คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : วันที่ 1 ตั้งแต่...จำความได้(ล่ะมั้ง)
ตั้งแต่จำความได้
บ้านผีสิงเนี่ยเรอะบ้านพัก?
คิวหยุดมองสภาพหน้าบ้านแบบดูแคลนเล็กน้อย “น่าขนลุกแปลกๆ จะเข้าไปเลยไหม” ข้าหันไปถามไอ้น้องชายที่ยืนหน้าซีดอยู่ข้างๆ
ความรู้สึกคงไม่ได้ต่างกันสักเท่าไรสินะ
ทำไมถึงสร้างบ้านหลังเบ้อเริ่มแบบนี้ไว้ในที่ลับแลขนาดนี้ล่ะเฮ้ย!? หลังบ้านติดภูเขา หน้าบ้านติดทะเลสาบ รอบๆเป็นป่าดงพงไพร...เขาคงไม่ได้คิดจะลวงพวกเรามาฆ่าทิ้งหรอกใช่ไหม (หัวเราะ)
“เข้าไปสักทีเหอะ” บุคคลที่ได้ชื่อว่า ‘ท่านพี่’ ถีบน้องรักทั้งสองคนเข้าไปในบ้านทันที ข้ากับเจ้าเอ็กซ์ล้มระนาบลงกับพื้นอย่างพร้อมเพรียงก่อนจะเงยหน้ามองขาคู่หนึ่งในชุดสูทพ่อบ้าน
“ยินดีต้อนรับครับ”
หนังตาข้างซ้ายข้ากระตุกถี่ยิบ รอยยิ้มของพ่อบ้านทำไมมันชวนขนลุกแปลกๆน่ะ
“สวัสดีครับ เอ็กซ์ครับ” เจ้าเอ็กซ์ลุกขึ้นแนะนำตัวโดยเร็ว ก่อนที่ข้าจะลุกตาม “ข้าคิว เอนิกซ์”
พ่อบ้านยิ้มตาหยี ทำเอาข้ากับเอ็กซ์ขนลุกไปตามๆกัน
“หึหึ..ฝากเฝ้าบ้านด้วยล่ะพวกเจ้า”
ท่านพี่สั่งลาปุ๊ปก็ปิดประตูดังปัง! หายตัวไปเลย อืม...ข้ารู้สึกมีลางสังหรณ์ยังไงไม่รู้สิ
“เชิญตามสบายนะครับเด็กๆ กระผมมีงานต้องทำ...นะครับ” พ่อบ้านอายุราวๆ ยี่สิบอัพ เดินหายตัวเข้าไปในมุมมืดของบ้าน
ช่างเป็นพ่อบ้านที่ลึกลับสยองขวัญอะไรขนาดนี้
“จะเลือกห้องไหนล่ะ” ข้าถามเอ็กซ์
“ห้องไหนก็ได้ที่มีเจ้า”
“ตลกล่ะ” ข้าตีหน้าตาย “...อย่าบอกว่าเจ้ากลัวที่จะอยู่คนเดียว”
“ห้องมันออกจะใหญ่โต ให้ข้านอนพื้นก็ได้น้า~” เอ็กซ์ทำเปลี่ยนเรื่อง แต่ข้าก็รู้ทันอยู่ดี ฮ่าๆ
“เฮ้ย เอ็กซ์ ข้างหลังเจ้า!”
“ไหน!?”
ว่าแล้วเชียว...พวกเราหยุดอยู่ที่ทางเดินของชั้นสอง ตามทางเดินมีห้องฝั่งซ้ายขวา อย่างละสี่ถึงห้าห้อง สรุปว่ากว่าจะตกลงกันได้ก็ล่อเข้าไปสองชั่วโมง
ถึงข้าจะโตกว่าเจ้าเอ็กซ์ แต่ยังไงมันก็ผู้ชายล่ะเออ!
แยกห้องนั่นล่ะดีแล้ว เจ้าเอ็กซ์จะได้รู้จักโตกับเขาบ้าง อ่าฮ้า~ ยิงนัดเดียวได้นกสองตัว หึหึ
ห้องที่ข้าเลือกก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิดเท่าไร บรรยากาศดูดีกว่าตัวบ้านด้วยซ้ำไป สว่างและอากาศปลอดโปร่ง มีกระจกบานใหญ่สูงกว่าตัวข้านิดหน่อยวางอยู่มุมห้อง เตียงขนาดกลาง กับโซฟาอีกหนึ่งตัว ชั้นวางหนังสือ บลาๆๆ
เอาเป็นว่าข้าพอใจห้องนี้ จบ!
“เมี้ยว~”
แมว? ข้าหันไปมองตามเสียงที่หน้าประตู เห็นเงาเล็กๆกระโดดแว้บหายไป ซึ่งอะไรก็ไม่รู้ดลใจ หรืออาจเป็นเพราะข้าว่างเกินไป
ข้าวิ่งตามเจ้าเสียงเรียกนั่นลงมาถึงชั้นล่าง พอเริ่มมองเห็นเล็กน้อย สัตว์สี่ขาตัวนั้นเป็นสีขาว
...อยากเห็น!
ข้ารีบวิ่งตามไปเรื่อยๆจนมันกระโดดลงบันไดชั้นใต้ดินไปอีก แต่ข้าก็ไม่สนเรื่องบ้านน่ากลัวสยองขวัญนั่นหรอก ข้าอยากเห็นแมว(เฉยๆ?)
เมื่อลงมาถึงห้องๆหนึ่ง ข้ากลับแปลกใจว่าบ้านนี้จะเก็บห้องนี้ไว้ทำไม ห้องโล่งๆกึ่งสะอาดกึ่งสกปรก ในห้องไม่มีอะไรเลย มีแต่แมวสีขาวที่วิ่งลงมาเมื่อครู่นี้เอง
“เจ้าเหมืยว มานี่มะ” คิวแบมือเรียก แมวสีขาวก็เดินมาหาอย่างว่าง่าย พอมองใกล้ๆแล้วมันช่าง...
น่ารักอะไรอย่างนี้!?
ขนฟูๆ ตัวอ้วนกลม ยิ้มตาหยีตลอดเวลา ข้ารีบอุ้มมันขึ้นมากอดแน่นๆ “ไม่มีป้ายชื่อแฮะ...แมวบ้านนี้จริงหรือเปล่า งั้น! ตั้งชื่อให้สักหน่อยก็แล้วกัน ข้าจะเรียกเจ้าว่า ’ชิโร่’ นะ”
“เอ็กซ์ มีอะไรมาให้ดู” คิวอุ้มแมวสีขาวเดินเข้าไปในห้องน้องชาย ไม่ถึงวินาทีที่เอ็กซ์เหลือบมองชิโร่ เอ็กซ์กระเด้งตัวไปอยู่อีกฟากของห้องอย่างกับสปริงดีดตัว
“เอามาทำไม เฮ้ย!!?”
“...เออ ลืมไป เจ้ากลัวแมวนี่เนอะ...หึหึ ดูสิๆ น่ารักจะตายไป สนใจเลี้ยงมันไว้ไหม๊?”
ก็รู้ว่ามันกลัวแมว...แต่มันสนุกที่ได้แกล้งน้องตัวเอง อุว่ะฮ่ะฮ่า!
“ดูๆ จ้องหน้ามันสิ”
“ไม่เอา โฮกกก” เอ็กซ์แทบจะกระโดดหน้าต่างหนี (ขำ) แต่ข้าก็เลี่ยงเรื่องนั้นไว้เลยเดินกลับไปที่ห้องพร้อมชิโร่ในมือ
หลังจากนั้นข้าก็หาเชือกบางๆมาผูกติดกับกระดิ่ง ทำเป็นปลอกคอให้ ‘ชิโร่’
แต่ข้าอาจจะอยู่เล่นกับแมวไม่ได้ทั้งวัน พอตกดึกข้ากับเอ็กซ์ก็ต้องกลับไปทำงานที่คลับดังเดิม ระยะการเดินทางนี่มันช่าง...ทรมาณจิตทรมาณใจเหลื๊อเกิน...
(แปะป้ายประกาศผู้อ่าน) [ ปิดเรื่องการเดินทางเป็นความลับ...ฮ่าๆ ]
ตอนทำงานก็ใช่ว่าจะมีลูกค้าโผล่มาสักคนหรอก ต้องนั่งตบยุงรอกันเลยทีเดียว แต่ส่วนใหญ่สมาชิกในคลับเขาจะเห็นที่นี่เป็นสนามเด็กเล่นกัน(ล่ะมั้งนะ)
“ต้องจับใส่ชุดเมด!”
พอได้ยินสัญญาณเตือนภัยจาก ‘อาโนคุง’ สมาชิกโฮสต์ในคลับเมื่อไหร่ ความซวยจะบังเกิดทันที
“ข้าไม่เกี่ยวนะเฮ้ย” เอ็กซ์กระโจนหลบหลังตู้เย็นเรียบร้อย ส่วนข้า...แอบส่องอยู่ใต้โต๊ะ (เหงื่อตก) ถึงไม่ได้กลัวเรื่องอาโนจะจับแต่งเมด แต่ข้าก็ไม่ชอบชุดที่เป็นกระโปรงมีลูกไม้อันน่าสะพรึงกลัวนั่นสักเท่าไร
“ป๊อปคอร์นไหม คิว” เมดสาว ‘มาซาริ’ คู่ขาเจ้าอาโนยื่นถุงป็อปคอร์นให้ข้า
พวกเราทั้งสองก็เลยนั่งดูหนังฉากที่ฆาตกรโรคจิต(อาโนคุง)วิ่งไล่เด็กชาย(เอ็กซ์)ผู้ใสซื่อด้วยอาวุธ(ชุดเมด)ที่อยู่ในมือ แน่นอนว่าข้าอดขำไม่ได้ ฮ่าๆๆ!
เอ็กซ์ร้องขอความช่วยเหลือลั่นร้าน แต่คนอื่นๆก็ยังทำโน่นทำนี่ไปเรื่อย บางคนก็หัวเราะท้องแข็ง(ข้านี่ล่ะ)
ก็แอบสงสารอยู่ลึกๆล่ะนะ แต่มาซาริเธอหยิบกล้องวีดีโอขึ้นมาอัดเลยเชียวล่ะ
มาซาริเคยบอกว่า เธอและอาโน เป็นสาวกความวาย ซึ่งตอนนี้มาริกำลังนึกถึงฉากในแบบอนิเมะที่เธอชอบแหงๆ ดูสิ...เปล่งออร่าสาววายออกมาอย่างท่วมท้น นัยน์ตาเป็นประกายอย่างกับมีไฟฉายส่องออกมา
คู่หูแห่งความวายนี่น่ากลัวจริงๆ...
ข้ามองเอ็กซ์อย่างจนปัญญา ‘โชคดีแล้วสินะ ที่ข้าไม่เข้าไปยุ่งด้วย’ ขืนเข้าไปมีหวังโดนลูกหลงแน่
เอ็กซ์น้ำตาไหลพรากน้อมรับชะตากรรม
“กลับมาแล้ว”
“สวัสดีค่า/ดีครับ/ยะโฮ่ว~” พวกเราทักทายผู้เป็นหัวหน้าคลับเสร็จสรรพ เขาก็มองมาที่ข้ากับเอ็กซ์
“ทำไมยังไม่ไปเฝ้าบ้าน รู้หรือยังว่าทางเราประกาศรับผู้อยู่อาศัยในบ้านด้วย”
ข้ากับเอ็กซ์ส่ายหน้าทันที มีประกาศรับสมัครด้วยเรอะ?
ก็ดีเหมือนกัน...บ้านจะได้ไม่เงียบจนน่าสยองเกินไป
“กลับไปบ้านได้แล้วเฟ้ย!”
ข้ากับเอ็กซ์รีบวิ่งออกไปนอกคลับให้ไว “ประกาศรับ...แล้วที่โน่นเขาจะมีคนไปถึงเร้อ” ข้าถาม
“มีหรือไม่มีก็คงต้องรอดูล่ะมั้ง” เอ็กซ์โยนชุดเมดของอาโนลงบ่อฉลามใกล้ๆ “กลับก็กลับเถ๊อะ”
_____________________________________________
_
ชิโร่ของคิว
ความคิดเห็น