คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : {OS/HUNMIN} LONELY ft.LUHAN
Title : เหงา
Pairing : LUHAN x MINSEOK x SEHUN
Rate : R / NC-18
คุณคิดว่าการดึงใครเข้ามาแทนที่ความรู้สึกอ้างว้างมันเป็นเรื่องที่ผิดหรือเปล่าครับ ?
แน่นอนสิว่ามันต้องผิด... แต่เพราะผมมันเห็นแก่ตัว ผมเห็นแก่ตัวเกินกว่าจะปล่อยให้ตัวเองจมอยู่กับความโดดเดี่ยว ผมขี้เหงาเกินกว่าจะอยู่เพียงคนเดียวได้จริงๆนะ... ผมต้องการใครสักคน
หรืออาจจะมากกว่าใครสักคน
“ลู่หาน... ฉันเหงา” ริมฝีปากแดงพึมพำชิดแผ่นอกของคนที่ตะกองกอดเขาเอาไว้ ทั้งๆที่อ้อมแขนนี้มันอบอุ่น แต่ไม่รู้ว่าทำไม เขาถึงรู้สึกว่ามันยังไม่สามารถเติมเต็มความรู้สึกอ้างว้างในอกได้เลย เขายังคงรู้สึกถึงความว่างเปล่าที่วิ่งวนอยู่ภายในนั้น
“หืม ? อยู่ด้วยกันแท้ๆยังเหงาอีกเหรอ น่าน้อยใจจัง” เสียงทุ้มติดหวานเอ่ยทีเล่นทีจริงพร้อมกับมือหนาที่แนบลงบนแก้มนิ่ม เขารู้ดีว่ามินซอกเป็นคนขี้เหงาที่ต้องการความเอาใจใส่อยู่ตลอดเวลาซึ่งเขาก็พยายามมอบมันให้อย่างเต็มที่ ดวงตากลมมองใบหน้าของคนรักที่ขึ้นสีระเรื่อเพราะอากาศหนาวด้วยความเอ็นดูก่อนจะเกลี่ยนิ้วโป้งไปบนเลือดฝาดที่แต่งแต้มอยู่บนนั้นเบาๆ
“ฮื่อ..” มินซอกเพียงแค่ส่งเสียงเบาๆก่อนจะหนีปัญหาด้วยการซุกหน้าลงกับอกกว้างอีกครั้ง สองแขนเล็กเลื่อนขึ้นไปโอบกอดคนรักให้แน่นขึ้น ถ้าหากร่างกายแนบชิดกันมากขึ้น ความเหงานี้จะหายไปหรือเปล่า ?
“เอาไว้เราไปเที่ยวที่ที่มินซอกอยากไปดีไหม เผื่อจะหายเหงา” ลู่หานถามพร้อมกับกอดตอบคนตัวเล็กไปด้วย ช่วงนี้เพราะงานของเขาพวกเราก็เลยไม่ได้ออกไปไหนด้วยกันบ่อยนัก แถมยังต้องปล่อยมินซอกไว้ที่ห้องคนเดียว อาจจะเป็นเพราะเขาเองก็ได้ที่ทำให้คนรักของตัวเองกลายเป็นคนขี้เหงาแบบนี้
“ไม่เป็นไรหรอก นายยุ่งนี่นา..” ตอบพลางส่ายหน้าไปด้วย
“รอหน่อยนะ ผ่านปีนี้ไปถ้าอะไรเข้าที่ผมจะให้เวลาทั้งหมดกับมินซอกเลยล่ะ” น้ำเสียงใจดีแบบที่เขาชอบเอ่ยขึ้นข้างๆหูก่อนที่จะรู้สึกอุ่นวาบจะปรากฎขึ้นบนหน้าผาก มินซอกเงยหน้าออกมาสบตากับคนรักก่อนจะส่งยิ้มให้
ระยะเวลาจนหมดปีนี้ เขาจะรอได้หรือเปล่านะ ?
ก็เพราะความเหงา มันเลยพาเขามาอยู่ที่นี่ ที่ที่มีเสียงเพลงเบาๆพร้อมกับเครื่องดื่มหลากหลายชนิด ถึงจะขี้เหงาแต่มินซอกก็ไม่ชอบสถานที่เสียงดังเกินไปอย่างเช่นผับ เพราะฉะนั้นบาร์คงจะเป็นทางเลือกที่ดีสำหรับเขา มือเรียวหยิบแก้วขึ้นมาแกว่งไปมา น้ำใสๆที่เจือสีชมพูจางๆนั่นมองแล้วก็ดูเพลินตาดี ตั้งแต่สองวันที่แล้วลู่หานมีงานยาวจนถึงอาทิตย์หน้า ปกติก็รู้สึกเหงาอยู่แล้ว ตอนนี้เขายิ่งเหงาเข้าไปใหญ่....
กึก
เสียงวางแก้วลงบนโต้ะทำให้เขาสะดุ้งเบาๆ ก่อนจะหันไปมองต้นเสียง ดวงตากลมพิจารณารูปหน้าของอีกฝ่าย ถึงแม้ว่าสีหน้าจะดูนิ่งจนดูเหมือนว่างเปล่า อาจจะเพราะเขาเผลอจ้องนานจนเกินไปอีกฝ่ายก็เลยหันมาสบตากับเขา ภายในดวงตานั้นมันว่างเปล่าไม่ต่างจากสีหน้าของเจ้าตัว แต่มันกลับมีแรงดึงดูดอย่างรุนแรงสำหรับเขา
อย่างที่เคยได้ยินว่า บางอย่างที่ขาดหาย อาจเป็นสิ่งที่เติมเต็ม
ก่อนจะจ้องมองให้ลึกไปมากกว่านั้น เขาเลือกที่จะละสายตาออกมา ริมฝีปากบางจรดขอบแก้วและส่งของเหลวสีใสเข้าปากเพื่อดับความรู้สึกเมื่อครู่ แต่เหมือนเขาจะลืมไปว่าแอลกอฮอล์มันไม่สามารถดับไฟได้
รสชาติขมปร่าที่ติดหวานนิดๆตรงปลายลิ้นของมันยิ่งทำให้เขาควบคุมตัวเองได้ยากเหลือเกิน ดวงตากลมเหลือบไปมองที่ข้างกายอีกครั้ง แต่คนที่ดึงดูดสายตาเขากลับหายไปเสียแล้ว...
คนตัวเล็กลอบถอนหายใจกับตัวเองก่อนจะหยิบโทรศัพท์เพื่อกดต่อสายคนรัก
หมายเลขที่ท่านเรียก...
“ยุ่งขนาดนั้นเลยเหรอ” เขาพึมพำกับตัวเองเบาๆ
คิดถึงลู่หาน....
ตอนนี้มินซอกกำลังคิดถึงลู่หานเพราะความเหงาที่เริ่มจะกัดกินเขาเข้าไปทุกที
ดวงตากลมเหม่อมองวิวจากชั้นที่ยี่สิบกว่าๆของบาร์แห่งนี้ โต้ะตัวยาวที่ติดกับกระจกมีคนนั่งเพียงประปรายเท่านั้น มองวิวอยู่เพียงครู่เดียวจิตใจที่นึกถึงลู่หานเมื่อสักครู่ก็กลับมีเจ้าของแววตาอันว่างเปล่าฉายเข้ามาในความคิด พอคิดได้แบบนั้น คนตัวเล็กก็สะบัดหัวไล่มันออกไป แต่เหมือนสมองไม่สามารถสั่งการร่างกายได้ เขากวาดสายตาหาใครคนนั้นแต่กลับไม่พบ แต่เมื่อสายตาของเขาจะกลับมาหยุดอยู่ที่กระจกใสตรงหน้า เงาสะท้อนร่างของใครบางคนเดินเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ หัวใจของมินซอกกระตุกวูบหนึ่ง มันไม่ใช่อาการใจเต้นแรงของรักแรกพบหรืออะไรทำนองนั้น เขาแค่รู้สึก.. ถึงแรงดึงดูดบางอย่าง
ภายในมือของชายคนนั้นมีแก้วอยู่สองใบ
ไม่มีคำเอื้อนเอ่ยหรือขออนุญาตใดใด อีกฝ่ายทรุดตัวลงนั่งเก้าอี้ที่ว่างด้านข้างของเขาก่อนจะวางแก้วลงตรงหน้า ดวงตาคมกริบนั่นสบสายตากับเขาเป็นรอบที่สองตั้งแต่เจอกันผ่านกระจกใส อาจจะเพราะแสงไฟสลัวที่ตกกระทบลงบนใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างพอดิบพอดีทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะหันไปมองมันตรงๆแทนที่จะมองผ่านกระจก
“คุณ ?” มินซอกเอ่ยออกมาเหมือนมีคำถามบางอย่างเมื่อแก้วที่บรรจุเครื่องดื่มสีใสถูกวางลงตรงหน้า
“ดื่มกับผมสักแก้วได้ไหม ?” เหมือนคำตอบก็ไม่ใช่คำถามก็ไม่เชิง อีกฝ่ายพูดขึ้นก่อนจะหันมาสบตากับเขาชัดๆ ยิ่งได้สบกับสายตาที่ดูว่างเปล่านั่นใกล้ๆ มันยิ่งเหมือนจะดึงให้หลุดเข้าไปในดวงตาดำสนิทคู่นั้น มินซอกไม่ตอบอะไรเพียงแค่ยกแก้วขึ้นจิบโดยที่ไม่ละสายตาออกจากคนตรงหน้า ชายหนุ่มคนนั้นยกยิ้มก่อนจะหยิบแก้วของตัวเองขึ้นมาดื่มบ้าง
จากหนึ่งแก้ว
เป็นสองแก้ว
สามแก้ว...
สี่แก้ว...
สติของเขาเริ่มเลือนลางเพราะรสขมปนหวานของคอกเทลที่อีกฝ่ายหยิบยื่นมาให้เรื่อยๆ เขารู้ดีว่าตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่ และพอจะรู้ด้วยว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร
เพราะแอลกอฮอล์ความร้อนในร่างกายก็เลยมีมากขึ้น เลือดสูบฉีดจนใบหน้าหวานขึ้นสีระเรื่อลามไปจนถึงคอ มือเรียวปลดกระดุมเสื้อที่คอออกเม็ดหนึ่งเพราะความรู้สึกถึงไอร้อนในร่างกาย ตอนนี้เขามองไม่เห็นอะไรนอกจากรอยยิ้มมุมปากและสายตาที่มอมเมาเขาอยู่ตรงหน้า อีกฝ่ายไม่พูดอะไรเพียงแค่เท้าคางมองเขาเท่านั้น สายตานั่นมันเจือความเจ้าเล่ห์ที่เขาสามารถรับรู้ได้แม้สติจะอยู่ไม่ครบก็ตาม
“ผมขอตัวก่อนนะครับ...” ใบหน้าของลู่หานที่แวบเข้ามาในหัวทำให้ร่างบางยันตัวลุกขึ้น เขาวางเงินจำนวนหนึ่งเอาไว้บนโต้ะก่อนจะรวบรวมสติเดินออกจากตรงนั้น อีกฝ่ายไม่ได้พูดอะไรเพียงแค่ส่งยิ้มที่เขาไม่รู้ความหมายของมันมาให้
ถึงจะดื่มไปหลายแก้วแต่เขาก็ไม่ใช่คนคออ่อนจนถึงกับจะล้มพับไปเพราะความเมา มินซอกผลักประตูห้องน้ำและตรงไปที่อ่างล้างมือ เขายื่นมือไปรับน้ำที่ไหลออกมาจากระบบอัตโนมัติและลูบไปบนใบหน้าของตัวเอง วักน้ำใส่หน้าตัวเองอยู่อีกหลายครั้งก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองกระจก
“!!!!” มินซอกผงะและหันหลังไปทันทีเมื่อเห็นว่าใบหน้าที่เกือบจะคุ้นเคยในวันนี้ยืนใกล้กับเขาจนเกือบจะซ้อนอยู่ด้านหลัง ไวกว่าความคิด เมื่อเขาหันหลังไปมือของอีกฝ่ายก็ยื่นมาเท้าที่อ่างล้างมืออย่างพอดิบพอดี
“คุณต้องการอะไร ?” สบตาอยู่เพียงครู่เดียวเสียงหวานที่ติดจะแหบก็เอ่ยถามออกไป แววตาของคนตัวเล็กเริ่มแข็งกร้าวขึ้นจนอีกฝ่ายหัวเราะเบาๆ
“ผมไม่ได้ต้องการอะไร.. ผมก็แค่เหงา” เสียงทุ้มที่ตอบกลับมาเหมือนจี้เข้าไปในใจเขา
แค่เหงา งั้นเหรอ.. ?
“ผมมีแฟนแล้ว” มือเรียวที่สามารถผลักอีกฝ่ายออกไปตอนไหนก็ได้กลับถูกวางเอาไว้ข้างกายตอนที่ใบหน้าของชายคนนั้นเลื่อนเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ
“มันสำคัญด้วยเหรอ” ร่างสูงกว่าตอบปนหัวเราะในลำคอ ปลายนิ้วที่แตะลงบนผิวแก้มของเขาในตอนนี้ไม่เหมือนมืออันอบอุ่นของลู่หาน ความรู้สึกของมันร้อนวาบจนหัวใจกระตุกวูบครั้งแล้วครั้งเล่า
“ในเมื่อเราก็แค่เหงา..” นั่นเป็นคำพูดสุดท้ายที่เขาได้ยินก่อนริมฝีปากของอีกฝ่ายจะแนบลงมาและเสียงที่เขาได้ยินต่อจากนั้นก็มีแค่เพียงเสียงของ ‘พวกเขา’
CUT
กิจกรรมคลายเหงาของพวกเขากินเวลาหลายชั่วโมง มินซอกลืมตาขึ้นมาเจอดวงตาคู่เดิมจดจ้องอยู่ เขานอนทับอยู่บนแผ่นอกเปลือยเปล่าของอีกฝ่ายซึ่งตัวเขาก็ไม่ต่างกัน ตอนนี้มินซอกรู้แล้วว่าเจ้าของร่างกายที่ตัวเองนอนทาบทับอยู่ชื่ออะไรเพราะเขาเพิ่งจะครางเรียกชื่อนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าเมื่อสักครู่ เมื่อนึกไปถึงตรงนั้นใบหน้าหวานก็ขึ้นสีระเรื่ออย่างน่าเอ็นดู
เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กตื่นแล้วโอเซฮุนก็ยันตัวลุกขึ้นนั่งพิงกับหัวเตียง พอเห็นแบบนั้นมินซอกทำท่าเหมือนจะลงมานอนบนฟูกแทนแต่กลับโดนอีกฝ่ายรั้งเอวเอาไว้ให้กึ่งนั่งกึ่งนอนคร่อมอยู่บนร่างกายแข็งแรงนั่นด้วยท่าที่ดูล่อแหลมเหมือนเดิม มือเล็กเลื่อนขึ้นไปเกาะไหล่กว้างนั่นเอาไว้ก่อนจะค่อยๆยันตัวนั่งคร่อมลงบนตักของอีกฝ่ายโดยที่ไม่คำนึงถึงร่างกายที่เสียดสีกันเลยแม้แต่น้อย
“ไม่เหนื่อยหรือไง” เสียงทุ้มเอ่ยถามพร้อมกับมือหนาที่ไล้ไปตามบั้นเอวของคนที่นั่งทับลงบนตักของตัวเองอยู่ไปด้วย
“เหนื่อยสิ” คนตัวเล็กพูดพลางเอนตัวซบหน้าลงบนไหล่แข็งนั่นพร้อมกับใช้นิ้วเรียวเขี่ยที่อกของอีกฝ่ายเล่นเบาๆ ตอนนี้ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีมันได้หายไปแล้ว มีแค่ความรู้สึกเหงาที่ถูกเติมเต็มด้วยคนตรงหน้าเท่านั้น ดวงตากลมช้อนมองก่อนจะหลับตาลงเพื่อรับจูบที่ประทับลงมา
“เหนื่อยแล้วทำไมไม่หยุดยั่วสักที” เซฮุนพูดทั้งๆที่ริมฝีปากของพวกเขาแทบจะไม่ผละออกจากกันเลย เขาไม่เปิดโอกาสให้คนตัวเล็กพูดด้วยซ้ำ มือหนารั้งเอวบางให้แนบชิดมากขึ้นอีกก่อนจะดูดซับเอาความหวานจากริมฝีปากที่บวมเจ่อนั่นซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“อื้มมม เหนื่อย...” มือเล็กดันอกแกร่งออกก่อนจะผละริมฝีปากออกมาอย่างอ้อยอิ่งและกระซิบเสียงแหบพร่าที่ข้างหู
“แต่เหงามากกว่า..”
หน้าจอโทรศัพท์ที่สว่างวาบขึ้นมาตอนที่พวกเขากำลังจะคลายเหงาให้กันอีกครั้งไม่สามารถเรียกความสนใจจากคนทั้งคู่ได้ ตอนนี้พวกเขากำลังเริ่มเติมเต็มความรู้สึกอ้างว้างที่เติมเท่าไหร่ก็ไม่พอให้กับกันและกันอีกครั้ง และอีกครั้ง
มินซอกอาจจะเป็นคนเลวสำหรับเรื่องนี้
เวลาอาทิตย์กว่านี่ ถือซะว่าลู่หานผิดแล้วกันนะที่เลือกงานมากกว่าเขา..
ก็มินซอกเหงานี่นา....
Talk ; โฮรวววว กว่าจะอัพได้ใช้เวลานานมากจีจี ไม่รู้ว่าเป็นที่คอมหรือว่าที่เว็บ -*- สำหรับคนรีเควสฮุนหมินลู่หมินนะคะ /โดนตรบ นี่มันลู่หมินยังไง 55555555555555 สำหรับฉากคัทรบกวนแปะเมลไว้นะคะจะส่งให้ทุกคน คอมเน่าจนไม่สามารถสร้างบล็อคได้จริงๆนี่กว่าจะอัพได้ก็แทบลากเลือด ; - ; ยังรีเควสคู่ได้เรื่อยๆนะคะ (ออลหมิน) สำหรับไคหมินเราแต่งอยู่ค่ะ สักพัก(ใหญ่..)เสร็จแล้วจะเอามาลงนะ
ปล.ฉากคัทยาวกว่าตัวเรื่องนะคะ
ปล.สอง.นี่มันฟิคเอ็นซี 55555555555
ไปละค่ะ สวัสดีค่ะ
เพิ่ม ถ้าใครแปะเมลแล้วไม่ได้รับฉากคัทให้เมนชั่นพร้อมแนบอีเมลมาที่ @ZRVEE นะคะ แต่ถ้าใครเมนชั่นหาเราโดยที่ไม่ได้คอมเม้น... เราจะจำไว้ 5555555555
ความคิดเห็น