Fic[Reborn] 5666 - When you're gone.. ขาดนายไป ฉันจะอยู่ยังไง

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

 

คำเตือน / กฎ 

- ฟิคนี้ ไรท์เน้น ความหวานค่ะ (แต่จะหวานรึปล่าว ต้องอ่านเอานะคะ TwT)

- อ่านแล้วเม้นด้วยค้ะ !

- no copy ! noเกรียน เนอะคะ(เพราะบรรยายแต่ละฉากมันลำบากมาก -*- )

- ฟิคนี้เป็นแนว normal ชาย/หญิง (โคโรเนโร่ x รัล) สาววายรอไปก่อนเนอะคะ // โดนโบก- .-

-หลงมาแล้วก็แอด Fav. / โหวต.กันหน่อยค่ะ ^^

 

 

   
 

แบนเนอร์จ้า !
(ตั้งใจทำนะเออ ! =w= ♥)



:: Thank you ::




ไรท์ได้แรงบันดาลใจจากเพลงเนี้ย >O<!!
V
V



(แต่เนื้อหานิยายอาจจะไม่ตรงกับความหมายเพลง แต่ขอบอกว่าเพลงเพราะมากก ' w ' // เกี่ยวมั้ยนั่น >< ?)
 

type="image/x-icon" /> type="image/gif" /> +

เนื้อเรื่อง

In attesa che qualcuno .. non è così facile come pensavo.

Waiting for someone .. it's not as easy as I thought.

การรอคอยใครซักคน..มันไม่ง่ายอย่างที่คิดเลย

-----------------------------------------------

“ลาก่อนนะรัล”

‘ซ่า!!’

“โคโรเนโร่!!”

“หืม..?”

“นายจะไปจริงๆน่ะหรอ..”

“รัล..”

‘ซ่า!!’

“จะทิ้งฉันไว้อย่างนี้น่ะหรอ..?!”

“ฉันมีเรื่องต้องสะสางอีกเยอะนี่นา..”

“ฮึก..”

“เฮ่ ! เธอร้องไห้หรอ !?”

“คนอย่างนาย..จะไปรู้อะไรเล่า !!!”

“รัล..”

ร่างบางโอดครวญตะโกนแข่งกับเม็ดฝนที่หลั่งลงมาอย่างกระหน่ำ น้ำใสเอ่อล้นเบ้าตาหลั่งมาเป็นสายปะปนกับน้ำฝน เมื่อร่างสูงโปร่งลูกศิษย์ที่ตนรักกำลังเดินออกไป พร้อมบอกลา

ย้อนไปเมื่อหลายปีก่อน
วันที่โคโรเนโร่ ทหารหน่วยรบพิเศษ COM.SUB.IN เสียสละ รับจุกนมธาตุพิรุณแทน รัล มิลจิ ครูฝึกของตน

‘เธอร้องไห้หรอยัยบ้า !?’

‘นายนั่นแหละบ้า สถานการณ์แบบนี้ใครจะร้องออกล่ะ !’

‘ฮ่ะๆๆๆ โทษทีนะ นึกว่าจะช่วยเธอได้เท่ห์ๆกว่านี้น่ะ’

‘นายน่ะ จบไม่เอาไหนทั้งปีแหละ..’

‘แฮะ ! นั่นสินะ แต่ว่าคำสาปของเธอมันไม่สมบูรณ์ เพราะฉะนั้นถ้าเธอไม่เอาพลังนั้นมาใช้ มันคงจะค่อยๆคลายไปเองแหละ’

‘...’

‘ถือโอกาสนี้..อยู่อย่างผู้หญิงเรียบร้อยซะบ้างนะ เว้ยเฮ้ย !!’

‘หึ ! ไม่ต้องมาทำเป็นสอน นายล่ะ ต่อไปจะทำยังไงต่อ !?!’

‘นั่นสิน้า~ ยังไงก็ต้อง..มีชีวิตต่อ’

‘!!!’

‘จะมาด้วยกันม่า..?’

โคโรเนโร่ในร่างเด็กแกร่งอัลโกบาเลโน่พิรุณพูดขึ้นพร้อมยื่นมาจับแก้มอีกฝ่าย พลางเอ่ยชวน

‘เหอ..คะ..ใครจะไปกับคนอย่างนาย !!’

‘ฮ่ะๆๆๆ  ล้อเล่นน่า..คงไม่ได้เจอกันแล้วสินะ..รัล’

‘ห..! อึก..’

‘โชคดีนะ อย่าห้าวให้มันมากนัก รักษาคำสาปให้หายเร็วๆนะ เว้ยเฮ้ย !’

‘...’

อัลโกบาเลโน่ธาตุพิรุณทิ้งท้ายคำพูดไว้ให้อัลโกบาเลโน่ไม่สมประกอบจุกนมสีขุ่นพร้อมเดินจากไปอย่างด้านชา ภาพสุดท้ายนั่น..อีกฝ่ายยังจำได้..ไม่เคยลืม

กลับมาปัจจุบัน

“นาย..นายบอกให้ฉันมีชีวิตต่อ!!”

“...”

“ฉันทำเพื่อนายน่ะ รู้บ้างมั้ยหะ!?!”

“รัล..”

“ฉันอยู่มาได้ทุกวันนี้..ก็เพราะนาย!!..โคโรเนโร่ จากวันนั้นที่เราจากกัน ฉันกับนายแทบไม่ได้เจอกันเลย.. หวังแค่ว่าสักวันจะได้เจอกันและ..ขอบคุณนาย“

“...”

“แต่พอเราเจอกัน นายกลับเมินเฉย ไม่รู้สึกเลยรึไงหะ !!! นายเคยรู้อะไรบ้างหรือปล่าว ใครที่มันรอคอยนาย ความหวังเล็กๆน้อยๆนั่น !! คาดหวังกับมันมากเกินไป ใครที่มัน..ฮึก!!!”

“รัล!!”

ร่างสูงโผเข้ากอดร่างบางท่ามกลางสายฝนโปรยปราย

“นายมัน !!! บ้าที่สุดเลย นายรู้อะไรมั้ยล่ะ!! ฉัน..”

“เธอนั่นแหละบ้า ทำไมไม่ฟังเหตุผลฉันบ้างล่ะ !?”

“เหตุผลอะไรของนายหะ? ฮึก!!”

“รัล!! ฉันจริงจังกับเธอนะ !”

โคโรเนโร่ผละออกจากรัล พร้อมใช้มือข้างหนึ่งบีบข้อมือเรียวเล็กร่างบาง ส่วนมืออีกข้างก็ช้อนปลายคางให้ขึ้นมาสบตา

“จริงจังงั้นหรอ !!”

“ใช่ !! ”

“การกระทำของนายมันไม่ได้หมายความอย่างว่าเลยสักนิด ทำไมหะ..ทำไมต้องทำร้ายกันทางอ้อมด้วย ปล่อยให้ฉันรอ..รอนายกลับมา..นายรู้ใช่มั้ย..ฉันรู้สึกยังไงกับนาย..”

“...”

“แต่ถ้าหากนายกลับมาแล้วก็ต้องจากไปอีก จะให้ฉันรอไปถึงไหนกัน !!! โคโรเนโร่บ้า ฮึก !!”

เสียงร่างบางต่อว่าร่างสูงหายไปในทันทีเมื่อเจ้าตัวทรุดลงด้วยความอ่อนเพลียแต่อีกฝ่ายก็รับเอาไว้ทัน ก่อนที่จะสลบไป..

“รัล.!!”

ร่างสูงถอดเสื้อคลุมชั้นนอกออกพร้อมใช้คลุมให้ร่างบางก่อนที่จะช้อนตัวขึ้นและพามาบ้าน
บอสรุ่นที่10 ซาวาดะ สึนะโยชิ

@Sawada’s home 20.00 pm.

“รบกวนหน่อยนะ เว้ยเฮ้ย !”

“ตะ..ตามสบายเลย ^__^”

“ยัยนี่น้า ! ไม่ดูแลตัวเองซะเลยเนอะ..สึนะ”

“แหะๆๆๆ~”

ร่างสูงแซวร่างบางที่หลับอยู่บนแผงอกพร้อมวางลงบนเตียงในห้องว่างที่เหลือ ตามด้วยเสียงขานหัวเราะแหะๆของเจ้าของบ้านด้วยความเกรงใจ(เกรงใจทำแปะไรก็ไม่รู้ =0= // ไรท์โดนเผา)

เวลาล่วงเลยไปพ้นข้ามคืน รุ่งเช้าร่างบางบนโซฟาตื่นขึ้น กระพริบตาถี่ๆ 2-3 ครั้ง ปรับสภาพสายตาก่อนที่จะลืมตาและมองสภาพแวดล้อมรอบตัว แต่กลับพบว่าตนไม่ได้ใส่เสื้อผ้ามีแค่ผ้านวมผืนใหญ่ปิดบังร่างกายเอาไว้

“ตื่นแล้วหรอ ยัยบ้า”

“ห..(. .///)”

“เมื่อคืนเธอไม่สบายน่ะ..”

“นี่นาย !!!!”

 “ฮ่ะๆๆ จะบ้าหรอ ฉันก็แค่เช็ดตัวให้เธอน่า”

“แล้วเสื้อผ้าฉันล่ะ !!?”

ร่างบางโวยวายพร้อมกระชับผ้านวมมากกว่าเดิม

“...”

ร่างสูงไม่ตอบ พร้อมจ้องร่างบางโดยไม่ละสายตา

“ท..ทะลึ่ง!!!”

“เธอ มีอะไรจะคุยกับฉันหรือปล่าว..?”

“ไม่! ออกไปฉันจะเปลี่ยนเสื้อผ้า”

“รัล..โกรธฉันหรอ?”

“ออกไป!”

“ถ้าเธอไม่บอก ฉันจะรู้มั้ย”

“ฉัน-บอก-ให้-ออก-ไป-ไง”

ร่างบางกดเสียงต่ำเหมือนหมดความอดทน แต่ความจริงนั้นก็แค่กลบเกลื่อนความเขินเท่านั้น โดยผู้หญิงทั่วไป 100ทั้ง100 หากมีผู้ชายที่ตนชอบอยู่กับเราสองต่อสอง ไม่ว่าใครก็ต้องสติหลุดลอยไปทั้งนั้น รัล มิลจิ ก็เช่นกัน..

“รัล..เธอโกรธฉันจริงๆน่ะหรอ”

“เจ้าบ้า ออกไปได้แล้ว!!  -///- ”

“ฮ่ะๆๆๆ ไม่เอาอะ ฉันอยากอยู่ข้างเธอนี่ J”

ร่างสูงฉีกยิ้มเหมือนรู้เกมดีตั้งแต่แรก

“โคโรเนโร่..นายจะแกล้งฉันไปถึงไหนหะ ?!”

“...”

“ออกไปได้แล้ว!!!”

“รัล..”

“ห..เหอ?”

“อยู่นิ่งๆนะ อะไรก็ไม่รู้ติดผมเธอน่ะ”

“ไม่ต้อง !! ออกไป”

“จริงๆน้า~”

“...”

เมื่อร่างบางเงียบไป อีกฝ่ายจึงคลานเข้ามาโดยที่ก้าวก่ายอย่างเสียมารยาท ก่อนใช้มือทั้งสองข้างประคองหน้าร่างบางขึ้นให้สบตา

“ยัยบ้า ”

“...”

ร่างบางเงียบดังต้องมนต์สะกดด้วยนัยน์ตาฟ้าไพลินดูจริงใจ ใบหน้าเรียวยาวชวนหลงใหล กลิ่นกายอ่อนๆ เรียกความหวานได้อย่างดี ยิ่งเสียงที่ชวนดูน่าฟังของเจ้าตัว..

“ฉันจะไม่ไปไหนแล้ว ฉันจะอยู่กับเธอนะ..เว้ยเฮ้ย!”

“=//=”

“แต่งงานกับฉันนะ.. Si prega di sposarmi..Lal mirch”

“คะ..โคโร..เนโร่ O///O”

“^^”

 “-///-”

”ฮะๆๆๆ เธอนี่น่ารักเป็นบ้า..ตกลง..แต่งงานกับฉันนะ ^^”

“หะๆ..”

“แต่งงานกัน เราจะมีลูกด้วยกันซักสองคน มีครอบครัวด้วยกัน มี..”

‘ปึก !!’

ร่างสูงชะงัก หยุดความคิดอันเพ้อฝันทันทีเมื่อร่างบางชกเข้าอย่างจังที่แผงอก ส่งผลให้จุกเล็กน้อย

“โอ๊ย! รัล ทำบ้าอะไรของเธอเนี่ย”

“นายนั่นแหละทำบ้าอะไร!! -///-”

“ฉันก็จะอยู่กับเธอไง อยู่กันรักกันไปจนวันตายเลยล่ะ ♥ ”

“เชื่อตาย- -”

ร่างบางเบ้ปากให้ร่างสูงก่อนที่จะหันมาค้อนใส่

“ชุดฉันล่ะ -*- ”

“แหมๆๆ หอมแก้มคุณสามีก่อนสิคุณภรรยา ^_^”

“บะ..บ้า!!!”

“ฮ่ะๆๆๆ ”

“ฉัน..ฉันหิวแล้ว”

“รัล เราจะมีลูกกันสองคนนะ ^^”

“ฉันหิว = =;;”

“สร้างครอบรัวใหม่ด้วยกันนะ ^^”

“ฮึ่ม =0=* ”

“ฮ่ะๆๆๆ ก็ได้ๆ หอมแก้มฉันก่อนสิ เดี๋ยวฉันเอาชุดมาให้ >.<”

“น้อยๆหน่อยย่ะ - - ”

“แหม~”

“...”

“...”

“โคโรเนโร่..”

“หือ..?”

“ถ้านายจากฉันไปจริงๆล่ะ..”

เสียงร่างบางกดต่ำลงอีกครั้งและพูดจะเบี่ยงเบนเรื่อง แต่อีกฝ่ายก็ทาบนิ้วชี้เรียวบนริมฝีปากบางเชิงบอกให้หยุด

“ชู่ว~ หยุดพูดเรื่องนั้นได้แล้ว ฉันอยู่ข้างเธอแล้วนี่ไง ^^”

“...”

“^^”

“อะ..อือ สาบานสิ..”

“หืม?”

“ว่าเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปน่ะ..”

“ครับๆๆ กระผม  โคโรเนโร่ ทหารหน่วยรบพิเศษ COM.SUB.IN อิตาลีขอสาบานว่าจะรักและดูแล รัล มิลจิ อดีตครูฝึกประจำของกระผม ด้วยชีวิตครับ !!”

น้ำเสียงโคโรเนโร่จริงจังขึ้นขณะนิ้วมือขวาสี่นิ้วชิดติดกับระนาบอยู่หางคิ้วเชิงปฏิญาณ

“ขอบคุณนะ...”

“งั้น ฉันก็ขอจูบสาบานบ้างละกันเนอะ..รัล ^_^”

“บะ..บ้า =O=;; /// ”

'ม๊วฟ~'

ร่างสูงไม่ฟังคำร่างบางพร้อมประกบริมฝีปากหยักได้รูปของตนกับริมฝีปากเรียวบางของรัลเข้าด้วยกัน ทั้งสองได้ยินแต่เสียงลมหายใจถี่ๆของฝ่ายตรงข้ามและ..เสียงหัวใจคนตรงหน้าเต้นตึกตักไม่เป็นจังหวะ ก่อนที่ลิ้นของร่างสูงจะตวัดทั่วปากเรียวเล็กของร่างบางพร้อมจูบหนักหน่วงแต่รสชาติกลับอ่อนหวาน
'ขอบคุณ..ที่ไม่ทิ้งกัน'
'ขอบคุณ..ที่จะอยู่เคียงข้างกัน'
'ขอบคุณ...'

ทั้งสองลิ้มลองรสชาติของแต่ละฝ่ายนานพอสมควร จึงจะผละออกจากกันช้าๆ

“รัล..”

“อะ..อะไร =///= ”

“ฮึ ฉันรักเธอนะ”

“ =/////= ”

“Ti amo ..  Lal”

โคโรเนโร่บอกรักรัลอีกคราก่อนที่จะกดจูบที่ริมฝีปากอีกครั้ง..อีกครั้ง..และอีกครั้ง

'สุดท้ายแล้ว..ต้องขอบคุณนายนะ..ที่ทำให้ฉันได้รู้จักกับคำว่า รักแท้ ..โคโรเนโร่'

------------------------------------------------

-          ไรท์กะว่าจะให้มันซึ้งๆเรียกน้ำตาซะหน่อย แต่เกิดเปลี่ยนใจกลางคัน =3= ;; หวานซึ้งซะ ฮิๆ
(หรือจะคิดไปเอง TwT;;)

-          พยายามสุดๆละนะคะ ไม่ชอบก็อย่าว่ากัน ToT//

-          ท้ายนี้ก็ขอเสียง Fc.5666 หน่อยคะ ♥ (ไม่มีไม่เป็นไร - -*)

-          แล้วเจอกันใหม่นะคะ บ๊ายบี~ XD

By :: BoBellBB