[Exo]+ ShortFic++(ChanSoo)

ลำดับตอนที่ #5 : (นอกเรื่อง)SF Friends (Chansoobaek) part1

มันสั้นๆอเมื่อสมัยนานมาแล้วอารมณ์ชั่ววูบ อ่านเพลินๆนะ พอดีเหนโมเม้นแบคโด้กำลังมา เข้ากับที่เราเคยคิดเอาไว้ตอนนั้น เลยยกมาแป่ะ แต่ในใจก็ยังคงมีชานซู เลยออกมาเป็นแบบนี้ 5555555

 

คลิกฟังระหว่างอ่าน**5555(มีงี้อีก)

 

SF Friends (Chansoobaek)

ฉันรักนาย นายรักเขา(?)

แต่เเรา เพื่อน'กัน



...













...
ดาวโหลด
...

08.50 น.
รถออกจากอินชอนมาได้สักพัก..


ผมจ้องมองมือที่ยืนออกไปข้างนอกหน้าต่างรถ 
...ปลายประสาทสำผัสรับรู้ได้ว่ามันเย็นเฉียบขนาดไหน เพียงแค่ตอนนี้ไม่มีหิมะตกอีก

เสียงวิทยุในรถบอกว่าฤดูหนาวและละอองน้ำแข็งราวกับพัลบิงซูขนาดยักษ์กำลังจะจากไปแล้ว ถ้าสังเกตฝูงนกบนท้องฟ้าก็จะรู้ดี ...พวกมันกำลังเคลื่อนย้ายครอบครัวบินจากดินแดนแห่งนี้มากมายเต็มไปหมด

พวกเราเพิ่งกลับจากการทำงานหลังจากเก็บตัวฝึกซ้อมอยู่ไม่กี่ที่ หอ ห้องซ้อม สตูดิโอย้อนกลับไปมาแบบนี้ร่วมเดือน

สมาชิกทั้งหมดตื่นเต้นที่จะได้ออกงานอีกครั้งเมื่อจ้องมองปฎิทินและเห็นตารางที่จะต้องบินสู่ประเทศไทยในคอนเสิร์ตใหญ่สำหรับศิลปินเกาหลีอย่างเราๆที่จะมีโอกาสไปเปิดเผยวัฒนธรรมและความเจ๋งที่นั่น

“ชานยอลปิดหน้าต่างสักที มันหนาวนะ” 

เสียงของแบคฮยอนที่นั่งข้างๆโวยวายเมื่อลมด้านนอกพัดวูบสำผัสเข้าถูกใบหน้าของเขา

ผมได้แต่จ้องมองกลับไปก่อนที่จะส่ายหัวเป็นเชิงปฎิเสธเพื่อยั่วยุอารมณ์โมโหเจ้าเพื่อนสนิทเล่นๆ


“เดี๋ยวก็ไม่หนาวแล้ว ทิ้งท้ายหน่อยไม่ดีรึไง?”

....

แค่บางคนที่กำลังเคลื่อนไหว
...

“ชานยอลปิดสิ เพื่อนหนาวกันหมดนายไม่เห็นรึไงเล่า ฉันจะฟังเพลงก็ได้ยินแต่เสียงแตรรถด้านนอกน่ะ”

ผมสะดุดกับเสียงสุดท้ายที่ไม่ชอบใจนัก ความจริงผมชอบมัน ...ไม่สิ ผมชอบเวลาเขาพูดปรกติ หมายถึงเวลาเขาสอนผมร้องเพลงน่ะ 

แต่เวลาแบบนี้

ผมไม่ชอบสักเท่าไหร่ …

คยองซูมักจะเข้าข้างแบคฮยอนเสมอ ไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็ตาม ไม่ว่าเขาจะโวยวาย ว่าผม หรือ กำลังด่าอยู่

ผมเข้าใจดีว่าในสายตาของคนอื่นๆ ผมดูจะไม่เอาไหนสักเท่าไหร่ 

เต้นไม่เก่ง ร้องเพลงก็ห่วย ติดมือถือ หรือกวนประสาทจนน่าเบื่อ

ผมแค่คิดว่า...ถ้าเวลาทั้งชีวิตมีเพียง365วันแล้วเรากำลังใช้สอยมันด้วยความตึงเครียด เปราศจากเวลาพักผ่อน หรือเวลาสนุกๆซะบ้าง ---- คนทั้งวงอาจจะเป็นบ้าตายไปนานแล้วก็ได้ 

แต่คยองซูก็น่าจะเข้าใจ’ผมสักหน่อย

ยิ่งในเวลาแบบนี้ ที่นั่งด้านหลังสามที่กลับเป็นผม แบคฮยอน และคยองซู เขาตามเข้ามานั่งปิดท้ายอีกทั้งกำลังทำให้ผมประสาทเสีย ดวงตาอันกลมโตของเพื่อนตัวเล็กชะโงกออกมาจ้องมองมาที่แววตาลุกลนและใบหน้าที่ไม่สบอารมณ์ของผม
เขากำลังส่งกระแสจิตเป็นเชิงบอกว่า...

“เมื่อไหร่นายจะปิดมัน!?”
...
...
..

-_-

“โอ้ะ ! ขี้เกียจละ เบื่อ เล่นมือถือดีกว่า พี่ยองมิน ผมขอเพลงสนุกๆหน่อยสิ! “

ผมตบไปที่ปุ่มปิดอัติโนมัติข้างที่วางแขนอย่างลวกๆ บานพับหน้าต่างด้านหลังของรถออดี้รุ่นครอบครัวค่อยๆเลื่อนเข้าที่อย่างเชื่องช้า ก่อนที่จะตัดสินใจควักเอามือถือที่มีแบตเพียง 5%ขึ้นมาสำผัสซ้ายขวาแสร้งเป็นว่าผมอยากจะเปิดมันเล่นเสียเต็มประดา
..
..

ผมอยากให้เขานั่งต่อจากผม

ผมอยากให้เขาปกป้องผม

ผมอยากให้คยองซูเห็นผมเป็นเพื่อนที่ดีคนนึงบ้าง

แต่เรื่องแบบนั้นดูจะห่างไกลเกินไปจากในเวลานี้...
..
..
...

“บ้าป่าววะ แบตจะหมดจะไปเล่นอะไรได้”
แบคฮยอนที่เจ๋อไม่เข้าเรื่องจ้องมองเห็นระบบแจ้งเตือนแบตเตอร์รี่ต่ำภายในหน้าจอมือถือผมที่ดันมาเด้งเตือนเอาตอนนั้น แบคฮยอนขำเล็กน้อยก่อนที่เขาจะพูดคุยกับโดคยองซูเพื่อสั่งให้เจ้าหมอนั่นหยิบเอาเอเทอนัลออกมาให้ ปาร์คชานยอลที่ดูเหมือนเป็นเจ้างั่งขึ้นมาทันทีเมื่อถูกจับได้ ผมรีบเก็บเจ้าเครื่องมือสื่อสารจอมทรยศเข้ากระเป๋าราวกับว่าไม่ได้ต้องการใช้งานมันอีกต่อไป

น่าขายหน้าจริง-_-

“ชานยอลเอาไปสิ ฉันชาร์ตเตรียมเอาไว้แต่ยังไมได้ใช้” คยองซูยื่นมันผ่านบยอนแบค

ผมรู้อยู่แล้วว่าเขาต้องพูดแบบนั้น.

“เดี๋ยวรายการโปรดนายก็มาแล้วอีกชม.นึงไม่ใช่รึไง เก็บไว้ชาร์ตเครื่องนายเหอะ แบตก็เสื่อม ของฉันไม่จำเป็นหรอกน่า”

ผมกอดอกร้องปฏิเสธ ผมเลือกที่จะไม่จ้องมองใบหน้าของคนๆนั้นอีกเมื่อมันอาจจะนำพาความรู้สึกหดหูบางอย่างให้คืบคลานเข้ามาอย่างไม่ได้เชื้อเชิญ แบคฮยอนกระทุ้งสีข้างของผมซ้ำๆราวกับว่าตับไตไส้พุงของผมจะแหลกละเอียด 

ผมรู้ว่าเขาไม่อยากให้เพื่อนเสียน้ำใจอะไรทำนองนั้นละ...

แต่เขาก็รู้นิสัยของผมระดับนึง แม้ว่าแบคฮยอนจะไม่ได้ดูสนิทสนมกับผมเท่าที่พวกแฟนคลับเข้าใจก็ตามที 

เขามีวิธีแก้ปัญหาใหม่ๆเสมอ

“คยองซูนายติดรายการอะไร สารคดีหรอ นายดูย้อนหลังก็ได้นี่นา” แบคฮยอนยังคงว่าต่อไป มือของเขาค่อยๆดันอุปกรณ์สำหรองพลังงานที่เจ้าเตี้ยนั่นที่ควักออกมาอย่างระมัดระวัง พยักเพยิดเป็นเชิงให้เขานำมันกลับไปเมื่อเห็นผมที่แสดงท่าทางราวกับเด็กลืมโลกอยู่แบบนั้น

“เจ้าบ้านี่ชอบดูรายการอาหารของกุ้กฮยองริมของKbs ไม่รู้ดูอะไรอยู่ได้ -ชั้นไม่ยากจะไปแย่งเพื่อหรอกน่ะ “

ผมบ่น คงจะคล้ายกับอากาศที่ล่องลอยไปล่องลอยมาภายในรถมากกว่า ความสำคัญมันคงไม่ต่างอะไรกับก๊าซคาร์บอนไดออกไซน์ที่พวกเขากำจัดมันทิ้งออกจากร่างกายยามหายใจออกในเวลานี้

คยองซูรู้จักผมสักเท่าไหร่กันนะ 
ได้สักครึ่งที่ผมรู้จักเขารึปล่าว??

ผมได้แต่คิดแบบนั้นมาตลอด แต่มันก็คงไม่มีประโยชน์อะไรในเมื่อเราก็ต่างเป็นแค่เพื่อนกัน....

แค่เพื่อนที่ทำงานร่วมกัน’---ผมคิดว่ามันน่าจะดูดีกว่าด้วยซ้ำไป
..

เสียงในรถเงียบลงไปเมื่อทุกอย่างสงบลง 

คิมจงอินกำลังหลับปุ๋ย โอเซฮุนก็ยังคงแชทคาเคากับใครสักคน ไม่เลิก ส่วนพี่ซูโฮไม่ต้องคิดอะไรมาก เขานั่งฟังเพลงมาตั้งแต่ก้าวขึ้นมานั่งบนเบาะแล้ว

พวกเพลงคลาสิคตะวันตกมั้ง ที่กำลังปลดปล่อยจินตนาการของเขาอยู่ ……
....

ผมก็แค่เดาจากสีหน้าของเขาที่สะท้อนผ่านทางกระจกหน้าเท่านั้นละ..
..
...

09.12น.

วันนี้พี่ยองมินบอกว่าจะพาพวกเราไปหาอะไรกินก่อนที่จะเข้าบริษัท...
กระเพาะมันร้องนิดหน่อย ขนมปังจากสายการบินคงจะละลายหายไปกับน้ำย่อยในท้องซะจนหมดเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ แต่ถึงอย่างนั้นความหิวก็ยังไม่มากสักเท่าไหร่ 

บรรยากาศข้างทางที่เริ่มมีแสงแดดจ้าขึ้นเรื่อยๆนั่นกำลังทำให้ผมเริ่มเบื่อหน่ายที่จะจ้องมองกลุ่มต้นไม้กลางถนนและสีสันของรถยนต์ที่วิ่งแล่นไปมาซะแล้วล่ะ โชคดีที่ถึงจุดหมายปลายทางก่อนที่ผมจะตัดสินใจปิดเปลือกตาอันหนักอึ้ง

ร้านคอฟฟี่คาเฟ่ร้านประจำ’ เค้าว่ากันว่าเจ้าของร้านเคยเป็นแดนเซอร์ให้กับรุ่นพี่ในตำนานอย่าง HOT ก่อนที่วงจะปิดตัวลง เขาได้ตัดสินใจออกมาเปิดธุรกิจเล็กๆย่านคังนัม ไกล้กับบริษัทของเรา เพื่อทำมันเป็นอาชีพหลักแทนการเต้น 

เสียงฝีเท้าเบื้องหน้าสร้างความรำคาญให้ผมเล็กน้อย 

หิมะสร้างแรงเสียดทานจนเกิดเสียงคล้ายกับผึ้งบินว่อน ...

แบคฮยอนกับคยองซูเดินล่วงหน้าไปก่อน ผมว่าเขาคงกำลังคุยถึงเรื่องเพลงๆอะไรนั่นเหมือนเดิมละ 

สองคนนี้เค้ามีเรื่องราวประสบการณ์ต่างๆที่คล้ายกันนี่นา ....ก็คงจะมีอะไรต่อมิอะไรให้พูดจากัได้ทั้งวันไม่มีทางเบื่อ

ผมลากรองเท้าคอนเวิดที่จมกับกลุ่มน้ำแข็งเก่าๆบนถนนที่ยังไม่ละลายดีไปอย่างเชื่องช้า

สองแขนที่อ่อนล้ารวบรวมกำลังเพื่อยกขึ้นมาลอยคว้ากลางอากาศด้านหน้า

ผมได้แต่มองภาพคนสองคนผ่านฝ่ามือหนาของตัวเองที่ยกเอาไว้แบบนั้น 

นิ้วชี้ของผมปิดผู้ชายที่ชื่อบยอนแบคฮยอนออกไปจากเส้นทางที่ผมเห็นจากตรงนี้

มีเพียงคยองซูที่เดินอย่างเดียวดายไปพร้อมกับรอยยิ้มที่น่ารักราวกับดวงอาทิตย์ที่ส่องแสงเจิดจ้าบนท้องฟ้ายามเช้า...

ผมเผลอยิ้มออกมานิดหน่อย..

ดูเหมือนคนบ้าเลยใช่มั้ยละครับ...
.....

ผมอยากจะก้าวเดินด้วยท่าทางที่ประหลาดๆแบบนี้ตลอดไป 

บดบังตัวละครที่ผมอยากจะลบเขาทิ้งซะ ถ้าหากเราไม่รู้จักกัน…

.....จะเป็นยังไงถ้าผมได้มีโอกาสได้รับรอยยิ้มหวานๆแบบนั้น เสียงหัวเราะที่ดูน่ารักแบบนั้น ถ้อยคำที่ฟังดูอบอุ่นแบบนั้น

ก็เพราะผมรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้’

เพราะผมรู้ว่าสุดท้าย ผมก็ยังคงต้องเห็นตัวละครนั้นทันที่ที่ลดมือลงกลับมาไว้ที่ข้างตัวเหมือนเดิม

แบคฮยอนก็ยังคงอยู่กับคยองซู’

......
....
....
.....
สมการที่มีวิธีคิดเพียงวิธีเดียว'
...
...
.

“ นี่สองคน!!เห้ย แบคฮยอน คยองซู!!รอฉันด้วยสิ พวกนายจะรีบเดินไปไหน ฮ่าๆๆ”

….

17-03-13
09.45น.
ปาร์คชานยอล



++++++++
เป้นเรื่องที่พิมพ์เอาไว้มานานระยะนึงแล้ว ตอนนี้ไรเตอร์มีเวลาแบบแว้บไปแว้บมา TTเลยเอาอันนี้มาทยอยลงเอาไว้ที่เคยแต่งเก็บเอาไว้ 

ขอโทษแต่อ่านพวกนี้ไปพลางก่อนนะคะ

ขอโทษค่ะที่ไม่มาต่อเรื่องหลักเลย
ขอโทษจริงๆนะคะ
TT