คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 01
Chapter 1
“เฮ้ย คุโรโกะ!” คางามิส่งเสียงเรียกดังไปทั่วโรงยิม เรียกความสนใจได้จากเหล่าสมาชิกทีมบาสเกตบอลประจำโรงเรียนมัธยมปลายเซย์ริน ที่กำลังเช็ดเหงื่อด้วยผ้าคนหนูอยู่ วันนี้การซ้อมเป็นไปอย่างยากลำบาก เนื่องจากการแข่งซ้อมระหว่างพวกเขาและไคโจวกำลังใกล้เข้ามา
เด็กหนุ่มผมฟ้าอ่อนโผล่มาจากกลุ่มนักบาสที่โชกไปด้วยเหงื่อ “ว่าไงครับ คางามิคุง?”
“วันนี้ฉันไปบ้านนายได้ไหมวะ?” ชายหนุ่มหัวแดงเดินมาหยุดตรงหน้าเพื่อนร่วมทีมพลางหลุบตามองเด็กผู้ชายที่ตัวเล็กกว่า และเพราะคำถามของคางามิ ทำให้ทุกคนต่างหันมาสนใจที่คุโรโกะ
“เฮ้ย อย่าลืมฉันดิ” ฮิวงะ จุนเปย์ กัปตันประจำทีมโผล่มาข้าง ๆ คางามิ “ฉันเองก็อยากเห็นบ้านคุโรโกะเหมือนกัน”
เช่นเดียวกันกับริโกะ โค้ชสาวประจำทีม “ฉันด้วย ฉันยังไม่เคยเห็นบ้านนายเลยนะ คุโรโกะ”
และหลังจากนั้น สมาชิกทีมบาสเซย์รินทั้งหลายก็ต่างเข้ามารุมเด็กหนุ่มตัวเล็ก เพื่อขอไปเยี่ยมบ้านเขา
“คือว่า…” จนแล้วจนรอด คุโรโกะก็จำต้องเอ่ยปากออกมา นั่นทำให้ทุกคนที่ได้ยินต่างเงียบสนิท “ขอบคุณที่สนใจนะครับ แต่ว่าตอนบ่ายนี้ผมไม่ว่าง ขอโทษด้วยที่ผมไม่ค่อยสะดวก”
คุโรโกะลุกขึ้นจากม้านั่ง ไม่วายโค้งหัวให้น้อย ๆ ทุกคนในทีมต่างปิดปากเงียบพร้อมหลีกทางให้ เมื่อคุโรโกะคว้ากระเป๋าสีน้ำเงินและเดินออกไปจากโรงยิมโดยไร้ซึ่งคำพูดใด ๆ
ทุกอย่างเงียบลงไปชั่วขณะ ก่อนที่…
“นี่มันเรื่องอะไรเนี่ย?” ฮิวงะกล่าว
“ที่เขาบอกว่ายุ่งนี่ หมายความว่าไงกัน? หรือเขามีเดท?” ตามด้วยอิซึกิ
“อะ อะไรนะ? ไม่มีทาง! หมอนั่นไม่มีทางมีแฟนแน่นอน!” คางามิแย้ง
“อะ เอ๊ะ? ทำไมถึงไม่มีทางล่ะ คางามิ?” เทปเปย์ถามรุ่นน้อง
“กะ ก็เพราะ!”
“พอได้แล้ว!” โค้ชกล่าวสุดเสียง ทำให้ทุกคนยืนนิ่งทันที เมื่อทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ เธอจึงเริ่มพูดต่อ “พวกนายไม่สังเกตหน่อยเหรอ ว่าช่วงนี้ท่าทางของคุโรโกะดูแปลก ๆ ไป?”
“หมายความว่าไงครับ รุ่นพี่?” คางามิถามโดยยังคงความไร้สมอง
“เจ้าบ้างามิ” ริโกะพึมพำเบา ๆ “ฉันหมายถึงเมื่อไม่กี่วันมานี้ คุโรโกะค่อนข้างจะเงียบกว่าเดิม ฉันหมายความว่า ฉันรู้ว่าหมอนั่นเงียบเป็นปกติอยู่แล้ว แต่ความเงียบแบบนี้มันเหมือนกับว่า เขากำลังมีเรื่องปิดบังเราอยู่ ไม่มีใครสงสัยเลยรึไง?”
“ก็นะ พอเธอพูดแบบนั้นแล้วมันก็จริง” ฮิวงะพูดขึ้นมา “วันนี้เขาพาสลูกไม่ค่อยเหมือนตามที่เคยทำประจำ พวกนายควรคิดถึงเรื่องนี้ด้วยเช่นกัน เพราะอีกไม่นานเราต้องซ้อมแข่งกับทางไคโจวแล้ว…”
“และถ้าเขาไม่มากับพวกเราหลังซ้อมเหมือนแต่ก่อนล่ะ” โคงะออกความเห็น
มิโตเบะเงียบพลางเดินตรงไปแล้วคว้าสิ่งของบางอย่างมา เขาชูมันขึ้นสูง ๆ เพื่อให้ทุกคนได้มองตาม ซึ่งนั่นก็คือกระเป๋าบาสของคุโรโกะ ทุกคนกระพริบตาปริบ ๆ
“เดี๋ยวนะ แล้วมันคือ—”
“กระเป๋าฉันหายไปไหนวะ!” คางามิโหวกเหวกวายวาย “แย่ละ คุโรโกะต้องเผลอเอาไปแน่ ๆ!”
จากนั้นคางามิก็ต้องชะงักไป เดี๋ยวนะ…คุโรโกะเผลอเอาไปงั้นเหรอ?
คุโรโกะไม่ใช่คนประมาทแบบนี้สักหน่อย
ความเงียบเข้าปกคลุมเหล่าลูกทีมบาสเกตบอลแห่งโรงเรียนเซย์ริน สมาชิกแต่ละคนต่างตกอยู่ในห้วงความคิดที่ต่างก็ตรงใจกัน
“แล้วเกิดอะไรขึ้นล่ะ?” ทุกคนต่างตั้งคำถามพร้อมกันเสียงดัง ยกเว้นมิโตเบะ
ถัดมาอีกฟาก
“กลับมาแล้วครับ” คุโรโกะกล่าวออกมาเบา ๆ ทั้ง ๆ ที่เขาก็รู้ว่าไม่มีใครอยู่บ้าน—หรือบางทีเขาก็คิดไปเอง ชายหนุ่มปิดประตูเบา ๆ และถอดรองเท้าบาสสีฟ้าออกพลางวางกระเป๋าลง โดยไม่สังเกตเลยสักนิดว่าบนกระเป๋าใบนั้น มีตัวหนังสือสีดำเขียนชื่อของคางามิแปะอยู่อย่างชัดเจน คุโรโกะย่างกรายเข้ามาในห้องโถง แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้ไปไหนไกล จู่ ๆ ก็มีมือพุ่งเข้ามาจับใบหน้าเขาและกระแทกกับผนังเสียเต็มแรง
ความเจ็บแล่นริ้วไปทั่วร่างกายในขณะที่ตัวเขาทรุดลงบนพื้น แต่ก่อนที่เขาจะได้ตั้งตัว มือคู่เดิมก็พุ่งจู่โจมเข้ากระชากผมของเขา และดึงใบหน้าเขาขึ้นมา เสียงร้องที่เขาไม่ต้องการอัดแน่นอยู่ในโพรงปาก ความคล้ายคลึงที่อยู่เบื้องหน้า ความเย็นชาที่มาพร้อมดวงตาสีฟ้าอ่อนอยู่ใกล้ใบหน้าเขา “ไปไหนมา เท็ตสึยะคุง?”
“คะ คุณแม่…” คุโรโกะเอื้อนเอ่ยแผ่วเบาด้วยความเจ็บปวด “ผมคิดว่าทริปที่คุณไป จะเลิกช้ากว่านี้นะครับ”
เสียงหัวเราะเยาะมาพร้อมกับรอยยิ้มเย้ยหยันที่ปรากฏบนใบหน้าของหญิงสาว ถึงเส้นผมสีฟ้าอ่อนที่ถอดแบบกันมานั้นจะเหมือนกัน แต่เส้นผมยาวถึงไหล่นั้นถูกจัดตกแต่งให้พาดไปทางขวา ไม่ใช่ทางซ้าย ถึงร่างกายจะผอมบางแต่เต็มไปด้วยความแข็งแกร่ง อีกทั้งสีผิวที่ซีดเผือดนั้นยังเหมือนกับคุโรโกะ สิ่งที่คนอื่น ๆ มองมานั้นล้วนตรงกันโดยสิ้นเชิง ผู้เป็นแม่และลูกชายนั้นแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง
“นั่นคือสิ่งที่แกอยากพูดทั้งหมดเหรอ ไอ้เด็กเนรคุณ?” เธอขู่ฟ่อ “ไม่มี ‘ยินดีต้อนรับกลับบ้าน’? ทั้ง ๆ ที่ฉันออกทริปไปหาเงินให้แกใช้งก ๆ ตอนนี้ฉันรู้และ ว่ามันก็แค่เศษขยะงั้นสินะ”
ความเจ็บปวดบนหนังศีรษะพลันหายไปจนเขาคิดว่าตัวเองโชคดี แต่ทันใดนั้นมันกลับถูกแทนที่ด้วยรอยแตกตรงศีรษะด้านข้าง เพราะมันถูกกระแทกกับผนังอีกครา
“ดีใช่ไหมล่ะ?” ความเจ็บปวดแผ่ไปทั่วซี่โครงขวาของเขาหลังจากถูกเตะเสียเต็มแรง
คุโรโกะกระอักเลือด “ยะ ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ คุณแม่”
เขาพยายามควบคุมน้ำเสียงของตัวเอง
ผู้หญิงตรงหน้าไม่ได้รับรู้ถึงน้ำเสียงของเขา เธอเอาแต่เตะเข้ากับกระดูกซี่โครงด้านขวาของคุโรโกะ เตะย้ำ ๆ โดยไม่สนใจ หลังจากนั้นเธอก็จับร่างเล็กนั้นโยนเข้ากับผนัง หนุ่มน้อยพยายามป้องกันตัวเองเท่าที่จะทำได้ หากไร้ประโยชน์สิ้นดี เมื่อความเจ็บปวดในร่างกายทวีคูณจนทนไม่ไหว สติของเขากำลังจะเลือนหายไป มีเพียงเสียงลมที่ผ่านเข้ามาในหูเท่านั้น
“อิบุกิ! อิบุกิ! หยุดเดี๋ยวนี้! เธอกำลังจะฆ่าลูกชายของเรานะ!”
คุณพ่อ คุโรโกะคิด ท้องนภายามค่ำคืนมืดมิดลง ก่อนที่เขาจะมองไม่เห็นอะไรเลยสักอย่าง นอกเสียจากความดำมืดที่เข้าปกคลุม
ความคิดเห็น