คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 02
Chapter 2
“เท็ตสึยะ” เสียงเรียกดังขึ้น “เท็ตสึยะ ตื่นเถอะ เท็ตสึ!”
แรงกระตุกเบา ๆ ทำให้คุโรโกะลืมตาขึ้นมาและลุกขึ้นมาทันที นั่นทำให้ความเจ็บปวดเล่นริ้วไปทั่วร่างกาย ระวังหน่อยสิ มือสองข้างจับไหล่ทั้งสองของเขาอย่างเบามือ ทำให้เขาต้องค่อย ๆ เอนหลังพิงพนักอย่างระมัดระวัง “ลูกไม่ควรทำตัวเองบาดเจ็บอีกนะ พักเถอะ”
คุโรโกะส่ายหน้าเล็กน้อย น้ำเสียงที่แสนนุ่มทุ้มนั่น ทำให้เขาเข้าใจสถานการณ์ปัจจุบันของตัวเองทันที “คุณพ่อ?”
เขาพยายามเรียก แต่ริมฝีปากของเขานั้นแตกและลำคอแห้งเผือด นั่นทำให้คำที่เขาพูดออกมานั้นยากลำบากและเบาหวิว
ชายที่นั่งถัดจากเตียงตีหน้าวุ่นคอยกังวลส่งยิ้มเบาบางให้ เขามีสีผมสีอ่อนเช่นกัน หากแต่กลับมีดวงตาสีน้ำตาลเข้มต่างจากลูกชาย แต่สีผิวที่ซีดเผือดนั้นยังคงความเหมือน อย่างไรก็ตาม ถึงแม้จะมีใบหน้าที่เย็นชาและไร้ความรู้สึก แต่เขาก็เลือกที่จะแสดงความกังวลที่มีต่อบาดแผลของลูกชาย ดวงตาสีน้ำตาลคลอเบ้าไปด้วยหยาดน้ำตา “ขอบคุณพระเจ้า”
ฮารุ ผู้เป็นพ่อของคุโรโกะกระซิบ “ลูกปลอดภัยแล้ว”
คุโรโกะจ้องมองพ่อของตัวเองที่คุกเข่าลงบนพื้นแล้วโอบกอดเขาไว้อย่างนุ่มนวล เพื่อปลอบประโลมบาดแผลทั้งหลาย เด็กหนุ่มตัวเล็กลืมความเจ็บปวดทั้งหมด เขายกแขนขึ้นโอบกอดร่างผอมบางของพ่อตัวเอง
“พ่อขอโทษ เท็ตสึ” ฮารุกระซิบ คุโรโกะสัมผัสได้ถึงความเปียกชื้นบนเส้นผมของเขา
“ทำไมต้องขอโทษผมด้วยครับ?” เด็กหนุ่มผละออกจากพ่อของตัวเองพลางจ้องเข้าไปในดวงตาคู่นั้น “ไม่ใช่ความผิดของคุณเลยนะครับ”
ฮารุส่ายหน้าเล็กน้อย “เป็นความผิดของพ่อเอง พ่อแต่งงานกับสัตว์ประหลาด และพ่อก็ทำอะไรมันไม่ได้ ถ้าพ่อหย่ากับแม่เรา เธอต้องเอาลูกไปเลี้ยงแน่ ๆ ถ้าเป็นแบบนั้นพ่อคงทนไม่ได้”
ลมหายใจของผู้เป็นพ่อสั่นสะท้าน เขายกมือขึ้นบดบังใบหน้าตัวเองพลางหัวเราะ
“ดูสภาพพ่อสิ โตขนาดนี้ยังร้องไห้ แต่มันไม่ร้องไม่ได้ เพราะลูกคือคนที่รับความทรมานทั้งหมด” ฮารุเงยหน้าขึ้นและเอื้อมมือหวังสัมผัสลูกชาย ถึงแม้คุโรโกะจะสะดุ้งถดหนีน้อย ๆ เขาก็ยังคงเอื้อมไปแล้วลูบกลุ่มผมนุ่มสีฟ้าอ่อน “พ่อขอโทษ เท็ตสึยะ”
ฮารุกระซิบแผ่วอีกครา
“หยุดเถอะครับ” คุโรโกะจับมือพ่อของตัวเองไว้แน่น “ไม่ใช่ความผิดของคุณ อย่าโทษตัวเองเลยนะครับ”
คุโรโกะลังเลไปเล็กน้อยก่อนจะถามอีกฝ่ายต่อ
“แล้วคุณแม่ล่ะครับ?”
ฮารุส่ายหัวเล็กน้อย “เธอออกไปข้างนอกได้สักพักแล้วล่ะ พ่อเลยปฐมพยาบาลให้ลูกได้บ้าง”
พ่อของเขามองผ้าพันแผลตามตัวของคุโรโกะ
“เจ็บมากไหม?” เขาถามด้วยความทุกข์ทรมาน คุโรโกะไม่ได้ตอบพ่อของเขา หากแต่อีกฝ่ายกกลับยกตัวเขาขึ้นนั่งบนเตียงพลางดันลูกชายให้เข้ามาในอ้อมอก ในความเป็นจริง คุโรโกะเองก็ยินดีที่จะซบหน้าลงบนแผ่นอกกว้าง แต่เมื่อเห็นเชิ้ตที่พ่อเขาสวมใส่ เขาจึงรู้ว่าอีกฝ่ายคงมีประชุมเรื่องธุรกิจ “อย่าฝืนตัวเอง เท็ตสึ พ่อรู้ว่ามันเจ็บ…ทำตามใจอยากเถอะ”
คุโรโกะทำเพียงแค่ฝังใบหน้าลงไปบนเสื้อเชิ้ตนั่นและวางนิ่งอยู่แบบนั้น
พ่อและลูกชายอยู่ในสภาพแบบนั้นหลายชั่วโมง ทั้งสองหวังเพียงว่ากาลเวลาทั้งมวลจะหยุดไว้ตลอดกาล
“อย่าไปไหน เข้าใจไหม?” ฮารุย้ำอีกครั้งพลางจับตัวลูกชายไว้ “เดี๋ยวพ่อจะกลับมา พ่อล็อคห้องจากด้านนอกนะ ถ้าแม่เรากลับบ้าน อย่าเปิดประตูเด็ดขาด ทำตัวเหมือนไม่ได้อยู่ที่นี่ซะ อย่าได้สนใจว่าแม่เขาจะด่าจะว่า ลูกมีเบอร์พ่อแล้ว โทรมาทันทีถ้าเกิดเรื่องร้าย ๆ และ…” ฮารุลังเลไปสักพัก ก่อนจะพูดต่อ “พ่อไม่สนใจหรอกนะว่าเราจะเคารพแม่ของเรามาแค่ไหน หรือคิดว่าตัวเองอ่อนแอมาขนาดไหน แต่ถ้าผู้หญิงคนนั้นเข้ามาในห้องเพื่อจะทำร้ายกัน โต้กลับซะ ได้ยินไหม เท็ตสึยะ? สู้กลับ”
“ครับ” คุโรโกะตอบรับ
ฮารุพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ เขารู้ดีว่าลูกชายที่แสนอ่อนโยนไม่มีทางไม่เชื่อฟังเขา “พ่อต้องไปแล้วนะ อย่าลังเลที่จะโทรหาพ่อ เท็ตสึ พ่อรอรับโทรศัพท์จากลูกตลอดเวลา”
เขาจูบหน้าผากลูกชายตัวเองก่อนออกไป และตรวจดูว่าเขาล็อคห้องด้วยคุโรโกะแน่นหนาแล้วรึยัง
คุโรโกะฟังเสียงล็อคประตูก่อนจะทิ้งตัวลงพิงพนักอย่างผ่อนคลาย สุดท้ายแล้วเขาก็ต้องตรวจดูให้แน่ใจโดยมองไปรอบ ๆ เขาหวังว่านี่จะเป็นห้องเขาจริง ๆ และพ่อเขาคงไม่ได้ทะเลาะกับแม่จนห้องเละเทะใช่หรือไม่ ผนังห้องสีฟ้าอ่อน เข้ากันกับพื้นพรมสีสว่าง ทุกอย่างในห้องปกติดีอย่างที่คุโรโกะหวังไว้ เตียงนอนที่เขานอนอยู่นั้นติดอยู่กับมุมหนึ่ง โดยโต๊ะไม้และเก้าอี้ตั้งอยู่ข้าง ๆ เขา ของทั้งหลายเกี่ยวกับบาสอยู่ใต้โต๊ะ กระเป๋านักเรียนถูกวางไว้ใกล้ประตูและมีตู้เสื้อผ้าตั้งอยู่ตรงข้ามกับเตียงนอน
คุโรโกะถอนหายใจเบา ๆ ก่อนมองไปที่มือถือของเขาที่บันทึกวันซ้อมไว้ทั้งหมด เขาสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าวันนี้มีซ้อมตอนบ่าย “จะแก้ตัวกับพวกเขายังไงดีล่ะ?”
ความบาดเจ็บที่เกิดขึ้นกับตัวเขานั้น ทำให้คุโรโกะตัดสินใจที่จะโทรหาคางามิ เพื่อให้อีกฝ่ายมั่นใจได้ว่าเขาไม่ได้ปฏิเสธที่จะลงแข่งซ้อมกับไคโจว ซึ่งอีกไม่กี่วันก็ใกล้จะถึงแล้ว พวกเขาต้องโกรธมากแน่ ๆ คุโรโกะคิดในใจ
“ฮัลโหล?” คางามิตอบรับห้วน ๆ เข้ามาผ่านทางปลายสาย “นายเหรอ คุโรโกะ?”
“ครับ” คุโรโกะตอบรับด้วยความสุภาพ แต่ก่อนหน้าที่เขาจะได้พูดอะไร คำถามของคางามิก็กรูเข้าใส่อย่างรวดเร็ว
“นายอยู่ไหนวะ? โคตรช้าเลยว่ะ ดูดิ ฉันต้องโดนด่าเพราะนาย! อย่าบอกนะว่านายจะโดซ้อม พวกเราใกล้จะซ้อมแข่งกับไคโจวนะเว้ย! เฮ้ย! คุโรโกะ ฟังอยู่รึเปล่า? ลากสังขารมาที่นี่เดี๋ยวนี้!”
“ขอโทษนะครับ คางามิคุง แต่วันนี้ผมไปไม่ได้”
“อะไรนะ? ทำไมถึงไม่ได้?”
“ผม...ไม่สบาย คางามิคุง สองสามวันนี้ผมอาจจะไปซ้อมไม่ได้นะครับ”
มีเพียงสัญญาณที่บ่งบอกว่าเชื่อถือไม่ได้ “ก่อนหน้านี้นายก็สบายดีนี่หว่าคุโรโกะ! หรือเรื่องที่พวกเราจะไปบ้านนายเป็นสาเหตุ? บางคนมันก็ล้อเล่น นายก็รู้—”
“ไม่ครับ ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร พวกคุณไม่ต้องมาบ้านผมหรอก ผมแค่ไม่สบาย ผมขอโทษด้วยที่ไม่สะดวก” คุโรโกะโค้งศีรษะเล็กน้อย ทั้ง ๆ ที่ไม่มีใครเห็นเขา และเมื่อคางามิไม่ตอบเขา เขาจึงถามอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ “...คางามิคุง? คุณช่วยบอกเหตุผลนี้กับริโกะซังหน่อยจะได้ไหมครับ?”
คางามิถอนหายใจเฮือกใหญ่ใส่มือถือ “เออ ได้ หายไว ๆ ล่ะ เข้าใจไหม?”
“ครับ” เด็กหนุ่มผู้แสนอ่อนโยนตอบ และตัดสายทิ้งเมื่อเขาพูดทุกอย่างออกไปหมดแล้ว
“คุโรโกะมาซ้อมไม่ได้” คางามิประกาศดังลั่น “เขาไม่สบาย”
เสียงลูกบาสที่เคยดังกระทบพื้นเงียบสนิท แต่ละคนหันหน้ามาทางคางามิ การเคลื่อนไหวทุกอย่างหยุดนิ่ง สิ่งที่ได้ยินเมื่อครู่นั้นเป็นเรื่องที่ไม่น่าเชื่อเลยสักนิดเดียว
“คุโรโกะ...ไม่สบาย?” ฮิวงะถามย้ำ
คางามิหยิบมือถือสีแดงของตัวเองขึ้นมาแกว่งเบา ๆ “ก็เขาบอกผมเมื่อกี้”
“แต่เดี๋ยวเร็ว ๆ นี้เขาก็หายดีแหละน่า!” โคงาเนะทักท้วง
“นายแน่ใจนะว่านั่นไม่ใช่คำแก้ตัว?” เทปเปย์ถาม
“ถ้านั่นเป็นคำแก้ตัว ฉันจะจัดการเขาเอง” ริโกะว่าพลางแผ่รังสีอำมหิต
ชายหนุ่มตัวสูงผมแดงยักไหล่ “เขาบอกแค่นี้ ไม่ได้บอกอะไรอีกนี่”
เขาก้มลงแล้วหยิบลูกบาสขึ้นมาหมุนเล่นพลางส่งไปมาระหว่างมือทั้งสองข้าง ก่อนที่เขาจะปามันเข้ากับผนังด้วยกำลังทั้งหมด โดยไม่มีใครแสดงความคิดเห็นอะไรเลยสักอย่าง “ให้ตายสิ คุโรโกะ”
คางามิพึมพำพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่
“นายกำลังปิดบังอะไรอยู่กันแน่?”
ความคิดเห็น