คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : แมวตัวที่ ๒
แมวตัวที่ ๒
Tip : ย้ายที่อยู่ใหม่ขอเวลา ‘โหลด’ ข้อมูลหน่อยนะ
ปอยผมสีชมพู...
ตากลมโต..
แก้มป่องๆ อมชมพูเล็กน้อยอย่างคนสุขภาพดี...
ริมฝีปากเรียวได้รูป..
ตัวเล็กๆ.. แต่น่ารัก
.
.
.
ไม่เจอกันแค่คืนเดียว ทำไมไอ้แจบอมมันเปลี่ยนไปอย่างงี้ล่ะวะ -0-
“ไอ้มาร์ค แกจจะจ้องน้องฉันอีกนานมั้ย -_____-“ กำลังสำรวจ(คนที่ผมคิดว่าเป็น)ไอ้แจบอมเวอร์ชั่นใหม่อยู่ จู่ๆ ไอ้คนที่ยืนอยู่ข้างหลังก็โพล่คนมาแล้วก็มองผมด้วยสายตาเชือดเฉือน อา..
ผมทองๆ อย่างนี้...
ฟันยื่นๆ อย่างนี้...
นี่แหละ ใช่เลย ไอ้แจบอมตัวจริง =w=+
เอ๊ะ! ถ้าข้างหลังนั่นไอ้แจบอม แล้วไอ้ตัวเล็กนี่ล่ะ...?
“น้อง...?” ผมมองมันอย่างมีคำถาม
“เออ -___-+++” โห ไอ้นี่ มันเปล่งรัศมีหวงน้องออกมาอย่างชัดเจนมาก แต่ช่างครับ ผมไม่สน คนตัวเล็กๆ ข้างหน้านี่น่าสนใจกว่าเยอะ =w=
ผมละสายตาจากไอ้แจบอมกลับมามองไอ้ตัวเล็กอีกครั้ง อืม.. ปอยผมสีชมพูด้านหน้าดูเป็นแฟชั่นที่แปลกไปจากคนอื่นแต่กลับทำให้คนตรงหน้าดูน่ารักอย่างไม่น่าเชื่อ ตากลมๆ ที่จ้องมองผมอย่างกล้าๆ กลัวๆ แก้มป่องๆ สีชมพูอ่อนน่าเข้าไปหยิกให้หายหมั่นเขี้ยว น้องครับ.. ตอนเด็กๆ แม่ให้กินอะไรเป็นอาหารเหรอครับ ทำไมโตมาถึงน่ารักได้ขนาดนี้~
“พอๆ มึงจะจ้องให้น้องมันสึกไปเลยมั้ยครับ แล้วเมื่อไรจะเชิญเข้าห้องฮะ มันเมื่อยนะเว้ยยืนอยู่นานๆ เนี่ย -___-++” โอ้! รัศมีหวงน้องเหมือนจะแรงกล้าขึ้นกว่าเดิมอีกใช่มั้ยเนี่ย =w=
“คร้าบๆ เชิญเข้ามาเลยคร้าบ~”
“แล้วตกลงแกเรียกฉันมามี...”
“น่ารักอ่า!!!!!!!!!!!!!!!!” แจบอมยังพูดไม่ทันจบ อยู่ๆ น้องที่มันพามาด้วยก็โพล่งขึ้นมาเสียงดังแล้วก็วิ่งไปฟัดกับอะไรบางอย่างที่อยู่บนโต๊ะ
เห..? อะไรบางอย่าง? อยู่บนโต๊ะ?
เฮ้ย!!!!!!!! นั่นมัน....!!!!!!!
“มาร์ค... แกเลี้ยงแมวตั้งแต่เมื่อไหร่วะ?”
“คือ... ความจริงฉันไม่ได้เป็นคนเลี้ยงว่ะ แล้วก็เพราะมันนั่นละที่ฉันต้องขอความช่วยเหลือแกอย่างเร่งด่วน -____-;;;;” ว่าแล้วก็หันไปมองหนึ่งคนกับอีกหนึ่งตัวที่กำลังฟัดกันอยู่โซฟาอีกที อื้อหือ.. ใบหน้าน่ารักนั่นเวลายิ้มนี่ยิ่งทำให้น่ารักขึ้นไปอีกเลยครับ แก้มป่องๆ นั่นกลายเป็นสีแดงอมชมพู ริมฝีปากสีแดงอิ่ม ยัง.. ยังไม่นับรวมเวลาที่น้องมันพลิกตัวเล่นกับไอ้เหมียวนั่นแล้วเสื้อเลิกขึ้นมาจนเอวขาวๆ...
บอกตรงๆ เลยครับ...
น่าฟัดเชี่ยๆ =.,=
พี่มาร์คคนนี้จะไม่ทน !
ผัวะ!
“มึงคิดอกุศลอะไรกับน้องกู -_____-“ แรงสั่นสะเทือนจากด้านหลัง กระทบเข้ากับหัวผมเต็มๆ ตบมาได้ หัวคนนะเว้ยไม่ใช่ลูกโบว์ลิ่ง = =
“อะร๊ายยยยยย ใครคิด ไม่มี๊” อื้อหือ เสียงสูงได้อีกกู ใครเชื่อแม่งก็โง่ละ =___=
“ตลก ใครเชื่อก็โง่ละ อย่ามา หน้าตามึงมันฟ้องเว้ย นี่กูจะฝากน้องไว้กับมึงได้มั้ยวะเนี่ย =_____=” อีกละ วันนี้มันวันอะไรกันนะ ทำไมมีแต่คนฝากนู่นฝากนี่ไว้กับผมอยู่เรื่อย
“ฝากอะไรของมึงอีก นี่เรียกให้มาช่วยนะเว้ย ไม่ได้ให้เอาอะไรมาฝากเพิ่ม”
“เออน่า เรื่องช่วยน่ะไม่มีปัญหาหรอก จะให้ช่วยดูแลไอ้เหมียวนี่ใช่มั้ยล่ะ” ผมพยักหน้าตอบรับมัน นั่นปัญหาใหญ่ของกูเลยนะเว้ย!
“แบมมานี่หน่อย!” ไอ้แจบอมมันตะโกนเรียกน้องมันที่กำลังฟัดกับไอ้แมวนั่นอยู่ให้เดินมาหา แต่น้องมันก็ไม่วายเดินอุ้มแมวมาด้วย โฮ่ อย่าเอาตาโตๆ นั่นมาจ้องพี่อย่านั้นสิครับ ถ้าพี่ทนไม่ไหวขึ้นมาน้องจะแย่นะ =w=
“อะไรฮะพี่บี” อื้อหือ เสียงก็น่ารัก~
“แบมแบม นี่มาร์ค เพื่อนพี่เองเอง ส่วนมาร์ค นี่แบมแบม น้องกูเอง มาจากไทย” น้องแบมแบมหันมายิ้มให้ผม ก่อนจะโค้งตัวลงน้อยๆ
“ เรียกว่าแบมเฉยๆ ก็ได้ฮะพี่มาร์ค ฝากตัวด้วยนะครับ ^____^”
อื้อหือ...
โดนไปเต็มๆ...
แบมแบมแอทแทค T//////T
“อื้อ ฝากตัวด้วยเหมือนกันนะ” พูดจบแล้วก็ยิ้มมุมปากเล็กๆ ไม่ได้ครับไม่ได้ ต้องเก๊กไว้ก่อน ถึงในใจจะเต๊าะน้องไปหลายรอบแล้วก็เถอะ~
“อะแฮ่มๆ ทีนี้กลับเข้าเรื่องหน่อย ไอ้มาร์ค ต่อจากนี้ไปกูฝากแบมหน่อย”
“ห๊ะ?”
“ก็อย่างที่เพิ่งบอกไป แบมมาจากประเทศไทย น้องเพิ่งย้ายเข้าคอนโดวันนี้ และคอนโดที่ว่าคือคอนโดนี้ แถมห้องของน้องก็คือห้องที่อยู่ตรงข้ามมึงนี่เอง เพราะฉะนั้น กูเลยอยากจะฝากน้องไว้กับมึง ดูแลน้องทุกอย่าง รับ-ส่งไปมหา’ลัย ยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม และที่สำคัญ.. ห้ามให้ใครหน้าไหนมาจีบ โอเค๊” อื้อหือ มึงไปฝึกเป็นแร๊ปเปอร์มาจากไหนวะครับ -____-
แต่กูก็เต็มใจจะทำให้อ่ะนะ เห็นว่าเป็นเพื่อนหร๊อกกกก(เหรอ) โดยเฉพาะข้อสุดท้ายนะครัช จะสอดส่องอย่างดี ไม่ให้ใครมาจีบน้องมึงง่ายๆ หรอก
เพราะกูเนี่ยแหละจะเป็นคนจีบเอง J (หางโผล่)
“แล้วทำไมมึงไม่ทำเองวะ น้องอยู่มหา’ลัยไหนกูยังไม่รู้เลย” คือมันต้องเก๊กไว้ก่อนไงครับ เล่นตัวหน่อย ถามนู่นถามนี่ ไม่ยอมรับปาก ทั้งๆ ที่ในใจนี่ตอบตกลงไปตั้งแต่มันบอกจะฝากน้องไว้ละ
“ก็อยู่มหา’ลัยเดียวกับมึงอ่ะแหละ”
“ได้ข่าวมึงก็อยู่มหา’ลัยเดียวกับกู”
“แต่กูไม่ได้อยู่คอนโดนี้นี่หว่า มึงก็รู้ว่าคอนโดกูอยู่ตั้งไกล จะรับส่งน้องทีก็ยาก แล้วกูก็ไม่อยากให้แบมไปไหนคนเดียวด้วย เดี๋ยวก็หลงทางอีก น่านะไอ้ต้วน ช่วยกูหน่อย ไม่ต้องทำเป็นเล่นตัว กูรู้ว่ามึงตกลงตั้งแต่ประโยคแรกที่กูพูดแล้วครับ” เบื่อเว้ยคนรู้ทัน -___-
“เอ่อ.. พี่บี ถ้าพี่มาร์คเค้าไม่อยากทำก็ไม่เป็นไรหรอก อย่าไปบังคับพี่เค้าเลยน่า แบมอยู่คนเดียวได้ เชื่อสิ” อื้อหือ.. บอกว่าอย่าบังคับแต่ที่ทำนั่นมันอะไร.. ใครใช้ให้มองพี่ด้วยสายตาหงอยๆ อย่างนั้นครับน้องแบม แถมพอหันไปมองก็หลบตาแล้วก้มไปเล่นกับไอ้เหมียวนั่นด้วยท่าทางซึมๆ อีก ทำอย่างงี้เอามีดมาแทงพี่เลยมั้ยครับ ใครปฏิเสธลงก็บ้าแล้ว!
“ก็..ก็ถามไปงั้นๆ แหละ ไม่เห็นต้องทำหน้าอย่างนั้นเลย ยังไงพี่ก็ต้องดูแลเราอยู่แล้วล่ะน่า” พูดจบก็เนียนเอื้อมมือไปลูบหัวน้องหน่อย... แบมใช้ยาสระผมยี่ห้ออะไรครับ ทำไมผมนิ๊มมมนิ่ม -.,-
เหมือนน้องจะรู้สึกได้ถึงสัมผัสบางเบาที่อยู่บนหัว เจ้าของแก้มป่องๆ ที่ดูยังไงก็น่าหมั่นเขี้ยวสุดๆ ละสายตาเจ้าเหมียวในอ้อมอกแล้วเงยหน้าขึ้นมายิ้มหวานให้ผม...
ผมรู้สึกเหมือนตาพร่าขึ้นมาชั่วขณะ...
เหมือนในหูอื้ออึงจนไม่ได้ยินเสียงอะไร...
ภาพตรงหน้ามีแค่เจ้าของรอยยิ้มหวานที่มอบให้ผมเท่านั้น...
.
.
พระเจ้า.. ผมรู้สึกเหมือนโดนน็อกเอาท์กลางอากาศยังไงอย่างงั้นเลยล่ะครับ...
“งั้นงานแรกของมึงก็คือช่วยน้องกูขนของเข้าห้องซะ เร็วเลย ของอยู่ข้างล่างแล้ว”
“เดี๋ยวดิไอ้แจบอม กูช่วยมึงแล้วมึงก็ต้องช่วยกูด้วยสิวะ”
“ช่วยอะไร”
“ก็ไอ้เหมียวนี่อ่ะดิ แทมมี่เอามาฝากไว้เพราะต้องบินไปดูงานที่สาขานอกอ่ะ ตั้งสามเดือน กูไม่รู้จะทำยังไงกับไอ้นี่ดี”
“ก็เลี้ยงมันไง ง่ายๆ -_____-“
“ถ้ากูคิดได้อย่างนั้นแล้วจะเรียกมึงมาทำซากอะไรวะ ปัญหาคือกูไม่เคยเลี้ยงแมวเว้ย! เกิดเลี้ยงไปเลี้ยงมาแล้วมันตายทำไงละฮะ!”
“โหยยย เรื่องแค่นี้ไม่เป็นปัญหาหรอก นู่นนน แบมแบมช่วยมึงได้”
“..??”
“เอาเป็นว่ากูไม่ได้มีเวลาว่างอะไรมากมายขนาดมาเปิดคอร์สสอนมึงเลี้ยงแมวหรอกนะ ถ้ามึงมีปัญหาอะไรก็นู่นนนน แบมแบมเลย รายนั้นเขาเชี่ยวชาญ แต่ตอนนี้คุณชายต้วนต้องมาช่วยกระผมขนของของน้องแบมแบมสุดที่รักก่อนนะขอรับ” พูดจบมันก็ลากคอผมออกจากห้องไป ทำให้แบมแบมรีบวางเจ้าเหมียวลงแทบไม่ทัน ก่อนจะวิ่งตามหลังมา
แหม่.. แต่คุณอิม แจมบอมรู้อะไรมั้ยครับ
เปิดทางอย่างนี้ เตรียมตัวจัดงานต้อนรับน้องเขยได้เลย -.,-
เหนื่อยชะมัดยาก!
เหนื่อยโคตรๆ เหนื่อยสุดๆ เหนื่อยสายตัวแทบขาด!
คนมันอดนอนมาหลายคืนน่ะครับเข้าใจมั้ย แล้วพออดนอนมากๆ เข้าเรี่ยวแรงมันก็หายไปด้วย แล้วยิ่งโดนใช้งานอย่างนี้นี่ ให้ตายเหอะครับ.. แล้วของมันก็ไม่ใช่น้อยๆ ด้วยไง กลับมาถึงนี่ได้แต่ทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างเดียว
เมี้ยววว~
อ้อ ผมลืมไป ยังมีตัวป่วนอยู่อีกตัวนึง -______-
ได้แต่ถอนหายใจแล้วก็พลิกตัวไปมองไอ้เจ้าแมวที่อยู่บนโต๊ะ ตาแป๋วๆ ที่จ้องมองผมอยู่ทำให้ผมนึกถึงอีกคนขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ คนที่มีปอยผมสีชมพู แก้มป่องๆ ตากลมๆ...
น่าฟัดสุดๆ -.,-
โอเคๆ เอาเป็นว่าพักเรื่องน้องแบมไปก่อน ตอนนี้ขอโฟกัสเรื่องเจ้าเหมียวนี่ก่อนแล้วกัน รู้สึกมันจะยังไม่ได้กินข้าวเลยนี่
ผมเดินไปใกล้ๆ เจ้าเหมียวหมายจะอุ้มมันลงจากโต๊ะ แต่เจ้าเหมียวนั่นกลับมุดเข้ากระเป๋าใบเดิมแถมยังตัวสั่นเชียว
จะกินมั้ยข้าวน่ะ -_______-
แต่พูดไปผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าลูกแมวมันกินอะไรน่ะ จะให้กินข้าวก็ไม่รู้จะกินได้หรือเปล่าอีก จะให้กินนมก็ไม่รู้ว่ากินไปแล้วแมวมันจะท้องเสียหรือเปล่า โว้ยยยยยย! ทำไมมันยุ่งยากจังฟระ! แล้วทำไมตอนแบมแบมเล่มกับไอ้เหมียวนี่ทุกอย่างมันถึงดูง่ายดายไปหมดนะ!
ติ้งต่อง~
ใครมาอีกเนี่ย! ทำไมวันนี้ชีวิตมาร์ค ต้วนมันถึงวุ่นวายงี้ฮะ!
แอดด
“แบมขอเข้าไปเล่นกับเจ้าเหมียวหน่อยได้มั้ยอ่ะครับพี่มาร์ค (‘ ‘)”
To Be Continued
ตอนสองมาละะะะ 555555 เร็วปานสายฟ้าแลบ (ช่วงโปรโมชั่นหรอก 555555)
ตอนแรกว่าจะลงตั้งแต่เมื่อวานละ ฉลองชื่อแฟนคลับใหม่ I GOT7 !!!!!!!
แต่คือไม่ทันแล้วไงคะ เลยขอชดเชยมาลงวันนี้แทน 55555
เรื่องนี้คือเปิดเรื่องได้ลัคกี้นัมเบอร์มาก เปิดวันเดียวกับที่ประกาศชื่อแฟนคลับเลยอ่า >______<
ปลาบปลื้มมากกกกกกกกกกกกก
I GOT7 = ฉันได้ผู้ชายเจ็ดคน
กร๊ากกกกกกกกก ก็ไม่รู้สินะคะ อยู่ดีๆ ก็ได้ผู้ชายมาเจ็ดคน -..-
อย่าลืมนะคะะะะะะ แฮชแท็ก #ฟิคเหมียวเหมียว ไปเมาท์มอยกันได้เน้ออออ
ปล. #แบมแบมหล่อมากนี่ไม่อยากจะเซด แท็กนี้คือเลอค่า =.,=
เลิ้บคนอ่านเหมือนเดิม จุ้บบบบบบบ
ความคิดเห็น