คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : g-i-f-t-e-d 50%
แสงแดดยามบ่ายสาดส่องผ่านกระจกบ้านใหญ่เข้ามาภายในห้อง แซ็กกระพริบตาถี่ ๆ ค่อย ๆ ปรับสายตาให้เข้ากับแสงจ้า เขามองไปรอบ ๆ ห้องที่เต็มไปด้วยเตียงนอนที่มีผ้าปูที่นอนสีขาว เพดานห้องยกสูงดูโปร่งสบาย และยังมีหน้าต่างบานใหญ่ตรงข้ามกับแนวเตียงนอน ด้านนอกหน้าต่างเป็นสนามหญ้าสีเขียวขจีและแนวดอกไม้ เขาลุกขึ้นนั่งบนเตียงช้า ๆ พลันนึกถึงเหตุการณ์ในคืนวันเกิด นี่เขาหลับไปกี่วันกันเนี่ย แล้วลุงแซมล่ะ แล้วที่นี่มันที่ไหนกัน แล้ว.........
"แอ้ดดดด........."
ก่อนที่คำถามมากมายจะถูกตั้งเพิ่มอีก ประตูไม้บานใหญ่ถูกผลักออกช้า ๆ แซ็กหันไปมอง ก็พบกับเด็กผมสีน้ำตาลหน้าตาบ่องแบ๊วอายุประมาณ 12 ปี ผมด้านหน้าตั้งชี้ขึ้น โผล่หน้ามองมาทางเขา
"Good Morning ฮะคุณแซ็ก คุณหลับไม่ได้สติไปตั้ง 3 วันเชียวนะฮะ อ้อ......ผมลูอิสฮะ อูอิส คาลกินส์ฮะ ยินดีที่ได้รู้จักฮะ"
เด็กน้อยพูดพร้อมกับเดินมาที่เตียงของแซ็ก และยื่นมือมาเชกแฮนด์กับเขา
"เอ่อ หวัดดีลูอิส ฉันแซ็ก...."
"ไม่จำเป็นต้องแนะนำตัวหรอกฮะ พวกเราที่นี่รู้จักคุณดีมิสเตอร์ แซ็ก ชาร์เตอร์"
"ฉันไม่รู้หรอกนะว่านายรู้จักฉันได้ไง ว่าแต่ที่นี่คือที่ไหนหรอ"
"อ๋อ.....เรื่องนี้ผมจะยังไม่บอกคุณหรอกฮะ เดี๋ยวศาสตราจราย์จะมาอธิบายทุกอย่างให้คุณเข้าใจเอง พอดีตอนนี้ท่านติดธุระนิดหน่อย ผมแค่จะมาเช็คสภาพร่างกายของคุณเท่านั้นฮะ"
ว่าแล้วลูอิสก็หยิบแผ่นโลหะบาง ๆ ออกจากกระเป๋า แล้วเอามันมาทาบที่หลังมือของแซ็ก
"ปิ้บ !"
แค่อึดใจเดียวมันก็ส่งเสียงออกมา พร้อมกับปรากฏตัวเลขสีแดงมากมายขึ้นมา
"เอาล่ะฮะผมคงต้องไปแล้ว ทุกอย่างโอเคดีฮะ"
"เฮ้ ๆ นายยังไม่ตอบคำถามฉันเลยนะว่าที่นี่คือที่ไหน ? "
"ไว้คุณรอคุยกับศาสตราจารย์ดีกว่าฮะ ท่านรู้เรื่องบางอย่างมากกว่าผมฮะ"
"เฮ้ ! รอก่อนเซ่"
ไม่ทันที่แซ็กจะได้ถามอะไรต่อ ลูอิสก็วิ่งผ่านประตูไม้บานใหญ่ออกนอกห้องไปเสียแล้ว
"นี่มันอะไรนักหนาว่ะเนี่ย !"
เขาล้มตัวลงบนเตียงอย่างสับสน
'ที่นี่คือที่ไหนกันแน่ะนะ แล้วเมื่อไรคุณท่านศาสตราจารย์อะไรนั้นจะมาสักที'
"ผลัวะ !"
ประตูห้องถูกเปิดออกอย่างแรง ตามมาด้วยร่างของชายวัย 40 ปลาย ๆ หัวล้านเนียนเกลี้ยง(นึกถึงสภาพหัวไอชิ้นตอนบวช) รูปร่างสันทัด เดินเข้ามาในห้องอย่างรีบเร่ง
"สวัสดี ! แซ็ก ขอโทษที่มาช้าไปหน่อย ฉันศาตราจารย์จูเลียน แม็คแมนยินดีที่ได้รู้จักนะ"
"ครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ"
ศ.จูเลียนจับมือกับแซ็กและเขย่ามือเขาอย่างร่าเริง
"เราคุยกันที่นี่คงไม่สะดวก ฉันว่าเราน่าจะย้ายไปคุยกันที่ห้องทำงานของฉันดีกว่า"
เมื่อพูดจบ ศ. ก็หยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกง มันเป็นวัตถุทรงกลมขนาดเท่าลูกเบสบอลสีดำสนิททั้งลูก เขาวางมันลงบนปลายเตียงของแซ็ก
"วาบ !"
มันเปล่งแสงสีขาวออกมาทั่วห้อง ฉับพลันแซ็กรู้สึกเหมือนมีแรงดึงดูดมหาศาลออกมาจากลูกบอลนั้น ร่างของเขาวูบไปหาลูกบอล เพียงชั่วเสี้ยววินาทีเขาก็พบว่ากำลังยืนอยู่ในห้อง ๆ หนึ่ง เป็นห้องรูปวงรีที่มีฝาพนังทำด้วยไม้สีน้ำตาลเข้ม มีชั้นหนังสือวางอยู่เรียงราย บนพื้นมีห้องหนังสือวางอยู่เกะกะ ด้านหน้าของเขามีโต๊ะทำงานขนาดใหญ่วางอยู่ 1 ตัว ด้านหลังโต๊ะทำงานคืกระจกบานใหญ่ที่มอออกไปเห็นสนามกว้างสีเขียว
ศ.จูเลียนเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานพร้อมกับผายมือเชิญแซ็กให้นั่งลงบนเก้าอี้โซฟานุ่ม ๆ หน้าโต๊ะทำงานของเขา
"เอาล่ะ.........เราจะเริ่มด้วยเรื่องอะไรก่อนดี"
"ที่นี่คือที่ไหนครับ?"
แซ็กถามทันทีที่ศ.จูเลียนพูดจบ
"อ๋อ.....โอเค เราเริ่มกันที่เรื่องนี้ก็ได้ ที่นี่คือสถาบัน g-i-f-t-e-d เพื่อเด็กพิเศษและมีพรสวรรค์ เราก็ไม่ต่างจากรร.ประจำทั่วไปหรอกนะแค่นักเรียนของเราพิเศษขึ้นมาก็เท่านั้นเอง อ้อฉันว่าเธอคงจะรู้จักผู้ก่อตั้งสถาบันนี้นั่นคือรูปของเขา มิสเตอร์ปีเตอร์ ชาร์เตอร์"
แซ็กหันกลับไปมองรูปบนฝาพนังที่ติดอยู่เหนือประตูไม้ด้านหลังของเขา ใบหน้าของชายหนุ่มที่มีผมสีทองและดวงตาเหมือนกับเขากำลังยิ้มอยู๋ในรูป เป็นเวลากว่า 14 ปีแล้วที่เขาไม่ได้เห็นใบหน้าที่ยิ้มแย้มของพ่อ แต่เขาก็จำใบหน้าของพ่อได้ดี พ่อที่ให้ดวงตาสีเดียวกันนี้แก่เขา
"พ่อของเธอเป็นพวกแรก ๆ ที่รู้ว่าตัวเองมีพรสวรรค์ เขาก้าวข้ามขีดจำกัดวิวัฒนาการของมนุษย์ เขาจึงมีความสามารถพิเศษอยู่ในตัว และเขายังเป็นพวกแรก ๆ ที่สามารถควบคุมพลังในที่สาธารณะได้ทั้งที่พวกเราส่วนใหญ่ทำไม่ได้ เพราะฉะนั้นเธอจึงไม่เคยรู้ว่าพ่อของเธอมีพรสวรรค์ไงล่ะ เขาเป็นคนเสนอไอเดียที่จะสร้างสถาบันให้คนอย่างเรากับฉัน เราค่อย ๆ ขยายองกรณ์ของเราให้ใหญ่ ๆ ขึ้นเรื่อย ๆ จนตอนนี้มีอยู่ 3 สาขา คือ ที่นี่สถาบันใหญ่ในสหรัฐฯ อังกฤษ และที่ญี่ปุ่น แต่เสียใจด้วยจริง ๆ ที่พ่อของเธอไม่มีโอกาศได้มาเห็นความยิ่งใหญ่ของที่นี่"
แววตาสีดำสนิทของศ.จูเลียนแฝงความเศร้าอยู่ภายใน
"ฉันเสียใจกับเธอด้วยจริง ๆ เรื่องปีเตอร์ เขากับฉันรู้จักกันตั้งแต่เด็กน่ะ ตั้งแต่ที่เขาจากไปเราก็พยายามหาตัวเธอมาตลอด เราสืบจนรู้ว่าเธออยู่กับลุงแซม เสียใจด้วยนะเรื่องลุงแซม"
สีหน้าของแซ็กเศร้าลงไปถนัดตา
"แต่ไม่ต้องห่วง เราจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว หลุมศพของลุงแซมอยู่ที่สุสานหลังรร. เธอว่างเมื่อไหร่ก็ไปเยี่ยมเขาที่นั่นแล้วกัน เมื่อกี้ฉันพูดถึงไหนแล้วนะ....อ้อ ช่าย ๆ เราพบเธออยู่กับลุงแซม ตอนแรกเราตกลงกันว่าจะรับตัวเธอมาอยู่ที่นี่ แต่ในตอนนั้นเธอกลับไม่มีพลังพิเศษอะไรเลย เราจึงให้เธอใช้ชีวิตตามปกติแทน จนมาเมื่อ 2-3 วันก่อน ดาวเทียมของเราตรวจพบพลังมหาศาลบริเวณบ้านของเธอ ฉันเลยส่งเจ้าหน้าที่ไป ก็พบเธอนอนสลบอยู่บนพื้นนั่นแหละ เราก็เลยนำตัวเธอมาที่นี่"
"เมื่อกี้ศ.พูดถึงพลังของผมใช่มั้ยครับ ศ.แน่ใจได้ยังไงว่าผมมีพลังนั่น"
"เฮ้อ.....จะอธิบายยังไงดีล่ะ พวกกิฟท์บางคนไม่สามารถควบคุมพลังได้ บางคนก็ควบคุมได้ แต่สำหรับเธอ ฉันว่ามันคงจะถูกปลุกขึ้นมาเวลาเธอโกรธสุด ๆ แต่ฉันมั่นใจว่าต้องมีบางอย่างอยู่ในตัวเธอ ไม่งั้นเธอจะจัดการคน 3 คนที่มีอาวุธให้ลงไปกองกับพื้นได้ยังไง จริงมั้ยล่ะ แล้วอย่าลืมว่าพ่อเธอก็เป็นกิฟท์ และกิฟท์ก็ถ่ายทอดกันทางพันธุกรรมนะ แต่เราก็ยังไม่รู้หรอกว่าเธอมีพลังแบบไหน คงต้องรอดูกันต่อไป"
ความคิดเห็น