นคำแสงนวลตาก็พุ่งพวยมาจากมือข้างหนึ่งของหญิงสาว หมุนวนเอื่อย ๆ ซ้อนทับไปมาจนเป็นรูปร่าง
ม้วนกระดาษสีน้ำตาล !!
เสียงอุทานเบา ๆ ดังมาจากแต่ละฟากของหอประชุม แต่รุ่นพี่คนสวยไม่สนใจ เธอคลี่มันออกโชว์ให้น้อง ๆ เห็น แต่...บนกระดาษนั่น
ว่างเปล่า !
“อย่างที่เห็น...” เธอพูดราบเรียบ “ไม่ใช่เจ้าของแหวนก็มองไม่เห็นอะไร เพราะมันตอบรับเพียงเจ้าของ” เธอม้วนกระดาษเป็นก้อนเหมือนเดิม
“นักปราชญ์ชาญฉลาด ย่อมไม่คลาดจากเส้นทาง” ม้วนกระดาษเลือนหายไป
“พูดเดี๋ยวนี้เลยทุกคน มันต้องการเสียงของน้อง ๆ”
จูเลียยกแหวนขึ้นมามองอย่างลังเล ถ้าเธอทำไม่ได้ล่ะ
“พูด!” เสียงกราดเกรี้ยวเหมือนฟ้าผ่ากลางห้อง ลูเคเซียกำลังรอให้ใครซักคนนำ แต่ทุกคนกลับนิ่งค้างซะงั้น
“คนหลงทางต้องการเจ้า โปรดนำทางแก่ข้า” เสียงไพเราะรื่นไหลเหมือนบทเพลงเสียงแรกดังก้องในหอประชุม จูเลียหันไปมองคนข้างกายที่บัดนี้ถือกระดาษไว้ในมือเรียบร้อยแล้ว
เธอกัดริมฝีปาก ก่อนเอ่ยตามบ้าง ตอนนี้หลายคนเริ่มทดลองเรียกแผนที่ออกกันแล้ว
ความรู้สึกอบอุ่นแผ่ซ่านมาจากปลายนิ้ว ขณะที่ม้วนกระดาษสีน้ำตาลปรากฏอยู่ในมือข้างที่สวมแหวน
“ดี ๆ แล้วเก็บกลับด้วยนะ” รุ่นพี่ยิ้มพอใจ “ส่วนการทำหน้าที่คลายอาคมนั้นก็เพียงสวมแหวนกับถอดแหวนออกก็คลายอาคมได้ง่าย ๆ ลองดูสิ” เธอพูดพร้อมกับถอดแหวะนำคนแรก แล้วก้าวเดินขึ้นไปยืนกลางอากาศ
เด็กสาวอ้าปากค้าง ไอ้นี่มันจะไม่มากไปหน่อยเรอะ
“ถ้าใครสวมแหวนอยู่คงเห็นพี่ลอยตัว แต่ถ้าถอดออกซะก็จะเห็นตามที่เด็กห้องธรรมดาเห็น” เหมือนเธอจะรู้ว่ายังมีคนไม่ยอมถอดแหวน
“อาคมมันกำลังตอบสนองสิ่งที่พี่เห็นอยู่...ถ้าน้องเห็นว่ามีอะไรอยู่ข้างล่างนั่น อาคมก็จะทำให้มันมีอยู่จริง ๆ เหมือนการ์ตูนน่ะ ถ้าน้องเคยดู...ตัวละครจะไม่ตกลงหน้าผาไป แม้ว่ามันกำลังยืนอยู่ในอากาศ ถ้ามันไม่ก้มลงไปมอง”
นัยน์ตาสีฟ้ากวาดมองรอบ ๆ นักเรียนบางคนเริ่มนั่งลอยกลางอากาศแล้ว ขณะที่บางส่วนยังงงเป็นไก่ตาแตก แต่ไม่ยอมถอดแหวนแบบเธอ
“สวมแหวนจะเห็นได้อย่างไรกัน” เสียงหวานเชิงหงุดหงิดดังอยู่ข้างหู
ลูน่ามองแหวนที่สวมกับนิ้วของจูเลีย ก่อนเอื้อมมาดึงออก
แต่...
มันไม่หลุด
ลูน่ากระพริบตา ก่อนเชิดหน้าแล้วเอ่ยใหม่
“นั่นสินะ ผู้ไม่ใช่เจ้านายไม่อาจถอดออก”
จูเลียขมวดคิ้ว แล้วขยับมือดึงแหวนซึ่งเลื่อนออกอย่างง่ายดาย
ภาพปราสาทกำลังเลือนหายไป หอประชุมหลังเดิมกำลังปรากฏขึ้นแทนที
สถานที่เดิม แต่เธอกลับรู้สึกว่ามันดูพื้นๆและราบเรียบธรรมดาอย่างประหลาดเมื่อเทียบกับหอประชุมของปราสาทที่ใหญ่ อบอุ่นด้วยคบเพลิงและสวยงามตระการตา
แล้วคำตอบของสาเหตุการเหาะของรุ่นพี่กับนักเรียนก็กระจ่าง
หล่อนไม่ได้เหาะแต่ยืนอยู่บนเวที ขณะที่บางคนกำลังนั่งเก้าอี้
“ไง” เธอเอ่ย “ภาพลวงตาจากอาคมมันไม่ธรรมดาหรอกนะ ถ้าน้องเห็นว่ามันมีอยู่ตรงนั้น มันก็จะอยู่สำหรับน้อง เพราะฉะนั้นอย่างร้องโวยวายถ้าสวมแหวนแล้วเห็นเด็กห้องธรรมดาทำอะไรแปลก ๆ ล่ะ แล้วถ้าน้องถอดแหวนอยู่ ก็จะใช้เวทมนตร์ไม่ได้นะบอกไว้ก่อน”
“นักเรียนธรรมดาจะไม่ใส่เสื้อคลุมกันเวทย์แบบพวกพี่ แต่จะใส่แค่ชุดนักเรียน แยกง่ายมาก” เพิร์ตเสริมให้ “เอาล่ะ ไปดูหอได้แล้วนะ เด็กผู้ชายตามพี่มาปีกขวา ลูคซ์นำผู้หญิงไปปีกซ้าย”
หญิงสาวพยักหน้าเล็กน้อย แล้วเดินผ่ากลางกลุ่มนักเรียนมาตรงไปที่ประตูทางด้านหน้าหอประชุม
“ตามมาเลย”
ประตูไม้บานใหญ่ท่าทางเก่าแก่ค่อยๆเปิดอ้าออกช้าๆ
ความคิดเห็น