คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 >>> ไม่ได้เอาตามารึไง.. ยัยบ้านนอก!!
ใจกลางเมืองใหญ่ การจราจรคับคั่ง ผู้คนเดินกันขวักไขว่ หญิงสาวร่างบาง หอบข้าวของพะรุงพะรัง
เดินมองซ้ายที ขวาที อย่างช้าๆ ผิดกับผู้คนส่วนใหญ่ ในบริเวณนั้น
“ ตามแผนที่ก็มาถูกแล้วนี่นา เอ๊ะ! หรือว่าจะไปทางนี้ ลงรถมา เลี้ยวขวา ตรงไป เลี้ยวซ้าย... คุณพ่อนะ คุณพ่อ
มันมีซอยให้เลี้ยวที่ไหนกันเล่า ”
พลั่กกก!!! “ โอ้ยยย.. ” (ฟังให้เป็นเสียงหัวชนกัน)
“ อุ้ยย.. ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ คือฉันกำลังดูแผนที่อยู่ แล้วมันก็... ” ภาพตรงหน้า ทำให้ฉันต้องอ้าปากค้าง
ผู้ชายหน้าตาดี ผู้เคราะห์ร้ายเมื่อกี๊ กำลังยิ้มหวานบาดใจมาให้ฉัน เขามีลักยิ้มที่แก้มซ้าย ตาคมดำขลับ คิ้วเข้ม
ผิวเนี่ย เนียนชะมัดเลย ดูสิ.. แปะพลาสเตอร์ไว้ที่แก้มขวาด้วย ท่าจะแสบเอาการอยู่เหมือนกันนะเนี่ย
เอ๊ะ! เจาะหูด้วยเหรอ กี่รูนะนั่น นับก่อน 1 2 3 ...
“ ไม่ได้เอาตามารึไง ยัยบ้านนอก ”
“ …….. ” อึ้งเจ้าคร่า อึ้ง
“ ถามว่าไม่ได้เอาตามารึไง ”
“ …….. ” ยังอึ้งอยู่
“ นอกจากตาไม่มี แล้วหูยังไม่มีอีกรึไง ยัยหัวโต ”
“ ปากเสีย ”
“ ว่าไงนะ? ”
“ หูแตกรึไง ไอ้หน้าผักชี ฉันบอกว่านายน่ะ ปากเสีย ” ฉันตะโกนสุดชีวิต เล่นเอาคนที่เดินผ่านไปผ่านมาแถวนั้น
หยุดหันมามองเราทั้งคู่ ดูท่านายนั่นจะหนักใจอยู่ไม่น้อย หึหึ สมน้ำหน้า
“ ไม่เคยมีใครกล้าว่าฉัน ”
“ เหร๋อออ... นายเป็นเทวดารึไง อ่ะๆ แต่ก็เอาเถอะ ฉันพอจะเข้าใจแล้วหล่ะ ”
“ เข้าใจอะไร ”
“ ก็เข้าใจว่านายมันปากเสีย เกินกว่าใครจะเข้าใกล้น่ะสิ นายก็เลยหลงตัวเอง คิดว่าไม่มีใครกล้ามาว่า...
ฉันเข้าใจถูกมั้ยหล่ะ ”
“ มันจะมากไปแล้วนะ ยัย... ”
*~ รอใครสักคนที่จะเข้ามา เปลี่ยนชีวิตที่มันจำเจให้ได้รู้ว่า คนๆนั้นยังมีอยู่จริง สิ่งที่ฉันรอมาแสนนาน
คนที่ฟ้าส่งให้ฉัน ~* เสียงมือถือของนายนั่นดังขึ้น ทำให้ฉันอดฟัง ว่าจะด่าว่าอะไรอีก (โรคจิตป่าวเนี่ย)
“ ฮัลโหลครับ กลับเดี๋ยวนี้แหละฮะ อ๋อ ผมบังเอิญเจอคนบ้าข้างทาง ” ฉันรู้สึกเหมือนนายนั่น เน้นคำว่า
คน-บ้า-ข้าง-ทาง แล้วทำหน้าทะเล้นมาให้.. หึหึ ซุปเปอร์กวนตรีนนน..
“ อีก 10 นาที ถึงบ้านครับ ครับ คร๊าบบผม ” วางสายได้ซักที ม่ะ มาด่ากันต่อ (เหอะๆ)
“ ฝากไว้ก่อนนะ ยัยตัวดี ”
“ ไปฝากธนาคารนู่นไป ”
“ กวนโอ๊ยชะมัด เอาเหอะ ฉันเสียเวลามามากแล้ว เชิญเธอกัดคนอื่นต่อไปแล้วกัน ไปหล่ะ ”
“ โถ่เอ้ย! ไม่แน่จริงนี่หว่า ไอ้หน้ายาหม่อง ฉันไม่ใช่หมานะเว้ย แน่จริงก็กลับมาก่อนดิ ”
“ ไม่ได้หรอก ฉันต้องรีบไปฉีดเซรุ่มแก้โรคพิษสุนัขบ้า ”
พูดจบตานั่นก็คว้ามอเตอร์ไซด์ของคนอื่น พุ่งเข้าชนฉันอย่างจัง วิญญาณฉันออกจากร่าง~* โกหก!
พูดจบตานั่นก็คว้ามอเตอร์ไซด์ของตัวเอง ขี่ดำหายลงไปในดิน~* โกหกอิกละ!
พูดจบตานั่นก็คว้ามอเตอร์ไซด์ของตัวเอง ขี่ปาดหน้าฉันไปเฉียดๆ คนอะไร เลวเพอร์เฟคจริงๆ
“ วันนี้มันป็นวันซวยอะไรของฉันเนี่ย ”
เปิดฉากมาซะนานจนลืมแนะนำตัวไป สวัสดีค่ะ ฉันชื่อแป้งฝุ่น เป็นหญิงสาวที่หน้าตาดีที่สุดในโลก..ก..ก...ก...ก
(เสียงสะท้อน) อายุ 19 ปี เป็นลูกคนเดียวค่ะ ดังนั้นจึงไม่แปลกอะไรที่คุณพ่อจะหวงฉันเป็นพิเศษ
หวงมากๆ ขนาดที่ว่าปล่อยให้ฉันอยู่เมืองไทยคนเดียว (เนี่ยนะหวง) พูดถึงคุณพ่อแล้วอารมณ์เสีย มีอย่างที่ไหน
ตัวเองไปเมืองนอก ทิ้งฉันให้อยู่เมืองไทย แถมยังเขียนแผนที่บ้านคุณป้ามาผิดๆ ถูกๆ อีก หาเจอก็นางฟ้าแล้วหล่ะ
แต่ไม่มีอะไรยากเกินความพยายาม คอยดูนะ ฉันต้องไปถูกอยู่แล้ว เพราะฉันคือ... นางฟ้า
นั่นไง! เจอเหยื่อแล้ว 2 เรดาร์วิเศษณ์เหนือจมูกใต้คิ้วของฉัน จับจ้องไปที่ชายหนุ่มคนหนึ่ง ที่ยืนพิงเสา อ่านนิตยสาร
แปลกๆอยู่ ดูเหมือนเขาจะเป็นเป้านิ่งคนเดียว ที่ฉันสามารถเข้าไปถามได้
“ ขอโทษนะคะ ที่นี่ที่ไหนคะ ”
“ หืมมม... ” พระเจ้า! ที่นี่มันรวมคนหล่อรึไงกันนะ แต่ดูเหมือนคำถามจะไม่ดีพอ
“ นี่ค่ะ ฉันจะไปที่บ้านหลังนี้ แต่ตอนนี้ไม่รู้ว่าจะไปทางไหน เพราะตามแผนที่มันต้องเลี้ยวขวา แต่ดูเหมือนที่นี่
จะไม่มีซอย ” ฉันพูด พร้อมกับชี้ไปที่แผนที่ในมือ เขาหยิบแผนที่ไปดู แล้วขมวดคิ้วอยู่พักใหญ่ ต๊ายยย.. หล่อ
“ คือถ้าเป็นซอยสุขจังงัง 14 มันต้องนั่งรถถัดไปอีก 2 ป้ายอ่ะครับ แต่ผมชักไม่แน่ใจว่าคุณจะไปที่ซอยนั่นรึป่าว
เพราะถ้าเป็นซอยนั้น ฝั่งตรงข้ามมันจะไม่มีซอยอ่ะครับ เป็นสวนสาธารณะมาตั้งแต่ผมเกิดแล้ว ”
“ เหอๆ คุณพ่อนะ คุณพ่อ.. เอ่อ แล้วนั่งรถสายอะไรคะ ”
“ 204/402 สุขจังงัง-แฮบปี้แลนด์ ”
“ ขอบคุณนะคะ ” ฉันโค้งให้อย่างสุภาพ คนอะไรทั้งหล่อทั้งสุภาพ ฉันจึงโค้งให้อย่างสุภาพ
(คนสวยหลงทาง มักพูดจาวกไปวนมา)
“ เอ่อ เดี๋ยวครับ ” อุ้ย อย่ารั้งฉันไว้อีกเลยค่ะ
“ อะไรเหรอคะ ”
“ ไปส่งให้เอามั้ย ” แน่ะๆ
“ ไม่เป็นไรค่ะ เกรงใจ ขอบคุณนะคะ ”
“ ถ้ารอรถเมล์รอบแรกพรุ่งนี้ไหว ก็เอานะ ”
“ รถหมดแล้วเหรอคะ ”
“ ใช่ ”
“ ถ้าเดินไป ไกลมั้ยคะ ”
“ ก็ไม่ไกลเท่าไหร่หรอก อย่างคุณน่ะ ผมว่าไหวอยู่แล้ว ” พูดจบเขาก็ยักคิ้ว ส่งยิ้มมาให้ฉัน ทะเล้นซะไม่มีหล่ะ
แต่ฉันจะดีใจกับคำชมดีมั้ยเนี่ย
“ ขอบคุณนะคะที่ช่วยบอกทาง ” ฉันโค้งให้เขาอีกครั้งอย่างสุภาพ คนอะไรทั้งหล่อทั้งสุภาพ ฉันจึงโค้งให้อย่างสุภาพ
(คนสวยหลงทาง มักพูดจาวกไปวนมา อิกละ) พูดจบฉันก็หอบทรัพย์สมบัติอันพะรุงพะรังเดินออกมา มุ่งหน้าไปสู่
ซอยชื่อประหลาดนั่น อิอิ อยากรู้จังว่าใครตั้ง (ก็ฉันนี่หล่ะ : คนแต่ง) ฉันเดินออกมาเรื่อยๆ เรื่อยๆ ผ่านซอยสุขจังงัง
ที่ 1 2 3 แล้วก็ถูกคั่นด้วยซอย รวมพ อ่านไม่ออกหล่ะสิ ดูเหมือน ล.ลิง มันจะหายไป ป้ายมันเก่า
ต่อด้วยซอยสุขจังงังที่ 4 5 6 7 แล้วซอยที่ 8 เมื่อไหร่จะถึงหล่ะเนี่ย เดินมานานแล้วนะ ทำไม 7 กับ 8
มันทิ้งห่างกันจัง ไม่ไหวแล้ว ทั้งเหนื่อย ทั้งเมื่อย ขอพักหน่อยเหอะ เอามันข้างทางนี่หล่ะนะ
บรื๋นนน.. เอี๊ยดด!!! (ฟังให้เป็นเสียงมอเตอร์ไซด์จอด)
“ ไปส่งมั้ย ”
“ อ้าว.. ”
“ ทางอีกไกลเลย ไปส่งให้เอามั้ย ” ขอบคุณสวรรค์ที่ส่งเขามาอีกครั้ง ฉันไม่พูดพร่ำทำเพลง หอบสัมภาระ
กระโดดซ้อนท้ายมอเตอร์ไซด์ทันที
“ ไม่ปฏิเสธแล้วเหรอ ”
“ ปฏิเสธหลายรอบ ก็เกรงใจ คุณอุตส่าห์มีน้ำใจ ” เหตุผลเข้าท่าแอะ
“ พร้อมยัง ไปแล้วนะ ”
“ ไปโลด! ”
ฉิ๋วววววว (เสียงรถวิ่งไว)
“ เธอชื่ออะไรเหรอ ”
“ แป้งฝุ่นค่ะ เรียกแป้งเฉยๆ ก็ได้ คุณล่ะคะ? ”
“ ฟิวส์ครับ เรียกฟิวส์เฉยๆ ก็ได้ ”
“ ตาบ๊อง ”
“ อะไรนะ ”
“ ป๊าวววว... ”
“ ยัยบ๊อง ”
“ อะไรนะ ”
“ ยัยบ๊อง ” อ้าว ไม่ป๊าววว.. แล้วเหร๋อ!?
“ อย่ามาเลียนแบบนะ นั่นฉันคิดก่อน ”
“ ไม่ดีรึไงหล่ะ ยัยบ๊องกับตาบ๊อง สมกันดีออก ”
“ จะบ้าเหรอ ”
“ เขินเหรอ ”
“ ป่าวซะหน่อย ทำไมฉันต้องเขินด้วยหล่ะ ”
“ ก็นึกว่าเห็นคนหล่อ แล้วจะอดใจไม่ไหว ”
“ แหวะ!! ใครเค้าจะไปเชินนายกัน ”
“ มีเบอร์มั้ย ”
“ ห๊ะ?? ”
“ ป่าวๆ อ่ะ ถึงแล้ว น่าจะเป็นซอยนี้แหละ บ้านหลังที่ 3 ก็นี่เลย โอเคมั้ยครับคุณผู้หญิง ”
“ เนี่ยน่ะเหรอ โห... ใหญ่เหมือนกันนะเนี่ย ”
“ บ้านหลังนี้มันกินไม่ได้หรอกนะจ๊ะ ดูดิ ทำตาโตเชียว ”
“ รู้แล้วน่า.. เข้าไปในบ้านก่อนมั้ย ”
“ เป็นเจ้าของบ้านรึไง ถึงชวนอะ ”
“ นั่นสิเนอะ ”
“ ผมกลับก่อนนะ 3 ทุ่มแล้ว มีธุระด้วย ”
“ ฟิวส์... ขอบคุณนะที่มาส่ง ขับรถกลับดีๆ หล่ะ ”
“ ครับ.. ฝันดีนะ หวังว่าคงได้เจอกันอีก ”
“ ค่ะ ฝันดีเช่นกันค่ะ บ้ายบาย.. ”
“ เข้าบ้านดีๆ ระวังหญิงเล็กนะจ๊ะ หนูพจมาน ” พูดจบเขาก้ซิ่งมอเตอร์ไซด์ออกไปเลย
ทันใดนั้น สิ่งที่ไม่มีใครคาดคิดก็เกิดขึ้น โครม!!! ........เสียงฝนตกลงมาอย่างหนัก (ฝนอะไรตกดังโครม -*-)
ฉันต้องรีบแล้วหล่ะ
+++++++++++++++++++++++++++++
เป็นไงบ้างอะ เพิ่งจะลองแต่งครั้งแรก ยังไม่เก่งเท่าไหร่
ใครหลงเข้ามาก้อช่วยเม้นๆ หน่อยละกานน้า
จาก.. คนอะไรก็ไม่รู้ ทั้งเก่ง ทั้งรวย แถมยังสวยด้วย เงิ๊กกก 
ความคิดเห็น