ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : มิตรภาพ
.............. บ้านแพรว...................
“ติ๊งต่องๆๆๆๆๆ” เสียงออดหน้าบ้านดังขึ้น
“มาแล้วจ๊ะๆๆ อ้าวหนูฟ้า” แม่แพรวทักขึ้นเมื่อเห็นแขกที่มาเยือน
“สวัสดีค่ะคุณแม่” ฟ้ายกมือไหว้อย่างอ่อนหวาน
“จ๊ะ เข้ามาข้างในก่อนสิจ๊ะยัยแพรวเห็นกลับมาก็หมกตัวอยู่ในห้องนอนไม่ยอมออกมาเลย” แม่แพรวพูดขึ้น
“หรอคะ” ฟ้าพูดเสียงเบา
“จ๊ะ ทะเลาะกันกับหนูรึป่าวลูก” แม่แพรวหันมาถาม
“ก็มีเรื่องเข้าใจผิดนิดหน่อยน่ะค่ะ” ฟ้าพูด
“แพรวเป็นคนอ่อนไหวมีอะไรก็พูดกันดีๆนะลูก”
“ค่ะ งั้นหนูขอขึ้นไปหาแพรวได้ไหมคะ”
“จ๊ะ” แม่แพรวยิ้มให้ฟ้า ก่อนที่ฟ้าจะเดินขึ้นไปข้างบน ก่อนที่จะค่อยๆ เอื้อมมือไปบิดลูกบิด ก่อนที่ฟ้าจะเดินไปนั่งบนที่นอนที่แพรวกำลังนอนหันหลังให้อยู่
“แม่คะ แพรวอยากอยู่คนเดียวค่ะ” แพรวพูดขึ้น
“แพรว” ฟ้ารียกเพื่อนสาวเสียงเบา
แพรวชะงักกับเสียงที่คุ้นเคยก่อนจะหันขวับมาดู และได้พบกับใบหน้าที่แสนเศร้าของเพื่อนสาว ความโกรธความน้อยใจที่เพื่อนโกหกทำให้เธอผุดลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
“แพรว..........เรา”
“ออกไปนะฟ้า เราไม่มีเพื่อนอย่างเธอ!!!” แพรวตะโกนขึ้นก่อนที่ฟ้าจะทันพูดอะไร ฟ้าถึงกับน้ำตาคลอ
“แพรวฟังเราก่อนได้ไหม” ฟ้าพยายามพูด
“ไม่เธอจะโกหกอะไรเราอีกฟ้า แค่นี้ยังไม่พออีกหรอ”
“ใช่แพรวเรายอมรับว่าเรากับพี่พลเป็นแฟนกัน” ฟ้าโพล่งขึ้น
“แล้วทำไมเธอไม่บอกเราล่ะฟ้า เธอสนุกนักหรอที่เห็นเราพร่ำเพ้อถึงพี่เค้า เธอสนุกมากใช่ไหม!!!”
“ไม่นะแพรว ไม่ใช่อย่างนั้น เราลำบากใจมากแต่เราไม่อยากทำให้เธอเสียใจ เพราะถ้าเธอรู้เธอต้องโกรธเรา เรารักเธอมากนะแพรว” ฟ้าพูดขึ้นก่อนที่จะเอื้อมมือไปจับมือเพื่อนสาว
“ไม่จริง ถ้าเธอบอกเราสักคำเราจะไม่โกรธเธอเลย แต่นี่เธอโกหกเรา” แพรวสะบัดมือออกก่อนจะพูดต่อว่าทั้งน้ำตา
“แพรวเรารู้ว่าเธอเสียใจ แต่ตอนนี้เรากับพี่พลก็ไม่มีอะไรกันแล้ว เรา 2 คนเลิกกันแล้ว” ฟ้าพูดขึ้นมา
แพรวชะงัก ก่อนจะหันมามองเพื่อนสาว ภาพเบื้องหน้าของเธอ คือ เพื่อนสาวที่กำลังร้องไห้ด้วยความเสียใจ
“แล้วเธอไม่ได้รักพี่พลหรอฟ้า” แพรวถามขึ้น
“รักสิ แต่ฉันรักเธอมากกว่าเพราะเธอเป็นเพื่อนคนเดียวที่ฉันมีนะแพรว” ฟ้าพูดขึ้นก่อนจะเงยหน้ามองเพื่อนสาว
“ฟ้า......เธอไม่จำเป็นต้องทำถึงขนาดนั้นก็ได้ เราก็ไม่ได้โกรธที่เธอเป็นแฟนกับพี่พลหรอกนะ แต่เราแค่น้อยใจที่เธอปิดบังความจริงกับเราเท่านั้นเอง” แพรวพูดขึ้น
“ไม่หรอกแพรว ยังไงเรากับพี่พลก็คงจะสายไปแล้วล่ะ” ฟ้าพูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา
“แต่ฟ้า......”แพรวพยามพูดขึ้น
“อย่าพูดเลยแพรวต่อไปนี้ฟ้าจะช่วยให้แพรวสมหวังกับพี่พลเอง” ฟ้าพูดขัดขึ้น
“ฟ้า........”แพรวมองหน้าเพื่อนสาวก่อนที่จะโอบกอดเพื่อนสาวไว้ด้วยความรักแห่งมิตรภาพที่ทั้ง 2 มีให้กัน
“ติ๊งต่องๆๆๆๆๆ” เสียงออดหน้าบ้านดังขึ้น
“มาแล้วจ๊ะๆๆ อ้าวหนูฟ้า” แม่แพรวทักขึ้นเมื่อเห็นแขกที่มาเยือน
“สวัสดีค่ะคุณแม่” ฟ้ายกมือไหว้อย่างอ่อนหวาน
“จ๊ะ เข้ามาข้างในก่อนสิจ๊ะยัยแพรวเห็นกลับมาก็หมกตัวอยู่ในห้องนอนไม่ยอมออกมาเลย” แม่แพรวพูดขึ้น
“หรอคะ” ฟ้าพูดเสียงเบา
“จ๊ะ ทะเลาะกันกับหนูรึป่าวลูก” แม่แพรวหันมาถาม
“ก็มีเรื่องเข้าใจผิดนิดหน่อยน่ะค่ะ” ฟ้าพูด
“แพรวเป็นคนอ่อนไหวมีอะไรก็พูดกันดีๆนะลูก”
“ค่ะ งั้นหนูขอขึ้นไปหาแพรวได้ไหมคะ”
“จ๊ะ” แม่แพรวยิ้มให้ฟ้า ก่อนที่ฟ้าจะเดินขึ้นไปข้างบน ก่อนที่จะค่อยๆ เอื้อมมือไปบิดลูกบิด ก่อนที่ฟ้าจะเดินไปนั่งบนที่นอนที่แพรวกำลังนอนหันหลังให้อยู่
“แม่คะ แพรวอยากอยู่คนเดียวค่ะ” แพรวพูดขึ้น
“แพรว” ฟ้ารียกเพื่อนสาวเสียงเบา
แพรวชะงักกับเสียงที่คุ้นเคยก่อนจะหันขวับมาดู และได้พบกับใบหน้าที่แสนเศร้าของเพื่อนสาว ความโกรธความน้อยใจที่เพื่อนโกหกทำให้เธอผุดลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
“แพรว..........เรา”
“ออกไปนะฟ้า เราไม่มีเพื่อนอย่างเธอ!!!” แพรวตะโกนขึ้นก่อนที่ฟ้าจะทันพูดอะไร ฟ้าถึงกับน้ำตาคลอ
“แพรวฟังเราก่อนได้ไหม” ฟ้าพยายามพูด
“ไม่เธอจะโกหกอะไรเราอีกฟ้า แค่นี้ยังไม่พออีกหรอ”
“ใช่แพรวเรายอมรับว่าเรากับพี่พลเป็นแฟนกัน” ฟ้าโพล่งขึ้น
“แล้วทำไมเธอไม่บอกเราล่ะฟ้า เธอสนุกนักหรอที่เห็นเราพร่ำเพ้อถึงพี่เค้า เธอสนุกมากใช่ไหม!!!”
“ไม่นะแพรว ไม่ใช่อย่างนั้น เราลำบากใจมากแต่เราไม่อยากทำให้เธอเสียใจ เพราะถ้าเธอรู้เธอต้องโกรธเรา เรารักเธอมากนะแพรว” ฟ้าพูดขึ้นก่อนที่จะเอื้อมมือไปจับมือเพื่อนสาว
“ไม่จริง ถ้าเธอบอกเราสักคำเราจะไม่โกรธเธอเลย แต่นี่เธอโกหกเรา” แพรวสะบัดมือออกก่อนจะพูดต่อว่าทั้งน้ำตา
“แพรวเรารู้ว่าเธอเสียใจ แต่ตอนนี้เรากับพี่พลก็ไม่มีอะไรกันแล้ว เรา 2 คนเลิกกันแล้ว” ฟ้าพูดขึ้นมา
แพรวชะงัก ก่อนจะหันมามองเพื่อนสาว ภาพเบื้องหน้าของเธอ คือ เพื่อนสาวที่กำลังร้องไห้ด้วยความเสียใจ
“แล้วเธอไม่ได้รักพี่พลหรอฟ้า” แพรวถามขึ้น
“รักสิ แต่ฉันรักเธอมากกว่าเพราะเธอเป็นเพื่อนคนเดียวที่ฉันมีนะแพรว” ฟ้าพูดขึ้นก่อนจะเงยหน้ามองเพื่อนสาว
“ฟ้า......เธอไม่จำเป็นต้องทำถึงขนาดนั้นก็ได้ เราก็ไม่ได้โกรธที่เธอเป็นแฟนกับพี่พลหรอกนะ แต่เราแค่น้อยใจที่เธอปิดบังความจริงกับเราเท่านั้นเอง” แพรวพูดขึ้น
“ไม่หรอกแพรว ยังไงเรากับพี่พลก็คงจะสายไปแล้วล่ะ” ฟ้าพูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา
“แต่ฟ้า......”แพรวพยามพูดขึ้น
“อย่าพูดเลยแพรวต่อไปนี้ฟ้าจะช่วยให้แพรวสมหวังกับพี่พลเอง” ฟ้าพูดขัดขึ้น
“ฟ้า........”แพรวมองหน้าเพื่อนสาวก่อนที่จะโอบกอดเพื่อนสาวไว้ด้วยความรักแห่งมิตรภาพที่ทั้ง 2 มีให้กัน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น