คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : {OS/LUMIN} LU MANAGER
Title : LU MANAGER
Paring : LUHAN x MINSEOK
Rate : PG-13
“เมื่อไหร่ไอ้เมเนเจอร์บ้านั่นจะถูกไล่ออกสักที !!” คิมมินซอกพูดเสียงดังโดยที่ไม่ได้สนใจคนรอบข้างเลยสักนิด ตอนนี้เขากำลังนั่งอยู่ในร้านกาแฟพร้อมกับโน๊ตบุ๊กและกล้องถ่ายรูปที่วางเอาไว้ด้านข้าง จางอี้ชิงมองเพื่อนตัวเล็กที่กำลังหัวเสียและหัวเราะเสียงแห้งๆพร้อมกับมองไปรอบๆและก้มหัวให้คนที่มองมาทางเขา
“ใจเย็นๆนะมินซอก ที่เขาทำไปเพราะมันเป็นหน้าที่เขานะ ก็นายเล่นตามเซฮุนไปถึงโรงแรมเลยนี่นา...” ทันทีที่อี้ชิงพูดจบสายตาเหมือนแมวนั่นก็ตวัดฉับทันที
“ก็ฉันเป็นแฟนคลับนี่ ฉันก็ต้องอยากตามไปทุกที่ที่มีเซฮุนมันผิดตรงไหน แล้วฉันก็ไม่ได้กระโดดเข้าไปในห้องเขาสักหน่อย” มินซอกพูดพร้อมกับเอามือกอดอก ริมฝีปากเล็กๆนั่นคว่ำลงทันทีที่นึกถึงเมเนเจอร์หน้าเหี่ยวของโอเซฮุนไอดอลหนุ่มชื่อดังที่มินซอกชอบนักหนาถึงขั้นว่าบินตามไปทุกที่ที่เซฮุนไป ที่ไหนมีโอเซฮุน ที่นั่นต้องมีคิมมินซอก
“แหะๆ” หมดคำพูด.. หมดคำพูดจริงๆ จางอี้ชิงไม่รู้จะพูดอะไรต่อ คิมมินซอกจะรู้ตัวไหมว่านั่นมันก็เข้าขั้นโรคจิตแล้วนะ ตามเขาไปทุกที่เนี่ย
“ดูสิชิง ไอ้หน้าลุงนั่นมันลบรูปที่ฉันถ่ายหมดเลยอ่ะ!! ไม่เหลือสักรูป ฮื่ออ..” คนตัวเล็กเบะปากทำท่าเหมือนน้ำตาจะร่วงออกมาอีกรอบให้ได้ขณะที่เลื่อนเม้าดูรูปในเมมกล้องของตัวเอง เดือดร้อนอี้ชิงต้องเข้าไปปลอบ
“เอาไว้ไปถ่ายใหม่ก็ได้มินซอก เดี๋ยวเซฮุนก็มีงานอีกนี่” มือเรียววางลงบนหัวกลมๆของมินซอกพร้อมกับลูบเบาๆให้คนตัวเล็กใจเย็นลง
“ฉันเกลียดไอ้เมเนเจอร์นั่นที่สุดเลย” เสียงหวานบ่นอุบอิบก่อนจะโถมตัวกอดเพื่อนตัวขาวซะจนอีกฝ่ายเกือบจะนอนราบไปกับโซฟาของร้านกาแฟ อี้ชิงก้มลงมองกลุ่มผมสีอ่อนตรงอกเขาก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ มินซอกนี่นะ..
ย้อนไปเมื่อ 3 ชม.ก่อน..
“เฮ้ย ห้ามถ่ายรูปนะ !!” เหมือนฟ้าผ่าทันทีที่ได้ยินเสียงได้ยินเสียงนั่น ก็นั่นมันเสียงของเมเนเจอร์ที่ทุกคนพร้อมใจกันโหวตให้ว่าโหดที่สุดของโอเซฮุน นิ้วยาวชี้มาที่เขาพร้อมกับสองขาที่ก้าวเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ มินซอกมองซ้ายขวา ตรงนี้มีเขาคนเดียว ก็แน่สินี่มันส่วนข้างในของโรงแรม มีแค่ลูกค้าของโรงแรมเท่านั้นที่จะเข้ามาได้ แล้วเขาก็จองห้องในโรงแรมนี้เอาไว้เพื่อที่จะให้เข้ามาด้านในนี้ได้
“ลบรูปทั้งหมดออกซะ” ตัวยังไม่ทันก้าวมาถึงเขาแต่เสียงนั่นก็ดังพอที่จะทำให้คนตัวเล็กได้ยิน ทำยังไงดี.. เขาตัวแค่นี้จะไปสู้อะไรกับไอ้เมเนเจอร์นั่นได้ ถึงจะไม่ได้ตัวใหญ่มากแต่ก็กันแฟนคลับเป็นสิบในสนามบินให้โอเซฮุนได้ เขาแค่คนเดียวทำไมหมอนั่นจะจัดการไม่ได้ คิดได้แบบนั้นสองขาของคิมมินซอกก็เตรียมวิ่งทันทีที่อีกฝ่ายใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
“เฮ้ๆๆ จะไปไหน ลบรูปออกหรือยัง หยุดเลยนะ !!” ทันทีที่คิมมินซอกออกตัววิ่ง อีกฝ่ายก็ใช้ขาที่ยาวกว่าวิ่งตามมาทันที
“บ้าเอ้ย วิ่งตามทำไมเนี่ย” คนตัวเล็กหอบกล้องวิ่งหลบเข้าไปในทางเดินอีกฝั่ง เมื่อกี้เขาวิ่งมาแบบไม่ได้หันหลังไปมองอีกฝ่ายเลยสักนิด สองขาเรียวหยุดพร้อมกับหอบหายใจ เมื่อเงยหน้าขึ้นเขาก็ต้องชะงัก ข้างหน้าเป็นหน้าต่าง ทางเดินนี่มันตันแล้ว...
มินซอกหันกลับไปทางที่เขาเพิ่งวิ่งมาทันที
“....” เสียงหายใจดังพร้อมกับสองขาที่ก้าวเข้ามาใกล้ทำให้คนตัวเล็กต้องถอยหลัง คิมมินซอกอยากจะตบหัวตัวเองสักฉาด ทำไมเขาต้องวิ่งมาทางนี้ด้วย แต่ที่อยากจะตบมากกว่าคือหัวเมเนเจอร์บ้าที่วิ่งตามเขามา กะอีแค่รูปนี่ต้องตามมาขนาดนี้เลยหรอ
“ลบรูปซะ” ชายหนุ่มตัวสูงกว่าเขาไม่มากเดินเข้ามาใกล้จนมินซอกเกือบจะขึ้นไปนั่งเกยบนขอบหน้าต่างของโรงแรม แขนเล็กกอดกล้องเอาไว้แน่นพร้อมกับส่ายหน้ารัวจนผมสีส้มนั่นกระจายฟูฟ่อง ใบหน้าเล็กก้มลงเกือบจะชิดอก
“ฉันขอดีๆแล้วนะ..” เมเนเจอร์หนุ่มก้มลงไปจ้องหน้าคนตัวเล็กใกล้ๆแต่อีกฝ่ายกับหันหน้าหนีไปทางอื่น เขาถอนหายใจออกมาก่อนจะดึงกล้องออกมาจากอ้อมแขนเล็กๆนั่นอย่างง่ายดาย
“อ๊ะ เอาคืนมานะ” มินซอกทำท่าจะพุ่งเข้าไปคว้ากล้องที่อีกฝ่ายเอาไปสะพายไว้ที่ไหล่เรียบร้อย แต่ก่อนที่จะได้ทำแบบนั้น ร่างของเขาก็ลอยหวือขึ้นจากพื้นเสียก่อน
“เฮ้ย !! ปล่อยฉันลงนะ ทำอะไรของนายเนี่ย” มือเล็กจับไหล่กว้างนั่นไว้ตามสัญชาติญาณทันที แต่ยังไม่ทันได้รับคำตอบเขาก็ถูกวางลงบนขอบหน้าต่างของโรงแรมเสียก่อนพร้อมกับร่างสูงกว่าที่เข้ามาประชิด มินซอกถอยหลังจนเกือบจะหงายตกหน้าต่าง แต่ถูกอีกฝ่ายคว้าเอวเอาไว้เสียก่อน แต่จริงๆถึงเขาตกลงไปก็คงไม่ตาย นี่มันชั้นล่างสุด...
“นั่งนิ่งๆ” อีกฝ่ายพูดพร้อมกับมองหน้าเขาเหมือนจะเอาเรื่อง มินซอกเลยต้องหุบปากฉับทันที สองมือเล็กบีบกันเอาไว้พร้อมกับหันหน้าไปทางอื่น นี่มันใกล้จนเขารู้สึกแปลกๆแล้วนะ แล้วทำไมเขาต้องกลัวไอ้เมเนเจอร์นี่ด้วยล่ะเนี่ย
ชายหนุ่มใช้มือข้างหนึ่งเท้าเอาไว้ด้านข้างไม่ให้คนตัวเล็กหนีพร้อมกับมืออีกข้างที่หยิบกล้องขึ้นมาเปิดและกดไล่ดูรูปทีละรูป
“จ.. จะทำอะไรหรอ” มินซอกเอ่ยถาม แต่อีกฝ่ายไม่ตอบ
“นี่ ไม่ลบได้มั้ย ฉันไม่เอาไปให้ใครดูหรอก จริงๆนะ” ไหนๆโวยวายไปหมอนี่ก็ไม่มีท่าทีจะปล่อยเขา ลองขอร้องอาจจะยอมใจอ่อนก็ได้ล่ะมั้ง
“...” อีกฝ่ายเงยหน้าจากกล้องมามองมินซอกเพียงแวบเดียวก่อนจะเลื่อนดูรูปในกล้องต่อ คนตัวเล็กเริ่มใจไม่ดีแต่ก็ยังขอร้องต่อ
“นะนะ ทีหลังฉันจะไม่ตามเข้ามาในโรงแรมแล้วด้วย ครั้งนี้ครั้งสุดท้ายแล้วจริงๆนะ” มือเล็กเอื้อมไปเขย่าแขนอีกฝ่ายเบาๆพร้อมกับส่งสายตาที่คิดว่าน่าสงสารที่สุด เวลาเขาทำแบบนี้อี้ชิงตามใจเขาตลอดเลยนี่นา หมอนี่ก็น่าจะใจอ่อนบ้างสิ...
ผิดคาด.. ชายหนุ่มไม่สนใจมินซอกเลยสักนิด มือหนาเริ่มกดลบรูปทีละรูปต่อหน้าต่อตาคนตัวเล็ก มินซอกอ้าปากค้างก่อนจะเขย่าแขนอีกฝ่ายแรงขึ้น
“พอแล้ววว อย่าลบต่อนะ เฮ้ยยยย รูปนั้นเซฮุนหล่ออ้ะ !! เฮ้ยยย พอแล้วววว” พอเริ่มได้สติมินซอกโวยวายเสียงดังพร้อมกับเขย่าแขนชายหนุ่มไม่หยุด
“อ๊า !! รูปนั้นลบไม่ได้นะ เซฮุนนนนนนนนนนน” คนตัวเล็กร้องเสียงหลงพร้อมกับรูปสุดท้ายที่อีกฝ่ายกดลบกำลังจะหายไป เพราะมินซอกเอาแต่สนใจรูปในกล้องทำให้ไม่ได้เห็นสีหน้าของอีกฝ่ายเลยว่ากำลังทำหน้าแบบไหน
“ฮืออออออออออ เซฮุนนนนน” ริมฝีปากเล็กๆนั่นคว่ำลงจนเหมือนจะร้องไห้ออกมาจริงๆ ดวงตากลมนั่นเริ่มคลอไปด้วยน้ำใสๆก่อนจะเงยหน้ามองตัวการณ์ของเรื่อง (จริงๆเรื่องมันก็เริ่มที่เขานั่นล่ะ..) คนที่ทำสิ่งโหดร้าย(?)นั่นสบตากับเขาด้วยสายตานิ่งเรียบ ยิ่งเห็นใบหน้าไม่รู้สึกรู้สาอะไรของอีกฝ่ายก็พาลทำให้มินซอกโกรธจนหยดน้ำตากลิ้งลงมาตามแก้มนิ่ม
“ใจร้ายมาก นายใจร้ายมาก ฮึก..” ฟันกระต่ายสีขาวของมินซอกขบลงบนริมฝีปากเล็กจนแดงไปหมดเพื่อกลั้นเสียงสะอื้น เขาอายนะที่ต้องมาร้องไห้ต่อหน้าหมอนี่ ยิ่งเป็นเมเนเจอร์ก็เหมือนเป็นศัตรูกับเขานั่นล่ะ แต่ทำยังไงได้ รูปเซฮุนถูกลบต่อหน้าต่อตามินซอกสะเทือนใจ เก็บน้ำตาไว้ไม่ไหวหรอก
“ฉันบอกแล้วว่าห้ามถ่าย” เมเนเจอร์หนุ่มพูดพร้อมกับก้มหน้าลงไปใกล้
“หยุดร้องได้แล้ว เดี๋ยวคนจะหาว่าฉันรังแกเด็ก นี่มันความผิดนายนะ” เขาพูดพร้อมกับยื่นกล้องคืนให้คนตัวเล็กแต่ดูเหมือนตอนนี้อีกฝ่ายจะไม่ได้สนใจอะไรนอกจากการร้องไห้..
“ฮือออ ฮึก... ฮือออ เซฮุนนน” จากที่ตอนแรกเหมือนจะไม่อยากร้องไห้ต่อหน้าเขา ตอนนี้อีกฝ่ายกลับร้องไห้ซะเต็มที่เหมือนกับว่าอยากจะให้คนแถวนี้รู้กันให้หมดว่าเขาเป็นคนทำอย่างนั้นแหละ
“เฮ้ๆ จะร้องก็ร้องเบาๆสิ ไม่อายรึไง” ชายหนุ่มมองไปรอบๆ โชคดีว่าตอนนี้ยังไม่มีใครเดินมาแถวนี้ นอกหน้าต่างก็เป็นสระว่ายน้ำเวลาบ่ายแก่ๆแบบนี้เลยยังไม่มีใครให้เห็น
“ไม่ !! นายนั่นแหละทำ ฮือออออออออ !!” มินซอกพูดเสียงแข็งพร้อมกับร้องไห้ต่ออย่างไม่มีท่าทีจะหยุด ทันทีที่ได้ยินแบบนั้นชายหนุ่มแทบจะอ้าปากค้างกลางอากาศ ไอ้เด็กนี่มันอะไรกันเนี่ย เขาเลื่อนมือขึ้นมาขยี้ผมตัวเองอย่างหัวเสีย
“นี่เด็กบ้า หยุดร้องไห้เดี๋ยวนี้เลย” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยๆ ให้เขาไปวิ่งสู้กับพวกแฟนในสนามบินยังดีกว่ามาฟังเด็กนี่ร้องไห้ตอนนี้อีกมั้ง..
“ฮึ !!” มินซอกสะบัดหน้าไปอีกทางทั้งที่น้ำตายังไหลไม่หยุด เอาสิ ทำกับเขาได้เขาก็ร้องไห้ได้เหมือนกัน จะไม่หยุดร้องจนกว่าจะพอใจด้วย
“ได้ ไม่หยุดร้องใช่มั้ย” อีกฝ่ายพูดเสียงเย็น แต่คิดว่ามินซอกจะสนมั้ย มินซอกไม่สนใจหรอก มินซอกจะร้องไห้
“เฮ้ย ทำไรอ้ะ !” มินซอกร้องเสียงหลงพร้อมกับก้มหน้าถามทันทีเมื่อจู่ๆเอวเล็กของเขาก็ถูกสองแขนยาวๆนั่นโอบรอบและยกให้ลอยขึ้นสูง มือเล็กดันไหล่อีกฝ่ายพร้อมกับดิ้นไปมา
“เอาสิ ถ้าดิ้นฉันเหวี่ยงนายออกนอกหน้าต่างแน่” ชายหนุ่มไม่พูดเปล่า เขายกคนตัวเล็กสูงขึ้นอีกและเหวี่ยงไปด้านข้างเบาๆ แต่นั่นก็มากพอที่จะทำให้มินซอกกลัวได้
“อ๊า !! บ้าไปแล้ว หยุดเลยนะ วางฉันลง” คนตัวเล็กพูดพร้อมกับเอื้อมมือมากอดไหล่อีกฝ่ายแน่นเพราะกลัวว่าจะถูกเหวี่ยงออกนอกหน้าต่างจริงๆ นี่มันบ้าอะไรกัน เห็นเขาเป็นเด็กประถมหรอ
“ไม่วาง” อีกฝ่ายพูดก่อนจะหมุนตัวเหวี่ยงมินซอกที่อยู่ในอ้อมแขนไปรอบๆ ยิ่งทำแบบนั้นคนตัวเล็กก็ยิ่งกอดอีกฝ่ายแน่นเข้าไปอีก
“อ๊ากกกกกกกกก หยุดดด หยุดเดี๋ยวนี้” มินซอกมึนหัว มินซอกกลัวความสูง ถ้าเหวี่ยงพลาดแล้วเขาหลุดออกนอกหน้าต่างไปจะทำยังไง๊
“ไม่หยุด !” ชายหนุ่มยังคงเหวี่ยงมินซอกไปรอบๆแรงขึ้นอีก คนตัวเล็กเกาะแน่นพร้อมกับซุกหน้าลงกับซอกคอของชายที่เขาไม่ได้รู้จักมาก่อนเลยสักนิด นี่เป็นใครถึงกล้าดีมาทำกับเขาแบบนี้ ถ้าเป็นเซฮุนทำเขาจะไม่ว่าสักคำเลย !!
“อ๊ากกกกกกกก !”
“ไง ไม่ร้องไห้ต่อแล้วหรือไง ?” จู่ๆอีกฝ่ายก็หยุดหมุนตัวไปรอบๆแต่ก็ยังคงไม่ปล่อยให้ขามินซอกแตะพื้น คนตัวเล็กเงยหน้าออกมาจากซอกคอของคนที่จับเขาเหวี่ยงเล่นออกมาจ้องหน้าอย่างเอาเรื่อง
“ใครจะร้องต่อได้ล่ะบ้ารึไง” มินซอกพูดพร้อมกับยู่ปากอย่างหัวเสีย เมเนเจอร์หนุ่มหัวเราะก่อนทำท่าจะเหวี่ยงคนตัวเล็กอีกรอบ
“เฮ้ย พอได้แล้ว!” มือเล็กตีไหล่กว้างอย่างลืมตัว
“กล้าตีฉันหรอ ?” ชายหนุ่มแสร้งตีหน้านิ่งและยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆคนที่ยังอยู่ในอ้อมแขนของเขา
“อะ.. ก็นายแกล้งฉันก่อน วางลงได้แล้ว..” คนตัวเล็กพูดเสียงอ่อยพร้อมกับหันหน้าหนีไปทางอื่น แต่อีกฝ่ายก็ยังไม่ปล่อยเขาลงพื้นอยู่ดี
“คราวหน้าถ้าฉันเจอนายอีกนายไม่รอดแน่ เข้าใจมั้ย ?” อีกฝ่ายพูดพร้อมกับกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นอย่างไม่มีท่าที่จะปล่อยเขาลง มินซอกกลืนน้ำลายลงคอ เจอกันครั้งหน้าหมอนี่จะจับเขาเหวี่ยงออกนอกหน้าต่างเลยใช่มั้ย ดูจากท่าทางแล้วคงไม่ใช่เรื่องยากเลยตอนนี้ยังจับเขาเหวี่ยงไปมาอย่างกับตุ๊กตายัดนุ่น
“ข.. เข้าใจแล้ว ปล่อยฉันลงได้แล้ว..” ใบหน้าหวานพยักขึ้นลงหงึกหงัก คราวหน้าถ้ามาเขาจะต้องไม่ให้หมอนี่เห็นอีก... /นั่น
“แน่ใจนะว่าเข้าใจ ห้ามแอบด้วยนะ” ชายหนุ่มเลิกคิ้ว มินซอกขมวดคิ้วทันที นี่ได้ยินที่เขาคิดรึไง
“เข้าใจแล้วจะไม่แอบมาด้วย” คนตัวเล็กเม้มปาก ไม่แอบมาก็ได้ ชิ ทันทีที่ตอบไปแบบนั้นอีกฝ่ายก็วางเขาลงพื้น พร้อมกับยืนกล้องถ่ายรูปคืนมาให้
“ถอยไปสิ” มินซอกขมวดคิ้วเงยหน้ามองคนที่ยืนขวางทางเขา ปล่อยเขาลงแล้วก็หลีกทางให้ด้วยซี่
“เดี๋ยวฉันเดินไปส่งหน้าโรงแรม คิดว่าไม่รู้หรือไง เดี๋ยวนายก็วิ่งไปหาเซฮุนอีก” อีกฝ่ายพูดก่อนจะจับมือคนตัวเล็กให้ออกเดิน
“...” มินซอกแอบหันไปเบะปาก รู้ทันอีกแล้ว ไหนๆมาแล้วไม่มีรูปเซฮุนสักนิดเลยมันน่าเสียดายนี่..
“ไม่เห็นต้องจับมือเลย ฉันไม่วิ่งหนีหรอกน่า” คนตัวเล็กมองมือของอีกฝ่ายที่จับมือเขาเอาไว้แน่นอย่างกับกลัวว่าเขาจะสะบัดแล้ววิ่งหนีไปอย่างนั้นล่ะ
“ฉันไม่เชื่อนายหรอก” พูดพร้อมกับกระชับมือแน่นเข้าไปอีก มินซอกถอนหายใจก่อนจะปล่อยให้อีกฝ่ายจูงไปจนถึงหน้าประตูโรงแรม
“อย่ามาให้เห็นอีกล่ะ” เมเนเจอร์หนุ่มว่าก่อนจะเอื้อมมือมาขยี้ผมสีอ่อนของมินซอกเสียจนกระจายไปคนละทิศละทาง
“นี่ ! ฉันไม่ใช่เด็กนะ” มินซอกปัดป้องมือที่ขยี้หัวเขาออกก่อนจะเบ้ปากใส่อีกฝ่าย
“ถ้าฉันเห็นนายในโรงแรมอีกรู้นะจะเป็นไง” อีกฝ่ายว่าพร้อมกับยิ้มมุมปากทิ่มินซอกคิดว่าน่าขนลุกที่สุด
“เข้าใจแล้ว จะไม่มาให้เห็นอีกเลยย !!” คนตัวเล็กพูดพร้อมกับสะบัดหน้าหนีแล้ววิ่งออกไปโดยที่ไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายพูดอะไรต่อ
เมเนเจอร์หนุ่มมองตามแล้วได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ
“เป็นไงบ้างพี่หาน” ไอดอลหนุ่มเงยหน้าขึ้นจากสมาร์ทโฟนเมื่อเห็นว่าเมเนเจอร์ของเขากลับมาแล้ว หลังจากหายไปนานสองนาน
“ก็ไม่เป็นไง” เมเนเจอร์หนุ่มใบหน้าเปื้อนยิ้มจนอีกฝ่ายต้องเลิกคิ้ว
“เมื่อกี้พี่วิ่งตามแฟนคลับผมไปไม่ใช่หรอ ไหงยิ้มกลับมา ปกติต้องหน้าเป็นยักษ์ไม่ใช่ไง ?” เด็กหนุ่มถามพลางหลิ่วตามอง นี่มันผิดวิสัยจริงๆ
อีกฝ่ายไม่ตอบเพียงแค่บอกปัดให้เด็กหนุ่มไปพักผ่อนเพื่อรอขึ้นโชว์ในตอนเย็นเท่านั้น
ว่าแต่เด็กนั่นชื่ออะไรนะ.. เอาเถอะ ถ้าเป็นแฟนคลับเซฮุนยังไงเขาก็ต้องได้เจออีกแน่ๆ
Talk :
สวัสดีค่ะ -/\- หายไปนานเลยแหะๆ
เราจะไม่โทษว่าเพราะเราไม่มีโน๊ตบุ๊ก ถึงมีบางทีเราก็ขี้เกียจ 555555555555
นี่แต่งด้วยอารมณ์ชั่ววูบไม่มีการพรูฟใดใดทั้งสิ้นเสร็จแล้วลงเลยผิดพลาดประการใดขออภัยไว้ ณ ที่นี้นะคะ
ตอนแรกคิดว่าจะยาวกว่านี้แต่ยังคิดต่อไม่ออก ฮ่าๆ ไว้ถ้าคิดออกจะมาต่อให้นะคะ
ถ้าคอมเม้นจะเป็นพระคุณมาก หรือติดแท๊กคุยกันได้ที่ #ลมนจ
ขอบคุณอีกครั้งค่ะ
ความคิดเห็น