คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #48 : ◤THE WAGER◢ : Chapter 35
◤Chapter 35
วันนี้ผมมาเรียนเป็นวันแรั้แ่ที่ออาโรพยาบาล และผมพึ่นำเอสารใบรับรอแพทย์ไปยื่นที่สำนัทะเบียนมา อ๋อ ผมให้เปเปอร์ไปนออผมที่มีอยู่น้อยนิาอนโรอเบอร์ลินไปไว้ที่อนโรอมันแล้วนะรับและ็ืนุแห้อและีย์าร์ให้เ้าอห้อเา้วย แล้วผม็อ้อนแม่ว่าผมอย้ายไปอยู่ับเปเปอร์้วยเหุผลที่ว่าบ้านผมมันไลามหาลัย แ่เหุผลริๆือผมไม่รู้ะแสว่าัวเอร่าเริเหมือนเิมไ้อย่าไรเมื่ออยู่่อหน้าพ่อับแม่อผม
แม่็พยายามัถามยให่ว่าเิอะไรึ้นทำไมเป็นเปเปอร์ไม่เป็นเบอร์ลินที่ผมะย้ายไปอยู่้วยทั้ๆที่ปิเวลาไปนอน้า็อบไปนอน้าับเบอร์ลิน ผมเลย้อบอไปรๆว่าแฟนเบอร์ลินมาอยู่้วยแม่ผมอึ้ไปนิๆแ่็ไม่ไ้ถาม่ออะไร เมื่อแม่อนุาิผม็เ็บเสื้อผ้าและอใ้ที่ำเป็นใส่ระเป๋าลาใบให่สามใบแล้วให้เปเปอร์มารับ
“เฮ้ย เฮียร์มึหายีแล้วหรอว่ะ?” เพื่อนนหนึ่เอ่ยถามึ้นในะที่ผมำลัะเินไปหาเปเปอร์และเพลย์ที่รอผมอยู่ที่โรอาหาร
“หัวยัเ็บๆอยู่นิหน่อย แ่็ไม่เป็นไรแล้ว” ผมเอ่ยบอ้วยรอยยิ้ม แผลามร่าายผม็ลน้อยลเหลือเพียรอย้ำบาุและรอยเย็บที่ศีรษะเท่านั้น พวรอยแผลเป็นพวนี้ไ้หมอีๆมาบแ่แผลให้็ไม่มีปัหาอะไรแล้วแหละรับ
ผมและเพื่อนพยัหน้าให้ันนิหน่อย่อนะเินแยันไปามทาอแ่ละน และ็เป็นอย่าที่ผมิไว้เปเปอร์และเพลย์นั่รอผมทาน้าวอยู่แล้ว และถือวิสาสะื้อ้าวมันไ่ร้านประำรอผมว่าไว้ที่โ๊ะอยู่แล้ว
“อ่ะ” ผมถึเผลอับปล่อยเสียออมา้วยวามใและไม่ทันไ้ั้ัวและเรียมใไว้ว่าะ้อมาเห็นเบอร์ลินนั่ทาน้าวับพี่ยอลอยู่ที่นี่
“พวมึูไม่ิเลยนะว่าูหยุไปแ่สอสามอาทิย์ะทำใหู้เือบามอาารย์รออิ้ไม่ทัน ีนะที่่วที่ผ่านมาอาารย์แไม่สั่าน” ผมพยายามเือยแ้วเอ่ยออมา้วยรอยยิ้มแ่เป็นเพราะวาที่แฝไป้วยวามเศร้าอผมึทำให้เปเปอร์และเพลย์มอผม้วยวามสสารหลัาเหลือบไปมอเบอร์ลินและพี่ยอล
“พวมึะมอทำไม ินๆไปิ รีบๆินนะูมีอะไระให้มึสอนเยอะเลยูเรียนามพวมึไม่ทันละ นี่พวมึสอน่วยูไป่อมแล็ปฟิสิส์หน่อยนะ อาารย์นัไปเย็นนี้” ผมพยายามพูออมาแสร้ว่าไม่เป็นอะไร
“ไปินที่อื่นไหม?” เปเปอร์เลื่อนมือมาุมมืออผมที่นั่อยู่้าๆมัน
“พวมึอย่าทำแบบนี้ิ มันทำใหู้รู้สึสมเพัวเอนะเว้ย” ผมเอ่ยบอออไปพร้อมับมอไปที่เปเปอร์่อนะมอไปที่เพลย์ “ไม่้อสสาร เี๋ยวู็อยู่ไ้แ่ลับไปเป็นูนเิมมันะยาอะไรว่ะ” ผมเอ่ยบอออไปให้พวมันสอนสบายใ
พรึ่บ! เปเปอร์ึผมเ้าไปอโยไม่แร์สายาใรในโรอาหาร
“อยู่ับูไม่ำเป็น้อเ็มแ็ ทำัวทุเรศน่าสมเพแ่ไหน็ไ้ามที่มึ้อาร เ้าใไหม?” เปเปอร์เอ่ยออมาพร้อมับหัวอผมให้สบลไปที่ไหลว้าอมัน
“อยู่ับู็เหมือนัน ถึูะูเป็นที่พึ่อมึไม่ไ้แู่็อยู่้าๆมึไ้นะ” เพลย์เอ่ยบอออมา
“เปอร์ูรัมัน ฮื่ออออออ ูเ็บ” ผมสวมอเปเปอร์ไว้แน่น่อนะปล่อยโฮออมาโยไม่สนใว่าใระเห็นหรือไ้ยิน ผมที่สบอยู่ระหว่าอออเปเปอร์ทำให้ผมรู้สึถึล้ามเนื้ออที่เร็ึ้นอมันเพราะเิาารที่มันบฟันัวเอเพื่อ่มอารม์่าๆเอาไว้ภายในใ
“อเหลือาูใ้ีรึเปล่า?” เสียอเบอร์ลินัึ้นเือเสียหัวเราะำในลำอ
“มารับ เหมือนไม่ผ่านอะไรมาเลย” ผมะเยหน้าึ้นเพื่อมอเบอร์ลินแ่เปเปอร์็หัวอผมเอาไว้แล้วเอ่ยออมา
“เหอะ! อโทษทีนะที่เยหลอใ้ร่าายนาย” เบอร์เอ่ยออมาพร้อมับเอามือมาแะที่ไหล่อผม แ่็แะไ้ไม่นานเปปอร์็ปัมือเรียวที่ยัอบอุ่นเหมือนเิมออาไหล่อผมไป่อน
“โห้ยยย หวะ้วย” เบอร์ลินเอ่ยบอเปเปอร์ออมาอีรั้ “เฮียไม่ลับไปเล่นอเล่นิ้นเิมหรอน้า เฮียมีนอเฮียอยู่แล้ว ฟอ~” เมื่อเบอร์ลินพูบผม็ไ้ยินเสียหอมฟอให่ัามมา มันทำให้ผมทนไม่ไ้
พรึ่บ!!! ผมลุพรวออาอ้อม่อนอเปเปอร์ในทันที
“ไป่อนนะ” ผมเอ่ยบอเพื่อนอผมออมา่อนะเิน้มหน้า้ำเท้าออไปาบริเวนั้นโยยัไม่ไ้ิว่าะเินไปที่ไหน
ุ้บ!! ผมเินนเ้าับนนหนึ่นเาล้มลไปับพื้น
“เอ้า พอส อโทษทีว่ะ” ผมเอ่ยออมาแล้วรีบเินไปับพอสให้ลุึ้น
“ไม่เป็นไรรับ ว่าแ่ทำไม.....” พอสหยุำถามไว้แ่นั้น ผมรู้ว่าพอสำลัะถามว่าผมทำไมถึร้อไห้ แ่เาิำอบไ้้วยัวเอเลยไม่ปิเสธที่ะถามออมา
“เฮียร์ทานอะไรรึยั? ไปหาอะไรทานันไหม?” พอสเอ่ยเปลี่ยนเรื่อ
“ินแล้ว อนนี้อยาอยู่นเียว” ผมเอ่ยบอพอสออไปรๆ
“ผมไม่ให้อยู่ เพราะผมยัไม่ไ้ทานอะไรเฮียร์้อไปหาอะไรทานับผม” พอสว้า้อมืออผมเอาไว้
“.......................” ผม้อหน้าอพอสอย่าสสัย
“ะอยู่นเียวให้ิมาทำไมรับ ไปหาอะไรินให้พุแเี๋ยว็ลืมเอแหละ”
“พอสนแบบมึไม่เยโนทิ้สินะ ถึพูออมา่ายๆแบบนี้” ผมเอ่ยบอออไปแ่เมื่อเห็นแววาอพอสที่ายออมาแวบหนึ่มันทำให้ผมรู้สึแปลใ
“เพราะผมไม่เยโนทิ้ไ ผม็เลย้อเ็บแบบนี้” พอสเอ่ยออมา่อนะยิ้มว้าและุมืออผมให้เินามเาไป ถึผมะสสัยในำพูอพอสมามายแ่ผม็เลือที่ะไม่ถามเพราะูท่าว่าพอส็ไม่อยาะอบเหมือนัน
ลอ่วบ่ายพอสยอมโเรียนเพื่อพาผมไปหาอะไรทาน พอสพาผมไปทานไอศรีม อหวาน ๋วยเี๋ยวเรือ ผัไท ยำมะม่วทะเล และบท้าย้วยพาไปนั่ื่มโโ้ร้อนที่ร้านอฟฟี่้อปื่อั และพาผมลับมาส่ที่มหาลัยเพื่อ่อมแล็ปในอนเย็น
“เปอร์แล้วเพลย์อ่ะ?” ผมเอ่ยถามเปเปอร์ที่ยืนรอผมอยู่หน้าห้อแล็บออมาเมื่อเินมาถึ
“ออไปับพี่ัน” ผมพยัหน้าเ้าใ
“มาันแล้วใ่ไหม? ั้น็เ้าไปในห้อเลย” เบอร์ลินที่เินามหลัผมมาเพียไม่ี่นาทีเอ่ยบอออมา่อนะไประูเปิห้อแล็ปเ้าไป “วันนี้อาารย์มีุมนัศึษาปีสี่ทำโปรเเลยบอให้ันมาุมพวนายแทน” เบอร์เอ่ยบอเหุผลที่เามาที่นี่ในอนนี้ให้ผมและเปเปอร์ไ้ฟั
“เฮียร์นายใ่ไหมที่เป็นนมา่อม ั้น็เริ่มทำแล็ปที่นายาไปเลยแล็บเี๋ยวสินะ เร็วๆละ ยอลรอันอยู่ ทำไม่ร็เมผลแล็บเอาเลย” เบอร์ลินเอ่ยบอออมา่อนะหยิบโทรศัพท์ึ้นมาถ่ายรูปผมอนที่ำลัเรียมอุปร์ ผมเลยมอหน้าเาอย่าสสัย
“อาารย์ให้ันถ่ายไว้เป็ยหลัานว่านายทำริ” เบอร์ลินรู้ว่าผมสสัยอยู่เาเลยเอ่ยบอออมาโยที่ผมไม่้อถาม
เปเปอร์เ้ามา่วยผมหลัาที่เบอร์ลินถ่ายรูปผมนเสร็แล้ว ผมใ้เวลาในารทำแล็ป วาราฟผล และสรุปแล็บ เือบสอั่วโม่อนะส่ให้เบอร์ลิน
“เสร็แล้ว็ออไปันะไ้ล็อห้อ” เบอร์ลินเอ่ยบอออมาหลัารับรายานอผมไปแล้ว
“เปอร์ แม่โทรบอนายรึยัว่าวันนี้ให้ลับไปทาน้าวที่บ้าน่อนที่ฟาร์โรห์มันะลับไปอัฤษ” เบอร์ลินเอ่ยถามเปเปอร์ออมา
“ุแม่โทรบอแล้วรับ ผม็ะว่าะไปที่บ้านเลย”
“เฮ้ยแล้วู?” ผมเอ่ยถามเปเปอร์ มันอาะลืมไปแล้วว่าอนนี้ผมอาศัยอยู่ับมันอยู่
“มึ็ไป้วยไ ูไม่ปล่อยมึอยู่อนโรนเียวหรอ”
“หมายวามว่าไไม่ปล่อยให้อยู่อนโรนเียว?” เบอร์ลินมวิ้วถามอย่าสสัย
“อนนี้เฮียร์ย้ายมาอยู่ับผมที่อนโรแล้ว” เปอร์อบออไปามร
“หึ ็ีัน็แอบัวลนะว่านายะร้อไห้ฟูมฟายที่ันหลอนายและทิ้นายไปรึเปล่า เห็นแบบนี้็สบายใหน่อยที่ไม่ทำให้ใร้อาย เปเอร์มันีมาสินะเพราะนาันที่นายบอว่ารันายยัไม่เยนอมาอยู่ับันเลย”
“แ่ผมว่ามัน็ีแล้วนะรับที่ผมไม่ไ้นอไปอยู่ับพี่ นาแุ่นัศึษาไม่ีุ่ าแในไม่ี่ัว แปรสีฟันแ่อันเียว น้ำหอมแ่ระปุ พี่ยัเร่ให้ผมไปเ็บออมาแถบเป็นแถบาย” ผมเอ่ยออไปเสียเรียบนิ่เหมือนไม่รู้สึอะไรับำพูอเบอร์ลิน
“ไปันไ้แล้ว” เมื่อผมพุบผมรีบว้ามือเปเปอร์ให้เินหนีาเบอร์ลินไปในทันที
เมื่อผมและเปเปอร์เินมาถึรถอเปเปอร์ที่ออยู่เา็พาผมับไปที่บ้านอเาทันที เปอร์มันรู้ว่าผมไม่้อาระพูอะไรอนนี้
“หึ” ผมยิ้มแห้ๆออมาเมื่อเห็นเาอัวเอสะท้อนอยู่ในระรถ ผมยัใส่สร้อยที่ห้อยเียร์อเบอร์ลินไม่ถอ
“เฮียร์ริ!” เสียหนึ่ัึ้นมาทันทีเมื่อผมเินเ้าไปในบ้านอเปเปอร์ “น้อเปอร์ แม่อัวเฮียร์สัเียวนะ” เมื่อพูบุป้าลลิน็ลาผมเินามเธอไปในทันที
“บอป้ามาสิว่าเิอะไรึ้น? ทำไมเรา้อย้ายไปอยู่ับน้อเปอร์แทนเฮียลิน” ุป้าเอ่ยถาม้วยใบหน้าริั
“ุป้ารู้ไ้ยัไรับ?”
“็แม่เรานะสิโทรมาวีนให้ป้าั้แ่วินาทีแรที่เรานอไปอยู่ับน้อเปอร์”
“ุป้า็ลอถามลูายุป้าูสิรับ” ผมพู้วยน้ำเสียปนหน่อยใ ุป้าลลินเลยหรี่ามอผมอย่าสสัย
“นไหน?”
“เบอร์ลินไรับ” ผม็อบออไปรๆ
“ไ้” ุป้าลลินเอ่ยบอออมาพร้อมับมอไปทา้านหลัอผม “เฮียลิน มาหาแม่รนี้สิ”
“ั้นผมอัว่อนนะรับ” ผมเอ่ยบอออมาแ่ป้าลลินว้าแนอผมเอาไว้่อน ผมเลย้อำใอยู่
“เฮียลินอบแม่มารๆว่าเราไ้ทะเลาะับาเฮียร์ไหม?” ุป้าลลินยิำถามแบบไม่มีอ้อม้อมเมื่อเบอร์ลินเินมาถึ
“เปล่ารับ” เบอร์เอ่ยปิเสธหน้านิ่
“แล้วทำไมเราไม่เอาน้อไปอยู่้วย”
“ยอลย้ายมาอยู่ับลิน ลินะให้นอื่นไปอยู่้วยไ้ไ” เบอร์ลินเอ่ยออมา่อนะเสมอมาทาผมั่วรู่
“ยอล? ผู้หินนั้นเป็นแฟนเฮียฟาร์ไปแล้วไปแล้วไม่ใ่หรอ?” ุป้าเอ่ยทำหน้าเรียิ้วผูันเป็นปม
“ลินแ่ฝาฟาร์โรห์ไว้ ยอลเป็นแฟนลินั้แ่วันนั้นนวันนี้ เราไม่เยเลิัน” เบอร์ลินเอ่ยบออเาออมา
ปรี๊ๆ เสียแรรถัึ้นที่หน้าบ้านอเบอร์ลิน
“ยอลมาแล้ว ลินไปรับยอล่อนนะ” เบอร์ลินเอ่ยออมา่อนะเินผ่านผมไปเพื่อไปรับพี่ยอล
“ุป้าเ้าใแล้วใ่ไหมรับ?” ผมเอ่ยถามป้าลลิน้วยรอยยิ้มที่ปั้นแ่ึ้นอย่าสุฝีมือ
“เ้าใแ่โรธมา ป้าโนพลอยพิมพ์่าายแน่ๆ” พลอยพิมพ์ือื่อแม่อผมเอรับ
“อย่าัวลไปเลยรับ ั้นผมอัวไปหาเปเปอร์่อนนะรับ” ุป้าลลินพยัหน้ารับ ผมเลยเินลับไปหาเปเปอร์
“ุเปอร์ฝาบอว่าอัวึ้นไปอาบน้ำ่อน่ะ” หิสาวนหนึ่ที่ใส่ผ้าันเปื้อนสีาวลูไม้ มัผมรวบไว้ในหมวสีาวเินมาบอผม้วยรอยยิ้ม เธอเป็นแม่รัวอบ้านหลันี้
“อบุรับ”
“เวลาทานอาหารเย็น 19.30 น. นะะ” หิสาวนเิมเอ่ยบอผม่อนผมะเินาเธอไป ในอนแรผมะะึ้นไปอาบน้ำ่อาเปเปอร์แ่เมื่อเหลือบมอนาฬิาที่้อมือ็พบว่าเหลือเพีย 20 นาที ผมึัสินใเินออมาเินเล่นที่สนามห้าหน้าบ้านแทน
“เออ อโทษที” ผมเอ่ยออมาเมื่อผมเินมาััหวะหิายู่หนึ่ที่ำลัยืนูบันอยู่อย่าูื่มที่สนามห้าหน้าบ้าน
“ิบ! เสียอารม์ะมั ออมาทำไม?” เบอร์ลินเอ่ยถามผมอย่าหัวเสีย
“ือ เอ่อ ือ ะเอามาืน” ผมไม่ิอะไรไม่ออนอาสร้อยในอ ะบอว่ามาเินเล่น็ไ้แ่ทำไมผมถึพูประโยนั้นออไปัน
“อะไรล่ะ?” เบอร์ลินเอ่ยถาม้วยน้ำเสียรำา ส่วนพี่ยอล็มอผม้วยสายาหุหิ
ปึ!! ผมระาสร้อยในอนมันาออาัน แล้วยื่นไปให้เบอร์ลิน
“ู เอ่อไม่สิ ผมืนให้พี่แล้วัน” ผมเอ่ยบอออมา
“อันนี้อ่ะนะ” เบอร์ลินับสร้อยที่มีเียร์ที่สลัรหัสรุ่นอเา่าี้แล้วยึ้นมาูเหมือนมันไม่ไ้สะลัสำัอะไร
“ยอลอยาไ้ไหม?” เบอร์ลินหันไปเอ่ยถามพี่ยอลที่ยืนเาะแนเาอยู่
“ไม่เห็นะเ๋เลย ยอลไม่อยาไ้หรอ” พี่ยอลเอ่ยออมาพร้อมับเบะปารัเลีย
“ลิน็ิว่าั้น” เบอร์ลินมอหน้าผม่อนะแสยะยิ้มร้ายออมา
ฟิ้ว.... เบอร์ลินโยนเียร์ที่อยู่ในมืออเาเ้าไปในสวน้านหลั
“เฮ้ย!” ร่าผมระุเรียมห้ามอย่าไม่ั้ใ แ่็ห้ามไม่ทัน
“มึทิ้มันเหมือนไม่ใ่อสำั” ผมเอ่ยออมา้วยวามรู้สึผิหวัที่มันเอ่อล้นออมานเ็บไว้ไม่อยู่
“็ใ่ไ” เบอร์ลินอบออมา่ายๆ
“ั้นที่มึเอามาใหู้็ไม่สำัเหมือนันใ่ไหม?” ผมทั้โมโหและผิหวั
“พูอี็ถูอี”
“เลว” ผมเอ่ยบอออมาอย่าเน้นๆพร้อมับวาที่ร้อนผ่าว หน่วยาเริ่มเอ่อลอ้วยน้ำสีใส
“ถ้ามึไ้รัใรริๆมึะเ้าใเอว่าสิ่ทีู่ทำมันไม่ไ้เลว” เบอร์ลิน้อลมาในวาที่เริ่มพล่ามัวอผม ถูนะถ้ามันะบอว่าารที่มันรัพี่ยอลไม่ใ่เรื่อเลว แ่ที่มันทำับผมละมันไม่ิว่ามันเลวเลยหรอ?
“เลว” ผมยัเอ่ยำเิมออไป
“เฮียร์!” เบอร์ลินะอใส่ผมเป็นเพราะผม่าเา
“เลว มึไ้ยินไหมว่ามึเลว เลวอ่ะมึไ้ยินรึเปล่า” ผมเอ่ยออมาพร้อมับน้ำาที่เอ่อล้นออมาอาบแ้มแบบไม่อาย เสียอผมสั่นเรือไปหม
“เี้ย!” เบอร์ลินสบถพร้อมับยมือึ้นสาผมัวเอ
“ูไม่เยรู้เลยว่าูะเลียมึไ้ยัไ....นวันนี้” ผมเอ่ยออมา้าๆเพื่อวบุมเสียที่สั่นอัวเอให้มันเสถียรที่สุพร้อมับ้อหน้าอเบอร์ลินอย่าริั ผมเบอร์ลินบฟันัวเอแน่นนเห็นสันรามัเนพร้อมับวาที่สื่ออารม์หลาหลาย ่อนะว้ามือพี่ยอลให้เินามเาเ้าบ้านไป
พรึ่บ!! อยู่ๆมือหนาู่หนึ่็ับไหลผมให้หันหน้าลับไปบออเา่อนะโอ้มออย่าอบอุ่น
“เลียเฮียูไ้แล้วหรอ?” ผมไม่รู้ว่าเปเปอร์มาั้แ่เมื่อไรแ่ผมมั่นใว่าเามาทันไ้ยินประโยสุท้ายที่ผมพูับเบอร์ลินแน่นอน
“ฮือ ฮึ ฮึ” ผมปล่อยโฮแล้วส่ายหัวปิเสธุอแร่อเปเปอร์
“ทั้ๆที่เาทำับมึนานี้เนี่ยนะ” เปเปอร์เอ่ยถามออมาเหมือนัวเาเอ็เ็บปวเหมือนมีรีลลาอ
“อือ” ผมพยัหน้ารับ ใ่ ผมไม่เยเลียเบอร์ลินแม้ผมะพูออไปแบบนั้น แม้มันะทำเรื่อเลวร้ายับผม็าม
“เป็นเพราะูเป็นแ่อเิมพัน ฮึ มันเลยทำใหู้ไม่มีสิทธิ์เลียผู้เินเม ฮือ” ผมเอ่ยออมาออมาสลับับเสียสะอื้น ผมว่า่วนี้ผมร้อไห้ปล่อยไปแล้วนะ
“ูะพัเมระานนี้เอ” เปเปอร์เอ่ยบอออมาเหมือนเป็นำมั่นสัาที่้อทำให้ไ้
“ไม่ เบอร์ลินมันพัเมนี้ไปแล้ว ไม่สิเมนี้มันบไปแล้ว่าหา” ผมปราน้ำาที่เลอะแ้มอัวเอทิ้แล้วยับออาอ้อมออเปเปอร์
“เมนี้มันะบ็่อเมื่อเฮียลินรู้ว่ามึมี่ามาว่าอเิมพัน” เปเปอร์เอ่ยออมา่อนะโน้มหน้าเ้ามาหาผมเหมือนะูบ แ่เมื่อริมฝีปาอเราใล้ะสัมผัสันเปเปอร์็หยุมันเอาไว้
“เราไปิน้าวันีว่า” เปเปอร์ถอนหน้าอัวเอออ่อนะเอ่ย่วยผมออมา
“น้อเปอร์ ทำไมเฮียริถึาบวม” ุป้าลลินที่เินมานั่ที่โ๊ะอาหารพร้อมับุลุภานุเอ่ยถามเปเปอร์ออมาอย่าเอาเรื่อ
“พอีเปอร์แล้มันนิหน่อยน่ะฮะ ไม่ิว่าะลัวริ” เปเปอร์เอ่ยโห้วยเสียปนหัวเราะเพื่อใหู้เนียนที่สุ
“น่าีริๆเ็นนี้ นาอยู่บ้านแม่ยัล้าแล้เฮียร์นานี้แม่ไม่อยาะนึเลยว่าอนอยู่อนโันสอนะเป็นยัไ” ุป้าลลินเอ่ยออมา้วยวามเหนื่อยใับลูนเล็อัวเอ
“ปิเปอร์็แล้เฮียร์ให้ร้อไห้ทั้ืนนะ ริไหมรับเฮียร์?” เปเปร์เอ่ยออมาพร้อมับส่สายารุ่มริ่มมาให้ผม ่อนะหันไปมอเบอร์ลินแล้วยยิ้มที่มุมปา
“น้อเปอร์ นี่น้อเปอร์อายุี่วบแล้วเนี่ย”
“ุอย่าโมโหไปเลย ที่าเฮียร์ร้อไห้เป็นเพราะเปอร์มันแล้อย่าอ่อนโยนเหมือนที่ผมแลุ้นเบอร์ลินเิออมานั่นแหละ” เหมือนุลุะเ้าใว่าเปเปอร์้อาระสื่ออะไร
“บ้าริ” ุป้าลลินีลที่แนอุลุภาุอย่าเินๆ “ะทำอะไร็ไปอแม่เา่อนนะน้อเปอร์”
“ถ้าเปอร์ไปอ เปอร์ะไ้ทำรึเปล่าล่ะ” ำพูอเปเปอร์ทำให้ผมรู้สึเินนหน้าึ้นสี
“ะทานันไ้รึยัรับ?” เบอร์ลินเอ่ยถามออมา
“เฮียลิน เฮียไม่มีสิทธิ์มาหุหิใสุ่แม่นะ เพราะสิ่ที่เฮียลินทำุแม่ยัโมโหไม่หายเลย” ุป้าลลินเอ่ยบอลูายนโอเธอออมาแล้วแยเี้ยวใส่เบอร์ลินไปทีหนึ่่อนะสั่ให้แม่บ้านั้าวใส่านในทุนบนโ๊ะอาหาร
ทุน่าร่วมรับประทานอาหารันอย่าเอร็อร่อย ทุน่าหลรัเสน่ห์ปลายวัอป้าลลินันทั้นั้น
“แม่รับเี๋ยวผมอัวลับ่อนนะรับ” เบอร์ลินเอ่ยออมาเรียมัวเอ่ยวนพี่ยอลให้ลุึ้นาโ๊ะอาหาร
“น้อเปอร์วันนี้นอนที่นี่นะ” ป้าลลินหันมาเอ่ยบอับเปเปอร์ ทำให้เบอร์ลินที่ถูเมิน้อนั่ลที่เ้าอี้ามเิม “เอ้า ทำไมไม่ไปอีล่ะ?” ป้าลลินเอ่ยถามเบอร์ลินหน้าาเย
“แม่ะะวนแ่ลูนเล็นอนบ้านรึไรับ” เบอร์ลินเอ่ย้วยน้ำเสียน้อยใ
“อื้ม แมียอลที่้อไปนอนเป็นเพื่อนที่อนโรไม่ใ่รึไ เาย้ายมาอยู่ับแแล้วหนิ”
“เปอร์มัน็มีเฮียร์เหมือนัน” เบอร์ลินเอ่ยเถีย
“เฮียร์นอนห้อเียวับน้อเปอร์ไ้” ป้าลลินเอ่ย่อ
“ยอล็นอนห้อเียวลินไ้เหมือนัน”
“ไม่ไ้” ป้าลลินปิเสธ “เป็นผู้หิะมานอนห้อเียวับผู้ายสอ่อสอไ้ยัไ ริไหม่ะุยอล” ป้าลลินเอ่ยบอับเบอร์ลิน ่อนะหันไปเอ่ยถามพี่ยอล
“อะ เอ่อ ่ะ” พี่ยอลพยัหน้าเห็น้วยอย่าๆ
“่ะ? แล้วทำไมถึย้ายไปอยู่ับเบอร์ลินล่ะ?” ป้าลลินเอ่ยถามึ้นมาทันวัน
“อนโผมมีสอห้อนอนนะรับแม่” เบอร์ลินเอ่ยแ้ัวแทนพี่ยอล
“อุ๊ยาย! ันมอยอลีึ้นมาเลยล่ะ” ป้าลลินเอ่ยประ ่อนะหันมาให้วามสนใเปเปอร์่อ “ว่าไน้อเปอร์ ืนนี้นอนบ้านนะ”
“แล้วแ่เฮียร์รับ” เปเปอร์เอ่ยพร้อมับหันหน้ามาผมที่นั่อยู่้าๆเา
“นี่็ึแล้วนอนนี่็ไ้” ผมใ้ำว่าึเป็น้ออ้าทั้ๆที่อนนี้เป็นเวลาเพียสามทุ่มว่าเท่านั้น ือริๆแล้วผมรู้สึเหนื่อยมาผมอยาะอยู่เินไม่อยาะเินไปไหน ไม่อยานั่รถ ไม่อยาแม้ระทั่ะเอ่ยอบและิอะไรทั้นั้น
“โอเ ั้นืนนี้ผมนอนที่นี่นะรับ” เปเปอร์อบลำวนอป้าลลิน
“เฮียร์ไ้เรียมเสื้อผ้าิรถมาบ้าไหม?”
“ไม่เป็นไรรับ ผมใส่เสื้อผ้าอเปอร์ไ้” ผมเอ่ยอบป้าลลิน้วยรอยยิ้มบาๆ
“ถ้าแม่ไม่สนใลิน ลินะลับแล้วนะแล้วลินะไม่มาที่นี่บ่อยเหมือนเิม้วย” เบอร์ลินเอ่ยบอหน้าาริั
“เฮียลิน” ป้าลลินมวิ้วแน่น่อนะะโนามหลัเบอร์ลินที่ฮึฮัว้าแนพี่ยอลลุาโ๊ะอาหาร เบอร์ลินหันลับมาามเสียเรีย
“เี๋ยวแม่ให้เ็ไปัห้อนอนให้ยอลเาแล้วัน ืนนี้แ็นอนที่นี่” ป้าลลินเอ่ยแลม้อลูายอท่าน
“ะีหรอรับ?” เบอร์ลินเอ่ยถามเป็นารเล่นัว “ถ้าลินับยอลนอนที่นี่เี๋ยวะทำให้แม่หุหิเปล่าๆ”
“ัน้อแล้วอย่าเล่นัวให้มา เินลับเ้ามาเี๋ยวนี้” ป้าลลินเอ่ยออมาเสียุแ้เินที่นเป็นฝ่าย้อ้อลูายนโ่อน
“ลินนอนที่นี่็ไ้ แ่แม้ห้ามเมินลินอีนะ” เบอร์ลินเินลับมาหาแม่อเา แู่เหมือนพี่ยอละไม่่อยพอใหนัที่เบอร์ลินยอมเินลับมา่ายๆแบบนี้
“เฮียลิน็หัทำัวให้แม่พอใบ้าสิ” ป้าลลินเอ่ยบอออมา
หลัาเบอร์ลินเินลับเ้ามาร่วมวไ้ไม่นานทุน่า็แยย้ายันึ้นห้ออัวเอ
• TBC •
ความคิดเห็น