คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Real or Fake 00 : หรือเมขลาจำต้องคู่รามสูร?
Real or Fake
00
หรือเมลาำ้อู่รามสูร?
น่าเบื่อ
โลนี้มัน่าน่าเบื่อไปหมทุอย่า
แล้ววามิอผม็เปลี่ยนไปเมื่อไ้เอเธอ
Rome.
[ ROME PART ]
“แล้วเอัน”
“ะไปแล้วเหรอวะ”
‘เย์โล’ เยหน้าึ้นมาถาม นิ้วมือีบบุหรี่้าไว้ มืออี้า็ับแ้วเหล้าอยู่
“เออ เบื่อ”
“ู็เบื่อ”
‘โล’ สำทับแล้วหยััวึ้นยืนเ็มวามสู
มันเอื้อมมือไปวยแ็เ็ที่อยู่บนพนัพิโฟาแล้วเินออไปเลย
“พวมึนี่เป็นเหี้ยอะไร
พันี้รู้สึะี้เบื่อ”
เย์โลบ่นพร้อมับพ่นวันบุหรี่ออมา
สีหน้าูหุหินิหน่อย ผมไหวไหล่ เอามือล้วระเป๋าแล้วหันหลัเินออมาาลับที่ลาล่ำไป้วยผู้นมามายที่ำลัปาร์ี้ันอย่าสนุสนาน
มันเป็นภาพที่ินาไปแล้วสำหรับผม
ีวิผมมีแ่ิน
เที่ยว เรียน ีันบ้า วนเวียนไปมาไ้หลายปีแล้ว บาทีมันอาะถึุอิ่มัวอผม
ถ้า่วนี้มีอะไรสนุๆ
เ้ามาในีวิ็ี
ผมิในใแล้วออรถทะยานไปามเส้นทา
สอ้าทามีแ่แสไฟาึรามบ้าน่อและร้านอาหาร
รุเทพมหานรไม่มีวันหลับใหล....
ผมเท้าาับประูรถพร้อมับถอนหายใระบายวามเบื่อ
มืออี้า็บัับพวมาลัย นระทั่ผมับรถมาใล้แถวอนโ
มีร่าหนึ่ที่อยู่้าทาเถลามาอยู่ลาถนน
ใบหน้าอเธอระทบับไฟหน้ารถ สีหน้าอเธอู็อมา ผม็เ่นัน
โรม! เอี๊ย
มันรวเร็วมานผมั้ัวไม่ทัน
รถอผมพุ่นเ้าับร่าอเธอนร่าบาระเ็นออไปหลายหลา
“เหี้ย”
ผมสบถอย่าหัวเสียหลัาเสียล้อรถบยี้ับถนนนแสบแ้วหูหยุล
เยหน้าึ้นมาาพวมาลัยแล้วะโหน้าไปมอร่าบาที่นอนสลบแน่นิ่
ายไหมวะเนี่ย…
ผมิในใแล้วเปิประูลารถ
สาวเท้าไปยัร่าที่นอนไม่ไหวิอยู่ลาถนน เ็ร่าวๆ แล้วูเหมือนเธอะไม่เป็นอะไรมา
ผมทิ้ัวลไปนั่ยอ้าๆ ร่าอเธอ เอื้อมมือไปพลิร่าที่นอนว่ำให้หายึ้นมา
มีเลือไหลออมารมับ้าย
เธอหัวแ…
ผมเอื้อมมือไปบแ้มเธอเพื่อเรียสิ
ไม่มีปิิริยาอบรับใๆ สายาอผมเหลือบไปเห็น ‘บาสิ่บาอย่า’
ที่เธอำมันเอาไว้นแน่น
ผมไม่ลัเลที่ะเอื้อมไปหยิบมันมาูแล้ววาสายามอไปรอบๆ
ไม่มีแม้แ่เาอสิ่มีีวิ
ผมปรายามามอร่าบาที่อยู่้าๆ
อีรั้ แล้วัสินใ้อนร่าพาเธอลับเ้ามาที่รถ
เพราะูเหมือนเธอะไม่ไ้เป็นอะไรมา แ่หัวแ ทำแผลไ้ไม่ยาอะไร
ผม้อมอ ‘บาสิ่บาอย่า’
ที่เธอำเอาไว้ ึ่อนนี้มันอยู่ในมืออผม
่อนหน้าที่ร่าอเธอะพุ่มาที่รถอผม
เธออยู่ับ ‘ใรบาน’
ผมลี่ยิ้มออมา
ูเหมือนว่าีวิที่น่าเบื่ออัวเอำลัะมีอะไรสนุๆ เ้ามาในีวิ
[ ROME PART : END ]
ปวหัว....
ปวมาเหมือนับหัวะระเบิ
ันนิ่วหน้าทั้ทียัไม่ลืมา
เอื้อมมือึ้นมาุมมับและสัมผัสไ้ถึ...ผ้าพันแผล
“ฟื้นแล้วเหรอ”
เสียทุ้มแหบพร่าที่อยู่้าๆ
เอ่ยถาม ัน่อยๆ ลืมาึ้นมา ทันทีที่เห็นหน้าเา
ันลับรู้สึเหมือนับว่าุ้นเย หรือเยเอ ผูพันธ์ อะไรสัอย่า
มันเป็นวามรู้สึที่บอไม่ถู ันเพ่มอใบหน้าอเาัๆ อีรั้
และเมื่อันสั่ารให้สมอนึิมาไปวามรู้สึปวเหมือนหัวะระเบิ็เิึ้น
“โอ๊ยยยย”
“เป็นอะไร
เ็บแผลเหรอ”
ันส่ายหัวไปมาอย่ายาลำบา
ัริมฝีปาล่าแน่น พยายาม่มวามเ็บปวเอาไว้ สัพัอาารอัน็เริ่มีึ้น
ัน่อยๆ หยััวึ้นมานั่ ้อมอสถานที่ที่ัวเอำลัอยู่อย่าสำรว
ห้อนอนสีาวสะอาา
ประับว่าเฟอร์นิเอร์สีรมท่า เรียบ่าย ทว่าน่าอยู่ มันไม่ใ่ห้ออัน…
[ ROME PART ]
“ไหนบอมาสิ
เธอือใร ันะไ้ส่ลับบ้านถู”
ผมเอ่ยถามร่าบาที่ำลันั่พิหัวเียอยู่
เธอหันมามอหน้าผม ้อเ้ามาในวาอผม ราวับ้อาร้นหาำอบ
“ัน...”
ริมฝีปาเล็เม้มเ้าหาันนเป็นเส้นร
วาลมโมอมาทาผมอย่า้นหา
“ันำไม่ไ้”
เธออบพร้อมับส่ายหน้าไปมา
สีหน้าูผิหวั ผม้อมอเธออย่าใ้วามิ
ารที่เธอถูรถนอาส่ผลระทบับสมอ็เป็นไ้
“ั้นเอาใหม่
เธอำใรไ้บ้า”
ผมลอเปลี่ยนำถาม
เผื่อเธอะนึถึนใล้ิไ้
“นายไ”
เธออบเสียแผ่วนแทบลายเป็นเสียระิบ
ำอบอเธอเอาทำผมอึ้เล็น้อย ผู้หินนี้ รู้ัผม้วยเหรอวะ ทำไมไมุ่้นหน้า
“ัน?”
“ใ่”
“ั้นันเป็นใร”
ผมแล้ถามอีรั้
ถ้าเธอบอว่าเธอรู้ัผม เธอ้อรู้ว่าผมเป็นใร
เธอมอหน้าผมอยู่พัให่่อนะยับปาพู
“ราม...”
ริมฝีปาเล็ยับพึมพำับัวเอ
“...”
“นายือรามสูร แฟนอัน”
ผมนิ่
สบสายาับเธออย่า้นหา นัยน์าอเธอที่
ไม่มีแววสั่นไหวหรือหลุหลิเลยแม้แ่น้อย
เธอิว่าผมเป็นแฟนอเธอริๆ
ผมระุยิ้มมุมปาอย่าอบใ
ไม่ว่าสาเหุมันะมาาอะไร หรือใรเป็นนสร้ามันึ้นมา แ่ผมะรับมันเอาไว้้วยวามเ็มใ
รวมทั้สถานะ ‘แฟน’ ที่เธอมอบมาให้้วย
[ ROME PART : END ]
STATUS : 100%
อัพรบแล้วนะะ เป็นยัไบ้า สนุไหมเอ่ย?
อ่านบแล้วไรท์อำลัในละอมเม้น์ไ้ไหมน้า อื่นใสันินะะ
ความคิดเห็น