คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ฟิคจับฮฮ -02-
#ฟิตจับฮฮ-02-
หลังจากเมื่อวานที่ทั้งลู่ฮานและเซฮุนทานอาหารค่ำที่โรงแรมประมูลเสร็จ เซฮุนก็บอกให้ลู่ฮานรอเขาในวันพรุ่งนี้ ลู่ฮานบอกให้เซฮุนมารับที่หน้าคอนโดนของลู่ฮานซึ่งเป็นคอนโดจริงๆของเขา ไม่ใช่คอนโดของคุณหนูลู่ฮาน ก็บอกแล้ว ว่ามันเป็นการปลอมตัวที่ไม่ต้องปลอมมากจนมันไม่เรียล มันก็มีเรียลๆบ้างหน่า
และเมื่อกลับถึงคอนโดลู่ฮานรีบโทรหาแบคยอนเพื่อไปสืบหาประวัติของชานยอลและจงอิน ซึ่งเขาขอขอมูลในวันนี้ตอนเช้า เพราะลู่ฮานนัดเซฮุนตอนเที่ยงเพื่อไปทานข้าวเที่ยงด้วยกัน เขาจึงยังมีเวลาศึกษาประวัติของนายสองคนนั้น และเมื่อแบคยอนส่งมา เขากลับตกใจไม่แพ้ตอนเห็นประวัติของเซฮุนเพราะทั้งสองคนนี่ไม่มีประวัติพอๆกับเซฮุน เพียงแต่ทั้งชานยอลและจงอินกลับมีวันเดือนปีเกิดและเมืองที่อาศัย ซึ่งทั้งสองคนนี้ในประวิตบอกว่าอยู่ในโซล งั้นแสดงว่าสองคนนี้เป็นเกาหลีแท้ๆ แต่มันก็ไม่อาจยืนยันได้ว่าเซฮุนจะเป็นคนเกาหลีแท้เหมือนทั้งชานยอลและจงอิน ตามที่ลู่ฮานรู้มาจากคริสเพิ่มเติมคือ เซฮุนถูกจับในฐานะHackerได้ต้นปีที่แล้ว และเขาถูกจับกุมตัวนานถึง8เดือน ซึ่งมันเป็นไม่ไปได้ที่คนต่างชาติจะถูกจับนานขนาดนั้น เพราะตามกฎหมายของสหพันคือถ้าผู้ตองหาไม่ใช่คนในประนั้น คุณต้องส่งผู้ต้องหาข้ามประเทศไม่เกิน1เดือน แต่นี้เซฮุนอยู่ตั้ง8เดือน งั้นแสดงว่าสัญชาติของเขาต้องเป็นคนสหรัฐ
ตอนนี้เวลาก็ล่วงเลยมาจะเที่ยงแล้ว กวางน้อยลู่ฮานตัดสินใจเดินลงมารอเซฮุนเอง เพราะไม่อยากให้ร่างสูงต้องรอนาน
และเมื่อเวลาเที่ยงตรงตามที่นัดกัน ลู่ฮานก็เห็นรถเบนซ์คันงามของเซฮุนแล่นเข้ามา จอดตรงหน้าเขา ร่างเล็กจึงตัดสินใจเปิดประตูและขึ้นนั่งข้างเซฮุน โดยมีเพียงคำทักทายสั้นๆ
“หวัดดี” ร่างสูงทักทายลู่ฮานตามมารยาทแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อจากนั้น
“....” ลู่ฮานก็เพียงแค่ส่งยิ้มบางๆไปให้เป็นการทักทาย
“จะทานอะไรดีล่ะ ลู่ฮาน”
“อะไรก็ได้ แล้วแต่นาย”
ไม่ต้องแปลกใจเขาทั้งสองคนจึงไม่มีคำว่าคุณนำหน้าเหมือนตอนเจอกันครั้งแรก เพราะการเป็นเพื่อนร่วมงาน ชายร่างสูงข้างเขาไม่ให้เรียกขึ้นต้นด้วยคุณหรืออะไรที่เป็นทางการเกินไป เพราะเขาไม่ชินกับมัน
“งั้นต๊อกโบกิร้านข้างหน้าล่ะกัน”
เมื่อเซฮุนตัดสินใจเลือกร้านที่เขาเห็นข้างหน้าเป็นร้านรับความหิวของเขาในมื้อเที่ยงนี้ ก็หาที่จอด แต่ผิดคาด ร้านนี้กลับแน่นขนัดไปด้วยผู้คนที่มาทานอาหารในมื้อเที่ยง แต่โชคก็เข้าข้างทั้งสอง เมื่อโต๊ะในสุดว่างอยู่2ที่พอดี และเหมือนร่างเล็กหน้าเขาเห็น จึงเดินนำเขาไป
ระหว่างนั่งรออาหารที่สั่ง เซฮุนพยามไล่สายตาไปตามใบหน้าของลู่ฮาน เซฮุนพิจารณาร่างเล็กตรงหน้าอย่างพิถีพิถัน เมื่อวานเขาไม่ได้ทันสังเกตว่าใบหน้าของคนตรงหน้าเขาตอนนี้ ว่าสวยงามขนาดไหน ราวกับใบหน้าของสตรี ใบหน้าใสซื่อบริสุทน่าทะนุทะนอม และองค์ประกอบบนใบหน้าที่ชั่งเหมาะสมกับหน้าเล็กๆ ของลู่ฮาน ปากสีแดงระเรื่ออวบอิ่มน่าจูบ และจมูกรั้นๆเหมือนคุณหนูเอาแต่ใจ ดวงตาที่สุกใสเหมือนลูกกวาง ทำให้เขาไม่สามารถละสายตาไปได้
แต่เมื่ออาหารมาเสริฟ สิ่งนี้จึงดึงความสนใจของเซฮุน และลู่ฮานก็ส่งยิ้มหวานมาให้เขา เป็นการบอกนัยๆว่า ‘ทานนะครับ’ ซึ่งเขาก็ได้แต่อมยิ้มส่งกลับไปให้เป็นเชิงอนุญาติ
พวกเขาทั้งสองนั่งกินเงียบๆโดยไม่มีใครเปิดบทสนทนาขึ้นมาก่อน แต่ก็ไม่ได้อึดอัดจนทำตัวไม่ถูกซะทีเดียว
ลู่ฮานลงมือทานก่อนเซฮุนทำให้เขากินหมดก่อน และกำลังรอร่างสูงตรงหน้าทานหมด เขารู้ และเขาก็แอบเห็นว่าก่อนหน้านี้ เซฮุนมองเขา มองเหมือนกำลังพิจารณาบางอย่าง มันไม่ใช่ตาโลมเลีย แต่มันเป็นสายตาของความหลุ่มหลง สายตาที่อบอุ่น จนลู่ฮานเผลอหน้าแดง แต่เซฮุนก็เหมือนไม่ทันได้เห็นมัน
เขาก็อยากรู้ว่าเซฮุนเห็นความลับที่เขาปิดหรือป่าว เขาไม่อยากทำภารกิจนี่ก็เพราะต้องแสดงเป็นอีกคนที่ไม่ใช่เขานี่แหละ แสดงบทเป็นคนใสซื่อไร้เดียงสาเหมือนเด็กสาววัยกระเตาะน่ารักๆคนหนึ่ง
ซึ่งมันไม่ใช่ตัวตนจริงๆของเขา เขาเป็นคนที่กล้าได้กล้าเสีย โลดโผน และเป็นคนมีความมุ่งมั่นสูง จนได้รับความไว้วางใจเป็นมือขวา แต่กลับส่งเขามาทำภารกิจเด็กๆ
จนเมื่อเซฮุนเหงยหน้าขึ้นมามองเขาที่เผลอมองเซฮุนนานไปหน่อยจนเจ้าตัวจับได้ ลู่ฮานก็ได้เพียงแต่ส่งยิ้มเหยๆกลับไป
เขาทั้งสองเดินออกมาจากร้านหลังเช็ดเงินเสร็จและมื้อนี้เซฮุนก็เป็นคนเลี้ยงลู่ฮาน ต้อนรับการเข้าทำงาน
บรรยากาศในรถตอนนี่นั้นเต็มไปด้วยความเงียบ หลังจากเซฮุนขับอออกมาได้
ซักพัก แต่เซฮุนก็เป็นคนทำลายความน่าอึดอัดนี่แทน
“ลู่ฮาน ฉันสงสัยมานานแล้ว นายไปทำอะไรที่งานประมูลนั้น ทั้งๆที่นายก็ไม่ใช่นักโปรแกรมเมอร์เหมือนฉัน” เซฮุนได้แต่ตั้งคำถามนี้มาตั้งแต่ร้านอาหารแล้ว เขาสงสัยในเมื่อลู่ฮานไม่ใช่นักโปรแกรม แล้วเขาจะไปทำอะไรที่งานประมูล ซึ่งมันไม่น่าพิศมัยเหมือนงานปารตี้รื่นเริง
ร่างเล็กคิดไว้ไม่มีผิดว่าเซฮุนต้องถามคำถามนี่กับเขาเข้าสักวัน เขาจึงเตรียมคำตอบมาแล้ว
“อ้อ ฉันอยากรู้เรื่องเทคโนโลยี เพราะฉันโดนแม่ส่งมาที่นีเพื่อทำงาน แต่ฉันไม่อยากทำงานจำพวกในออฟฟิตอะไรแบบนั้น ฉันสนใจงานทางวิทยาศาสตร์ แต่ฉันกลับไม่มีพรสรววค์ซะนี่”
“ส่งมา? แม่นายส่งนายมาทำไม ในเมื่อนายเป็นลูกคุณหนูไม่ใช่เหรอ”
“ก็ใช่ แต่ก็ไม่ใช่ลูกคนรวยงอมืองอเท้าใช้เงินแม่นะ”
“อืม...”
“ทำไมเหรอ นายสงสัยอะไรถามฉันได้นะ”
“เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอก แค่นี้แหละ”
ลู่ฮานรู้ดีว่าเซฮุนไม่ได้มีแค่นี่ที่จะถามเขา แต่เซฮุนเลือกเก็บข้อมูลไปประมวลเหมือนคอมพิวเตอร์ก่อนมั้ง แล้วเมื่อสบโอกาส ลู่ฮานก็คิดว่าเซฮุนจะยิงคำถามใส่เขาอีกแน่
การเดินทางสิ้นสุดลงที่บ้านหลังหนึ่งแถบชานกรุงโซล ซึ่งนับว่าไกลจากคอนโดของลู่ฮานมากพอสมควร
เซฮุนกดรีโมทเปิดประตูรั้วออก เพื่อแล่นรถเข้าในบ้าน ลู่ฮานแอบสังเกตไปรอบๆตามสัญชาตญาณทหารที่ถูกฝึกมา
บ้านของเซฮุนใหญ่โตพอๆกับพิพิธภัณฑ์ซักแห่งในโซล เพียงแต่มันเป็นแค่บ้านหลังหนึ่งเท่านั้น กวางน้อยแอบสงสัยอยู่เล็กๆว่าทำไมเซฮุนถึงรวยอย่างนี้ทั้งที่ชีวิตน่าจะไม่เคยได้ออกไปไหน หรือมีใครรู้จักและเขาก็ว่าน่าจะไม่มีเพื่อนคนอื่นนอกจาชานยอลและจงอินแน่นอน แถมบ้านหลังนี้นอกจากใหญ่แล้ว ยังเหมือนกับไม่มีสิ่งมีชีวิตใดๆเลย และในโรงรถก็ไม่พบรถ นอกจากเบนซ์คันนี้ของเซฮุนที่เพิ่งเข้ามาจอด
ร่างสูงเดินนำหน้าลู่ฮานเข้าบ้านไปโดยสั่งให้ลู่ฮานรอเขาอยู่ที่ห้องนั่งเล่นข้างล่างก่อน และเวลานี้แหละ ก็เป็นเวลาที่ลู่ฮานจะถือโอกาสสำรวจบ้านของเด็กอัจฉริยะคนนี้
ตัวบ้านใหญ่และกว้างมากพอสำหรับครอบครัวที่มีเพียงพ่อแม่ลูก แต่นี้อะไร เขายังไม่พบใครในบ้านเลย ไม่แม้จะได้ยินเสียงแม่บ้านหรืออะไรทำนองนี้ ทั้งๆที่บ้านนี้มันใหญ่โตเหมาะกับการมีแม่บ้าน คนสวนเหมือนในละคร แต่ที่นี้กลับเงียบเหมือนบ้านทั้งหลังมีแค่ร่างเล็กและเซฮุน
ประจวบกับเซฮุนลงมาหลังจากเปลี่ยนชุดเป็นชุดลำลองธรรมดาจากชั้นบน ลู่ฮานจึงละสายตามาโฟกัสที่เซฮุนแทน
ท่าทางวันนี้เซฮุนอารมณ์ดี เพราะร่างสูงเดินมาด้วยรอยยิ้มประดับบนใบหน้าหมือนตาแป๊ะ พร้อมดวงตาที่คล้ายจะเป็นรูปสระอิ
“เอาล่ะลู่ฮาน ตามฉันมาทางนี้” เซฮุนถือโอกาสจับมือร่างเล็กและพาเดินขึ้นชั้นบนซึ่งเป็นห้องทำงานของเขา ไอชานยอลและไอจงอินรออยู่ วันนี้เขาคิดว่าจะสอนกวางน้อยเรื่องพื้นของการเป็นนักโปรแกรมแค่นั้น เพราะเหมือนลู่ฮานยังไม่พร้อมอะไรที่ยากกว่านี้...
ลู่ฮานแอบตกใจที่อยู่ๆเซฮุนก็มาจับมือเขาไม่บอกไม่กล่าว และพาเดินไปชั้นบนเงียบๆและไม่บอกว่าจะไปไหนด้วย
“จะพาฉันไปไหน เซฮุน”
“ตามมาเถอะน่า”
ทำไมน้ำเสียงของเซฮุเหมือนเสียงที่ไอคริสใช้จบบทสนทนาเวลาที่เขาถามมันมาก มันเป็นเสียงคนที่ทรงอำนาจ แล้วกวางน้อยอย่างเขาจะกล้าหื๋อหรือไง
แอ๊ด~
“ว้าวววว”
“555555”
“หัวเราะอะไรห๊า? ดูสิมันอลังการงานสร้างมาก”
“เก็บอาการหน่อยลู่ฮาน นี่แหละห้องทำงานของฉัน….”
ไม่ต้องแปลกใจที่ลู่ฮานถึงกับร้องว้าว เพราะห้องที่เซฮุนพาเขามามันเต็มไปด้วยจอคอมพิวเตอร์เต็มห้อง เหมือนห้องวงจรปิดในกรม มันต่างกันตรงที่ในหน้าจอของคอมนี้ มีแต่ตัวเลขสีเขียวๆวิ่งวนไปมาอยู่บนหน้าจอสีดำ ลู่ฮานมองมันไม่ทัน และไม่รู้ว่ามันหมายถึงอะไร แต่เขาขอเดาว่ามันคงเป็นรหัสอะไรบางอย่างที่พวกนักโปรแกรมและพวกHackerอย่างเซฮุนเข้าใจ
ในห้องไม่ได้มีเพียงจอเท่านั้น ยังมีสิ่งชีวิตสองคนนั่งวุ่นอยู่กับแป้นพิม ชานยอลและจงอิน นั่งง่วนอยู่กับจอๆหนึ่งบนหน้าจอเป็นสิบๆ ใช่ ลู่ฮานไม่รู้ว่าทั้งชานยอลและจงอินมองจอไหน เพราะทั้งสองได้แต่หันมองจอนั้นทีจอนี้ที และก็รัวมือลงแป้นพิมดังเตาะแต๊ะระงมทั่วห้อง
ก่อนที่ทั้งคู่จะรู้สึกถึงความเคลื่อนไหวข้างหลังจึงหยุดและหมุนเก้าอี้หันมามองผู้มาใหม่
“หวัดดีลู่ฮาน ไอฮุน”
“หวัดดี”
ทั้งชานยอลและจงอินทักทายเพียงสั้นๆเสร็จก็หันกลับไปจอตรงหน้าต่อ เหมือนทั้งลู่ฮานและเซฮุนเป็นเพียงอากาศธาตุที่ไม่สำคัญเท่าตัวเลขพวกนี้
เซฮุนจับได้ถึงความน้อยใจที่แผ่ซ่านออกมาจากร่างเล็กข้างตัว
“อย่าไปสนใจอพวกนี้เลย มันคงกำลังทำอะไรบางอย่างที่สำคัญมากอยู่มั้ง...”
“อืม...”
“เอาแหละ นายพร้อมไหม ฉันจะยกคอมเครื่องนั้นให้นายใช้นะ และฉันจะเป็นคนสอนนายเอง”
เมื่อพูดจบเซฮุนก็ชี้ไปยังคอมเครื่องหนึ่งที่มุมห้อง ซึ่งมันเป็นเครื่องเดียวในห้องนี่ที่หน้าจอยังปกติเหมือนคอมทั่วไป โดยไม่มีตัวเลขวิ่งๆเหมือนจออื่นๆ
ลู่ฮานพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้แต่ก็ต้องรีบละสายตาออกมาเมื่ออยู่ๆจงอินก็สบถออกมาเสียงดัง และคอมทั้งห้องก็ดับลง รวมทั้งจอของชานยอล แต่...ยกเว้นเครื่องของเขาเครื่องเดียว
“โถเว้ย!!”
“เกิดไรขึ้นว่ะ ไอจงอิน”
ชานยอลหันไปถามจงอินหลังจากคอมที่เขากำลังทำบางอย่าง....ดับไปด้วยเพราะ เขาไม่อยากต้องมานั่งเสียเวลาupใหม่
“มันknowขึ้นมาว่ะ กูพยายามแล้ว แต่ไม่ผ่าน อิ้ชิงเก่งเกินไป”
จงอินหันมาบอกเซฮุนพลางส่งสายเป็นเชิงรู้กันสามคน เขา เซฮุน และชานยอล แน่นอนบุคคลใหม่ในห้องนี่เช่นลู่ฮานไม่มีทางเข้าใจสิ่งที่เขากำลังพูด
อี้ชิง? ใคร? คนที่จงอินพูดขึ้นเขาคนนั้นเป็นใคร และเป็นHackerเหมือนทั้งสามคนนี้หรือป่าว ลู่ฮานไม่รู้ แต่ดูจากน้ำเสียงเหนื่อยล้าของจงอินแล้ว แสดงว่าบุคคลนั้นคงเป็นคนที่เก่งจนจงอินไม่สามารถต่อกรได้อย่างที่ตนบอกไปจริงๆนั้นแหละ
เซฮุนก็เหมือนรับรู้บางอย่างจากสายตาที่จงอินมองมา ว่าครั้งนี่ไม่ไหวจริงๆ และท่าว่าอีกไม่นานเขาต้องเป็นคนทำมัน เพราะชานยอลก็กำลังทำสิ่งที่สำคัญไม่แพ้กัน เพียงฝั่งของชานยอลดูจะง่ายกว่าจงอินหลายเท่า
เซฮุนเมื่อรับรู้บางอย่างจากจงอิน เขาที่มีหน้าที่ดูแลลู่ฮานวันนึ้จึงเหมือนจะเป็นหมันไป เพราะงานตรงหน้านี้สำคัญกว่า แต่เขาไม่มีวันปล่อยร่างเล็กกลับคอนโดตอนนี้แน่ เซฮุนจึงตัดสินใจจะให้ลู่ฮานนั่งอยู่ในห้องนี้เป็นเพื่อนเขา เพราะท่าทางฝั่งชานยอลจะเสร็จแล้ว ทั้งชานยอลและจงอินต้องไปทำธุระ....และอีกนานกว่าพวกมันจะกลับมา ในสมองเขาไม่มีทางให้พวกมันสองตัวไปส่งลู่ฮานชัวร์!
“ลู่ฮานฉันว่าวันนี้ฉันคงสอนนายไม่ได้ก่อน เพราะเราอ่อ...มีปัญหาเล็กน้อย แต่นายไม่ต้องกลับก่อนเด...”
“เยส!! ได้แล้วโว้ย”
“เห้ย! ได้เหรอไอชาน มึงนี่เก่งนะเว้ย 555555”
“ได้แล้วใช่ป่ะพวกมึง!!เป็นไงบ้าง!!”
เซฮุนยังไม่ทันพูดจบ ชานยอลก็บอกว่าสิ่งที่เขาทำอยู่สำเร็จแล้ว ทั้งสามจึงวิ่งเข้าไปมุงจอคอมหน้าชานยอลโดยไม่ได้หันมาสนใจลู่ฮานที่ยืนเป็นคนโง่ไม่รู้อะไรข้างหลัง และเหมือนว่าสิ่งที่ชานยอลทำสำเร็จจะเป็นสิ่งสำคัญมาก ถึงกับทำให้ทั้งสามดีใจไปตามๆกัน กวางน้อยลู่ฮานคนนี้ก็ไม่รู้เรื่องนี้หรอก แค่ท่าทางมันจะเป็นความภูมิใจหนึ่งของคนพวกนี้
ลู่ฮานหวังว่าสิ่งนั้นไม่ใช่อะไรที่ทำนองแฮกค์เข้าระบบรักษาความปลอดภัยของเกาหลีเหนือได้หรอกนะ มันคงไม่ดีต่อความมั่นคงซึ่งเป็นความรับผิดชอบของกรมทหารที่เขาทำงานอยู่
“อะแฮ่มๆ”
ลู่ฮานพยายามเรียกร้องความสนใจจากบุคคลสามคนตรงหน้า
“โทษที เอาเป็นว่า นายอยู่กับฉันก่อน เพราะเดี๊ยวไปชานกับไอจงอินมันจะออกไปทำธุระ”
“อ่อ....ได้สิ แต่นายจะไม่สอนฉันเหรอ”
“ไม่หรอก วันนี้ยังก่อน ฉันขอทำอะไรสักอย่างก่อน ซึ่งมันอาจใช้เวลานานหรือแป๊ปเดียวก็ได้....”
“ยังไงก็เร็วอยู่ดี ลู่ฮานนั่งรอมันได้ไม่นานหรอกเชื่อฉัน เดี๊ยวไอฮุนมันก็เสร็จ”
ชานยอลกลับสวนประโยคต่อจากเซฮุนทันที ด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยมว่าไอเพื่อนเขาคนนี้มันใช้เวลาไม่นานขนาดเป็นชั่วโมง เพราะจากงานที่มันทำมาใช้เวลาช้าสุด 5 วิ นั้นก็เมื่อตอนกลางปีที่แล้วนั้นแหละ....
หลังจากชานยอลพูดจบเซฮุนก็รีบหันหน้าไปถลึงตาใส่เพื่อนตัวดีทันที ที่พูดไม่รู้จักดูเวลา แต่ชานยอลก็ไม่สะทบสะท้าน และก้มลงดึงแฮนด์ไดร์ฟออกจากคอม ก่อนลุกขึ้นเดินออกจากห้องไปหน้าตาเฉย
ลู่ฮานสงสัยอยู่นัยทีว่าชานยอลพยายามจะสื่ออะไร แล้วมันจะเร็วจะช้าแล้วมันสำคัญยังไงกับงานที่เซฮุนทำ
ลู่ฮานรู้ดีว่าเซฮุนเป็นHackerแต่ดูจากท่าทางแล้ว เซฮุนเหมือนเป็นเด็กที่บ้าโปรแกรมคอมมากกว่าจะเป็นHackerที่คริสเคยบอกไว้
ความสงสัยที่ชานยอลทิ้งไว้มันเหมือนเป็นระเบิดสำหรับเซฮุน แต่ลู่ฮานมันเหมือนเป็นคำพูดที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป สงสัยสมองลู่ฮานจะหยุดการพัฒนาให้ทันคำพูดคนแล้วสินะ??
“อย่าไปสนใจไอชานยอลมันเลย นายนั่งตรงนั่นรอฉันก่อนนะ เดี๊ยวชั้นขอเครียร์งานที่จงอินทำพลาดก่อน แล้วเรื่องสอน เดี๊ยวฉันสอนแน่ ตกลงป่ะ”
“อืม ได้ทั้งนั้น”
ลู่ฮานแยกตัวออกไปนั่งตรงโซฟาหลังจอคอมพวกนั้น พร้อมกับที่เซฮุนเดินเข้าไปนั่งแทนที่จงอินในตอนแรก ก่อนที่เสียงแป้นพิมจะเริ่มดังอีกครั้ง ท่ามกลางห้องที่เพียงลู่ฮานและร่างสูงหน้าคอมที่เหมือนหลุดไปอีกโลกหนึ่งทันที.....
เซฮุนลุกขึ้นจากหน้าจอก่อนเดินมาหากวางน้อยที่นั่งมองเขาตาไม่กระพริบหลังจากที่เขาทำงานที่ค้างเสร็จแล้ว มันไม่ยากสำหรับเซฮุนแต่คงไม่ง่ายสำหรับจงอิน เพราะอี้ชิงเหนือกว่าจงอินในทุกๆด้าน เป็นเป็นได้ยากที่ครั้งนี้จงอินจะชนะง่ายๆ
ลู่ฮานที่นั่งเงียบอย่างนี้ไม่ใช่มันนานจนเขาเบื่อหรือว่าอะไร แต่มันเร็วเกินไปในการจัดการงานที่ค้าง ซึ่งมันดูยากมากสำหรับจงอินเมื่อประมาณสิบนาทีที่แล้ว แต่กับเซฮุนมันเร็วไปนะ เขายังนั่งได้ทันพิงพนักโซฟา เซฮุนก็ลุกขึ้นมาแล้ว แถมท่าทางยังสบายๆ ไม่เครียดอะไร
มันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ??? ลู่ฮานได้แต่สงสัย แต่ยังคงเก็บมันไว้ในใจ~~
“เสร็จ้แล้ว”
“เร็วไปไหม?”
“555555”
“แล้ว...”
“ลู่ฮาน”
“หืม?”
“วันนี้ฉันว่าคงสอนนายไม่ได้ ฉันต้องไปธุระข้างนอกหน่อย และคงไม่กลับเข้ามาอีก ฉันเลยจะไปส่งนายก่อน”
“อ้าว!”
“โทษที ฉันเพิ่งคิดออกว่ามีธุระตอนบ่ายๆน่ะ”
“อ่อๆ งั้นไม่เป็นไร ไปกันเถอะ เดี๊ยวนายจะไปธุระไม่ทัน”
ลู่ฮานลุกจากโซฟาและเดินนำหน้าร่างสูง ไปที่โรงรถก่อนที่เซฮุนจะเดินตามมาเปิดรถและออกจากบ้านหลังนี้ไป
ตลอดทางไม่มีใครเอยอะไรออกมาเหมือนเคย ลู่ฮานชักคิดว่ามันคงจะเป็นความเคยชินในไม่ช้าถ้าต่างคนต่างเลือกเงียบ แต่เข้าก็จะไม่ยอมหลุดลุคใสซื่อ ต้องทำตัวโง่ๆเข้าไว้ (เหมือนด่าตัวเอง?)
หลังจากส่งร่างเล็กหน้าคอนโด เซฮุนก็ขับออกมา ก่อนจะตรงไปนอกเมืองเพื่อทำธุระที่ว่า ระหว่างทางขับไป ในสมองของเซฮุนมีแต่เรื่องของกวางน้อยที่เขาเพิ่งรับเข้ามาทำงาน ลู่ฮานเหมือนเด็กหนุ่มใสซื่อ แต่เซฮุนรู้ดีว่าลู่ฮานมีอะไรมากกว่านั้น บางครั้งในแววตาของลู่ฮานมันเหมือนมีบางอย่างซ้อนอยู่ เป็นสิ่งที่หลายครั้งเซฮุนพยายามจะมองค้นเข้าไปแต่เขาก็กลับพบความผิดหวังกลับมาเสมอ
เซฮุนไม่รู่ว่าในดวงตาคู่นั้นเขาจะไว้ใจได้หรือป่าว แต่เขาเลือกแล้ว เขาก็แค่ต้องระวังตัวเองให้มากขึ้นแค่นั้น เพราะลู่ฮานถือเป็นคนแรกที่เซฮุนยอมให้เข้าใกล้เขาขนาดนี้ แถมยังพาไปดูห้องทำงานลับที่มีเพียงแต่พวกเขาทั้งสามที่รู้ แต่ตอนนี้คนที่รู้อีกคน เป็นลู่ฮาน ซึ่งเป็นใครไม่รู้ เขาเพิ่งพบกับลู่ฮานได้ไม่นาน ยังไม่ทันถึงอาทิตย์แต่เซฮุนมั่นใจว่าลู่ฮานไม่ได้เข้ามาเพื่อทำร้ายหรือหวังร้ายกับเขาเพียงแต่เขามองไม่ออกว่ากวางน้อยร่างบางนั่นต้องการอะไร
เขาไม่เคยไว้ใจใครนอกจากชานยอลและจงอินจนตอนนี้ร่างสูงกับเพิ่มคนหนึ่งเข้ามา เป็นอีกคนนึงที่เขาจะไว้ใจและเชื่อใจ....
-มาคุยกัน-
ไรท์ขอโทษรีดเดอร์ทุกคนนะค่ะ ไรท์ดันเผลอลงข้ามตอนไปซะได้ตอนนี้ไรท์ลืมลง ไรท์มาลงแล้วนะ ใครที่อ่านตอนนี้3แล้วกลับมาอ่านตอนนี้ด้วยน้า ไรท์ไม่อยากให้ข้ามจริงๆ -////-
ความคิดเห็น