คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Heaven Series : Angel?... 60%
Author :: Zenjuri
Pairing:: DaeUp
Rating :: PG 15+
Note :: ภาคต่อของObsessionค่ะ~
________________________________________________________________________________________
เกิดความผิดปกติกับร่างกายของผม…
ปีกของผมไม่ยอมกลับเป็นสีขาว…
ปีกของเหล่าเทพบนสวรรค์จะกลายเป็นสีดำเมื่อจิตใจของตนเองนั้นบิดเบี้ยว แล้วจะกลับมาเป็นสีขาวเหมือนเดิมภายในเวลาไม่นาน…แต่ตั้งแต่กลับมาจากโลกมนุษย์นั้นก็ตั้งนานแล้ว ปีกของผมก็ยังคงเป็นสีดำเหมือนยังตอนนั้นอยู่ดี…
ตอนที่ผม…ฆ่ามนุษย์ที่ชื่อ จองแดฮยอน…
มนุษย์ที่บังอาจมาแตะต้องนางฟ้าของพระเจ้า…
พี่ฮโยซอง…เป็นนางฟ้าสูงสุดในสวรรค์ เป็นนางฟ้าประจำตัวของเพราะเจ้า เป็นนางฟ้าที่งดงามมากที่สุด…แต่ในขณะเดียวกันก็เป็นนางฟ้าที่ซุกซนมากที่สุด พี่ฮโยซองชอบลงไปเล่นที่โลกมนุษย์สกปรกนั่น มันเป็นสาเหตที่ทำให้ผมต้องรับหน้าที่นี้…
คิลเลอร์…เทวดาผู้พร้อมจะสังหารมนุษย์สกปรกที่มาวุ่นวายกับนางฟ้าของผม…
ผมฆ่ามนุษย์ครั้งแรกตอนพี่ฮโยซองลงไปเล่นที่นั่นแล้วเจอผู้ชายคนนึง…ผมยังจำสัมผัสตอนที่เลือดของไอ้มนุษย์คนนั้นกระเซ็นโดนผิวของผมได้อยู่เลย แววตาหวาดกลัวของมันตอนที่ผมปักมีดลงไปที่หัวใจช่างให้ความรู้สึกสะใจเหลือเกิน…พี่ฮโยซองไม่ได้ต่อว่าอะไรผม กลับแค่ทำหน้าดุแล้วบอกว่าเลอะเลือดหมดแล้ว ก่อนจะพากันกลับขึ้นมา…
ครั้งนั้นทำให้ผมรู้ว่าผมเกิดมาเพื่อสิ่งนี้…เป็นเทวดาที่จะปกป้องนางฟ้าตนนี้…
แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนกับทุกครั้ง…พี่ฮโยซองไม่ยอมคุยกับผมตั้งแต่กลับมาจากโลกมนุษย์ ปกติพี่เค้าจะไม่เคยโกรธผมแม้ว่าผมจะฆ่าใครที่ยุ่งกับพี่ แต่พอเป็นจองแดฮยอน…ไอ้มนุษย์สกปรกคนนั้น…พี่เค้ากลับไม่ยอมพูด…
ที่สำคัญ…พี่เค้าเข้าไปคุยเรื่องอะไรบางอย่างกับพระเจ้าตั้งนานแล้ว…
“เป็นตามที่ท่านว่าจริงๆเหรอคะ?”
เสียงของพี่ฮโยซองที่เล็ดรอดออกมาจากประตูบานใหญ่เชิญชวนให้ผมเดินเข้าไปใกล้ ใบหูแนบกับประตูเพื่อฟังบทสนทนาในห้อง เสียงทุ่มต่ำอันคุ้นเคยของพระเจ้าที่จู่ๆดังขึ้นมานั้นไม่ทำให้ผมตกใจเท่ากับประโยคที่ท่านพูดออกมา…
“ได้ยินไม่ผิดหรอก...จองแดฮยอน…ผู้ชายคนนั้นยังไม่ตาย…”
จองแดฮยอนยังไม่ตาย…
“ที่สำคัญเค้าจำจงออบได้แล้วฮโยซอง…”
จำผมได้? หมายความว่ายังไง?
“แสดงว่า…อีกไม่นานแล้วใช่มั้ยคะ?...เรื่องปีกของจงออบ…ก็เพราะแบบนี้ใช่มั้ย?”
“เรื่องปีกมันเหมือนเป็นเครื่องหมายเตือนเท่านั้น…ที่เราทำได้ก็แค่รอเวลา…”
“ไม่มีทางที่จะเปลี่ยนอะไรได้เลยเหรอคะ? จงออบเค้าไม่สมควรจะรู้เรื่องนี้นะคะ เค้าสะอาดเกินไป!!! ท่านเป็นถึงพระเจ้า ท่านจะเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้เลยเหรอ?”
“ถึงฉันจะเป็นพระเจ้าก็ใช่ว่าจะเปลี่ยนแปลงเรื่องนี้ได้…ยิ่งอีกฝ่ายเป็นจองแดฮยอนด้วยแล้ว…”
เรื่องที่สองคนในห้องคุยกันทำให้ผมรู้สึกมึนตึบขึ้นมา มันหมายความว่ายังไงกัน เรื่องปีกของผม? เรื่องไอ้มนุษย์นั่น พี่ฮโยซองกับพระเจ้ากำลังปิดบังอะไรผมเอาไว้อยู่?
“ท่านยองแจคะ ไม่ใช่ว่าท่านทำไม่ได้ แต่เป็นท่านไม่อยากทำมากกว่าหรอกเหรอคะ แค่ท่านเปลี่ยนชีวิตจงออบ เรื่องราวมันก็จะดีขึ้น แต่ที่ท่านไม่อยากทำเป็นเพราะว่าท่านกำลังกลัวผู้ชายคนนั้นอยู่ใช่มั้ย!! ”น้ำเสียงของพี่ฮโยซองดูดุดันขึ้น คนที่กล้าขึ้นเสียงใส่พระเจ้าได้ก็คงจะมีแต่พี่เค้าเท่านั้น…
“แต่เป็นเธอเองไม่ใช่เหรอฮโยซองที่เริ่มก่อน…ถ้าเธอไม่ลงไปหามัน จงออบคงจะไม่ตามเธอลงไป…ที่เรื่องกลายเป็นแบบนี้ก็เพราะเธอไม่ใช่เหรอ?”
“….”
“ปล่อยให้มันเป็นไปตามที่ฉันเขียนไว้เถอะ จอนฮโยซอง…ถ้าไม่อยากให้สวรรค์วุ่นวายไปกว่านี้…”
บรรยากาศในห้องดูเหมือนจะเงียบสงบลง ไร้เสียงอะไรทั้งสิ้น ราวกับในห้องนั้นไม่มีใครอยู่แล้ว แต่ผมกลับสัมผัสได้ถึงออร่ารุนแรงที่กระจายออกมาจนผมถึงกับต้องถอยห่างออกมาจากประตูห้อง ถ้าเดาไม่ผิดคงจะเป็นพลังของพี่ฮโยซองที่พุ่งออกมาเวลาโกรธเป็นแน่…
“ชีวิตของจงออบที่ท่านเขียนไว้ ฉันจะเป็นคนฉีกมันเอง!!!”
“อยู่เฉยๆแบบนี้จะดีเหรอ?”บุรุษชุดดำนั่งมองเจ้านายของตนที่กำลังนั่งจิบชาอย่างสบายอารมณ์ คนตรงหน้าดูใจเย็นเกินไปจนอดที่จะเป็นห่วงแทนไม่ได้ ใบหน้าหล่อค่อยๆเงยขึ้นมามองเพื่อนสนิท รอยยิ้มบริเวณมุมปากปรากฏขึ้นมาบนใบหน้า
“เดี๋ยวเค้าก็ลงมาหาฉันเองหละ”
“ถ้าเค้าไม่ลงมาหละ?”
“เชื่อสิ…เค้าต้องลงมาหาฉันแน่ๆ…”คนที่เป็นทั้งเพื่อนและผู้ดูแลได้แต่ส่ายหน้ากับความมั่นใจที่ไม่รู้ไปเอามาจากไหนของชายหนุ่ม แค่ตอนนั้นเจอกันยังโดนซะขนาดนั้น ถ้าตอนนี้ได้เจออีกไม่อยากจะคิดเลยว่าสภาพเพื่อนเค้าจะออกมาเป็นแบบไหน
“ถึงเค้าไม่ลงมา ฉันก็จะขึ้นไปหาเค้าเอง…”
จิตใจที่บิดเบี้ยวไปแล้ว…
ย่อมยากที่จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม…
“นั่งคิดอะไรอยู่เหรอออบบี้?”
“อ๊ะ! พี่ฮิมชาน….”ผมหันมามองคนที่นั่งลงข้างๆพร้อทส่งยิ้มให้ผมอยู่ คิมฮิมชาน หนึ่งในสามเทวดาคุมกฏของสวรรค์แห่งนี้ รอยยิ้มของพี่ฮิมชานสวยมาก เผลอๆอาจจะสวยยิ่งกว่าพี่ฮโยซองอีก แต่ทุกครั้งผมกลับรู้สึกได้ถึงความเศร้าเบื้องหลังรอยยิ้มนั่น
“ไหน คิดอะไรอยู่เด็กน้อย?”
“พี่ฮโยซองกับพระเจ้าเหมือนกำลังปิดบังผมอยู่…ผมอยากรู้ว่าพวกเค้าปิดบังเรื่องอะไร”พี่ฮิมชานลูบหัวผมเบาๆ ปีกสีขาวของพี่เค้าขยับเล็กน้อยทำให้ผมรู้สึกอิจฉาเมื่อเห็น ผมก็อยากกลับมามีปีกสีขาวแล้วนะ การที่ปีกผมกลายเป็นสีดำแบบนี้ทำให้ใครก็ไม่กล้าที่เข้าใกล้ผม จะมีก็แต่พี่ฮิมชานกับอีกสองเทวดาคุมกฏที่ยังคุยกับผมอยู่
“จงออบของพี่เป็นคนเก่ง เรื่องที่เราอยากรู้เราน่าจะรู้ดีนี่ว่าต้องทำยังไง…”
“กลับไปที่นั่นสิ…จงออบ…”
สิ่งที่ผมเห็นอยู่ตรงหน้าแทบทำให้ผมไม่อยากจะเชื่อในสายตาตัวเอง…คฤหาสน์สีขาวหลังใหญ่ที่ตั้งตระหง่าอยู่ตรงหน้าทำเอาผมอยากจะตบหน้าตัวเองแรงๆว่าผมไม่ได้ฝันไปอยู่ คฤหาสน์หลังนี้ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปเลยแม้แต่น้อยราวกับเรื่องในวันนั้นไม่เคยเกิดขึ้น…
วันที่ผมจุดไฟเผาที่ตรงหน้าจดเรื่องแค่เถ้าถ่าน…
คฤหาสน์…ที่ผมเผาไปพร้อมกับร่างของผู้ชายคนนั้น…
มือของผมเอื้อมไปแง้มประตูรั้วหน้าคฤหาสน์ให้เปิดออกก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไปจนถึงตัวคฤหาสน์หลังนั้น บรรยากาศรอบๆข้างยังคงเหมือนเดิม จะเปลี่ยนไปก็แค่สวนสวยที่แต่เดิมเคยมีดอกทิวลิปเต็มไปหมดตอนนี้กลับเต็มไปด้วยดอกฟอร์เกทมีน็อตแทน
บานประตูที่ตอนแรกปิดสนิทค่อยๆเปิดออกเอง ความมืดภายในนั้นทำให้ผมลังเลที่จะเดินเข้าไป แต่ในเมื่อพี่ฮิมชานบอกว่าสิ่งที่ผมอยากรู้มันอยู่ข้างในนั้นทำให้ผมจำใจเดินเข้ามาข้างในก่อนจะสะดุ้งเมื่อบานประตูใหญ่ปิดเองจนเกิดเสียงดังสนั่นราวกับบอกว่าผมไม่มีสิทธิ์ที่จะถอยออกไปแล้ว…
อากาศเย็นเชียบข้างในต่างจากคราวแรกที่ผมเคยมา อาจจะเพราะครั้งนั้นผมมัวแต่สนุกกับการเล่นไล่จับแดฮยอนเลยไม่ทันได้รู้สึก ถึงผมจะตายจนกลายมาเป็นเทวดาแล้วก็ใช่ว่าผมจะไร้ความรู้สึกนะ เทวดาก็ร้อนเป็น หนาวเป็นเหมือนมนุษย์ธรรมดานี่หละ
“ยังไม่ตายจริงเหรอ…”
แค่คิดว่าผู้ชายคนนั้นยังไม่ตายก็อดที่จะเสียวสันหลังไม่ได้ การที่จองแดฮยอนรอดจากผมไปได้แถมยังเนรมิตที่นี้ให้กลับมาเป็นเมื่อเดิมได้มีเหตผลเดียวคือคนๆนี้ไม่ใช่มนุษย์ ทำให้ผมไม่สามารถจับได้ถึงการมีอยู่ของผู้ชายคนนี้ได้พอกลับขึ้นไปสวรรค์
คำถามคือ…ถ้าไม่ใช่มนุษย์…แล้วแดฮยอนเป็นตัวอะไร?...
เทวดา? ยมทูต? หรือแวมไพร์?
จะเป็นตัวอะไรผมก็ไม่สนหรอกนะ…เพราะการมีชีวิตอยู่ของคนๆนี้อาจจะทำให้พี่ฮโยซองของผมเป็นอันตรายได้…
“แทนที่จะตายๆไปเรื่องจะได้ไม่ยุ่งยาก…ถ้าเจอคราวนี้จะไม่ให้เหลือแม้แต่วิญญาณไปเกิดเลยคอยดู…”
“มันจะง่ายแบบนั้นเลยเหรอ…มุมจงออบ”
เสียงทุ้มคุ้นเคยทำให้ผมหันไปมองรอบทิศเพื่อหาเจ้าของเสียงแต่ก็ไม่พบ ฟันซี่คมขบกัดกลีบปากนุ่มจนเลือดซิบออกมา ประโยคที่เหมือนจะท้าทายว่าผมไม่มีทางทำได้ทำเอาผมเดือดขึ้นเล็กน้อย ยิ่งเสียงหัวเราะน่ารังเกียจที่ตามมาทีหลังยิ่งทำให้ผมอยากจะต่อยหน้าเจ้าของมันแรงๆ
“อะไรกัน…แค่นี้ก็หาพี่ไม่เจอเหรอเนี้ย?...ไม่สมกับเป็นคนที่เคยฆ่าพี่เลยนะครับ หึหึ…”
“แกอยู่ไหนหนะ!!! ออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!”
“ถ้าบอกมันก็ไม่สนุกสิครับเด็กน้อยของพี่…”
ยิ่งพูดยิ่งอยากจะฆ่าคนๆนี้…ไม่สิ ไอ้ตัวนี้อีกซักรอบ เส้นเลือดเริ่มปุดขึ้นมาตรงศีรษะของผมตามความโกรธที่พุ่งขึ้นมาเรื่อยๆ ยิ่งมันพูดยิ่งทำให้ผมนึกเสียดายที่ตอนนั้นตายใจแค่ฆ่าธรรมดาไม่ได้เอาวิญญาณของมันไปให้ปีศาจในขุมนรกกิน
“จงออบของพี่นี่น้า~ ตาถั่วจังเลยแค่นี้ก็หาพี่ไม่เจอ…”
“แล้วแกอยู่ไหนหละ!!! ออกมาสิวะ!
“พี่ก็อยู่ข้างหลังเรามาตลอดไงครับ…”
แค่เสียงนั่นกระซิบข้างหู…ทุกอย่างรอบตัวผมมันก็ดับวูบลงไป เหลือเพียงรอยยิ้มเลือนลางพร้อมกับเสียงกระซิบแผ่วเบา
“Catch You…”
งงใช่ป๊ะ? อย่าถามเพราะเราก็งงเหมือนกัน555
นั่งแต่งตอนเที่ยงคืนต่อ มึนเมาเล็กน้อยข้าน้อยขออภัยT T
อีก40ที่เหลือจะตามมาภายหลัง
ความคิดเห็น