คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : บทที่9 ในตรอก
บทที่9 ในรอ
ทิสวมุยูนิฟอร์มอนัเรียนอย่าี เามอูัวเอในระ พลาเ้นฟุเวิร์และปล่อยหมัแย็ป้ายวา เมื่อมูัวเอนพอใ เาึเินออาบ้าน เพราะอยาเินไปโรเรียนและึมับบรรยาศอเมือไปพลาึออมาั้แ่ 06.30น.
“อ้าวทิ” ทอมล่าวทัทายเมื่อเห็นทิำลัเหม่อมอูถนน
“สวัสีทอม” ทิทัทายอบ “บ้านนายอยู่แถวนี้หรอ”
“เปล่าหรอ ันแวะมาื้อสีน้ำมันน่ะ พอีร้านายอุปร์ศิลปะแถวนี้เาเปิเ้า” ทอมอบ
“วันนี้มีเรียนศิลปะหรอ” ทิถาม เพราะเาเอ็ำไม่ไ้ว่ามีเรียนอะไรบ้าในวันนี้
“เปล่าหรอ สีน้ำมันที่บ้านหมันเลยมาแวะื้อ่อนไปโรเรียน” ทอมอบพลาใ้นิ้วันแว่นลม ๆ อัวเอ
“นายนี่ยันันะ สมแล้วที่ฝีมือสวยนานั้น” ทิล่าวม
“นะ…นาย่าหาที่เ่” ทอมแสท่าทาเิน ๆ
“นายเินแล้วูน่ารัะมั” ทิออเพื่อนร่าผอมอเา
“นายเป็นใ่ไหมเนี่ย” ทอมหันไปมอทิ
“แ่หยอ ๆ เอแหม่ นายนี่็นะ” ทิหัวเราะพลายี้หัวอทอม
ในรอมืไมเิลที่สวมใสุ่ยูนิฟอร์มอโรเรียนำลัยืนสูบบุหรี่ พลาใ้เท้าเหยียบหน้าอนัเรียนอีนที่นอนอยู่บนพื้น เมื่อสูบเสร็ไมเิล็เอา้นบุหรี่ยัเ้าไปในปาอายบนพื้น นส่เสียร้ออันทรมานออมาอย่าน่าสสาร
“ำไว้เอร์รี่หาแยัอยาอยู่ในโรเรียนอย่าสบ็เลิยุ่ับไมร่าสะ” ไมเิล้มลมอายที่หน้าฟ้ำำเียวบนพื้น พลาใ้เท้ายี้แ้มอเา “นี่ถือว่าันเือนแล้วนะ หามีรั้่อไปะไม่บเพียแ่นี้แน่ ำเอาไว้” ไมเิลถุยน้ำลายใส่ใบหน้าอนที่ื่อว่าเอร์รี่แล้วเินออมาารอ
ทาแย่อนถึโรเรียนไม่ไล ระหว่าที่ทิำลัเินุยับทอมอยู่นั้น เาเินนเ้าับายร่าำยำนหนึ่ที่เินสวนับเา
ไมเิล้อมอนที่บัอาเินมานัวเอ ่อนพบว่าเป็นน้อใหม่อย่าทิที่พึ่มาสมัรเ้ามรมมวยMMA ทั้สอสบาันสัรู่ ทิ้มหัวเล็น้อยเป็นเิอโทษ แ่ไมเิลับ้อมอเาอย่าอาา
“อโทษรับรุ่นพี่ไมเิล” ทิล่าวเบา ๆ
“ระวััวไว้ให้ีเถอะไอร๊ว!! แะไม่ไ้ายีแน่” ไมเิลพูู่
“็เอาสิว่ะรับ ันะั้าูเลยล่ะรับ” ทิเปลี่ยนสายาในารมอทันทีพลาแสยะยิ้มออมา หามีใริะมาหาเรื่อ เา็ไม่ยอมอยู่เย ๆ แน่นอน
“ปาีนี่หว่า” ไมเิลหันัวไปประันหน้าับทิร ๆ
“็หามาหาเรื่อ ัน็ไม่เห็นะ้อพูี้วยนี่น่า” ทิเอ็หันไปทาไมเิลเ่นัน
ไมเิลปล่อยหมัแย็ปออไปหาทิ แ่ทิ็เบี่ยัวหลบเล็น้อย้วยท่าทีสบาย “ถ้าิะ่อยี ็ไว้เอันบนเวทีละัน พอีไม่อยาใหุ้เปื้อน” ทิ้อเม็ไปที่าสีฟ้าอไมเิล “มันแพน่ะไม่มีั์ ลาล่ะ” ทิแสร้ยิ้ม่อนเินาไปพร้อมับทอม
‘เเโนีแน่’ ไมเิลสบถในใ่อนเินาไปอย่าอารม์เสีย
“นั้นมันไมเิลเลยนะทิ นัีฬาัวแทนโรเรียนอเราเลยนะ เห็นว่าปี่อนนะไปหลายไฟ์นไปถึระับประเทศ อีอย่าหมอนั้นยัเป็นนัเล้วย นายวรระวััวหน่อยนะ” ทอมล่าวับทิหลัาที่เินาไมเิลมาแล้ว
“นายไม่้อห่วหรอ เ้านั่นไม่ไ้อยู่ในสายาันหรอน่า” ทิบอพลาหัวเราะออมา
“นายนี่นะ หมอนั้นหมายหัวนายแล้วระวััวี ๆ” ทอมบอทิ้วยวามเป็นห่ว
ห้อเรียน ทินั่มอออไปนอหน้า่าเพื่อมบรรยาาศรอบ ๆ ัว เวลาผ่านไปามูเอล็เินเ้ามาทัทาย ไม่นานนเวลา 09.00น. อาารย์วัยลานในุสูท็เินเ้ามาในห้อ เาวาหนัสือที่ถือมาลบนโ๊ะ
“อโทษนัเรียนทุน วันนี้มีประุม่วเ้าอาารย์เลยมา้า ทุนเปิไปที่หน้า 98 วันนี้เราะเรียนเี่ยวับประศาสร์อสรามโลรั้ที่ 1” อาารย์สอนประวัิศาสร์ถือหนัสือเรียนึ้นมาไว้บนมือ ะเียวัน็อธิบายวามเป็นมาอสรามโล
ะเียวันามูเอลำลัเลื่อนูรูปบนอินสาแรม้วยสีหน้าเบื่อหน่าย ่อนสีหน้าอันเบื่อหน่ายะลายเป็นื่นเ้น ทิที่เห็นสีหน้าลามอเพื่อนึเิสนใ เลยหันไปมอที่หน้าอ พบว่าเป็นหิสาวนาหนึ่สวมุยูนิฟอร์มอโรเรียนเียวัน ผมสีทอเป็นลอน าสีฟ้าลมโ ปาอวบอิ่มสีมมพูอ่อนแบบสาวยุโรป ใบหน้าเรียว หน้าาน่ารัที ๆ เียว
“น่ารัใ่ไหม” ามูเอลสะิทิที่เม่อมออยู่ที่หน้าออเา
“อะแฮ่ม…….เอ่อ ็น่ารัี” ทิทำัวไม่ถู
“เธอื่อไมร่า เป็นนัเรียนรุ่นเียวันับเรา เยเรียนที่เียวันับันอนมัธยม้น้วย อีอย่าเธอยัโส้วยล่ะ” ามูเอลบอ พลายิ้มอย่าหื่นระหาย
“เาไม่มาสนในหื่น ๆ แบบนายหรอ” ทิหัวเราะ
เวลาพัเที่ยทิเินไปัสปาเ็ี้มาิน พลาเลือบาไปเห็นไมร่าที่เาเยเห็นในอินสาแรม ำลันัุ่ยับเพื่อนอเธอถัไปอีสามโ๊ะ เธอูมีเสน่ห์ รอยยิ้ม่าน่าึูใ ทันในั้นไมร่า็หันมาสบาเ้าับทิระทันหัน
“แหม่… ้อาเป็นมันเลยนะ” ามูเอลสะิทิที่ำลัา้าไปทาไมร่า
“ปะ…ป๊าวววว” ทิทำเสียสู ่อนั้หน้าั้าินสปาเ็ี้่อไป
เวลา 14.30น. วันนี้ทิไม่ไ้เ้าไปที่มรมเาเินลับบ้านทันทีที่เลิเรียน เห็นประธานฮาวเวิร์บอว่าวันนี้มีเรื่อะุย้วย เาเลยรีบลับบ้านเพื่อเรียมัวไปที่ยิม
ฟึบ ๆ
ทิเ้นฟุเวิร์พลาปล่อยหมัแย็ประหว่าเินลับ ทันในั้นเอทิ็ไ้ยินเสียรีร้ออผู้หิในอย้าหน้า เาึรีบวิ่ไปทันทีเผื่อเธอนนั้น้อารวาม่วยเหลือ
ในอยนั้นมีายสี่นร่าายสูโปร่ มันนหนึ่ำลัับัวสาวสวยนหนึ่เอาไว้ ส่วนมันที่เหลืออีสามน็ใ้สายาอันหื่นระหาย มอแทะโลมร่าายอันาวผ่ออหิสาวนนั้น
“แฟริน!! เธอทำแบบนี้ทำไม” ไมร่าที่โนายผิวสีับเเนไว้หลั หันไปมอเพื่อนสาวอัวเอที่หลอเธอเินเ้ามาในรอนี้
“อโทษทีนะ เธอมันวาหูวาาันมาลอ ันน่ะวระเป็นหิสาวที่ผู้ายให้วามสนใมาที่สุ ถ้าหาไม่มีเธอ!!” ผู้หิที่ื่อว่าแฟริน ใ้หาามอไมร่าพลาแสยะยิ้มออมา เธอถือว่าสวยหมไม่แพ้ไมร่าเลย
“ันิว่าเธอือเพื่อนมาลอ ยัยบ้าเอ๊ย!!” ไมร่า่าทอเเฟริน พลาร้อไห้ออมา้วยวามเสียใ
“หุบปา!!” ายผิวสีที่ับัวไมร่าะอออมา ่อนะบีบแ้มอไมร่าอย่าแร
“ไหนล่ะเิน พวแบอว่าะให้ันถ้าหลอให้ยัยไมร่าเ้ามาในรอนี้” แฟรินหันไปถามายผิวาวหัวโล้นร่าโ ที่เป็นหัวหน้านัเลพวนี้
“เินหรอ!!” ายหัวโล้นนนั้นหัวเราะ พลาวาามอูเลือนร่าอแฟริน “เธอมัน็สวย ไม่แพ้เพื่อนอเธอเลยนะ ถ้าปล่อยไปเย ๆ รู้สึเสียายแย่”
“นะ……นาย ะทำอะไร” แฟรินเสียสั่นเรือ พลาถอยล่นมาาายเบื้อหน้า
“พวแสอนัารยัยนี้ ส่วนไมร่าสาวสวยันะัารับิมเอ” ัวหัวหน้าสั่ ่อนสมุนสอนที่ยืนใล้ ๆ ะเินไปหาแฟริน
แฟรินรีร้อสุเสีย ทันในั้น็โน่อยที่ท้อนเธอล้มฟุบไปนอนบนพื้น ่อนพวมันะเริ่มถอาเอย่าระหาย
“สาวน้อย อันลิ้มลอรสาิหน่อยนะ” หัวหน้านัเลล่าวับไมร่า ่อนยิ้มออมาและเอาหน้าุไร้ไปที่อออไมร่า
“ปล่อยนะ!! ปล่อยันไอ้พวบับ” ไมร่าเอาหัวระแทมูหัวหน้านัเลสุแร นมันร้อออมาอย่าเ็บปว
“นันี่!! ้อโนสัทีถึะหมฤิทธิ์” หัวหน้านัเละอออมาอย่าโมโห ่อนเหวี่ยมือบหน้าไมร่า
เพี๊ยะ!!
ไมร่าโนบอย่าแร นเธอรู้สึแสบร้อนไปทั้หน้า มีเลือสีแไหลออมาที่มุมปาเล็น้อย หัวหน้านัเลใ้มือบีบหน้าอไมร่าอย่าแร้วยวามโมโห
“ถ้าเิแผลฤิทธิ์อีันเอาเธอายแน่!!” ายหัวโล้นที่เป็นหัวหน้านัเล้อมอไปที่ไมร่าอย่าโมโห
“ถุย” ไมร่าถ่มน้ำลายรหน้ามันทันที
“นันี่!! แโน” ระหว่าที่หัวหน้านัเลำลัเหวี่ยมือบไมร่า ็มีใรบานวิ่เ้ามาถีบมันนระเ็นออไป
“พวแนี้มันาเนิปหายเลยว่ะ” ทิล่าว้วยเสียเย็นยะเยือ
ความคิดเห็น