คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ✿Lotte VS Brownie✿
"นาย...นาย=[ ]= /(ชี้หน้า)"
กร๊าซ! ตามมาหลอกหลอนฉันถึงนี่เลยเรอะ ฮือๆๆ เกลียดมันที่สุด ทำให้ฉันอับอายขายหน้าประชาชี ฮือๆๆๆ
"เร็วสิครับคุณเจ้าของร้าน ผมสั่งมอคค่า ไปเอามาสิ-O-"
นายโรคจิต(ไม่รู้จักชื่อ) บอกพร้อมเอาขามาวางบนเก้าอี้ตัวที่อยู่ข้างหน้าเขา
"เอาขาต่ำๆของนายลงไปจากเก้าอี้ร้านฉันนะ!"
ฉันตะโกนเสียงดัง มีอย่างที่ไหนเอาขามาวางบนเก้าอี้ของฉันน่ะ ไม่มีมารยาท ฉันส่งสายตาอาฆาตไปให้เขาที่กำลังยิ้มแฉ่งให้ฉัน=_=;
"แหะๆ^ ^; โทษทีคร้าบ"
เขายิ้มเจื่อนๆพร้อมเอาขาออกจากเก้าอี้ตัวนั้น
"อะไรกันยัยบราวน์ เสียงเอะอะโวยวายอะไรอยู่หน้าร้านนั่นหา!?"
เสียงพี่เมเปิ้ลตะโกนออกมาจากหลังบ้าน มิหนำซ้ำเจ๊แกยังเดินออกมาดูอีกด้วย
"อะไรกันฮะ อะ...ว้าว(หล่อ) เอ่อ สั่งอะไรดีค่ะ*////*"
พอพี่เมเปิ้ลเห็นนายโรคจิต(ขอโทษนะพอดีไม่รู้จักชื่อนายอ่ะ ขอเรียกโรคจิตไปก่อนละกัน)ก็ส่งสายตาหวานเชื่อมไปให้เขาทันที อะไรนี่เจ๊จะกินเด็กเรอะ
"เอ่อ...ผมบอกกับเขาไปว่าสั่งมอคค่าฮะ" นายโรคจิตบอกพี่เมเปิ้ลแล้วใช้นิ้วชี้มาทางฉัน
"แล้วทำไมไม่ไปเอามอคค่ามาให้เขาล่ะฮะ ยืนบื้ออะไรอยู่นี่"
โป๊ก~ พี่เมเปิ้ลว่าฉันพร้อมกับเขกหัว นายโรคจิตหัวเราะยกใหญ่ หนอยแน่! ฉันกัดฟันกรอดๆ ก่อนจะเดินกระแทกเท้าไปเอามอคค่ามาให้เขา คนอย่างนายไม่มีสิทธิ์เข้าร้านนี้ด้วยซ้ำT^T
"ดูดู๊ น้องสาวฉัน(= = )( = =)"
ฉันเทมอคค่าใส่ในแก้วเขา(แค่ครึ่งแก้ว) จากนั้นก็จัดการเติมน้ำเปล่าเพิ่มลงไป หึๆๆ จะได้ไม่เปลืองยังไงล่ะ อ๊ะ...อย่าเข้าใจผิดนะคะ ฉันทำอย่างนี้กับนายนั่นแค่คนเดียวน้า อย่าเข้าใจผิดๆ
หลังจากจัดการเทมอคค่า+น้ำ แล้วฉันก็ส่งไปให้จุ๊บแจง เด็กสาวเสิร์ฟที่ร้านฉันไป
"พี่บราวน์คะ แจงว่าสีมอคค่ามันดูอ่อนๆไปนะคะ"
กร๊าซ! นี่แกจะจับผิดฉันเรอะ=[ ]=^
"ไม่หรอก สีมันก็อย่างงั้นแหละน่า ไปๆ ไปเสิร์ฟให้โต๊ะ นู้นน่ะ ที่มีคนหล่อๆนั่งอยู่น่ะ"
ฉันบอก จุ๊บแจงพยักหน้าหงึกๆ ก่อนจะเดินไปโต๊ะนั้น เมื่อเสร็จธุระของฉันแล้ว ฉันก็เดินไปห้องครัว
"มีอะไรกินมั่งน้อ"
ฉันเดินไปเปิดตู้กับข้าวก็พบว่ามีเลย์อยู่ 2 ห่อ เอาละ ฉันจะจัดการเขมือบพวกแกละ หึๆๆ-.-
กร๊อบแกร๊บๆ(เสียงแกะเลย์) ง่ำๆๆ รสเป็ดปักกิ่งนี่ก็อร่อยเหมือนกันแฮะ ง่ำๆๆ
"พี่บราวน์คะ พี่บราวน์"
ระหว่างที่ฉันกำลังสวาปามกับเลย์อยู่นั้น เสียงเล็กๆของแจงก็ดังขึ้น อะไรฟะเนี่ย
"มีอะไรยัยแจง-_-"
ฉันถามยัยแจงด้วยสีหน้าเรียบๆ นี่ถ้าไม่ใช่เรื่องสำคัญนะ โดนเตะแน่
"ลูกค้าค่ะลูกค้า ลูกค้าโต๊ะที่มีคนหล่อๆนั่งน่ะค่ะ"
"ทำไม เขาตายรึไง=_=" ฉันถามหน้าเซ็งๆ
"เขาบอกไม่เอามอคค่าที่แจงไปเสิร์ฟให้ค่ะ เขาบอกจะเอาแก้วใหม่"
"ก็เอาไปให้เขาใหม่สิ เอ๊ะ!?O_O"
รึว่าเขาจะรู้เรื่องที่ฉันผสมน้ำไป อ๊ากกกกกก!!! ป่านนี้ไม่แฉให้ลูกค้าฟังหมดแล้วเรอะ
"พี่ไปดูเองเหอะค่ะ"
อ๊ากกกกกกกกก!!!!จะทำไงดี เกิดฉันออกไปพวกลูกค้าจะต้องประนามฉันแน่ๆว่าเป็นพวกทุจริต ขี้โกง ไม่นะ แล้วร้านนี้ก็จะต้องถูกยุบเพราะฉันไปโกงน้ำเขาอย่างงั้นเรอะ ม่ายยยยยยยย ฮือๆๆTOT
"นั่นไง มาแล้วคร้าบ คนนี้และครับ" อะ...อะไรเล่า ชี้ฉันทำไม
"อะไร ชี้ฉันทำไม แล้วมันเกิดไรขึ้นเนี่ย" ฉันแกล้งตีหน้าซื่อ ทั้งๆที่ในใจอับอายที่สุด!
"ผมอยากได้มอคค่าที่เธอคนนี้ถือมาให้ผมอ่ะคร้าบ"
ฮะ!?=O=! อะไร ไม่ใช่เรืองที่ฉันโกงน้ำหรอกเรอะ
"นี่นายอย่าเรื่องมากได้มั้ย ใครเสิร์ฟมันก็เหมือนกันนั่นแหละ"
"ถือมาให้ผมเถอะนะๆ ผมจ่ายเพิ่มสองเท่าเลยเอ้า"
อะไรกันบ้าป่ะเนี่ย อยากให้ฉันถือมอคค่ามาเสิร์ฟให้ถึงขนาดจ่ายเงินเพิ่มเลยเรอะ เอ๊ะ! มอคค่าแก้วล่ะเท่าไหร่น่ะ 30 ฿ คูณสองไปก็เป็น 60 ฿ กรี๊ดดดดดดดดด>O< ได้กำไรเพิ่มเห็นๆ
"เอ่อ...นายจะจ่ายสองเท่าจริงนะๆ*O*"
ฉันลองแกล้งๆถามดูเผื่อหมอนั่นจะพูดเล่น
"จริงสิคร้าบ แต่คุณต้องเสิร์ฟมอคค่าให้ผมนะ"
เหอะๆ ก็แค่ถือมาเสิร์ฟเขา ไม่เห็นยากเลย เมื่อเทียบกับเงินที่เขาจ่ายเพิ่มน่ะ อิๆ
"ยัยเห็นแก่เงิน"
กึก! ฉันหยุดชะงักทันทีเมื่อได้ยินเสียงหลังตามมา ไม่ใช่เสียงเขาหรอกแต่เป็นยัยเจ๊เปิ้ลนั่นเอง อะไรฟะ มีใครไม่อยากได้เงิน(เพิ่ม)มั่งล่ะ
ฉันเดินไปชงมอคค่าให้เขา ฮิๆ(ไม่ผสมน้ำแล้วล่ะ กลัวเขาจะเอาเงินคืน)เมื่อเสร็จแล้วก็เดินไปเสิร์ฟ
แหม่ะ! ฉันวางแก้วมอคค่าลงเบาๆ ก่อนจะฉีกยิ้มหวาน
"นี่ค่ะ ได้แล้วอย่าลืมทำตามที่บอกนะคะ" ฉันอมยิ้มพร้อมเดินหันหลังกลับไปเคาน์เตอร์
8.00 A.M
ติ๊กตอกๆ~ เสียงเข็มนาฬิกาที่ชี้เลขแปดแล้ว แต่หมอนั่นก็ยังกินมอคค่าไม่หมดซักที(นานเวอร์ๆ)รึว่าฉันใส่น้ำให้เขาเยอะไปกันนะ
ซู้ดๆๆๆ เสียงซู้ดๆดังในแก้ว เป็นสัญญาณที่ว่าเขาดื่มน้ำหมดแล้ว(ดูเหมือนฉันจะอยากได้เงิน 30 ฿ มากเลยนะ=O=)
ตึกๆๆๆ ฉันเดินจากเคาน์เตอร์แล้วไปหยุดอยู่ตรงหน้าเขา เขาจ้องหน้าฉันอย่างงๆเล้กน้อย งงอะไรยะ ก็เงินไงเงิน
"หมดแล้วเหรอคะ ทั้งหมด 30 ฿ นายบอกจะจ่ายเพิ่มสองเท่าก็เป็น 60 ฿ นะ^_^"
ฉันบอกช้าๆเพื่อจะไม่ให้เขารู้ว่าฉันอยากได้เงินนั่นมาก ฉันเห็นหมอนั่นทำถ้านึกออก ก่อนจะล้วงกระเป๋าตังค์เพื่อเอาเงินออกมา ถ้าฉันไม่เตือนก็คงไม่จ่ายสินะ=_=
หมอนั่นล้วงเอาเงินออกมาวางที่โต๊ะ ฉันหยิบมันมานับดู หนึ่ง...สอง...เอ๊ะ! ทำไมมีแค่แบงค์ 20 กับเหรียญ 10 บาทเท่านั้นล่ะ ที่จริงมันจะต้องมีแบงค์ 20 สามใบไม่ใช่เรอะ
รึว่า...หมอนี่นับเลขไม่เป็น เป็นไปไม่ได้หรอก โรงเรียนซาราเซนต์ แมรี่ น่ะเด็กเก่งทุกคน หรือว่าหมอนี่ยัดเงินเข้า รึว่า...โอ๊ย ถามเจ้าตัวเลยดีกว่า
"เอ่อ...นายขาดอีก 30 ฿ นะ"
ฉันบอกเขาไป หมอนั่นเงยหน้าขึ้นมาพร้อมอมยิ้ม
"30 บาทอะไร มันครบแล้วไม่ใช่เหรอ(' ')"
นั่นไง ฉันว่าแล้วว่าหมอนนนี่มันต้องหลอกฉันแหงเลย ไม่น่าไปติดกับมันเลยเชียวU_U
"ก็นายบอกว่าถ้าฉันเดินมาเสิร์ฟมอคค่าให้นายจะจ่ายเพิ่มสองเท่าไง!"
ฉันพูดเสียงดังใส่เขาอย่างเหลืออด
"ฉันบอกเหรอว่าจะจ่ายเงิน"
วะ...ว่าไงนะ!?=O= (เลื่อนกลับไปดูด้านบน) เอ่อ มันไม่มีคำว่าเงินอ่ะ
"ก็นายบอกว่าจะจ่ายอ่ะๆๆๆ" ฉันเต้นเร่าๆอยู่หน้าเขา ไอ้หมอนี่มันทุเรศจริงๆ
"อยากได้มากเหรอไง"
ถามมาได้ ใครไม่อยากได้เงิน 30 บาทนี่ก็มีค่ามากโขอยู่นะ
"ก็ต้องอยู่แล้ว"
"งั้น...Chu~♥"
อ่ะ...O////O อยู่ดีๆหมอนั่นก็ลุกลงมาจากโต๊ะ พร้อมโน้มหน้าเข้ามาแล้วกดจมูกสันคมของเขาลงมาที่แก้มฉัน ฉันสัมผัสได้ถึงแก้มนุ่มๆของเขาที่แนบกับแก้มฉันด้วย เขาทำแบบนี้อยู่นานโดยไม่อายสายตาพี่ พ่อแม่(เอ่อไม่อยู่นี่นา) ยัยแจง หรือคนในร้านที่กำลังมองมา อ๊าก! ตั้งแต่เกิดมาฉันยังไม่เคยโดนผู้ชายหอมแก้มเลยนะ นอกจากพ่ออ่ะ แล้วนายเป็นแค่ลูกค้าทำแบบนี้ได้ยังไงฮะ-///-
"อ่ะ...นาย=///= /"
ฉันชี้หน้าเขาด้วยใบหน้าร้อนผ่าว ฉันว่าป่านนี้มันคงแดงเป็นตำลึงสุกไปแล้วล่ะ
"ชู่ ^.< อย่าส่งเสียงดังไป ฉันจ่ายให้เธอแล้วนะ หายกันนะ ไปล่ะบ๊ายบาย"
เขาขยิบตาให้ฉันก่อนจะหันหลังออกจากร้าน ทิ้งให้ฉันยืนช็อคอยู่ แต่ออกไปได้ไม่นานเขาก็กลับมาอีก
"อ้อ...ได้ยินว่าเธอชื่อบราวน์นี่ใช่มั้ย ฉันชื่อล็อตเต้ เธอน่าจะรู้จักฉันนะ^ ^"
อ่ะ...ว่าไงนะ ล็อต-เต้ เหรอ? กรี๊ดดดดดดดดด ล็อตเต้ นั่นมันหนุ่ม'The most populars'
อันดับสี่ไม่ใช่เรอะ คนที่ได้ตำแหน่งYoung Playful นี่มันนายคนนี้เหรอ อาจจะชื่อเหมือนกันเฉยๆล่ะม้างงงงง(ยังรับไม่ได้)
เอ่อ...ฉันรู้จักนะ'The most populars'ของโรงเรียนน่ะ รู้ว่ามี 6 คน แต่ก็ยังไม่เคยได้เห็นหน้าพวกเขาเลย เห็นอยู่ 2 คนมั้ง เห็นเจนัว(Young Prince) กับวินเซนต์(Young Fighters) นอกนั้นไม่เคยเห็นเลยซักคน
ชักจะเริ่มอยากรู้ขึ้นมาแล้วสิว่าYoung Playful จะใช่หมอนั่นจริงๆรึเปล่า ว่าแล้วฉันก็เดินขึ้นไปบนบ้าน (ทิ้งให้พี่เมเปิ้ลเฝ้าร้าน) ฉันเปิดคอมแล้วนั่งรอ ไม่นานก็เสร็จแล้วลงมือเปิดเน็ต เซิร์ทคำว่าThe most populars @ Sarasent Mary รออยู่สักพักเว็บก็เปิดออกมา เผยให้เห็นหนุ่มทั้ง 6
ฉันเลื่อนดูภาพแต่ล่ะคน กรี๊ดดดดดดด'ฟรีซ'น่ารักอ่ะ>///< อันนี้วินเซนต์ เคยเห็นแล้ว อุ๊!O.O นี่เหรอ'เอมป์เมอร์'หนุ่มเพลย์บอยที่หาตัวยากที่สุดอ่ะ น่าร๊าก อันนี้ก็...ฉันหยุดกึก เมื่อสายตาไปปะทะกับรูปหนุ่มคนที่สี่ ละ...ล็อตเต้ ใช่เลย! คนเดียวกันเป๊ะเลย
โอ้มายก็อด! หนุ่มฮอตมาร้านฉันเหรอนี่ อ๊าย~>///< แล้วเขาหอมแก้มฉันด้วยอ่ะ (เขินเฟ้ย)
เมื่อฉันได้รู้ข้อมูลที่ต้องการแล้วก็ปิดเครื่องคอมทันที จากนั้นก็ลงมาชั้นล่างเพื่อจะมาช่วยพี่เมเปิ้ล เดี๋ยวก็โดนว่าอีก- -
"แหมๆ พอโดนหอมแก้มล่ะลืมทำงานเลยน้า" พอฉันลงมาพี่เมเปิ้ลก็เอ่ยปากเเซวทันที
"ลืมที่ไหนเล่า ไปเปิดคอมดูอะไรซักอย่างตังหาก=^="
"อ้อเหรอ"
ฮึ่ย! ทำไมต้องทำเสียงแบบนั้นด้วยนะ แต่ต่อให้หมอนั่นเป็นหนุ่มฮอตยังไงฉันก็ไม่ชอบเขาหรอก ฉันชอบ'ฟรีซ'มากกว่า อิๆ
"ยืนเคลิ้มอะไรอยู่ยะ ตกลงจะมาช่วยงานหรือจะมาช่วยเคลิ้มฮะ"
เสียงพี่เมเปิ้ลบ่นสวดยาวให้ฉันฟัง ฉันทำเป็นไม่ได้ยินแล้วเดินไปนั่งที่เคาน์เตอร์ต่อ
12.04 A.M
"ไม่มีลูกค้าแล้วมั้ง"
เสียงพี่เมเปิ้ลพูดขึ้น ทำให้ฉันที่กำลังนั่งอ่านนิยายอยู่เงยหน้าขึ้นมามอง เที่ยงแล้วเหรอเนี่ย ไปหาอะไรกินข้างนอกดีกว่า
"เจ๊ บราวน์ไปหาอะไรกินข้างนอกก่อนนะ ให้ยัยแจงเฝ้าร้านไปก่อน อยากฝากซื้ออะไรมั้ยล่ะ"
ฉันถามพี่เมเปิ้ลที่กำลังนั่งนับเงินอยู่เคาร์เตอร์ ส่วนแจงก็ถูพื้นอยู่
"อย่าเรียกเจ๊ซี่ เอาอืม...สปาร์เกตตี้นะ อยากกินอ่ะ แจงเอาอะไรมั้ย"
พี่เมเปิ้ลหันไปถามแจง ไม่เเปลกหรอก แจงทำงานกับเรามานานแล้วแถมยังเป็นเด็ก ม.ต้น ที่น่ารักอีกด้วย แจงก็เหมือนกับเป็นน้องสาวของเราคนนึงนั่นแล่ะ
"ไม่เป็นไรค่ะ^_^" แจงหยุดถูพื้นแล้วตอบพี่เมเปิ้ล
"ไม่เอาไม่ได้ นี่บราวน์ เอาช้อกโกแล็ตมาฝากน้องเขาก็ได้"
ฉันรับคำก่อนจะเดินขึ้นไปบนบ้าน ก่อนออกจากบ้านฉันก็ต้องสวยๆก่อนสิ ใช่มะๆ^ ^
ฮู่ววววววว~ ทำไมวันนี้รถเยอะจังเลยเนี่ย=O= ฉันยิ่งเซ่อๆซ่าๆอยู่ ฉันเดินออกมาจากร้านตัวเองแล้วข้ามถนนไปฝั่งโน้น ซึ่งเป็นสถานที่แห่งการช้อบปิ้ง ซึ่งก็หมายถึงห้างนั่นแล่ะ ฉันควรจะดีใจมั้ยที่มีร้านอยู่ฝั่งตรงข้าม จะดีใจมั้ยที่ห้างจะแย่งลูกค้าฉันไปหมด(ก็ในห้างมันก็ต้องมีร้านกาแฟอยู่ใช่มั้ยล่ะ)
เมื่อถนนว่างฉันก็ก้าวขาข้ามทันที ฉันเดินเร็วๆเพื่อไม่ให้รถมาทัน จากนั้นก็เดินไปยัง...ที่นี่ก็คือเซ็นทรัลพลาซ่า นั่นเอง อิๆ แต่ว่าเดินคนเดียวมันดูเหงาๆแฮะ ฉันโทรเรียกพวกเพื่อนๆฉันมาดีกว่า
(ฮัลโหล ยัยบราวน์มีอะไรรีบพูดมา)
ฉันโทรไปหายัยลูกพลับ เจ้าแม่ชอบปิ้งที่บ้าสุดๆ คนเดียวในกลุ่ม=_=
"คือฉันอยู่ที่เซ็นทรัลอ่ะ แถวร้านฉันนั่นแล่ะ แกมาหน่อยนะฉันไม่อยากเดินคนเดียวT^T"
ฉันทำเสียงออดอ้อนเพื่อให้ยัยนั่นสงสาร
"ขอโทษนะบราวน์ ที่จริงฉันก็อยากไปอ่ะแต่...พี่ชายฉันเขาเฝ้าอยู่อ่ะ ไปไม่ได้ กระซิกๆ"
เฮ้อ~เอาอีกแล้วพี่ชายของยัยนั่น เอ่อ...คือพี่พอสของยัยพลับน่ะ เขาหวงน้องสาวยิ่งกว่าอะไรดีเลยล่ะ งั้นก็คงจะมาไม่ได้
"อือ งั้นไว้เจอกันวันหลัง"
ฉันตัดสายด้วยอารมณ์เซ็งเป็ด แล้วกดโทรหาคนต่อไป รออยู่ไม่นานปลายสายก็กดรับ
(ว่างายยยยยย โทรหาฉันมีอะไรจ๊ะ)
เสียงหวานๆ(แต่ชวนขนลุก)ของคัพเค้กพูดขึ้นเมื่อรู้ว่าคนที่โทรมาคือฉัน
"ว่างมั้ย ออกมาเซ็นทรัลหน่อยสิ ฉันรออยู่ใกล้ร้านSwezz Cake"
ฉันบอกเสียงเรียบเฉย เพราะถ้าออกมาอาการหงอยๆไป เดี๋ยวยัยเค้กจะด่าฉันอีก คือยัยนี่ไม่ชอบเวลาคนทำเสียงอ้อนใส่น่ะ
"อ่ะได้ๆ เดี๋ยวรอแป๊บนึง ฉันต้องไปแต่งตัวก่อน รอแป๊บนะบราวน์นี่ จุ๊บุๆ^ ^"
เมื่อรู้ว่าเพื่อนจะมาฉันก็กระโดดดีใจออกหน้าออกตาทันที แล้วก็เหลืออีกคนนึงนี่นา ยัยนี่จะว่างมั้ยนะ
(มีอะไร เหรอบราวน์)
เสียงเล็กๆของลูกหมี เพื่อนที่ตัวเล็กที่สุดในกลุ่มพูดขึ้น ยัยนี่น่ะมีความเกรงใจต่อเพื่อน ต้องมาอยู่แล้ว^ ^
"ว่างมั้ย คือฉันนัดเพื่อนๆในกลุ่มให้มาที่เซ็นต์ทรัลน่ะ หมีพอจะว่างป่าว?"
ฉันบอกไปพลางทำหน้าลุ้นๆ
(ว่างๆ ฉันก็เบื่อๆไม่มีไรทำเหมือนกัน)
"งั้นมาเลยนะ เดี๋ยวนี้เลย แต่งตัวสวยๆล่ะ*O*"
ตี๊ด! เมื่อตกลงกันแล้วฉันก็รีบตัดสายทิ้งทันที ตายล่ะ เหลือเงินเท่าไหร่เนี่ย หา!OoO เหลือ 2 บาท
แว้กกกกกกกก! ฉันคุยนานขนาดนั้นเลยเหรอTT (ก่อนโทรเหลืออยู่ 14 บาท) ยิ่งไม่อยากเสียเงินเติมอยู่ด้วย
ระหว่างพึมพำอยู่คนเดียว ฉันก็เลยเดินเล่นแถวร้านSwezz Cake เดินดูเค้กน่ะ อันที่จริงไม่มีตังค์หรอก รอให้พวกคัพเค้กมาจะได้ให้พวกนั้นเลี้ยงฉันซะ หึๆ
ฉันไล่นิ้วไปตามเค้กที่วางเรียงกันอยู่ในตู้โชว์ อ๊ะ!...นั่นมัน ชิฟฟ่อนชาเขียว ของโปรดฉันนี่นาอยากกินจังT_T ฉันพยายามกลั้นน้ำลายที่กำลังจะไหลออกมา พลางเบนหน้าไปทางอื่น เมื่อไหร่ยัยพวกนั้นจะมานะ
"อยากกินเหรอ"
ฉันชะงักเมื่อได้ยินเสียงสดใสของใครคนนึง ต้องเป็นพนักงานในร้านแน่ๆเลย เขาคงดูอาการฉันออก
"เอ่อ...คือว่าไม่...!"
แว้กกกกกกกก! ฉันผงะตกใจเมื่อพบว่าหน้าล็อตเต้อยู่ใกล้กับฉันมาก
"นายทำไม...มาอยู้ที่นี่อ่ะ>////<" ฉันตกใจปนเขิน แหม ก็หนุ่มฮอตของโรงเรียนมาอยู่ใกล้ฉันนิ
"ถามได้ ฉันก็เดินมาไง-O-"
กวนและๆ- - ฉันทำหน้าบึ้งตึงพลางหันหน้าหนีเขาไปทางอื่น ยัยเพื่อนบ้านี่ก็มาช้าจังฟะ>O<
"อา...โกรธเหรอ ไม่เอาน่า อย่าเป็นคนขี้งอนอย่างนั้นสิ เอาเป็นว่าเดี๋ยวฉันเลี้ยงเค้กให้มั้ยล่ะ^ ^"
พอได้ยินคำว่าเลี้ยงเค้กฉันก็หันขวับด้วยสายตามันวาวทันที
"จริงๆเหรอ นายจะเลี้ยงเค้กให้ฉันจริงๆเหรอ*O*"
ฉันถามอย่างไม่แน่ใจ ก็ฉันเข็ดครั้งนั้นแล้วนี่นา ล็อตเต้ทำแก้มป่องพร้อมยกนิ้วขึ้นมาที่แก้ม เอ่อ...มันไม่ได้หมายความอย่างที่ฉันคิดใช่มั้ย-O-
"เอ่อ..อะไรเหรอ"
ฉันถามเพื่อตรวจสอบความแน่ใจว่ามันจะไม่เป็นอย่างที่ฉันคิด บางทีเขาอาจจะให้ฉันดึงแก้มเขาไม่ใช่หอมแก้มก็ได้
"เอ๋า...ก็แลกกับการเลี้ยงเค้กไง เธอต้องหอมแก้มฉัน"
นั่นไงฉันว่าแล้ว ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆสินะ แต่จะให้ไปหอมแก้มหมอนี่กลางสายตาประชาชีเนี่ยนะ ฉันไม่เอาด้วยหรอก อีกอย่างเกิดแฟนคลับของหมอนี่มาเห็นล่ะ ไม่ฆ่าหั่นศพฉันเลยเรอะ สู้อดเค้กดีกว่าY_Y
"เหอะ ไม่ล่ะฉันยอมอดเค้กดีกว่าหอมแก้มนายล่ะนะ อีกอย่างเดี๋ยวเพื่อนฉันก็จะมาแล้วฉันให้เพื่อนฉันเลี้ยงก็ได้ เชอะ"
ฉันพูดโดยไม่มองเค้กที่อยู่ตรงหน้าแต่กลับชะเง้อมองเพื่อนทั้งสองแทน กร๊าซซซซซ!!! นี่มันจะนานมากไปแล้วนะ ฮือๆ
"แน่ใจน้า พี่ครับ ผมขอสั่งเค้กชิฟฟ่อนชาเขียวที่นึงฮะ"
หมอนั่นหันไปสั่งเค้กโปรดของฉัน พนักงานเดินมาหยิบให้ล็อตเต้ หมอนั่นรับมันก่อนจะยกขึ้นมาใกล้หน้าฉัน อา...กลิ่นมันหอมมากเลยนะ ฟุดฟิด-..-
"แน่ใจนะว่าจะไม่กินอ่ะ เธอน้ำลายจะไหลแล้วนะ อุ๊ๆๆ นั่นย้อยลงมาแล้ว"
ล็อตเต้ยกมือปิดปากตัวเองแล้วทำตาโตๆ อะไรมันไหลจริงเหรอเนีย ฉันลองเอามือเช็ดปากดูก็พบว่ามันไหลโคตรเยอะเลย (ประชด) จ่อกๆๆ จู่ท้องก็ร้องออกมาอย่างไม่รู้สาเหตุ ไอ้ท้องบ้านี่จะทำให้ฉันอับอายไปถึงไหนหา=O=
"โอ๋ๆๆ ท้องเธอหิวน่ะ ไม่สงสารเหรอ(' ')"
ล็อตเต้พูดพลางตักเค้กเข้าปาก(คือหมอนี่ยืนกินน่ะค่ะ) "เป็นอะไรนี่นุ่มมาก>_<" หมอนั่นกินล้อหน้าล้อตาฉันซึ่งก็ทำให้ท้องฉันร้องดังขึ้นมาอีก อ๊ากกกกกกก! บ้าจริงๆ แล้วคัพเค้กกับลูกหมีเมื่อไหร่จะมาล่ะนี่ ฮือๆ
"ไม่หิวจริงง่ะ-.-"
หมอนั่นมองฉันอย่างงๆ ฉันอยากจะตอบกลับไปว่า'หิวจะตายแล้วโว้ย'อยู่แล้วถ้าเงื่อนไขมันไม่ยุ่งยากอะน่ะ ถ้าเป็นคุณคุณจะยอมหอมแก้มเขามั้ยคะ?(ยอม>3<) เอื๊อก~ ฉันกลืนน้ำลายลงไปเมื่อเขากำลังตักเค้กอีกคำเข้าปาก ฉันไม่ไหวแล้วนะ
"ก็ได้ๆๆT_T" พอฉันตอบตกลงเขาก็ยื่นแก้มป่องให้ฉันทันที เอาฟะเพื่อท้อง
จุ๊บ~♥ แล้วฉันก็จุ๊บลงบนแก้มเขาเบาๆ ล็อตเต้ทำสีหน้าพึงพอใจออกมา ก่อนจะทำหน้าหงอยอีก อะไรอีกล่ะ
"ครั้งเดียวเองเหรอ สองครั้งสิ=.="
พูดไม่พอยังยื่นแก้มเข้ามาใกล้หน้าฉันอีก(ใกล้กว่าเดิมด้วย) ฉันหมั่นไส้เขาก็เลยหยิกแก้มเขาไปสองที
"โอ๊ย~เจ็บนะ" เขาครางพลางใช่มือลูบแก้มเบาๆ เหอะๆสมอยากโลภมากดีนัก
"นี่จะเลี้ยงฉันสักทีมั้ยฮะ ฉันอุตส่าห์ทำตะ...อุ๊บ"
จังหวะที่ฉันกำลังจะพูดต่อเค้กก็ลอยมาเข้าปากฉันแล้ว ง่ำๆๆ แค่กๆ (กินเร็วไปหน่อยเค้กติดคอ)
"อุ๊O.O ติดคอเหรอ ขอโทษนะๆๆๆ น้ำๆ"
ล็อตเต้หยิบแก้วน้ำที่เขาสั่ง(ตอนไหนไม่รู้)มาให้ฉัน ฉันรับอย่างว่าง่าย(ที่ว่าง่ายเพราะกลัวตายตังหาก)แล้วดื่มอย่างรวดเร็ว สักพักเค้กก็ลงไป
"เป็นอะไรรึเปล่า" เขาพูดพลางใช้มือลูบหลังฉัน หุๆ เหมือนคู่รักเลย-.,- เอ๊ะ!ฉันคิดอะไรเนี่ย
"เกือบตาย"
"เวอร์น่า แล้วเธอจะกินเค้กอีกมั้ยง่ะ"
"ไม่ล่ะกินไม่ลงแล้ว" ฉันพูดพลางชะเง้อมองเพื่อนของฉัน คงไม่มาแล้วล่ะ-_-
"ไหนเพื่อนเธออ่ะ ยังไม่เห็นซักคน"
"ก็ยังไม่มาจะเห็นได้ไงล่ะ"
ฉันบอกอย่างหงุดหงิด วันจันทร์เมื่อไหร่ยัยพวกนั้นต้องเจอฉันเล่นงานแน่ๆ ฮึ่ย! ปล่อยให้ฉันรอเก้อ
ได้ยังไง
"งั้นเธอก็ไม่มีเพื่อนเดินน่ะสิ-.-"
"หมดอารมณ์ละ ฉันจะกลับบ้าน"
ฉันบอกพร้อมหมุนตัวออกจากร้านSwezz Cake
"งั้นให้ฉันไปส่งนะ" เขาบอกพลางถือวิสาสะมาจับมือฉัน
"ไม่จำเป็นหรอก"
"ถูกฉุดทำไง" ฉันเดินไป-กลับ ที่นี่บ่อยจะตายจะถูกฉุดได้ไง
"ทำอย่างงี้ไง"
ฉันพูดพร้อมเคาะหัวเขา นี่ฉันถ่อมาถึงที่นี่เพื่อจะมาหาไรกิน(กับเพื่อน)แท้ๆ ไหงกลายเป็นเงี้ยไปได้
"............"
อ่าว!? ทำไมจู่เขาถึงเงียบไปล่ะ ฉันมองเขาพร้อมเขย่าแขนเขาเบาๆ
"นี่ล็อตเต้นายเป็นอะไรรึเปล่า" ฉันถาม เป็นอะไรไปล่ะเนี่ย รึว่าจะโกรธที่ฉันเคาะหัวเขา
"เอ่อ..ฉันขอโทษที่ตีหัวนาย ไม่ได้ตั้งใจจริงนะT/\T"
ฉันบอกเสียงสำนึกผิด ล็อตเต้หันมามองด้วยสายตาเย็นชา ฉันก็รู้สึกว่าเขาดูน่ากลัวมาก
"ฉันไม่ชอบ เข้าใจมั้ย"
"จ้ะๆ^_^; ฉันไม่รู้นี่นา" ฉันบอกเสียงเหือดแห้ง
"แล้วนายจะไปส่งฉันมั้ย"
เขาไม่ตอบอะไรแต่ก็ดึงแขนฉันไปที่ลานจอดรถ ทำอย่างนี้ก็แปลว่าจะไปส่งฉันล่ะมั้ง
ปรึนนนนนนนนนนน~
เขาออกตัวรถอย่างเร็ว ฉันนั่งเงียบ โกรธฉันขนาดนั้นจริงเร้อ=O= แล้วฉันจะหาอะไรง้อดีล่ะ เฮ้อ~ล็อตเต้นะล็อตเต้ โกธรอะไรไม่เข้าท่าจริงๆ
Won Der.
ความคิดเห็น