มาเฟีย...ที่รัก

ลำดับตอนที่ #2 : ธาตุแท้ของเจ้าชาย!!!

“หมายความว่าไงเจอรักแรกน่ะ!!?”2 สาวตวาดถามฉันแบบกระซิบในขณะที่อยู่ในห้องประจำคือ....ห้อง5/1 ไงล่ะ ภูมิใจซะไม่มีล่ะไม่คิดว่าตัวฉันเองก็จะมีโอกาสได้อยู่ห้องนี้กับเค้าด้วย^___^ (ยิ้มหน้าบาน)

“ฉันก็หมายความที่พูดนั่นแหละ”ฉันพูดด้วยสายตาที่ล่องลอยไปไหนต่อไหนก็ไม่รู้

“ไม่ใช่! ฉันหมายความว่ารักแรกของเธอน่ะหมายความว่าไง?”เปียพูดขึ้นอย่างเหนื่อยหน่ายปนตกใจนิดหน่อย ส่วนฉันน่ะเหรอไม่ได้สนใจยัยนี่สักติ๊ดเดียว

“ก็หมายความว่าฉันตกหลุมรักคนที่เดินชนฉันตรงทางขึ้นตึกทันทีและรวดเร็วยิ่งกว่าบริการส่งพิซซ่าซะอีกน่ะสิ”ฉันพูดด้วยสายตาที่เลื่อนลอยอีกครั้ง

“นี่เธอพูดจริงหรือว่าพูดเล่นเนี่ย?”เธียรถามขึ้นอย่างเอือมระอา

“จริงสิ!”ฉันพูดขึ้นอย่างหนักแน่น “ถ้าฉันพูดไม่จริงแล้วฉันจะถามพวกเธอว่ารู้จักผู้ชายคนนั้นมั้ย ทำไมล่ะ”ฉันพูดอย่างเลื่อนลอยอีกครั้ง

“ให้ตายเถอะ!”เธียรพึมพำ แต่ขอโทษพึมพำของฉันฉันได้ยินเยื่อแก้วบุโพรงของหูเลยแหละ-_-;

“นี่แกเอาจริงเหรอนาโนะ?”เธียรและเปียโนถามฉันอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ

“พวกแกจะถามฉันเป็นครั้งที่ร้อยฉันก็จะตอบคำเดิมและประโยคเดิมว่า จริง! เข้าใจมั้ย”ฉันย้ำ

“ล้มเลิกความคิดซะเถอะนาโนะมันไกลเกินที่คนอย่างแกจะเอื้อมถึง”เปียว่าพลางตบไหล่ฉัน เอ๊ะ! มันแหม่งๆ แฮะ คนอย่างฉันงั้นเหรอ เฮ้ย! มันหลอกด่าฉันนี่หว่า

“คนอย่างฉันแล้วมันจะทำไมมิทราบ แล้วมันไกลเกินเอื้อมตรงไหน?”ฉันพูดอย่างหาเรื่อง

“แกฟังพวกฉันนะนาโนะ”เธียรพูดเบาๆ แต่ไม่เบาจนเกินไป “ผู้ชายคนนั้นเป็น 1 ใน 5 หนุ่มหล่อประจำโรงเรียนเรามันไกลเกินกว่าคนอย่างแก...เอ๊ย! ไม่ใช่! มันไกลเกินกว่าพวกเราจะเอื้อมถึงนะ”เธียรพูด

“โธ่เอ๊ย! ก็นึกว่าอะไรก็แค่ 1 ใน 5 หนุ่มหล่อประจำโรงเรียนมันไกลเกินเอื้อมตรงไหนกัน........”ฉันเงียบไปครู่ก่อนที่จะ “ว้าก~~~~! (เอาเสียงอุทานอุบาทณ์ๆ แบบนี้ออกมาอีกแล้ว -_-;: ผู้แต่ง) เมื่อกี้เธอว่าอะไรนะ เธอว่าผู้ชายคนที่เดินชนฉันตรงทางขึ้นนั่นน่ะหรอเป็น 1 ใน 5 หนุ่มหล่อของโรงเรียนน่ะ!!!!”ฉันร้องออกมาอย่างตกใจสุดขีด แต่ก็ต้องมีระงับอารมณ์ไว้หน่อย ก็แหม! ก็ฉันเล่นร้องอยู่แต่กับยัยพวกนี้นี่ รับรองเลยว่าคนอื่นๆ ไม่ได้ยินชัวร์ ก็เพราะว่าเสียงที่ฉันร้องออกมาดังไม่ถึง 20 เดซิเบลซ์ชัวร์ (เวอร์! : ผู้แต่ง)

“อืม....”เธียรตอบเสียงเบา

“แล้วทำไมฉันไม่รู้เรื่องอะไรเลยล่ะ!!?”ฉันโวยวายถาม

“ก็เธอจะไปรู้อะไรล่ะปีที่แล้วก็ขยันจนเวอร์จนแทบจะเป็นเด็กแว่นอยู่แล้ว...พอผู้ชายคนนั้นเดินมาใกล้ๆ พวกเรา พวกฉันก็พยายามจะเรียกเธอให้ดู เพราะฉันรู้อยู่ว่าคงเป็นสเป็กแกแน่ แต่แกก็กลับขยันจนเกินไปเลยไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาดูแล้วพฃแกจะให้พวกฉันทำไง?”เปียอธิบาย

“งั้นตอนที่พวกเรากำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อนตัวประจำ เสียงกรี๊ดกร๊าดที่ฉันบอกว่าหนวกหูก็มาจากแฟนคลับของผู้ชายคนนั้นอ่ะดิ...ใช่มะ?”ฉันถามด้วยเสียงที่บ่งบอกถึงความไม่น่าเชื่อ ไม่น่าเชื่อที่ว่าทำไมฉันถึงตกข่าวยังงี้เนี่ย T^T

“ใช่!”2 คนนั้นประสานเสียง ง่า~~~! ทำไมฉันถึงเป็นน้องโบ(ราญ) หยั่งงี้เนี่ยToT

“แล้ว...แล้วพวกแก...รู้จักชื่อผู้ชายคนนั้นรึเปล่าล่ะ?”

“รู้สิ! พวกฉันไม่ได้ตกยุกต์เหมือนใครบางคนแถวนี้หรอก”เปียประชด ฮึกๆ ฉันรู้อยู่หรอกน่ะว่าฉันตกยุกต์แล้วพวกแกจะย้ำให้มันได้รางวัลอะไรขึ้นมาเล่า!!! T^T

“แล้ว...ชื่อว่าอะไรล่ะ?”ฉันถามอีกครั้ง 2 คนนั้นส่งสายตาระอามาให้ฉันก่อนที่จะหันไปกระซิบกัน

“สงสัยว่าไอ้นาโนะมันจะไม่รู้จักจริงๆ อ่ะเธียรเอาไงดี?”

“แกก็บอกมันไปเลยสิ...เฮ้อ! ไม่น่าเชื่อเลยว่าสมัยนี้ยังมีคนตกยุกต์อย่างนี้อยู่อีก”

“ฉันก็ว่างั้นแหละ”2 คนนั้นกระซิบกระซาบกัน แต่ขอโทษเถอะพวกมันกระซิบกันคราวนี้ดังไปถึงหูมนุษย์อวกาศบนดาวอังคารเลยล่ะ (ตอนไหนจะเลิกทำตัวแล้วพูดเวอร์ยังงี้สักทีเนี่ย-_-;: ผู้แต่ง)

“แล้วตกลง...ผู้ชายคนนั้นชื่อว่าอะไรล่ะฉันถามอีกรอบ

“แกอยากรู้จริงเหรอนาโนะ?”เธียรหันมาถามฉันเพื่อความแน่ใจ

“ถ้าฉันไม่อยากรู้ฉันจะถามพวกแกให้ได้รางวัลอะไรล่ะ”ฉันตอบ

“ถ้าแกได้รู้แล้วรับรองแกขนลุกซู่ชัวร์เลยเชื่อฉันดิ”เปียพูดพลางทำท่าขนลุก อย่างน่าขบขัน

“ยังไง-_-?”ฉันถามด้วยสีหน้างงงวย “ทำไมฉันต้องขนลุกด้วยล่ะ?”

“ผู้ชายคนที่ชนเธอตอนนั้นน่ะนะ...ขอบอกเลยว่าชื่อกลัวที่สุดเลยล่ะจะบอกให้”เธียรพูด

“น่ากลัว-_-?”ฉันถามอย่างงงงวยพลางมุ่นคิ้วอีกครั้ง “ที่ว่าน่ากลัวเนี่ยชื่อว่า ผี เหรอ?”ฉันว่าด้วยสีหน้าและเสียงที่ซื่อ(บื้อ)สุดฤทธิ์สุดเดช

“แกจะบ้ารึไง!!!”2 สาวประสานเสียงกัน “คนบ้าอะไรจะชื่อว่าผี...แกจะบ้าหรอนาโนะ”เปียว่า

“ก็แกบอกว่าชื่อน่ากลัวไม่ใช่เหรอ...แล้วผีบ้านแป๊ะแกเหรอน่ารัก”ฉันว่าอย่างหมั้นเขี้ยว “แต่ก็อาจจะน่ารักก็ได้นะ...ถ้าป็นผีน้อยแคตเปอร์”ฉันพูดด้วยเสียงที่ซื่อ(บื้อ)อีกครั้ง

“แล้วทำไมแกถึงไม่ฟังให้จบซะก่อนล่ะ”เปียว่าอีกครั้ง

“แล้วพวกแกจะพูดอ้อยอิ่งทำไมล่ะ”ฉันย้อน

“แล้วทำไม.....”เปียโนยังไม่ทันจะพูดอะไรออกมาเธียรก็ขัดขึ้นมาซะก่อน

“พวกแกหยุดกันทั้งคู่น่ะแหละ”เธียรพูดออกมาเสียงเรียบ  “แล้วพวกแกจะเถียงกันทำไมมิทราบ”

“ก็ไอ้นาโนะมันโพล่งพูดออกมาก่อนทำไมล่ะพอฉันจะบอกมันก็พูดแทรกขึ้นมาก่อนนี่มันนั่นแหละผิด”เปียพูดใส่ความฉัน หนอยๆ พูดเอาหน้าคนเดียวเลยใช่มั้ย *~*(สายตาอำมหิต)

“แกนั่นแหละผิด”ฉันพูดออกไปอย่างไม่ให้น้อยหน้า “แล้วใครแล้วให้แกพูดอ้อยอิ่งยืดยาดซะขนาดนั้น”ฉันพูดเสริมท้าย

“แล้วตอนไหนพวกแกจะเงียบกันซะทีฉันหนวกหูนะ!!?”เธียรที่เริ่มโมโหตวาดขึ้น

"นี่! เงียบๆ หน่อยสิเกรงใจคนอื่นหน่อยนะ"นักเรียนคนหนึ่งในห้องหันมาเตือน
                "อะ...อืม เข้าใจแล้วขอโทษทีนะ^_^;"เธียรหันไปขอโทษและยิ้มแหยๆ ไปก่อนที่จะหันมาสนใจพวกฉัน 2 คนต่อ
                "เพราะพวกแกแท้ๆ เลยฉันถึงโดนว่า"เธียรหันมาว่าด้วยนำเสียงดุดัน
                "ขอโทษ"ฉันและเปียพูดขึ้นพร้อมกันด้วยสีหน้ารู้สึกผิด
                "ไม่เป็นไร" 

......ไม่ค่อยมีเวลาแล้วมาติดตามใหม่นะคะ..........