คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ขาวดำ | INTRO
어두 컴컴해 보이지 않아
ออดู คอมคอมแฮ โบอีจี อันนา
ทุกอย่างมันมืดมนไปหมด และผมก็ไม่อาจมองเห็นสิ่งใดได้เลย
손 뻗었지만 바람만 부딪혀와
ซน ปอททอซจีมาน บารัมมัน บูทิชชยอวา
ผมเอื้อมมือของผมออกไปแต่กลับมีเพียงลมที่ปะทะเข้ามา
ควันบุหรี่สีขาวขุ่นลอยเคว้งอยู่ในอากาศ สีของมันตัดกับสีของท้องฟ้ายามค่ำคืนจนเห็นได้ชัด ริมฝีปากหนาพ่นควันระรอกที่สองออกมา ดวงตาเรียวคมหลับพริ้มรับอากาศเย็นๆตอนกลางคืน มือหนายกขึ้นลูบใบหน้าหล่อเหลาของตัวเอง ผมสีเดียวกับควันบุหรี่ถูกเสยขึ้นอย่างลวกๆ แต่มันกลับดูดี ไม่มั่นใจว่าด้วยสันจมูกโด่งคมที่รับเข้ากับรูปหน้ายาวราวกับมีเชื้อยุโรปนั่นด้วยหรือเปล่าที่ทำให้คนตัวสูงดูดีขนาดนี้
“แฮร่!!” แต่แล้วเจ้าของใบหน้าหล่อเหลานี้ก็ต้องสะดุ้งเฮือก “จีโฮ.. ไปส่งหน่อยสิ ป๊าโทรตามแล้วอ่ะ”
มือหนารีบสะบัดบุหรี่ราคาแพงลงพื้น รองเท้าหนังเหยียบมันจนดับ “บอกแล้วว่าอย่าเข้าใกล้ตอนสูบบุหรี่”
“ทำไมล่ะ ไม่เห็นเป็นไรเลย” ใบหน้าหวานของคนตัวเล็กกว่ายกยิ้มกว้าง “จีโฮอยากทำอะไรแทอิลไม่ว่าสักหน่อย”
“มันเหม็นจะตาย” ริมฝีปากหนายกยิ้มอ่อนๆให้คนรัก มือกว้างยกขึ้นลูบกลุ่มผมนุ่มสีขนกาอย่างเบามือ “ป่ะ กลับบ้านกัน เดี๋ยวฉันไปส่ง”
มือเล็กๆของอีแทอิลเอื้อมไปกำนิ้วก้อยของอูจีโฮอย่างเคย หัวกลมๆเบี่ยงซบเข้ากับต้นแขนหนา ริมฝีปากสีสดเอ่ยเจื้อยแจ้วตามนิสัยช่างพูดของเจ้าตัว อีแทอิลเด็กหนุ่มตัวน้อย.. ที่ต่างกับอูจีโฮราวฟ้ากับเหว คนตัวเล็กที่ดูจะมีอนาคตไกลมากเลยทีเดียว นักศึกษาบริหารที่กำลังจะเรียนจบปลายปีนี้แล้ว คุณพ่อคุณแม่ที่เป็นเจ้าของธุรกิจชื่อดัง เงินหลายหลักที่นอนอยู่ในธนาคาร.. ชื่อเสียงของบริษัทกำลังรอแทอิลอยู่
ผิดกับอูจีโฮ
ผู้ชายที่มีแค่หน้าตากับส่วนสูงร้อยแปดสิบกว่าๆ จีโฮไม่ได้เรียนต่อตั้งแต่จบมัธยมปลาย ด้วยเกรดเฉลี่ยต่ำเตี้ยเรี่ยราดจนงัดไม่ขึ้นและด้วยฐานะส่วนตัวที่ไม่มีทางจะส่งตัวเองเรียนต่อได้ ทำงานเลี้ยงตัวเองไปวันๆ จะเรียกอย่างนั้นก็ไม่ผิดนักหรอก ไม่มีอะไรรออยู่ในอนาคต และไม่มีอะไรให้คิดถึงในอดีต นั่นแหละอูจีโฮล่ะ
“จีโฮ” ดวงตากลมช้อนขึ้นสบ “กินข้าวหรือยัง? ไปกินข้าวกันไหม?”
คนตัวสูงทำได้แค่ส่ายศีรษะไปมา ขายาวๆเหวี่ยงขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์คันโต “แทอิลรีบกลับบ้านเถอะ เดี๋ยวป๊าจะว่าเอานะ”
มือป้อมๆรับหมวกกันน็อคอันใหญ่มาถือว่า “อ้าว หมวกของจีโฮล่ะ”
“ไม่เป็นไรใส่ไปเถอะ” จีโฮหันมาแย่งหมวกกันน็อคไปจากมือของแทอิลพร้อมกับใส่ให้อีกคน มือหนาตบแปะๆบนหมวกกันน็อคราวกับว่าจะย้ำให้แทอิลนั้นใส่ไปเถอะ แต่คนตัวเล็กโวยวายใหญ่บอกว่าคนขับควรจะใส่ อูจีโฮยกยิ้มน้อยๆก่อนจะก้มลงไปจุ๊บเบาๆบนหมวกกันน็อค “บอกแล้วว่าไม่เป็นไร ฉันมีนายอยู่คนเดียวนะ ”
คนตัวเล็กบ่นอุบอยู่คนเดียวในหมวกกันน็อค แทอิลปีนขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์คันโตของอูจีโฮ แขนสั้นๆกอดรอบเอวของอีกคนไว้ ไม่รู้ว่าจะต้องจากกันไปเมื่อไหร่ ไม่รู้ว่าจะอยู่แบบนี้ได้อีกนานแค่ไหน แทอิลขอเก็บช่วงเวลาเหล่านี้ไว้ให้ได้มากที่สุด
แทอิลดันกระจกของหมวกกันน็อคให้เปิดออก ลมเย็นๆแล่นเข้าปะทะใบหน้า คนตัวสูงมีเพียงแค่แว่นตากันแดดที่สวมอยู่บนหน้าเท่านั้น แทอิลอมยิ้มน้อยๆ ใช่แล้วล่ะ แว่นกันแดดอันนี้แทอิลเป็นคนซื้อให้เอง มันเข้ากับใบหน้าของอูจีโฮที่สุดเลย
ใช้เวลาไม่นานนัก มอเตอร์ไซค์คันโตก็มาจอดสนิทอยู่หน้าบ้านหลังโตที่ให้ตายยังไงอูจีโฮก็ไม่มีทางจะซื้อมันมาได้แน่ๆ คนตัวเล็กกระโดดตุ้บก่อนจะถอดหมวกกันน็อคส่งคืนให้คนตัวสูง คนตัวเล็กยู่ปากราวกับเด็กน้อยที่โดนขัดใจ
“จีโฮ..แทอิลขออะไรอย่างนึงได้ไหมอ่ะ” แทอิลเอื้อมไปดึงมืออีกคนมากำไว้ “อย่าทำอะไรที่มันทำร้ายตัวเองนะ”
ใบหน้าหล่อเอียงน้อยๆราวกับสงสัย “อย่างเช่น?”
“ไม่รู้สิ..บางทีอาจจะแบบว่า..พวกยาเสพติด หรือไม่ก็..มีเรื่องอะไรทำนองนั้น” ดวงตากลมฉายแววจริงจังอย่างปิดไม่มิด “ก็แค่..บอกไว้น่ะ”
แขนแกร่งดึงร่างเล็กๆเข้ามากอดไว้หลวมๆ ใบหน้าหล่อเกยไหล่เล็กๆของคนรักไว้ “..จีโฮรักแทอิลนะครับ”
“รู้แล้วคร้าบบ แทอิลก็รักจีโฮเหมือนกัน” คนตัวเล็กขำคิกคักก่อนจะดันร่างหนาๆของอีกคนออก “ไปได้แล้ว ขับรถดีๆนะ ถึงห้องแล้วส่งข้อความมาบอกด้วยนะ”
“อือ..”
อูจีโฮมองคนตัวเล็กที่โบกมือหยอยๆให้ก่อนจะกึ่งวิ่งกึ่งเดินเข้าบ้าน จนกระทั่งคนตัวเล็กหายลับตาเข้าไปในบ้านหลังโต คนตัวสูงถึงตัดสินใจสตาร์ทรถอีกครั้ง หากแต่โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงกลับสั่นครืดๆ มือหนาล้วงข้าไปในกระเป๋าก่อนจะสไลด์รับสายอย่างรวดเร็ว
“เออ”
“...มีเรื่องว่ะ” เสียงปลายสายพูดปนกับหอบแหกๆ “ว่างไหมวะ”
“เออ” จีโฮถอนหายใจหนักๆ “เดี๋ยวกูไป อย่าเพิ่งตายห่าไปก่อนล่ะ”
“ไอ้สัด กูไม่ได้กระดูกอ่อนเหมือนมึงนะ หึ มาเร็วๆเหอะ”
ปลายสายตัดไป จีโฮยกยิ้มน้อยๆก่อนจะรีบบีดมอเตอร์ไซค์คันโตออกไปด้วยความเร็วที่ค่อนข้างจะผิดกฎหมาย ถ้าถามว่าอูจีโฮมีชีวิตวันๆไปเพื่ออะไร ถ้าหากว่าไม่ต้องมีอดีตให้คิดถึงและไม่มีอะไรให้รอไปถึงในอนาคต ก็คงจะตอบได้แบบไม่ต้องคิดว่า อูจีโฮน่ะ
มีปัจจุบันให้ดูแลยังไงล่ะ
‘อย่าทำอะไรที่มันทำร้ายตัวเองเลยนะ’
มัดหลุนๆแล่นเข้าฟาดข้างแก้มดังผลั้วะจนจีโฮเซถลาไปด้านหลังหากแต่คนตัวสูงทรงตัวได้ก่อนจะยกเท้าขึ้นถีบกลางอกของฝ่ายตรงข้ามที่กำลังพุ่งเข้ามา จีโฮกำหมัดแน่นก่อนจะออกแรงฟาดใบหน้าของอีกคนไม่ยั้ง เสียงกำปั้นกระทบใบหน้าอีกคนนั้นดังก้องไปทั่วลานกว้าง จีโฮออกแรงผลักอีกคนให้ล้มลงไปกับพื้น รองเท้าหนังเหยียบกลางอกของฝ่ายตรงข้ามไว้
เสียงหายใจรวยรินใต้ฝ่าเท้าไม่ได้ทำให้อูจีโฮรู้สึกสงสารแต่อย่างใด “ฝากไปบอกหัวหน้าหรือเหี้ยไรที่มันทำตัวกร่างๆด้วยว่า อย่ามาทำมาหาแดกในที่ของคนอื่น”
อาจจะเป็นเรื่องที่ฟังดูบ้าๆไปสักหน่อย แต่มันก็คือเรื่องจริง การค้าขายที่ทับที่ของคนอื่นนั้นไม่ใช่เรื่องที่ยอมรับได้ ดูเป็นเรื่องปกติไปแล้วที่จีโฮจะต้องออกมาเหวี่ยงมัดแบบนี้ แน่นอนว่าแทอิลไม่รู้เรื่องนี้ เขาไม่มีทางปล่อยให้คนอย่างแทอิลมาเปื้อนเกี่ยวกับ ‘ของพวกนี้’ เด็ดขาด จีโฮถอนหายใจช้าๆก่อนจะเดินไปหาเพื่อนตัวดีที่นั่งๆนอนๆไม่ไกลนัก “กูบอกแล้วว่าอย่าเพิ่งตายห่าไปก่อน”
“ตายห่าไร เนี่ยกูฟัดไปสองละเนี่ย” คิมยูควอนยิ้มร่าพร้อมกับชี้ๆร่างคนสองคนที่นอนหอบหายใจรวยรินอยู่ไม่ไกล ยูควอนดังตัวเองให้ลุกขึ้นก่อนจะกอดคอจีโฮ “มึงอะมาช้า”
“กูไปส่งแทอิลมา”
“...หึ...” ยูควอนชกเบาๆที่หน้าอกของเพื่อนสนิท “ของใหม่เข้าว่ะ”
“มึงลองยัง?”
“รอมึงอ่ะ” ยูควอนยิ้มกว้าง “เห็นว่าแรงกว่าเดิม จะเอาปะ”
จีโฮยกยิ้ม “รอพ่อมึงมาตัดริบบิ้นเหรอ”
แผ่นอลูมิเนียมฟรอยด์ที่พับๆมาจนเป็นซองถูกยัดใส่มือกว้างๆของอูจีโฮ ร่างสูงยัดมันใส่กระเป๋ากางเกงของตัวเอง ไม่ต้องพูดให้มากความนัก ทั้งสองต่างรู้ดีแก่ใจว่า ‘ของพวกนี้’ คืออะไร ต้องให้ทายหรือเปล่าล่ะ
‘ไม่รู้สิ..บางทีอาจจะแบบว่า..พวกยาเสพติด’
“ที่ไหนดี”ยูควอนเอ่ยเรียกสติคนเป็นเพื่อนที่กำลังเหม่อลอยไปไกล “ห้องมึง? ห้องกู?”
“....ห้องมึงแล้วกัน” จู่ๆจีโฮก็ชะงักกึก “...กูควรแล้วเหรอวะ”
ฝ่ามือหนักๆฟาดผลั้วลงกลางศีรษะของจีโฮ “ไอ้ห่า ก็แค่เฮโรอีน แค่สูดๆดมๆจะเป็นไรไปวะ ฉีดยังลองมาแล้ว”
‘อย่าทำอะไรที่มันทำร้ายตัวเองเลยนะ’
จริงๆแล้วอูจีโฮก็ไม่ใช่แฟนที่ดีนักหรอก
---
ฮัลโหล
@Kawhnak_
@SQWEEZ
ความคิดเห็น