a Thousand Wings

ลำดับตอนที่ #1 : Prelude

"ในปฐมกาล พระเจ้า ทรงเนรมิตสร้างฟ้าสวรร์และแผ่นดินโลก" เสียงทุ้มต่ำและสั่นเครือของชายสูงวัยเอ่ยขึ้นในราตรีที่มืดมิด บ้านหลังเล็กๆหลังหนึ่ง ทำจากไม้สนสีดำทั้งหลัง ถูกวางไว้บนฉากหลังซึ่งเป็นภูเขาหิมะสีขาวโพลน บ้านอีกหลายๆหลังถูกสร้างในลักษณะเดียวกันตั้งอยู่รายล้อม ทุกหลังนั้นมืดสนิท จะมีก็เพียงบ้านหลังที่เป็นต้นตอของเสียงนี้เท่านั้นที่มีแสงอันอบอุ่นและนุ่มนวลจากโคมไฟส่องลอดออกมาทางหน้าต่างบานเล็กๆ

 

ท้องฟ้าเบื้องบนนั้นสีดำสนิท ประดับประดาไปด้วยหมู่ดาวมากมายนับล้านดวงที่ส่องแสงมาจากสถานที่อันแสนไกล เพียงเพื่อจะให้มนุษย์เบื้องล่างได้รับชมและเคลิบเคลิ้มไปกับความสวยงามของพวกมัน

 

เสียงลมพัดเบาๆ นำพาเอาอากาศหนาวเย็นติดมือของมันมาด้วย เหล่าต้นไม้แห้งมีเพียงกิ่ง พยายามที่จะขยับตัวของมันตามท่วงทำนองแห่งสายลม แต่ก็ไม่เป็นประโยชน์อันใด พวกมันได้แต่เพียงยืนนิ่ง ไม่อาจจะขยับเขยื้อนให้สวยงามได้อย่างที่มันเคยทำในยามที่เต็มไปด้วยดอกและใบ

 

"ตั้งใจฟังกันดีๆหน่อยเด็กๆ" เสียงนั้นพูดขึ้นอีกคร้ัง "ถ้าไม่ฟัง ตาจะไล่พวกเจ้ากลับบ้านนะ" แม้จะเป็นคำขู่ แต่ก็ไร้ซึ่งความน่ากลัวแม้สักนิดในน้ำเสียงนั้น อย่างไรก็ดี เด็กๆทั้งหลายที่กำลังนอนกลิ้งเกลือกไปมา และเล่นหัวกันต่างก็พากันหยุดนิ่ง ดวงตากลมโตเป็นประกาย ส่อแววอยากรู้อยากเห็นตามประสาเด็ก จ้องมองมาที่ใบหน้าของชายชราผู้เล่าเรื่อง

 

ใบหน้ายับย่น ไร้ซึ่งความสวยงามน่ามอง ดวงตาหรี่เล็กถูกหนังตาด้านบนที่เหี่ยวได้ที่เลื่อนลงมาปิดเสียจนไม่น่าเชื่อว่าชายชราคนนี้ยังสามารถมองเห็นภาพเบื้องหน้าได้อยู่ เส้นผมบนหัวนั้นหงอกขาว หยิกฟู ไร้ระเบียบ มีจำนวนไม่มากนักเมื่อหันไปมองเทียบกันกับของเด็กๆ
ร่างของคุณตานั้น กำลังอวบได้ที่ ผิวสีน้ำตาลแก่ราวหยาบกร้านราวกับแผ่นกระดาษขัดดาบ แขนข้างหนึ่งเอื้อมออกไปคว้าร่างของเด็กผู้หญิงที่ตัวเล็กที่สุดในกลุ่มขึ้นมา และจับเธอลงวางบนตักของตนเอง

 

"เอาล่ะ ตาจะเล่าต่อล่ะนะ" ชายชราพูดขึ้น และเริ่มอ้าปากเล่าเรื่อง เรื่องราวที่เด็กๆทั้งหลาย ฟังแล้วฟังอีกแต่ก็ยังอยากจะฟัง เรื่องของอัศวินหนุ่ม นามว่า ปิวริช ผู้ควบม้าขาวต่อสู้กับจอมวายร้าย ทรราชวาลวารีนอย่างกล้าหาญ และนำความสงบสุขกลับมายังแผ่นดินแห่งกรินเนอร์ฮัมได้สำเร็จ

 

"คุณตาฮะ เรื่องทั้งหมดที่เล่ามาเนี่ย เป็นเรื่องจริงใช่ไหมครับ" น้ำเสียงอยากรู้อยากเห็นและช่างสงสัยดังอีกเช่นเคย ชายชรา ยิ้มและผงกศรีษะเบาๆ

 

เมื่อเวลาล่วงเลยไป ก็สมควรแล้วที่จะส่งเด็กๆกลับบ้าน ผู้เฒ่าหยิบไม้เท้าเลี้ยงแกะเพื่อพยุงตัวเองขึ้น และเดินไปส่งเด็กๆทั้งหลายที่หน้าประตูบ้านของตน เด็กๆเหล่านั้นเดินเกาะกลุ่มกัน แล้วค่อยๆแยกย้าย กลับเข้าบ้านของตนซึ่งอยู่ใกล้ๆกันกับบ้านของชายชราผู้นี้, ทีละคน ทีละคน เด็กๆค่อยหายเข้าไปในเงามืดของบ้านที่ตนอยู่อาศัย จนคนสุดท้าย

 

 

ชายเฒ่ายิ้ม และแหงนมองท้องฟ้าเบื้องบน "จริงๆแล้ว เรื่องมันไม่ได้ง่ายอย่างนั้นหรอก เด็กๆเอ๊ย" ร่างอวบๆค่อยๆหมุนตัวและเดินกลับเข้าไปในบ้านของตนอย่างลายเทียนที่ดับอยู่ ไปลนกับคงเพลิงที่เสาบ้านจนติดไฟ จากนั้นจึงนำมันกลับไปวางที่เดิม พร้อมกับหย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้ไช้าๆ ไปจากตะเกียงค่อยๆดับลง ราตรีเงียบสงัดมาเยือนอีกครั้งหนึ่ง ตามหน้าที่ของมัน.....

 

 

ชายชราเดินตรงไปยังโต๊ะไม้เก่าๆข้างในบ้าน หยิบเชิงเทียนบนโต๊ะนั้นขึ้นมา เอาปม้เก่าๆ เข้าชุดกันกับโต๊ะตัวนั้น

 

หนังสือเล่มหนาถูกเปิดวางเอาไว้เบื้องหน้า แผ่นกระดาษสีน้ำตาลแก่นั้นว่างเปล่า ไร้ร่องรอยของการใช้งานใดๆ

 

ขวดหมึกสีดำ วางอยู่ข้างๆหนังสือเล่มนั้นคู่กันกับปากกาขนนกสีดำลายแดง

 

ชายชราเอื้อมไปหยิบขวดหมึกขึ้นมาเปิดฝา จุกไม้อัดถูกดึงออก เสียงดัง 'ป๊อก' ปากกาขนนกถูกจุ่มปลายของมันลงไปในหมึกนั้น ตัวอักษร เริ่มถูกละเลงลงบนหน้ากระดาษ

 

 

 

'หากจะให้เริ่มต้นเล่าเรื่องราวทั้งหมดของ ที่เกี่ยวกับปิวริช และวาลวารีน ข้าก็เห็นว่าจำเป็นทีจะต้องเล่าย้อนไปจนถึงเมื่อครั้งที่โลกใบนี้ถูกเนรมิตสร้างสรรค์ขึ้นมาใหม่ๆ

 

แน่นอนๆ ไม่มีมนุษย์คนไหน คงอายุได้ยืนยาวตั้งแต่เวลานั้นมาจนถึงตอนนี้ เพื่อบอกเล่าเรื่องของการสร้างโลกให้ข้าฟัง สิ่งที่พอจะอธิบายเรื่องการสร้างโลกได้ ก็เห็นจะมีแต่หนังสือแห่งการทรงสร้าง หนังสือเก่าแก่ที่ทุกคนรู้จักกันดี

 

 

หนังสือเล่มนั้นเล่าไว้ประมาณนี้..

 

 

'ในปฐมกาล พระเจ้าทรงเนรมิตสร้างฟ้าสวรรค์ และแผ่นดินโลก' ประโยคแรกยังคงตราตรึงอยู่ในหัวของข้า ไม่ยอมไปไหน

 

สิ่งแรกที่พระองค์ทรงสร้างนั้น คือสรวงสวรรค์ และทูตสวรรค์ผู้อาศัยอยู่ในนั้น ทูตสวรรค์เหล่านั้นมีหน้าที่คอยปรนนิบัติรับใช้พระเจ้า โดยมีผู้นำสูงสุด นามว่า อับดูเอล

 

จากนั้น พระเจ้าก็สร้างโลกใบนี้ ที่พวกเราเหยียบกันอยู่ มนุษย์เป็นสิ่งสุดท้ายที่พระเจ้าทรงสร้างขึ้น งดงาม และเปี่ยมไปด้วยความรักที่ได้รับจากพระองค์

 

ปัญหาเริ่มขึ้น เมื่ออับดูเอล อยากจะยกตัวเองขึ้นเป็นพระเจ้า ทูตสวรรค์ผู้สูงส่ง งดงามและทรงพลัง สยายปีกทั้งสิบสองของมัน พาเอาร่างนั้นและทูตสวรรค์อีกหนึ่งในสามขึ้นไปยังที่พำนักของพระเจ้า เพื่อจะโค่นล้มพระองค์

 

ทว่านั่นก็แค่ความฝันลมๆแล้งๆที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นมาในหัวของสิ่งมีชีวิตที่ทรงภูมิปัญญาเช่นนั้น มันพ่ายแพ้ให้กับพระองค์ผู้ทรงสร้างสรรค์อย่างง่ายดาย เพียงแค่คำพูดของพระเจ้าเท่านั้น อับดูเอลก็ร่วงหล่นลงมาจากฟ้าสวรรค์ ตกลงมายังแผ่นดินโลก

 

ชื่อของมัน นาม อับดูเอล ผู้รับใช้แห่งพระเจ้าถูกลบเลือนจากความทรงจำ คงไว้เพียงซาซิเอล นามใหม่ของมัน ซึ่งแปลว่า ปฏิปักษ์ของพระเจ้า

 

บนแผ่นดินโลกนี้เอง ที่มันล่อลวงบรรพชนของเราทั้งหลาย มนุษย์ซึ่งยังคงด้อยสติปัญญาในเวลานั้น สิ่งทรงสร้่างที่พระเจ้าทรงรักที่สุด ถูกความบาปแห่งการกบฏเข้าครอบงำ นับเป็นการแก้แค้นที่ได้ผลมากที่สุดเลยทีเดียว...'

 

 

 

หลังจากถูกล่อลวง มนุษย์ถูกขับไล่ออกมาจากพระพักตร์ของพระเจ้า บรรพบุรุษเดินทางจากสวนสวรรค์ สู่แผ่นดินว่างเปล่า และเริ่มตั้งต้นอารยธรรมขึ้นนับแต่บัดนั้น เริ่มตั้งแต่ที่แผ่นดินใหญ่ ขยายอาณาจักรของตนไกลออกไป ข้ามฟากมหาสมุทรมาถึงที่นี่ ทวีปกรินเนอร์ฮัม ทวีปที่อุดมสมบูรณ์ที่สุดในโลก

 

 

กาลเวลาหมุนผ่านไป แม้แผ่นดินจะดูแล้วสงบสุขดี ทว่าปีศาจร้ายในจิตใตของมนุษย์ ก็ยังคงเต้นเร่า คอยเร้าให้เราทั้งหลายแสดงธาตุแท้ของคนบาปออกมา

 

ปีประวัติศาสตร์ที่ 110 ชาวกรินเนอร์ฮัมจากแผ่นดินทางเหนือ นำมาโดยอารีอาสชายร่างยักษ์ นำกองทัพเรือนแสน มาหยุดอยู่ที่เทือกเขา อัลดาห์ เทือกเขาที่กั้นพรหมแดนระหว่างแผ่นดินทางเหนือ แผ่นดินแห่งความหนาวเย็นที่ปกคลุมไปด้วยหิมะตลอดเวลา กับแผ่นดินตอนกลาง แผ่นดินเขียวชะอุ่ม อุดมสมบูรณ์ไปด้วยผืนป่า แม่น้ำและผองสัตว์

 

 

จุดนี้นี่แหละ ที่ตำนานของเราจะเริ่มต้นขึ้น ตำนานของปิวริช ราชาหนุ่มผู้งดงาม และวาลวารีน ทรราชผู้ชั่วร้าย......