คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ฟิคจับฮฮ -01-
#ฟิคจับฮฮ -01-
หลังจากลู่ฮานได้รับมอบหมายเป็นผู้ทำภารกิจจากคริส เขาก็ได้รับแผนการจากคริสเมื่อวานหลังจากจบการประชุและการอธิบายที่แบคยอนพยายามกล่อมเขา จนในที่สุดตำแหน่งก็บังคับให้เขาต้องทำ
แผนของคริสที่สืบมาคือ วันนี้ในชั่วหัวค่ำ จะมีงานประมูลอุปกรณ์เทคโนโลยีที่ทางการญี่ปุ่นส่งเข้าประมูลเพื่อให้นักโปรแกรมเมอร์ได้ทำการประมูลหากต้องการใช้ประโยชน์จากมัน ซึ่งสายของคริสได้รายงานว่า เซฮุนคนนั้นจะเข้าร่วมทำการประมูลครั้งนี้ด้วย โดยเซฮุนจะเลือกประมูล ‘เครื่องจับโกหก’ ที่ถูกพัฒนาจนเป็นของชิ้นเอกในครั้งนี้ และคนที่ทำการประมูลได้ คนนั้นแหละคือ โอ เซฮุน เด็กหนุ่มอัจฉริยะ
แต่ไม่มีหลักฐานยืนยันได้แน่ชัดว่าคนๆนั้นต้องเป็นเซฮุน แน่นอนนะสิ เพราะยังไม่มีใครเคยเห็นหน้าของเขาเลย คริสจึงปล่อยเรื่องนี้ให้กับลู่ฮานแทน นั่นหมายความว่าให้ลู่ฮานไปตายเอาดาบหน้า โดยต้องใช้ความสารถของตัวเองล้วนๆ
ตอนแรกลู่ฮานก็ค้านหัวชนฝาว่าต้องช่วยเขาคิดแผนสิ ถ้าเกิดผิดพลาดขึ้นมา เขาเองจะซวย แต่คริสก็ไม่สนใจและปล่อยประเด็นนี่ข้ามผ่านไป และแน่นอนของแน่นอน ลู่ฮานไม่สามารถทำอะไรได้ นอกจากนั่งเงียบและฟังแผนการต่อ
สิ่งที่ลู่ฮานต้องทำคือการเป็นสายลับ แต่ไม่ต้องปกปิดตัวเองเกินไป แค่เปลี่ยนแปลงข้อมูลโดยเรื่องนี่แบคยอนเป็นคนจัดการ
และนอกนั้นก็เป็นการแสดงสดที่ลู่ฮานต้องทำยังไงก็ได้ ให้เซฮุนยอมคุยกับเขาและไว้ใจในใบหน้าโง่ๆนี่ แล้วพาเขาเข้าทำงาน ซึ่งแผนคริสก็เป็นอย่างนี่ แต่ลู่ฮานไม่คิดอย่างนั้น ในเมื่อเซฮุนเป็นพวกระแวดระวังตัว เขาไม่มีทางให้ใครเข้าใกล้ตัวเองแน่ แม้ว่าคนนั้นจะเป็นใคร แล้วลู่ฮานเป็นใครล่ะ ถึงจะเข้าประชิดตัวเซฮุนได้เร็ว มันอิมพอสิเบิลมากมาย แต่ลู่ฮานไม่ยอมแพ้แน่นอน เขาต้องสู้กับสมองหมอนั่นให้ได้!
งานประมูลครั้งนี้ถูกกจัดอย่างยิ่งใหญ่ที่โรงแรมแห่งหนึ่ง แขกเรือยในงานมากันมากมาย ส่วนใหญ่เป็นพวกนักโปรแกรมเมอร์สมองไบร์ททั้งหลาย แต่ก็มีพวกไฮโซคุณหนูบางประปราย
และลูกคุณหนูตระกูลลู่ก็เป็นหนึ่งในบรรดาคุณนายทั้งหลายในงาน เพราะประวัติของเขาถูกแปลงเป็นลูกชายคนเดียวของตระกูลลู่ที่จีน ซึ่งสนใจงานประมูลครั้งมากกก ประมาณนั้น แล้วก็ต้องการเข้าทำงานที่เกี่ยวกับโปรแกรมเลยโดนคุณนายลู่ถีบส่งมาที่นี้
ประวัติชั่งดูสวยหรู ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าแบคยอนกับคริส คิดได้ยังไง ให้ลู่ฮานเป็นคุณหนูผู้ใสซื่อเนี้ยนะ โอ้ย อึดออัดตาย แต่ไม่ได้ๆ เขาต้องผ่านมันไปให้ได้ ต้องทำได้ ลู่ฮานได้แต่ท่องมันไว้ในใจเท่านั้น
ตอนนี้คนในงานก็เยอะขึ้นเรื่อยๆเพราะใกล้เวลาประมูลแล้ว โดยตอนนี้ของต่างๆเริ่มทำการประมูล ไปทีละชิ้นสองชิ้น และก็มีเสียงต่อรองกันไม่ขาดสาย จนลู่ฮานที่แอบนั่งสวยอยู่หลังงานก็ทำหน้าแบ๋ใส่ เพราะของบางอย่างไม่น่าโดนประมูลไปในราคาที่เอาไปซื้อบ้านแถบยุโรปได้หลังหนึ่ง มันดูไร้สาระพิกล
แต่ก็นะ นักโปรแกรมเมอร์พวกนี่คลั่งไคล้งานแบบนี้ขนาดไหน ทุ้มถุนแค่ไหน คนพวกนี้ก็ยอมหมด จึงไม่แปลกที่เวลามันผ่านไปรวดเร็วเพราะของที่เริ่มประมูลก็ไหลออกไปเรื่อยเหมือนสายน้ำที่มีทองอยู่เต็ม จนในที่สุดของสำคัญชิ้นเอกของงานประมูลก็ถูกหยิบขึ้นมาประมูลเป็นชิ้นสุดท้าย ‘เครื่องจับโกหก’ ชิ้นนี้ลักษณะเหมือนเหมือนแว่นตาธรรมดาแต่ดันเป็นเครื่องจับโกหกโดยอาศัยการจับการเคลื่อนไหวของดวงตาและวัดชีพจรที่ขมับทั้งสองข้างโดยขาแว่น มันเป็นอะไรที่น่าเหลือเชื่อ แต่ญี่ปุ่นก็ผลิตออกมาจนได้
“ในที่สุดก็มาถึงชิ้นเอกในงานนะค่ะ เครื่องจับโกหกค้า! เครื่องนี้ได้รับการออกแบบมาให้คล้ายแว่นตาแต่มีหลักการทำงานดั่งจอข้างหลังคะ ราคาเริ่มต้น 13,000,000 วอนคะ”
“โห้!!”
นี่คือเสียงของคนในงานที่ต่างตะลึงในราคาแค่เริ่มต้นของมันเท่านั้น ลู่ฮานเองก็ตกใจไม่แพ้กัน ของชิ้นอื่นๆราคาเริ่มต้นเป็นครึ่งหนึ่งของเจ้าแว่นนี้เห็นจะได้ แพงเหลือเกิน ลู่ฮานคิดว่าให้ตายยังไง ชาตินี้เขาไม่มีวันคิดจะเสียเงินกับเครื่องบ้าๆนี่เด็ดขาด ยิ่งคิดแล้วยิ่งเสียดายเงิน
“15,000,000 วอน!”
“17,000,000!”
“18,000,000!”
“20,000,000!!”
“โห้!”
“เอาแล้วนะค่ะ ตอนนี้ราคาหยุดอยู่ที่ 20,000,000 วอนคะ จะเริ่มทำการนับแล้วนะค่ะ ถ้าจบสาม คุณหมายเลข10จะได้ไป”
“1!”
“2...”
“25,000,000 วอน!”
ตอนที่พิธีกรบนเวทีนับยังไม่ถึงสามก็มีชายแปลกหน้าคนหนึ่งประมูลขึ้นราคามาถึง ยี่สิบห้าล้านวอน ซึ่งเยอะมากกกกกก ลู่ฮานสามารถนำเงินนี้ไปทำอย่างอื่นได้มากมายเลยนะนั่นแต่ที่แน่ๆลู่ฮานเห็นผู้ชายคนนั้นหมายเลย12 อยู่ฝั่งขวาสุดของห้อง มุมมืดด้วย ลู่ฮานมองเห็นหน้าไม่ค่อยชัดจึงไม่รู้ว่าเขาคนนั้นคือใคร ใช่เซฮุนหรือป่าว
“ตอนนี้ราคาอัพมาอยู่ที่ 25,000,000 วอนแล้วคะ มีใครจะต่อเพิ่มไหมค่ะ จะทำการนับแล้วนะค่ะ”
“1...”
“27,000,000!”
“30,000,000!!”
“ตอนนี้คนที่จะครองราคาสูงสุดก็ยังคงเป็นหมายเลข12คะ คุณหมายเลข10 พยายามต่อขึ้นมาแล้ว แต่ก็โดนนำไปแล้วนะค่ะ เอายังไงคะ ถ้าไม่มีแล้วจะทำการนับถอยหลังครั้งที่สามแล้วนะค่ะ”
โอ้ยหนอ นะค่ะๆ เป็นรอบที่ล้านแล้วคุณเธอ รีบจบการประมูลสักที ลู่ฮานเริ่มเครียดแทนแล้ว สามสิบล้านวอน มันเยอะไปแล้ว โหๆลู่ฮานเสียดายเงิน เอามาให้เค้าเถอะ T_T
ลู่ฮานมั่นใจเกินร้อยแล้วว่าคุณหมายเลย12ที่พิธีกรสาวเอยถึงต้องเป็นนายเด็กเซฮุนแน่ๆ เพราะราคาที่สูงเวอร์ขนาดนี้ คงไม่มีใครนอกจากเด็กนั้นแล้วแหละ
“1!”
“2!”
“3!! คนที่ชนะการประมูลเครื่องจับโกหกเป็นของคุณหมายเลข12ค้า!!”
ทุกคนพร้อมใจกันปรบมือแสดงความยินดี คงมีเพียงลู่ฮานที่ปรบมือแสดงความเสียดาย ให้คุณหมายเลข12คนนั้น แต่เขาไม่ยักจะลุกขึ้นมาโค้งขอบคุณเหมือนคนอื่นที่ชนะการประมูลไป ลู่ฮานแอบสังเกตเห็นว่าเมื่อคุณหมายเลข12ได้เครื่องนั้นปุ๊ปก็ลุกออกไปทันที โดยมีชายชุดสูทสองคนเดินตามไปติดๆ สงสัยเป็นพวกมีอิทธิพล ถึงได้มีบอดี้การ์ดคอยคุ้มกัน
แต่เดี๊ยวนะ เขามานั่งทำอะไรตรงนี้ ใช่แล้ว!! คนนั้นต้องเป็นเด็กเซฮุนแน่ๆเพราะชนะการประมูลเครื่องนี้ไป เอาแล้วบ้านั่งเหม่ออยู่คนเดียว จะทันไหมเนี้ยลู่ฮานเอ๋ย
ลู่ฮานรีบวิ่งอัดเต็มที่เพื่อให้ทันเด็กคนนั้น แต่เนื่องจากงานเพิ่งเลิก ข้างนอกห้องประมูลจึงคราคร่ำไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตาที่ตั้งวงกันคุยอย่างออกรสออกชาติ แต่ลู่ฮานไม่มีเวลามาสนใจเรื่องสัพเหระอย่างนี้ ต้องรีบหาเด็กคนนั้นก่อนที่จะคลาดกัน เพราะไม่มีโอกาสที่เด็กคนนั้นจะปรากฎตัวง่ายๆเหมือนที่คิดไว้ ฉะนั้นวันนี้เขาต้องเจอเด็กหนุ่มคนนั้นให้ได้
เจอแล้ว เซฮุนคนนั้นเดินนำหน้าเขาไปประมาณ3คน โดยมีผู้ชานใส่สูทเดินตามติดๆไม่ห่าง แต่ไม่ออกแนวบอดี้การ์ดอย่างที่ลู่ฮานคิดไว้เหมือนเพื่อนกันมากกว่า เพราะลักษณะการปฏิบัติแล้ว ถ้าเป็นบอดีการ์ดจริง ไม่ถึงหัวขนาดนี้หรอก...
เอาหล่ะ ตอนนี้ก็ถึงแผนการที่ลู่ฮานต้องเข้าไปแล้ว เก็บอาการหน่อยลู่ฮาน เนียนๆเข้าไว้ แต่ว่าจะเริ่มยังไงดีล่ะ ให้เข้าถึงก็คุยเลยมันดูเร็วไป ต้องเนียนกว่านั้น เนียนกว่านั้นอีก แล้วมันจะมีวิธีไหนกันล่ะ ถ้าไม่เดินเข้าไปคุยแล้วเดินตามหลัง มีหวังโดนน่าสงสัยกว่าเดิมอีก แต่มันจะไม่ทันแน่ถ้าลู่ฮานจะไม่เข้าไปตอนนี้ เพราะเหมือนเซฮุนจะเริ่มเดินเร็วขึ้นเหมือนกำลังจะหนี ถ้าเขาไม่เข้าไปตอนนี้ ก็ไม่มีโอกาสแล้วเว้ย!
“เห้คุณครับ! คุณหมายเลข12! เดี๊ยวก่อนครับ!”
ลู่ฮานตัดสินใจเรียนเซฮุนไว้ก่อนที่เจ้าตัวจะวิ่งเข้าไปหา แต่ยังไปไม่ถึงตัวเซฮุน หรือแม้แต่เห็นหน้า ก็มีชายสองคนที่เดินตามเซฮุนตั้งแต่ออกงานมายืนขวางไว้ก่อน ซึ่งลู่ฮานไม่เข้าใจจะมายืนขวางเขาทำไม เขาแค่จะมาคุยกับเด็กตรงหน้าไม่ใช่คนพวกนี้
“อ่อ ขอโทษครับ ผมขอคุยกับคุณข้างหลังหน่อยได้ไหมครับ”
แต่ไม่ได้ๆ ถ้าเขาฉุนเฉียวออกไปมีหวังแผนการผังกันพอดี ต้องทำสำรวมกายใจไว้ก่อน เจี๋ยมๆเข้าไว้ ใจเย็นๆ
“ไม่ได้!”
เอ้าเห้ย นายผิวคล้ำข้างหน้าของลู่ฮานตอบมาทันควัน ไม่เก็บไปคิดหน่อยเหรอพ่อคุณ รูปร่างสูงใหญ่ทั้งสองคนเลย จะแอบๆแหล่ไปดูคนข้างหลังก็ยากกะไร จะให้ยืนประจันหน้าสองคนก็ไม่ไว้นะ เขาตัวเล็กจะตาย แต่สองคนนี้ตัวใหญ่ชิป
“มีอะไรไม่ทราบ ยัยคุณหนู”
“คือ...ผมอยากคุยกับเขานะครับ”
ลืม! ลืมว่าตัวเองเป็นคุณหนูที่มางานประมูล ไม่ใช่ตำรวจปลอมมา ก็เลยตามน้ำนายหูกางๆนี่ไป โดยทำเป็นคุณหนูอายุน้อยที่ไม่รู้อิโหน่อิแหน่กับหน้าหาเรื่องของคนสองคนตรงหน้า ให้คนข้างหลังเห็นใจและยอมออกมาจากหลังสองคนนี้แล้วมาคุยกับเขา นี้คือแผนที่ลู่ฮานเพิ่งคิดสดๆเมื่อกี้ตอนที่ไอดำ เอ้ย! คนผิวคล้ำคนนั้นปฏิเสธเขา
“แล้วฉันถามอยู่ว่านายมีเรื่องอะไรกับเขา ตอบมาสิ”
อ๋า~ นายหูกางตัวสูงพูดอ่อนโยนกับลู่ฮานขึ้นเยอะ ตั้งแต่เขาพยายามทำใบหน้าซื่อที่สุด จนตอนนี้ลู่ฮานรู้สึกตัวเองดูโง่แปลกๆ แต่มันก็คุ้ม
“คือๆผมจะคุยเรื่องเครื่องที่เขาประมูลได้ครับ”
“ทำไม? นายจะซื้อต่อไง!”
“ใจเย็นๆจงอิน เขาดูไม่มีอะไร”
“เหอะ ดูโง่สิไม่ว่า”
จึก! แทงใจดำลู่ฮานอย่างไม่เหลือเยื้อใย นายจงอินนี่ท่าทางปากหมาไม่เบา อย่าให้เขาทำสำเร็จก่อนนะ เดี๊ยวโดน
แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาแค้นใคร เขาต้องเดินตามน้ำที่นายอีกคนร่างไว้ เพื่อล่อพ่อหนุ่มน้อยเซฮุนออกมา ที่เขาพยายามจะเห็นหน้าของเซฮุนเพราะจะได้ล๊อคเป้าหมายได้ง่ายหน่อย จะได้ไม่เสียเวลา
“แล้วตกลงนายมีอะไร”
ในที่สุดนายจงอินก็ยอมพูดกับลู่ฮานดีๆแต่สีหน้าก็ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง จะเป็นมิตรกันได้ไหมเนี้ยวันนี้
“ผมอยากถามเขาบางอย่างครับแล...”
“ถามพวกฉันสิ ถามเขาทำไม”
“ผมคิ...”
“พอๆ ชานยอล จงอิน กูจัดการเอง”
โย่วพระเจ้า! ในที่สุดเซฮุนก็พูดขึ้นมาแล้ว ลู่ฮานว่าล่ะ ท่าทีโง่ๆเนี้ย คงทำให้เด็กหนุ่มอัจฉริยะเซ็งได้ไม่น้อย จึงต้องออกโรงเองขนาดนี้
“เอ้า มีอะไรจะถามล่ะ คุณหนูครับ”
“....”
ลู่ฮานยืนช็อคอยู่หน้าใครก็ไม่รู้ ใช่เลย ใครไม่รู้ รู้แต่หล่อมาก ทำเอาลู่ฮานไปไม่ถูก ยืนงงกับภาพลักษณ์ราวเทพบุตรที่พระเจ้าลำเอียงสร้างอย่างที่เขาเคยพูดไปจริงๆ คือ คนนี่ เซฮุนนั้นแหละ ดูดีเกินเด็กคนหนึ่งหรือHackerคนหนึ่งจริงๆ เขาเหมือนดารานายแบบชื่อดังสักคน ที่ทางวงการยังหาไม่พบ ด้วยใบหน้าวีเชป หน้าใสกิ๊ง ผิวขาวราวน้ำนม แต่ร่างสูงพอๆกับสองคนนั้น แต่ไม่รู้สิ มีออร่าบางอย่างมั้ง ที่บ่งบอกเลยว่า นี่แหละ โอ เซฮุน
“เอ้า! นาย เพื่อนฉันถามก็ตอบสิ อ้ำอึ้งอยู่ได้”
ได้ทีจงอินก็แขวะให้สักหน่อยพอเป็นพิธี เพราะจงอินก็หมั่นไส้คนตรงหน้าไม่เบา ใบหน้าใสซื่อราวกับเด็กน้อย ที่ดูยังไงๆก็ไม่มีวันที่ฉลาดขึ้นมา รูปร่างเล็ก ผิวขาวสวย ราวผู้หญิง แต่ติดที่ชุดสูทผู้ชายนี่แหละ ที่จงอินไม่กล้าคอนเฟิร์มว่าเป็นหญิงอย่างที่เขาคิด และไหนจะท่าทีที่อยู่ตรงหน้าเพื่อนเขาอีก เหมือนเด็กสาวที่จะมาสารภาพรุ่นพี่ในวันวาเลนไท หึ!ตลกดี
“คือๆๆผม ผม...อ่อ”
“ไม่ต้องกลัวนะครับ ผมไม่ทำอะไรหรอก”
ลู่ฮานอยากจะบ้า คงครับอะไรกันเล่า ถ้าตอนนี้เขาไม่ต้องทำตามแผนการนะ จะวิ่งหนีไปสุดโลกแล้วกรี๊ดให้ปลาวาฬได้ยินเลย เม่ง! หล่อเกินไปและ นี้หรือHackerอัจฉริยะของโลกที่ติดแบรคลิสของสหรัฐ ถ้าไม่บอกประวัตินี่ นึกว่าเด็กหนุ่มธรรมดาคนหนึ่ง ไม่ใช่ๆ ชายหนุ่มมากกว่า โอ เซฮุนคนนี้เหมือนชายหนุ่มมากกว่าเด็กหนุ่ม ทำไมทำมา เขายังดูเด็กกว่า อันด้วยรูปร่างที่สูงชะลูดขนาดนี้ นี้ขนาดอยู่ภายใต้เสื้อสูทยังดูดีมีมัดกล้ามอย่างคนออกกำลังกายดี และข้างในจะหุ่นดีขนาดไหนเนี้ย ลู่ฮานชักอิจฉา
แต่ไม่ได้ๆ เซฮุนเปิดโอกาสให้เขาคุยแล้ว เขาก็ต้องหลอกล่อให้เต็มที่
“ผมอยากรู้เรื่องเครื่องจับโกหกที่คุณประมูลไปได้ครับ ผมคิดว่าคุณคงรู้อะไรเกี่ยวกับมันมากพอที่คุณจะตัดสินใจประมูลในราคาที่แพงขนาดนั้น”
ลู่ฮานพูดไปก็อยากร้องไห้ไป เขาเสียดายเงินจัง
“ทำไมล่ะ นายจะอยากรู้ไปทำไม รู้แค่ว่ามันจับคนโกหกก็พอครับ”
ดวงตาที่เซฮุนใช้มองลู่ฮานเป็นดวงตาที่เหมือนจะย้ำกรายเข้าไปควานหาบางสิ่งที่ลู่ฮานปกปิดไว้ในหัวใจส่วนลึก แต่ลู่ฮานก็ไม่ใช่คนโง่อะไรนัก เซฮุนจึงเหมือนผิดหวังที่จับอะไรไม่ได้ในดวงตาคู่นี้
“ผมแค่ไม่เข้าใจกลไลการทำงานของมัน และผมอยากรู้จักมันมากกว่าที่เขาบอกกัน ผมรู้ครับว่ามันจับโกหกได้ แต่ผมอยากรู้มากกว่านั้น...”
“หึๆๆ มันไม่มีอะไรมากกว่านั้นหรอกนะ หนุ่มน้อย”
“อืมใช่ มันไม่มีอะไรมากกว่าจับโกหกอย่างที่เซฮุนบอกนั้นแหละ”
สองคนที่ยืนฟังบทสนทนาของเซฮุนและลู่ฮานก็ต่างตอบเสียงเดียวกัน เพื่อยืนยันสิ่งที่เซฮุนพูดไว้
“เซฮุน? คุณชื่อเซฮุนเหรอครับ”
ลู่ฮานไม่ได้สนใจคำตอบที่ได้รับจากนายชานยอลและจงอิน แต่เขากลับเลือกเบี่ยงแบนไปทางเซฮุนที่ตอนนี้เขามั่นใจเต็มร้อยกว่าๆแล้วว่า คนนี้แหละเป้าหมายของเขาจริงๆ
“ใช่ครับ ผม โอ เซฮุน”
ลู่ฮานหวังว่าคำตอบที่ได้รับจะทำให้ลู่ฮานพอใจ แต่ทำไมน้ำเสียงที่เซฮุนใช้เหมือนะพยายามจี้เขาให้จนมุม แต่ไม่มีทาง ลู่ฮานไม่มีวันต้องจนมุมเพียงเพราะคนๆนี้ใช้สายตาและน้ำเสียงแบบนี้หรอก
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผม ลู่ฮาน”
แต่ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นยังไงก็มาถึงขั้นนี้แล้ว ลู่ฮานคงต้องตามน้ำไปเรื่อยๆ เพราะเหมือนคนที่คุมเกมจิตวิทยาตอนนี้ไม่ใช่เขา แต่เป็นคนตรงหน้า ที่จงใจใช้สายตาโลมเลียไปทั่ว ทำให้เขาสั่นสะท้านและความกังวลเริ่มเข้ามา แต่มันไม่มีวันได้แสดงออกมาทางดวงตากวางของเขาแน่นอน
ลู่ฮานไม่รู้หรอกว่าเซฮุนเก่งมากกว่าที่เขาคิดไว้เยอะ เซฮุนเป็นคนที่ระวังตัวเองเป็นที่หนึ่ง เรื่องจับสังเกตคนที่เข้ามาจึงง่ายดาย แต่ลู่ฮานกลับไม่ง่ายอย่างที่เซฮุนคิดไว้ เพราะในแววตาของลู่ฮานไม่แสดงอะไรออกมาเลย แต่ก็ไม่มีแววตาว่าพยายามปกปิดหรือแอบแฝงอะไรไว้ เซฮุนจึงคิดว่าลู่ฮานไม่ได้มาร้ายอย่างที่เขาคิด
“ยินดีเช่นกันครับ ลู่ฮานต้องการรู้เรื่องเครื่องจับโกหกจริงเหรอครับ”
“อยากครับ สงสัยตั้งแต่ในห้องประมูลแล้ว”
“งั้น เชิญทานมื้อค่ำด้วยกันไหมครับ”
“จะดีเหรอครับ ผมกลัวรบกวนเวลาของคุณเซฮุนเอา”
“ไม่เป็นไรหรอก พวกเราว่างต่อจากนี้พอดี จริงไหมจงอิน”
“อืม”
“งั้นก็อย่าปฏิเสธผมเลยนะครับ ลู่ฮาน ชานยอลจงอินก็ว่างพอดี นะครับ”
เหมือนแผนที่วางไว้ของลู่ฮานดำเนินไปได้ด้วยดี ไม่มีปัญหา เพราะเซฮุนเริ่มใจดีกับเขาขึ้นเรื่อยๆ รวมทั้งชานยอลและนายจงอินนั้นด้วย ถึงหน้าจะดูไม่เต็มใจก็เถอะ แต่ก็ถือว่าตอนนี้เขาจะได้เริ่มแผนการที่สอง นั้นคือเสนอตัวทำยังไงก็ได้ให้ได้อยู่ใกล้ชิดเซฮุนมากกว่าแค่ทานข้าว (?)
ลู่ฮานเพียงแค่พยักหน้าตอบตกลงไป
“ดีเลยครับ งั้นทานในโรงแรมก็ได้ครับ จะไม่ไกลเกินไป”
“ครับ”
เซฮุนเอยปากบอกลู่ฮานเพียงว่าจะทานที่โรงแรมที่จัดการประมูลลู่ฮานจึงตกลง แต่เขามัวแต่ก้มหน้าเลยไม่ทันเห็นสายตาที่ทั้งสามคนใช่มองเขาในตอนนี้ เหมือนเขากำลังเป็นเหยื่อยของราชสีห์ทั้งสาม
ตอนนี้อาหารก็ทยอยมาวางไว้บนโต๊ะตามที่ทเซฮุนสั่งไป บรรยากาศตรงนี้ของโรงแรมถือว่าดีมาก มองออกไปเห็นแสงสียามค่ำคืนได้ชัดเจน
“เริ่มทานเลยนะครับ ไม่ต้องเกรงใจครับลู่ฮาน”
“ขอบคุณครับ”
เซฮุนจัดการหยิบกุ้งทอดราดซอสพิเศษของโรงแรมนี้ใส่จานของลู่ฮาน
ทั้งสามคนก็เริ่มทานอาหารกันไปเรื่อยๆโดยไม่ได้พูดอะไร จะมีก็แต่ลู่ฮานที่คอยถามนู้นนี้เพื่อเก็บประวัติของเซฮุนไปทีละน้อยคนเดียว แต่เซฮุนก็ไม่ถือสาอะไรและคอยตอบคำถาม ที่ลู่ฮานตั้งขึ้นมา ซึ่งส่วนใหญ่ก็เป็นเรื่องทั่วไป จนลู่ฮานตัดสินถามคำถามที่เขาเองเก็บมานาน
“เซฮุนทำงานอะไรเหรอครับ หรือทำธุระกิจส่วนตัว”
ทั้งโต๊ะถูกปกคลุมด้วยความเงียบอีกครั้ง แต่เป็นความเงียบที่ไม่เหมือนตอนแรก มันเป็นความเงียบที่มีความอึดอัดผสมอยู่ในนั้นด้วย และลู่ฮานก็ได้สายตาแปลกจากชานยอลและจงอิน
แต่ไม่ใช่กับเซฮุน
“ผมทำธุรกิจส่วนตัว แต่ก็ไม่เชิงส่วนตัวเท่าไรหรอกครับ เป็นธุรกิจที่ต้องพึ่งบริษัติใหญ่ๆหน่อย”
“ธุรกิจอะไรครับ”
“ ‘นักโปรแกรมและผู้ดูแลรักษาระบบความปลอดภัย’ ครับ”
ลู่ฮานคิดไว้ไม่มีผิด เซฮุนในเมื่อเป็นHackerก็ต้องทำงานเกี่ยวกับอะไรแบบนี้อยู่แล้ว แต่แปลกที่เซฮุนยอมบอกเขาทั้งๆที่เจอกันจะไม่เกิน5ชั่วโมง แต่ก็ถือว่าดี เพราะเขาก็ได้ข้อมูลเพิ่มอีกอย่างล่ะ
ตอนนี้ลู่ฮานชักอยากขอบคุณหน้าตาของเขาจริง ที่มันดันสร้างสรรค์ให้ออกมาซื่อราวผ้าขาวบริสุทที่รอการใส่สี และเหมือนการถามคำถามและการที่เซฮุนเป็นคนตอบหมือนเซฮุนเป็นใส่สีให้ผ้าขาวนี่เองกับมือ
มันเลยเป็นการเปิดโอกาสให้เขาถามอะไรได้มากกว่าเดิม
“แล้วชานยอลกับจงอินล่ะ”
ลู่ฮานไม่อยากทำตัวน่าสงสัยเกินไปจึงหันไปถามชานยอลกับจงอินบ้าง
“พวกเราทำงานกับเซฮุน”
ชานยอลเป็นคนตอบคำถามแทนจงอิน และนี่ก็เป็นสิ่งที่ไขข้อสงสัยของลู่ฮานได้ ลู่ฮานสงสัยตั้งแต่ตอนออกจากงานประมูลแล้วที่ทั้งสามทำตัวสนิทกันเหมือนเพื่อน งั้นทั้งชานยอลและจงอินก็อาจเป็นHackerเช่นเดียวกับเซฮุน เพียงแต่ประวัติยังไม่ถูกเปิดเผยเท่าเซฮุนก็ได้ เขาหวังว่าถ้ากลับไปคืนนี่เขาจะให้แบคยอนตามสืบประวัติของสองคนนี้ด้วย เพราะมันน่าจะมีเบาะแสเกี่ยวข้องกับเซฮุน เพื่อง่ายต่อการเข้าถึง
“ผมอยากทำงานแบบนี้บ้าง….”
ลู่ฮานแทร้งทำเป็นว่าพูดลอยๆแบบที่ตัวเองจะได้ยินเพียงคนเดียว แต่เสียงของลู่ฮานก็ไม่พ้นประสามสัมผัสของเซฮุนไปได้ เขาได้ยินที่ลู่ฮานพูด แต่เลือกแค่เงียบและคิดอะไรคนเดียว จนลืมไปว่า ลู่ฮานนั่งจ้องตนอยู่นานสองนาน
“มีอะไรเหรอครับ”
“อ้อ เปล่าครับ ผมเห็นเซฮุนดูเหม่อๆ”
“....”
ลู่ฮานคิดแล้วว่าที่เขาพูดไป เซฮุนคงได้ยินมัน และตอนนี้เซฮุนคงสับสนว่าควรทำยังไง ให้เขาเข้าทำงานดีหรือป่าว เขาหวังว่าการที่เขาแสดงไปสุดตัวขนาดนี้แล้ว เซฮุนจะไว้ใจเขาขึ้นมาบ้าง
“ลู่ฮานครับ”
“ครับ?”
“เมื่อกี้ผมได้ยินคุณบอกอย่างทำงานแบบนี้ จริงไหมครับ”
“อ่อ...จริงครับ แต่ผมไม่มีความสา...”
“ไม่เป็นไรครับเดี๊ยวผมสอนให้ เรื่องอย่างนี้สอนกันได้ แต่ถ้าผมอยากบอกว่า ผมอยากให้ลู่ฮานมาทำงานกับผม คุณจะโอเคไหมครับ”
“อ่อ...”
“ไอฮุน!!!”
ชานยอลกับจงอินโพล่งขึ้นมากลางวงเพราะตกใจที่อยู่ๆเซฮุนก็จะเอาลู่ฮานมาทำงานของพวกเขา ซึ่งจะไม่ตกใจเลยถ้าเซฮุนไม่บอกว่าจะสอน งานอย่างนี้สอนอย่างเดียวไม่ได้ มันต้องมีความสามารถพื้นฐานมาอยู่แล้ว แล้วนี่จะสอนเริ่ม0ใหม่เนี้ยนะ สนุกล่ะครัช
“พวกนายมีปัญหาอะไรเหรอ หืม?”
“เปล่าโว้ย! เรื่องมึงล่ะกันครับ”
ลู่ฮานรู้แล้วว่าตอนนี้จงอินอยู่ในสภาวะใด สภาวะความกดดันที่ถูกผู้นำกดบังคับทางสายตาและน้ำเสียง เหมือนที่เขาเคยโดน ทำให้ลู่ฮานนึกถึงคริสเพื่อนรักสุดโหดนั่นขึ้นมาเลย
“งั้นพรุ่งนี้ ผมไปรับคุณมาเทสงานนะครับ”
“โอเคครับ อ่อ...ขอบคุณมากๆนะครับ”
“ไม่เป็นไรหรอก และไม่ต้องแทนตัวเองว่าผมก็ได้ เราเป็นเพื่อนร่วมงานแล้ว เรียกปกตินี่แหละนะ ลู่ฮาน ^^”
“อือ เซฮุน”
ทุกอย่างดำเนินตามแผนที่ลู่ฮานคิดไว้แป๊ะ แต่ไม่คิดว่ามันจะง่ายเกินไปขนาดนี้ ไหนไอคริสบอกเซฮุนเป็นพวกเข้าถึงยากและหวาดระแวงสิ่งรอบข้าง แต่ทำไมแค่คุยกันไม่ถึง5ชั่วโมง เซฮุนกลับไว้ใจให้เขาเข้าทำงานอย่างนี้ แถมจะมารับเขาด้วย ไม่กลัวโดนทางการจับหรือไง เซฮุนก็น่าจะรู้ตัวเองดีว่าเป็นที่ต้องการของหลายๆประเทศขนาดไหน
แต่ชั่งมัน ในเมื่อเซฮุนเปิดโอกาส ลู่ฮานก็จะตามแผนต่อไป แต่ตอนนี้สิ่งที่เขากลัวคือประวัติของเขาเอง ถ้าเขาทำงานนั้นหมายว่าต้องใส่ข้อมูลหรือประวัติ แต่ประวัติลู่ฮานตอนนี้ถูกแปลงไปโดยเพื่อนของเขา ถ้าเกิดเขากรอกไปแล้วเซฮุนไปสืบมาล่ะเจอข้อมูลจริงของเขา มีหวังตายแหงๆ แต่มันยังไม่ถึงเวลานั้น ฉะนั้นลู่ฮานยังไม่กังวลเรื่องนี้ก่อน....
-มาคุยกัน-
ในที่สุดตอนแรกก็มา เป็นตอนที่เริ่มต้นเจอกันแบบแปลกๆ แต่หวังว่ารีดเดอร์ทุกคนจะชอบนะค่ะ อย่าลืมน่าสตรีมแท๊กในทวิตกันน้าาา #ฟิคจับฮฮ ด้วยนะค่ะ ไรท์จะตามเข้าไปดูทุกคนเลย 55555 สุดท้าย รักรีดเดอร์ทุกคนนะค่ะ
ความคิดเห็น