กิจกรรม : )

ลำดับตอนที่ #5 : -ผลงานหมายเลข 3 :: My First LOVE

My First LOVE

เฮ่อ...ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง  มันเปิดเทอมแล้วหรอเนี่ย ฉันล่ะไม่อยากให้เปิดเทอมเลยจริงๆ เพราะอะไรน่ะหรอ ก็เพราะว่าฉันต้องนั่งรถเมล์ไปเอง แทนที่พ่อกับแม่จะไปส่ง เพราะพวกท่านต้องไปทำงานที่ต่างประเทศ ตอนนี้ฉันก็อยู่ ม.3 แล้วสินะ เริ่มรู้สึกว่าตัวเองแก่ยังไงไม่รู้ = =

“ว่าไงจ๊ะซอล วันนี้นั่งรถเมล์วันแรกสินะ”  หญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลแดง ซึ่งเกิดขึ้นจากสารเคมีล้วนๆเธอเอ่ยทักทายฉัน เพราะเธอคือเพื่อนที่ฉันสนิทด้วยสุดๆ ซึ่งตอนนี้เราสองคนได้ยืนอยู่หน้าป้ายรถเมล์แล้ว

“ก็ใช่น่ะสิ ฉันไม่อยากนั่งเลยอ่ะเมอร์รี่ Y.Y”

“แกก็นั่งๆไปเหอะ มันไม่ตายหรอกน่า = =”

“แง้ๆ T^T”  ถ้าไม่ติดว่าที่นี่เป็นที่สาธารณะ คนอยู่เยอะนะ ฉันจะลงไปนอนดิ้นกับพื้นเลย คอยดู

“นั่นไงแกรถเมล์มาแล้ว”

“สาย 555 เนี่ยนะ”  ตอนนี้รถเมล์ที่ว่า ได้มาจอดอยู่ตรงหน้าฉันแล้ว

“ก็ใช่น่ะสิ ไปได้แล้ว”  พูดจบเมอร์รี่ก็ลากฉันขึ้นไปบนรถเมล์ทันที ตอนนี้ทุกที่เต็มแล้วเหลือแค่ที่เดียวเท่านั้น ซึ่งอยู่ด้านหลังสุด

“เหลือที่เดียวอ่ะ งั้นฉัน...”

“แกจะให้ฉันนั่งใช่มั้ยซอล ขอบคุณมากนะ ^^”  พอพูดจบยัยเพื่อนตัวดีก็รีบวิ่งไปนั่งโดยไม่สนใจฉันเลย แล้วฉันจะทำยังไงเนี่ย ตอนนี้รถเมล์ก็ออกรถแล้ว ฉันไม่เคยขึ้น แล้วจะให้ฉันทำยังไงเนี่ย โอ๊ย!! เครียดดด =[]=!!

เอี๊ยดดดดดด!!

“ว้าย!!”  ตอนนี้รถเมล์เบรกกระทันหันทำให้ฉันเกือบหงายหลังล้ม ถ้าไม่ติดที่ว่ามีพลเมืองดีที่หล่อโครตตตตต > < ช่วยฉันเอาไว้ อร๊ายยยย พูดแล้วเขิน >//<

“ระวังหน่อยสิครับ”  หน้าตาหล่ออย่างเดียวไม่พอ เสียงก็หล่อด้วย > <

“คะๆ”

“งั้นคุณนั่งที่ผมก็แล้วกันนะครับ”  พูดจบพลเมืองดีที่โครตหล่อคนนั้นก็ลุกจากเก้าอี้ริมหน้าต่างบนรถเมล์ แล้วให้ฉันนั่งแทน กรี๊ดดด > < ไม่เคยคิดมาก่อน ว่าบนโลกนี้ ยังเหลือคนดีๆ ที่หน้าตาโครตหล่ออีก เพราะส่วนมากที่เจอ คนที่หล่อ มักจะเลว เซ็งเลย ถ้าเจอแบบนั้น = = แต่ถ้าเป็นแบบนี้ ก็แฮปปี้นะ ^^

“ขอบคุณมากคะ ^^”  ฉันเอ่ยขอบคุณ คุณพลเมืองดีตรงนี้ แล้วก็เดินไปนั่งที่ที่เขาลุกให้ ไม่รู้สิ ฉันว่าฉันตกหลุมรักคุณพลเมืองดีคนนั้นเข้าแล้วสิ ไม่รู้ว่าพวกคุณเคยเชื่อในรักแรกพบกันมั้ย แต่สำหรับซอล ซอลเชื่อนะคะ

“เฮ้ยแก ลงป้ายหน้านะ”  ยัยเมอร์รี่เดินเข้ามาหาฉัน หลังจากที่เรานั่งรถเมล์มาได้เกือบห้านาทีแล้ว

“อือๆ โอเคๆ”

“แล้วแกมีที่นั่งได้ไงอ่ะ ฉันยังไม่เห็นมีคนลงเลยนะ มีแต่คนขึ้น”  ยัยเมอร์รี่นี่ก็ชั่งถามจริงๆเลยนะเนี่ย

“คนไหนอ่ะแก ฉันอยากเห็น กะจะไปขอบคุณแทนแกสักหน่อย *o*”

“คนนั้นอ่ะ”  ฉันชี้ไปทางพลเมืองดีที่ยืนโหนรถเมล์อยู่ด้านหน้าฉัน

“คุณคะๆ”  ยัยเมอร์รี่เดินไปทางคุณพลเมืองดีคนนั้น

“ครับ อ้าวเมอร์รี่ O_O”

“อ้าวพี่โต๊ด O_O”  อ้าวเฮ้ย ไอ้สองคนนี้มันไปรู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมฉันไม่รู้ T^T

“ไม่คิดว่าจะเจอรี่ที่นี่นะ ปกตินั่งสายนี้ไปโรงเรียนหรอ”  ฉันว่า ฉันคงยังไม่รู้อะไรอีกเยอะนะเนี่ย

“ใช่คะๆ แลวพี่โต๊ดก็นั่งสายนี้เหมือนกันหรอคะ”

“ใช่ๆ ตั้งแต่ย้ายบ้านไป เราก็ไม่ได้เจอกันอีกเลยนะ พูดถึง”

“นั่นสินะคะ แต่รี่คงต้องไปแล้วล่ะคะ โรงเรียนรี่ลงป้ายนี้ ไปกันซอล”  ยัยรี่เรียกฉันที่นั่งฟังพวกเขาสองคนคุยกันอยู่นาน

“อื้อๆ”  ฉันลุกขึ้นไปหายัยรี่”

“บังเอิญจังนะ เพราะพี่ก็ย้ายมาเรียนที่นี่น่ะ”  บางทีมันอาจจะเป็นพรมลิขิตก็ได้นะ คุณว่ามั้ย

“เอ้า!! พวกเธอน่ะ จะไม่ลงหรอ ยืนเกะกะขวางทางอยู่ได้ ตัวก็ไม่ใช่เล็กๆ”  เสียงดุๆ ของอาจารย์ที่ขึ้นรถเมล์มาด้วยดังมาจากด้านหลัง ทำให้พวกเราสามคนต้องรีบลงจากรถเมล์ แต่พอลงจากรถมาแล้ว คุณพลเมืองดี ที่ชื่อว่าโต๊ดก็หายไปแล้วอ่ะ เสียดายจริงๆ แต่สิ่งที่ฉันต้องทำในตอนนี้คือ ถามยัยเมอร์รี่เกี่ยวกับพี่โต๊ดให้รู้เรื่อง

“นี่รี่ แกรู้จักพี่โต๊ดได้ไงอ่ะ”

“ถามทำไม อั่นแน่ๆ ชอบพี่โต๊ดอ่ะดิ : )”

“เห้ยพูดแบบนี้ฉันก็เขินนะ >//<”

“แกชอบพี่เขาใช่มั้ย”  อยู่ๆยัยรี่ก็เปลี่ยนเป็นเสียงจริงจังซะงั้น ทำไมต้องทำเสียงแบบนี้ด้วย รู้สึกหวั่นๆใจยังไงไม่รู้แฮะ

“ทำไมแกต้องทำเสียงแบบนั้น (. .)”

“ก็พี่โต๊ดเขามีแฟนแล้ว ชื่อพี่โชว์ เมื่อปิดเทอมที่ผ่านมา ยังเห็นพวกพี่เขาซื้อของขวัญให้กันอยู่เลยนะ”

“หรอ”  ทำไมกันนะ รักแรกของฉัน...ทำไม ทำไม ทำไมมันต้องมาผิดหวังด้วย ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆ แล้วทำไม ในนิยายที่ฉันอ่าน ตอนสุดท้าน พระเอกกับนางเอกต้องรักกันไม่ใช่หรอ แต่ทำไม มันถึงเป็นแบบนี้กันนะ หรือบางที ฉันอาจจะไม่ใช่นางเอกก็ได้...อีกอย่าง นี่มันเรื่องจริง ไม่ใช่นิยาย

“เห้ย ไอ้โต๊ด เป็นไงบ้างวะ กว่าจะย้ายมาเรียนนี้ได้ ทำเอาพวกฉันนะ ลุ้นจนกินไม่ได้นอนไม่หลับเลย”  จู่ๆ หูฉันก็ได้ยินเสียงหนึ่งที่เอ่ยชื่อของเขา สายตาฉันพยายามมองหาขา แต่เฮ้ย นั่นมันกลุ่มพี่วงศ์ รองประธานผู้หน้าตาดี ที่โครตป๊อปของโรงเรียนนี่ แล้วอย่าบอกนะ ว่าพี่โต๊ด ก็จะเข้าไปอยู่ในกลุ่มนั้น แล้ว...โอ๊ย!!! ทำไมนะ ทำไม ยิ่งพี่โต๊ดอยู่กลุ่นนั้น มันก็ยิ่งไกลเกินเอื้อมเข้าไปทุกที เพราะผู้หญิงธรรมดา ไม่ได้ป๊อปอะไรมากมาย หน้าตาก็ไม่ได้ดีเลิศ แล้วฉันจะไปสู้คนอื่นได้ยังไง หึ!! ทำไมพระเจ้าช่างเล่นตลกกับชีวิตฉันจริงๆนะ

“เออ...แต่ยังไงวันนี้ฉันก็มาอยู่นี่แล้วไง แกจะเอาอะไรอีกเล่า = =”

“เออๆ เข้าไปในโรงเรียนดีกว่า ขี้เกียจอยู่ตรงนี้ คนเยอะ - -”  พูดจบ กลุ่มพี่วงศ์ก็เข้าไปในโรงเรียน รวมถึงพี่โต๊ดด้วย

“นี่...ยัยซอล ฉันว่าแกตัดใจเหอะ พี่เขาอยู่ไกลแกเกินไป อีกอย่างพี่เขาก็มีแฟนแล้วด้วย”

“อื้อ เรื่องไกลน่ะ ฉันไม่ค่อยแคร์นะ แต่เรื่องพี่เขามีแฟนอ่ะ ฉันคงทำไมได้ ถ้าจะไปแย่งแฟนคนอื่น”

“ถูก ฉันว่าแกเข้าเรียนเหอะ”

“อื้อๆ”

“เห้ยว่าไงซอล ทำไมหน้าหงิกขนาดนั้นว่ะ”  ปิง เพื่อนสนิทในกลุ่มของฉันเอ่ยขึ้น ซึ่งเธอเป็นคนที่ในกลุ่มเกรงใจมากที่สุดรองจากฉัน

“เออ นั่นดิ”  ยัยครีมเสริม

                “เปิดเทอมนะแก แกต้องมีความสุขสิที่ได้เจอพวกฉัน” ยัยมู้ดพูดขึ้น นั่นสินะ ฉันควรจะมีความสุข ถ้าไม่ติดเรื่องพี่โต๊ดน่ะนะ

                “หน้าเหมือนคนอกหักเลย”  ยัยปริมเสริมทัพ ทำไมมันเดาเก่งจัง

                “โอ๊ยปริม แกน่าจะไปเป็นหมอดูนะ เดาแม่นมาก : )”

                “O_O” <<หน้าทุกคนในกลุ่ม

                “ซอลเนี่ยนะอกหัก แต่เท่าที่รู้มันไม่เคยรักใคร แล้วก็ไม่มีแฟนนี่หว่า ทำไมถึงอกหัก”  ยัยปิงเอ่ย

                “นั่นดิๆ เล่ามาให้หมดเลยนะแก ว่าหนุ่มคนที่หักอกเพื่อนฉันมันคือใคร”  ฟาร์พูด

                “ฉันว่าเราไปดูให้เห็นหน้ากันเลยดีกว่า”  ปริมบอก และทุกคนก็มีท่าทีเห็นด้วยอย่างมาก และพวกเราก็เดินออกมาจากห้องพร้อมกัน และเราก็มาหยุดอยู่ที่ ชั้น7 ตึก2 ซึ่งชั้นของพี่ม.6

                “เห้ย!! เดี๋ยวก่อน พวกแกรู้หรอ ว่าพี่เขาอยู่ห้องไหน”

                “รู้ๆ อยู่ห้อง 1 ห้องเดียวกับพวกพี่วงศ์ แล้วก็พี่ใหม่ของฉัน”  ยัยปริมพูดทำหน้าเคลิ้ม พอพูดถึงพี่ใหม่ เพราะพี่ใหม่คือแฟนของมัน แต่พี่เขาเป็นทอม และมันก็เป็นดี้ = =

                “เออๆ งั้นเราก็ไปดูหน้าพี่โต๊ดอะไรนั่นกันเหอะ”  ครีมพูด และพวกเราก็เดินมาอยู่หน้าห้องม.6/1 ตอนนี้เป็นช่วงเช้า เลยยังไม่ค่อยมีคน จะมีก็แต่พวกกลุ่มพี่วงศ์ที่นั่งอยู่ในห้อง

                “ขอโทษนะคะ ใครชื่อโต๊ดคะ”  ยัยปิง ที่มีความกล้า (หรือหน้าด้าน = =) ที่สุดในกลุ่มเดินเข้าไปในห้องพร้อมตะโกนถามพวกเขา และมียัยครีม มู้ด และปริมคอยแอบมองอยู่หน้าห้อง

                “พี่เองครับ ทำไมหรอ”  เสียงของพี่โต๊ดดังขึ้น

                “อ้อ ไม่มีอะไรหรอกคะ น้องไปก่อนนะคะ บ๊ายบาย ^^”  ยัยปิงทำท่าจะเดินออกนอกห้อง แต่เสียงของพี่วงศ์ดังขึ้นก่อน ทำให้ยัยนั้นหยุดชะงัก

                “น้องครับ เอาเมลล์พี่ไปนะ ถ้าอยากถามเรื่องไอ้โต๊ดก็เอ็มมา คืนนี้พี่ออน > <”  พี่วงศ์ยื่นกระดาษใส่มือปิง และเธอก็เดินออกมาจากห้อง แล้วยื่นกระดาษแผ่นนั้นให้ฉัน

                “ฉันรู้ว่าแกอยากได้ ^^”

                พอกลับมาบ้านฉันก็รีบแอดเมลล์พี่วงศ์ แล้วก็นั่งเฝ้าคอมมานานโครต แต่แล้ว พี่วงศ์ก็ออนสักที่ โอ้วเย ^^

Zol says: สวัสดีคะพี่วงศ์

Wong says: สวัสดีครับ นี่ใครเนี่ย ใช่น้องคนเมื่อเช้าหรือเปล่าเอ่ย

Zol says: เปล่าคะ อีกคนนึง

Wong says: อ่ะครับ แล้วนี่มีอะไรจะถามพี่ก็เชิญตามสบายนะ พี่เป็นกันเองสุดๆ > <

Zol says: คือ...ซอลอยากถามว่าพี่โต๊ดเขามีแฟนหรือยังคะ

Wong says: ชอบหรอ 5555 ยังไม่มีหรอก มันน่ะ โสดสนิทเลย

Zol says: แล้วคนที่ชื่อโชว์ล่ะคะ ม่ได้เป็นแฟนกันหรอ

Wong says: อ้อ โชว์น่ะหรอ แฟนเก่าน่ะครับ แล้วนี้น้องรู้จักโชว์ได้ไงอ่ะ

Zol says: ขอบคุณมากนะคะพี่วงศ์ ซอลไปก่อนนะคะ บายคะ

                ฉันรีบปิดคอมทันที เพราะไม่อยากจะให้พี่วงศ์ถามอะไรไปมากกว่านี้ แต่รู้ว่าพี่โต๊ดกับพี่โชว์ไม่ได้เป็นอะไรกัน ฉันก็แฮปปี้แล้วว ^o^ สงสัยคืนนี้ฉันหลับฝันดีแน่ๆเลย > <

                เช้าวันนี้ฉันรู้สึกลันลาโครตๆ เมื่อมาถึงโรงเรียนก็รีบไปหาเพื่อนๆที่กลุ่ม

                “แหมมม วันนี้รู้สึกว่าแกจะมีความสุขเป็นพิเศษนะยะ”  ยัยปิงพูด

                “แน่นอน :D”

                “แล้วตกลงแกจะบอกได้ยัง ว่าแกไปมีความสุขอะไรมา”  ยัยรี่ถาม

                “เออ นั่นดิๆ”  ปริมเสริม

                “ฉันว่านะ มันต้องรู้อะไรดีๆเรื่องพี่โต๊ดมาแน่เลย”  ยัยครีมพูด และแน่นอนว่าใช่ มันถูกต้อง : )

                “ชัวร์ เล่ามาเดี๋ยวนี้เลยนะแก”  มู้ดเสริมทัพ

                “โอเคๆ ฟังนะ พี่โต๊ดเขายังไม่มีแฟน”

                “จริง OoO”  ทุกคนในกลุ่มร้องขึ้นพร้อมกัน

                “แล้วพี่โชว์ล่ะแก”  รี่ถาม

                “แฟนเก่า : )”

                “งั้นแกก็จีบพี่เขาได้อ่ะดิ”  รี่พูด

                “ก็ได้น่ะนะ ถ้าไม่ติดที่ว่า ฉันไม่กว่าอ่ะแก แกก็รู้ว่าฉันขี้อายขนาดไหน >//<”

                “ไม่เป็นไรแก เดี๋ยวฉันจัดให้ ;p”  ปิงพูด มันคิดจะทำอะไรเนี่ย ฉันเดาไม่ออกจริงๆอ่ะ เฮ่อออ ลำบากจริงแท้ การที่จะทำให้คนๆนึงรักเราเนี่ย - -

                “แกจะทำอะไร”

                “จีบพี่โต๊ดแทนแก : )”

                “เห้ย!!”  ทุกคนในกลุ่มร้องขึ้นมาพร้อมกัน

                ตอนเย็นหลังเลิกเรียนกลุ่มพวกฉันตัดสินใจว่าจะดักรอพวกกลุ่มพี่วงศ์ และแผนของยัยิงเป็นอะไรที่ฉันโครตจะอยากบ้าตาย แต่ทำไมยัยเพื่อนบ้าที่เหลือมันถึงเห็นดีเห็นงามกับปิงเนี่ย โอ๊ย!! ฉันอยากจะบ้าตาย =[]=!!

                แล้วในที่สุด วินาทีที่ฉันระทึกใจที่สุดก็มาถึง เมื่อกลุ่มพวกพี่เขาเดินเข้ามาใกล้ในระยะ ห้าเมตรแล้ว > <

                และพี่เขากำลังจะผ่านไปแล้ว...ผ่านไปแล้วๆ...ถ้าไม่ติดว่ายัยเพื่อนบ้ามันเรียกเอาไว้เสียก่อน -*-

                “เดี๋ยวก่อนคะ”  พูดอย่างเดียวไม่พอคะท่านผู้อ่าน ยัยปิงยังเดินไปหยุดอยู่หน้าพี่โต๊ดอีก โอ้แม่เจ้า!! ทำไมเธอช่างมีความกล้า(หน้าด้าน)ขนาดนี้นะ นี่เพื่อนฉันเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ โฮกกก T^T

                “มีอะไรครับน้อง”  พี่โต๊ดถาม

                “คือว่าน้องชื่อปิงนะคะ ^^”

                “อ่ะครับน้องปิง”

                “พี่เกิดวันที่เท่าไหร่คะ”

                “24 ธันวาครับ” 

                และยัยปิงก็ถามคำถามเกี่ยวกับพี่เขามากมาย พร้อมกับจดยิกๆในกระดาษโน๊ตที่เตรียมมา และสุดท้ายก็มาอยู่ที่คำถามที่ฉันฝากเอาไว้

                “คือ ข้อนี้เป็นข้อสุดท้ายแล้วนะคะ คือว่าปิงอยากรู้ว่าพี่โต๊ดมีแฟนหรือยังคะ”

                “...”  พี่โต๊ดเงียบไม่ตอบ นั้นทำให้ฉันรู้สึกว่า บางทีสิ่งที่พี่วงศ์บอกอาจจะผิดก็ได้ บางทีเขาสองคนอาจจะยังคบกันอยู่ก็ได้ และฉันก็คงทำไม่ได้หรอกนะ ถ้าจะให้ไปจีบคนที่เขามีแฟนอยู่แล้ว

                “ว่าไงคะพี่โต๊ด ตอบหน่อยไม่ได้หนอคะ ข้อนี้สำคัญนะคะ *-*”

                “เอ่อ...”

                “เห้ยปิงไปกันเหอะ ต้องขอโทษด้วยนะคะ ถ้าทำให้พี่ลำบากใจ ^^”  พูดจบ ฉันก็รีบดึงมือยัยนั้นให้เดินไปห่างๆจากตรงนี้ พร้อมกับเพื่อนๆในกลุ่มที่เดินตามมา

                “พี่ยังไม่มีแฟนหรอครับ ^^”  พี่โต๊ดทิ้งท้ายไว้ ก่อนที่จะเดินจากไปจากตรงจุดนั้น ทำให้ฉันดีใจโครต ตอนนี้หัวใจดวงน้อยๆของฉัน เริ่มพองโตขึ้นเรื่อยๆแล้ว >//<

                “แกได้ยินใช่มั้ยๆ พี่เขายังไม่มีแฟน > <”  ครีมพูด

                “ชัดเต็มสองรูหูเลยแหละ ^^”   

                “อ้าวน้องๆ อยู่กันตรงนี้นี่เอง คือพี่จะมากตามซอลอ่ะ”  ผู้มาเยือนใหม่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงมีความสุข ซึ่งเธอคนนี้ก็คือพี่ใหม่ แฟนของยัยปริม

                “อะแฮ่มๆ”  ยัยปริมทำเสียงประมาณว่า เธอก็ยืนอยู่ตรงนี้นะ

                “แล้วก็น้องปริมสุดที่รักของพี่ > <”  พี่ใหม่พูดพลางเดินเข้าไปโอบไหลปริม

                “แหมม พี่ใหม่อย่ามาทำอะไรกันแถมนี้ คนไม่มีคู่อิจฉานะคะ”  มู้ดพูดแซว

                “ขอแสดงความเสียใจด้วยนะมู้ด ^^”  ปริมเยอะเย้ย และเหมือนสองคนนี้ใกล้จะเปิดศึกเล็กๆ ฉันเลยชิงพูดขึ้นมาก่อน

                “แล้วนี่พี่ใหม่ตามหาซอลมีอะไรหรอคะ”

                “อ้อ พี่จะมาตามไปเล่นบาส พอดีวันนี้มิสเรียกซ้อมอ่ะ แถมบอกว่ามีสมาชิกใหม่ด้วยนะ”

                “จริงหรอคะ อยากเห็นหน้าสมาชิกใหม่จังว่าจะเป็นยังไง”

                “แล้วนี่ซอลจะไปเลยมั้ย”

                “ไปเลยคะๆ เห้ยพวกแก ฉันไปก่อนนะ” 

                “อื้อ”  พอบอกลาพวกเพื่อนๆเสร็จ ฉันก็เดินไปทางยิมของโรงเรียนกับพี่ใหม่ พอพวกเรามาถึง สมาชิกของชมรมทุกคนก็เอ่ยทักทายตอนเราเดินผ่าน จนตอนนี้เราเดินมาถึงมิสที่นั่งอยู่บนสแตนด้านใน

                “สวัสดีคะมิส ^^”

                “อ้าวซอล สวัสดีจ้า ^^”

                “ได้ข่าวว่ามีสมาชิกใหม่หรอคะ”

                “ข่าวไวนะเรา ใหม่บอกล่ะสิ”

                “ใช่คะพี่ใหม่บอก แล้วนี่ไหนล่ะคะ สมาชิกคนใหม่”  ฉันหันมองซ้ายมองขวา แต่ก็ยังไม่เจอใครที่แปลกหน้าแปลกตา

                “ไม่รู้สิ อ้าวนั่นไง มาพอดีเลย”  มิสมองไปทางประตูยิม แล้วสมาชิกใหม่ก็ทำให้ฉันตกใจ...และใจเต้นแรง เหมือนมันจะหลุดออกมายังไงไม่รู้ เพราะคนๆนั้นคือ...พี่โต๊ด

                “อ้าวน้อง...”  พอพี่โต๊ดเดินมาถึงก็เหมือนจะจำหน้าฉันได้ ก็แน่ล่ะ ก็เพื่อนฉันเล่นไปถามเขาอะไรก็ไม่รู้เยอะแยะไปหมด

                “ซอลคะ”  ฉันต้องเก็ทเอาไว้ก่อน อย่าให้รู้ว่าฉันแอบชอบเขาอยู่ พูดง่ายๆคือ ฉันฟอร์มเยอะ : )

                “ชื่อน่ารักดีนะครับ พี่ชื่อโต๊ดนะครับ ^^”  พี่เขายิ้มให้ฉันด้วยอ่ะ โอ๊ย!! ใจจะละลาย > <

                “คะ พี่โต๊ด ^^”  โอ๊ย!! ฉันล่ะมีความสุขจริงๆเลยวันนี้  ^^

                2 เดือนผ่านไป

                “อ้าวนักเรียน ช่วงนี้ก็ใกล้คริสมาสต์แล้วนะ ชั้นเราก็มีประกวดร้องเพลง ห้องเราให้ส่งตัวแทนไปคนนึง แต่เพลงที่ร้องใช้สากลนะจ๊ะ ไหนนักเรียนลองเสนอชื่อเพื่อนหน่อยสิจ๊ะ”  มิสประจำชั้นเดินเข้ามาพูดคุยกับนักเรียนในห้องช่วงเช้า

                “ไอซ์คะมิส ไอซ์เขาร้องเมื่อปีที่แล้ว”  ใครสักคนในห้องพูดขึ้น ฉันไม่ได้สนใจเพราะมัวแต่นั่งปั่นการบ้านที่ต้องส่งวันนี้อยู่ พอดีเมื่อคืนเผลอหลับเลยไม่ได้ทำ แหๆ ^^;;

                “โห!! ไม่เอาอ่ะ เสียงอย่างกับเป็ด ไม่ไหวนะนั้น”  ปิงพูดขึ้น ฉันจำเสียงของยัยนี้ได้ดี โดยเฉพาะคำพูดที่ไม่แคร์ใคร มันเป็นเอกลักษณ์ของเธฮไปแล้วล่ะตอนนี้ : )

                “แล้วหนูคิดว่าใครควรดีล่ะจ๊ะ”  มิสถามกลับ

                “ซอลคะมิส”  เฮือก!! มันเอาอีกแล้ว ทำอะไรไม่เคยปรึกษาเลยจริงๆ

                “เป็นไง มีใครค้านมั้ย ถ้าไม่มี เป็นอันว่าซอลลงนะ โอเค มิสไปละ”  พูดจบมิสก็เดินออกจากห้อง ฉันที่กำลังจะหันไปปฏิเสธ แต่ก็ไม่ทัน เพราะมิสเดินออกนอกห้องไปแล้ว โอ๊ย!! เครียดดดด พอฉันหันไปทางยัยปิง มันก็ส่งสายตาวิววับมาให้ฉัน โอ๊ย!! น่ากลัวจริงๆเลยอ่ะ ไม่มีจะมีแผนอะไรซ่อนอยู่ น่ากลัวว TToTT

                ณ โรงอาหาร

                “เห้ยแก เรื่องเมื่อเช้าอ่ะ แกมีแผนไร บอกมาซะดีๆนะ”  ฉันถามปิง เมื่อพวกเราซื้ออาหารมานั่งกินกันที่โต๊ะกันเสร็จเรีบยร้อยแล้ว

                “ไม่มีไรมากหรอกแก ก็เกี่ยวกับพี่โต๊ดแหละ : )”

                “แล้วแผนนี้มีอะไร ให้พวกเราช่วยมั้ย”  ปริมถาม

                “เออ ใช่ๆ มีไรบอกได้ ฉันพร้อมช่วยแกเต็มที่ ^^”  ครีมพูด

                “พวกเราด้วย”  รี่ พูด พลางมองไปยังมู้ด ประมาณว่ายัยนั่นก็เหมือนกัน

                “ขอบใจพวกแกมากนะ ฉันคิดไม่ผิดจริงๆที่คบพวกแกเป็นเพื่อน > <”  ฉันเอ่ยขอบคุณพวกเพื่อนๆ

                “เอาล่ะ ฟังนะพวกเรา แผนมีอยู่ว่า”

                24 ธันวาคม 25XX

                “แก ตื่นเต้นโครตอ่ะ”  ฉันพูดกับเพื่อนๆ เพราะคิวต่อไปฉันต้องขึ้นร้องแล้ว โอ๊ย!! ทำไมมันตื่นเต้นขนาดนี้เนี่ย

                “ใจเย็นๆ ซอลอ้าปากหน่อย”  ปิงพูด หลังจากที่พึ่งเดินมาหาฉันก่อนแข่ง เพราะเธอก็ต้องคอยอยู่ประจำตำแหน่งเหมือนกัน

                “อ้าทำไม”

                “เออน่า”

                “อ้าก็อ้า OoO”พอฉันอ้าปาก ปิงก็เอามะนาวมาบีบใส โอ๊ย!! โครตเปรี้ยวเลยอ่ะ

                “คือว่าแม่ฉันบอกว่า ถ้าบีบมะนาวใส่ปาก ก่อนร้องเพลง แล้วเสียงจะใส จริงไม่จริงไม่รู้นะ แต่ก็ลองไว้ ไม่เสียหายอะไร”  อ้อ จริงสิ ฉันก็เคยได้ยินเรื่องนี้มาเหมือนกันนะ

                “ตอนนี้ทุกคนอยู่ประจำตำแหน่งหรือยัง”

                “เรียบร้อย ไม่ต้องห่วง แกก็ทำให้เต็มที่ละกัน สู้ๆ ^^”

                “อื้อๆ”

                “ฉันไปแล้วนะ ทำให้เต็มที่ล่ะ”

                “แน่นอนอยู่แล้ว > <”  พอฉันพูดจบ ปิงก็เดินไปประจำตำแหน่งของเธอ

                “คนต่อไปนะครับ เป็นตัวแทนจากห้องม.3/2 และคนที่ร้องนี้ ก็ทำให้มิสตกใจมากๆ เพราะเมื่อก่อนเธอร้องเสียงทุเรศมาก แต่ตอนนี้เธอบอกว่ามั่นใจเต็มร้อยว่าเสียงเธอดีกว่าเดิม จะจริงหรือไม่ นักเรียนทุกคนก็ลองตัดสินดูละกันนะจ๊ะ...ขอเชิญพบกับน้องซอลเลยจ้า”  พอมิสที่เป็นพิธีกรดำเนินงานพูดจบ ฉันก็ค่อยเดินขึ้นไปบนเวที พร้อมกับเสียงอินโทรเพลงดังขึ้น

“Every night in my dreams i see you ,i feel you, That is how i know you go on. Far across the distance .And spaces between us. You have come to show you go on...”  ฉันร้องเพลงไปเรื่อยๆ สายตา ก็คอยแต่มอง ว่าเขาคนนั้นนั่งอยู่ที่ไหน  แล้วแล้ว สายตาฉัน ก็ไปหยุดอยู่ที่ผู้ชายคนนึง เขากำลังมองมาที่ฉัน โอ๊ยย!! ฉันอยากจะลงไปนอนกองกับพื้นซะตอนนี้ เพราะสายตาที่เขามองมา มันสามารถทำให้สิ่งที่อยู่ด้านในอกข้างซ้าย เต้นรัวแบบที่ไม่เคยเกินขึ้นมาก่อน...

“ขอเสียงปรบมือให้กับซอลหน่อยคะ เป็นจริงอย่างที่เขาบอกด้วย ว่าตอนนี้ เสียงเธอไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว ไม่รู้ว่ามีอะไรหรือเปล่าที่ทำให้ซอลหันมาฝึกร้องเพลงเนี่ย”  มิสยื่นไมค์มาให้ฉัน

“คือ...ทำเพื่อคนๆนึงอ่ะคะ ^^”

“โอ้โห!! คนๆนั้นคือใครคะ บอกได้มั้ย”

“ไม่ได้คะ > <”

“ฮ่าๆ ไม่เป็นไรๆ มิสถามไปงั้นแหละ เอาล่ะ ขอเสียงปรบมือให้ซอลอีกรอบด้วยคะ ^^”  พอมิสพูดจบ เสียงปรบมือ ก็ดังไปทั้งห้องประชุม พร้อมกับที่ฉันเดินลงมาจากเวที และฉันก็เป็นคนสุดท้ายแล้วด้วยที่ร้องเพลง ตอนนี้ทุกคนเลยทยอยกันออกจากห้องประชุม ส่วนฉันก็เห็นเพื่อนในกลุ่มกำลังเดินมาทางฉัน

“โอ๊ยแก!! ฉันล่ะอยากจะกรี๊ดดังๆ”  ปิงพูดขึ้นคนแรก

“ใช่ ฉันล่ะอยากจะคลั่งแทนแก”  ตามมาด้วยรี่

“ส่วนฉันนะ ไม่ไหวแล้วนะแก ไม่ไหวแล้วว > <”  ถัดไปคือปริม

“ใช่ๆ ฉันล่ะอยากจะเป็นลม”  ต่อด้วยครีม

“ฉันไม่ขอพูดอะไรดีกว่า รู้ไว้แค่ว่า...ดีใจด้วย ^^”  สุดท้ายคือยัยมู้ด

“เล่ามาเดี๋ยวนี้เลยนะ ฉันใกล้จะคลั่งแล้วนะ ถ้าพวกแกยังไม่ยอมพูดมาเดี๋ยวนี้”

“เสียใจด้วยนะจ๊ะน้องสาว เพราะฉันจะเล่าให้แกฟังเย็นนี้ แล้ววันนี้ แกก็ห้ามไปซ้อมบาสด้วย โอเคมั้ย”  ปิงพูด โอ๊ย!! มันจะแกล้งฉันอีกนานมั้ยเนี่ย รู้ทั้งรู้ว่าฉันใกล้คลั่งแล้วเนี่ย =[]=!!

“แกน่าจะรู้คำตอบ ของคำถามดีอยู่แล้ว”

“อ่าฮะ ;p”

ตอนนี้พวกฉันกำลังจะเข้าไปในร้านกาแฟหน้าโรงเรียน ไม่อยากจะพูดว่าคาบเรียนหลังจากที่แสดงโชว์จบ ฉันเรียนแทบไม่รู้เรื่อง เพราะมัวแต่คิดว่าพวกนั้นจะบอกอะไรกับฉันบ้าง โอ๊ย!! ยิ่งคิดถึงปวดหมอง = =

“สวัสดีคะพี่อ้อ ^^”  ยัยครีมที่สนิทกับพี่อ้อเจ้าของร้านกาแฟโครตๆเอ่ยทัก

“สวัสดีจ้าครีม สวัสดีจ้าน้องๆ > <”

“สวัสดีคะพี่อ้อ ^^”  พวกฉันเอ่ยขึ้นพร้อมกัน

“มากันยกแก๊งแบบนี้ เอาห้องพิเศษไปเลยล่ะกัน ^^”

“ขอบคุณมากคะพี่อ้อ : )”  พอพวกฉันเอ่ยขอบคุณเสร็จ พวกเราก็เดินไปยังหลังร้านที่จะมีห้องพิเศษซ่อนอยู่ ห้องนี้พวกฉันมาบ่อยมาก ถ้าเกิดว่าคนอื่นจะมาให้ห้องพิเศษต้องจ่ายเพิ่ม แต่ถ้าเป็นพวกเราไม่ต้อง เพราะมียัยครีมเป็นค่าผ่าน เนี่ยแหละนะ มีเพื่อนดีก็เป็นแบบนี้นี่เอง > <

“ตกลงว่าพวกแกจะเล่าให้ฉันฟังได้ไงเนี่ย”  ฉันถามขึ้น เมื่อพวกเราทุกคน เดินเข้ามาในห้องพิเศษเรียบร้อยแล้ว เพราะฉันเริ่มทนต่อไปไม่ไหวแล้วนะ อยากรู้โครต >_<

“ได้ๆ งั้นฟังดีๆนะแก : )”  ยังปิงพูด

‘ขอโทษนะคะ ขอนั่งด้วยคนคะ’  ปิงพูดขึ้น ขณะที่เดินมายังโต๊ะที่พวกพี่วงศ์นั่งกันอยู่

‘เชิญเลยครับ’  พี่วงศ์พูดขึ้น  ปิงและเพื่อนๆในกลุ่มต่างนั่งกันตามตำแหน่งที่ปิงบอกไว้ แต่คนที่นั่งใกล้พี่โต๊ดมากที่สุดคงจะเป็นปิง

ปิงเฝ้าดู พี่โต๊ดตั้งแต่โชว์แรก จนถึงโชว์สุดท้ายที่เป็นโชว์ของเพื่อนเธอ ทุกโชว์ที่ผ่านมา พี่โต๊ดไม่ได้สนใจเลย แต่พอมาถึงโชว์ของแพร์แล้ว พี่แม๊กหนึ่งในสมาชิกของกลุ่มก็ลุกขึ้น ซึ่งเขานั่งอยู่ด้านหน้าพี่โต๊ด

‘เห้ยแม๊ก!! หลบไปดิ๊ อย่าบัง จะดูโชว์ - -’

‘ไรวะ ก็ฉันเห็นแกไม่ดูเลยสักโชว์ ก็เลยจะลุกไปเข้าห้องน้ำแบบไม้ต้องก้ม’

‘ทำไม ก็โชว์นี้มันไม่เห็นโชว์อื่นน่ะสิ’

‘เออๆ ไม่เถียงกับแกแล้ว ไปดีกว่า ฮ่าๆ’

‘เออ อยากไปไหนก็ไปเลยไป’  พอพูดจบ พี่โต๊ดก็เอาแต่มองไปที่โชว์ด้วยสายตาที่ไม่ยอมมองอย่างอื่นเลย มองเพียงแค่เธอคนเดียวเท่านั้น จนจบโชว์

“เรื่องก็เป็นแบบนี้แหละแก เข้าใจยัง”

“อื้อ >//<”

“เห้ยซอลเป็นไรเนี่ย หน้าแดงแปรดเลย : )”  ยัยมู้ดถาม ทั้งที่ก็น่าจะรู้คำตอบดีอยู่แล้ว

“โห นี่แค่แกฟังอย่างเดียวยังเป็นขนาดนี้เลย ถ้าเกิดว่าแกได้เห็นกับตาแกเอง แกจะไม่ช๊อคตายเลยหรอเนี่ย”  คราวนี้เป็นปิงที่พูด

“แกก็ ลองมาเป็นฉันมั้ยล่ะ แล้วแกจะรู้ว่าฉันรู้สึกยังไง >//<”

“จ้าๆ เออ ฉันว่าเราสั่งไรกินกันเหอะ หิวโครต”

จากนั้นพวกทั้งหมดก็สั่งขนม แล้วก็เครื่องดื่ม พวกคุณรู้มั้ย ว่าวันนี้ เป็นวันที่ซอลมีความสุขที่สุด...

วันจบปีการศึกษา...

“นี่ซอล ตกลงแกจะยังไง แกจะไม่บอกรักพี่เขาหน่อยหรอ วันนี้วันสุดท้ายแล้วนะ”  รี่พูดขณะพี่พวกเรากำลังเดินลงมาจากตึกเรียนเพื่อกลับบ้าน

“ใช่ๆ ต่อจากนี้ แกอาจจะไม่ได้เจอพี่เขาตลอดไปเลยก็ได้นะ”  มู้ดพูดเสริมอีก

“เออ ฉันรู้แล้ว ฉันกำลังมองหาพี่เขาอยู่เนี่ย”  ฉันตอบกลับไป และสายตาพยายามมองหาพี่โต๊ด แต่กลับไม่เห็นแม้แต่เงา แต่ฉันเจอตัวช่วยแล้วล่ะ

“พี่ใหม่ๆ เห็นพี่โต๊ดป่ะคะ”  ฉันถามพี่ใหม่ที่เดินสวนมาพอดี ถ้าให้ทาย พี่เขาคงมาชวนปริมไปกินข้าวก่อนจากลา แต่ไม่สมบูรณ์แบบ เพราะบ้านมันกับพี่ใหม่อยู่หมู่บ้านเดียวกัน แล้วทำไมฉัน ไม่ได้อยู่หมู่บ้านเดียวกับพี่โต๊ดนะ

“อ้อ โต๊ดหรอ กลับไปแล้ว พี่พึ่งสวนกับมันตอนอยู่หน้าโรงเรียนเอง”

“จริงหรอคะ”  ไม่รอช้า ฉันรีบวิ่งออกไปหน้าโรงเรียน แล้วก็วิ่งไปเรื่อยๆ ฉันเห็นแล้วๆ พี่เขากำลังจะขึ้นรถเมล์ไปแล้ว ฉันเริ่มวิ่งเร็วขึ้นๆ แต่...มันคงไม่ทัน เพราะรถเมล์ได้เคลื่อนตัวออกไปแล้ว

...

...

...

ก็ล่ะนะ...อะไรที่มันจะเป็นของเรา ถึงเราจะไม่ได้ไขว่คว้ามัน สักวันมันก็จะมาหาเราเอง

แต่ถ้าอะไร...ที่มันไม่ใช่ของเรา ไม่ว่าเราจะไขว่ขว้ามันแทบตาย ชีวิตนี้ก็คงไม่มีทางที่จะเป็นของเรา

...

...

...

ถ้าฉัน และพี่โต๊ด เป็นคนที่จะคู่กันจริงๆ ฉันเชื่อว่าสักวัน ฉันก็จะได้เจอกับเขาอีก

และครั้งนี้ ฉันจะไม่รีรอ ที่จะบอกรักอีก...

STORY BY :: แพร์

✚ naru