คิดถึงพ่อ

เนื้อเรื่อง

23 ตุลาคม

คิดถึงพ่อ...

คิดถึงพ่อ...

23/10/2550

เวียนมาอีกปีแล้วสินะ  ปีแล้วปีเล่าที่ผ่านเข้ามา  วันนี้เมื่อ7ปีที่แล้ว ฉันยังจำได้เสมอไม่เคยลืม  เพราะเป็นวันที่...พ่อ...ของฉันได้จากฉัน

ไปโดยที่ฉันไม่มีโอกาสได้อยู่ใกล้ๆท่านเลยในวันนั้น   ทั้งๆที่ตลอดเวลาที่ท่านไม่สบาย(ท่านป่วยเป็นมะเร็ง) ฉันเฝ้าดูแลท่านมาตลอด

   ฉันยังจำได้ตอนนั้นฉันทำงานประจำอยู่กรุงเทพฯทุกๆ2อาทิตย์ฉันต้องนั่งรถไฟจากกรุงเทพฯลงมา   จ.ตรัง เพื่อดูแลท่าน 

ให้ท่านรู้ไว้ ว่าลูกไม่เคยทอดทิ้งพ่อห่วงพ่อเสมอ  แม้ว่าฉันจะเหนื่อยแค่ใหนกับการเดินทางขึ้นลง จากกรุงเทพฯลงใต้  ฉันก็ไม่เคยบ่น 

โชคดีที่ทางที่ทำงานฉันเข้าใจ เลยไม่มีปัญหาในเรื่องงาน  ฉันทำแบบนี้มาเกือบ3เดือน จนครั้งสุดท้ายฉันจำได้ว่าเป็นวันที่21

ฉันเดินทางกลับมาทำงานต่อโดยที่บอกพ่อไว้ว่า อีก2อาทิตย์จะลงมาอีก.. พ่อยิ้ม  และบอกว่าไปดีมาดีนะ

ฉันไม่คิดเลยว่าวันนั้นจะเป็นวันสุดท้ายที่ได้เห็นพ่อยิ้ม....ตลอดเวลานั่งรถไฟฉันมักจะนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยเสมอ

ฉันคิดถึงตอนเด็กๆ  ที่พ่อมักจะพาฉันขี่คอลุยน้ำเข้าไปเฝ้าทุเรียนในสวนเสมอ  ตอนนั้นฉันยังเล็กมาก  พ่อเอาฉันขึ้นบ่า ให้นั่งอยู่บนคอพ่อ 

 พ่อจะจับแขนฉันทั้งสองข้าง เพราะกลัวว่าฉันจะตก บางครั้งก็บอกให้ฉันเอามือกุมหัวพ่อไว้  ทุกครั้งที่ได้ขี่คอพ่อ ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองโตขึ้น

  ฉันจะดีใจมากที่ได้ก้มลงมามองดูพี่ๆที่เขย่งเท้าจะจับขาฉันจากบ่าของพ่อ  ส่วนพ่อจะพาฉันวิ่งหนีเพื่อๆไม่ให้พี่ๆจับได้  ฉันหัวเราะอย่างมีความสุข  ....

อยากให้พ่อกลับมาแข็งแรงเหมือนเดิม  อยากให้วันวารในอดีตกลับมา ....แต่มันก็คงเป็นไปไม่ได้  ที่จะย้อนเวลากลับมา

อดีตก็คืออดีต...ปัจจุบันสิ ที่ฉันต้องนึกถึงและทำมันให้ดีที่สุด  เพื่อให้พ่อสบายใจ ...ฉันนั่งคิดถึงพ่อไปเรื่อยๆจนไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ ใหน 

 หันกลับมาอีกที เห็นคนที่นั่งโบกี้เดียวกับฉันพากันหลับหมดแล้ว  เหลือแต่ความเงียบ  กับเสียงรถไฟที่ยังคงวิ่งไปเรื่อยๆ  ...เอ้อ...คิดถึงพ่อจัง  

  ป่านนี้พ่อจะเป็นไงบ้างนะ คงหลับแล้วสินะ...

อีกสองอาทิตย์ หนูจะรีบกลับมาหาพ่ออีกนะ...พ่อรอหนูนะ...ฉันได้แต่นั่งคร่ำครวษคำพูดเหล่านี้อยู่ในใจ 

  โดยไม่คิดเลยว่า...รอยยิ้มของพ่อ...เมื่อเช้านี้จะเป็นครั้งสุดท้ายจริงๆ    วันที่22ฉันกลับมาถึงกรุงเทพฯ แต่ยังไม่ไปทำงานเพราะเหนื่อยกับการเดินทาง เลยพักผ่อนอีกวัน 

วันที่23..ฉันไปทำงานตามปกติ  แต่ใจก็ยังพวงคิดถึงพ่ออยู่

วันนั้นผ่านไปเหมือนกับวันอื่นๆกับการทำงาน  ฉันเลิกงาน2ทุ่ม มาถึงห้องรีบอาบและหาไรทาน....ทำกิจวัตรประจำวันเรียบร้อยแล้วก็เข้านอน 

 โดยไม่สนใจว่าเพื่อนจะมาชวนไปนั่งดูทีวีรึออกไปเดินเล่นที่ใหน

ฉันหลับไปนานแค่ไม่รู้   ต้องมาสดุ้งตกใจตื่น เพราะเหมือนมีใครมากระตุกปลายเท้าให้ฉันลุก 

 ฉันนั่งงงอยุ่บนที่นอนไม่ถึง5นาที  ก็มีเสียงโทรศัพท์โอนเข้ามา  รับสายเค้าบอกว่าทางไกลจากบ้าน ทันทีที่ฉันรับ

  ฉันจำได้ว่าเป็นเสียงพี่เขย  คำแรกที่เค้าพูด คือคำว่า...อุ้ม..ทำใจดีๆนะ  พ่อเสียแล้ว... ฉันยืนเงียบแทบจะพูดอะไรไม่ออก 

พูดออกไปคำเดียวว่า...พรุ่งนี้หนู  จะลงไป  และวางสายนั่งลงร้องไห้อยู่ตรงนั้นเพราะทำไรไม่ถูกมากไปกว่าการร้องไห้ 

คิดอย่างเดียวว่า...ทำไม...ทำไม.. ทำไมพ่อไม่รอให้หนูไปก่อน  ทำไมในเวลาอย่างนี้ฉันถึงไม่ได้อยู่เคียงข้างเค้า  ฉันนั่งร้องไห้จนถึงเช้า  คิดว่าร้องเสียให้พอ 

เพื่อที่เจอพ่อ จะได้ไม่ต้องร้องอีก...เช้ามาฉันเข้าไปลางานและบอกกับผู้จัดการว่า...จะกลับบ้าน..พ่อเสียแล้ว   และไม่รู้จะมาวันใหนขอลาไม่มีกำหนด...ทางผู้จัดการไม่ว่าอะไร 

  บ่าย วันที่24...ฉันนั่งรถกลับบ้านมาถึงอีกทีเช้าวันที่25  เข้าบ้านไปไม่เจอใครคิดว่าคงอยู่ที่วัดเลยจ้างรถไปส่งที่วัด  เจอแม่และพี่ๆทุกคน  อยู่ที่นั่นแล้ว ทันที่ที่แม่เห็น

ก็จูงมือพาฉันไปที่โลงของพ่อ แล้วสั่งให้คนเปิดฝาโลงเพื่อให้ฉันเห็นหน้าพ่อเป็นครั้งสุดท้าย  ทันทีที่เห็นพ่อ ฉันยืนมองด้วยอาการสงบ ไม่มีน้ำตาสักหยดที่จะไหลออกมา 

 คนอื่นยังคงร้องไห้กัน  ลุงเข้ามาโอบกอดฉันและบอกว่าเข้มแข็งไว้นะ  พ่อเราไปดีแล้ว ...ฉันอยากจะบอกลุงจังเลยว่า.. หนูไม่ร้องหรอก  

 เพราะน้ำตาหนูมันไหลไปหมดแล้วตั้งแต่ที่รู้ว่าพ่อเสีย...ตลอดเวลาที่ทำพิธีศพของพ่อ  จนวันสุดท้ายที่เผา  ควันไฟที่พวยพุ่งขึ้นไปบนฟ้าทำให้ฉันคิดว่าบางทีพ่อ..คงขึ้นไปบนสวรรค์แล้วละ

23ตุลาคม  ของทุกปีที่เวียนมาถึง ฉันอดใจไม่ได้ที่จะนึกถึงวันนั้น  นึกถึงพ่อ พ่อจ๋า...หนูคิดถึงพ่อจัง