[ThorKi] :: Come Home LOKI ::

-Come Home LOKI-

I promise you brother, the sun will shine on us again. 

“โลกิ...?” น้ำเสียงนั้นบ่งชัดถึงความฉงน คิ้วที่ลู่ลงทำให้ใบหน้าของเด็กชายตัวน้อยเบื้องหน้าดูน่าเอ็นดูและน่าสงสารอยู่ในที

หัวใจที่เต้นอย่างสงบมานานสั่นสะท้านกับความจริงที่น่าตระหนก โลกิที่อยู่เบื้องหน้าเขาในวันนี้ หาใช่โลกิที่เขาคุ้นเคย

ทว่า... “คุณเรียกผมว่าโลกิงั้นหรอ”

ยามที่ได้สบมองดวงตาสีเขียวคู่นั้น เขาไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่านี่ไม่ใช่โลกิ ตัวเขาได้แต่นิ่งเงียบปล่อยให้เด็กน้อยพูดเอง พยักหน้าหงึกหงักเอง ในชั่ววินาทีท่าทีของเด็กชายก็เปลี่ยนไป ใบหน้าขาวจัดนั้นเชิดขึ้น ริมฝีปากเล็กๆ ตะเบ็งเสียงออกมาดังลั่น “ผมไม่ใช่โลกิ!”

“นาย...ใช่” เขาค้าน ใครจะไปรู้ดีกว่าเทพเจ้าอย่างเขา เขายังคงยืนยันอย่างมั่นใจ และนั่นคือฝันร้ายชัดๆ ภาพของอดีตประทับบนร่างของเด็กน้อยจนไม่อาจหาข้อโต้แย้งใดๆ ได้อีก

ไม่ว่าจะยามเด็กหรือผู้ใหญ่

...ไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด ยังคงเอาแต่ใจอย่างร้ายกาจ

“ขืนคุณยังเอาแต่เรียกผมว่าโลกิผมจะไม่ให้คุณอยู่ด้วย จะไม่ให้คุณนอนในบ้าน นอนบนเตียงผม ไม่ยอมให้กอดด้วย!” ธอร์หัวเราะแห้งๆ ในเวลานี้เขาไม่รู้ว่าควรหัวเราะหรือร้องไห้ดี

“โอเค โธมัสตัวน้อย เราคุยกันนะ”

“ยังจะหัวเราะอีก ผมไม่ให้คุณนอนด้วยจริงๆ นะ ไม่ยอมเป็นหมอนข้างให้คุณแน่” มีใครเคยบอกเจ้าตัวน้อยนี่ไหมว่าท่าทีข่มขู่แบบนี้ไม่ได้ดูน่ากลัวเลยสักนิด

แล้วก็นะ... คำขู่พวกนั้นไม่ได้ผลหรอก ในเมื่อการกระทำไม่ว่าจะเป็นอยู่ด้วยกัน นอนในบ้าน นอนบนเตียง กอด หรือแม้แต่เป็นหมอนข้างคือการกระทำของเจ้าตัว ไม่ใช่ของเขาเลยสักนิด

...ช่างเถอะ

“เอาล่ะ ไม่หัวเราะแล้ว วันนี้เราจะทำอะไรกันดี”

จากน้ำเสียงข่มขู่กลายเป็นน้ำเสียงสดใสในพริบตา ดวงตาสีเขียวเป็นประกายเจิดจ้าไม่ต่างจากโลกิในวัยเยาว์ตอนที่อยู่ด้วยกันที่แอสการ์ดนัก เขาเผลอ...เหม่อลอย ก่อนจะบอกกับตัวเองอีกครั้งว่าช่างเถอะ แบบนี้ก็โอเคแล้ว “สร้างบ้านใหม่ให้เฟนริลกัน”

คิ้วเข้มเหนือนัยน์ตาสีฟ้ากระตุก หนึ่งเทพเจ้าหนึ่งหมาป่าจ้องหน้ากันอย่างเงียบงัน