OH NO! ติดกับดักรักของนายตัวป่วน
ฝากดูคัพเค้กด้วยนะ พาสต้า ส่วนคัพเค้ก อย่าไปซนที่ไหนล่ะ ทำตัวดีๆ ไว้ด้วยนะ แม่จะไปเที่ยวกับเพื่อนสัก สองอาทิตย์ ระหว่างนี้จะมีคนมาดูแลลูกแทนแม่ระยะนึงนะ บ๊ายบาย ลูกรัก อีกสองอาทิตย์เจอกัน ^^ ตัวหนังสือนี้ฉันเห็นเมื่อตอนที่ฉันกำลังเอาไข่ในตู้เย็นไปเจียวกินในตอนเช้า เพราะว่ามันแปะไว้หน้าตู้เย้นน่ะสิ จนถึงตอนนี้ โฮกกก แม่นะแม่ แอบหนีเที่ยวสองอาทิตย์แล้วทิ้งลูกให้อยู่กับ...... เฮ้ ยัยคัพ ทำไมทีวีเปิดไม่ติดอะ นายพาสต้าบ้าบอนี่ไง TOT ฉันชื่อ คัพเค้ก เรียกให้มันเต็มๆ หน่อยจะได้มั๊ย เอาน่า จะเรียกไรมันก็เรื่องของฉัน เอาเป็นว่าเธอมาดูทีวีก่อนดีกว่า ดูมัน ดูมัน แค่ชื่อฉันมันยังเรียกไม่ได้เลย นับประสาอะไรที่ต้องอยู่ด้วยกัน สองอาทิตย์ เออๆ ไปแล้วๆ ไหนทำไมมันจะเปิดไม่ติด ปิ๊ป! ปิ๊ป! ฉันกดรีโมทเปิดทีวี ปลั๊กก็เสียบแล้วหนิ เย้ย ไม่ติดจริงด้วย เป็นไรล่ะเนี่ยย ทีวีเป็นไรไป ฉันอยู่ไม่ได้ TOT
“นี่ๆ ไม่ใช่แค่ทีวีนะ พัดลมก็เปิดไม่ติดนะ
“โฮกก อย่าบอกนะว่าไฟดับ อ้ากกก” “น่าจะใช่แหละ ^^” ทำไมหมอนี่ถึงยิ้มอยู่ได้นะ... “ฉันต้องโทรถามเพื่อนข้างบ้าน” “^^” “ฮัลโหลๆๆ ยัยไอ บ้านแกไฟดับรึเปล่า” เพื่อนฉันชื่อ ไอติม ค่ะ “(ไม่ดับนะ ฉันยังเล่นคอมอยู่เลย)” “เย้ยย ไรนะ ไม่ดับหรอ แต่ทำไมบ้านฉันมันดับอะ” “(ไม่รู้สิ ว่าแต่ ตอนนี้แกอยู่กับนายมักกะโรนีนั่นรึป่าว)” “เอ่อ นายนั่นชื่อพาสต้านะ - -” “(เอาน่า จะสปาเก็ตตี้ หรืออะไรก็ช่างเหอะ) ” สปาเก็ตตี้..... “อืม ก็อยู่สิ ยืนยิ้มหน้าบานอยู่เนี่ยแหละ” “(ว่าแต่ทำไมบ้านแกไฟดับอะ แล้วดับตั้งแต่เมื่อไหร่)” “ก็มันดับตั้งแต่นายพาสต้าเรียกอะสิ” “(งั้นฉันก็ไม่รู้แล้วล่ะ แค่นี้ก่อนนะ บ๊ายบาย ฉันจะเล่นคอมก่อน)” โฮกกก ยัยบ้านี่เห็นคอมสำคัญกว่าเพื่อนเรอะ “อย่างนี้ต้องโทรแจ้งการไฟฟ้า ไม่มีทีวี ฉันอยู่ ไม่ได้ TOT” ตึ๊ด..ตึ๊ด “ฮัลโหลๆ การไฟฟ้ารึเปล่าคะ คือที่บ้านฉันไฟมันดับอะค่ะ แต่ทำไมบ้านอื่นไม่ดับล่ะค่ะ เป็นแบบนี้จะทำยังไง ทำไมการไฟฟ้าถึงเป็นแบบนี้ ถ้ามันดับทุกบ้านมันจะไม่เดือดร้อนกันไปหมดเหรอ” “(เอ่อ ครับ ทางเราจะเช็กให้นะครับ ถ้ามันไม่ติดจริงๆ ทางเราจะไปดูให้ครับ)” “ดีค่ะ ขอบคุณมาก” “คิก...คิก ^^” “ขำบ้าอะไรของนาย??” “ก็ขำเธอน่ะสิ ^^ คิก..คิก” “ขำเรื่องไรของนะ....เดี๋ยวนะ ที่นายยืนยิ้มอยู่นี่ อย่าบอกนะว่า” “ถูกต้องนะคร๊าบบบบ ฝีมือฉันเองแหละ” “อ้ากก อีตามักกะโรนีบ้า นายทำอะไรกับทีวีฉันนน แล้วยังให้ฉันโทรไปหา..โอ้ยยย ฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนน” “ฮ่าๆ แกล้งเธอนี่มันสนุกชะมัด” “บอกมานายทำอะไรกับบ้านฉันน” “ฮ่าๆ บอกแล้วก็ได้ เธอก็ลองไปดูที่คัทเอาท์สิ ^^” ว่าแล้วเชียวถึงว่าอีตาบ้านี่ยืนยิ้มอยู่ได้ ที่แท้มันก็ไปสับคัทเอาท์นี่เอง - - ฉันเลยเดินไปสับคัทเอาท์ให้เหมือนเดิม แล้วก็.... “ตาบ้าพาสต้า นายทำแบบนี้ได้ยังไง ทำเอาคนอื่นเค้าเดือดร้อนไปหมด แถมฉันยังไปว่าเจ้าหน้าที่การไฟฟ้าอีก แกล้งฉันนี่สนุกนักรึไง??” “ฮ่าๆ สนุกสิ เธอไม่สนุกรึไง” สนุกกะผีน่ะสิ - - “ฉันขี้เกียจมาเถียงกับนายแล้ว เชอะ ขึ้นห้องดีกว่า -3-” “... ^^” ฉันเดินขึ้นห้องมาอย่างเหนื่อยสุดๆ เถียงกับตานี่ทีไร ปวดหัวทุกที แม่นะแม่ จะส่งคนมาทั้งทีเอาที่กวนประสาทน้อยกว่านี้ไม่ได้รึไงนะ TOT นี่แค่วันแรกเท่านั้นนะ แล้วสองอาทิตย์ ฉันไม่บ้าตายไปก่อนรึไง โฮกก ใครก็ได้ ช่วยคัพเค้กคนนี้ด้วย TOT เอาเถอะถึงตอนนี้แล้ว ฉันต้อง......นอนเอาแรงก่อนดีกว่า ^^ หลังจากนั้นฉันก็เข้าสู่ห้วงนิทราทันที ปัง! ปัง! ปัง! “ยัยคัพ ตื่นนๆ” โอ้ยยยย ตาบ้ามาเคาะอะไรแต่เช้าเนี่ยยยย “เฮ้ ยัยขี้เซา ตื่นได้แล้ว” ปัง! ปัง!ปัง! โว้ยยย จะเคาะอะไรนักหนาเนี่ย TOT คนจะหลับจะนอน “มีอะไรเล่า นายมักกะโรนี” “ฉันชื่อ พาสต้า เรียกให้มันถูกด้วย” “เอ้า ทีนายยังเรียกชื่อฉันไม่ได้เลย เรื่องอะไรฉันต้องเรียกนายดีๆ ด้วยล่ะ ^^” “เออ ว่าแต่เมื่อไหร่เธอจะอาบน้ำ” “ทำไมล่ะ ฉันอาบเมื่อไหร่มันก็เรื่องของฉัน” “รีบไปอาบเดี๋ยวนี้เลยนะ” “ทำไมฉันต้องทำตามนายสั่งด้วย” “ก็ฉันเป็นคนดูแลเธอ ^^” “เชอะ ฝากไว้ก่อนเหอะ ครั้งนี้นายชนะ” “อย่างเธอไม่สามารถชนะฉันได้หรอก หึหึ” ว่าจบนาย มักกะไรนี ก็เดินลงไปข้างล่าง ส่วนฉันก็ต้องไปอาบน้ำ - - โอ้ยยย ง่วงนอน หลังจากที่ฉันอาบน้ำเสร็จ ภายในสิบห้านาที ก็เดินลงมาข้างล่าง แต่มีบางอย่างผิดแปลกไป บางอย่างที่ส่งกลิ่นหอมตั้งแต่ข้างบน นั้นคือ อาหารเช้า ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะอย่างน่ากินนัก แต่..ใครทำกันล่ะ “อ่าวเสร็จแล้วเหรอ ยืนอยู่ทำไมเล่ามากินข้าวสิ” เสียงนั้นดังมาจากข้างหลัง เสียงนายมักกะโรนีนั้นเอง “อาหารพวกนี้ เอามาจากไหน?” “ฉันทำเองล่ะ น่ากินใช่ม่ะ ^^” “ไม่อยากจะพูดอะนะ แต่ก็จริงน่า อร่อยมาก ” “รอไรอยู่ล่ะ กินเลยสิ^^ ” วันนี้ทำไมนายนั้นมาแปลกแฮะ ว่างแผนอะไรไว้รึเปล่าเนี่ย “โอเคๆ กินแล้วนะ” ติ๊งตอง ต๊องตอง ! ใครมาละเนี่ย ขัดจังหวะการกินจริงๆเลย “หวัดดี คัพเค้ก” “อ่าว ว่าไง ไอติม มาแต่เช้าเลยนะ” “ก็แวะเอาขนมมาให้น่ะ พอดีแม่ฉันทำมัฟฟิน เลยให้ฉันเอามาให้แก” “โอะ ฝากขอบคุณแม่แกด้วยนะ” “อืมๆ ว่าแต่นี้ทำอะไรกันอยู่ล่ะ“ “อ่อ ก็กำลังจะกินข้าวเช้ากันน่ะ เข้ามาสิไอ” “เคๆ จะกลับบ้านก็ไม่มีไรทำอยู่แล้วอะ มาอยู่กับแกดีกว่า “โห น่ากินอะ ใครทำอะยัยเค้ก” “นายพาสต้าน่ะ” “โห นายนั่นทำอาหารเป็นด้วยหรอเนี่ย” “ฉันก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกัน “เฮ้ ยัยคัพ เมื่อไหร่จะมากินล่ะ เอ๋ นั่นใครมาด้วยล่ะ ใช่ไอติมรึเปล่า” “อืม ใช่ ไอติมมาล่ะ” “หวัดดี พาสต้า” “หวัดดีคร๊าบ ไอติม ^^ “มานั่งทานด้วยกันสิครับ “ “อ่า จ่ะ อาหารน่าทานจังเลยนะ^^” “ไม่เท่าไหร่หรอกครับ” “แต่ก็น่าทานแหละ นายทำอาหารเป็นด้วยหรอพาสต้า” “ครับ แต่ไม่รู้จะทานได้รึเปล่านะ” “อะแฮ่ม ! อย่าลืมสิว่าฉันยังนั่งอยู่ตรงนี้นะนายพาสต้า ให้ฉันพูดกับเพื่อนมั่งสิ” นั่งคุยหยั่งกับฉันไม่มีตัวตน = = “แล้วเธอถามเพื่อนเธอรึยังว่าอยากคุยกับเธอมั๊ย” “ฮึ้ยย ตาบ้ามักกะโรนี นายพูดอย่างนี้ได้ยังไง ไอติมเป็นเพื่อนฉันนะ ” “คัพเค้ก ใจเย็นก่อนนะ” “ฮึ้ยย ฝากไว้ก่อนเหอะนาย เห็นแก่เพื่อนฉัน ไม่อยากให้เห็นฉันทะเลาะกับหมา” “เธอว่าใครเป็นหมากัน” “ไม่รู้ไม่ชี้ อยากรับก็รับไปสิ” “ฝากไว้ก่อนเหอะ ยัยคัพ” “เอ่อ เรามาทานอาหารกันดีมั๊ย อย่าทะเลาะกันเลยนะ” “ฮึ้ยก็ได้/ชิ ก็ได้” และแล้ว การรับประทานอาหารเช้าก็เป็นไปด้วยความอึดอัด แต่ก็ผ่านไปด้วยดี ตอนนี้ไอติมขอตัวกลับไปแล้วล่ะ แล้วก็เหลือแค่ฉัน กับตาบ้ามักกะโรนี ส่วนฉันกำลังทำอะไรอยู่น่ะหรอ ก็......ล้างจาน TOT “นี่ทำไมไม่มาช่วยกันล้างอะนายพาสต้า” “อืม ก็ได้” “ล้างให้สะอาดล่ะ” “อืม” เป็นไรของนายนั่นน่ะ เงียบ ไม่เถียง ไม่กวนประสาท แปลกแฮะ “นี่ นายเป็นไรรึเปล่า ทำไมไม่เถียงฉันล่ะ ปกตินายต้องพูดว่า ‘มันไม่ใช่หน้าที่ฉัน ยัยคัพ’ ไม่ใช่หรอ” “เอ่อ คือ...” “มีอะไร บอกมาสิ ทำไมนายไม่เถียงฉันล่ะ” “เธอจะช่วย....” “ช่วยอะไร?” “ช่วยฉันจีบไอติมหน่อยสิ” “อ๋อ ก็แค่จีบไอติม.....เย้ยยย ว่าไงนะ” “เธอก็ได้ยินแล้วหนิ” “แล้วทำไมฉันต้องช่วยนาย” “ถ้าเธอช่วยฉัน ฉันจะไม่แกล้งเธอ ตกลงมั๊ย” “อืม เอ่อ มันจะคุ้มกันหรอ นายได้ไอติมเป็นแฟน ฉันได้แค่นายเลิกแกล้ง” “ถ้าเธอไม่ช่วยฉันแกล้งเธอหนักกว่าเดิม หลายเท่านะ หึหึ คิดดูให้ดีแล้วกัน” “เย้ยย นี่มันบังคับกันเลยนะ” “แล้วแต่เธอว่าจะเลือกอย่างไหน” “เฮ้อ ยังไงก็ต้องช่วยใข่มั๊ยล่ะ” “หึหึ ถูกต้องเลยคร๊าบบ ไปล่ะ บาย ^^” “เฮ้ย แล้วเรื่องล้างจานล่ะ” “มันไม่ใช่หน้าที่ฉัน ยัยคัพ ^^” เห็ยมั๊ย บอกแล้วมันต้องพูดอย่างนี้ และแล้วฉันก็ต้องล้างจานทั้งหมด คนเดียว อีตาบ้าพาสต้านั่นก็ไม่รู้จะทำไรเยอะนักหนากับข้าวเนี่ย - -‘ เชอะ ไม่สงสารคนล้างมั่งเลย TOT แล้ววันนี้ก็ไม่มีไรมาก ฉันกับนายพาสต้า ต่างคนต่างอยู่ ฉันรีดผ้า นายนั่นดูทีวี ฉันกวาดบ้าน นายนั่นนอน ฉันฉันขึ้นไปบนห้อง นายนั้นนั่งกินขนม สรุปแล้ววันๆ ไม่มีอะไร จนมาถึงตอนนี้ 19:00 น. ก๊อกๆๆ “ยัยคัพเปิดประตูหน่อย” ปัง! ปัง! “เฮ้ เปิดประตูหน่อย” “มาแล้วๆ จะอะไรกันนักกันหนา” แอ๊ดดด “มีอะไรล่ะ” “ขอคุยด้วยหน่อยสิ เข้าไปได้มั๊ย” ยังไม่ทันจะตอบ นายนั่นก็เดินเข้ามาแล้วด้วยซ้ำ “ฉันอยากให้เธอเริ่มช่วยฉันในวันพรุ่งนี้ ” “เฮ้ยย ฉันยังไม่ได้คิดอะไรเลย” “ก็คิดเลยเซ่ ตอนนี้เลย ฉันอยากรู้แผน^^” “อืม ขอคิดก่อนนะ ........นัดไปทานข้าวเป็นไง” “แต่..ยังไงล่ะ ?” “ฮ่าๆ ก็แบบนี้ไง.....ซุบซิบๆๆๆ” “อ้อ ตกลงตามนี้ ขอบใจมากนะ ฉันไปล่ะ” “เดี๋ยว อย่าพึ่ง แล้วอาหารที่นายลุกขึ้นมาทำวันนี้ก็” “ใช่ ฉันรู้ว่าไอติมจะมาบ้านเธอ” “ยังไงล่ะ” “เอาเป็นว่าฉันไปได้ยินอะไรมานิดหน่อยน่ะ^^ งั้นฉันไปก่อนล่ะ” “เฮ้ย มาเร็วไปเร็วจริง” ยังไม่ทันจะพูดจะพูดจบเสียงปิดประตูห้องก็ดังไปก่อนแล้ว ตอนเย็นในวันต่อมา ณ ร้านอาหาร “นี้นึกยังไงชวนฉันมาทานข้าวเย็นเนี่ย ยัยคัพ” “อ่า ก็อยากให้แกมากินด้วยกันเท่านั้นเอง” “แน่นะ” “อืมแน่สิ ^^’” เฮ้อ ตอนนี้ ฉัน ไอติม และนายพาสต้า มานั่งกินข้าวกันอยู่ ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง ซึ่งมันอยู่ในแผนก็ฉันเอง “โอ้ยย ยัยไอฉันปวดท้องจังเลยอะ แก ปวดมากเลยอะ ไม่รู้มันเป็นอะไร” “เฮ้ ยัยคัพเป็นไรมากรึป่าว” “นั่นสิ เป็นอะไรรึป่าวคัพเค้ก ไปหาหมอมั๊ย” “เย้ย ไม่ต้องๆๆ ฉันกะว่าจะกลับบ้านไปกินยานอนพักหน่อยอะ” “อ่าว งั้นฉันจะไปกับแกด้วยดีมั๊ย ปะ ไปกัน” “เย้ย ไม่ต้องๆๆ ฉันไปคนเดียวดีกว่า เธออยู่ทานข้าวกับนายพาสต้าดีกว่านะ เดี๋ยวหาว่าฉันชวนมาแล้ว ไม่ได้กินอะไร” “เอ่อ จะดีหรอ นายว่าไง พาสต้า” “เอ่อ ไม่รู้สิ ต้องแล้วแต่คัพเค้กน่ะ ” “งั้น นายอยู่กับไอติมก่อนแล้วกันนะ ฉันขอตัวกลับบ้านก่อน ไม่ไหว ปวดท้องอะ ไปก่อนนะ บ๊าย บาย” “เอ่อ จ่ะ เดินทางกลับดีๆ นะ มีอะไรก็โทรเรียกได้นะ” “จ้า ขอบใจนะ ทานอาหารให้อร่อยล่ะ มื้อนี้นายพาสต้าเลี้ยงเอง” “เฮ้ย ฉัน....” ฉันตวัดสายตากลับไป “.....เอ่อฉันเลี้ยงเองแหละไอติม ทานตามสบายนะ” ต้องอย่างนี้สิ นายพาสต้า ^^ แล้วฉันก็เดินออกมาจากร้านอาหาร โดยเอามือกุมท้องไว้อยู่ พอเดินห่างจากร้านมาได้ห้าเมตรเท่านั้นแหละ ฮ่าๆ เดินเล่นไปเรื่อยๆดีกว่า ^^ นี่ก็เป็นแผนล่ะ ใช่แผนของฉันคือ นัดไอติมมาทานข้าวเย็นข้างนอก โดยโทรไปบอกตั้งแต่เมื่อเช้า แล้วฉันต้องหาเหตุผลปลีกตัวออกจากนั้นให้ได้ แล้วไอติมกับนายพาสต้า ก็จะได้อยู่ด้วยกันสองคน เป็นไงล่ะ เจ๋งใช่ม้า ว่าแต่ทางนั้นจะเป็นยังไงบ้างนะ เฮ้อ นี่ก็มืดแล้วสิกลับดีกว่าเรา ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก เอ เหมือนมีใครตามหลังเรามาเลยแฮะ แต่ก็ไม่มีนี่นา สงสัยคิดมากไปเองล่ะมั๊ง และเสี้ยววินาทีที่ฉันหัวกลับไป ใครก็ไม่รู้วิ่งมากระชากกระเป๋าฉันไป เฮ้ยย “ขโมยค่า ขโมย ช่วยด้วยค่า TOT ” ทำไมบ้านฉันมันต้องอยู่ในซอยเปลี่ยวๆ ด้วยนะ ฮึ้ย ไม่มีใครมาช่วย วิ่งตามเองก็ได้ฟระ แฮ้กๆ ๆ โอ้ย เหนื่อยย แต่อีกนิดเดียวก็จะทันแล้ว ทั้งโทรศัพท์ กระเป๋าตัง กุญแจบ้าน อะไรอีกเยอะ อยู่ในกระเป๋านั่นหมดเลย ยังไงก็ต้องเอามาให้ได้ สู้ๆ คัพเค้ก “เฮ้ย ยัยบ้านี่วิ่งตามมาทำไมว่ะ ไม่เหนื่อยรึไง” “หยุดเดี๋ยวนี้นะ แฮกๆๆ กลับมาก่อน เอากระป๋าฉันคืนมา ” ในที่สุดฉันก็จับมันได้แล้วแต่ ..... “เฮ้ย ออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะยัยบ้า” แล้วมันก็ทั้งผลัก แย่งกระเป๋ากันสุดๆ ฉันก็มัวแต่แย่งกระเป๋าจนพลาด โดนมันต่อยท้องแล้วมันก็วิ่งหนีไป ฉันทรุดลง พยายามลุกแล้วเดินทางกลับไปบ้าน ....แต่มันก็แสนจะยากเย็น หน้าบ้านฉันเอง ทำไงดีล่ะ กระเป๋าก็โดนแย่งไปแล้ว กุญแจอีกอันก็อยู่ที่นายพาสต้านั่น สงสัยคงต้องรออย่างเดียวล่ะมั๊ง แล้วครึ่งชั่วโมงต่อมา ก็ยังไม่กลับมา อยู่ดีๆ ทุกสิ่งทุกอย่างก็มืดลงทันใด ...... “เฮ้ ยัยคัพตื่นสักทีสิ ตื่นสิ เป็นไรไปเนี่ย” นั้นเสียงใครน่ะ เสียงนายมักกะโรนีกวนประสาทนั้นหรอ ฉัยพยายามลืมต้า แล้วปรับสภาพแสงก่อน นี่ฉันอยู่ไหนเนี่ย ในห้องฉันหนิ ครั้งสุดท้ายฉันจำได้ว่า นั่งรอนายพาสต้าอยู่หน้าบ้าน แล้วฉันก็คงจะ เผลอหลับไปแน่ๆเลย แล้วฉันเข้ามาในนี้ได้ยังไงเนี่ย “เฮ้ ตื่นแล้วหรอ เธอเป็นไรรึเปล่า กลับมาถึงบ้านก็เห็นเธอนอนอยู่หน้าบ้าน ทำไมถึงอยู่ตรงนั้นล่ะ บ้านก็มีทำไมไม่เข้า ตื่นมาอีกทีก็เช้า เรื่องมันเป็นยังไง เล่ามาให้หมดเลยนะ” “โอ้ยย ถามทีละอย่างได้มั๊ยเนี่ย ” “อ่าว ก็ฉันจะถามอย่างเนี่ย” “ก็คนมันตอบไม่ทันอะ นายก็ถามอยู่นั่นแหละ” “ก็ฉันห่วงเธอ..” “นายก็.......ฮะเมื่อกี้นายว่าไงนะ ” “เอ่อ ฉัน...ช่างมันเหอะ วาแต่เธอทำไมถึงไปนอนอยู่หน้าบ้านได้ล่ะ” “แหม เปลี่ยนเรื่องเลยนะ ช่างเหอะเมื่อกี้ยังไงฉันก็ได้ยินอยู่ดี” “-////-” “ก็เมื่อคืนฉันโดนกระชากกระเป๋า แล้วฉันก็วิ่งตามแล้วนะ แต่แย่งไม่สำเร็จโดนมันต่อยท้องฉันก็เลยลากตัวเองมารอนายที่บ้าน แต่รอนานแล้ว นายยังไม่กลับ ฉันก็เลยเผลอหลับไป เรื่องก็มีอยู่แค่นี้แหละ” “ฉันขอโทษนะ....” “หือ ขอโทษเรื่องอะไร” “ขอโทษที่ฉันดูแลเธอไม่ดี” “เอาน่า คนเราผิดพลาดกันได้ ฉันไม่โกรธนายหรอก” “จริงนะ เธอไม่โกรธฉันแน่นะ” “อืม” “^^ ขอบใจนะ ” “ฉันก็ขอบคุณนายเหมือนกันนะ” “หือ ขอบคุณเรื่องไรอะ” “ที่นายอุ้มฉันมานอนบนห้องไงล่ะ” “อ๋อ ฉันไม่ได้อุ้มเธอนะ” “.......” “ฉันลากมาต่างหาก ^^” “เฮ้ย ตาบ้า” “ฮ่าๆ ล้อเล่น แบร่ๆ” “เย้ยย กลับมาก่อน ตาบ้า กล้าหลอกฉันหรอ” แล้วก็เหมือนเดิม ยังไม่ทันจะพูดจบประตูก็ปิดแล้ว ฮึ้ยย -3- พอฉันนอนพักผ่อนอีกรอบก็เลยลงมาข้างล่าง ตอนนี้ตอนบ่ายแล้ว “เฮ้ นายพาสต้าสรุปจะทำยังไงต่อ เรื่องไอติม” “ไม่ต้องแล้วแหละ” “ฮะ ว่าไงนะ” “ไม่ต้องช่วยฉันแล้ว “ “เฮ้ย ทำไมอะ มีเรื่องอะไรรึป่าว” “ก็ฉันบอกชอบชอบไอติมไปแล้วอะ” “ฮะ แล้วยัยไอบอกว่าไงอะ” “ไอติมบอกว่าก็ชอบฉันเหมือนกัน” “ฮะ แค่นั้นอะนะ ทำไมมันเร็วจังวะ” “อืม แค่นี้แหละ ” “หรอ งั้นก็ยินดีด้วยนะ” “อืม ^^” แล้วฉันก็เดินขึ้นไปบนห้อง ปากพูดไปว่ายินดี แต่ทำไมใจมันโหว่งๆ ยังไงไม่รู้แฮะ ความรู้สึกแปลกๆ นี่มันคืออะไรกันนะ ฉันเองก็ยังหาคำตอบไม่ได้เหมือนกัน เช้าวันต่อมา “เฮ้ ยัยคัพ ฉันออกไปกับไอติมนะ” “อืม ตามสบาย” “ฉันไปล่ะ^^” “อืม โชคดีนะ” “ขอบใจ นะ ^^” เฮ้อ ทำไมฉันยังรู้สึกแปลกๆ นะ หรือว่าฉัน ชอบนายนั่นเข้าให้แล้ว...... วันนี้ก็ผ่านไปแบบเบื่อๆ ไม่มีอะไรเพราะ สมองฉันมันคิดถึงแต่ตาบ้านั่น ทำไมกันนะ ทั้งที่นายนั่นเอาแต่กวนประสาทฉัน แกล้งฉันอยู่เรื่อย ฉันหลงชอบหมอนั่นไปได้ยังไงกันนะ หลายชั่วโมงต่อมา... “เฮ้ ยัยคัพ ฉันกลับมาแล้ว ” “อืม เป็นไงบ้างล่ะ” “ก็ดีอะ ดีมากด้วยซ้ำ ” “อืม” “เธอเป็นอะไรรึเปล่า” “หืม เปล่าหนิ ฉันปกติดี” “แน่นะ” “อืม ฉันขอตัวก่อนนะ บาย” “เฮ้ยเดี๋ยว เธอเป็นอะไรของเธอ เนี่ย กลับมาก่อนน” สายไปแล้วล่ะ ฉันขึ้นห้องมาเรียบร้อย ไม่สนใจเสียงนายนั่นแม้แต่น้อย เฮ้อ มันต้องไม่เป็นอย่างนั้นสิ ฉันจะไปชอบนายนั่นได้ยังไง เค้าชอบไอติม เพื่อนเรานะ ยัยคัพเค้กบ้า คิดอะไรก็ไม่รู้ ยัยคัพเค้กคนเก่าไปไหนเนี่ย คนที่เถียงทุกอย่างที่นายนั่นพูด คนที่เคยร่าเริง ไม่คิดมาก มันหายไปไหนแล้ว พอคิดเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องเสร็จฉันก็จัดการอาบน้ำ แล้วเข้านอนเลย อีกไม่กี่วันก็จะครบสองอาทิตย์ที่ฉันอยู่กับนาพาสต้านั่น วันที่ผ่านมานะหรอ ไม่มีอะไรเลย นายพาสต้า ก็ไปเที่ยวกับไอติมตั้งแต่เช้า กลับมาก็มืดๆ ฉันเลยต้องอยู่บ้านคนเดียว ไหนแม่บอกให้มาดูแลฉันไง ไหงไปเที่ยวกับคนอื่นอย่างนี้เล่า ไม่มีความรับผิดชอบเอาซะเลย ฮึ้ยย ส่วนตอนนี้ฉันก็กำลังหั่นผักอยู่ ไม่รู้จะทำอะไร เลยทำอาหารกินดีกว่า แต่ความคิดฟุ้งซ่านเรื่องตาบ้านั่นก็เข้ามาในหัวอยู่ได้ ทำไมมันเงียบอย่างนี้นะ เหงาจัง ตาบ้านั่นไม่แกล้งฉันก็ดีอยู่หรอก แต่ตอนนี้มันเหงานะ มันเงียบไปเลย เฮ้อ ตอนนี้ก็คงจะใกล้กลับกันแล้วสินะ ก็แน่หรอก สองทุ่มแล้ว ฮึ้ยๆๆๆ คิดภาพสองคนนั้นแล้วหงุดหงิดจัง ฉับ ฉับ พรึด โอ้ยย ใช้อารมณ์หั่นไปหน่อย มีดบาดเลยแฮะ TOT ช่างเหอะแผลแค่นี้ไกลหัวใจ “เฮ้ ยัยคัพฉันกลับมาแล้วนะ” “อ่อ กลับมาแล้วหรอ กินไรมั๊ย ฉันกำลังทำอาหารอยู่” “ไม่ล่ะ ฉันกินกับไอติมมาแล้วล่ะ ^^ ว่าแต่เธอทำอะไรกินล่ะ ขอดูหน่อย” “ก็ข้าวผัด ธรรมดา” “น่ากินจัง แต่ท้องฉันมันใส่ไม่ไหวแล้วล่ะ” “หรอ อืม นายจะกินพรุ่งนี้มั๊ยล่ะ” “อืมม ก็ดีนะ เดี๋ยวนั่นมือเธอไปโดนอะไรมาน่ะ” “อ๋อ ก็แค่มีดบาดน่ะ” “แล้วนี่ไม่คืดจะทายา ติดฟลาสเตอร์เลยหรอ” “ไม่ล่ะ เดี๋ยวมันก็หาย” “ไม่ได้ๆ มานี่เลย” แล้วนายนั่นก็ลากฉันมาห้องนั่งเล่น “มานี่สิ ฉันจะทายาให้” “เอ่อ....อืม” >///< ฉันก็ยืนมือไปให้นายนั่นทายาให้ แล้วนายนั่นก็ตั้งใจทายาให้ฉัน “เอาล่ะ เสร็จแล้ว แค่นี่เอง” “อืม ขอบใจนะ ” “ไม่เป็นไร ^^ แค่นี้สบายมาก” โอ้ยย เป็นบ้าอะไรของแกเนี่ยคัพเค้ก เขินอยู่ได้ “เอ่อ ฉันขอขึ้นห้องก่อนนะ ไปล่ะ” ไม่กงไม่กินกันแล้วข้าว ว่าแล้วฉันก็รีบวิ่งขึ้นเพราะ เขิน นายพาสต้านั่น ชอบเพื่อนฉัน แต่ทำไมต้องมาทำท่าห่วงใยอะไรฉันด้วย ทำไมต้องมาทำอะไรอย่างนี้ด้วยนะ ความรู้สึกนายมันเป็นยังไงกันแน่ แล้วฉันล่ะ ภายในระยะเวลาไม่นานฉันสามารถตกหลุมรักคนอย่างหมอนั่นได้ด้วยหรอ เฮ้อ แต่ว่าอีกไม่กีวันนายนั้นก็จะกลับแล้วสิ ดีแล้วล่ะฉันจะได้ไม่ต้องมาคิดเรื่องพวกนี้อีก.... และแล้วก็มาถึงเช้าวันต่อมา ตอนนี้ฉันกำลังตากผ้าอยู่ล่ะ อ้อ ลืมบอกไปว่านายพาสต้าจะกลับพรุ่งนี้แล้วนะ แล้วตอนนี้หมอนั่นอยู่ไหนน่ะหรอ คงจะเดาออกกันใช่มั๊ย ว่าหมอนั่นออกไปกับไอติมตั้งแต่เช้าแล้ว มีเรื่องอะไรถึงได้ออกไปทุกวันกันนะ แต่ช่างเหอะ เอาล่ะ ตากผ้าเสร็จแล้ว ^^ ไม่มีอะไรทำแล้วแฮะ นั่งดูทีวีหน่อยดีกว่า แต่ทีวีก็.....ไม่มีอะไรดูเลยแฮะ หนังก็ฉายแต่เรื่องซ้ำๆ จนจะแสดงได้อยู่แล้วเนี่ย ไม่ดูแล้วทีวี - - งั้น..........นอนดีกว่า นี่แหละทางเลือกที่ดีที่สุด ฮ่าๆ (ชีวิตนี้ไม่ทำอะไรเลย) สองชั่วโมงผ่านไป ครืนน ครืน เปรี้ยง ! “เฮ้ย ทำไมฝนตกฟ้าผ่าได้ล่ะเนี่ย” ฉันสะดุ้งตื่นเพราะเสียงฟ้าผ่า ท้องฟ้าวิปริต เอ เหมือนจะลืมอะไรซักอย่างนะ....แต่อะไรล่ะ ? “เย้ยยย เสื้อผ้าฉันนน ” พอนึกได้ฉันก็รีบวิ่งไปหลังบ้านทันทีโดยไม่สนใจฝนที่ตก โอ้ยย ฝนตกอย่างนี้ผ้าก็ไม่แห้งน่ะสิ แล้วทำเสื้อผ้ามันเยอะอย่างนี้ ฉันต้องตากฝนเพื่อเก็บผ้า เพราะร่มหาย เสื้อกันฝนก็ขาด (อนาถจริงแท้) พอฉันเก็บผ้าเสร็จก็เข้ามาข้างใน บรือ ทำไมมันหนาวจัง รีบไปเปลี่ยนเสื้อดีกว่า สามชั่วโมงต่อมา ฮัดเช่ยยย ! โอย ไม่น่าเลยเราเป็นหวัดซะได้ ทำไมมันหนาวอย่างนี้นะ เฮ้ออ ตอนนี้ฉันกำลังนอนขดตัวอยู่ในผ้าห่ม โอ๊ยย ทรมานจัง “เฮ้ ยัยคัพ อยู่รึป่าว เฮ้” “ใคร..นะ” “ฉันเองพาสต้า เห็นฝนตก ฉันโทรหาเธอทำไมไม่รับโทรศัพท์” “บะ....แบตหมด...น่ะ” “โถ่ก็นึกว่าเป็นอะไร แต่ทำไมเสียงเธอถึงเป็นอย่างนั้นล่ะ ให้ฉันเข้าไปดูหน่อยนะ” “ฉันไม่เป็นไร” “เฮ้ยย ไม่เป็นไรแล้วทำไมถึงนอนขดเป็นกิ้งกืออย่างนั้นอะ” “ว่าแต่นานเหอะ มาหาฉันแล้วไอติมล่ะ” “ฉันบอกไปว่าจะมาดูเธอหน่อย ไอติมก็จะกลับบ้านเหมือนกันเพราะฝนตก” “เหรอ จริงๆ ไม่ต้องลำบากก็ได้นะ” “ไม่หรอกน่า ไหนขอฉันดูทำไมหน้าเธอแดงอย่างนั้นล่ะ เป็นไข้รึป่าว ” ฉันพลิกตัวไม่ให้นายนั่นจับหน้าผาก “เฮ้ อย่าดื้อสิ “ “ดื้อนั่นมันใช่กับเด็กนะ” “ยังจะมีแรงมาเถียงอีก โหย ตัวร้อนเหมือนกันนะ กินยายังอะ” “ไม่อะฉันไม่ชอบ มันไม่อร่อย” “ยาที่ไหนอร่อยมั่งเล่า เดี๋ยวฉันจะไปเอายามาให้รอเดี๋ยวนะ” “ทำไม...ทำไมกัน” “มีอะไรคัพเค้ก” เป็นครั้งแรกแฮะที่นายนั่นเรียกชื่อฉันเต็มๆ แต่มันไม่สำคัญแล้วล่ะ “ทำไมนายถึงต้องทำดีกับฉัน” “ก็เพราะฉันมีหน้าที่ต้องดูแลเธอไง” “มันเป็นแค่หน้าที่หรอ แล้วทำไมนายต้องทำเป็นห่วงฉัน ทั้งๆที่นายชอบไอติม คอยทายาทำแผลทั้งๆที่แต่ก่อนนายไม่สนใจฉันด้วยซ้ำ คอยเอาแต่แกล้งฉัน ความรู้สึกของนายมันคืออะไรกันแน่ ถ้ามันคือหน้าที่ ก็อย่ามาทำอย่างนี้อีกเลย เพราะฉันก็มีความรู้สึกนะ ไม่ต้องสนใจฉันเหมือนแต่ก่อน เพราะฉัน....ไม่อยากรักนายมากกว่านี้แล้ว” “คัพเค้ก...” “นายออกไปเถอะ ฉันดูแลตัวเองได้” “แต่...” “ฉันบอกให้ออกไปไง” “ถ้าเธอต้องการอย่างนั้น....ก็ได้” แล้วนายพาสต้าก็เดินออกไป ผมพึ่งรู้ว่าคัพเค้กชอบผม ถึงว่าพักนี้ยัยนั่นดูแปลกๆ แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร พอมาวันนี้ตอนที่ฝนตกผมโทรไปหายัยนั่นดันไม่รับโทรศัพท์แถมปิดเครื่องอีกต่างหาก ผมเลยยอกไอติมให้กลับบ้านไปก่อนได้มั๊ย ซึ่งไอติมก็ไม่ได้ว่าอะไร แถมบอกให้ไปดูคัพเค้กดีๆ พอผมกลับไปถึงบ้าน ไฟก็ปิด เลยเดินขึ้นไปดูข้างบน ไปที่ห้องยัยนั่น แล้วเคาะห้อง แล้วยัยนั่นก็ตอบกลับมา แต่เสียงแปลกๆแฮะ ผมก็เลยเข้าไปด เห็นยัยนั่นนอนขดในผ้าห่ม ตัวร้อนอยู่นะ แล้วอยู่ดีๆ เธอก็พูดอะไรออกมา เยอะมาก มันเกี่ยวกับผมทั้งหมดเลยแฮะ แล้วถ้าผมได้ยินไม่ผิด เธอบอกว่าเธอรักผม แต่ผมไม่อยากทำให้ไอติมผิดหวัง แล้วอยู่ดีๆ เธอก็ไล่ผมออกไป ผมจึงต้องจำใจเดินออกมา เธออยากไล่ฉันไปใช่มั๊ย ยังไงเธอก็จะไม่ได้เห็นฉันแล้วล่ะ เพราะฉันจะกลับพรุ่งนี้แล้ว ผมบอกไอติมว่าจะแวะมาหาบ่อยๆ และผมคงต้องหลบหน้าไม่ให้คัพเค้กเห็นด้วยสินะ เฮ้อ ลาก่อน คัพเค้ก เช้าวันต่อมา ฮ้าวว ฉันตื่นมาในตอนเช้า อาการดีขึ้นหน่อย ลงมาข้างล่างเข้าไปในครัว แล้วก็เห็นอะไรว่างไว้บนโต๊ะกับข้าว “ ถึง คัพเค้ก ตอนนี้ฉันออกจากบ้านเธอมาแล้วล่ะ ขอโทษด้วยนะที่ไม่ได้บอกลา คือฉันคิดว่าเธอไม่อยากเห็นหน้าฉันน่ะ เอ่อ ฉันอยากบอกเธอว่า ฉันขอบคุณเธอมากเลยนะ ที่เป็นคนให้ฉันแกล้งเวลาไม่มีอะไรทำ ขอบคุณที่เธอมาเถียงกับฉันเพื่อให้ฉันมีรอยยิ้มเวลาเห็นเธอโกรธ อยากบอกว่าหน้าเธอตลกชะมัด ^^ แล้วก็ขอบคุณเรื่องไอติมด้วย จากนี้เธออาจจะไม่ได้เห็นหน้าฉันแล้วล่ะ โชคดีนะ พาสต้า ” พออ่านจบน้ำตาฉันก็ไหลออกมา นี่จะไปกันโดยไม่ลาเลยหรอ ตาบ้านี่ ฮึก...ฮึก ......ตอนนี้แม่ฉันกลับมาได้อาทิตย์นึงแล้วล่ะ แล้วฉันก็ไม่ได้เห็นนายพาสต้าอีกจริงด้วย อย่างน้อยนายนั่นก็น่าจะมาหาไอติมบ้างสิ หรือจะมาหาตอนที่ฉันไม่เห็นนะ เฮ้อ ฉันคิดถึงนายจัง วันๆ มีแต่คนทักว่าทำไมฉันเหม่อๆ ฉันคงบ้าไปแล้วมั๊ง บ้าที่ฉันดันไปตกหลุมรักตาบ้านั่น ฉันพึ่งรู้ ว่าการที่เรารักใครสักคนนั่นก็มี ‘ความสุข’ ไม่ว่าจะเป็นเวลาสั้นๆ หรือเวลานาน.... และฉันก็รู้ว่า การรักเค้าข้างเดียวมันก็ ‘เจ็บ’ ได้เหมือนกัน.......
STORY BY :: ทราย
| 
ความคิดเห็น