คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [OS] Prisoner
Author :: Zenjuri
Pairing:: BangChan
Rating :: NC 15+
Note :: ฉลองฟลว.บังชานเบบี้ครบ300คนตามที่สัญญา
________________________________________________________________________________________
Prisoner…นักโทษ...
เค้าก็คงไม่ต่างจากนักโทษคนนึงสินะ…
สายฝนที่กำลังโหมกระหน่ำอยู่ด้านนอกนั้นไม่สามารถ เรียกความสนใจของคนสองคนในห้องนอนที่กำลังร้อนระอุนี้ได้เลย ทั้งๆที่เครื่องปรับอากาศยังทำงานได้ดีอยู่แต่ดูเหมือนจะไม่สามารถดับความ ร้อนในกายของทั้งคู่ได้เลยแม้แต่น้อย…
Ctrl+V to read
“อ๊า!….จ…เจ็บ…อื้มมมมมมมม~”เสียง หวานใสครางออกมาลั่นก่อนจะถูกกลบด้วยริมฝีปากของชายหนุ่มที่ทาบทับลงมา ลิ้นหนาสอดแทรกเข้าไปภายในโพรงปากอุ่นร้อนทักทายลิ้นเล็กที่รอคอยอยู่ เล็บคมจิกลงบนแผ่นหลังของร่างสูงอย่างต้องการระบายอารมณ์ กลีบปากหนาละออกมาก่อนจะเลื่อนมาขบกัดใบหูเล็กพร้อมๆกับสะโพกที่ยังคงเร่ง จังหวะการกระแทกกระทันเนื่องจากใกล้จะถึงจุดสูงสุดของบทรักร้อนแรงในครั้ง นี้แล้ว
“เบาๆหน่อยสิ…เดี๋ยว คนอื่นก็ได้ยินหมดหรอก”ร่างสูงกระซิบข้างๆใบหูนุ่มก่อนจะขบกัดอีกซักที กลีบปากหนาค่อยๆไล่ลงมาตั้งแต่ใบหูจนถึงแผ่นอกที่แอ่นรอคอยสัมผัสจากเค้า อยู่ ร่องรอยช้ำจากการกระทำของเค้าปรากฏขึ้นชัดทั่วร่างกาย ฟันคมๆกัดลงบนไหล่จนห่อเลือดก่อนจะหันไปทำรอยที่อื่นบ้าง…
“จ…จะไปแล้ว…อ๊า~”หยาด น้ำสีขาวขุ่นไหลออกมาเปอะเปื้อนหน้าท้องแกร่งแต่ดูเหมือนชายหนุ่มจะไม่สนใจ อะไรมากนักกลับยิ่งเร่งจังหวะกระแทกเพียงไม่นานน้ำอุ่นร้อนก็พุ่งเข้าไปจน ล้นทะลักออกมาด้านนอก ชายหนุ่มหอบหายใจเล็กน้อยก่อนจะถอนกายออกมา จัดการแต่งตัวให้กลับไปอยู่ในสภาพเดิมอย่างตอนเข้ามาในห้องนี้
“จะไปแล้วเหรอ?”
“เซลโล่กลัวเสียงฟ้าร้องเดี๋ยวตื่นขึ้นมาร้องไห้หาฉันแล้วจะยุ่งไปเปล่าๆ”
“เป็นห่วงจังเลยนะ…”ส่งรอยยิ้มบางๆไปให้คนที่กำลังเดินไปที่หน้า ประตูห้องก่อนที่ชายหนุ่มคนนั้นจะหันกลับมาพร้อมกับส่งรอยยิ้มแบบเดียวกัน นั้นกลับมาให้ ดวงตาคมไร้อารมณ์จับจ้องมาที่เค้าพร้อมกับส่งคำพูดที่เสียดแทงเข้าไปในใจ
“ก็เซลโล่เค้าเป็นคนที่ฉันรักนิ ไม่เหมือนนายหรอกคิมฮิมชาน”
“แต่สุดท้ายนายก็มาหาฉันไม่ใช่เหรอ? ยงกุก”
“ก็แค่เวลาแบบนี้ เพราะยังไงคนที่ฉันเลือกก็คือเค้า…ไม่ใช่ของเล่นอย่าง นาย”บังยงกุกว่า ดวงตาคมที่ร่างโปร่งชอบมองนั้นยังคงเต็มไปด้วยความเย็นชาเหมือนเคย ชายหนุ่มสาวเท้าเข้ามาใกล้ๆเค้าก่อนจะเชยใบหน้าหวานขึ้นมา
“ตัวจริงกับของเล่น มันต่างกันมากรู้มั้ยฮิมชาน? ถ้ายังอยากให้ฉันมาหาก็ทำตัวให้น่ารักๆหน่อย อย่าทำตัวแบบวันนี้อีกเข้าใจมั้ย?”มือ หนาลูบแก้มนุ่มเบาๆรอยยิ้มอบอุ่นถูกวาดลงบนใบหน้าคม ถ้าเป็นคนอื่นคงหลงไปกับรอยยยิ้มนี้แล้ว แต่ไม่ใช่กับคนที่รู้จักผู้ชายคนนี้ดีที่สุดอย่างเค้า คนๆนี้เคยมีความจริงใจให้ใครที่ไหนหละ? ยกเว้นคนของเค้าเอง
“หวังว่าจะเข้าใจที่ฉันพูดนะ? อย่าทำแบบนี้อีก!!”
สิ้นคำพูดนั้นใบหน้าหวานก็หันขวับไปตามแรงที่ฝ่ามือของยงกุกฟาดลงมา รอยมือปรากฏเด่นชัดบนใบหน้า มุมปากนั้นมีเลือดไหลออกมาเล็กน้อย ยงกุกใช่คนแรงน้อยซะที่ไหนหละ โดนแค่นี้ถือว่าน้อยกว่าปกติที่เคยโดนด้วยซ้ำ…
เค้าผิดเองที่หนังสือที่ตัวเองอยากอ่านดันอยู่สูงมาก ไปหน่อย พอหยิบไม่ถึงเลยเอาเก้าอี้มาปีนหยิบแล้วตอนนั้นเซลโล่ดันเรียกเค้าพอดีเลย ตกใจเสียหลักคว้าของบนชั้นลงมา พอน้องถลามารับตัวเค้าที่ตกลงมาไม่ให้กระแทกพื้นเลยโดนของบนชั้นหล่นใส่ เต็มๆจนได้แผล..ยง กุกพอกลับมาแล้วเห็นว่าน้องตัวมีแต่แผลก็หัวเสีย ยิ่งพอรู้ว่าเป็นเพราะเค้าต่อหน้าคนอื่นเจ้าตัวก็ยังนิ่งๆพอมาอยู่ด้วยกัน แล้วก็เอาแต่โทษเค้า หาว่าเค้าตั้งใจทำให้น้องเจ็บเพราะอิจฉา…
ในสายตาของบังยงกุกหนะเซลโล่ก็เหมือนกับเป็นเจ้าหญิงน้อยทำอะไรก็ถูกก็ดีเสมอ ในขณะที่เค้าเป็นเพียงแม่มดที่ต่อให้ทำดีแค่ไหนถ้าเจ้าชายอย่างยงกุกไม่เห็นค่าซะอย่างก็ไม่มีความหมาย
แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น…ก็ยังยอมให้ตลอด
‘ปัง!’
ร่างโปร่งที่นั่งอยู่บนเตียงถอนหายใจออกมาเบาๆเมื่อ เห็นว่าชายหนุ่มออกจากห้องไปแล้ว นิ้วเรียวลูบบริเวณมุมปากที่แตกเพราะแรงตบเมื่อครู่เบาๆ แผลแค่นี้ยังเล็กน้อยนักถ้าเทียบกับจิตใจที่บอบช้ำไปกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แล้วก็ไม่รู้…
“จะขังฉันไว้อีกนานแค่ไหน…บังยงกุก…”
อีกด้านคนที่เพิ่งออกมาจากห้องนอน ทันทีที่เปิดประตูออกมาก็เจอกับคนบางคนที่ดูเหมือนจะยืนรออยู่ ยงกุกเหลือบมองคนตรงหน้าเพียงชั่วครู่ก่อนจะเดินเลี่องไป แต่ก็ต้องหยุดเพราะเจ้ารุ่นน้องในวงที่เดินมาขวางหน้าเค้า
“เข้าไปทำอะไรที่ห้องพี่ฮิมชานมาเหรอครับ?”
“ไม่เกี่ยวกับนาย ไปนอนได้แล้ว”
“ถ้าพี่ไม่แคร์ก็ยกให้ผมเถอะครับ!”ขาที่กำลังก้าวเดินไปต้องหยุดเมื่อได้ยินคำพูดของเจ้าของโลโก้กระต่ายขาว มุมปากปรากฏรอยยิ้มขึ้นมา
“ไปถามฮิมชานเองดีกว่านะแดฮยอน ของแบบนั้นหนะไม่ต้องมาขอฉันหรอก เอาไปเลยก็ได้”
“พี่มันก็ดีแต่ปากนั้นหละ! พี่คิดอะไรอย่านึกว่าผมไม่รู้นะ”
“นายจะไปรู้อะไร ขนาดคนที่บอกว่ารู้จักฉันดีที่สุด เค้ายังไม่รู้เลยว่าฉันคิดอะไร ถ้านายมีเรื่องจะพูดแค่นี้ก็พอเถอะ เสียเวลาเปล่า ถ้าอยากได้ก็เอาไป”บังยงกุกชายตามองกระต่ายขาวตรงหน้าที่ดูเหมือนจะกลายเป็น สิงโตที่พร้อมจะเข้ามาขย้ำเค้าแล้ว หึ! เห็นแล้วน่าขำสิ้นดี ร่างสูงหมุนตัวเตรียมเดินกลับไปที่ห้องนอนแต่ประโยคส่งท้ายของกระต่ายขาวทำให้เค้าหยุดชะงักอีกครั้ง
“พี่มันก็แค่คนขี้ขลาดที่ไม่กล้ายอมรับความจริงเท่านั้นหละ!!!”
ขี้ขลาด?...คนอย่างบังยงกุกนี่นะขี้ขลาด?...
หึ!...เจ้าเด็กบ้า…
บางครั้งผมก็สงสัย…ภายใต้หน้ากากอันเย็นชานั่นซ่อนอะไรเอาไว้อยู่…
“คิดอะไรอยู่เหรอครับ?”
“อ้าว! แดฮยอน ตกใจหมดเลย”ร่างโปร่งที่กำลังนั่งครุ่นคิดอะไรบางอย่าง หันไปมองคนที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น ก่อนที่ร่างสูงจะเดินมานั่งข้างๆเค้า มือหนายกขึ้นมาลูบแก้มเค้าเบาๆพร้อมกับรอยยิ้มที่น้อยคนนักจะได้เห็นปรากฏ ขึ้นบนใบหน้า
รอยยิ้มที่จองแดฮยอนมีให้คิมฮิมชานแค่คนเดียว…
“ทำหน้าเครียดมากๆเดี๋ยวก็ได้หน้าแก่ก่อนวัยหรอกครับ…อ๊ะ!...หรือว่าแก่อยู่แล้ว?”
“ปากดีนะ! เดี๋ยวจับตีก้นเลยนิ!!”
“โอ๊ยยยยย~ กลัวจังเลยครับ อย่าตีผมเลยนะครับพี่ฮิมชานนี่~”
“ยังจะทำเป็นเล่นอีกนะ! พี่กล้าตีนายจริงๆนะแดฮยอน”
“ฮ่าๆ ไม่เล่นแล้วครับ ว่าแต่เมื่อกี้คิดอะไรอยู่เหรอครับ?”แด ฮยอนว่ามือหนาเลื่อนขึ้นมายี้หัวรุ่นพี่ของตนเองเบาๆอย่างเอ็นดู ถ้าไม่ติดอะไรนะเมื่อกี้อยากจะก้มลงไปฟัดแก้มซะด้วยซ้ำ ก็พี่ฮิมชานของเค้าน่ารักจริงๆนิ…มีก็แต่ใครบางคนเท่านั้นหละที่ไม่เคยเห็นความน่ารักนี่
“ก็..คิดเรื่องอะไรนิดหน่อยหนะ”
“ถ้าเป็นเรื่องพี่ยงกุก…ผมเองก็ไม่เข้าใจเหมือน กันว่าทำไมพี่ถึงยอมให้เค้าทำอะไรพี่ได้ขนาดนี้”นัยน์ตาคมหลุบต่ำมองคนตัว เล็กกว่าที่ก้มหน้าอยู่ รอยช้ำที่มุมปากเรียวนั้นไม่ต้องถามก็พอรู้ว่าใครเป็นคนทำ
“คงเพราะ…มีแค่เรื่องนี้ที่พี่จะใช้ผูกมัดเค้าไว้กับพี่ได้…”รอย ยิ้มเศร้าๆปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าเนียน ดวงตากลมโตมีหยาดน้ำตาคลออยู่น้อยๆ จนคนที่เห็นทนไม่ได้ต้องดึงร่างบางเข้ามากอดแน่น มือหนาลูบไล้แผ่นหลังที่กำลังสั่นเทิ้ม
“ผมไม่เข้าใจพี่เลยจริงๆนะ…คนที่ทำให้พี่ร้องไห้อย่างหมอนั่นมีดีตรงไหน…”
“…”
“เลิกทรมาณกับความรักแบบนี้เถอะครับ…”แดฮยอนเชยใบหน้าหวานขึ้นมา คราบน้ำตาที่เปื้อนอยู่บนใบหน้านั้นทำเอาเค้าแทบจะขาดใจให้ได้
ทำไมนะ…ทำไมคนที่ได้หัวใจของคนๆนี้ไปถึงเป็นคนพรรค์นั้น…คนขี้ขลาดที่ไม่กล้ายอมรับความจริงแบบพี่ยงกุก…
“ทรมานแค่นี่มันยังเล็กน้อย…ถ้าเทียบกับการที่พี่ได้อยู่ข้างๆเค้า…ถึงจะแค่ช่วงสั้นๆ แต่ก็ยังดีกว่าพี่ต้องอยู่โดยไม่มีเค้าข้างๆ”
“ถ้าเป็นผม…จะไม่ทำให้พี่ต้องเจ็บหรือร้องไห้เด็ดขาด…”
“พี่เคยบอกนายไปแล้วไม่ใช่เหรอแดฮยอน…คนๆเดียวที่ทำให้พี่เจ็บหรือร้องไห้ได้มีแค่ยงกุก…เพราะเค้าเป็นคนๆเดียวที่พี่รัก”ฮิมชานส่งยิ้มบางๆในกับอีกฝ่าย อ้อมกอดของแดฮยอนอุ่นมาก…แต่ก็ยังอุ่นสู้เวลาที่เค้ากอดยงกุกไม่ได้…
“ถ้าวันไหนที่พี่ทนไม่ไหวจริงๆ…นายช่วยมาพาพี่ออกไปจากกรงขังนี้ทีนะแดฮยอน…”
“ขอโทษทีนะ บังเอิญฉันไม่อนุญาติ”เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นก่อนที่ร่างเล็กจะถูกดึงออกจากอก ของแดฮยอน ลำแขนแกร่งรวบเอวฮิมชานเข้ามาในอ้อมอกอย่างแสดงความเป็นเจ้าของ ดวงตาสีเข้มมองหน้ากระต่ายขาวเพียงชั่วครู่ก่อนจะพาร่างโปร่งเข้าไปในห้อง
“หึ! ทีเมื่อวานบอกจะเอาไปก็เอาไป…วันนี้มาทำตัวเป็นเจ้าของ…”ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอเบาๆพลางส่ายหัวน้อยๆ นัยน์ตาสีนิลมองประตูห้องที่เพิ่งปิดไปก่อนจะถอนหายใจออกมาน้อยๆ
“จะปากแข็งได้นานอีกซักเท่าไรเชียว…”
“โอ๊ย!!! ฉันเจ็บนะยงกุก!!!”คิมฮิ มชานดิ้นไปมาบนเตียงเพื่อสลัดมือที่บีบแขนของเค้าไว้แน่นแต่เพราะขนาดตัว ต่างกันมากทำให้ดิ้นไม่หลุดเสียที พอเงยหน้าขึ้นมามองชายตรงหน้าก็เห็นแค่เพียงความโกรธที่สะท้อนออกมาจากดวงตา สีเข้ม
โกรธอะไร? เค้าคุยกับคนอื่นก็ผิดเหรอ?
“กล้าดียังไงถึงคิดอยากจะไปจากฉัน!!!”
“ทำไมฉันจะไปไม่ได้หละยงกุก? เราไม่ได้เป็นอะไรกันนิ ฉันมันก็แค่ของเล่นที่นายอยากเขี่ยทิ้งอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?”
“อย่ามาย้อนฉันนะคิมฮิมชาน!!!”
“ทำไม? พูดแค่นี้ก็ผิดด้วยเหรอ? หรือฉันทำอะไรก็ผิดไม่หมดทุกอย่าง???”
“ไม่ใช่นะ…โธ่เว้ย!!!”ฝ่ามือหนา ถูกยกขึ้นมา ร่างโปร่งหลับตาเตรียมรับความเจ็บที่กำลังจะได้รับหากแต่สิ่งที่ได้รับกลับ เป็นความอบอุ่นที่แผ่ซ่านมาจากแผงอกแกร่งพร้อมกับท่อนแขนที่กอดรัดร่างของ เค้าเอาไว้แน่น ถ้าสังเกตดีๆจะเห็นได้ชัดว่าร่างของบังยงกุกกำลังสั่น…
ยงกุก…คนที่ชอบทำร้ายเค้า…กำลังกอดเค้าไว้อยู่…
แถมยังตัวสั่นแบบนี้อีก…
“อย่าไป…ห้ามนายไปจากฉันเด็ดขาด”ยงกุกว่าก่อนที่แขน แกร่งทั้งสองข้างจะกอดรัดร่างโปร่งไว้แน่นยิ่งกว่าเดิม ใบหน้าคมเกยอยู่บนไหล่ของฮิมชานพร้อมกับคำพูดที่เปร่งออกมาข้างๆใบหูของเค้า ราวกับอยากให้คำพูดนั้นซึมซับเข้าไปในจิตใจของเค้า
“ห้ามนายรักใครนอกจากฉันนะ…ฮิมชาน”
อาจจะจริงตามที่แดฮยอนว่า…
บังยงกุกคนนี้มันก็แค่คนขี้ขลาด…
คนขี้ขลาดที่ไม่กล้ายอมรับตัวเองว่า…รักคิมฮิมชาน
ที่บอกว่าคนที่ตัวเองรักคือเซลโล่อะไรนั่นก็แค่ข้ออ้าง…เอาไว้เตือนตัวเองไม่ให้แสดงความรู้สึกออกมา
ที่ตอนนั้นตบหน้า…ไม่ใช่เพราะโทษว่าทำให้เซลโล่บาดเจ็บ แต่เป็นเพราะห่วงจนแทบบ้าเลยอยากให้รู้สึก
ที่ชอบทำให้เสียใจ…ก็เพราะถ้าแสดงความห่วงใยออกไป กลัวว่าอะไรบางอย่างที่เก็บไว้อยู่มันจะระเบิดออกมา
เพราะรักมาก…จนกลัวว่าถ้าบอกไป…ความรู้สึกที่เค้ามีให้จะทำร้ายคนๆนี้ในซักวันนึง
“คิมฮิมชาน! ฉันจะบอกคำๆนี้กับนายแค่ครั้งเดียวเพราะฉะนั้นตั้งใจฟังด้วย!!!”ฝ่า มือหนาคว้าหมับเข้าที่คางของคนตรงหน้าจะเชยขึ้นมาให้มองหน้าตัวเอง ใบหน้าที่ปกติจะสงบเยือกเย็นตอนนี้กลับขึ้นสีแดงซ่านแถมยังดวงตาที่กลิ้ง กลอกไปมาอีก ทำเอาคนตัวเล็กในอ้อมกอดหลุดขำกับท่าทีของชายหนุ่ม ก็ยงกุกเคยมาดหลุดแบบนี้ซะที่ไหนหละ?
“ฉันรักนายนะ!!! เห้ย! ฮิมชานร้องไห้ทำไม!?! ฉัน ทำอะไรผิดเหรอ”เจ้าของฉายานักฆ่าประจำวงร้องขึ้นมาหลังจากที่จู่ๆ ดวงตาคู่สวยหลั่งน้ำตาออกมา ทำเอาคนที่ไม่เคยปลอบใจหรือสนใจอย่างเค้าหันซ้ายหันขวาไปมาอย่างทำอะไรไม่ ถูกจนคนตัวเล็กหลุดขำออกมาทั้งน้ำตา
“ก…ก็คนมันดีใจนิ…ค…เคยคิดที่ไหนหละว่าชาตินี้จะได้ยินคำนี้จากปากนาย…นายเล่นบอกฉันมาตลอดว่านายรักเซลโล่…แถมไอ้ท่าทางหลุดมาดนั้นด้วย ปกตินายเล่นทำหน้าเย็นชาใส่ฉันตลอดเวลาเลยนิ”
“ก็คนมันไม่เคยมีความรักนิ…เลยทำตัวไม่ถูก…เอาแต่ใช้คนอื่นเป็นเครื่องมือตีตัวออกห่างจากนาย…โธ่เว้ย! อย่าขำดิ!! ไม่งั้นไม่พูดแล้วนะแค่นี้ก็อายจนไม่รู้จะทำตัวยังไงอยู่แล้ว!!”ยงกุกตะโกนใส่ฮิมชานที่นั่งหัวเราะท่าทีของเค้าเสียยกใหญ่ ก็แหม…ยงกุกเคยทำตัวแบบนี้ซะทีไหนหละ
“ฉันกลัวว่าความรู้สึกที่มีให้นายมันจะระเบิดออกมา สักวันจนฉันเก็บมันไว้ไม่อยู่ เลยทำตัวเย็นชา ทำร้ายนาย บอกแต่ว่านายเป็นแค่ของเล่น เอาเซลโล่มาเป็นโล่กั้นตัวเองจากนาย หวังว่านายจะทนฉันไม่ได้จนหนีไปจากฉันเอง…จนพอได้ยินนายคุยกับแดฮยอนเมื่อกี้ถึงรู้ว่า…ถ้านายไปจริงๆ…ฉันคงอยู่ไม่ได้…”ร่างสูงดึงคนตัวเล็กกว่ามานั่งบนตักของตัวเองก่อนจะโยกไปมา
“ความจริงก็แอบคิดไว้นะว่าถ้านายจะไปจริงๆ ฉันก็จะไปลากนายกลับมาเองนี่หละ แต่พอได้ยินนายพูดเราไม่ได้เป็นอะไรกันมันก็เลยปรี๊ดแตกขึ้นมาจนลืมไปหมด ทุกอย่างเลย”
“นี่! ฮิมชานฉันอาจจะไม่ใช่คนที่ดีมากนัก…ชอบทำให้นายเสียใจ…แต่ฉันก็รักนายจริงๆนะ…ยกโทษให้ฉันได้มั้ย?”
“นี่พ่อคุณ ของ่ายไปป๊ะ? นายทำอะไรฉันไว้ตั้งหลายอย่างคิดว่าแค่คำบอกรักง่ายแบบนั้นกับขอโทษแค่นี้มันจะให้ยกโทษให้ง่ายเกินไปมั้ย? ฉันไม่กลับไปเป็นฮิมชานคนเก่าที่คอยให้นายรังแกหรอกนะ!!!”ร่างโปร่งจ้องใบหน้าคมตาเขม่น ทำเอาชายหนุ่มใจหายก่อนที่ยงกุกจะก้มหน้าลงเมื่อเห็นว่ามือเรียวสวยถูกยกขึ้นมาเตรียมจะตบเค้า
…จริงสิ…ก็ทำเค้าไว้ตั้งเยอะนิ…
ใครจะไปยกโทษให้ง่ายๆ…
“อ๊ะ!”ยงกุกร้องออกมาเบาๆเมื่อสัมผัสที่เค้าได้รับ ไม่ใช่ความเจ็บจากการถูกตบแต่เป็นความนุ่มนวล มือเรียวลูบใบหน้าของเค้าอย่างเบามือก่อนจะส่งยิ้มสดใสให้
“ถ้าจะให้ยกโทษให้ ต่อไปนี้นายต้องเป็นแฟนที่ดีของฉัน แล้วก็ห้ามทำร้ายฉันอีก! โอเคมั้ย? แล้วก็ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะหนีนายไปไหนด้วย ถ้าจะไปฉันก็ไปตั้งแต่สามปีก่อนแล้วไม่รอให้ถึงตอนนี้หรอก!!”ใบหน้าเรียวซุกลงที่แผงอกอบอุ่นบนใบหน้ามีรอยยิ้มบางๆประดับไว้อยู่ ตอนนี้…ทั้งมีความสุข ทั้งอุ่นใจเป็นที่สุดเลย…
“ลองนายหนีไปจากฉันดูสิ…พ่อจะจับขังอยู่ในห้องสามวันสามคืนทำจนเดินไม่ได้เลย!!!”
Talk: เอา หละ!!! ฉลองที่บังชานเบบี้ครบ300คน ขอบคุณที่ติดตามและสนับสนุนนะคะ!!! ที่ลงวันนี้เพราะบังชานเบบี้ครบรอบหนึ่งเดือนพอดีด้วยหละ ใครจำกันได้บ้าง? มา! เข้าเรื่องกันก่อน PrisonerมันตัดๆรวบๆมากเลยT T ความจริงอยากเขียนเป็นSFซักสองตอนแต่เพราะโดนคำว่าOSจากหลายๆคนมาประทับ เต็มๆหน้าเลยต้องรวบๆเนื้อเรื่องหน่อย ไม่ได้แต่งฟิคมานานมาก เกือบปีแล้วมั้ง? พอมานั่งแต่งเรื่องนี้เลยรู้ว่าภาษาตกไปมาก= =; แต่!!! เราอาจจะ(เน้นอาจจะ)เจอPrisonerฉบับเป็นFic เพราะติดใจกับเรื่องนี้มาก=.,=
ขอบคุณนะคะที่ติดตาม> < (โค้งงามๆ)
Music Playlist at MixPod.com
ความคิดเห็น