เกมแห่งชีวิต ที่ฉันจะลิขิตเอง

ความมืดมิดกลืนกินสติสัมปชัญญะ ร่างกายที่เจ็บปวดรวดร้าวราวกับจะแตกสลาย เธอพยายามดิ้นรนเพื่อหาแสงสว่าง แต่กลับพบเพียงความว่างเปล่าและความสิ้นหวัง เศษกระจกนาฬิกาเรือนเก่าที่มารดาฝากไว้เป็นของขวัญชิ้นสุดท้าย กลิ้งอยู่บนพื้นเย็นเฉียบ มือบางกำเศษแก้วไว้แน่น ราวกับจะบีบเอาความแค้นออกมาให้หมดสิ้น "ถ้ามีโอกาสอีกครั้ง ฉันจะไม่ยอมให้พวกแกทำร้ายฉันแบบนี้อีก" เสียงกระซิบแผ่วเบาหลุดออกมาจากริมฝีปากซีดเซียว ก่อนที่ทุกสิ่งจะมืดลง...

เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เธอก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงไม้เก่าๆ ในห้องนอนเล็กๆ ห้องเดิม ห้องที่เคยเป็นที่พักพิง แต่กลับกลายเป็นคุกขังที่จำกัดอิสรภาพ เฟอร์นิเจอร์ไม้เก่า ๆ ที่ดูทรุดโทรมและเต็มไปด้วยร่องรอยของกาลเวลา กลิ่นอับชื้นและฝุ่นละอองคละคลุ้งไปทั่วห้องราวกับจะตอกย้ำถึงความเหงาและความโดดเดี่ยวที่ชัดเจนอยู่ในใจของเธอ

ดวงตาคู่งามกวาดมองไปทั่วห้อง มือบางเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มือถือเก่าคร่ำคร่าขึ้นมาตรวจสอบวันที่ ปฏิทินบนหน้าจอแสดงวันที่ที่ทำให้หัวใจของเธอเต้นรัวขึ้นมาทันที วันนี้... วันนี้คือวันที่... นั่นหมายความว่าเธอได้ย้อนเวลามาเกือบ 3 ปี ก่อน

เธอเดินสำรวจรอบห้องอีกครั้งอย่างไม่เชื่อสายตา ผนังห้องยังคงดูซีดเซียวและเต็มไปด้วยรอยร้าวราวกับแผลเป็น เตียงเหล็กเก่า ๆ ที่เคยเป็นที่หลับนอนยังคงเหมือนเดิม มันทั้งดูแข็งกระด้างและเย็นยะเยือกเข้าไปถึงจิตใจของเธอ ผ้าห่มผืนเก่าที่แทบจะไม่สามารถปกคลุมร่างกายได้ดูยับยู่ยี่ราวกับสะท้อนความรู้สึกภายในของเธอในขณะนี้

ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม แต่กลับรู้สึกแปลกไป... เหมือนภาพยนตร์ที่เคยดูมาแล้วฉายซ้ำอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เธอรู้บทสรุปแล้ว เธอรู้ว่าจะต้องเกิดอะไรขึ้นต่อไป ความเจ็บปวด ความทรมาน และความสิ้นหวังที่เคยประสบมาทั้งหมดกลับมาผุดขึ้นมาในใจอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ต่างออกไป เพราะเธอมีโอกาสที่จะเปลี่ยนแปลงทุกอย่าง

ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างด้วยความหวังและความมุ่งมั่น เธอจะไม่ปล่อยให้โอกาสนี้หลุดลอยไป เธอจะใช้ชีวิตใหม่นี้เพื่อแก้แค้นให้กับทุกสิ่งที่เธอเคยสูญเสียไป และเพื่อสร้างอนาคตที่สดใสให้กับตัวเอง