คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Because of Fried chicken...ไก่ทอดเป็นเหตุ
“ฮันคยองอ่า~~” เสียงหวานๆดังขึ้นพร้อมกับร่างบางที่ค่อยๆโผล่มาหลังประตูห้องนั่งเล่น ดึงความสนใจของร่างสูงที่กำลังเคาะคีย์บอร์ดอยู่ที่โต๊ะรับแขก
“อ่าว..ยังไม่นอนอีกเหรอฮีชอล ดึกแล้วนะ” ฮันคยองหันไปมองนาฬิกาก็พบว่ามันเป็นเวลา 4 ทุ่มกว่าแล้ว ปกติฮีชอลคนรักของเขาจะนอนช้าสุดก็ 3 ทุ่ม ไม่ก็ 3 ทุ่มครึ่ง ด้วยเหตุผลที่แสนจะปวดตับว่า
‘เค้าวิจัยกันมาว่านอนหลัง 4 ทุ่ม ผิวจะไม่ชุ่มชื่น’
ไอ้ ’เค้า’ ที่ว่าน่ะ ใครก็ไม่รู้
แต่มันทำให้คนจีนไม่ได้ออกกำลังกายบนเตียง!!!
“นอนไม่หลับอ่า...” ฮีชอลตอบพลางเดินเข้ามาหาฮันคยอง แขนเรียวโอบรอบคอร่างสูงจากด้านหลังแล้วยื่นหน้ายิ้มหวานมามองหน้าของฮันคยอง
เอ๊ะ เอ๊ะ เอ๊ะ...
รึว่าวันนี้คนจีนจะได้กินของดี!!
ใบหน้าของร่างสูงค่อยเลื่อนไปใกล้ๆ หมายจะครอบครองริมฝีปากแดงๆนั่น แล้วต่อด้วยการออกกำลังกายเบาๆ(?)ในห้องนอนที่ห่างหายไปนาน
“ชั้นอยากกินไก่ทอด...” ก่อนที่ริมฝีปากจะได้สัมผัสกัน ปากแดงๆของคนสวยก็ชิงพูดขึ้นมาก่อน
“ห๋า??” คำพูดของฮีชอลทำให้ฮันคยองถึงกับอึ้ง อ้าปากค้าง อารมณ์หวานๆที่กำลังบรรจงสร้างถูกทำลายเสียย่อยยับ
ไก่ทอด!!
ตอน 4 ทุ่ม!!
“ไก่ทอดฝีมือนาย...ขอแบบกรอบนอกนุ่มในนะ” ฮีชอลก็ยังพูดต่อไป ทำเหมือนไม่เห็นอาการของร่างสูง
“แต่นี่ดึกแล้วนะ...ใครที่ไหนเค้าจะขายไก่สดกันตอนนี้ เอาไว้พรุ่งนี้เช้าค่อยกินได้ไหม จะทำให้กินแต่เช้าเลย นะ นะ นะ” ฮันคยองพยายามชักแม่น้ำทั้งโลกมาอธิบาย และคิดว่าฮีชอลคงจะเข้าใจแล้วกลับไปนอนแน่ๆ
แต่ คิมฮีชอลก็คือ คิมฮีชอล อยู่วันยังค่ำ
“ทำไมแต่ก่อน..” ฮีชอลทำหน้าเศร้า เสียงหวานพูดขึ้นอย่างแผ่วเบา แต่คนฟังนั้นหนาวเหน็บไปถึงขั้วหัวใจ
‘ทำไมแต่ก่อน ’ ประโยค abstract เข้าใจยาก
ไม่มีประธาน ไม่มีกริยา ไม่มีความหมาย...
แต่ทำไมอั๊วรู้สึกผิดอ่า!!
“อ่า...” ฮันคยองได้แต่ใบ้กิน
“…ขอแค่นี้ เดี๋ยวนี้ให้ไม่ได้หรอ??” คนสวยยังพร่ำพรรณนาต่อไปเรื่อยๆ
“มะ...”
“โอเค๊...ชั้นไปนอนก็ได้” ฮีชอลเอ่ยเสียงเศร้าแล้วค่อยๆก้าวเท้าเดินออกไป ย้ำว่าค่อยๆ เพราะฮีชอลก้าวเท้าไปช้าๆยังกับเดินจงกรม ราวกับว่าการเดินเข้าห้องนอนที่อยู่ห่างออกไปจากห้องนั่งเล่นประมาณ 4 เมตร มันเป็นเรื่องยากเย็นแสนเข็ญใจ
“ไปก็ได้เอ้า!” ฮันคยองขอโบกธงขาวแล้วครับท่าน
ร่างอ่อนปวกเปียกที่เหมือนวิญญาณหลุดจากร่างเมื่อสักครู่ บัดนี้หันกลับมากระโดดโลดเต้นอยู่ข้างตัวร่างสูง มือบางจับที่ท่อนแขนใหญ่แล้วเหวี่ยงไปมา
“จริงนะ เย่ๆ งั้นเราไปกันเหอะ ไปๆๆ” ฮีชอลยิ้มเริงร่าวิ่งไปหยิบกระเป๋าตังค์(ของฮันคยอง) หยิบโค้ทของฮันคยองและเสื้อกันหนาวของตนที่ติดหูแมวตรงฮู้ด แล้วกลับมาลากฮันคยองออกไป
ตอนแรกๆเหมือนว่าอั๊วจะชนะ เหตุผลพร้อม ทุกอย่างเพอร์เฟค...
แต่ทำไมสุดท้ายอั๊วถึงได้แพ้ตลอดเลยวะ ไอ้ฮันคยองงงง!!!!!
++++++
ณ ห้างสรรพสินค้าใกล้ๆคอนโด มีแมวตัวหนึ่งทำหน้ามุ่ยบอกบุญไม่รับเดินอยู่ข้างๆคนหล่อๆที่ทำหน้าที่เป็นคนขับรถเข็น หลังจากที่เดินตามล่าหาน่องไก่ไปทั่ว แวะไปที่ขายของสดของทุกบูธที่มีอยู่ในห้าง แต่พนักงานที่นั่นก็ตอบเหมือนๆกันราวกับก็อปปี๊กันมาคือ
หมด
“ทำไมไม่รู้จักเช็คของให้ดีนะ คราวหลังจะไม่มาอุดหนุนละ หิวจะตายอยู่แล้ว แต่ไม่มีอะไรให้กินเลย” ฮีชอลบ่นเป็นแมวกินผึ้งระหว่างเดินกลับรถ บ่นเสร็จก็ตวัดลิ้นเลียไอศกรีมนมสดเข้าปาก
อื้อหือ...ไม่มีอะไรให้กิน
แล้วไอ้ถุงของกินเล่นที่อั๊วหิ้วอยู่เนี่ยของใครคร๊าบบบ!!
“ฮัน ดูนั่นสิ! น่องไก่ล่ะ!” ฮีชอลตบหลังร่างสูงที่กำลังเอาของเก็บบนรถ แล้วชี้ชวนให้ดูสิ่งที่ตนเห็น ร่างหนามองไปทางที่ฮีชอลชี้ก็พบว่า มีน่องไก่สดอยู่จริง
แต่มันอยู่ในมือของอาจุมม่า!!!!
“ชั้นให้เวลา 5 นาที น่องไก่พวกนั้นจะต้องมาอยู่ในรถของเรา!” สั่งจบนางพญาคนสวยก็เดินขึ้นรถไป ทิ้งให้ฮันคยองยืนเอ๋ออยู่ข้างนอก...
อ่า...ทำไงดี
ถ้าไม่ยอมทำตามคำสั่ง ในคืนนี้ก็อาจจะโดนถีบยอดเถิกออกนอกห้องได้...
แต่ถ้าเอากลับไปได้ ถึงมันจะดูเป็นคนเลวไปหน่อย...
แต่คืนนี้ มีสิทธิ์จะได้ ‘กินตับ’
เมื่อคิดได้ดังนั้นแล้ว ฮันคยองจึงตัดสินใจเดินเข้าไปหาอาจุมม่าคนนั้น ก่อนจะเริ่มต้นด้วยประโยคเบสิก
“คุณป้าครับ…ผมขอน่องไก่นั่นได้ไหมครับ ^^??”
“ห๊ะ??” อาจุมม่าทำหน้าตกใจหน่อยๆ ที่จู่ๆคนหล่อที่ไหนก็ไม่รู้เดินเข้ามาขอไก่สด
“ขอโทษนะพ่อหนุ่ม ไก่เนี่ยฉันให้ไม่ได้จริงๆ ฉันจะเอาไปทำฉลองวันเกิดหลานวันพรุ่งนี้น่ะ…ว้าย!”
อาจุมม่าร้องลั่นด้วยความตกใจ ที่คนแปลกหน้าทรุดตัวไปกอดขาทั้งสองไว้แน่น และยังเอาใบหน้าไปแนบกับขาของเธออีก
“ฮึก...คุณป้าครับ...เมียของผมแพ้ท้องอยากกินน่องไก่ทอดตอนนี้น่ะครับ แล้วคุณป้าคิดดู๊ ว่าตอนนี้อ่ะที่ไหนเค้าจะมีไก่ขาย ผมรึก็สู้อุตส่าห์เดินตามหาน่องไก่จนขาลาก T0T ...ฮือๆ แล้วผมก็มาเจอคุณป้าผู้มีน่องไก่อยู่ในมือ ฮึก...คุณป้าก็รู้ดีนี่ครับว่าไก่มีโปรตีน ถ้าเมียผมไม่ได้กินไก่วันนี้ ลูกออกมาต้องเป็นโรคขาดโปรตีนแน่ๆ ฮือๆๆ...ซื๊ด!” ฮันคยองตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จ ซื๊ดน้ำมูกในตอนจบเพื่อเรียกความน่าสงสาร เรื่องการบีบน้ำตาน่ะถึงจะเป็นฮันคยองก็ไม่แพ้ฮีชอลหรอกนะ
อีกนิดเดียวฮันคยอง อาจุมม่าแม่งเริ่มน้ำตาคลอแล้ว..
ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็ต้องเอาด้วยกลละวะ!!
“คุณป้าครับบ...ฮึก ฮื่อ” ฮันคยองเขย่าขาอาจุมม่าเบาๆ เพื่อเรียกการตอบสนอง
“โถ...พ่อหนุ่มคงลำบากมากสินะ” อาจุมม่าคนนั้นมองฮันคยองด้วยแววตาสงสาร
“ฮึก..”
“อ่ะ ป้ายกให้ก็ได้จ้ะ...รีบกลับไปทำให้เมียกินซะนะ” อาจุมม่าพูดพลางยื่นถุงน่องไก่ให้
“ฮึก...ขอบคุณครับ!!!” ฮันคยองรีบคว้าถุงนั้นมาโดยเร็วไว แล้วกล่าวขอบคุณด้วยเสียงอันดัง แล้วรีบวิ่งไปขึ้นรถ ก่อนจะบึ่งออกไปด้วยความรวดเร็ว เพราะกลัวว่าอาจุมม่าจะเปลี่ยนใจ
ยกนี้ ฮันคยอง...WIN ^0^
+++++
ฉ่า~~
เสียงน้ำมันในกระทะดังฉ่า พร้อมกับกลิ่นหอมฉุยของไก่ทอดสูตรเด็ดของพ่อครัวจำเป็นฮันคยอง พลิกตะหลิวไปมาสักพัก ไก่ทอดกรอบนอกนุ่มในที่ฮีชอลสั่งก็ถูกวางอยู่ตรงหน้า
“ฮ้า~ ในที่สุดก็ได้กิน ไก่จ๋า~มาให้ท่านฮีกินซะดีๆ” ฮีชอลพูดก่อนจะหยิบไก่ขึ้นมากินอย่างเอร็ดอร่อย โดยมีฮันคยองนั่งเท้าคางมองอยู่ตรงข้าม
“อ่ะนี่..” ฮีชอลพูดแล้วยื่นน่องไก่มา จนแทบจะชิดปากของฮันคยอง
“??” ฮันคยองมองหน้าฮีชอลด้วยแววตาสงสัย
“กินมั้ย??”
“ไม่กินหรอก ชั้นเห็นนายกินก็อิ่มแล้วละ”
“ตามใจ” พูดจบฮีชอลก็กินต่อไป
ฮันคยองมองหน้าคนรักที่กินไก่อย่างเอร็ดอร่อย ริมฝีปากคลี่ยิ้มกว้าง กี่ปีแล้วนะที่ออกมาอยู่ด้วยกันแบบนี้ กี่ครั้งแล้วที่ฮีชอลแผลงฤทธิ์ความเป็นอาร์ตตัวแม่ในตัวเองออกมา แต่เค้ายอมทุกที …เพราะเป็นฮีชอล
เพราะเป็นคนที่เขารัก...
ร่างสูงเก็บจานไปวางบนอ่างเมื่อฮีชอลกินเสร็จ มือหนาหยิบถุงมือยางมาใส่ล้างจาน โดยมีมือเล็กๆคู่นึงโอบรอบเอวหนา แล้วซุกใบหน้ากับแผ่นหลังของฮันคยองอย่างอ้อนๆ จนกระทั่งร่างสูงล้างจานเสร็จ ฮันคยองเดินเข้าห้องนอนไป กับลูกลิงฮีชอลที่ไม่ยอมปล่อยมือจากหลังของเขา แถมยังกอดแน่นกว่าเดิมอีก แต่ร่างสูงก็ไม่ได้รำคาญอะไร
“ผมเหนื่อยแล้ว...” เอ่ยเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยิน พลางล้มตัวลงบนเตียงพร้อมๆกับฮีชอลที่ยังเอาหน้าซุกหลังเขาอยู่ เปลือกตาหนาค่อยๆปิดลงด้วยความเหนื่อยอ่อน แล้วสักพัก ในห้องก็เหลือเพียงเสียงลมหายใจเบาๆของทั้งสองคน
คืนนี้...คงนอนได้ไม่กี่ชั่วโมงหรอก
+++++
ตอนเช้า 9 โมง
“โอ่กกกกกกกก!!!” เสียงอ้วกดังสนั่น ทำให้ฮันคยองเด้งตัวขึ้นตรงทั้งๆที่ตายังเปิดไม่ถึงครึ่งด้วยซ้ำ ฮันคยองยกมือเกาหัวแล้วมองไปรอบๆ ก็พบว่าฮีชอลไม่ได้อยู่บนเตียงแล้ว
ไปไหนของเค้าวะ..
“เฮ้ยยย!!” ร่างสูงรีบกระโดดลงจากเตียง วิ่งไปที่ห้องน้ำทันทีที่นึกได้ แล้วก็เป็นอย่างที่เค้าคิดจริงๆ
“อุแหวะ!!”ฮีชอลกำลังโก่งคออ้วกที่ชักโครก ใบหน้าสวยซีดเผือด
“เป็นอะไรครับเบบี๋ ท้องหย๋อ??” ฮันคยองพูดแล้วทำปากยื่น ตาแป๋วที่ตัวเองคิดว่าน่ารักส่งไปให้พลางประคองไหล่คนรักให้เงยหน้าขึ้น
“อ๋า! น่าเกลียดจะตายฮัน จะไปไหนก็ไปไป๊!” เสียงหวานสั่งแล้วผลักเถิกของฮันคยองออกห่าง ก่อนจะก้มหน้าลงไปอ้วกอีกที
“โดนเมียด่าแต่เช้าเลยกู..” ฮันคยองพูดกับตัวเองระหว่างที่เดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น หย่นก้นลงบนโซฟาแล้วหยิบรีโมตมาเปิดทีวีดู มืออีกข้างก็หยิบป๊อกกี้(ของฮีชอล)เข้าปากเคี้ยว
ติ๊ด!!
“ข่าวต่อไป สาธารณสุขพบเนื้อไก่มีสารปนเปื้อน ณ ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งใกล้ๆกับคอนโด XXX ” เสียงที่ดังจากทีวีและภาพที่ปรากฎ ทำเอาฮันคยองอ้าปากค้าง ป๊อกกี้ที่คาบอยู่ร่วงสู่พื้น
ไอ้ห้างนั่น...
ที่กูไปตามหาไก่เมื่อคืนนี่หว่า..
แล้วเมียกูก็กินเข้าไปคนเดียว เป็นโล...
ตายห่า!!!
“ฮีช๊อลลล!!!!”
+++++
มันคือฟิคป่วง --*
ความคิดเห็น