คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : [OS] Mirotic ++REWRITE++
Author :: Zenjuri
Pairing:: NAMCHAN Feat.BANGYONGGUK
Rating :: PG 15+(?)
Note :: เพื่อความต่อเนื่อง....แนะนำให้อ่าน That XX ก่อน...
เนื้อเรื่องกับเพลงหาได้เกี่ยวกันไม่แต่ฮิมมัน Under Yongnam Skin แล้วววววว
________________________________________________________________________________________
ฝาแฝด....มักจะชอบอะไรเหมือนๆกัน...
ทำให้บางครั้ง...อาจจะต้องแย่งกันบ้าง...
“นี่มันบ้าที่สุดในชีวิตกูเลยวะ!!!”
“นั่นน้องมึงนะเว้ย!!! แฝดด้วย! เหี้ยยงนัมมึงคิดไรอยู่วะ?”จองแดฮยอนมองหน้าผมด้วยสีหน้าช็อคอย่างบอกไม่ถูกพอๆกับยูยองแจทันทีที่ได้ยินเรื่องบางเรื่องจากปากของผม หึ… ก็แค่แผนที่ผมวางไว้ตั้งแต่ต้นมันสำเร็จแค่นั้นเอง…
“ไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้นหละ…”
“ไอ้เหี้ย!!! บาปนะมึง! บาปหนะบาปมึงรู้จักมั้ยห๊ะ?”
“อย่างมันนรกหนะรู้จักเปล่าเหอะ!”
“กูรักของกู…กูผิดเหรอ?”
“มันไม่ผิดเว้ย…ถ้านั่นไม่ใช่แฟนน้องมึง…”สายตาจริงจังจากยองแจถูกส่งมาให้ผมพร้อมกับคำพูดของเค้าที่ดูเหมือนจะจงใจเน้นประโยคหลังซะเหลือเกิน…
ก็ไม่เห็นแปลกอะไร….แฝดส่วนใหญ่มักจะชอบอะไรคล้ายๆกันอยู่แล้ว…
ไม่เว้นแค่เรื่องรักหรอก….
“ไหนว่ารักน้องไงวะ!!! แฟนน้องนะเห้ย!”
“ก็รู้ไงว่าแฟนน้อง แต่ยังไงไอ้นั่นมันก็เลวอยู่ดี ไม่เหมาะกับยงกุกหรอก”
“มึงจะบอกว่าเลวๆแบบนั้นเหมาะกับมึงมากกว่า?”
“ไม่ใช่เรื่องดีรึไงวะ? ยงกุกจะได้ไม่ต้องเสียใจเพราะไอ้นั่น ส่วนกูก็รุกได้เต็มที่”
“แล้วถ้าพี่ฮิมชานมันรักยงกุกจริงหละ?”ประโยคคำถามของแดฮยอนเรียกรอยยิ้มจากผมได้ไม่ยาก มือของผมเลื่อนไปหยิบแก้วบรั่นดีบนโต๊ะขึ้นมาจิบหน่อยๆพร้อมวางมันกลับลงไปที่เดิม ก่อนจะเอ่ยประโยคที่พอผมพูดจบเพื่อนรักทั้งสองคนก็สถบออกมาพร้อมๆกัน
“ถ้าไม่สมยอมก็ขืนใจแม่งสิวะ…”
บังยงกุก…
พี่ชายคนนี้รักนายมากนะ…
แต่ขอโทษ…
พี่ชายคนนี้ก็รักแฟนนายมากเหมือนกัน
“ฮึก! ยงนัม…”
“ไม่ร้องนะยงกุก…นายยังมีฉันนะ…ยังมีพี่ชายนายคนนี้อยู่นะยงกุก…”
“ฮ…ฮึก…พี่ฮิมชาน…ฉันรักพี่เค้าจริงๆนะ”
“ฉันรู้ว่านายรักเค้า…แต่ไอ้เลวนั่นก็นอกใจนายเห็นมั้ย!!!”
“ฉ…ฉันเคยคิดว่าพี่ฮิมชานรักฉัน…จนตอนนี้ฉันก็ยังรู้สึกแบบนั้นอยู่ ฮึก…”
“ถ้ามันรักนายมันไม่นอกใจนายหรอกยงกุก…ไม่เอา…ไม่ร้องแล้วนะ”
“ฮืออออออ…ยงนัมอ่า…ฮึก!”
ผมยังจำสัมผัสตอนที่เค้าโถมตัวมากอดผมไว้ได้…
ยังจำความรู้สึกตอนเห็นน้ำตาเค้าได้…
ยิ่งยงกุกเจ็บเท่าไรผมเจ็บยิ่งกว่า…
แต่ก็นะ…ยงกุกน่ะ…มีผมแค่คนเดียวก็พอแล้ว…
มีแค่บังยงนัมคนนี้คนเดียวก็พอ…
“เอาแอบซินธ์มาแก้ว…ไม่ต้องเผาน้ำตาลนะพี่”
“ดื่มฉลองน้องเลิกกับแฟนเหรอครับคุณพี่ชาย~ ดื่มแรงๆแต่หัวค่ำเชียว”
“หึ! เอามาเร็วๆเหอะพี่ยูซอง”
“เรื่องจริงเหรอวะ!!! เช้ดดดดดดดด!!! คุณพี่บังยงนัมทำสำเร็จแล้วเหรอครับเนี้ย~!”
“เดี๋ยวเล่าหนะพี่ถ้ายังเซ้าซี้ต่อผมไม่เล่าด้วย เอาลองไอส์แลนด์มาอีกแก้วด้วย”
“ถ้าจะฉลองยาวนะเนี้ย ซัดหนักๆตั้งแต่หัวค่ำเชียว ฮ่าๆ”บาเทนเดอร์หนุ่มหัวเราะขึ้นมาจนแขกรอบข้างหันมามองแต่ก็ต้องหยุดเมื่อเจอสายตาจริงจังจากผู้จัดการร้านที่ส่งมาก่อนจะหันไปตั้งหน้าทำเครื่องดื่มทั้งสองอย่างที่รุ่นน้องสั่งมา
ขวดแก้วขวดเล็กถูกเปิดออกมาน้ำสีเขียวมรกตในขวดนั้นถูกเทลงไปในแก้วเฉพาะของมัน ความสวยงามของมันตอนอยู่ในแก้วช่างสมกับชื่อ ”นางฟ้าสีเขียว” เสียจริง ก่อนที่ชายหนุ่มจะไปหยิบส้อมมาวางพาดไว้ตรงปากแก้วพร้อมกับน้ำตาลก้อนเม็ดหนึ่ง มือหนาค่อยๆรินน้ำเย็นลงไปในแก้วผ่านน้ำตาลอย่างช้าๆจนน้ำตาลนั้นละลายหายไปหมด ของเหลวสีเขียวมรกตในแก้วเมื่อครู่กลับกลายเป็นสีขาวขุ่นแทน
นี่หละสเน่ห์ของแอบซินธ์….นางฟ้าสีเขียวที่เปลี่ยนสีตัวเองได้…
ดูสวยงามน่าหลงใหลแต่แรงอย่าบอกใคร
ชายหนุ่มหันไปจัดการกับค็อกเทลอีกแก้วของรุ่นน้องมือหนาหยิบเหล้าชนิดต่างๆมาวางรวมกันพร้อมกับโค้กและน้ำมะนาว ยูซองใส่น้ำแข็งนเต็มภาชนะของมันก่อนจะเทเหล้าทั้งสี่ชนิดและน้ำมะนาวลงไปจนได้สัดส่วนที่พอเหมาะก่อนจะเทโค้กตามลงไปจนเต็มแก้ว มือหน้าหยิบลูกมะนาวมาฝานมันก่อนที่จะเอาไปประดับกับแก้วทรงสูงจนออกมาสมบูรณ์แบบ
ลองไอซ์แลนด์…ถึงสีจะเหมือนชามะนาว…
แต่กินทีอาจจะน็อคเอาท์ไปเลยก็ได้…
“ดื่มแล้วเล่ามาให้หมดด้วยว่าเกิดอะไรขึ้น!!! ทำไมน้องยงกุกอ่า~ ของพี่ยงนัมถึงยอมเลิกกับแฟนหนุ่มสุดที่รักที่ทั้งคุณพี่ชายและคุณเพื่อนวางแผนให้เลิกกันมาเนิ่นนานได้”
“ตอนแรกแอบถ่ายรูปไปให้ดู…แต่ก็ยังดื้อไม่ยอมเชื่อเลยจ้างให้ผู้หญิงที่หมอนั่นเคยนอนด้วยไปหาตอนสองคนนั้นเดตกันอยู่ ยงกุกเลยขอเลิก”บังยงนัมว่ามือหนาคว้าแก้วแอลกอฮอล์สีสวยมากระดกจนหมดแก้วก่อนจะกระแทกแก้วลงกับโต๊ะเสียงดัง
คือก็ตามที่บอกไปว่าเหล้านี่มันแรง…
แต่คงไม่เป็นปัญหาของไอ้คอทองแดงตัวนี้หรอก…
“แค่นั้นเอง? โห้ย!!! นึกว่าระดับไอ้คุณบังยงนัมจะจัดหนักกว่านี้ซะอีก แค่ทำให้เลิกกันง่ายๆแค่เนี้ย?”
“มันยังไม่จบซักหน่อยพี่ยูซอง…หึ!...”
ไม่ต้องห่วงนะยงกุก….
ไอ้เลวที่ทำให้นายเสียใจหนะ…
พี่จะไม่ปล่อยมันไปง่ายๆหรอก….หึ!
“คุณครับ ผู้หญิงคนนั้นเธอสั่งค็อกเทลมาให้คุณน่ะครับ”
“วางไว้ตรงนั้นแหละ….”
แก้วค็อกเทลสีน้ำทะเลถูกวางลงข้างๆกองแก้วค็อกเทลหลากสีที่วางอยู่บนโต๊ะ ถ้าเป็นปกติป่านนี้เค้าคงได้เจ้าของแก้วพวกนี้ไปเป็นคู่นอนเหมือนกับทุกๆคืน แต่วันนี้เค้าไม่ค่อยมีอารมณ์เหมือนกับทุกๆครั้งที่ผ่านมา
อาจจะจริงที่เค้าชอบพูดว่าคนเราชอบมารู้ว่าอะไรมีค่าตอนที่เสียมันไป…
ภาพน้ำตาของคนรักที่ร้านอาหารเมื่อไม่กี่เดือนก่อนยังคงติดอยู่ในใจเค้า…
ถึงตอนแรกที่คบกันเค้าจะยอมคบเพราะว่าบังยงกุกดูน่ารักดีแถมยังหัวอ่อนหลอกง่ายแบบนั้นเลยลองควงดูเล่นๆ ยิ่งเวลาเห็นหน้าพี่ชายฝาแฝดของเจ้านั่นเวลาหัวเสียเวลาเห็นน้องมันอยู่กับเค้ายิ่งรู้สึกชอบใจอย่างบอกไม่ถูก แต่พอผ่านไปนานๆเข้า…คำว่ารักมันก็ค่อยๆก่อตัวขึ้นมาจริงๆ…
อาจจะฟังดูแปลกถ้าใครได้ยินว่าเพลย์บอยตัวพ่อของมหาลัยอย่างคิมฮิมชานคนนี้แพ้ตาใสๆกับลูกอ้อนของเด็กปีหนึ่งคนนึงจนต้องยอมรับกับตัวเองว่าหลงรักเด็กคนนั้นไปจริงๆอย่างหัวปักหัวปำ แต่ก็นะ…คนเจ้าชู้มันก็ยังเจ้าชู้ยังวันยังค่ำ…สันดานเก่าๆมันฝังลึกกว่าที่เค้าคิด….
ตอนนั้น…ถึงบอกบังยงนัมไปว่าไม่ให้บอกยงกุกเรื่องที่เค้านอกใจ…
เพราะถึงยังไง…คนที่เค้าเลือกก็คือบังยงกุกอยู่ดี…
“คุณครับ…มีคนสั่งพิงค์เลดี้มาให้คุณครับ”
“หื้ม?”
“เค้าฝากมาบอกว่าขอให้ดื่มให้อร่อยด้วยครับ”
แก้วทรงสูงที่ภายในมีเครื่องดื่มสีชมพูและลูกเชอร์รี่สีแดงสดประดับไว้ข้างแก้วถูกวางตรงหน้า คิมฮิมชานหลุดขำเล็กน้อยที่มีคนกล้าสั่งค็อกเทลแบบนี้มาให้เค้าด้วย พอลองมองหาคนที่กล้าสั่งมันมาให้เค้าก็เจอแต่สายตายั่วยวนจากสาวๆและหนุ่มน้อยรอบข้างเท่านั้น
ความจริง…ลองเปลี่ยนบรรยากาศจากเตกีล่าแรงๆมาเป็นพิงค์เลดี้หวานๆแก้วนี้ก็ไม่เลวนัก…
นิ้วเรียวหยิบลูกเชอร์รี่ข้างแก้วใส่ปากก่อนจะยกแก้วขึ้นมาดื่ม เครื่องดื่มสีชมพูค่อยๆหายเข้าไปในลำคอขอเค้า รสหวานละมุนจากมันพร้อมกับความขมหน่อยๆจากแอลกอฮอล์ในนั้นช่วยคลายเครียดเค้าไปได้เยอะเลยทีเดียว
แต่แล้วจู่ๆภาพรอบๆกายกลับเริ่มดูเบลอขึ้นมาอย่างแปลกประหลาด ความรู้สึกมึนๆในศีรษะเริ่มก่อตัวขึ้นอย่างน้อยๆ คนมากประสบการณ์อย่างเค้าทำให้พอเดาได้ว่าในเครื่องดื่มเมื่อครู่คงใส่อะไรบางอย่างนอกจากแอลกอฮอล์เข้ามาด้วย ชายหนุ่มพยายามประคองสติตัวเองก่อนจะลุกจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่แต่ก็ไม่ไหว ร่างของเค้าเซไปชนกับร่างของใครบางคนเข้า นัยส์ตาคมพยายามปรือขึ้นมามองใบหน้าของคนที่ประคองร่างของเค้าไว้อยู่…
“อื้อ…ยงกุกอ่า…”
“ผมบังยงนัมต่างหากครับรุ่นพี่ หึ!”
คนๆนั้นทำลายความบริสุทธิ์ของยงกุกที่ผมเฝ้าทะนุถนอม…
งั้นผมก็ขอทำลายความบริสุทธิ์ของเค้าบ้างก็แล้วกัน หึ!
++CUT++
รุนแรงไปหน่อยสำหรับครั้งแรก…แต่ก็ถือว่าสมควร…
“ผู้ชายเลวๆอย่างพี่ไม่เหมาะกับบังยงกุกหรอกครับ…”
นัยส์ตาคมของรุ่นพี่หนุ่มเริ่มค่อยๆปรือเตรียมจะปิดสนิท คงจะเหนื่อยจากบทรักเมื่อครู่บวกกับฤทธิ์ของยาที่เค้าผสมลงไปในเหล้าแก้วนั้นให้เจ้าตัวกินด้วยหละมั้ง ใบหน้าของเค้าค่อยๆเลื่อนเข้าไปใกล้หูของคนใต้ร่างก่อนจะกระซิบเบาๆ
“ผู้ชายเลวๆแบบพี่…เหมาะกับคนเลวๆแบบผมมากกว่านะครับพี่ฮิมชาน…”
ใช่…คนเลวๆแบบคิมฮิมชานเหมาะกับคนแบบเค้ามากกว่า….
คนเลว…มันก็ต้องอยู่กับคนเลวสิ…จริงมั้ย?
“ถ้าดีๆอย่างบังยงกุกหยุดพี่ไม่ได้…เลวๆอย่างบังยงนัมคนนี้จะหยุดพี่เองครับ…”
มาพิสูจน์กับผมนะครับพี่…ว่านรกมันเป็นยังไง…
“อยู่คนเดียวได้แน่นะ?”
(อื้อ! อยู่ได้น่า ฉันไม่ใช่แด็กแล้วนะยงนัม!!!)
“ก็รู้ว่าไม่ใช่เด็กแล้วแต่ฉันเป็นห่วงนายนิ…”ร่างสูงที่ตอนนี้ทั้งตัวนั้นเหลือแค่กางเกงสแล็คนั่งลงบนเตียง มือหนาข้างที่ไม่ได้ถือโทรศัพท์เลื่อนไปเขี่ยเส้นผมที่ปรกใบหน้าคนที่ยังหลับสบายอยู่เบาๆ รอยยิ้มมุมปากปรากฏขึ้นมาเมื่อมองใบหน้าคนที่หลับสนิท
(ฉันโอเคขึ้นเยอะแล้ว…ตั้งเดือนกว่าแล้วนะยงนัม วันนี้โยฮันก็มานอนเป็นเพื่อน นายทำงานของนายไปเหอะ)
“แน่ใจนะ? ฉันกลับไปอยู่เป็นเพื่อนนายได้นะ”
(ก็บอกว่าไม่ต้องไง โยฮันก็อยู่ ฉันไม่บ้ากรีดข้อมือตัวเองอีกหรอก เจ็บจะตาย กรีดครั้งเดียวก็เกินพอล่ะ)
“แต่…”
“อื้อ…..ปวดหัวฉิบ….”เสียงพึมพำที่ดังออกมาจากริมฝีปากบางเรียกความสนใจของเค้าไป ร่างบนเตียงเริ่มขยับกายเล็กน้อยเหมือนจะตื่นแต่ก็ยังมีท่าทางงัวเงียเหมือนเด็กๆอยู่ทำเอาบังยงนัมอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปหอมแก้มเบาๆ
(ยงนัม?...)
“หื้ม?”
(เสียงนั่น…)
“เอ่อ…งานคณะนิ หมอนั่นอยู่ปีสี่เลยเป็นคนคุมงาน แค่นี้ก็นะยงกุกเค้าเรียกฉันไปทำงานต่อแล้ว ล็อคบ้านดีๆ ก่อนนอนดูประตูกับหน้าต่างด้วยว่าปิดดีรึยัง ห่มผ้าห่มด้วยล่ะเดี๋ยวเป็นหวัด”
(ครับคุณพ่อ~ ฝันดีนะยงนัม อย่าโหมทำงานหนักเกินหละ)
“รู้แล้วน่า…ฝันดีเหมือนกันนะยงกุก…”บังยงนัมโยนโทรศัพท์หรูไปไว้ที่โซฟาก่อนจะหันกลับมาสนใจร่างโปร่งที่ยังขี้เซาไม่เลิก มือหนากระชับผ้าห่มให้ขึ้นมาคลุมถึงไหล่เนียนที่ยังมีรอยสีแดงจางๆจากเค้าทิ้งไว้อยู่
“อือ…หนาว…”
ใบหน้าคมที่ติดไปทางหวานหน่อยๆขยับมาซุกหน้าท้องคนที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ข้างๆ ท่อนแขนที่แอบมีกล้ามอยู่หน่อยๆเลื่อนมากอดบังยงนัมเอาไว้แน่นเหมือนต้องการหาความอบอุ่นจนชายหนุ่มอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ ไม่รู้ถ้าเจ้าตัวตื่นจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง
“ตอนหลับเนี่ยเหมือนลูกแมวเลยนะ แต่ตอนตื่นทำไมกลายเป็นเสือไปได้เนี้ย หื้ม?”นิ้วเรียวเขี่ยแก้มรุ่นพี่ตัวเองเล่นก่อนจะเขยิบตัวเบาๆให้ลงมานอนในระดับเดียวกัน มือหนารั้งร่างอีกคนให้เข้ามาแนบชิดมากกว่าเดิมก่อนจะจุมพิตลงที่หน้าผากเบาๆ
“ฝันดีนะครับ…พี่ฮิมชานของผม”
แสงอาทิตย์ลอดผ่านผ้าม่านมาแยงเข้าตาทำให้ร่างโปร่งที่สลบสไลอยู่ค่อยๆลืมตาขึ้นมา สายตาที่พร่ามัวค่อยๆปรับโฟกัสจนภาพตรงหน้าชัดขึ้นมา ใบหน้าคมหล่อที่คุ้นเคยปรากฏอยู่ตรงหน้าห่างกับหน้าเค้าแค่คืบจนได้ยินแม้กระทั้งเสียงลมหายใจของกันและกัน
“ครั้งแรกนิ…ไม่เคยโดนใครรุกมาก่อนนะสิ…”
“อ!...อึก!!”
“เวลาพี่ทำกับยงกุกพี่ทำแรงแบบนี้รึเปล่าพี่ฮิมชาน?”
“ฮ๊ะ!!!....อ๊า~”
“ผู้ชายเลวๆแบบพี่…เหมาะกับคนเลวๆแบบผมมากกว่านะครับพี่ฮิมชาน…”
“ถ้าดีๆอย่างบังยงกุกหยุดพี่ไม่ได้…เลวๆอย่างบังยงนัมคนนี้จะหยุดพี่เองครับ…”
ความทรงจำเมื่อคืนจะค่อยๆไหลกลับเข้ามาในหัวอีกครั้งนึง นัยส์ตาคมเบิกกว้างทันทีที่นึกเรื่องเมื่อคืนได้ อาการปวดนึบที่สะโพกกับน้ำรักที่ไหลออกมาจากช่องด้านหลังทุกครั้งที่ขยับตัวเหมือนจะตอกย้ำว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเป็นเรื่องจริง
“ไอ้เชี้ยยงนัม!!!!!! มึงอย่าอยู่เลย!!!! ไอ้เชี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!”
คิมฮิมชานพลิกตัวขึ้นคร่อมร่างสูงที่นอนอยู่ข้างๆ มือเรียวทั้งสองข้างบีบคอคนที่กำลังหลับอยู่อย่างแรงจนเจ้าตัวตื่นขึ้นมาสำลัก แรงตอนบีบใช่น้อยๆที่ไหนแถมดูเหมือนเจ้าตัวจะตื่นมาสติแตกตามแบบที่เค้าคิดไว้เมื่อคืนเป๊ะเลย
“แค่กๆ! พี่ฮิมชานเบาๆหน่อยสิ แค่ก! จะฆ่าผัวตัวเองเหรอครับ”
“ผัวเหี้ยอะไรมึง!!!! ได้เสียกันครั้งเดียวเค้าไม่นับเป็นผัวเมียเว้ย!!!”แรงบีบถูกเพิ่มขึ้นอีกตามสติที่ดูเหมือนจะตะเลิดไปไกลแล้ว ยิ่งโดนคำพูดตอกย้ำแบบนี้ยิ่งทำให้คิมฮิมชานดูสติแตกยิ่งขึ้นไปอีกจนคอของบังยงนัมกลายเป็นรอยมือเพราะแรงบีบอีกคนจนเจ้าตัวต้องรีบผลักร่างอีกคนออกก่อนจะเปลี่ยนมาคร่อมแทน
เดี๋ยวได้ตายก่อนพอดี….
เมื่อคืนยังกินไม่คุ้มเลย…
“อยากออนท็อปก็ไม่บอกนะ ไม่เห็นต้องเล่นแรงแบบนี้เลยนิบอกผมก็ได้ผมยอมให้พี่ขย่มผมอยู่แล้วน่า~”
“ไอ้เชี้ยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!”
“อุ๊ก!!!!!”
คิมฮิมชานถีบกล่องดวงใจอีกคนเสียเต็มรักจนเจ้าของมันหงายหลังตกจากเตียงไปที่พื้น มือหนากุมบริเวณที่โดนถีบอย่างจุกๆ ไอ้คนถีบก็ไม่ได้กลัวว่าของเค้ามันจะใช้การไม่ได้เลยนะเล่นถีบเข้ามาซะแรงแบบนี้
“ไอ้หลานรหัสเลว!!! มึงมอมยากู!!!”นิ้วเรียวชี้หน้าคนที่ยังนั่งกุมเป้าตัวเองอยู่ที่พื้นอย่างอาฆาต แต่ปฏิกิริยาที่ได้กลับมาจากคนที่นั่งจุกอยู่ที่พื้นกลับเป็นรอยยิ้มแสยะๆพร้อมกับร่างของบังยงนัมที่ลุกขึ้นมาก่อนจะเคลื่อนกายเข้ามาใกล้จนเค้าต้องเขยิบไปชิดกับพนังเตียง
“ถ้าไม่เลวก็ไม่ได้พี่เป็นเมียสิครับ~ ให้ได้พี่มาผมไม่เลือกวิธีหรอกครับ :)”
“มึงอย่าบอกนะที่ฮเยวอนไปหากูวันนั้นจนกูต้องเลิกกับยงกุกเป็นฝีมือมึงหนะ!!!”
“จุ๊ๆ ผมแค่บอกให้เธอไปสร้างความราวฉานเองไม่ได้ตั้งใจให้พี่เลิกกับยงกุกซะหน่อย~ ที่เลิกกันมันเป็นแค่ผลพลอยได้ของผมครับ เนี้ยตอนนั้นผมยังคิดอยู่เลยนะว่าถ้าขนาดผู้หญิงคนนั้นไปถึงที่แล้วยงกุกยังไม่ยอมเลิกผมจะทำยังไงดี”
“ไอ้เลว!!! กูแฟนน้องมึงนะ!!!!”
“ผมก็ไม่ได้ขืนใจพี่ตอนพี่เป็นแฟนยงกุกซะหน่อย ตอนนี้พี่เลิกกับน้องผมแล้วถือว่าไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว ผมจะทำอะไรพี่มันก็ไม่ผิดนิครับ”มือหนาลูบไล้ใบหน้าคนที่นั่งเงิบอยู่บนเตียงเบาๆก่อนที่คิมฮิมชานจะปัดมือนั้นออก
“เพราะมึงมอมยากูหรอกถึงเสียท่า! คิดเหรอว่ากูจะยอมห๊ะ!?! กูจะไปบอกยงกุกว่ามึงจะแย่งกูเลยใส่ความกู!!!”
“แย่งพี่มามันก็แค่กำไรของผม…ผมแค่ไม่อยากให้ยงกุกต้องเสียใจเพราะคนอย่างพี่อีก”
“ถึงกูจะไปนอนกับคนอื่นแต่ความรู้สึกที่กูมีให้ยงกุกมันของจริง!! กูรักยงกุกจริงๆ!!!”สายตาจริงจังของคนตรงหน้ากับความหนักแน่นในคำพูดทำให้บังยงนัมรู้ว่ารุ่นพี่คนนี้ไม่ได้โกหกเป็นแน่ ดูเหมือนว่าจะรักยงกุกจริงๆสินะ…
แต่ใครจะไปสน….
“ยังไงพี่ก็ยังนอกใจยงกุกไปมีอะไรกับคนอื่นจนน้องผมเสียใจตั้งหลายครั้งไม่ใช่เหรอครับ…”
“ก็มัน….”
“ผมบอกพี่ไปแล้วไงครับ…ถ้าดีๆอย่างบังยงกุกหยุดพี่ไมได้…เลวๆอย่างบังยงนัมคนนี้จะหยุดพี่เอง…”
มือหนากดร่างโปร่งลงกับเตียงโดยไม่มันให้อีกฝ่ายได้ทันตั้งตัว ฮิมชานพยายามดันร่างของคนที่กดไหล่ตัวเองไว้อยู่ให้ออกไปแต่ก็ต้องหยุดการกระทำทุกอย่างเพราะสายตาที่รุ่นน้องคนนี้ส่งมาให้…มันดูน่ากลัวเพียงชั่วครู่ก่อนจะเปลี่ยนกลับมาเป็นแบบเดิม รอยยิ้มมุมปากปรากฏขึ้นบนใบหน้าคมนั้นอีกครั้ง
“ผมยังเลวได้มากกว่านี้อีกครับถ้าพี่ยังไม่หยุดที่ผม…เตรียมรอรับความเลวจากแฝดพี่คนนี้ได้เลยครับ :)”
ปรี้นัมแย่งแฟนน้อง:-; *ดันหัวกุกให้มาซุกอก*
ความคิดเห็น