คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 >>> ยัยบ้านนอก ปะทะ ไอ้หน้าผักชี
*~ ติ๊งหน่องๆ ติ๊งหน่องๆ ติ๊งหน่องๆ ~*
“ คร๊าบบบ.. มาหาใครครับ ”
“ ไอ้หน้าผักชี ”
“ ยัยบ้านนอก ”
“ ซวยซ้ำ ซวยซ้อนจริงๆ เลยเนี่ย ”
“ ผีหลอกแน่ๆ เลย ”
“ นี่ใช่บ้านอัศวพีปกรณ์รึป่าว ”
“ ป้ายออกจะใหญ่โต ทำไมไม่หัดดูเอาเอง อ้อ.. ลืมไปว่าเธอไม่ได้เอาตามา ”
“ ฉันเอาตามาด้วยเสมอย่ะ ” จริงด้วยแฮะ ป้ายสีดำขนาดใหญ่ เขียนด้วยตัวหนังสือสีทองว่า บ้านอัศวพีปกรณ์
ทำไมฉันถึงพึ่งจะสังเกตเห็นนะเนี่ย
“ เธอมาหาใคร อย่าบอกนะว่าเธอคือ... ”
“ ถูกต้อง ”
“ ใครวะ ”
“ โถ่เอ้ย.. ฉันชื่อแป้งฝุ่น จะมาขอพักอยู่ที่นี่จนกว่าคุณพ่อจะกลับ คุณป้ารู้เรื่องนี้แล้ว จะเปิดประตูได้รึยัง ฮัดชิ่ว! ”
“ ลืมไปเลยว่าฝนตก ”
“ เปิดประตูได้แล้ว ฮัดชิ่วว!! ”
“ อ่ะ เข้ามาสิ ไม่ต้องห่วงหรอกนะ กรงของที่นี่ทำด้วยเหล็กอย่างดี เพ็ดดีกรีก็มีพร้อม รับรองเธอสุขสบาย
ไปตลอดชาติแน่ ”
“ จริงเหรอ.. ถึงว่า นายถึงไม่ไปไหนเลย เพราะนายได้กินของดีทุกวันนี้เอง ”
“ ยัยเตี้ย กล้าว่าฉันเหรอ ”
“ แล้วจะทำไม นายมาว่าฉันก่อนทำไมหล่ะ ”
“ ก็เธอมันกวนประสาทนี่ ”
“ ใครกันแน่ที่กวนประสาท ”
“ เธอนั่นแหละ ”
“ นายนั่นแหละ ”
“ เธอนี่แหละ ”
“ นายนี่แหละ ”
“ เธอโน่นแหละ ”
“ นายโน่นแหละ ”
“ เหนื่อย ”
“ ฉันไม่เหนื่อย ”
“ ตกลงจะเข้าบ้านมั้ย ”
“ เข้าสิ ขอเข้าร่มบ้างนะ เดี๋ยวเป็นหวัด ” ไม่ทันรอให้นายนั่นตอบ ฉันก็เบียดเข้าร่มไปทันที
“ ฉันยังไม่อนุญาตเลยนะ ”
“ ร่มคันออกใหญ่ ขออยู่ด้วยไม่ได้รึไงเล่า ”
“ ไม่ได้ ” ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ แต่เขาก็ไม่มีทีท่าว่าจะผลักฉันออกไปจากร่มหรอกนะ
กลับเอนมันมามากขึ้นด้วยซ้ำ (คิดไปเองป่าวเนี่ย)
“ นี่อย่าเบียดได้มั้ย ”
“ นายนั่นแหละ เบียด ”
“ อุ้ย แค่นี้ต้องเหยียบเท้าด้วยเหรอ ”
“ นายยื่นเท้ามามากเกินทำไมเล่า งั้นอย่ามาล้ำเขตกระเบื้องตรงนี้นะ ”
“ โอ้ยย.. นายแกล้งฉันใช่มั้ย ” ตานั่นเหยียบเท้าฉันอย่างแรง แรงจริงๆ
“ โทษทีนะ ตาลาย มองไม่เห็นกระเบื้อง ”
“ หนอยย... นี่แน่ะๆๆๆ ”
“ โอ้ยๆๆๆ ยัยบ้า เอาซึ่งๆ หน้าเลยเหรอ ”
“ เออดิ นีแน่ะๆๆ ไม่สะใจ ”
ฉันกับตานั่นหยอกล้อ ไม่สิ กัดกันมาเรื่อยทางเข้าสู่ตัวบ้าน ไม่ว่าเรื่องอะไรเขาก็เอามากัดกับฉันได้หมด
ไม่เว้นแม้แต่นกที่ตกใจเสียงเอะอะของพวกเรา จนบินออกจากรัง เขาก็ยังหาว่าฉันมาทำให้ระบบนิเวศ
ของบ้านเขาเปลี่ยนไป เอาเหอะ เชื่อเขาเลย ปากเสียบริสุทธิ์จริงๆ
กล่าวถึง อีกมุมหนึ่งของตัวบ้าน หญิงคนหนึ่งกำลังยิ้มแย้ม เฝ้ามองชายหญิงที่กำลังเดินเข้ามา
ท่าทางของทั้ง 2 ฝ่าย มองไกลๆ แล้ว ดูเป็นการหยอกล้อกันที่น่ารักที่สุด หากแต่เธอไม่รู้เลยว่า...
“ ดูเหมือนแผนการของเราจะสำเร็จนะคะ ตอนนี้เข้าบ้านกันมาแล้วค่ะ หยอกล้อกันมาเรื่อยทางเลย
คุณน้องเตรียมตัวรองานหมั้นได้เลยนะคะ ค่ะ อุ้ย! เดี๋ยวคุณพี่ต้องไปก่อนนะคะ เด็กๆ เข้าบ้านกันมาแล้ว
ค่ะ สวัสดีค่ะ ”
ความคิดเห็น