[Exo]+ ShortFic++(ChanSoo)

ลำดับตอนที่ #6 : (นอกเรื่อง)SF Friends (Chansoobaek) part2

อ่านพาร์ทแรกของเรื่องคลิกย้อนกลับไปก่อนนะคะ
เพจนี้พาร์ทสอง
ไรเตอร์โพสลิ้งผิด ;_;
ขอโต้ดดด ฮือออ


ทยอยเอาลงๆ มันไม่ได้แก้คำเลยค่ะ เอาไว้แก้ๆที่พิมพ์เอาไว้จะเอามาลงเรื่อยๆอ่านแก้ขัดไปก่อน
ชานยอลเรื่องนี้ดูอึมครึ่ม เบาๆอะ5555555แต่ชอบนะ 5555555555
เม้าอะไรไม่รู้ อ่านเถอะค่ะ ไรเตอร์ไร้สาระ
เหมือนเดิม คลิกก่อนอ่าน ณ ลิ้งรูปด้านล่าง คึคึ~~ มันเป้นฟีลลิ่งงงง-..-








SF Chanyeol Kyungsoo Baekhyun "Friends" (2)



"...จุดเริ่มต้น"









ผมกับเขาเจอกันได้ยังไงน่ะหรอครับ....
....
....
....
นึกทีไรก็เห็นภาพตัวเองเปียกอยู่แบบนั้นทุกที...

กลิ่นไอของหญ้าสีเขียวบนพื้นข้างทางทำให้รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก...
ถึงแม้ว่าที่ปลายจมูกเริ่มรับรู้ได้ถึงกลิ่นของดินที่ค่อยๆระเหยขึ้นมา ทีละนิด  ...ทีละนิด....
มันไม่ค่อยสู้ดีนัก..
..
ปิดเปลือกตาที่อ่อนล้าลงไปเพราะความเบื่อหน่ายต่อสิ่งรอบข้าง ...ผู้คนที่พลุกพล่าน 
ความวุ่นวายบนถนนสีเทาแห่งนี้ 

ผมขอรับรู้เพียงแค่ร่มเงาต้นไม้ เสียงลมหวีดหวิวคงจะดีซะกว่า 
อากาศที่รวนเรบีบบังคับให้ใบไม้สีอ่อนอำลาจากต้นไม้ใหญ่ที่หลงเหลือเพียงกิ่งก้านแห้งแล้ง
ไม่กี่จำนวน..หนึ่งในนั้นหล่นลงกระทบบนหน้าผากของผมอย่างแผ่วเบา..

ลมหายใจร้อนผ่าวเฮือกที่ล้านถูกนำเข้าและโดนผ่อนปลดปล่อยออกมาผันเปลี่ยนเป็นความทุกข์ที่อัดแน่น
.. 
เพียงแค่ลืมตา

จ้องมองกลับออกไปสู่โลกที่ผมกำลังเผชิญอยู่ 

เงาของเด็กชายสูงเก้งก้างกับกระเป่าเป้ใบโปรด 
ใบหน้าที่ใครต่อใครไม่ได้สะดุดตานักเมื่อพบเห็น’

ผมเป็นเพียงปาร์คชานยอล ไอ้เด็กหลังห้อง เด็กที่เรียนตกประวัติศาสตร์ เขียนคำเกาหลีไม่ถูก โดดเรียนวิชาชมรม แน่นอนว่าผมก็ไม่ได้มีแต่ข้อเสียไปซะหมด

ผมเล่นดนตรีเป็น จัดอยู่ในเกณฑ์ดี ด้วยความโชคดีของครอบครัวที่พ่อเป็นอาจารย์เปิดสอนทางด้านศิลปะในฝั่งของการบันเทิง

ถึงแม้ว่า...

แม้ว่า...

ถึงแม้…..
-_-

ผมเกลียดคำประเภทนี้จัง 
..

เมื่อไหร่ก็ตามที่ผมเริ่มเอ่ยคำนี้ มันมักจะมีเรื่องที่ดูไม่ดีสักเท่าไหร่เข้ามาอยู่ในตอนสุดท้ายจนได้ ..ให้ตายสิ

ผมร้องเพลงไม่เป็นเท่านั้นล่ะครับ 

ผมรู้น่ะ ถึงจะบอกว่าเล่นกีต้าร์ได้เจ๋งสุดๆ แต่พอผมบอกว่าผมร้องเพลงห่วยแตกความเท่ห์ที่กำลังก่อตัวเป็นร่างกายของปาร์คชานยอลในจินตนาการของทุกคนก็พาลดับวูบไปด้วยใช่ไหมครับ

นั่นละ ผมถึงไม่ค่อยอยากจะไปพูดถึงมันสักเท่าไหร่ ..
เอาเป็นว่า แค่ครั้งนี้ครั้งแรกละกันครับ เผื่อว่าเรายังไม่เคยรู้จักกัน...

คุณกับผมจะได้เหมือนว่าอยู่ในเหตุการณ์เดียวกันกับที่ผมเจอมากขึ้นไงล่ะ.....

...

...
...
...
..
ฤดูฝนล่ะมั้ง'

....

ในเย็นของวันนั้นก็ยังคงเป็นอีกวันที่ผมแบกเจ้ากีตาร์ตัวโปรดออกมาด้วยหลังเลิกเรียน มันคล้ายๆกับเสาไฟฟ้าเดินได้ที่มีข้าวของพะรุงพะรัง อากาศชื้นๆเร่งเร้าอุณหภูมิภายในตัวให้ผลิตเหงื่อเม็ดเล็กเม็ดน้อยออกมาไม่รู้หมดสิ้น 

หงุดหงิดกับอาการภูมิแพ้ที่สร้างรอยผื่นรอบๆบ่าตลอดทาง

แค่ยกฝ่ามือขึ้นจับก็เริ่มสำผัสได้ว่าลำคอและลำตัวมีเหงื่อซึมชุ่มไปทั่ว 
…

แสงแดดเริ่มเลือนหายไปเป็นพักๆเมื่อผมเริ่มเห็นป้ายรถเมล์เคลื่อนเข้ามาไกล้ด้วยการเร่งของฝีเท้าทั้งสองข้าง
ถอนหายใจเฮือกโตด้วยความเหนื่อยและตัดพ้อกับชะตากรรมจากความสูงของตัวเอง พื้นที่ร่มๆนั่นไม่พอสำหรับผมเลย
T-T

ดูเหมือนว่าเมฆสีดำขมุกขมัวนั่นจะอพยพเคลื่อนย้ายเข้ามาสู่ละแวกนี้รวดเร็วเสียจริง 
หูสองข้างได้ยินเสียงอึกทึกอยู่ลิบๆ 
ครืน ครืน~

...
O_O
=_=
......
เบื้องบนกำลังไม่พอใจอะไรบางอย่างอยู่แน่ๆ ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นผมก็ได้ใครจะไปรู้


ผลสอบที่เพิ่งออกสดๆร้อนๆก็ไม่ผ่าน ไปซ้อมก็ไม่ทัน แถมฝนจะตกอยู่มะรอมมะร่อก็ไม่มีแม้แต่ที่หลบหนี

มีแต่เรื่องไม่ดีๆทั้งงั้น ---ถ้าหากกีตาร์ของผมเปียกฝน.... ปาร์คชานยอลคงไม่ให้อภัยตัวเองตลอดชีวิต ไม้ที่พ่อสั่งประกอบอย่างดีทำให้เสียงของมันเพราะกว่ากีต้าร์ตัวอื่นๆ 
ทว่ามันคงจะหมดคุณภาพแน่ๆถ้าเจ้าน้ำมากมายจากท้องฟ้าที่เริ่มโปรยปรายลงมาอย่างบ้าคลั่งซึมทะลุกระเป๋าผ้าร่มเข้าไปภายใน
...
คิดไปมันก็เท่านั้น ผมได้แต่ใช้ประโยชน์จากสมองๆน้อย เพียงเวลาเสี้ยววินาที หลังจากนั้นมันประมวลผลได้เพียงว่า ผมสวมควรจะกอดเครื่องดนตรีสุดที่รักเอาไว้ด้วยร่างกายโตๆนี่ซะ
...
แปะ
....
แป่ะ
...
แปะ....แปะ........
.แป่ะ แป่ะ....

อา...

จนได้สินะ----ไม่พ้นต้องตัวเปียกอีก 
ถ้าคิดใส่ใจกับสภาพอากาศสักหน่อยก็คงไม่ลืมพกร่มก่อนเมาโรงเรียนแบบนี้.... แย่จังแหะ’
-_-^
….

ผมเป็นซะแบบนี้ล่ะครับ คิดอะไรหลังจากที่เหตุการณ์เหล่านั้นได้เกิดไปแล้วเสมอ แค่นึกถึงเหตุการณ์ที่แม้จะนานมาแล้ว ความหนาวก็พาลแล่นผ่านเข้าขั้วหัวใจราวกับว่าได้ไปยืนอยู่ตรงนั้นอีกครั้งหนึ่ง

มันคงไม่ใช่ความทรงจำที่ดีนักจนถึงขั้นที่ผมจะต้องเก็บบันทึกมันเอาไว้ เพียงไม่ใช่เพราะว่า...
ในความทรงจำเหล่านั้นผมยังมีเขา’
....
…
เสียงหยดน้ำนับล้านสร้างจังหวะเซ็งแซ่รอบๆตัวจนผมเริ่มรู้สึกถึงผิวหนังที่เย็นเฉียบนั้นกำลังจะเป็นน้ำแข็งเอาตอนหน้าฝน รถเมล์สายประจำที่น่าจะถึงเวลามาก็กลับเลทออกไปเพราะการจราจรที่ติดขัด

ดูเหมือนหน้าอกจะอึดอัด ราวกับว่าอากาศที่เคยหล่อเลี้ยงกำลังหายไป

น้ำมูกใสๆกำลังก่อตัวภายในโพรงจมูกทั้งสองข้างอย่างมิได้เชื้อเชิญ อากาศอันโหดร้ายเล่นงานผมเข้าเสียแล้ว

ยิ่งบังคับดวงตาให้เปิดกว้างจ้องมองผืนฟ้าสีเทาไปแบบนั้นเพราะความโมโห ก็กลับกลายเป็นทำร้ายยตัวเองเข้าไปอีก

ผมต่อสู้กับธรรมชาติไม่ได้จริงๆ –
.....

จนกระทั้งเจ้ายาล่องหนโผล่เข้ามา

ผมยังจำได้ว่าเห็นเพียงรองเท้าผ้าใบไนกี้คู่หม่นของเขาที่อยู่ตรงหน้าชัดเจนกว่าอะไรดี
เพราะท้อแท้ที่จะต่อสู้กับสายฝนที่น่ากลัวนั่นจนต้องเอาแต่ก้มหัวให้เม็ดน้ำเย็นราวกับน้ำแข็งไหลลู่ลงพื้นได้อย่างสะดวก 

สองเท้าเล็กคู่นั้นหยุดห่างจากผมไม่กี่คืบเท่านั้น พร้อมกับสายฝนที่มีทีท่าว่าจะหายไป
ผมเคยสงสัยว่าทำไมถัดออกไปจากตัวเราทั้งสองคนถึงยังมีฝนโปรยปรายอยู่ไปทั่ว ...จนกระทั่งเมื่อได้ตัดสินใจบังคับศีรษะที่หนักอึ้งให้เงยขึ้นอีกครั้ง

ความปวดหนึบก่อตัวรอบขมับทั้งสองข้าง สายตาที่พร่ามัวจากอุณหภูมิชื้นๆนั่นเริ่มปรับโฟกัสให้เป็นปกติอย่างช้าๆ

ปริศนาฝนตกไม่ทั่วฟ้าของผม แจ่มแจ้งแดงแจ๋
มีเจ้าเด็กที่ไหนไม่รู้มาคอยกางร่มให้อยู่ไงเล่าปาร์คชานยอล'

ใบหน้าขาวๆของเขากำลังชัดขึ้นที่ละเล็ก ละน้อย 
ผมจ้องมองอะไรไม่ชัดนักนอกเสียจากริมฝีปากอิ่มสีแดงเข้ม 
บางทีเขาอาจจะหนาวเหมือนกันกับที่ผมกำลังหนาว…เนื้อตัวถึงได้ขึ้นจ้ำแบบนั้น
ผมคิด.. ก่อนที่จะได้ยินคำพูดแรกหลุดออกมาจากปากเจ้ายาวิเศษ...

เขาเป็นฝ่ายเริ่มต้นประโยคสนทนาง่ายๆออกมา

“ ไง นายเด็กฝีก”

รอยยิ้มอันอบอุ่นเบ่งบานขึ้นอย่างช้าๆ—ดวงตาทั้งสองข้างของคนที่แปลกหน้ากลับสร้างความอบอุ่นให้เกิดขึ้นในหัวใจอย่างแปลกประหลาดแม้เพียงช่วงเวลาสั้นๆ 
เด็กผู้ชายตัวเล็กๆกับร่มขนาดกะทัดรัด ผิวขาวซีดตัดกับกางเกงวอร์มสีเข้มที่แลดูจะเลอะเทอะจากโคลนข้างทางเพราะแรงกระเด็นจากเม็ดฝนตลอดระยะทางที่เดินมา 
รองเท้าไนกี้ของเขาแทบจะส่วมใส่ไม่ได้อีกถ้าหากพิจารณาให้ดีถึงสภาพมันในตอนนี้
คราบโคลนสีน้ำตาลและขี้ดินเกาะแน่นตามสายเชือกรองเท้าจนอดนึกขำไม่ได้
..
ผมค่อยๆหยัดตัวตรงแม้ว่ามือสองข้างนั้นยังคงไม่ลืมที่จะประคองกีต้าร์ในอ้อมอกตัวเองให้มั่นคง โดยที่ไม่ทันสังเกตว่าคนตัวเล็กด้านข้างต้องใช้ความพยายามแค่ไหนเพื่อจะปกป้องคนที่ตัวเบ้อเริ่มเทิ่มจากฝนที่กำลังหนาเม็ดรอบๆตัว

ยิ่งผมยืดตัวตรงเท่าไหร่ ก็ยิ่งสำผัสได้ว่า ฮีโร่ของผมนั้น เขามีส่วนสูงตัวเพียงกระจ้อยร่อยนิดเดียว’

เพื่อนใหม่ดูจะเจ้ากี้เจ้าการอยู่ไม่ใช่น้อยถ้าหากเป็นบทเรียนสำหรับคนแปลกหน้าที่เพิ่งพบเจอกันเป็นครั้งแรก เขาเริ่มใช้มือทั้งสองข้างดันกรอบไหล่กว้างของผมให้เข้ามาอยู่ภายใต้ร่สมของตัวเอง ทั้งๆที่ก็รู้ว่ามันแคบเพียงช่วงตัว

ถึงแม้ว่าใบหน้าที่ดูหวานราวกับผู้หญิงนั้นจะจริงจังกับการปกป้องกีต้าร์ราคาแพงของผมอย่างที่ปากเขาพูดขนาดไหนก็เถอะ แต่ผมก็ชอบที่เขายืนอยู่ข้างๆและคอยสั่งนู่นนั้นนี่ในช่วงเวลาสั้นๆแบบนี้ 

เราพูดคุยกันไม่กี่คำ ด้วยบทสนทนาไม่ยาวมากนัก ....แต่ก็พอจับใจความได้ว่า เขารู้จักผมในระดับนึง เพราะการที่ต่างคนต่างก็มีจุดหมายปลายทางเดียวกัน 
บริษัทSM'
...
..
ซุปเปอร์แมนตัวจิ๋วพร่ำบ่นถึงใครบางคนไม่หยุด’

“ฉันกับนายมีหวังสายๆแน่ๆเลย –ตอนนี้ปาเข้าไปกี่โมงกี่ยามแล้วนะ ฉันมีนัดซะด้วย”

รู้สึกเหมือนเป็นตัวปัญหาเล็กน้อย เมื่อเผลอได้ยินคำพูดพาดพิงถึงอีกบุคคลหนึ่งของเขาที่ดูท่าว่าบุคคลนั้นมีท่าทีสร้างความกังวลให้กับเจ้าหมอนี่อย่างออกหน้าออกตา

“เห้ย ฉันสบายมาก ไปเลย แต่ว่านายมีซ้อมเหมือนฉันนี่ นายจะไปไหนอีก---นายซ้อมชั้นเดียวกับฉันรึปล่าวนะ ฉันซ้อมดนตรีที่ชั้น3น่ะ”

ผมจำคำพูดของตัวเองได้คร่าวๆ 
รับรู้แค่ว่ากำลังรู้สึกตื่นเต้นกับเพื่อนใหม่ที่บังเอิญเจอระหว่างทางมากไปก็เท่านั้น

“ฉันซ้อมชั้นใต้ดิน ฉันจะเป็นนักร้องน่ะ เห็นนายตั้งกะออกมาจากโรงเรียนแล้ว –นี่ขนาดฉันรอเพื่อนอยู่ตั้งนานสองนานนะ เดินมาถึงนี่นายยังอยู่ป้ายรถเมล์เหมือนเดิมไม่ไปไหนเลย” 

“ก็เจ้าฝนบ้าเนี่ยะอะดิ ตกมาอยู่ได้ กีตาร์พ่อชั้นพัง ชั้นต้องกระโดดตึกเรียนฆ่าตัวตายแน่ๆ=_=”

“คิดว่าความตายมันง่ายแบบนั้นหรอ??”

“ฉันแค่พูดเล่นๆหน่า ---เจ้าเปี้ยก ฮ่าๆๆๆ นายทำจริงจังไปได้”
พลังงาานบบางอย่างกำลังก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆ...

“เรายังไม่สนิทกันถึงขนาดที่นายจะมาเรียกชั้นด้วยคำพูดแบบนั้นสักหน่อย—“ ราวกับโดนต่อยไปที่ท้องเข้าจังๆหนึ่งมัด

ผมสายบานได้ว่าแค่พูดเล่นตามนิสัยปากหมาๆของตัวเองเป็นความเคยชินไปก็เท่านั้น แต่ดูท่าเพื่อนใหม่ของผมจะไม่ค่อยชอบคำเปรียบเทียบว่าเขาตัวกระเปี้ยอกอะไรทำนองนั้น จนกระทั้งสีหน้าของเขาเริ่มดีขึ้นเมื่อรถแทกซี่ของใครบางคนเลียบถนนเข้ามาจอดอยู่ตรงฟุตบาทด้านหน้าสองคนพอดิบพอดี..

“อ้า เพื่อนชั้นมาแล้ว แบคฮยอน ~!! ตรงนี้ได้เลย”

เขาโบกมือหยองหยอยด้วยแขนอีกข้างที่ไร้พันธะ ผมจ้องมองรถคันเล็กที่ค่อยๆเลื่อนกระจกลงมาเมื่ออยู่ในจุดที่พอเหมาะเผยให้เห็นผู้ชายหน้าตาดีอีกคนอยู่ภายใน แม้ว่าแววตาของเขาจะแฝงไปด้วยความยียวนมากกว่าคนปกติจนผมเริ่มสำผัสมันได้เมื่อเผลอเพ่งสายตาไปที่เขาอยู่สักพัก

“คยองซู ฉันก็ว่าหานายไม่เจอ เร็วๆ รีบขึ้นมาเหอะ เราจะไปซ้อมสายแล้วนะ!!”

อา...
พวกเขาชื่อ...
...

นั้นเป็นครั้งแรกที่ผมได้ยินชื่อบยอนแบคฮยอน

และเป็นครั้งแรกที่ได้รู้จักกับเขา ..เด็กผู้ชายที่ชื่อโดคยองซู

วันที่17กุมภาพันธ์ ปี2009.......
หัวใจของผมเริ่มเต้นแรงนับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา...
....


tbc