Love \'s Golden Goal รักชุลมุนของคุณชายนักฟุตบอล

ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3 - - นายหน้าใส ชื่ออะไรฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน

    ผู้หญิงแทบจะทุกคนในสนามมีท่าทางตื่นเต้นสุดๆที่เห็นทาโร่รับผ้าเช็ดหน้า  บางคนก็หันซ้ายหันขวาหาเจ้าของผ้าเช็ดหน้าผืนนั้น  ยัยกั้ง  นังเพื่อนตัวดีก็กระดี๊กระด๊าใหญ่เชียว  หารู้ไม่ว่าเจ้าของตัวจริงอย่างฉัน









             แทบจะฆ่าคนได้แล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย !!!!!!!!!!!!!!!!!!!









ฆ่าใครน่ะเหรอ ?           ก็อีเพื่อนตัวดีของฉันน่ะสิ









ฮึ่มม !!! ซวยๆๆๆๆๆ  อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก  ทำไมมันซวยอย่างงี้ ว๊ากกกกกกกกก โดราเอมอนน้อยของฉัน ตกไปอยู่ในมือไอ้ปีศาจขี้เก๊กนั่นแล้ว   ย๊ากกกกกกกกกกกก คนสวยจะต้องเอาคืนมาให้ได้







ฉันมองตามแผ่นหลังของไอ้ทาโร่ที่ค่อยๆเดินหายไป  ชิส์ ! แก เอาผ้าเช็ดหน้าฉันไป  คอยก่อนเถอะ !  บังอาจม๊ากกกกกกมากกก









\"ไอ้น้ำ !!!!!!!!!!!!!\"







\"ห...หา  แกจะตะโกนทำไมวะ\" คนยิ่งหงุดหงิดๆกับเสียงกรี๊ดรอบตัว เดี๋ยวกัดเลย







\"ตะโกนบ้าไรล่ะ ฉันเรียกแกตั้งนานแล้วนะ เป็นไรวะ ทำหน้ายังกับปวดอึ\" ป า ก เ สี ย พูดอะไรไม่งามเลยนะคะ สู้ฉันไม่ได้







\"ปวดอึบ้านแกสิ  ไอ้กั้ง ผ้าเช็ดหน้ากรู เมิงๆๆๆๆ\" (โห..โคตรจะงาม)







\"อะไรวะ ทำโกรธไปได้ เดี๋ยวซื้อให้ใหม่น่า  คนที่เก็บไปนะ ทาโร่นะเว้ยย ทาโร่คุง ไม่ดีใจเหรอ\" มันพูดราวกับว่าการสูญเสียโดราเอมอนน้อยไปให้ลิงเผือกขี้เก๊กช่างเป็นอะไรที่น่ายินดี  เออ เดี๋ยวฉันจะไปบอกผู้ว่าฯให้ สำคัญตายแหละ แหวะ ! แค่นักบอลหล่อๆคนหนึ่ง เอ..วันนี้ฉันเป็นไรหว่า ไม่จับผู้ชายกิน สงสัยไอ้บ้านั้นมันเก๊กเกิน น่าหมั่นไส้จริงๆ









\"หึ ไม่ ผืนโปรดฉันนะเว้ยย\"   มันยังไม่รู้สึก ว่าฉันใกล้ถึงจุดเดือดแล้ว ยังคงทำหน้าดีใจเหมือนถูกสารภาพรัก









ไอ้กั้งเงียบไปเหมือนสำนึกผิด  แต่ฉันรู้หรอก  มันกำลังทำเป็นงอนให้ฉันหายโกรธ  (โห..มารยาจริงๆ)









ฉันมัวแต่โกรธจนเกมในครึ่งหลังเริ่มขึ้น  การแข่งขันจะเป็นไงฉันไม่สนแล้วโว้ยยยยยย  ฉันเอาแต่จ้องมองไอ้ขี้เก๊กนั่นตลอดเกมการแข่งขัน  แต่ก็คงไม่แปลกหรอก  เพราะผู้หญิงที่นี่ส่วนใหญ่ก็กำลังมองไอ้บ้านั่นอยู่ มันคล้ายกับเลนส์นูนที่รวมแสงอาทิตย์ แต่ไอ้หมอนี่มันเป็นจุดรวมสายตา  (เข้าใจเปรียบเทียบ)







ต่างกันตรงที่คนอื่นมองอย่างสุดปลื้ม    แต่ฉันจ้องมันอย่างโกรธแค้นนนนน !!!!!!!!







     เกมจบลงอย่างรวดเร็ว (ในความรู้สึกของฉัน)  เพราะฉันไม่ได้สนใจเลย  จบลงยังไงฉันก็ไม่รู้ แต่พอได้ยินเสียงนกหวีดหมดเวลา ฉันก็รีบเดินออกมาทันที  จนยัยกั้งต้องรีบวิ่งตามมา









\"ช้าๆ ไอ้น้ำ  แกจะรีบไปตาม ค-ว-า-ย ที่ไหนวะ\"









\"เออ  ค-ว-า-ย พันธุ์ญี่ปุ่นไง\" หงุดหงิด ฉันหงุดหงิดจนถึงขีดสุดยอด









\"ห..หาา ???\"  งง งงล่ะสิ









\"พี่คะ   ห้องพักนักกีฬาไปทางไหนคะ\"  ฉันถามพนักงานรักษาความปลอดภัยประจำสนาม (ยามนั่นแหละ)







\"ทางโน้นครับ เอ่อ ว่าแต่จะไปทำไมครับ  เข้าไม่ได้นะครับ นักกีฬาต้องการความเป็นส่วนตัวครับ\" ยามคนนั้นชี้มือบอกพร้อมกับตอบคำถามฉันมาซะยาวยืด









          (-  .   -  ++++)  ชิ้งๆๆๆๆ





นายยามนั่นเงียบไปทันทีเมื่อเจอสายตาพิฆาตของฉัน  ฉันจ้องหน้าลุงยามคนนั้น ( เปลี่ยนช่วงอายุแล้วเพราะมันพูดมาก ) อย่างอาฆาตแค้น







ฮึ๊ยย ~ ไอ้เก๊ก แกอยู่ไหน เอาโดราเอม่อนน้อยของฉันคืนมาเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันจะฆ่าล้างโคตร คอยดูสิ









\"เอาจริงเหรอวะน้ำ\" ไอ้กั้งถามอย่างสงสัย  ปั๊ดโธ่ ! ถึงขั้นนี้แล้วแกยังจะสงสัยอะไรอีก







\"เออ\"  ฉันตอบสั้นๆก่อนที่จะก้าวฉับๆ ไปยังประตูห้องพักนักกีฬาก่อนจะเปิดประตูเข้าไปอย่างไม่สนใจใคร







กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด  ผู้ชายถอดเสื้อ  บางคนก็กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก ไม่ๆ ต้องไม่ตื่นเต้น  เพื่อบรรลุวัตถุประสงค์สูงสุด คือการมาเอาผ้าเช็ดหน้าคืน







\"ซอรี่ แวร์ อิส ทาโร่\" ฉันถามด้วยภาษาอังกฤษอย่างงูๆ ปลาๆ ลำบากจริงจริ๊งง กะอีแค่ผ้าเช็ดหน้าผืนเดียว  ถึงกับทำให้ฉันต้องพูดภาษาอังกฤษ แต่มันผืนโปรดของฉันนี่หว่า









\"เอ่อ มิซึกิไม่ได้อยู่ที่นี่ครับ\" ผู้ชายคนหนึ่ง (ในหลายๆคน) ที่ถอดเสื้ออยู่หันมาตอบฉันเป็นภาษาไทย  มิซึกินี่คือทาโร่รึป่าวว๊า  โหยยย แต่หล่อใช้ได้ หน้าใสๆ  แก้มเขาแดงด้วยล่ะ  







ฉันก็อายเหมือนกัน แต่ตอนนี้ฉันโมโหมากกว่า









\"ขอบคุณค่ะ\" ฉันรีบออกมาก่อนที่ ไอ้กั้งจะระงับอาการหื่นไม่ไหวไล่ปล้ำผู้ชายพวกนั้น โฮ่ๆ แต่ฉันเองก็แทบคลั่งเหมือนกันนะเนี่ย







\"เดี๋ยวๆ คุณ โอ๊ยยยยย \" นายคนนั้นวิ่งตามออกมา(โดยที่ยังไม่ใส่เสื้อ) ฉันไม่ทันมอง เขาจึงชนกับขอบประตูที่ฉันปิดอย่างแรง









\"ขอโทษค่ะ มีอะไรเหรอคะ\" เร็วๆสิโว้ยย  ฉันไม่มีอารมณ์เล่นด้วยนะเฟ้ย คนกำลังรีบน่ะ เข้าใจมั้ย







\"อ่า ไม่มีไรคับ แต่มิซึกิมันไม่ชอบคนมาตามตื๊ออ่ะคับ ผมว่าคุณกลับไปดีกว่า  เพราะว่า....\" หมอนั่นอ้าปากค้างทั้งๆที่ยังพูดไม่จบ เพราะฉันไม่ฟังแต่วิ่งหนีไปแล้ว







ฉันไม่สนใจแล้วโว้ยยยยย ว่ามันพูดอะไร ถึงแม้มันจะหล่อแค่ไหน เพราะฉันเห็นคนหล่อกว่า เอ๊ย ไอ้ขี้เก๊กนั่นตรงตู้ขายเครื่องดื่มตรงมุมสุดทางเดิน ฮึ่มม ถือโดราเอมอนน้อยของฉันไว้ซะด้วย บังอาจมากกกกก









ฉันวิ่ง วิ่ง วิ่ง และวิ่งสุดกำลังที่ขาของคนสวยจะพาไปได้





              ย๊ากกกกกกกกกกกกก  แกตายแน่ ไอ้หน้าหล่อ







-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



ท้อนะเนี่ย ไม่ค่อยมีคนเม้นให้เลยง่า เหอะๆ (O_O) ทำหน้าตาน่าสงสาร (น่าเตะมากก่า)  อ่ะนะเปนไงก็ช่วยอ่านดูหน่อยจิ่ จะเปนพระคุณอย่างสูงเลย  



แง้ววๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ