คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Heaven Series : Obsession
Title :: [SF] Obsession
Author :: Zenjuri
Pairing:: DaeUp
Rating :: PG 17+
Note :: มันเป็นเพราะเพลงOBSESSIONของอิจีค่ะ!!!
________________________________________________________________________________________
หากผมได้กอดคุณแม้เพียงครั้งเดียว
ผมขอให้คุณเป็นคนรักของผมแค่ชั่วขณะหนึ่ง
ได้โปรด ได้โปรด ได้โปรด ผมขอร้อง
ให้เรา เรา เรา อยู่ด้วยกัน…อยู่ด้วยกัน
“พี่แดฮยอนอ่า~ ยังไม่ตื่นอีกเหรอ?”ร่างบางเดินเข้ามาภายในห้องนอนใหญ่ บนเตียงขนาดคิงไซต์มีร่างของใครบางคนกำลังนอนหลับใหลอยู่ คนตัวเล็กสาวเท้าเข้าไปใกล้ก่อนจะทรุดลงข้างเตียง มือเรียวยกขึ้นมากุมมือหนาของคนที่ยังไม่ได้สติพร้อมส่งยิ้มอ่อนโยนไปให้
“อีกไม่นานแล้วนะฮะ…”นิ้วเรียวเขี่ยแก้มของจองแดฮยอนเบาๆ ใบหน้าเรียวซบลงที่แผ่นอกของชายหนุ่มเพื่อฟังเสียงหัวใจที่กำลังเต้นอยู่ พร้อมหลับตาพริ้มอย่างมีความสุช
อีกไม่นาน…อีกแค่ไม่นาน…
“อื้มมมมมม…ปวดหัว…”
เสียงทุ้มต่ำที่ดังขึ้นมาแผ่วๆทำให้ร่างโปร่งผละออกมาจากอกแกร่ง คนบนเตียงตื่นขึ้นแล้ว… มือหนายกขึ้นมากุมหัวตัวเองพร้อมยันตัวเองขึ้นมานั่งบนเตียง แพขนตาหนาค่อยๆเปิดออกก่อนจะมองไปรอบๆห้องที่ตนเองอยู่
“ตื่นแล้วเหรอฮะ?”
“จ…จงออบ…”
เพราะผมรักคุณมากจนความต้องการของผมมีแต่จะเพิ่มขึ้น
ผมต้องการคุณเพื่อตัวผมเอง ตัวคุณที่เป็นคุณ อย่าวิ่งหนี อย่าหนีไป…
“หิวน้ำมั้ยฮะ?...ผมเตรียมน้ำมาให้พี่ด้วยนะ…ดื่มสิ”มุนจงออบย้ายร่างของตนเองขึ้นไปนั่งบนตักชายหนุ่มที่กึ่งนอนอยู่บนเตียง พร้อมคว้าแก้วที่ตนเองวางไว้ตรงหัวเตียงขึ้นมาก่อนจะจ่อไปที่ปากของร่างสูง กลิ่นคาวจากน้ำในแก้วทำเอาแดฮยอนต้องเบนหน้าหนี
“อะไรกัน…ไม่ชอบเหรอฮะ…ผมทำมันเพื่อพี่เลยนะ…ดื่มเข้าไปสิฮะ…คิกๆ”มือเรียวบีบปากของชายหนุ่มให้เปิดออกก่อนจะกรอกน้ำสีแดงข้นในแก้วเข้าไปในลำคอของแดฮยอน กลิ่นคาวและรสสัมผัสที่ได้รับทำเอาเค้าอยากจะอาเจียนออกมาแต่เพราะคนตรงหน้าที่บีบปากเค้าไว้แน่นทำให้ต้องจำใจกลืนมันเข้าไป
“อึก…”
“หวานมั้ยฮะ?...ต้องหวานอยู่แล้วใช่มั้ยหละ…”รอยยิ้มไร้เดียงสาปรากฏขึ้นบนใบหน้า นิ้วเล็กเช็ดมุมปากที่เปื้อนคราบแดงอย่างเบามือก่อนจะโน้มไปกระซิบข้างหูของชายหนุ่ม
“ก็มันเป็นเลือดของพี่ฮโยซองนิ…คิก!”
“ก…แก…”
“พี่นี่ใจร้ายจังเลยนะฮะ…ทั้งๆที่ผมรักพี่ขนาดนี้…”ดวงตาคู่สวยฉายแววเศร้าสร้อย มือเรียวลูบไล้ใบหน้าของคนที่จ้องหน้าตนเองราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ กลีบปากนุ่มคลี่ยิ้มบางๆ
“พี่ก็ยังทิ้งผมไปแต่งงานอีก!!!”ฝ่ามือของมุมจงออบบีบเข้าที่คอของชายหนุ่ม นัยส์ตาโศกเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นความโกรธแค้นเข้ามาแทน แต่แรงบีบของเค้าก็ยังสู้แรงของคนที่อยู่ใต้ร่างไม่ได้ ร่างโปร่งล้มลงไปบนพื้นตามแรงผลักที่ชายหนุ่มส่งมาก่อนที่ร่างของจองแดฮยอนจะรีบวิ่งหนีออกจากห้องไป
“พี่หนีผมไม่พ้นหรอกฮะ…พี่แดฮยอน…คิก!”
เวลาผ่านไปหลายปีแล้ว ตั้งแต่ที่ผมได้พบคุณครั้งแรก แล้วไง?
ผมทำได้เพียงแค่เรียกชื่อคุณต่อหน้าเท่านั้น
ผมไม่สามารถอยู่ในฐานะเพื่อนได้ ไม่เลย
ผมเริ่มจะเป็นบ้า และกำลังจะเป็นบ้าขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งพบคุณมากขึ้นเท่าไร
ในหัวของผมก็เริ่มปั่นป่วน ในหัวใจมันก็ยิ่งสับสน
ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองกำลังจะทำอะไรลงไป…
“เอ่อ…พี่ฮะ…พี่รหัส33106รึเปล่าฮะ?”เสียงใสเอ่ยถามหญิงสาวที่กำลังยืนคุยกับเพื่อนของตนเองอยู่ ก่อนที่เจ้าตัวนั้นจะหันกลับมามองเด็กหนุ่มตัวเล็กเจ้าของเสียง รอยแป้งและคราบสีดำๆบนเสื้อนักศึกษาทำให้พอรู้ว่าคนตรงหน้าคงจะเป็นรุ่นน้องปีหนึ่งที่มาตามหาพี่รหัสตัวเอง
“อ๊ะ! ใช่แล้วพี่เองจ๊ะ”
“ผมมุนจงออบฮะ!!! ขอฝากตัวด้วยนะฮะพี่”ร่างเล็กยิ้มออกมาน้อยๆก่อนจะโค้งอย่างสุภาพ ท่าทางเขินอายทำอะไรไม่ถูกของคนตรงหน้าทำเอาเธออดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ เด็กหนุ่มตรงหน้าเธอช่างดูเหมือนกับใครอีกคนที่เธอรู้จัก ฝ่ามือนุ่มๆยื่นไปยี้ผมของน้องรหัสตัวเองอย่างเอ็นดู
“พี่ชื่อฮโยซองนะ ฝากตัวด้วยเหมือนกันนะ”
รอยยิ้มใสๆที่ได้รับมาตอนนั้น…ใครจะรู้ว่ามีอะไรซ่อนไว้…
“ออบบี้~ รอพี่นานมั้ยเด็กน้อย?”
“ไม่นานหรอกฮะพี่ฮโยซอง ผมเพิ่งเลิกเรียนแปปเดียวเอง”คนตัวเล็กว่าก่อนจะส่งยิ้มตาหยีแบบที่ตนเองชอบทำไปให้หญิงสาว โดยไม่ทันได้สังเกตว่ามีใครบางคนยืนอยู่ข้างหลังพี่รหัสแสนสวยของตนเอง
“น้องชายของพี่น่ารักที่สุดเลย~ อ๊ะ!...ลืมไปเลย…ออบบี้…นี่แดฮยอนเพื่อนสนิทพี่เอง”ฮโยซองดึงมือของชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอให้ออกมาข้างหน้า ดวงตาสีเข้มมองใบหน้าน้องรหัสของเพื่อนสาวก่อนที่จะย่อตัวลงไปให้เท่าๆกัน มือหนาเลื่อนไปลูบหัวของรุ่นน้องพร้อมส่งยิ้มละมุนไปให้
“จงออบใช่มั้ย?...น่ารักเหมือนที่ฮโยซองบอกเลย…”
คำพูดเหล่านั้นไม่ได้เข้าไปในหัวของมุมจงออบเลยแม้แต่น้อย สิ่งที่ร่างโปร่งสนใจในตอนนี้มีเพียงนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มที่ราวกับสะกดร่างของเค้าไว้ รอยยิ้มที่รุ่นพี่หนุ่มส่งมาให้ทำเอาหัวใจดวงน้อยๆเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ…
นั่นเป็นครั้งแรกที่เราเจอกัน….
แต่ในแววคานั้นไม่เคยโกหก…
ความฝันเมื่อวานเป็นดั่งฝันร้าย
ผมชอบที่คุณมองตรงมาที่ผมแบบนี้
แล้วพูดเบาๆว่า…ที่รัก
“คิดอะไรอยู่เหรอครับตัวเล็ก?”
“คิดว่าถ้าพี่แดฮยอนไปเรียนต่อแล้วจะแอบนอกใจผมไปหาสาวผมทองรึเปล่า…”
“ฮโยซองก็ไปด้วย ยัยนั้นคงปล่อยให้พี่ไปมีคนอื่นหรอก รักเรายังกับอะไรดี”ชายหนุ่มว่า มือหนาลูบเส้นผมของคนตัวเล็กที่กำลังนอนอยู่บนแผ่นอกของเค้าอย่างออดอ้อนจนอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปฟัดแก้มนุ่มๆของคนรัก
“แน่ใจนะฮะ?”มุมจงออบไต่ขึ้นมานั่งบนตักคนที่กึ่งนอนอยู่บนเตียง ท่อนแขนเล็กทั้งสองข้างคล้องคอของชายหนุ่มเอาไว้ ดวงตาเรียวจ้องมองเข้าไปในนัยน์ตาสีเข้มที่ตนเองหลงใหลยิ่งเมื่อชายหนุ่มจ้องกลับมายิ่งทำให้ใบหน้าเรียวแดงระเรื่อ
“รักคนนี้จะตายอยู่แล้วจะให้ไปมีใครที่ไหนอีกได้ยังไงหื้อ?...”
“ก็ผมกลัวนิฮะ…ตั้งสองปีนิ…”แววตาเศร้าสร้อยของคนรักทำเอาแดฮยอนอดที่จะเป็นห่วงไม่ได้ ชายหนุ่มยันตัวขึ้นมานั่งก่อนจะรวบเอวบางให้ร่างของจงออบเข้ามาใกล้เข้ามากขึ้นกว่าเดิม กลีบปากหนาประทับจูบลงบนเรียวปากนุ่มนิ่มเบาๆ
“แค่สองปีเอง เราคบกันมาตั้งสามปีแล้วนะตัวเล็ก อย่าไปกลัวเลยครับ”ร่างสูงก้มหน้าลงมาแนบหน้าผากตัวเองกับหน้าผากคนรัก ดวงตาคมจดจ้องเข้าไปในดวงตาคู่สวย รอยยิ้มกรุ่มกริมปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าหล่อ
“ที่รักของพี่จะมีแค่เราคนเดียวนะครับ…”
คำว่ารักก็เหมือนยาพิษ…ที่ฆ่าเราให้ตายได้…
มือเรียวขย้ำการ์ดสีชมพูในมือจนมันยับยู่ยี่ก่อนจะเขวี้ยงมันใส่พนังห้องพร้อมกรีดร้องออกมาสุดเสียง ร่างโปร่งบางทรุดลงไปกับพื้น ฝ่ามือทั้งสองข้างยกขึ้นมาทึ้งศีรษะตนเอง หยาดน้ำตาไหลออกมาจากนัยน์ตาสีนิล สภาพห้องในตอนนี้ไม่แตกต่างจากหัวใจของคนตัวเล็กเลยแม้แต่น้อย…
“ทำไม…ทำไม…ทำไม…อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!”
เพียงแค่หันไปมองการ์ดที่ตัวเองขย้ำทิ้งไปความรู้สึกทุกอย่างก็พลุ่นพลานเข้ามาในหัว ดวงตาคู่สวยแลดูไร้ซึ่งจิตวิญญาณ มือเล็กที่สั่นสะท้านเอื้อมไปหยิบข้อความในการ์ดใบนั้นมาอ่านอีกครั้ง…
|
เรียนเชิญร่วมงานมงคลสมรส
ระหว่าง จอง แดฮยอน ♥ จอน ฮโยซอง
ขออภัยหากไม่ได้มาเรียนเชิญด้วยตนเอง.. |
“ไม่จริง…ไม่จริง…อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!....”เสียงกรีดร้องดังขึ้นมาไม่หยุดพร้อมกับร่างของคนตัวเล็กที่ควบคุมสติไม่อยู่ มือเรียวคว้าแจกันที่ตั้งไว้อยู่กลางห้องก่อนจะเขวี้ยงมันใส่กรอบรูปที่เคยเป็นรูปของตนเอง คนรักและพี่รหัสที่ตนเองรักเหมือนพี่สาวแท้ๆ
“ก…แก…แกเพราะแกคนเดียว!!!”
ใครจะไปคิด…รุ่นพี่ที่ตนเองรัก…คนที่ตัวเองไว้ใจจะมาหักหลังกันแบบนี้…แค่ช่วงเวลาสองปีคนๆนี้จะแย่งคนที่เค้ารักไปต่อหน้าต่อตา ปากบอกว่าเพื่อนแต่สุดท้ายก็มาหว่านสเน่ห์ใส่จนคนที่เค้ารักจนโดนแย่งไป!!!!
“อย่าคิดนะว่าจะเอาไปได้…เค้าเป็นของฉัน!!!”
มันคือความลุ่มหลง ได้โปรดอย่าสาปแช่งผมเลย
มันคือความลุ่มหลง อย่าหลบหน้ากันเลย
มันคือความลุ่มหลง อย่าบอกผม…ได้โปรด…อย่าบอกผม
มันคือความลุ่มหลงของผม
เป็นความหลงใหลของผมเอง…
“แฮ่ก…แฮ่กๆ”เสียงหอบหายใจดังขึ้นจากคนที่วิ่งออกมาจากห้องนั้น ชายหนุ่มหลบซ่อนอยู่ตรงซอกทางเดินในบ้านหลังใหญ่ที่มันควรจะเป็นเรือนหอของตนเองกับคนรักแต่ตอนนี้มันหลายเป็นขุมนรกสำหรับเค้าไปเสียแล้ว…
สิ่งที่จำได้ก่อนจะมาที่นี่คือเค้าเดินเข้าไปหาว่าที่เจ้าสาวของตนเองในห้องแต่งตัวแต่ก็ไม่พบ พอลองเดินออกมาดูตามทางเดินของโรงแรมก็โดนอะไรบางอย่างทุบเข้าที่หัวก่อนจะสลบไป พอรู้สึกตัวขึ้นมาอีกทีก็มาอยู่ในที่แห่งนี้เสียแล้ว
แถมเมื่อครู่…เค้าเพิ่งดื่มเลือดของเจ้าสาวเค้าที่ตอนนี้คง…
“คิกๆ…”เสียงหัวเราะตามทางเดินสร้างความขนลุกให้กับจองแดฮยอน อดคิดไม่ได้ว่าถ้าร่างเล็กเจอตัวเค้าจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง…จะต้องมีอันเป็นไปแบบฮโยซองรึเปล่า…
“อย่าหลบเลยฮะพี่แดฮยอน…พี่หลบผมไปไม่ได้หรอก…คิกๆ…”
ความหวาดกลัวแทรกเข้ามาในจิตใจ…ใครจะไปคิดว่าเด็กตาใสที่เค้าเคยคบเมื่อสองปีก่อนจะกลายมาเป็นคนที่กำลังตามล่าเค้าอยู่ตอนนี้…บอกใครๆก็ไม่เชื่อหรอกว่าเด็กที่ดูท่าทางไร้เดียงสาอย่างมุมจงออบจะกลายมาเป็นแบบนี้ไปได้
“อยู่ไหนน้าพี่แดฮยอน~…ออกมาเถอะฮะ ผมไม่ตัดขาพี่หรอกฮะ…คิกๆ”
ของในร่างกายเริ่มมาจุกอยู่ที่คอ ไม่อยากคิดสภาพเลยว่าตอนนี้ร่างของหญิงสาวจะเป็นยังไงในเมื่อมุนจงออบกลายเป็นปีศาจแบบนี้ไปแล้ว…
เสียงใสที่ดังอยู่เมื่อครู่เริ่มหายไปแล้วจนชายหนุ่มอดที่จะถอนหายใจออกมาไม่ได้ หัวใจยังคงเต้นตึกตักกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่ พอตั้งสติได้ก็เริ่มวิ่งหลบออกมาจากซอกทางเดิน
หนี…ต้องรีบหนี…แล้วไปแจ้งตำรวจ…
อีกแค่นิดเดียว…อีกแค่นิดเดียวก็จะถึงประตูบ้านแล้ว…
‘เปรี๊ยะ’
“อึก!...”ร่างของชายหนุ่มทรุดลงไปกองกับพื้นเพราะกระแสไฟฟ้าที่จู่ๆแล่นเข้ามาในกาย เสียงหัวเราะที่ดังขึ้นมาด้านหลังทำให้เค้ารู้ว่าตัวเองได้ทำพลาดครั้งใหญ่ไปเสียแล้ว…
เค้ารีบออกมาจากที่ซ่อนโดยไม่ทันได้ดูให้ดีว่าอีกคนอาจจะแอบอยู่…
“บอกแล้วไงฮะ…หนีผมไม่พ้นหรอก…คิก!”
หากผมได้กอดคุณแม้เพียงครั้งเดียว
ผมขอให้คุณเป็นคนรักของผมแค่ชั่วขณะหนึ่ง
ได้โปรด ได้โปรด ได้โปรด ผมขอร้อง
ให้เรา เรา เรา อยู่ด้วยกัน…อยู่ด้วยกัน
“ฮโยซอง! เตรียมตัวได้แล้วนะ พิธีใกล้จะเริ่มแล้ว”
“รู้แล้วจ๊ะ…”
หญิงสาวหันไปพูดกับมารดาของตนเองก่อนที่จะหันกลับมามองรูปถ่ายในมือ ใบหน้ายิ้มแย้มของคนสามคนในรูปทำเอาเธออดที่จะรู้สึกผิดไม่ได้ ยิ่งเห็นมือสองมือของคนที่เธอรักทั้งสองคนกำลังจับกันไว้อยู่ยิ่งทำให้ความรู้สึกผิดเข้ามากอบกุมหัวใจ…
“เรารักกัน…จำไว้แค่นั้นนะฮโยซอง…อดีตมันก็คืออดีต เธอไม่ได้ทำอะไรผิดทั้งนั้น”
แม้คำพูดปลอบโยนของคนรักตอนที่ทั้งคู่ตัดสินใจบอกเรื่องทั้งหมดกับใครบางคนจะทำให้เธอรู้สึกชื้นใจขึ้นมาบ้างแต่ก็ยังอดที่จะรู้สึกแย่ไม่ได้ที่เธอนั้นได้ทำลายความไว้ใจของคนที่เธอรักไม่ต่างจากน้องชายแท้ๆไปเสียแล้ว…
แต่เรื่องของหัวใจ…ใครจะมาห้ามกันได้…
ตอนส่งการ์ดเชิญไปถึงจะลังเลอยู่แต่ก็ตัดสินใจส่งไปอยู่ดี…แค่อยากเห็นใบหน้ายิ้มแย้มนั้นอีกซักครั้งนึงถึงแม้อีกคนอาจจะฟื้นยิ้มให้กับเธอก็ตาม…
‘ก๊อก ก๊อก’
“มินฮวาเหรอ? เข้ามาได้เลย ฉันจะเสร็จแล้ว”
“มีความสุขจังเลยนะฮะ….”
“จ…จงออบ…”ดวงตากลมเบิกกว้างอย่างตกใจเมื่อเห็นที่เดินเข้ามาในห้อง ถึงแม้ในใจจะแอบดีใจอยู่ลึกๆก็ตามที่เด็กน้อยของเธอมาร่วมงานด้วย รอยยิ้มบางๆแบบที่เด็กหนุ่มชอบทำปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าไร้เดียงสา
“แต่ผมนี่สิ…เจ็บจะตายอยู่แล้ว…”
“พี่ขอโทษ…พี่ไม่ได้ตั้งใจจะแย่งแดฮยอนไปจากเราเลยนะ…”ร่างอรชรของหญิงสาวเดินเข้าไปใกล้กับคนตัวเล็กที่ก้มหน้าอยู่ น้ำเสียงเศร้าสร้อยของมุนจงออบทำให้เธอเจ็บปวดและรู้สึกผิดไม่น้อย…
“ไม่ต้องขอโทษหรอกฮะพี่ฮโยซอง…พี่ไม่ได้ทำอะไรผิดเลย…”จงออบเงยหน้าขึ้นมาสบตาหญิงสาวก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาบางๆให้เธออุ่นใจ แต่หากหล่อนสังเกตจะพบได้ว่ารอยยิ้มนั้นมันไม่เหมือนเดิมกับที่ผ่านมา…..
“เพราะไม่มีวันที่ใครจะแย่งของๆผมได้!!!”
ค่ำคืนนั้นไม่ได้เงียบเหงา
กับเหตุผลบางอย่างที่ไม่ได้แตกต่างไปจากธรรมดา
แต่ดูเหมือนสถานที่งดงามที่ผมเตรียมไว้
คงไม่ได้ทำให้คุณมีความสุขเสียเท่าไร
แม้เธอจะพูดออกมาไม่ได้ แต่ไม่เป็นไรที่รัก
มันไม่ได้ทำให้ผมยุ่งยากเลย
สัมผัสนุ่มนวลบริเวณแก้มของชายหนุ่มปลุกให้เค้าตื่นขึ้นมา ความรู้สึกช้าด้านที่ขาทำให้เค้านึกสงสัยก่อนที่ความสงสัยนั้นจะหายไปเมื่อเค้าเห็นเลือดเต็มขาของตนเอง…
“ตื่นซักทีนะ ผมปลุกพี่ตั้งนานเหนะ…”
“แก!!!”
“เจ็บเหรอฮะ? ขอโทษด้วยนะฮะพี่ผมไม่รู้ว่าเส้นไหนถึงจะเป็นเส้นประสาท…เลยกรีดเยอะไปหน่อย…”มือเรียวลูบไล้บาดแผลที่หน้าขาอีกคนอย่างนุ่มมือ อดที่จะเสียดายไม่ได้ว่าตนเองกรีดพลาดไปเยอะทำให้รอยออกมาไม่สวยเหมือนที่หวังไว้
“ทีนี้พี่ก็หนีผมไปไม่ได้แล้วนะฮะ…คิก!”
หยาดน้ำตาเปอะเปื้อนเต็มใบหน้าของชายหนุ่ม ที่อยู่ตรงหน้าเค้าไม่ใช่คนแล้วแต่เป็นเพียงปีศาจตนนึงเท่านั้น นึกสมเพชตัวเองที่ตอนนนี้แม้แต่จะส่งเสียงสะอื้นยังทำไม่ได้เลย แค่ขยับยังขยับแทบไม่ได้ในเมื่อมือของเค้าถูกมัดไว้กับเก้าอี้เช่นนี้แถมขาก็ยังมาใช้การไม่ได้อีก
“ชุดนี้สวยมากมั้ยฮะ~ คิกๆ”
ร่างโปร่งของจงออบถือชุดกระโปรงสีขาวที่เค้าพอจำได้ว่ามันเป็นชุดของว่าที่เจ้าสาวของเค้า รอยเลือดและรอยขาดบนชุดนั้นยิ่งเป็นตัวยืนยันว่านั้นใช่ชุดของฮโยซองจริงๆ แถมพอก้มลงมาดูตัวเองก็พบว่าเค้ากลับมาใส่ชุดเจ้าบ่าวที่เค้าได้ใส่ในตอนแรก
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นหละฮะ? ไม่สวยเหรอ? ผมอุส่าเตรียมทั้งห้อง เตรียมทั้งชุดนี้ไว้เพื่อพี่เลยนะ…”มุนจงออบหมุนตัวไปรอบๆร่างของแดฮยอนก่อนจะนั่งลงบนตักของชายหนุ่ม ร่างบางเบ้ปากน้อยๆเมื่อเห็นว่าอดีตคนรักของตนเองดูไม่มีความสุขเลย
“เป็นอะไรไปฮะ? ไม่ต้องกลัวหรอกนะฮะ…ความตายมันไม่น่ากลัวหรอก…”กลีบปากนุ่มกดลงบนปากของชายหนุ่ม ลิ้นเล็กเลียรอบริมฝีปากหนาอย่างต้องการลิ้มรสชาติแต่ก็ต้องถอนออกมาเมื่อเห็นว่าร่างของชายหนุ่มกำลังสั่น……
“ผมสัญญานะว่ามันจะไม่เจ็บมาก…”
“ถึงนายจะฆ่าฉันไป…แต่ยังไงคนที่ฉันรักก็คือฮโยซองอยู่ดี ไม่ใช่นาย!!!”แดฮยอนรวบรวมความกล้าตะโกนใส่หน้าร่างบางที่นั่งอยู่บนตักของตนเอง จงออบหัวเราะออกมาเมื่อเค้าพูดจบก่อนจะเหยียดยิ้มมุมปาก ใบหน้าเรียวก้มลงมากระซิบข้างๆหูเค้า
“แล้วใครว่าผมรักพี่หละครับ…”
สู่สุขคติ…เพื่อฉัน…เถอะนะที่รัก
ชายหนุ่มตัวเล็กส่งยิ้มกริ้มออกมาขณะยืนมองบ้านสีขาวหลังเล็กค่อยๆกลายเป็นตอตะโกพร้อมๆกับเปลวเพลิงขนาดใหญ่ที่ลุกมอดไหม้จนบ้านหลังนั้นค่อยๆกลายเป็นเถ่าถ่านไปพร้อมๆกับคนที่ถูกทิ้งไว้ในบ้านหลังนั้น
“หึ!...สมควร….”
มือเรียวลูบไล้ใบหน้าหวานของหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมแขนของตนเอง นางฟ้าของเค้ายังคงหลับสนิทเนื่องจากยาสลบที่เค้าให้ไป ดวงหน้าที่เค้าหลงใหลกำลังหลับตาพริ้มอย่างมีความสุขทำเอาเค้าอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้…
นางฟ้าของเค้าปลอดภัยจากปีศาจร้ายแล้ว…
“นางฟ้าอย่างพี่ไม่เหมาะที่จะอยู่บนสวรรค์มากกว่าจะมาเกลือกกลั้วอยู่บนโลกมนุษย์แบบนี้นะครับพี่ฮโยซอง…”มุนจงออบก้มลงไปประทับจุมพิตลงบนหน้าผากของหญิงสาว ปีกสีดำค่อยๆสยายออกมาพร้อมกับวงแหวนบนศีรษะของชายหนุ่ม…
เทวดาปีกสีดำ…ตามจิตใจที่บิดเบี้ยวของตน
“กลับไปที่ของเรากันเถอะครับ…พี่อยู่ที่นี้มานานมากเกินไปแล้ว…”เทวดาหนุ่มกระพือปีกของตนเองพร้อมกับพาร่างของนางฟ้าที่ตนเองรักกลับขึ้นไปยังที่ๆนางควรจะอยู่โดยไม่ลืมที่จะหันกลับไปมองซากบ้านหลังเมื่อครู่ที่ร่างของมนุษย์สกปรกคนนั้นยังอยู่ข้างใน
“”พี่สะอาดเกินกว่าที่ผมจะยกพี่ให้กับมันได้…เข้าใจผมด้วยนะครับ…อีกไม่นานพี่ก็จะลืมมัน…”ชายหนุ่มฉีกยิ้มออกมา พี่ฮโยซองของเค้ายังบริสุทธิ์เกินไปที่จะต้องโดนทำลายเพราะมนุษย์หน้าโง่เพียงแค่คนเดียว อีกอย่างพี่ฮโยซองคงจะไม่โกรธหรอก…
เพราะนี่ใช่ครั้งแรกที่ไหน…
รอยยิ้มอาบยาพิษของเทวดาที่คร่าชีวิตคนมานักต่อนักแล้ว…
เพียงแค่มนุษย์หน้าไหนแตะต้องนางฟ้าของเค้า…
เทวดาผู้นี้ก็พร้อมจะลงมือสังหารมันทันที!!!
“แล้วเราก็ได้อยู่ด้วยกันเหมือนเดิมแล้วนะฮะ…”
เพราะผมมีความสุขเหลือเกินที่เราได้อยู่ด้วยกันแบบนี้
อย่ากังวลอีกเลย
ผมจะอยู่ข้างๆคุณและปกป้องคุณไปตลอดกาล…
TALK: สาบานได้ว่ามันคือฟิคแดออบ....
ตอนแรกมันต้องเป็นกระซวกไส้แล้วตายตามแต่เราไม่สามารถทำร้ายฮโยซองได้T T
ไอแอมซอรี่เบบี้TT TT
Music Playlist at MixPod.com
ความคิดเห็น