[Exo]+ ShortFic++(ChanSoo)

ลำดับตอนที่ #7 : (นอกเรื่อง)SF Friends (Chansoobaek) part3

มานั่งลากลงใส่ให้เรียบร้อยสำหรับตอนนี้ เดี๋ยวจะทยอยเอาลงนะคะ 
ขอบคุณมากๆเลยที่รู้สึกชอบไปกับฟิคตามใจฉันของไรเตอร์อะT^T ขอบคุณมากจริงๆ><
จะรีบทยอยเอามาลงนะคะ รอหน่อยนะ!!>< มันฝืดๆยังไงอขออภัยไว้ก่อน เพราะดองๆเอาไว้

ตามธรรมเนียมฟิคสั้นนี้ ต้องคลิกก่อนอ่านค่ะ ฮี่ๆ กดที่รูปได้เลย-..-
http://www.listenonrepeat.com/watch/?v=7k4U1RBzW6c






 

SF Chanyeol Kyungsoo Baekhyun "Friends"(3)

...
..
...
“ฉัน....ขอโทษนะ.......”

...
....
...

ถ้าความรักที่ต้องพยายาม.....
พยายาม จนทำให้รู้สึกอ่อนล้า

บางครั้ง...ไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องทนฝืนมันเอาไว้แบบนั้น

หยุดทิ้งเอาไว้ข้างตัวสักครั้ง...
..
และปล่อยให้มันเป็นไปอย่างที่มันควรเป็น..

คงแปลกดีถ้าจะมีใครสักคนที่ทั้งหัวเราะ ร้องไห้ ยิ้ม ตะโกน ทำทุกสิ่งทุกอย่างได้ในเวลาเดียวกัน

ความจริงแล้ว..เพียงมันจะเกิดขึ้นทีละอย่าง

ทีอย่าง…

วันนึงอาจจะยิ้ม …
..
อีกวันนึงอาจจะร้องไห้ ...
…วันที่เศร้าเสียใจ ก็คงไม่ได้หมายความว่า จะไม่มีโอกาสได้รับความสุขไปตลอดชีวิต

ผมก็แค่เฝ้ารอวันที่จะได้มีโอกาสยิ้ม’ อย่างบริสุทธิ์ใจสักครั้งหนึ่ง




-----------------

ตรรกะพวกนี้ดูจะเข้าใจยากสำหรับผมไปหน่อย 

อาจจะไม่เกี่ยวกับสมองขี้เลื่อยๆ..
...
เพราะทุกวันนี้ผมก็กำลังยิ้มอยู่ ผมกำลังมีความสุข ผมสามารถร้องไห้ไปพร้อมๆกับฉีกยิ้มกว้างๆ
ไม่ได้หมายความว่าผมจะมานั่งสะอึกสะอื้นไปทั้งๆที่แสดงท่าทีว่าขำขันไปด้วยหรอกนะ
ผมจะบอกว่า ผมสามารถมีความทุกข์ทั้งๆที่ใบหน้ายังคงฉาบไปด้วยรอยยิ้มและความสนุกสนาน
---

ถึงเวลาข้าวเย็นที่เฝ้ารอ’

ฝันกลางวันที่ดูจะทำให้สมองส่วนในของผมนั้นไม่ได้หยุดพักผ่อนเลยแม้แต่นิดเดียว เสียงฝน เสียงฟ้าร้อง เสียงรถยนต์ และคำพูดที่คุ้นเคยยังคงอยู่ในห้วงความคิด

ภายในกระจกเหนืออ่างล่างหน้าสะท้อนใบหน้าซูบเซียวดูหมองคล้ำเล็กน้อย มันเริ่มดูแย่ตั้งแต่การซ้อมอย่างหนักในทุกๆคืนก่อนที่อัลบั้มที่2ของพวกผมจะได้มีโอกาสเปิดตัวอีกไม่กี่อาทิตย์นี้
ฮ่ายยย
=_=
ยิ่งกว่ากอลลั่มใน The Lord of the Rings ซะอีกปาร์คชานยอล นี่แกแค่หลับกลางวันหรือไปออกรบที่ไหนมาวะ’

ไม่ทันได้บีบครีมบำรุงทาลงบนใบหน้าหยาบๆดี 

เสียงของพี่เมเนเจอร์ที่ผมชินหูก็ดังเข้ามาข้างใน อดไม่ได้ที่จะวางทุกสิ่งอย่างที่ทำอยู่แล้วเดินออกไปสำรวจว่าสาเหตุที่พี่ยองมินต้องร้องเอะอะขนาดนั้นมันเกิดเพราะเรื่องไม่ดีอะไรรึปล่าว
ภายในห้องโถงกลางโล่งๆมีพี่ซูโฮกำลังนั่งอยู่กับพื้น มีจงอินที่กำลังทอดร่างยาวๆหลับสนิทบนหมอนตุ้กตาเปโรโระของคยองซูตัวเบ้อเริ่มที่เขาได้มันมาเมื่อตอนวันเกิด แบคฮยอนนั่งพิงกับกำแพงพลางกดมือถือเล่นอย่างตั้งอกตั้งใจ
ผมไม่เห็นโอเซฮุนอยู่ในห้อง บางทีเขาอาจจะถูกใช้ให้ลงไปซื้อของอะไรบางอย่างจากด้านล่าง

คยองซูกำลังถอดรองเท้าเพื่อที่จะเดินตามพี่ยองมินเข้ามาติดๆ ดูท่าว่าเขาจะเป็นคนไปรับพี่ยองมินมาในวันนี้
ความจริงแล้วพี่ยองมินเป็นญาติห่างๆทางฝายพ่อของเจ้าเด็กนี่ แต่น้อยคนนักที่จะมีคนรู้ ตั้งแต่เดบิวต์มาเป็นเรื่องปรกติที่ทางบริษัทมักจะมีมาตรการปิดข่าวบางอย่างที่ไม่เกิดผลดีของศิลปินแต่ละคน คยองซูเองก็เหมือนกัน ทีมงานก็คงไม่อยากให้เขาถูกล่าวหาว่าที่เข้ามาทำงานที่นี่ได้เพราะมีคนรู้จัก หรือใช้เส้นสายเป็นสะพานเข้ามา 
ผมคิดว่าแบบนั้น

เรื่องที่ผมสอบตกเป็นประจำก็เป็นหนึ่งในสิ่งที่บริษัทปกปิดมันไว้จากแฟนที่คอยติดตามพวกเรา 
อ่า---

=_=
ครูมันอ๊กบอกว่าผมทำให้เธอดำรงชีวิตลำบากขึ้นนิดหน่อย หลังจากที่ต้องทำสัญญามากมายเพื่อเป็นข้อตกลงรักษาความภัยเพียงแค่ข้อมูลการศึกษาของเด็กผู้ชายคนหนึ่ง

ชีวิตในรั้วโรงเรียนของผมเลยมีแค่รูปถ่ายเล่นๆจากไซเวิร์ลเมื่อสองสามปีก่อนเท่านั้น

บางอย่างแลดูจะมากเกินไปก็จะถูกจำกัดการเผยแพร่ เว้นเสียแต่คลิปบ้าๆบอๆขอแบคฮยอนที่หลุดออกมาเพราะเพื่อนในกลุ่มของเขานึกสนุกนำมาปล่อยโดยที่ไม่รู้เรื่องถึงกฏเกณฑ์ของพวกเรา

ถึงสมองของผมจะกำลังอธิบายเรื่องราวของพวกเราอยู่ แต่ในความเป็นจริง สองขายาวๆนั่นผมรีบสาวมันเข้าไปหาโดคยองซู ในมือข้างหนึ่งของเขามีถุงสีน้ำตาลหนึ่งใบ ข้างในดูท่าว่าจะมีของกินเยอะแยะไปหมด 

หิวเป็นบ้าเลย=_=

ผมกลืนน้ำลายแห้งๆลงคอสองสามครั้งพลางร้องเอะอะอย่างที่ชอบทำ

“คยองซูอา นี่นายซื้อขนมปังมาใช่มั้ย ทันเวลาพอดี หิวเป็นบ้า;_; รีบไปที่โต้ะเข้า นายคงไม่ได้ใช้เซฮุนซื้อของกินฝากมาที่หลังใช่ป่ะ” มือใหญ่คว้าถุงนั่นมาถือเสียเอง ผมก็คงรับไม่ได้ถ้าหากเขาตอบแบบนั้น

อาหารที่รอคอยจะต้องมาถึงล่าช้ามากไปกว่านี้ L..

.. 

โชคดีที่คยองซูส่ายหัวหงึกหงักเป็นเชิงว่า เขาไม่ได้ใช้โอเซฮุนเพื่อซื้อของตามกลับมาที่หลังแต่อย่างใดนอกเสียจากคำพูดตอบโต้สั้นๆ

“เอากลับมานี่ กินได้สะที่ไหน ฉันยังไม่ได้บอกเลยว่าซื้อมาทำไมน่ะ”

“อ้าว ทำไมฉันจะกินไม่ได้เล่า!!??”

ผมร้องถามพลางยื้อยุดออกไป ทั้งๆที่ขนมปังใส้ถั่วแดงหนึ่งในสองก้อนนั้นกำลังจะถูกหยิบขึ้นมากัดอยู่อีกไม่กี่วินาทีข้างหน้านี้ ความหงุดหงิดที่ฝังแน่นภายในจิตใต้สำนึกพุ่งพล่านอย่างบอกไม่ถูก

“ซื้อมาให้แบคฮยอน หรือจงอินรึไง เห็นฉันไม่ใช่รูมเมทนายละสิหา!? งี้ทุกที...ทำอะไรไม่คิดถึงฉันบ้าง อย่างน้อยๆพี่ซูโฮละ นั่นน่ะ ไม่มีสำหรับเค้าด้วยหรอ เค้าพี่นายนะ”

ผมโวยวายด้วยเสียงดังลั่น.. 
มันดูมากไปก็จริง ก็แค่เรื่องเล็กๆนี่

...พอกลับมาคิดๆดูอีกที... อันที่จริงถึงเขาจะรู้สึกสนิทสนมกับเพื่อนคนไหนเป็นพิเศษ

ไม่สิ
ผมพูดแบบนั้นไม่ถูก ผมแค่หมายถึงว่า พวกเราทั้งหมดเป็นเพื่อนกัน ต้องใช้ชีวิตร่วมกัน ทำแบบนี้ดูจะมากเกินไปสักหน่อย—อย่างเช่นว่าเค้าอาจจะซื้อของแบคฮยอน หรือไม่ก็จงอินให้ดีกว่าของพวกเราที่เหลือหน่อยก็ได้...

แต่ขอแค่มีสำหรับสมาชิกคนอื่นๆ
แค่มีสำหรับผม’บ้าง..
…
…=_=...~ เอาอีกแล้ว....เพราะความหิวกำลังปั่นหัวผมเล่นจนคิดอะไรฟุ้งซ่าน..พอๆกับแววตาของเขาที่จับจ้องผ่านแววตาประหม่าของผมไม่ไปไหน โดคยองซูหยุดนิ่งเหมือนรูปปั้นตุ้กตาหมี มองเห็นเพียงแววตาหวานๆนั่นกำลังหยุดเฝ้ามองใบหน้ายุ่งเหยิงของจ้ายักษ์จอมตะกละเพื่อนของเขา ผมคิดว่าความรู้สึกไม่พอใจผ่านสายตาคู่นั้นมันกำลังทะลุผ่านร่างกายสูงๆของผมออกไปอย่างเจ็บปวด

“ถึงตัวใหญ่ยังไงฉันก็ต้องกินอะไรบ้างเหมือนกันไม่รู้รึไง....” หรี่เสียงลงเมื่อรู้สึกตัว….

ถึงตอนนี้สิ่งที่ทำได้มีเพียงแต่เฉไฉดวงตากลมๆของตัวเองออกไปสู่บานหน้าต่างอีกฝากฝั่งของหอพักเพื่อหลบหลีกดวงตาคู่สวยข้างหน้า 
ผมพลาดขึ้นเสียงและขี้โวยวายแบบนี้จนเป็นนิสัยยากเกินคำตักเตือนของใครต่อใครจะเป็นผล แม้ว่าการทะเลาะกับบยอนแบคฮยอนทุกๆคืนก่อนนอนหลับจะเป็นสิ่งที่บ่งบอกถึงร่องรอยแห่งประสบการณ์ของการพูดจาแย่ๆของผมก็ตามที
ที่เกิดเรื่องไรสาระแบบนั้นบ่อยๆจนสมาชิกต่างก็เอือมระอา ..
ผมได้แต่บอกตัวเองว่า มันไม่ได้เกิดมาจากความรู้สึกบ้าๆเป็นต้นเหตุ...

ผมไม่ได้อิจฉา..

.. ไม่ไม่ได้โมโห

...ผมไม่ได้โกรธ

ร่างบางถอดถอนลมหายใจเสียดัง ผมได้ยินมันเต็มๆสองรูหูแม้ไม่ได้สังเกตใบหน้าของเขาในเวลานี้ตรงๆก็ตามที
...
ริมฝีปากที่ขบเม้มจนห้อเลือดสีแดงเข้มนั่นค่อยๆยกขึ้นเอ่ยคำพูดแผ่วเบาราวกับกระซิบ

“คิดว่าฉันยืนอยู่ไหน ตะโกนทำไม โน่นในตู้เย็นมีของกินแทบจะทะลักออกมาก็ไปดูเอาสิ “

“......”

“เห้ยๆ ชานยอล มากไปละ เรื่องแค่นี้จะไปว่าคยองซูมันทำไมเนี่ยะ ---“

แบคฮยอนซุปเปอร์ฮีโร่ที่ไม่ได้สวมกางเกงในสีแดง และไม่ได้บินได้เหมือนในหนังราวกับกำลังร่อนตัวลงอย่างสวยงาม...

คยองซูดึงของกินต้นเหตุกลับมา เขาเดินก้าวสั้นๆพลางเก็บมันเข้าตู้เย็น –ก่อนที่พี่ยองมินจะเดินเข้ามาหาผมในจุดที่มองเห็นได้ชัดเจน 

“...ฮ่ายย~~-*-อย่ามาทำเหมือนฉันเลี้ยงพวกแกทิ้งๆขว้างได้มั้ย ชานยอล ฉันยังไม่ได้กินข้าว แค่ฝากคยองซูถือมา ฉันต้องแบกเอกสาร เรื่องแค่นี้ก็ต้องทะเลาะกัน แล้วจะไปทำงานร่วมกันยังไงได้หา!?” ผู้ใหญ่สุดร้องขึ้นสั่งสอน 

ผมได้แต่รู้สึกกระตุกวูบในหัวใจเล็กน้อยเมื่อคำพูดของเมเนอเจอร์หลุดออกมา 
ตามเคย ...โดคยองซูสะสมแต้มเกลียดผมอยู่น่ะ’

สักวันนึงที่ความรำคาญ ความหงุดหงิดเหล้านั้นมันถูกเติมเต็มจนล้น....เมื่อนั้น เขาอาจจะลุกขึ้นมาตั้นหน้าผมแรงๆหนึ่งหมัดด้วยความอัดอั้น
ดูมือของเขาตอนนี้สิ กำจนแน่นเชียว
..

ร่างเล็กของหมอนั่นค่อยๆเคลื่อนย้ายลงไปนั่งระหว่างจงอินที่นอนหลับและแบคฮยอนที่เริ่มยื่นมือถือของเขาให้เจ้าเด็กเตี้ยดูถึงแต้มคะแนนเกมส์ไร้สาระที่เพิ่งโหลดมาเมื่อวาน ผมเองก็ได้เล่น 
คยองซูเองเองเช่นกัน อันที่จริงเราแข่งกันอยู่ว่าใครจะได้พ้อยสูงสุด

ผมว่าผมคงทิ้งห่างกับแบคฮยอนมากโข.....

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

“ฉัน....ขอโทษนะ.......”
...
....
....
...

01.30น.

ผมจ้องมองนาฬิกาดิจิตัลบนฝาผนังของหอพักด้วยดวงตาที่เบิกโพลง
แม้ว่าจะเพลียสักแค่ไหนจากการซ้อมเมื่อช่วงหัวค่ำที่ผ่านมา แต่ทว่ากลับไม่ได้ทำให้เปลือกตาทั้งสองข้างของผมสามารถปิดลงไปได้เลย ความเมื่อยล้าที่สามารถรับรู้จากอาหารปวดหนึบตามข้อแขนข้อขาดูท่าว่าจะไม่สงผล
เสียงลมพัดผ่านช่องหน้าต่างของห้องที่ถูกเปิดเอาไว้ทำให้รับสัมผัสจากธรรมชาติได้อย่างเต็มที่ มันสมควรที่จะนอนสบายตัวมากกว่าเดิมหลายเท่าเสียด้วยซ้ำ
ถึงกระนั้นผมก็ยังคงรวมรวมสติให้กลับคืนสู่ตัวได้ยากลำบากเหลือเกิน....

‘เตียงด้านข้างนั่น’

เด็กชายที่มีเส้นผมสีน้ำตาลกำลังหลับใหลอยู่รึปล่าวนะ …..
ผมไม่อาจรู้อะไรได้เลยเพราะมีเพียงผมเท่านั้นที่ยังคงจ้องมองเขาฝ่ายเดียวไม่ละสายตาไปไหน.... 
แผ่นหลังแคบๆไหวตัวขึ้นลงด้วยแรงหายใจเชื่องช้า ……
แขนขาๆสั้นๆขดขยุกขยิกภายใต้ผ้าห่มผืนไม่หนานัก มองเผินๆคงคล้ายกับซาลาเปาลูกย่อม
…..แทบอยากจะสลัดเจ้าใยสังเคราะห์คู่กายทิ้ง’
ผมมีตุ๊กตาที่ทดแทนหมอนข้างอย่างเจ้ากบเขียวข้างตัวที่ต้องกอดมันก่อนนอนทุกวันเป็นประจำอยู่แล้ว 
แต่ทำไมหัวสมองกลวงๆในตอนนี้….
ทำไมตอนนี้ถึงกลับมัวจินตนาการถึงสำผัสของเจ้าตุ้กตามีชีวิตตัวกลมที่ห่างไปเพียงหนึ่งช่วงแขนบนเตียงนั่นอย่างอดไม่ได้
อา..

นุ่มนิ่มอบอุ่นขนาดไหนกัน........

..
...

.....

ฮ่ายยยย..
....=_=

ผมฟุ้งซ่านอีกแล้ว

เอาอีกแล้ว...
……
..
...

‘ชานยอลแกเลิกหาเรื่องเข้าตัวสิวะ 
โน่น....
แกสมควรจะกลับตัวแล้วหันไปมองกีตาร์ของแกอีกฝั่ง 
เลิกว้าวุ่นแล้วก็หลับซักที!!’

ผมคิดพลางลากผ้าห่มผืนกว้างขึ้นคลุมศีรษะที่เรียบเตียนด้วยผมสั้น หวังเพียงอย่างน้อยๆ ผ้ากันหนาวผืนนี้ก็จะได้กีดกันทัศนคติการมองเห็นของผมให้พ้นๆเจ้าสิ่งมีชีวิตเตียงถัดไป พฤติกรรมสมาธิสั้นค่อยๆกำเริบทีละเล็กละน้อยกำลังทำให้ปลายนิ้วเท้าองผมเริ่มรู้สึกถึงสัมผัสจากแผ่นเตียงชั้นในสากๆ เพราะการดิ้นไปดิ้นมาตลอด1ชม.

ผ้าปูที่นอนบางๆคงยับยู่ยี่จนถลกออกมาจากเจ้าเตียงจนได้นะสิ….=_=.
..

..
ใครก็ได้ช่วยที..
=_=

เพราะสิ่งมีชีวิตที่ชื่อว่าโดคยองซู

...

เพราะเขา
...
...
ย้อนกลับไปปฏิเสธเรื่องราวเมื่อเย็นไปเสียได้ก็คงดี...
ไม่มีเหตุผลอื่นที่เมเนเจอร์จะต้องเดินทางเข้าออกหอพักนอกจากเช็คของขาดเหลือ..
สาเหตุที่พี่ยองมินแวะมาหาก็เพราะเรื่องการยุบหอรวมของสมาชิก...
พวกเรามีปัญหาเล็กน้อย มาระยะหนึ่งจนกระทั่งมีการย้ายที่พัก—ซึ่งผมก็คงจะบอกรายละเอียดมากกว่านี้ไม่ได้ 

ขอโทษทีนะครับ...

เพื่อนชาวๆจีนกำลังจะย้ายมาอยู่ภายในไม่กี่วันข้างหน้า ในฐานะที่เป็นฝ่ายต้อนรับจึงจำเป็นจะต้องจัดที่นอนเสียใหม่ 
โดยตามกฏเกณฑ์ที่ตกลงไว้คือหนึ่งห้องต้องมีสมาชิกอย่างน้อยสาม-สี่คน ด้วยสภาพที่อยู่อันคับแคบ
…
ไม่รู้ว่าโชคเข้าข้างหรือทำร้าย
ผมถูกแบ่งให้นอนกับคยองซู และลู่หาน...แต่พี่ลู่หานจะขนของจากหอเก่ามาที่นี่อีกสามวันข้างหน้า

เวลานี้เลยมีเพียงผมและเขาแค่สองคน

ผมคิดว่าการจับคู่ให้นอนร่วมกับเจ้าเตี้ยก็คงเพราะผมกับแบคฮยอนมักจะส่งเสียงดังน่ารำคาญรวมไปถึงนอนดึกโต้รุ่งเสมอๆ
แม้ว่าจะถูกตักเตือนต่อว่ามามากขนาดไหน
พี่ยองมินคงคิดว่าเจ้าเตี้ยนี่อาจจะดัดสันดานผมได้ด้วยการบ้าเก็บขยะไปรอบๆเตียงแล้วก็เข้านอนตั้งแต่4ทุ่มสินะ

ผิดขนัด...

ผมนอนดึกยิ่งกว่าตอนเล่นเกมส์พนันจนเช้ากับแบคฮยอนซะอีก
….
เวลานี้ได้แต่ซุกตัวเข้าหาตุ้กตากบยักษ์ เจ้าหมอนข้างจำเป็นของผมมานานหลายเดือน หวังว่าเจ้าตัวเขียวในอ้อมกอดนี่จะพาให้ร่างกายที่กำลังร้อนระอุขึ้นมาเสียดื้อๆให้เงียบสงบลง
มันเกิดอะไรขึ้นก็ไม่รู้กับความรู้สึกตื่นเต้นจนทำลายความอ่อนล้าไปเสียจนผมลืมนึกถึงมัน
หัวใจกำลังทำงานหนักอย่างแปลกประหลาด ...ตามหลักนาฬิกาชีวิตที่ผมเคยเรียนจากฮวางจื่อเทา ตำราหมอจีนจากชิงเต่า

ช่วงเวลานี้มันไม่ใช่ช่วงเวลาการทำงานของหัวใจนี่นา..
=_=
ออกซิเจนที่สูดเข้าจนสุดปอดก็ราวกับว่ามันไร้ซึ่งประโยชน์ 
ผมทิ้งให้ร่างกายทั้งหมดถูกความมืดกลืนค่อยๆกินไปอย่างเชื่องช้า….ยกเว้นแขนแข็งแรงทั้งสองข้างที่ยังคงไม่ทอดทิ้งเจ้าเพื่อนรัก
กบฟูกนิ่มที่ผมได้มันมาจากคอนเสิร์ตทัวร์ของทางค่าย 
มันน่ารักมากจนอดไม่ได้ที่จะขอเก็บกลับมาด้วย 
มันน่ารักมากจนอดไม่ได้ที่จะขอเก็บกลับมาด้วย ผมเลือกที่จะยัดมันเข้าประเป่าเป้ และเอาข้าวของเครื่องใช้ทั้งหมดถ่ายลงประเป๋าเดินทาง เพื่อง่ายต่อการขนย้าย
เรียกได้ว่ามันนอนเป็นเพื่อนผมทุกคืนจนเป็นเรื่องของความเคยชินปัญญาอ่อนๆนับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา
..

…

ต้องการอะไรจากเขากันแน่ไอ้ชานยอล’

..

..
“คยองซู......นะ....นายหลับแล้วหรอ?”

ในที่สุดผมก็เลือกที่จะพ่ายแพ้ตัวเอง ลดผ้าห่มลงมาเพื่อโผล่หัวออกจากพันธนาการความมืดมิดภายในนั้น
คิดสั้นๆถามคำถามโง่ๆออกไป ทั้งที่ก็รู้อยู่แก่ใจว่าคยองซูน่าจะหลับไปตั้งแต่ตอนที่เขาปิดไฟและทิ้งตัวลงเตียงตั้งกะสองชั่วโมงกว่านู่นแล้ว
“......”

อ่า..
ไม่มีอะไรผิดคาดหรอกครับ
ผมก็ไม่ได้คิดว่าเขาจะตอบหลับมาว่า ‘เห้ ชานยอล เหมือนชั้นเลย นายก็นอนไม่หลับหรอเนี่ยะ มาร้องเพลงกันมั้ย’ อะไรทำนองนี้หรอกน่า ผมรู้จักเค้าดี
=_=
เห้อ~
ผมพ่นลมหายใจร้อนๆออกไปรอบที่ล้าน พร้อมถ้อยคำที่พรั่งพรูออกมา

..
“ฉัน....ขอโทษนะ....
….
….
ลำบากใจที่จะมานอนร่วมห้องกับไอ้ตัวสกปรกอย่างฉันล่ะสิ.......
แต่ก็คงไม่เท่าไหร่มั้ง.....ดูดิ...นอนสบายใจเชียว
.... นายมันหลับง่าย กินก็ง่าย ถึงตอนนี้ก็มีฉันเป็นบ้าอยู่คนเดียว 
นายมันถนัดนี่ ปั่นป่วนฉันเรื่อย .......
ตามมาปั่นป่วนหัวใจของฉันแม้กระทั่งเวลานอนสินะ---บ้าจริง”

มันเหนื่อยนะ....หัวใจของฉันน่ะ

ไม่รู้ว่านานขนาดไหนที่ผงก็ยังคงปลดปล่อยให้ตัวเองจ้องมองแผ่นหลังแคบๆนั่นแทนการนับแกะนับพันๆตัว 
เฝ้ารอความง่วงที่อาจจะแวะเวียนเข้ามาหาสักเสี้ยววินาทีนึงที่จะถึงนี้
จนแล้วจนรอดแลดูเหมือนว่ามันจะยังไม่มีเค้ารางว่าจะเกิดขึ้น....
….
ตัดสินใจชันตัวนั่งบนเตียงประจำ ทิ้งความคิดที่จะพักผ่อนออกไปถ้าหากความว้าวุ่นยังคงไม่ไปไหน 
เฝ้ามองบุคคลคนหนึ่งที่มีผลกระทบต่อชีวิตของผมนอกเหนือรองลงมาจากครอบครัว…
...
เวลาได้ผ่านไปช้าๆ ---- ผมก็ยังคงทำได้เพียงปล่อยความรู้สึกเหล่านี้ให้มันค่อยๆตกตะกอน
เป็นเวลาสามปีแล้วนับตั้งแต่วันนั้นที่ผมรู้สึกดีกับคนๆนึงมาโดยตลอด ----ความรู้สึกอบอุ่นเหลือเกินอย่างที่ผมได้ตัดสินใจมองข้ามเรื่องความเหมาะสมของโลกความเป็นจริงออกไป แม้ว่าเราจะไม่ได้เป็นเพื่อนที่สนิทกันขนาดเท่ากับคนอื่นๆในวงก็ตาม....

ผมพูดคุยกับแบคฮยอนและเซฮุนมากกว่าใครๆ 
คยองซูเอง ก็สนิทและพูดคุยกับแบคฮยอนและจงอินมากกว่าผมและคนอื่นๆเช่นกัน..
แค่ที่ต่างกันแค่ตรงที่ว่า
เขาสามารถทำให้ผมใจเต้นแรงได้ง่ายๆ….
และทำให้ผมอยากก่อเรื่องอะไรต่อมิอะไรบ้าๆบอๆอยู่ตลอด 
ผมชอบที่จะเห็นเขาหัวเราะเวลาที่ผมทำท่าโง่ๆออกไป –

แม้ว่าตอนหลับอย่างในเวลานี้..... เขาคงจะไม่เห็นสิ่งโง่ๆที่ผมกำลังทำอยู่ใช่ไหมครับ

เพราะมันอาจจะน่าขำกว่ามุกฝืดๆทั้งหมดที่ผมเคยเล่นมา...
....
ผมทิ้งเจ้ากบใยสังเคราะห์ให้อ้างว้างชั่วเวลานึงเพื่อจะเคลื่อนย้ายตัวเองมาหยุดอยู่หน้าเตียงของเจ้าตัวปัญหา
…
เมื่อสังเกตถึงอากาศที่หนาวเย็น คงได้แต่ขยับผ้าห่มที่มันดูจะไม่หนาเท่าไหร่นักขึ้นกระชับเข้าตัวของร่างเล็กด้านหน้า
ทั้งน่าเอ็นดูเสียจนอยากปกป้อง
..

เหมือนเด็ก5ขวบไม่มีผิด’
...
...
สองขาย่อลงด้วยความปรารถนาจะเห็นเขาใกล้ๆสักครั้งหนึ่ง
ในความเป็นจริงผมคงไม่มีโอกาสได้ใกล้ชิดกับคยองซูแบบนี้ 
นอกเหนือเสียจากช่วงเวลาที่เขาปราศจากสติ..
หรือนอกเหนือเสียจากเขาจะรับรู้ว่าผมอยากอยู่ใกล้ๆ
...
.... 
แม้ว่าเขายังคงหันหลังให้กับผมเหมือนเดิมก็ตามที แต่คยองซูก็ยังคงส่งผมต่อการเต้นของหัวใจที่มันมากขึ้นๆ .
..ถี่ขึ้น...
เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง…
..
แผ่นหลังแคบเคลื่อนไหวโคลงเคลง พร้อมๆกับเสียงลมหายใจที่อดถอนออกมาชุดใหญ่

มันไม่ใช่ของผมแล้วล่ะ .....

ผ้าห่มที่อุตส่าห์บรรจงห่อหุ้มขึ้นไปก็แลดูจะขยับเขยื้อนเองจนเริ่มหลวมโคร่ง
...
ยังไม่ทันที่จะยกมือหนาขึ้นเข้าจัดแจงผ้าผืนเล็กให้เข้าที่เหมือนเดิมอีกครั้ง..เป็นอันต้องสะดุ้งดึงกลับเข้าแนบข้างร่างกายราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
คยองซูกำลังเริ่มเคลื่อนไหว...
ไหล้แคบเอี้ยวไปมา
...จนสุดท้ายร่างบางก็ได้พลิกตัวกลับมาเผชิญหน้ากับผมที่ยังคงนั่งอยู่ข้างๆเตียงไม่ได้ไปไหนในที่สุด
ความรู้สึกเหมือนโดนจับได้ว่าทำความผิดมหาศาล’
มันเป็นแบบนี้เองสินะ...

----ราวกับระบบอวัยวะทุกส่วนของร่างกายหยุดทำงาน ผมกำลังลืมหายใจ ลืมคิด ลืมขยับตัว 
ลืมไปจนหมดทุกสิ่งทุกอย่าง...
มีเพียงสายตาที่รับรู้เพียงว่าใบหน้าใสและดวงตาหวานคู่นั้นกำลังจ้องมองตัวเองอยู่
ไกล้เพียงสำผัสถึงลมหายใจอุ่นๆที่รวยรดบนปลายจมูกคมและสองแก้มที่ร้อนผ่าว
คยองซูไม่ได้หลับ...

ตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาไม่ได้ถูกห้วงนิทราลักพาตัวไปอย่างที่ผมเข้าใจ
…
แววตาไร้เดียงสาของเจ้าตัวเล็กกระพริบที่ถี่ขึ้น..

.. ถี่ขึ้น...


แม้ว่ามันจะได้เบิ่งกว้างเหมือนยามที่เขาตกใจอยู่ก็ตามที...
ริมฝีปากอิ่มราวกับกลีบกุหลาบ ค่อยขยับขึ้นลงอย่างเชื่องช้า—ด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย
....
...เขากำลังพูดอะไรกับผมนะ..
....

เขาพูดว่าอะไร...

....

....
...
..

“ปาร์คชานยอล.....
----นาย...
เป็นเกย์ใช่ไหม.....”

...
...
...
...

..

อา....ถึงตอนนี้ ผมควรจะเลือกได้แล้ว
ว่าความรักครั้งนี้
สมควรปล่อยมันทั้งเอาไว้ข้างๆสักพัก
ให้ทุกสิ่งทุกอย่างค่อยๆเป็นไปที่มันควรเป็น...
คงจะดีกว่า...ใช่ไหมครับ...


...tbc