คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [SF] Himchan Oppa~ 1
Title :: [SF] Himchan Oppa~
Author :: Zenjuri
Pairing:: BangChan? Daeup?
Rating :: PG 15+
Note :: เห็นช่วงนี้สอบกัน...เลยอยากหาอะไรมาให้คลายเครียด....รับไม่ได้กดปิดได้นะ.... #วิ่งหนีเมนบัง
______________________________________________________________
ผมชื่อบังยงกุก
ผมเป็นลูกชายคนเล็กของตระกูลบัง มีพี่ชายฝาแฝดชื่อบังยงนัม มีพี่สาวชื่อบังยงอาและมีพี่ชายคนโตชื่อบังยงชาน เพราะความที่เป็นลูกชายคนเล็กของตระกูลทำให้ถึงผมจะมีพี่ยงนัมเป็นฝาแฝดที่ เกิดห่างกันแค่ไม่กี่นาทีแต่ป๊ากับม๊าต่างพากันมาเอาใจผม อาจเพราะในบรรดาสี่พี่น้องมีแค่ผมที่ตามใจป๊ากับม๊าไปซะหมด
ไม่ได้ชอบแว๊นแบบพี่ยงนัม ไม่ได้หักดิบไปเรียนสถาปัตทั้งๆที่ป๊าม๊าอยากให้เรียนหมอเหมือนพี่ยงอา ไม่ได้เที่ยวร่อนมีแฟนไปทั่วเหมือนพี่ยงชาน
ผมเป็นบังยงกุกเด็กดีในสายตาป๊ากับม๊า ไม่เคยออกนอกลู่นอกทางเลยแม้แต่น้อย…
“ยงกุกตั้งใจเรียนนะลูก ยงนัม!!! ขับรถไปกับน้องอย่าขับเร็วหละ!”
“ครับม๊า!”
“นี่เราหนะเรียนตั้งปีสามแล้วนะ เมื่อไรจะพาสาวมาแนะนำม๊าซักทีหละ”
“ยังเรียนอยู่เลยครับม๊า ผมอยากเรียนให้จบก่อนแล้วค่อยมาคิดเรื่องนี้ เดี๋ยวมันจะเสียการเรียนเอาหนะครับ”ผมส่งยิ้มไปให้ม๊าที่ยืนเป็นปลื้มก่อนจะ เข้ามาหอมแก้มผมแล้วไล่ให้พี่ยงนัมกับผมรีบๆขึ้นรถไปเรียนกัน
“อยากเรียนให้จบก่อนค่อยคิดเรื่องนี้ เดี๋ยวเสียการเรียน ถุย! วันก่อนพี่เห็นแกวิ่งไล่จับไอ้พี่ฮิมชานอยู่!!!”
“โห้ย!! พี่ยงนัมอ่า!!! ขอแอ๊บบ้างอะไรบ้างสิคะ!!!”
“อย่าพูดคะเวลาอยู่กับพี่สิวะ! มาปัดมาสคาร่าอะไรตอนนี้ห๊ะยงกุก เดี๋ยวพี่เบรกแล้วได้ทิ่มตาหรอก!!!”
“บอกว่าให้เรียกกุกกี้ไงคะพี่ยงนัม!!!”ผมหันไปมองค้อนพี่ยงนัม ขวดมาสคาร่าในมือถูกเก็บใส่กระเป๋าลับ ผมเปิดหยิบตลับแป้งขึ้นมาทาหน้าก่อนจะหยิบลิปกลอสสีแดงสดขึ้นมาทาปาก
อะแฮ่ม! ขอแนะนำตัวใหม่นะคะ
ฉันบังยงกุกลูกชายคนเล็กสุดสวยของนายพลบังยงชอล อายุ21ปี เรียนอยู่คณะอักษร สัดส่วน เอว26 หน้าอกไม่มีกลัวว่าถ้าทำป๊ากับม๊าจะเป็นลมเอาซะก่อนที่รู้ว่าลูกชายคนเล็ก สุดที่รักอย่างฉันกลายเป็นสาวน้อยร่างบอบบางแบบนี้
แหม! แต่ก็นะ อยู่ต่อหน้าป๊ากับม๊าต้องแอ๊บนิดนึง~ ขืนป๊ากับม๊ารู้ขึ้นมาหละก็มีหวังฉันโดนแหกอกแน่ๆเลย ยังดีที่พี่ๆทั้งสามคนยังเก็บไว้เป็นความลับกันอยู่ นอกจากพี่แล้วก็คนในมหาลัยไม่มีใครรู้หรอกว่าหนุ่มหล่อแบบฉันจะเป็นสาวสวย แบบนี้ได้
“แกจะให้พี่ไปส่งหน้าคณะเลยรึเปล่า? หรือจะให้ไปส่งที่หน้าคณะพี่?”
“ส่งหน้าคณะน้องเลยก็ได้ค่ะ วันนี้พี่ฮิมชานไม่มีเรียน”ฉันหยิบกระจกขึ้นมาส่องดูความสวยของตัวเอง มาสคาร่าถูกปัดเป็นอย่างดี ปากฉันช่างเหมาะกับลิปกลอสสีสตอเบอร์รี่ที่ฉันเพิ่งไปส่อยมาจริงๆ อยากจะกรีดอายอยู่เหมือนกันแต่กรีดบนรถแบบนี้ไม่ค่อยถนัดแถมปัดมาสคาร่าไป แล้วด้วย รอไว้พรุ่งนี้ค่อยกรีดดีกว่า
“ทีเวลาพี่มันอยู่นะไม่เคยมาหร๊อก~! พอผู้ชายอยู่นะรีบแจ้นมาเชียว”
“พี่ยงนัมงอนน้องเหรอคะ? อย่างอนน้องเลยนะ ยังไงน้องรักพี่ยงนัมที่สุดเลยนะคะ~”ว่าแล้วก็เข้าคอนเซปต์เดิม อ้อนเท่านั้นค่ะที่ครองโลก! ยิ่งพี่ยงนัมยิ่งต้องอ้อนค่ะ!!! แค่เอาหน้าไปซุกไหล่ทำตาแป๋วๆใส่พร้อมเอาน้องทิกเกอร์คู่ใจที่อยู่ในกระเป๋า มาสะกิด พี่ยงนัมก็ใจอ่อนยวบหายงอนแล้วค่ะ แถมยังตามใจกุกกี้อีกด้วย คิคิ
“ไม่งอนหรอก กุกกี้ของพี่น่ารักแบบนี้นิ”พี่ยงนัมยีหัวฉันเบาๆก่อนจะหันไปสนใจเส้นทาง ข้างหน้า ฉันเลยล้วงบีบีขึ้นมากดเล่นแก้เซ็งระหว่างทางไปมหาลัยแทน
‘วันนี้ไม่ได้เจอกัน ขาดใจตายแน่เลย :('
อัพเดตสเตตัจบีบีหน่อย เรียกร้องความสนใจจากบรรดาแฟนคลับและเด็กๆในสังกัดซักหน่อย นั่นไง ว่าไม่ทันขาดคำมีคนเปลี่ยนสเตตัจถึงเค้าแล้ว
‘อิเจ้กุกกี้เพ้ออะไรวะ เพ้อมากระวังตีนกาขึ้นนะเจ้’
จ….จองแดฮยอน ไอ้ก๊อยปากเสีย!!!!
อย่างฉันนี้นะตีนกาจะขึ้น!! เหอะ! เด็กมัธยมยังมาตามจีบเพราะคิดว่ารุ่นเดียวกันอยู่เลยค่า!!!
“หน้าบูดเชียว เป็นอะไรไปหื้อ?”
“ไอ้แดแด้มันว่าน้องตีนกาจะขึ้นหนะพี่ยงนัม!! น้องไม่มีตีนกาซะหน่อย”
“ทีเมื่อก่อนเห็นรักกันเชียวนะ ทีตอนนี้กัดกันจะเป็นจะตาย”
“นั่นมันเมื่อก่อนนิคะ!!! ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว!”ฉันโยนบีบีใส่กระเป๋าถืออย่างเซ็งๆ ยิ่งนึกถึงหน้าไอ้เด็กสก๊อยปากเสียยิ่งงุดหงิด ถึงเรื่องมันจะนานแล้วก็เหอะ แต่นึกถึงทีไรก็อดที่จะงุดงิดตัวเองไม่ได้ซักที
มันเป็นเรื่องตั้งแต่สมัยที่ฉันยังไม่ค้นพบตัวเอง….ตอนที่ฉันยังเป็นบังยงกุกชายหนุ่มรูปงามอยู่…
สามปีก่อน
“พี่ยงนัมพาผมมาที่นี่ทำไมครับ?”
“มาเปิดหูเปิดตาบ้างไงน้องชาย จะปีหนึ่งแล้วนะเว้ย วันๆเอาแต่ขลุกอยู่ในห้องมันไม่ได้เห็นโลกภายนอกหรอก”พี่ยงนัมว่าก่อนจะโอบ เอวผมให้เข้ามาใกล้ อาจเพราะที่ตรงนี้คนมันเยอะแถมเสียงรถมอเตอร์ไซต์ที่ดังกระหึ่มทำให้ผม รู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไร
“พี่ก็รู้นิครับว่าผมไม่ชอบเสียงดัง ยิ่งแว๊นๆขับรถเร็วๆแบบนี้ผมยิ่งไม่ชอบ ผมไม่เหมือนพี่ยงนัมนะ”ผมหันไปแบะปากใส่พี่ชายฝาแฝด พี่ยงนัมหัดแว๊นขี่มอเตอร์ไซต์ตั้งแต่ม.4เลยชินกับเรื่องพวกนี้อยู่แล้วแต่ กับผมที่แค่จักรยานยังไม่เคยแตะมันแตกต่างกันอย่างชัดเจน
“เห้ย! ลองดูแล้วจะติดใจเว้ย!!!”
ผมมองหน้าพี่ยงนัมอย่างเซ็งๆ พี่เค้าคงจะเห็นผมเอาแต่หนังอ่านหนังสือเตรียมสอบเข้ามหาลัยเลยอยากให้ผมลอง มาหัดเข้าสังคมแบบนี้บ้าง แต่ขอโทษเหอะ ผมไม่ชอบอะไรแบบนี้เป็นที่สุด มันไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการ ไม่ใช่สิ่งที่ผมอยากเป็น…
จะเรียกว่าผมยังไม่ค้นพบตัวเองก็ได้ เกิดมา18ปียันจะเข้ามหาลัยอยู่แล้ว บังยงกุกคนนี้ยังเหมือนจะหาจุดหมายที่แท้จริงในชีวิตตัวเองไม่เจอเลย ผมยังไม่ค้นพบสิ่งที่ผมต้องการ สิ่งที่ผมBorn to be จริงๆ
แต่เพียงชั่วครู่ สายตาผมก็หันไปสังเกตเห็นสิ่งนึงเข้า ลมหายใจของผมเริ่มสั่น หัวใจผมเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ มันเหมือนมีสเน่ห์อะไรบางอย่างดึงดูดผมให้เข้าไปหา เหมือนกับสิ่งนั้นมันกำลังร้องเรียกผมอยู่….
ใช่….
ผมเจอสิ่งที่ผมborn to beแล้ว….
“พี่ยงนัม!!! น้องอยากเป็นก๊อย! น้องอยากทาปากแดง น้องอยากติดขนตา น้องอยากคีบแตะ!!! น้องอยากซ้อนมอเตอร์ไซต์!!!”
นั่น…เป็นวันแรกที่ผมได้ค้นพบสิ่งที่ตัวเองBorn to be….
ผมไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นหนุ่มรูปหล่อเหมือนพี่ชายทั้งสองคน…ผมเกิดมาเพื่อเป็นสาวสวยแบบพี่ยงอาต่างหาก….
ใช่….ผมเกิดมาเพื่อเป็นพริตตี้รองเท้าแตะ!!!….
“อ้าว!! นึกว่าใครมา พี่กุกกี้คนสวยของผมหายไปนานเลยนะครับ แอบหนีผมไปซ้อนมอ’ไซต์หนุ่มที่ไหนมารึเปล่า?”
“แหม! น้องแดฮยอนก็ พี่ซ้อนแค่มอเตอร์ไซต์น้องแดฮยอนคนเดียวนี่หละค่ะ”ผมส่งยิ้มไปให้เด็กหนุ่ม รุ่นน้องที่ยืนพิงมอเตอร์ไซต์คู่กายไว้อยู่ จองแดฮยอนหนุ่มน้อยจากปูซานที่เพิ่งเข้ามาโซลได้พักนึง น้องเค้าเด็กในแก๊งของพี่ยงนัมที่สำคัญเป็นแฟนหนุ่มคนแรกของผม ด้วย>///<
พูดแล้วก็เชินอะ>///< *บิดตัวไปมา*
ใครจะไปคิดหละว่าแค่ลองเปลี่ยนแปลงตัวเองครั้งใหญ่ก็มีหนุ่มน้อยเข้ามาจีบผมซะแล้ว
แต่กว่าจะเรียนกรีดอายไลน์เนอร์จากพี่ยงอาได้นี่แทบทำเอาผมตาบอด ใครมันจะไปคิดว่ากรีดยากขนาดนั้นกันหละ แต่ก็ต้องขอบคุณมันนะที่ทำให้ตาผมสวยเฉี่ยวแบบนี้ ยังไม่รวมลิปกลอสสีชมพูของพี่ยงอาที่ผมแอบจิ๊กมาใช้อีกนะ
แค่นี้ผมก็กลายเป็นบังยงกุกกี้สาวน้อยคนสวยแล้ว
“ก็พี่กุกกี้ของผมสวยแบบนี้ผมก็ต้องมีหึงบ้างสิครับ ใครมาแย่งพี่ไปผมได้ขาดใจตายพอดี”
“ใครจะมาแย่งพี่ได้หละ ในเมื่อพี่รักน้องแดฮยอนขนาดนี้”ผมก้มลงไปหอมแก้มน้องแดฮยอนเบาๆ ชิ! วันนี้ไม่น่าใส่ส้นสูงมาเลย ปกติก็สูงกว่าน้องอยู่แล้วพอมาใส่แล้วยิ่งสูงกว่าเดิมอีก
“แล้วหายไปไหนมาตั้งหลายวันหละครับ ผมคิดถึ๊งคิดถึง”
“ก็คราวก่อนที่ซ้อนท้ายน้องแดฮยอนอ่า ขาพี่เป็นรอยท่อมอเตอร์ไซต์เลย ป๊ากับม๊าพี่เกือบสงสัยแน่”
“ระวังหน่อยสิครับ เดี๋ยวขาสวยๆของพี่เป็นอะไรขึ้นมาจะแย่นะ”แดฮยอนลูบขาผมเบาๆก่อนจะส่งรอยยิ้มกรุ่มกริ่มมาให้…
ฮึก!!! อยากเอามีดแทงตัวเอง!!! เด็กผมโครตหล่อเลยอะT///T
ในโลกนี้จะหาใครหล่อสู้น้องแดฮยอนของผมได้อีก? ไม่มี๊ไม่มี~
“พี่จะระวังให้ดีเลยนะ แล้วไหนบอกพี่หน่อยสิว่าทำไมน้องแดฮยอนของพี่เมื่อกี้ถึงดูเครียดหละคะ? คิดถึงพี่กุกกี้เหรอคะ?”
ผมลูบหัวน้องแดฮยอนเบาๆ ถึงน้องจะดูหล่อ ดูแซ่บเหมือนทุกครั้งแต่วันนี้ผมสังเกตได้ถึงความหล่อที่มันหดลงไปสิบเปอร์ เซ็นพร้อมกับสิวบนหน้าน้องเค้าที่งอกออกมาสามเม็ด มันเป็นหลักฐานแสดงถึงความเครียดของน้องชัดๆ!!!
“วันนี้ลูกพี่ใหญ่จะมารับน้องนะครับ…เห็นพี่ยงนัมบอกด้วยว่าลูกพี่โหด มาก…ถึงจะเลิกแว๊นไปแล้วแต่ก็ยังเป็นที่เคารพของคนในกลุ่มพวกผมอยู่…ผมกลัว พี่เค้าจะแกล้งผมแรงจังครับ”น้องแดฮยอนเอนหัวมาซุกหน้าอกผม โถ่ๆ น้องแดฮยอนของพี่สาว(?) ลองใครมาแกล้งอะไรหนูพี่จะถีบแม่ง!
“ไม่เป็นไรนะคะน้องแดฮยอน มีพี่อยู่ทั้งคน พี่น้องสาว(?)พี่ยงนัมทั้งคนนะ!”
ผมลูบหัวปลอบขวัญน้องแดฮยอนเบาๆก่อนสายตาผมจะเหลือบไปเห็นรถลัมบอร์กินี รุ่นAventadorสีขาวเลี้ยวเข้ามาจอดตรงหน้าผมกับน้องแดฮยอน ร่างของพี่ชายฝาแฝดผมก้าวลงมาจากรถก่อนจะเดินเข้ามาหาผม
“วันนี้มาด้วยเหรอยงกุก พี่ไม่เห็นเรามาหลายวันแล้วนะ นึกว่าจะเลิกไปแล้วซะอีก”
“ของแบบนี้มันเลิกไม่ได้ค่ะพี่ยงนัม!!! ถ้าน้องเลิกเป็นแสดงว่าโลกถึงวันอวสานแล้วค่ะ!!! ว่าแต่พี่ยงนัมนั่งรถใครมาเหรอคะ?”
“หัวหน้าแก๊งซิ่งพี่คนก่อนเอง!!! วันนี้มารับน้องหนะ!”
อ้อ….ไอ้นี่ใช่มั้ยที่ทำน้องแดฮยอนของเค้ากลัวแบบนี้….
ยังมีการไม่ยอมลงมาจากรถอีกนะ จะหล่อแต่ไหนกันวะพวกหัวหน้าแก๊งซิ่งแบบนี้ ยังไงก็หล่อสู้น้องแดฮยอนของเค้าไม่ได้หรอก!!!
“เห้ย! ไอ้ยงนัมนี่เหรอวะเด็กใหม่”
“ครับพี่ฮิมชาน นี่เด็กใหม่จองแดฮยอนครับ แล้วนี่ก็แฝดผมบังยงกุกครับ”
ร่างสูงโปร่งในชุดนักศึกษาค่อยๆลงมาจากรถคันหรู มือเรียวถอดแว่นกันแดดที่ใส่อยู่ออก นัยส์ตาสีนิลที่มองมาทางพวกผมเหมือนกำลังส่องประกาย…แถมเสียงตอนพี่เค้าพูด เหมือนผมกำลังนั่งฟังเสียงนกในสวรรค์ร้องอยู่เลย…
ขอถอนคำพูดที่ว่าในโลกนี้หาคนที่หล่อกว่าน้องแดฮยอนไม่ได้แล้ว…
ผมเจอจุดหมายที่แท้จริงในชีวิตผมแล้ว….
“พี่ยงนัมน้องไม่เป็นก๊อยแล้ว!!! น้องอยากนั่งลัมบอร์กินี น้องจะเอาพี่คนนี้!!!”
“เห้ย!!!! ปล่อยกู!!!! ยงนัมเอาน้องมึงออกไม่จากเอวกูเดี๋ยวนี้เลย!!! อ๊ากกกกกกกกกกกกก!!! อย่าเอาหน้ามาใกล้แบบนี้สิวะ!!! ไอ้ยงนั๊มมมมมม เอามันออกไป!!!”
ความคิดเห็น