กิจกรรม : )

ลำดับตอนที่ #4 : -ผลงานหมายเลข 2 ::Drama of Loveรักครั้งนี้ขอดราม่า

เมื่อ 14ปีก่อน...

Drama of Loveรักครั้งนี้ขอดราม่า

ณ สวนสาธารณะในหมู่บ้านจั๊กกะแหล๋น
 
   ตอนนี้เป็นเวลาทั่วไปที่เด็กๆและผู้ใหญ่มาวิ่งเล่นกันเป็นช่วงเช้าที่แสนจะสด

ใสแต่เด็กน้อยวัย 7 ขวบทั้ง 2 คนกลับไม่สดใสเลยสักนิด

 

"นี่ๆเป็ดน้อยเธอจะไปจริงๆหรอ T^T"เด็กหญิงถามด้วยน้ำเสียงจะร้องไห้อยู่

รอมร่อ

"อืม...จริงๆเราไม่อยากจากน้ำจังไปเลยนะ"เด็กชายอีกคนพูดด้วยน้ำเสียงกึ่ง

จะร้องไห้


"แงๆเค้าไม่ให้เป็ดน้อยไปนะ ฮึก..ฮึก"เด็กหญิงพูดแล้วปล่อยโฮออกมา 

"ฮือๆเค้าก็ไม่อยากจากน้ำจังไปเหมือนกันนะ ฮึก...ฮือ"เด็กชายที่กลั้นน้ำตาไว้

นานปล่อยโฮออกมาทันทีเมื่อเค้าเห็นน้ำตาของเด็กหญิง...ที่เขารัก

"ฮือๆ"และเด็กหญิงก็ยิ่งร้องหนักเข้าไปใหญ่เมื่อเธอรู้ว่าเด็กชายเพียงคนเดียว

ที่เป็นคนรักของเธอกำลังจะจากไปเพราะเธอกับเขาเคยสัญญากันว่าเมื่อโต

ไปทั้งคู่จะแต่งงานกัน

"มะ...ฮึก...ไม่เป็นไรนะ นี่น้ำจังเค้าเอาแหวนหมั้นของเรา 2 คนมาให้" เด็ก

ชายว่าทั้งๆที่ยังสะอึกสะอื้นอยู่และหยิบแหวนวงเล็กๆที่แถมจากห่อขนมมาให้

เด็กหญิง

"ดัชมิว!ลูกต้องไปแล้วนะ เร็วๆสิลูกพ่อรอนานแล้วนะจ๊ะ"หญิงสาววัยกลางคน

เดินออกจากรถที่จอดเทียบฟุตบาท เธอเป็นคนที่สวยมาก เธอเดินเข้ามาเมื่อ

เห็นว่าทั้ง2 มองเธอด้วยสายตาขอร้องว่าขออยู่ต่ออีกนิดเธอยิ้มให้กับทั้งคู่

ก่อนจะพยักหน้าแล้วบอกดัชมิวว่าให้เร็วๆดัชมิวหันมามองที่สวีตอีกครั้งใช่

แล้ว ชื่อน้ำจังกับเป็ดน้อยนั้นเป็นรหัสลับระหว่างเขาทั้ง 2 คนที่ใช้เรียกกัน

นอกนั้นก็ไม่มีใครรู้ชื่อนี้อีกเลย ดัชมิวมองมือของสวีตที่สวมแหวนก่อนจะมอง

สวีตและหอมแก้มเธอ แต่ถึงเธอจะอายมากแต่ก็รู้ว่านี่เป็นครั้งสุดท้าย ดัชมิ

วเอ่ยขึ้นเพื่อทำลายความเงียบและเดินจากไป

'รอฉันนะ ฉันจะกลับมา'

กลับมาที่ปัจจุบัน

 ฉันนั่งมองภาพความทรงจำเมื่อสมัยยังเด็กที่สวนสาธารณะแห่งนี้ เป็ดน้อย

เคยบอกว่าถ้าเกิดว่าวันนึงเขาจากไปให้มารอที่นี่ทุกวันแล้วซักวันนึงเขาจะ

กลับมาฉันนั่งรอเขามา 14 ปี แต่ก็ไม่เห็นมีวี่แววว่าเขาจะกลับมา คงหมดเวลา

แล้วที่ฉันจะเลิกรอเขาซักที...ฉันรอเขามานานเกินทนแล้ว...ฉันเจ็บมามาก

แล้ว...

"น้ำจัง"ระหว่างที่ฉันกำลังจะลุกขึ้นนั้นก็มีคนมายืนอยู่ข้างหน้าและเรียกชื่อ

รหัสลับของฉัน ฉันเลยเงยหน้าขึ้นไปมองแล้วพบกับผู้ชายผิวขาว ผมสีน้ำ

ตาลอ่อน ปากเรียวบ่างสีแดงธรรมชาติ ตัวสูงน่าจะซัก 180 กว่าได้ ทุกอย่าง

บนตัวเขารูปร่าง หน้าตาช่างหล่อเกินบรรยาย...น่าจับกดจังเลย-..- เฮ้ย!ไม่ใช่

เวลามาคิดเรื่องนี้ ฉันเรียกสติและมองเขาอีกครั้งและเขาก็เรียกชื่อนั้นอีกครั้ง

และประโยคถัดมาทำให้ฉันนิ่งอึ้งไปเลย

"น้ำจัง...ฉันกลับมาแล้ว"

ไม่น่าเชื่อว่าคนที่ฉันเฝ้ารอ...คนที่ฉันฝันถึง....และคิดถึงเขา จะกลับมาปรากฏ

ตัวอยู่ตรงหน้าฉัน ฉันไม่ได้ตอบอะไรเขาเราได้แต่สบตากันและอยู่ๆน้ำตาฉันก็

ร่วงลงมาจากหยด สองหยด กลายเป็นสิบๆหยด ร่างสูงมองฉันก่อนจะค่อยนั่ง

ลงยองๆเหมือนเขาเป็นทหารรับใช้และฉันเป็นเจ้าหญิงและยื่นมือมาปาดน้ำตา

ให้ฉันอย่างแผ่วเบา.....มันรู้สึกอบอุ่นอย่างแปลกประหลาด มันคล้ายกับสัมผัส

นั้น...รักแรกของฉันในที่สุดเขาก็กลับมาฉันดีใจมากๆไม่รู้จะทำอะไรมันสับสน

ไปหมดเลย และแล้วเขาก็ดึงฉันมากอดและเขาก็กระซิบข้างหูฉัน

"รักนะ...รักมากๆเลย"และกระชับอ้อมกอดให้แน่นยิ่งขึ้นเหมือนไม่อยากจะ

ปล่อยมือออกจากฉันตลอดไป.......

                                   

                                  คุณล่ะ...อยากลองที่จะรอสิ่งที่เรียกว่า

     ....'ความรัก'....     

     เหมือนฉันไหม? 

ถึงบางครั้งเราจะต้องเจ็บปวดกับมัน

                                            แต่มันก็คุ้มที่เฝ้ารอ  
                                        
                       และคราวนี้ฉันจะไม่ปล่อยเขาให้ไปไหนอีกแล้ว 

                                    เขาเองก็คงจะคิดแบบเดียวกับฉัน 

                 คนที่เฝ้ารอความรักก็อย่าพึ่งหมดหวังเพราะมันอาจจะทำ        

                                     ให้คุณไม่เจอกับสิ่งที่เฝ้ารอ 

STORY BY :: มี่             
         

   


✚ naru