ตอนที่ 3 : night 2 : บทที่ 2
บทที่ 2
กว่าฤทธิ์ร้ายแรงของเหล้าหลายขนานจะสร่างซา เวลาก็ผ่านไปเป็นเช้าใกล้เที่ยงของอีกวัน...
สัมผัสเย็นๆ ของแอร์เย็นฉ่ำที่เป่ารดผิวส่วนที่ยื่นออกมานอกผ้าห่มนวมผืนหนาปลุกให้อริสารู้สึกตัวตื่นขึ้นทั้งที่เปลือกตาสองข้างยังปิดสนิท ภายในหัวปวดตุ้บๆ นึกประหลาดใจอยู่บ้าง เมื่อคืนเธอเผลอหลับไปตอนไหนกัน ทำไมถึงลืมปรับแอร์ในห้องนอนให้มันอุ่นสบายกว่านี้นะ...
แต่ผ้าห่มที่เธอฝังตัวซุกซบอยู่ในตอนนี้ก็อุ่นสบายกว่าทุกวันจนไม่อยากจะลุก อีกอย่างวันนี้ก็เป็นวันหยุด ไม่ต้องไปทำงานนี่นา สาวเจ้าถอนหายใจอย่างโล่งอกแล้วเคลื่อนตัวลงต่ำ ฝังร่างให้จมหายอยู่ใต้ผ้าห่มแสนสบายมากยิ่งขึ้นไปอีก
แต่ทว่า...
เจ็บ...!
เพียงแค่ขยับตัวเบาๆ คลื่นความเจ็บปวดก็แล่นพล่านไปทั่วร่าง ทั้งเนื้อทั้งตัวปวดเมื่อยจนแทบขยับไม่ได้ ยิ่งร่างกายท่อนล่างด้วยแล้วก็ยิ่งตึงเครียดร้าวระบมไปหมด
หญิงสาวครางเบาๆ ใบหน้าที่ยังหลับตาอยู่ขมวดคิ้วแน่น นึกไม่ออกเลยสักนิดว่าตัวเองไปก่อเรื่องอะไรมาตอนไหน อา... จริงสิ! เมื่อคืน เธอเพิ่งไปดื่มเหล้ากับเพื่อนที่ทำงานมานี่นา...
ราวกับถูกมองเห็นทุกอาการเจ็บปวดนั้น เพราะสัมผัสอุ่นๆ จากฝ่ามือใหญ่หนาใต้ผ้าห่มตรงเข้ามานวดคลึงกล้ามเนื้อที่เมื่อยล้าให้เบาๆ แรงนวดกำลังดีทั้งยังอบอุ่นอีกด้วย ตลอดท่อนแขนกลมกลึงระเรื่อยไปบนเอวบางจนถึงต้นขาเพรียวสวยล้วนมีสัมผัสนี้สนิทแนบ อาการตึงปวดเมื่อครั้งแรกจึงค่อยผ่อนคลายลงทีละน้อย
“ดีขึ้นไหม?” ไม่เพียงมีคำพูด หากยังมีสัมผัสอุ่นจัดกดประทับหนักๆ ที่หน้าผากอีกด้วย
สัมผัสอันแสนสนิทสนมที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน เรียกคืนอณูสติทั้งหมดของอริสาให้คืนชีพมาสู่ปัจจุบัน
หญิงสาวพยายามสลัดความง่วงงุนทั้งหมดทิ้งไป ฝืนลืมตามองอย่างยากลำบาก หัวใจเต้นแรงด้วยลางสังหรณ์แปลกๆ ไม่จริงน่า ก็ที่นี่มันเป็นห้องนอนในคอนโดฯ ที่เธออาศัยอยู่เพียงคนเดียว แล้วจะมีเสียง ‘คนอื่น’ มาอยู่ใกล้ชิดขนาดนี้ได้ยังไง?
ทว่าภาพที่เห็นเต็มสองตาในระยะชิดใกล้ห่างแค่ปลายจมูกคือใบหน้าคมเข้มของมนุษย์ผู้ชายคนหนึ่ง
‘มนุษย์ผู้ชาย’ คนนั้นใบหน้าหล่อเหลาเอาการ ยิ่งประดับรอยยิ้มเยือกเย็นด้วยแล้วยิ่งดูมีเสน่ห์ดึงดูดใจ เขามีโครงร่างสูงใหญ่ กล้ามเนื้อหนั่นแน่นและผิวคร้ามแดดค่อนข้างขาว ชายหนุ่มนอนตะแคงหันหน้าเข้าหา ยกท่อนแขนข้างหนึ่งค้ำยันศีรษะไว้ ส่วนแขนอีกข้างโอบกอดเอวเธอ ร่างกายครึ่งหนึ่งนับจากช่วงเอวสอบลงไปจมหายไปในผ้าห่ม ยิ่งไปกว่านั้น จากสัมผัสของผิวกายที่อยู่แนบชิดระหว่างกัน ทำให้เธอรู้ว่า...
เขากับเธอไม่ได้สวมเสื้อผ้า!
“อรุณสวัสดิ์” ชายหนุ่มส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตร นัยน์ตาคมกริบเป็นประกายลุ่มลึกจ้องมองมาที่เธอตลอดเวลา
อริสาตกใจจนพูดอะไรไม่ออก ใบหน้าผ่องใสเดี๋ยวแดงเดี๋ยวซีด ริมฝีปากสีแดงเรื่อเผยอค้าง หุบๆ แล้วอ้า หัวใจเต้นระรัวรุนแรง รู้สึกเหมือนทุกอย่างรอบกายขาวโพลนไปหมด กระทั่งสมองยังประมวลผลสับสนและเชื่องช้า...
“อุ๊ย!” ชั่วขณะที่ยังงุนงง วินาทีนั้นใบหน้าของชายหนุ่มพลันโน้มเข้าหา แนบริมฝีปากของเขาสัมผัสกลีบปากนุ่มละมุนของเธอแผ่วเบา อริสาสะดุ้งโหยง สติรับรู้กลับคืนมาทันที สองมือรีบผลักแผ่นอกกำยำของเขาออกพลางกระถดกายหนี รวบผ้าห่มมาห่อตัวได้ก็ผุดลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว
“โอย... เจ็บ...!” เสียงหวานครางแผ่วอีกครั้ง อารามตกใจถึงได้ลืมไปว่า ก่อนหน้านี้ ทั้งเนื้อทั้งตัวเธอปวดร้าวระบมไปหมดจนไม่อยากขยับตัวขนาดไหน ทว่า...เมื่อตวัดสายตากวาดมองไปรอบๆ สาวเจ้าก็ถึงกับผงะ ดวงตากลมโตที่เพิ่งหรี่ลงเมื่อครู่เบิกกว้างในฉับพลัน
ภายในห้องพักกว้างขวางที่ดูแล้วน่าจะเป็นห้องสวีทของโรงแรมชั้นหนึ่งสักแห่ง การตกแต่งตลอดจนเฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นดูเรียบหรูไม่มีที่ติ แต่ที่มันดู ‘แปลกๆ’ ไปจากปกติ ไม่ใช่แค่ตัวเธอที่กำลังนั่งอยู่บนเตียงนุ่มหยุ่นในห้องนี้แต่ยังรวมไปถึง...เสื้อผ้าชุดสวยที่จำได้แม่นยำว่าเป็นของของเธออยู่ปะปนกับกองเสื้อผ้าแบบผู้ชายที่ร่วงกราวอยู่บนพื้นพรม!
มะ...มะมะมะ ไม่จริ๊งงงง!
อริสากรีดร้องลั่นอยู่ในใจ ที่แท้สถานที่ที่เธออยู่มาจนถึงตอนนี้ก็ไม่ใช่ห้องนอนที่คอนโดฯ ของเธอ! ละ...แล้วยัง เอ่อ อาการเจ็บปวดนิดๆ ที่ยังหลงเหลือตกค้างอยู่กับความนุ่มละมุนที่สุดของร่างกายนี้อีก... ใบหน้าขาวซีดของสาวเจ้ากลับมาแดงก่ำอีกรอบ โอ๊ย ยิ่งคิดยิ่งลมจะจับ! ถ้า...ถ้าอย่างนั้น เมื่อคืนก่อนหน้านี้มันเกิดอะไรขึ้น?!
ระหว่างที่อริสาเริ่มปะติดปะต่อชิ้นส่วนความทรงจำที่หายสาบสูญไปพร้อมกับฤทธิ์ร้ายแรงของเหล้าที่สร่างซา ชายหนุ่มรูปงามบนเตียงกว้างเฝ้าสังเกตเธอเงียบๆ อยู่นาน สุดท้ายเขาเลิกคิ้วข้างหนึ่งแสดงอาการประหลาดใจ
“อย่าบอกนะว่าคุณจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้”
ก็จำไม่ได้น่ะสิ!
อริสาหลับตาเม้มปากแน่น โอดครวญเสียงโหยหวนอยู่ในใจ... ฮือๆ ถูกเขากิน ‘ครั้งแรก’ ของเธอไปหมดแล้ว เพราะ ‘ความเมา’ แท้ๆ เชียว ใครรู้เข้า อริสาก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว!
ชายหนุ่มแปลกหน้านิ่งเงียบไปไม่กี่อึดใจ จากนั้นขยับลุกขึ้นมานั่งประจันหน้า ปล่อยให้ร่างเปลือยเปล่าท่อนล่างฝังอยู่หมิ่นเหม่ในชายผ้าห่มที่หญิงสาวดึงไปก่อนกว่าครึ่ง ตัดสินใจว่าจะช่วยเธอทบทวนความทรงจำ
“บอกไว้ก่อน ผมไม่ได้เป็นฝ่ายเริ่มนะ” ใบหน้าคมคายที่พอมองเค้าออกว่าคงมีเชื้อสายไทยจีนพูดยิ้มๆ น้ำเสียงทุ้มต่ำยามย้อนรำลึกฟังคล้ายกำลังทอดถอนใจ
“เมื่อคืน...คุณเมามาก ผมเจอคุณที่ผับ เราดื่มกันนิดหน่อย จากนั้น คุณก็บอกว่าอยากเข้ามาดูห้องของผม”
ทุกคำพูดของเขาเหมือนมีอำนาจเวทย์มนต์วิเศษอย่างไรกระนั้น สะกิดไม่กี่คำก็ดลบันดาลให้ความทรงจำเกือบทั้งหมดพรั่งพรูดุจสายน้ำทลายทำนบ ยิ่งอะไรที่มันร้ายๆ ด้วยแล้ว...ยิ่งไม่ต้องพูดถึง
‘คุณ... ยังดื่มไหวเหรอ?’
‘ส่งมานะ’
‘คุณเมาแล้วนะ วันหลังค่อยมาต่อดีกว่าไหม’
ภาพ ‘วีรกรรม’ ทั้งหลายแหล่เมื่อตอนเมาร่วมขบวนเดินพาเหรดย้อนเข้ามาในห้วงความคิดภายในชั่วพริบตา ไม่ว่าจะเป็นภาพที่เธอเข้าไปนั่งเบียดกระแซะเกาะท่อนแขนของเขาไว้อย่างถึงเนื้อถึงตัว ไหนจะเป็นภาพที่เธอฉุดลากเขาเข้าไปในห้องสวีท และต่อจากนั้นก็ยัง...
“คุณเป็นคนผลักผมลงไปบนเตียงนี่”
อริสาเหงื่อแตกพลั่ก ใบหน้าขาวซีดสลับกับแดงก่ำ ปฏิเสธไม่ออกซักคำเดียว ฮือๆ มันไม่หยุดแค่ผลักเขาลงไปบนเตียงเฉยๆ ด้วยน่ะสิ!
‘คืนนี้ นายเป็นคนของฉันแล้ว ห้ามขัดขืนนะรู้มั้ย?’
‘เฮอะ! ผู้ชายอะไรเล่นตัวชะมัด จูบนิดจูบหน่อยทำเป็นหวง’
‘คิกๆ จะปล้ำนายละนะ’
เธอนึกออกแล้ว! กริยาร้ายแรงทั้งหมดช่างคล้ายคลึงกับเพลย์เกิร์ลที่ล่อลวงชายหนุ่มทั้งหลายให้มาติดกับ ยิ่งไปกว่านั้นร่างกายท่อนบนของเขาก็ยังหลงเหลือ ‘หลักฐาน’ เป็นรอยเล็บและรอยฟันเล็กๆ ของเธออีก... โอ๊ย! ไม่อยากจะเชื่อเลย ตอนที่เธอ ‘เมามาก’ จะก่อวีรกรรมอันเลวร้ายแสนเข็ญอะไรไปบ้าง! ฮือๆ สวรรค์เจ้าขา ต่อไปนี้ อริสาจะไม่แตะเหล้าอีกแล้ว!
เสียงชายหนุ่มรูปงามผู้ตกเป็นโจทก์ฟ้องยังคงสาธยายเรียบเรื่อย
“คุณขึ้นมาคร่อมบนตัวผม แล้วบอกว่าจะปล้ำ...”
“พอแล้ว! ไม่ต้องพูดแล้ว!”
อริสาแทบจะกรีดร้องลั่น สองมือขาวเนียนยกขึ้นปิดใบหู ใบหน้าอ่อนหวานแดงจัด หลับตาแน่น ซุกร่างตัวสั่นเทาอยู่ในผ้าห่มนวมผืนหนา
เงียบไปไม่กี่อึดใจ...
ชายหนุ่มเลิกคิ้วนิดๆ เมื่อเห็นสาวเจ้าค่อยเงยหน้าขึ้น ใบหน้ายังแดงระเรื่อทว่าสีหน้าดีขึ้นเล็กน้อย และประโยคยืดยาวที่เธอรวบรวมความกล้าบรรจงกลั่นออกมาก็คือ...
“เมื่อคืนฉันเมามาก ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันขอโทษ กรุณาลืมมันเถอะค่ะ!”
กลายเป็นว่าคำพูดอย่าง ‘ปัดความผิดชอบ’ ที่มักได้ยินจากปากผู้ชายมักง่าย กลับกลายเป็นคำพูดจากปากผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างอริสาหน้าตาเฉย
ความคิดหนึ่งเดียวของเธอในตอนนี้คือ ทำอย่างไรก็ได้ที่จะยุติ ‘ความผิดพลาด’ ครั้งนี้และไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด! จริงอยู่ ที่ผ่านมาเธอคบหาผู้ชายมาแล้วก็หลายคน และถึงเธอจะไม่ใช่ผู้หญิงประเภทหัวโบราณคร่ำครึแต่ก็ยังอุตส่าห์ทะนุถนอม ‘ครั้งแรก’ เก็บเอาไว้เป็นอย่างดี เพราะอยากจะใช้มันตบรางวัลให้กับคนที่ปกป้องดูแลเธอไปตลอดชีวิตจริงๆ นึกไม่ถึงว่า... เพราะ ‘ความเมา’ และความบ้าบิ่นของเธอเองเป็นเหตุแท้ๆ จะทำให้สูญเสียมันไปง่ายๆ จนได้
แต่ช่างเถอะ! ของที่เสียไปแล้วก็ช่างมัน สิ่งสำคัญที่สุดคือหน้าที่การงานของเธอต่างหาก! ถ้าหากมีใครรู้ว่าเธอเป็นประเภทเที่ยวกลางคืนและหา ‘คู่รักคืนเดียว’ แบบที่หนุ่มสาวไม่แคร์สื่อสมัยนี้นิยมทำกันล่ะก็ ภาพพจน์นักวิจัยสาวใสกิ๊งของอริสามีอนาคตย่ำแย่แน่นอน! ถือคติซะว่า เสียหน้าเรื่องใหญ่ เสียตัว...เอ่อ เรื่องเล็ก!
“แต่ผมไม่อยากลืม”
ชั่วขณะหนึ่งที่เธอมั่นใจว่าความผิดพลาดครั้งนี้ก็คงจะผ่านไปได้ง่ายๆ พริบตานั้น เสียงทุ้มราบเรียบของชายหนุ่มก็ขัดจังหวะขึ้นกลางอากาศ
ชายหนุ่มรูปงามขยับตัวเอนหลังกึ่งนั่งกึ่งนอนไปกับพนักหัวเตียง ท่วงท่าดูสบายๆ ทว่ากลับแฝงด้วยกลิ่นอายอำนาจเฉียบขาด ดวงตาคมกริบจ้องมองมาตาไม่กะพริบ สีหน้าเรียบเฉยแฝงรอยยิ้มอันตราย
“คุณทำให้ผม ‘ติดใจ’ ซะขนาดนั้น จะให้ผมลืมยังไงไหว”
หา!
สาวเจ้าถึงกับลืมตัวอ้าปากค้างก่อนจะหลับตาปี๋ อริสาเอ๋ย เมื่อคืนเธอทำอะไรไปบ้างกันแน่หนอ ฮือๆ แล้วทีนี้จะหาทางหนีทีไล่อย่างไรดี
“คุณ... เอ่อ คุณชิน” นึกขึ้นได้ว่าคำนี้เป็นชื่อของเขา อริสาจึงลองเรียกดู และไม่รู้ทำไมพอได้เรียกแล้ว สีหน้าของชายหนุ่มดูจะดีขึ้นเล็กน้อย
“ฉันไม่รู้ว่าคุณคิดยังไง แต่เรื่องของเราก็ควรจะจบลงแค่นี้ อีกอย่างนี่มันก็ใกล้เที่ยงแล้วด้วย ฉันต้องกลับบ้านแล้ว” เอาล่ะ! ไหนๆ เรื่องมันก็มาถึงขั้นนี้แล้ว ก็ขอพูดตรงๆ ไปเลยก็แล้วกัน! สาวเจ้ารวบรวมความกล้าสวมมาดนักวิจัยสาวมั่นพูดออกไป ซ้ำยังทำทีเหลือบมองนาฬิกาบนโต๊ะหัวเตียงอีกด้วย
“สรุปว่า พอคุณได้ผมแล้วก็จะทิ้งงั้นเหรอ”
ดะ...ได้แล้วทิ้ง?!
หญิงสาวตกตะลึงพรึงเพริด รู้สึกหน้ามืดคล้ายจะเป็นลม เมื่อจู่ๆ ข้อสรุปของเหตุการณ์ทั้งหมดกลับกลายเป็นว่า เป็นเธอต่างหากที่กระทำผิดต่อเขา!
ชินไม่ปล่อยให้เธอได้หยุดคิดอยู่นานนัก ร่างสูงใหญ่โถมตัวเข้ามาใกล้ทันที อริสาสะดุ้งโหยง ทว่าพอตั้งท่าจะขยับหนี อาการปวดร้าวระบมก็แล่นพล่านมาเล่นงานร่างกายเธออีกรอบ... เป็นอันว่าหลบไม่พ้น ได้แต่นิ่วหน้าเหยเก
“ว้าย!” สาวเจ้าร้องเสียงหลง ร่างนุ่มนิ่มในผ้าห่มนวมถูกสองแขนแข็งแรงช้อนขึ้นมาทั้งคนทั้งผ้าให้มานั่งอยู่บนตัก อ้อมกอดแข็งแกร่งพันธนาการแน่นหนาแต่แปลกที่ไม่ยักกะทำให้เธอเจ็บปวดเลยสักนิด
“อย่าดิ้นสิ ผมไม่ทำร้ายคุณหรอก” ถึงจะรู้ว่าดิ้นแล้วเจ็บแต่เธอก็ยังไม่ยอมจำนน ชายหนุ่มประจักษ์แก่ใจมานานแล้วว่า อริสาเป็นคนดื้อรั้นแค่ไหน
“คุณก็ปล่อยฉันสิ!”
“ไม่”
คำตอบเรียบง่าย ชัดเจน และยังคล้ายคำสั่งประกาศิต อริสาขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่พอใจ แต่พอรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่เป่ารดแก้ม เธอจึงเบือนหน้าหนี พยายามเป็นอย่างยิ่งจะไม่สบสายตาเขา
ชินลอบถอนใจเงียบๆ บอกไม่ถูกว่าเป็นความรู้สึกเช่นไร เขาน่ะหรืออุตส่าห์อดทนฝืนกลั้นมาโดยตลอด จนกระทั่งมีโอกาสได้เธอมาเติมเต็มในความต้องการที่ขาดหายนี้ เขาเองก็รู้ดีว่านี่เป็น ‘ครั้งแรก’ ของเธอ เมื่อคืนถึงจะยังไม่เต็มอิ่มดีนัก แต่เขาก็ตั้งใจจะทะนุถนอมเธอ พยายามไม่ครอบครองเธอให้...มากครั้งจนเกินไป แต่พอเธอลืมตาตื่นขึ้น เธอกลับคิดแต่จะชิ่งหนีจากเขาไปง่ายๆ เขามีหรือจะยอม ฝันไปเถอะ!
“ผมต้องการคุณ” เขาสรุปง่ายๆ
“แต่เราไม่ได้เป็นอะไรกันนะ!” อริสาเลิกดิ้นรนให้เจ็บตัวไปนานแล้ว แต่ไม่วายจะร้องลั่น
“งั้นก็เป็นซะเลยสิ” คำพูดอย่างไม่ยี่หระของชินทำให้เธอตกตะลึง “ผมยังโสดอยู่นะ จะหมั้นจะแต่งกับผมได้ทั้งนั้น หรือจะลองคบหาดูใจกันก่อนก็ได้ ไม่ว่ากันอยู่แล้ว”
อริสาอยากจะร้องกรี้ด โอ๊ย! ลมจะจับ ถ้าเธอเชื่อลมปากของผู้ชายที่พบตอนกลางคืนในผับง่ายๆ ถึงเขาจะหล่อล่ำขนาดไหนก็เหอะ เธอก็ไม่ใช่อริสาแล้ว!
ทว่าดูเหมือนชินจะคิดได้ว่า ประโยคก่อนหน้าที่พูดมาจะยังไม่มีน้ำหนักพอ เพราะฉะนั้นจึงสรรหาคำพูดประโยคอื่นมาช่วยเสริมน้ำหนักด้วยสีหน้ายิ้มๆ
“เมื่อคืน... ผมไม่ได้ป้องกัน แล้วถ้าเกิดคุณท้องไปแล้วจะทำยังไง คุณควรจะ เอ่อ รับผิดชอบนะ”
ทะ...ท้อง!
ระเบิดลูกนี้ของชินทำให้อริสารู้สึกเหมือนจะได้ยินเสียงบางอย่างในสมองระเบิดบึ้ม!
หญิงสาวอ้าปากพะงาบๆ หน้าซีดเผือดแดงก่ำสลับขาวอีกรอบ สมองอันชาญฉลาดเริ่มคำนวณนับเวลาและแผนการความเป็นไปได้ที่จะแก้ปัญหาในอนาคต ‘ถ้าหากว่า’ เธอท้องจริงๆ ไม่มีทาง! ไม่มีทาง! ผู้ชายคืนเดียวแบบเขาไม่ยอมรับผิดชอบแน่ อีกอย่าง! พ่อของลูกเธอต้องเป็นผู้ชายแสนดีเพอร์เฟกต์แบบที่เธอเลือกเองต่างหาก!
“อุ๊ย!” ระหว่างที่คิดคำนวณไปวุ่นวาย ที่ใบหูนุ่มนิ่มข้างหนึ่งพลันถูกริมฝีปากอุ่นๆ ของชินจู่โจมด้วยแรงขบย้ำเบาๆ
“คิดอะไรอยู่ หน้าตาเครียดเชียว ริสา”
เสียงทุ้มต่ำที่มาพร้อมสัมผัสอุ่นๆ คลอเคลียอยู่ข้างใบหูอย่างสนิทสนมทำให้อริสาหนาวๆ ร้อนๆ อย่างบอกไม่ถูก หญิงสาวเบือนหน้าหนีเมื่อปลายจมูกโด่งของชินโน้มเข้ามาใกล้มากพอจะกดซับความหอมละมุนบนนวลแก้มและทำท่าจะขยายลุกลามไล่ลงต่ำไปเรื่อยๆ ไม่เพียงเท่านั้น สองมือร้อนผ่าวของเขาก็ไม่อยู่เฉย นอกจากจะกอดเธอไว้ไม่ให้ดิ้นแล้ว มืออีกข้างยังจะดึงผ้าห่มนวมออกจากตัวเธออีกด้วย
สาวเจ้าหน้าร้อนวูบ ‘สถานการณ์แบบนี้’ ถึงไม่บอกก็เข้าใจ แม้ว่า ‘อะไรๆ’ ที่มันเกิดขึ้นเมื่อคืนเธอจะจำรายละเอียดได้ไม่หมดก็ตาม!
“ยะ...อย่านะ! ไหนคุณบอกว่าเราลองคบหาดูใจกันก่อนก็ได้ยังไงล่ะ?! แบบนี้มัน...มันไม่ใช่แล้วนะ!”
อริสาร้องเสียงหลง มือข้างหนึ่งยันหน้าของเขาออกไป มืออีกข้างยื้อยุดผ้าห่มที่ปกปิดร่างกายเธอไว้กับมือใหญ่แข็งแรงของเขา
“หืม?” ชินกลับมาจ้องมองเธอ นัยน์ตาคมกริบที่สบมองเป็นประกายวาววับ
“ตกลงว่าคุณเลือกจะคบหาดูใจกับผม?”
“เอ่อ...” สาวเจ้าอึกอักเล็กน้อย ว่าแต่ว่าเธอมีทางเลือกอื่นด้วยเหรอ? นาทีนี้คิดเพียงเอาตัวรอดไว้ก่อน อย่างอื่นไว้ค่อยว่ากันทีหลังเถอะ!
“ชะ...ใช่! เพราะฉะนั้น อย่างแรกคุณก็ต้องทำตัวดีๆ กับฉัน ทะนุถนอมฉันให้มากๆ ค่อยๆ ทำความรู้จักกันไป เราสองคนมาเริ่มต้นกันใหม่แบบคู่รักปกติกันเถอะนะ!”
สบโอกาสจะเจรจาแล้ว อริสาจึงต่อรองยืดยาวไว้ก่อน หัวใจก็เต้นตุ้มๆ ต่อมๆ เฮ้อ! หวังว่าเขาคงจะเข้าใจง่ายๆ นะ
ชายหนุ่มกรอกสายตาไปมาอย่างใช้ความคิด ไม่กี่อึดใจจึงก้มหน้าลงถาม
“ปกติที่ว่านี่คือ...เดินจับมือ ไปดูหนัง ทานข้าว ซื้อของ ไปเที่ยวด้วยกัน แล้วก็ไปส่งที่บ้าน?” อริสาพยักหน้าแรงๆ อะไรก็ช่างเถอะ ขอเธอพ้นจากเขาไปได้ตอนนี้เป็นพอ!
ร่างสูงใหญ่คลายแรงกอดรั้งพร้อมเสียงผ่อนลมหายใจ ชายหนุ่มโน้มใบหน้าลงมาแนบหน้าผากสัมผัสหน้าผาก ที่ริมฝีปากได้รูปสวยผุดรอยยิ้มนุ่มนวล
“ผมจะไม่ทำให้ริสาผิดหวังแน่นอน”
ไม่รู้ทำไม พอได้เห็นรอยยิ้มอบอุ่นจริงใจของเขาอย่างปุบปับ อริสาที่แอบลอบถอนใจอย่างโล่งอกไปก่อนหน้าแล้วก็อดจะรู้สึกผิดเล็กๆ ขึ้นมาในใจไม่ได้ สาวเจ้าจึงได้แต่ก้มหน้างุด ไม่กล้าสบสายตาเขาอีก กระทั่งถูกเขาจูบไปหลายครั้งก็ยังลืมขัดขืน
แต่ทว่าบทสรุปนิยามของคำว่า ‘คบหาดูใจ’ ในความหมายของเขามันไม่ได้สิ้นสุดลงแค่นี้หรอกนะ!
=====================================================
ZZ : บทนี้ลบแล้วเขียนใหม่ไปสามรอบค่ะ ในที่สุดก็ต้องให้ตัวละครไหลไปด้วยตัวเอง เฮ้อ! จนแล้วจนรอดก็ยังไม่ได้ออกจากห้องไปซักทีเนอะ XD 555+
ปล. ว่าแต่ว่า จะมีใครจับพิรุธเฮียชินกันบ้างแล้วหรือเปล่านะ? อิ้อิ้
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ค้างอย่างแรงงง
ไรเตอร์ได้โปรดอย่าทำร้ายคนอ่านกันอย่างนี้เลย
ได้โปรดมาอัพอย่างด่วยเลยคร่าาาาาาาา
คึดถึงง่ะ
ไรเตอร์ขาขอสองได้ไหม
หนูฉาง+ริสาอัพๆๆ
รีไรท์เร็วนะค่ะไรเตอร์zz
ป.ล. คิดถึงหนูฉางทีสุด
ที่แน่ๆ ต้องวางแผนจีบมาอย่างดีแล้วสิ ฮ่าๆๆๆๆๆ
เป็นคู่ที่น่ารักมาก ผิดกับอีกคู่ลิบลับ 555+
รู้สึกว่าพระเอกของไรเตอร์ทุกเรื่องจะน่าหลงทั้งนั้น
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
>\\\\\<
กระแทกปุ่ม บันทึกบทความเป็น Favorite แรง ๆ!!!
อิจฉาจริงจริ๊งงงง
เฮียชินกะหนูฉางอ่ะ please!
แต่ความจริง ชื่อจริงเราเหมือนกันนะจ๊ะ วุ้ยๆๆ เขิน
ประดุจดั่งตัวเองเป็นนางเอก 555
แต่ทำไมพี่ชินถึงได้เรียกหนูริสา ซะเต็มปากเต็มคำ
หวังแอ้มเอ๊ะไม่ใช่ๆๆๆ -///- หวังรู้จักมาก่อนรึป่าวจ๊ะ
ว่าแต่ชายชินรู้ัจักนู๋ริสามาก่อนรึเปล่าเนี่ย++
อยากมีคนน่ารักเเบบนี้มั่งจัง
กี๊สสสสสส!! น่ารักเกินไปแล้ว >///<
พลอตเรื่องก้อดีน่ารักมาก อ่านไม่เบื่อเลย
ภาษาที่ใช้ก้อโอเคคร๊ะะ อัพเรวๆนะคร้าไรเตอร์
เปนกำลังใจให้คร้าาาา >w<~
พระเอกน่ารักจังยอมแต่งงานเลยหรอ